Είναι αδιανόητο να αποδίδονται κατηγορίες περί μη ελληνικότητας σε οποιαδήποτε ιδεολογία, όταν οι «κατήγοροι» είναι άνθρωποι που εν αγνοία ή εν επιγνώσει τους ακολουθούν αρχές διαπλασθείσες στο πρότυπο του διαφωτισμού και ριζικά αντίθετες προς τις πνευματικές κατευθύνσεις των δικών μας προγόνων, αρχές τις οποίες σχεδόν όλοι διδάχθηκαν στα σχολεία και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα ενός φιλελεύθερου αστικού συστήματος που τους διαπαιδαγώγησε βάσει των συγκεκριμένων ιδεών σ κ ό π ι μ α και τις οποίες ενστερνίζονται και αναπαράγουν άκριτα, χωρίς επίγνωση του κινδύνου που κάτι τέτοιο εγκυμονεί για την ίδια την «ελληνικότητα» της ιδεολογίας τους, που τόσο πολύ επιθυμούν.
Έλεγχος ελληνικότητας της ιδεολογίας του εθνικοσοσιαλισμού
Κατ’ αρχάς, οφείλουμε να διευκρινίσουμε πως ο εθνικοσοσιαλισμός δεν αποτελεί γέννημα του γερμανικού αίματος ή πνεύματος, αλλά γέννημα των Ελλήνων, διότι ως κοσμοθεωρία ενσωματώνει συμπυκνωμένες όλες τις θεμελιώδεις αρχές και εκδηλώσεις του ελληνικού αίματος και του ελληνικού πνεύματος. Σαφώς, πολιτικά ενσαρκώθηκε με πληρότητα από τους Γερμανούς στο τρίτο γερμανικό ράιχ, όμως η ενσάρκωση αυτή ακολούθησε το «καλούπι» της αρχαίας ελληνικής ιδιοσυστασίας, αφενός επειδή στα εξωτερικά της γνωρίσματα χρησιμοποίησε ως πρότυπο την πολιτειακή οργάνωση της Σπάρτης και την ιδεώδη πολιτεία όπως την οραματίστηκε ο Πλάτων και αφετέρου επειδή τη θεωρητική θεμελίωση της ιδεολογίας την παρέσχαν άνθρωποι που, παρά τη μη ελληνική καταγωγή τους, μπόρεσαν να κατανοήσουν εις βάθος αρχικά τη γλώσσα και εν συνεχεία τη σκέψη και τον χαρακτήρα των δικών μας προγόνων.
Είναι διάχυτη η εντύπωση ακόμα και στις πιο αδρές σκιαγραφήσεις του εθνικοσοσιαλισμού πως υπήρξε πολιτική ομοιότητα με την αρχαία Σπάρτη, όσον αφορά στη φυλετική βάση επί της οποίας οργανώθηκε το εθνικοσοσιαλιστικό γερμανικό κράτος καθώς και όσον αφορά στον θεσμό των «ομοίων», όπως και στο καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης που σε γενικές γραμμές είναι αναντίρρητα αποδεκτό ότι εφαρμόστηκε ή επρόκειτο βάσει προγράμματος να εφαρμοστεί. Πρέπει να διευκρινιστεί στο σημείο αυτό πως δεν αναφερόμαστε σε κάποιες σκέψεις κάποιου εθνικοσοσιαλιστή που δημοσίως ή σε ιδιωτικά του έγγραφα εξέφραζε την επιθυμία για ένα τέτοιο καθεστώς, απεναντίας αναφερόμαστε στο επίσημο πολιτικό πρόγραμμα που το κυβερνόν κόμμα τότε διακήρυξε και εφάρμοσε στην πράξη. Βλέπουμε λοιπόν πως ο γερμανικός εθνικισμός του τρίτου γερμανικού ράιχ θεμελιώθηκε σε αυστηρή φυλετική βάση, σε νόμους αίματος, ο δε κοινωνισμός του, απέχοντας στην ίδια την ουσία του πόρρω από τον σοσιαλισμό που διείπε τα μετέπειτα λεγόμενα «κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού», στηριζόταν πολύ περισσότερο στο μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης της αρχαίας Σπάρτης.
Πέραν όμως των εξωτερικών ομοιοτήτων με την αρχαία Ελλάδα, η πνευματική θεμελίωση του «γερμανικού» εθνικοσοσιαλισμού προσιδιάζει στην ελληνική σκέψη. Ως ύψιστη αρετή στον εθνικοσοσιαλισμό θεωρείτο η πολεμική ανδρεία, η αριστεία που εκλαμβανόταν ως εξαίρετη σωματική επίδοση προς τον σκοπό της υπεράσπισης της πολιτείας, σε συνδυασμό με ανάπτυξη του πνεύματος κατά το πρότυπο της αρχαίας ελληνικής τάξης των αρίστων, παράδειγμα ληφθέν επίσης από την αρχαία Ελλάδα, όπου κατά τη μετάβαση από την οργάνωση των τοπικών βασιλείων στην οργάνωση της πολιτείας κατά το πρότυπο της πόλεως – κράτους, κάθε πολίτης διαπαιδαγωγείτο κατά τον ίδιο τρόπο που παλαιότερα διαπαιδαγωγούνταν οι αριστοκράτες.
Επαφίεται και πάλι στον αναγνώστη να ελέγξει, με αντικειμενικότητα και νηφάλιο νου, κατά πόσον η εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία, ακόμα και στη γερμανική έκφανσή της, ταυτίστηκε ή αντιδιεστάλη προς τα ελληνικά χαρακτηριστικά της σκέψης που θέσαμε παραπάνω ως κριτήρια ελληνικότητας. Για παράδειγμα, πώς αντιλαμβάνονταν οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές την εξέλιξη του χρόνου, τι σημασία απέδιδαν στο αίμα και στη σύνδεσή του με τη γη, πώς αντιλαμβάνονταν το «είναι» σε σχέση με το «γίγνεσθαι», πώς αντιλαμβάνονταν την τέχνη σε σχέση με την κοινωνία, κατά πόσον η σχέση του πολίτη προς την πολιτεία ακολούθησε την οδό της ατομικότητας ή της υπηρεσίας προς το σύνολο, ή πώς αντιλαμβάνονταν το θείο.
Αξίζει τέλος να επισημανθεί πως η συνηθέστερη των κατηγοριών κατά του εθνικοσοσιαλισμού, δηλαδή πως πρόκειται για «παγγερμανισμό», είναι η πλέον ασταθής, καθότι, με εξαίρεση ελάχιστες προσωπικότητες που σε τελευταία ανάλυση δεν έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της σκέψης του Χίτλερ, ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός πορεύθηκε τον ακριβώς αντίθετο δρόμο, εκείνον της αναγωγής στις ρίζες, δηλαδή στις ελληνικές ρίζες, τον ελληνικό χαρακτήρα και την ελληνική σκέψη και πράξη, τόσο στα εξωτερικά του γνωρίσματα όσο και στα εσωτερικά ή και μεταφυσικά.
Κριτήριο αν-ελληνικότητας: τα εγκλήματα των Γερμανών στην Κατοχή
Ένα επιχείρημα που συχνά μετέρχονται οι νεοεθνικιστές κατά του εθνικοσοσιαλισμού είναι πως κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, στη χώρα μας επισυνέβησαν «εγκλήματα πολέμου» και ως εκ τούτου η ελληνική ταυτότητα και η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία είναι ασυμβίβαστες.
Ξεφεύγει από τους σκοπούς του παρόντος άρθρου μία ανάλυση του τι ακριβώς συνέβη κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο στη χώρα μας όσο και στη διεθνή σκηνή, αρκεί πάντως να αναφέρουμε τελείως επιγραμματικά πως οι αληθινοί υπαίτιοι του πολέμου εν γένει και της εμπλοκής της χώρας μας στον πόλεμο αυτόν ειδικότερα, πρέπει να αναζητηθούν μεταξύ των λεγόμενων «Συμμάχων». Ό,τι επακολούθησε μετά την εμπλοκή μας στον πόλεμο κατ’ εντολή των Βρετανών, πρέπει να πιστωθεί στους αληθινούς υπαιτίους, καθώς κάθε πόλεμος από γενέσεως της ανθρωπότητας, δίκαιος ή άδικος, χωρίς κανένα ιστορικό παράδειγμα εξαίρεσης, συνεπάγεται διάπραξη σκληρών πράξεων, τέτοιων που σήμερα χαρακτηρίζονται ως «εγκλήματα πολέμου».
Άλλωστε, εφόσον στο μικροσκόπιο της εξέτασής μας βρίσκεται και η ιδεολογία του εθνικισμού εν γένει («δείγμα» του οποίου είναι και ο ελληνικός εθνικισμός), θα πρέπει κατ’ αναλογία να αναρωτηθούμε ή να καταμετρήσουμε πόσοι Έλληνες έχουν σκοτωθεί εν ονόματι εθνικιστικών ιδεολογιών, παραδείγματος χάρη από Τούρκους εθνικιστές κατά τη σφαγή της Σμύρνης, από Βούλγαρους εθνικιστές κατά τις δεκαετίες των ταραχών στη Μακεδονία ή από Άγγλους και Γάλλους εθνικιστές κατά τους πολυάριθμους αποκλεισμούς και τις ωμές επεμβάσεις που έχουν διενεργήσει οι δύο αυτές δυνάμεις εις βάρος της πατρίδας μας τους τελευταίους δύο (και όχι μόνον) αιώνες.
Το παράδοξο όμως τέτοιου είδους επιχειρημάτων έγκειται στο ότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει σημασία (αναφορικά με το εξεταζόμενο ζήτημα) ποιος φταίει και πόσοι Έλληνες σκοτώθηκαν εν ονόματι ποιας ιδεολογίας. Στο διάβα των αιώνων, οι Έλληνες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν εμπλακεί σε αμέτρητες εμφύλιες αναμετρήσεις, στις οποίες αμφότερες οι αντιμαχόμενες πλευρές θα μπορούσε, τηρουμένων των αναλογιών, να ειπωθεί πως απαρτίζονταν από Έλληνες «εθνικιστές». Για παράδειγμα, στον Πελοποννησιακό Πόλεμο αναμετρήθηκαν πολλές ελληνικές πόλεις με προεξάρχουσες την Αθήνα και τη Σπάρτη και συνολικά σκοτώθηκαν πολλές εκατοντάδες ή ίσως και χιλιάδες Ελλήνων, «Ελλήνων εθνικιστών». Κατά δε τον δεύτερο εμφύλιο που διαδραματίστηκε εν τω μέσω της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, είδαμε Ρουμελιώτες αγωνιστές, προσωπικότητες σαν τον Καραϊσκάκη, τον Γκούρα, τον Τζαβέλλα και τον Μακρυγιάννη (που είχε και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης), όλοι εκ των οποίων θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «Έλληνες εθνικιστές», να εξορμούν στην Πελοπόννησο, να αναμετρώνται στα πεδία των μαχών με τους Μοραΐτες αγωνιστές και ήρωες της εθνεγερσίας, να επιδίδονται ακόμα και σε αναρίθμητα «εγκλήματα πολέμου» όπως θα τα χαρακτηρίζαμε σήμερα, με θύματα σε κάθε περίπτωση και πάλι «Έλληνες εθνικιστές». Και παρότι μπορεί κανείς να έχει διαμορφώσει σαφή γνώμη υπέρ ή κατά οποιασδήποτε από τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές, θα ήταν τουλάχιστον παράλογο να ισχυριστεί πως φερ’ ειπείν οι ρουμελιώτικες κοινότητες δεν είναι «ελληνικές» ή πως όσοι είναι Στερεοελλαδίτες δεν είναι Έλληνες αλλά εχθροί των Ελλήνων.
Η ελληνικότητα ή μη οποιασδήποτε ιδεολογίας ή ιδέας, δεν κρίνεται από τον αριθμό των Ελλήνων που μπορεί να σκοτώθηκαν εν ονόματί της, αλλά από το αν τα θεμέλια και οι βάσεις της συνάδουν ή απάδουν προς την ελληνική σκέψη και τα γεννήματα του ελληνικού πνεύματος, δηλαδή του ελληνικού αίματος.
Επίλογος – Τα αίτια και η προέλευση της όλης διαμάχης
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, δεν γίνεται να μην αναρωτηθούμε για τα αίτια της επίθεσης που εξαπολύεται, με ολοένα εντεινόμενο ρυθμό, κατά του εθνικοσοσιαλισμού από τους φορείς του λεγόμενου «εθνικιστικού χώρου». Σε πρώτο επίπεδο, οπωσδήποτε πρέπει να δεχτούμε πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, με καλή ή όχι και τόσο καλή προαίρεση, που δεν έχουν στέρεο υπόβαθρο γνώσεων και ως εκ τούτου επηρεάζονται εύκολα από τις ρητορείες που μπορεί να φτάσουν στα αφτιά τους, χωρίς να είναι οι ίδιοι σε θέση να αξιολογήσουν το περιεχόμενό τους.
Σε δεύτερο επίπεδο, πρέπει επίσης να δεχτούμε πως υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τυχόν ποινικές διώξεις, βλέποντας ένα γενικότερο, διεθνές κλίμα είτε απαγόρευσης της εθνικοσοσιαλιστικής δημόσιας ρητορικής, είτε αντιμετώπισής της δυσμενώς. Οι άνθρωποι αυτοί, ιδίως μετά το κύμα φυλακίσεων που χτύπησε προσφάτως τον ελληνικό «εθνικιστικό χώρο», προσπαθούν να αποσείσουν πάση θυσία από πάνω τους κάθε πιθανή συσχέτισή τους με ακραίες ιδέες, σε μια προσπάθεια να πείσουν το σύστημα να τους χαριστεί και να τους φερθεί με αβρότητα. Επιλέγουν, επομένως, την «εναλλακτική» του ανώδυνου «ελληνικού εθνικισμού», που, εν αντιθέσει προς τον εθνικοσοσιαλισμό που διέπεται από την έννοια του χρέους, δεν τους ζητά κανένα αντάλλαγμα και μπορεί κάλλιστα να ισοδυναμεί με ένα ασφαλές χόμπι, εξαντλούμενος σε ανώδυνες, άγονες και συχνότατα ανούσιες συζητήσεις για περασμένα μεγαλεία, σε μνημόσυνα ηττοπάθειας και στην υποκατάσταση μίας καφενειακού τύπου κοινωνικοποίησης.
Σε ένα τρίτο επίπεδο, όμως, πρέπει να δεχτούμε πως η όλη ρητορική περί ενός κατά βάση μη ελληνικού «ελληνικού εθνικισμού» σε αντιδιαστολή προς τον «κακό εθνικοσοσιαλισμό», ενός εθνικισμού απαλλαγμένου από τις έννοιες του φυλετισμού και του συνεπαγόμενου αντισημιτισμού, στα παρασκήνια της πολιτικής ζωής κατά πάσα πιθανότητα υπαγορεύεται από ξένα κέντρα εξουσίας και διοχετεύεται ως κατευθυντήρια οδός της ρητορικής ολόκληρου του «εθνικόφρονος» πολιτικού φάσματος στις διάφορες δυτικές χώρες. Ένας τέτοιος, «κοσέρ» εθνικισμός, μπορεί να υπαγορεύεται μόνο από συγκεκριμένους εντολείς και ως εκ τούτου μόνο προς αυτών το συμφέρον μπορεί να λειτουργεί. Ας σκεφτεί κάθε αναγνώστης γιατί τα τελευταία 75 χρόνια, ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, σε κάθε δυτική χώρα, μόνο εναντίον ενός εχθρού συνασπίζεται – και ας σκεφτεί, κατά την κικερώνεια συλλογιστική, π ο ι ο ς ω φ ε λ ε ί τ α ι.
Καθώς όμως α-λήθεια σημαίνει το να ανασύρεις κάτι από τη λήθη, να το φέρεις στο φως και να του προσδώσεις έτσι την πραγματική του υπόσταση, νομοτελειακά η Αλήθεια, σε κάθε έκφανσή της, θα συντρίψει τα ψεύδη που την καλύπτουν, γκρεμίζοντας τις ψευδαισθήσεις όσων δεν αντέχουν τον πόνο που προκαλεί στα μάτια το εκτυφλωτικό της φως. Τότε, θα κριθεί το δίκαιο κάθε θέσης, ιδέας ή ιδεολογίας. Κριτής θα είναι η Ιστορία και το Πεπρωμένο και καθένας μας θα πρέπει να απολογηθεί για τις πράξεις και τις παραλείψεις του. Όλβιος όστις αποδειχτεί ότι έκανε το χρέος που πρόσταζε το αίμα του!
ΕΣΑ - Γραφείο Ιδεολογικής Καθοδήγησης
Home
Search
Calendar
Arcade
Members
Login
Register
Recent Posts
