Show Posts

This section allows you to view all posts made by this member. Note that you can only see posts made in areas you currently have access to.


Topics - Pinochet88

Pages: 1 ... 4 5 [6]
301
Ο πόλεμος στην παραδοσιακή ελληνική οικογένεια



Παρακολουθώντας τον τύπο γίνεται αμέσως κατανοητό ότι η προώθηση της λεγόμενης μονογονεϊκής οικογένειας είναι μια από τις σημαντικότερες κοινωνικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Η προώθηση της “μονογονεϊκής” οικογένειας, από όλους σχεδόν τους κρατικούς φορείς, έχει ξεπεράσει πλέον το στάδιο της πολιτικής προτεραιότητας και έχει γίνει μια ασίγαστη εμμονή του προοδευτικού κατεστημένου, το οποίο κυριαρχεί στους μηχανισμούς του μεταπολιτευτικού κράτους.

Προτεραιότητα στις μονογονεϊκές οικογένειες δίνεται στους παιδικούς σταθμούς, έκπτωση στα τιμολόγια της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ, άδειες για θέσεις στις λαϊκές, στις μεταγραφές στα ΑΕΙ και στους διορισμούς στο δημόσιο. Τα προνόμια είναι πολλαπλά και ξεκινούν από μηνιαία  επιδόματα μέχρι και ειδικές φοροελαφρύνσεις στον ΕΝΦΙΑ. Το μήνυμα του ελληνικού κράτους σε κάθε νέο και νέα είναι ξεκάθαρο: μην δημιουργήσετε μια παραδοσιακή τύπου οικογένεια.

Στις ΗΠΑ, όπου οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι πιο διαδεδομένες, τα στοιχεία  δείχνουν την κοινωνική καταστροφή που έχει συντελεστεί με αυτό τον νέο θεσμό οικογένειας. Τα παιδιά από μονογονεϊκές οικογένειες είναι πολύ πιο επιθετικά, έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες στο σχολείο, από το οποίο συχνά αποτυγχάνουν να αποφοιτήσουν.  Έχουν μεγαλύτερα ποσοστά στην εγκληματικότητα και σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά στο να βρουν μια σταθερή και καλή εργασία. Τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών με την σειρά αναπαράγουν τον ίδιο τύπο οικογένειας με ακριβώς τις ίδιες συνέπειες. Στις ΗΠΑ, η μονογονεϊκή οικογένεια είναι η πιο σταθερή πηγή φτώχειας και εγκληματικότητας. 

Αντίθετα ο παραδοσιακός τύπος οικογένειας, και δη ο συζυγικός, έχει αποδειχθεί ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας. Είναι ένας θεσμός που δημιουργεί τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς και την μεταφορά σε αυτή κοινωνικού και υλικού κεφαλαίου. Χωρίς την συζυγική οικογένεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει η βιομηχανική επανάσταση και η ραγδαία άνοδος του βιοτικού επιπέδου του δυτικού κόσμου.

Κλασσικό παράδειγμα για το πόση διαφορά κάνουν οι ισχυροί οικογενειακοί θεσμοί σε ένα συντηρητικό περιβάλλον, δεν έχει παρά κάποιος να συγκρίνει, για παράδειγμα, την Ελλάδα της δεκαετίας του 50 με τις χώρες τις νότιας και λατινικής Αμερικής του σήμερα. Η Ελλάδα του 50 ήταν όσο φτωχή ή ακόμα και φτωχότερη σχεδόν από όλες αυτές τις χώρες. Όμως ενώ σε αυτές τις χώρες σήμερα η εγκληματικότητα και η φτώχεια καλπάζουν, στην Ελλάδα του 50 κυριαρχούσε μια τάξη και ασφάλεια που δεν ήταν αποτέλεσμα του τότε αυταρχικού καθεστώτος, αλλά οφειλόταν στο γεγονός ότι τα άτομα είχαν κοινωνικοποιηθεί από την οικογένεια τους με έναν κώδικα ηθικής που είχε ως αποτέλεσμα μια κοινωνία όπου η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα ήταν ιδιαίτερα χαμηλές. Αυτές οι ελληνικές οικογένειες, που πολύ συχνά ήταν πολύ πτωχές, με πολλές θυσίες και κόπους κατάφερναν να αυξήσουν το υλικό και ανθρώπινο κεφάλαιο τους. Το δυάρι γινόταν τριάρι, ο γονέας που ίσως είχε τελειώσει δημοτικό έβλεπε τα παιδιά να τελειώνουν λύκειο ή ακόμα και πανεπιστήμιο.

Ο συζυγικός τύπος οικογένειας έχει καταφέρει να μπορεί να δαμάσει τις προσωπικές αξιώσεις του ατόμου χωρίς να καταργεί την ατομική προσωπικότητα και το εγώ του. Οι γονείς που θυσιάζουν τόσα πολλά, δεν το κάνουν προς χάριν κάποιου απόμακρου και απρόσωπου εξωτερικού θεσμού. Εθελοντικά προσφέρουν σε ένα σύνολο ατόμων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και για το οποίο έχουν, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τις καλύτερες δυνατές προθέσεις. 

Πουθενά αλλού στην κοινωνία των ανθρώπων δεν παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο, όπου τα άτομα του συνόλου, έχουν ένα τόσο υψηλό και ξεκάθαρο βαθμό αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Θα περίμενε κανείς ότι το προοδευτικό κατεστημένο, λόγω των παραπάνω, θα είχε μόνο μια άνευ όρων εύνοια για το παραδοσιακό τύπο οικογένειας. Πως εξηγείται η εχθρότητα; Γιατί το κράτος προωθεί τους άλλους τύπους οικογένειας;

Η απάντηση βρίσκεται στην φύση της παραδοσιακής οικογένειας. Δημιουργεί δεσμούς μεταξύ ατόμων που βρίσκονται πάνω και έξω από τα όρια της κρατικής εξουσίας. Οι παραδοσιακές οικογένειες είναι ένα είδος σχεδόν ανεξάρτητων πολιτειών μέσα στην κοινωνία. Είναι ένα φυσικό εμπόδιο στην μεγέθυνση και επιρροή της κρατικής μηχανής ενάντια στο άτομο - για αυτό συνήθως ένας από τους πρώτους στόχους των ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι η βαθμιαία αποσύνδεση των γονέων από τα παιδιά τους. 

Ο δεύτερος λόγος που εξηγεί την εχθρότητα του προοδευτικού κατεστημένου προς την παραδοσιακή οικογένεια είναι ότι καταστρέφοντας τη, δημιουργούνται νέα πλήθη εξαρτημένων της κρατικής πρόνοιας. Ο όρος μονογονεϊκή οικογένεια είναι ψευδεπίγραφος, πάντα υπάρχει ο δεύτερος γονέας, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το κράτος. Ο παραπάνω κατάλογος των επιδοτήσεων και προνομίων που προσφέρει το κράτος στις “μονογονεϊκές” οικογένειές  δεν μπορεί να αφήνει την παραμικρή αμφιβολία στον οιονδήποτε για το γεγονός ότι το κράτος αναλαμβάνει χρέη γονέα. Και είναι ένας γονέας που αναλαμβάνοντας τα οικογενειακά βάρη θα έχει και ολοένα και περισσότερες αξιώσεις για το πως θα πρέπει να διαπαιδαγωγούνται αυτά τα παιδιά, μιας και αυτό έχει τους πεφωτισμένος ειδικούς που υποτίθεται γνωρίζουν τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά.

Στην Ελλάδα της σοσιαλιστικής χρεοκοπίας, η ιδέα της κρατικοποίησης της οικογενείας θα πρέπει να δημιουργεί σοβαρή ανησυχία σε κάθε πολίτη που σκέπτεται με τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής και την συσσωρευμένη γνώση αιώνων ενσωματωμένη στις παραδόσεις μας.

Μπλε Μήλο



Σχόλιο:
Άψογος υπερασπιστής της κοινής λογικής στην εποχή του κρατικού παραλόγου ο Λιναδράτος.

Θα ήθελα να προσθέσω και ότι υπάρχει μια αρνητική συσχέτιση (η οποία μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί σε βιολογικούς παράγοντες) της χρονικής προτίμησης (time preference) και της οικογένειας. Χρονική προτίμηση εννοούμε το πόσο θέλει ένα άτομο κάποιο αγαθό τώρα παρά στο μέλλον. Όσο μεγαλύτερη είναι η χρονική προτίμηση, τόσο μεγαλύτερο πρέπει να είναι το επιτόκιο μιας επένδυσης για να πραγματοποιηθεί, και αντιστοίχως, όσο μεγαλύτερη είναι η χρονική προτίμηση ενός ατόμου, τόσο λιγότερο διατεθειμένο είναι να προβεί σε μια επένδυση με δεδομένο στατιστικά κέρδος. Όταν ένα άτομο λοιπόν ξεκινάει μια οικογένεια κάνει μια επένδυση μέσα από την οποία προσδοκά κάποιο κέρδος, συναισθηματικό ή υλικό, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η χρονική προτίμηση του ατόμου, τόσο το άτομο επιλέγει τις πρόσκαιρες απολαύσεις, παρά τις επενδυτικές θυσίες, και δεν είναι διατεθειμένο να κάνει οικογένεια. Βιολογικοί παράγοντες εδώ μπορεί να είναι ο έλεγχος ορμών (impulse control) το οποίο έχει ισχυρή κληρονομική (γενετική) βάση.

Εν γένει, η τάση κάποιων ατόμων να συμπεριφέρονται κατά τρόπο που δεν συνάδει με τη δημιουργία και τη διατήρηση οικογένειας και η αντίθετη τάση, μπορεί να αποτελέσει, σε έναν διαφορετικό κόσμο που νοιάζεται για την αλήθεια, και αντικείμενο επιστημονικής μελέτης με οικονομικές προεκτάσεις, γιατί η χρονική προτίμηση είναι μια κατά βάση οικονομική έννοια. Και, φυσικά, μπορεί να υποστηριχθεί ότι το σύνολο των γνωρισμάτων της καταναλωτικής συμπεριφοράς, εν αντιθέσει της παραγωγικής, οδηγεί στο κοινωνικό-κρατικιστικό πρόταγμα για μονογονεϊκές "οικογένειες". Είναι δε γνωστό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εγκληματιών και μη που παράγουν αυτές οι μονογονεϊκές "οικογένειες" - και των οποίων η εγκληματική φύση πρέπει να θεωρηθεί περισσότερο ως έκφραση ψυχικών ιδιαιτεροτήτων - εκφράζεται πολιτικά με μια ψήφο της τάξης του 90% και άνω προς την αριστερά, δηλαδή προς μεγαλύτερο Κράτος και κατά προέκτασης περισσότερη (θεσμοποιημένη) βια εντός της κοινωνίας. Τη ίδια σύνδεση χαμηλής χρονικής προτίμησης και πολιτισμικής ανάπτυξης κάνει και ο Hans Hermann Hoppe στο βιβλίο του Democracy: The God That Failed.

Ο Θεσμός της Οικογένειας αποτελεί όντως τον θεμέλιο λίθο του ανθρώπινου πολιτισμού και η εναντίωση του Κράτους προς την Οικογένεια είναι μια κραυγή ολοκληρωτικού πρωτογονισμού, βγαλμένη απευθείας από τις σελίδες του Brave New World του Aldous Huxley, που μόνο κακό μπορεί να φέρει.

https://mises.org/library/unhappy-union-marriage-and-state
http://bc.vc/mEvnbR

302
Code: [Select]
http://rothbard.altervista.org/articles/right-wing-populism.pdf
Στο παραπάνω κείμενο ο Rothbard εξηγεί γιατί το Φιλελεύθερο Κίνημα πρέπει να προβεί σε μια στρατηγική συμμαχία με τους Δεξιούς Εθνικολαϊκιστές (όπως τον Μακάρθυ και τον Ντιούκ). Η περισσότερο στοχοποιημένη κοινωνική ομάδα σήμερα είναι οι Λευκοί Χριστιανοί Άντρες Οικογενειάρχες. Το σύστημα που τους εξουσιάζει είναι οι κορπορατιστές (καρτέλ τραπεζών, μεγάλοι βιομήχανοι διαπλεκόμενοι με το το Κράτος κ.α.) μαζί με τους διανοούμενους (ανθρωπιστικές επιστήμες, κρυφομαρξιστές αμπελοφιλόσοφους κτλ), οι οποίοι εχουν αντικαταστήσει τον Θρόνο και τον Άμβωνα αντίστοιχα. Η εξουσία τους είναι οι φόροι και ο κρατικός παρεμβατισμός. Οι διανοούμενοι δεν πρόκειται να αλλάξουν. Οι λαθραίοι χρησιμοποιούνται ως δούρειος ίππος, ως μοχλός χειραγώγησης για τα συμφέροντα της αναδιανομής του Κράτους. Καθίσταται επιτακτικό να αναπτύξουμε μια Δεξιά-Φιλελεύθερη ρητορική, αντι-διανοουμενίστικη, η οποία θα μιλάει στις καρδιές και τις Ψυχές των εκμεταλλευόμενων αυτού του Συστήματος. Αυτή η ρητορική και η συνακόλουθη πολιτική πρόταση πρέπει να είναι αντιφορολογική, αποκεντρωτική, πολιτισμικά αντικομφορμιστική και γνήσια λαϊκή. Το σύστημα δεν γίνεται να αλλάξει από μόνο του παρά μόνο με την κατάρρευσή του, όπως έπεσε κάθε κολλεκτιβισμός στην ιστορία, εκ των έσω. Αλλά Εμείς δεν πρόκειται να περιμένουμε μέχρι τότε, δεν θα γίνουν ερείπια οι ζωές μας πάνω στα ερείπια της ιδεολογίας των αποτυχημένων κρατικιστών. ΘΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ, θα διεκδικήσουμε την Ελευθερία και τον Καπιταλισμό ΤΩΡΑ, για Εμάς, για τις Ζωές μας, για την Οικογένεια και τα Παιδιά μας. Στη νέα εποχή που ξεκινάει ο Παλαιοελευθεριακός Φασιστορασιαλιστικός Αναρχοκαπιταλισμός θα είναι η δύναμη του νέου που συγκρούεται αποφασιστικά με τη σαπίλα του παλιού!
Ζήτω το Χρήμα!

303


Το δις εξαμαρτείν, έγινε... τρις. Και το 2016, η κυβέρνηση μετατοπίζει όλο το βάρος στους φόρους για να επιτύχει τον κεντρικό δημοσιονομικό στόχο που μιλάει για πρωτογενές πλεόνασμα 0,5%. Για τις δαπάνες... κουβέντα. Την ίδια ώρα οργανισμοί, φορείς και επιχειρήσεις του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που υποτίθεται ότι είχαν εκκαθαριστεί, είχαν κλείσει ή είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους, εξακολουθούν να... ζουν και να βασιλεύουν, απομυζώντας τον κρατικό κορβανά. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Προσέξτε: Σε περίοδο σκληρής προσαρμογής, οι πρωτογενείς δαπάνες θα κλείσουν το 2015 με αύξηση σε σχέση με το 2014, ενώ για το 2016, παρά το επικείμενο «κουτσούρεμα» στις συντάξεις και του Δημοσίου αλλά και των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, οι πρωτογενείς δαπάνες προβλέπεται –όπως αποτυπώνει το προσχέδιο του προϋπολογισμού για την επόμενη χρονιά– να μειωθούν μόλις κατά... 214 εκατ. ευρώ.

Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, μόνο από τον ΦΠΑ θα πρέπει να εισπραχθούν του χρόνου πάνω από δύο δισ. ευρώ επιπλέον.

Η στατιστική αναδρομή αποδεικνύει ότι ουσιαστικά η προσπάθεια για την περιστολή των πρωτογενών δαπανών σταματάει στο 2013. Το 2009 –όταν μπλέξαμε στην περιπέτεια των μνημονίων– οι πρωτογενείς δαπάνες ήταν 62,3 δισ. ευρώ. Μέχρι το 2013, είχαν ήδη περιοριστεί στα 44,227 δισ. Ωστόσο, μετά το 2013 πρακτικά δεν έχει γίνει τίποτα. Από τα 44,227 δισ. ευρώ του 2013, το 2015 θα φτάσουμε περίπου στα 42 δισ. Ούτε καν το 1 δισ. ευρώ, που είχε προϋπολογιστεί να δαπανηθεί για να μπει στο «αποθεματικό», δεν θα βρεθεί στη θέση του. Ακόμη και αυτό το ποσό αναλώθηκε για να καταβληθούν πρόσθετες δαπάνες που προέκυψαν κυρίως για τις συντάξεις και το ΕΚΑΣ. Ετσι, αποτυπώνεται και ο «φαύλος κύκλος» της σύνταξης των κρατικών προϋπολογισμών. Δεν κόβουμε περαιτέρω τις πρωτογενείς δαπάνες. Επιβάλλουμε νέους φόρους για να επιτύχουμε τους δημοσιονομικούς στόχους, οι φόροι δεν εισπράττονται και ανοίγει ξανά και ξανά η συζήτηση για τα νέα μέτρα.

Πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν το «πάγωμα» μετά το 2013 με κυριότερο το κονδύλι για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις του Δημοσίου. Το 2010, όταν ξεκίνησε η περιπέτεια των μνημονίων, τα στοιχεία έδειχναν ότι μόνο μέσα στο 2009, η μισθολογική δαπάνη (σ.σ. άθροισμα μισθών δημοσίων υπαλλήλων στον στενό δημόσιο τομέα καθώς και συντάξεις του Δημοσίου) έφτανε στα 22,293 δισεκατομμύρια ευρώ. Το 2013, μετά την περικοπή των συντάξεων και τη θέσπιση του ενιαίου μισθολογίου, οι κωδικοί 0100, 0200, 0300 0400 και 0600 (σ.σ. εκεί κατατάσσουν οι υπάλληλοι του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους οτιδήποτε μισθολογικό, πάντοτε του δημόσιου τομέα) έγραφαν «χαμηλό» περιόδου στα 17,687 δισ. ευρώ. Τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα; Η δαπάνη αυξήθηκε.

Το 2014 έχει ήδη καταγραφεί αύξηση 160 εκατ. ευρώ έναντι του 2013, ενώ για το 2015 η αύξηση θα πρέπει επίσης να θεωρείται δεδομένη, όλο και περισσότερα δηλαδή δίνουμε στην άρχουσα παρασιτική τάξη των κρατικών υπανθρώπων, όλο και περισσότερα, όλο και περισσότερα μας αρπάζουν, καθώς η απόκλιση έναντι του στόχου (ξοδέψαμε περισσότερα από ό,τι είχαμε υπολογίσει) καταγράφεται και στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2016. «Οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις εκτιμάται ότι θα είναι αυξημένες έναντι του στόχου, εξαιτίας των αποχωρήσεων υπαλλήλων λόγω συνταξιοδότησης, της αυξημένης δαπάνης λόγω της βαθμολογικής ωρίμανσης των μισθοδοτούμενων με ειδικά μισθολόγια και της υψηλότερης των προβλέψεων δαπάνης καταβολής της α΄ δόσης των αναδρομικών αποδοχών ενστόλων και δικαστικών λειτουργών».

Το «πάγωμα» της προσπάθειας περιστολής των δαπανών αποδεικνύεται και από άλλους κωδικούς:

1. Οι καταναλωτικές δαπάνες ήταν 1,93 δισ. ευρώ το 2013 και θα κλείσουν πάνω από τα 1,8 δισ. ευρώ το 2015.

2. Οι δαπάνες των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης κινούνται από το 2011 και μετά στα επίπεδα των 6-6,4 δισ. ευρώ με αυξομειώσεις της τάξεως των 300 - 400 εκατ. ευρώ.


3. Οι δαπάνες των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, τόσο το 2014 όσο και το 2015, υποχώρησαν ταχύτερα σε σχέση με τα έσοδα, με αποτέλεσμα οι «λευκές τρύπες» του παρελθόντος και κυρίως του 2013 να μετατραπούν μέσα σε δύο χρόνια σε μαύρες τρύπες (σ.σ. για το 2015, το έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων αναμένεται να ξεπεράσει το ένα δισ. ευρώ).

Την ίδια ώρα, αποδεικνύεται ότι το ελληνικό Δημόσιο διατηρεί ακόμα και σήμερα άμεση ή έμμεση συμμετοχή σε σειρά επιχειρήσεων όπως η ΕΒΖ, η ΛΑΡΚΟ ή οι αμυντικές βιομηχανίες (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων) οι περισσότερες από τις οποίες έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά:

Πρώτον, έχουν αποτύχει οι απόπειρες ιδιωτικοποίησης κατά το παρελθόν, κυρίως επειδή κουβαλούν αμαρτίες δεκάδων εκατομμυρίων ή απασχολούν μεγάλο αριθμό προσωπικού.

Δεύτερον, είναι μονίμως ζημιογόνες, παρά το γεγονός πως κάποιες εξ αυτών δραστηριοποιούνται σε προνομιακούς τομείς όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ΛΑΡΚΟ, που είναι ένας από τους ελάχιστους παραγωγούς σιδηρονικελίου στην Ευρώπη, αλλά... τι αλλά; Έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε και να εξάγουμε και αντί να πληρώνουμε φόρους, να πληρώνει η Λάρκο μέρισμα σε εμάς και καθόμαστε και πληρώνουμε τα τρωκτικά, τους ρεμπεσκέδες, τους τεμπέλληνες συνδικαλιστές να κάθονται πάνω στο σιδηρονικέλιο και να παίζουν τάβλι!

1,8 δισ. σε ζημιογόνες επιχειρήσεις: Ορίστε τι είδους "επενδύσεις" κάνει το Κράτος με το βιος μας που το παίρνει με τη βία

Η επαναλειτουργία στα μέσα της εβδομάδας του εργοστασίου της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στην Ορεστιάδα, ύστερα από έναν χρόνο αναστολής της λειτουργίας του, φέρνει ξανά στο προσκήνιο όλες εκείνες τις επιχειρήσεις συμφερόντων του Δημοσίου που παραμένουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εν ζωή με άμεσες ή έμμεσες μεταβιβάσεις από τον προϋπολογισμό. Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, η πώληση της οποίας σε ιδιώτες έχει επιχειρηθεί χωρίς επιτυχία τρεις φορές τα τελευταία λίγα χρόνια, συμπλήρωσε επτά συναπτές ετήσιες ζημιογόνες χρήσεις στα τέλη Ιουνίου. Ομως δεν είναι η μόνη επιχείρηση που ζει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Περί τις 18 Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς σύμφωνα με τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (2015), είχαν προϋπολογίσει φέτος έσοδα από τον τακτικό προϋπολογισμό, από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων αλλά και από καταπτώσεις εγγυήσεων του Δημοσίου ύψους 1,792 δισ. ευρώ. Επειδή μάλιστα οι μεταβιβάσεις αυτές έχουν καθυστερήσει σε μεγάλο βαθμό φέτος εξαιτίας της ευρύτερης οικονομικής διολίσθησης, τα αποτελέσματα εξαμήνου τους εμφανίζουν μεγάλες αρνητικές αποκλίσεις. Με τα γνωστά αποτελέσματα..

πηγή

304
Τόσον καιρό ακούγαμε από τα στόματα των επιγόνων των κομμουνιστών που πήραν τα όπλα και ξεκίνησαν τον πόλεμο κατά των Ελλήνων για να τους προσαρτήσουν στο παραπέτασμα, τόσον καιρό ακούγαμε από τους κομμουνιστές που έχουν αναγάγει τη φορολογία και το Κράτος σε Θεό και οι οποίοι μας κυβερνάνε, ότι ο φόρος στην ιδιωτική εκπαίδευση ειναι "προοδευτικός" θέλοντας να πουν σοσιαλιστικός. Και επ'αυτού κανείς σοσιαλιστής δεν έχει καμία αντίρρηση. Οι σοσιαλιστές θέλουν το μονοπώλιο του Κράτους στην εκπαίδευση, θέλουν να παίρνει το Κράτος τα παιδιά για να τα κάνει ότι εκείνοι θέλουν, θέλουν να εργαλειοποιήσουν τα παιδιά προς το συμφέρον του Κράτους και της συγκεκριμένης (παρασιτικής) τάξης την οποία αυτό εκρποσωπεί. Θέλουν να τα κάνουν στρατιωτάκια του Κράτους, τόσο στο σώμα, όσο και στο πνεύμα. Κανενας ναζί, κομμουνιστής ή ψευτοαναρχικός των Εξαρχείων και της ΕΡΤ, δεν γουστάρει οι άνθρωποι να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους όπως θέλουν αυτοί, δηλαδή να μην πληρώνουν ούτε καν τα κρατικά σχολεία, αλλά να πληρώνουν ιδιώτες δασκάλους και να τους λένε "θα μάθεις το παιδί μου αυτά και αυτά". Είναι γεγονός, ότι κάθε φασίστας/κομμουνιστής/ψευτοαναρχικός θέλει το παιδί του κάθε Έλληνα να μάθει αυτά που έχει ο συγκεκριμένος κρατικιστής στο κεφάλι του, όχι να εναποτεθεί στον γονέα να επιλέγει.. Αυτό ειναι τρομακτικό για τον κομμουνιστή εξουσιαστή και για αυτό ο φόρος στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι ένα μέτρο που χαιρετίζεται από όλους τους κομμουνιστές. Κατά προέκταση όλα αυτά που έλεγε ο Φίλης είναι σύμφωνα με τη λογική του: ότι ο φόρος στην ιδιωτική εκπαίδευση κινείται προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού.

Quote
Βόμβα Κουαρτέτου: 'Η 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική Παιδεία ή τίποτα!
Δεν δέχονται το 6% και 13% στην εκπαίδευση - Αιφνιδιάστηκε η κυβέρνηση -
Ενώ υποσχέθηκε (εδώ και ένα μήνα ήδη) ότι το μέτρο θα αντικατασταθεί, επί του παρόντος το 23% ΦΠΑ ισχύει, αλλά μέσα στα επόμενα 24ωρα πρέπει να εκδοθεί κάποια απόφαση που να λέει πόσες «πενταροδεκάρες» θα κληθεί να πληρώσει κάθε οικογένεια που στέλνει τα παιδιά του σε φροντιστήριο, ΙΙΕΚ ή ιδιωτικό σχολείο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι θεσμοί διατύπωσαν τις ενστάσεις τους στο κυβερνητικό σχέδιο, δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Οδηγία για την επιβολή ΦΠΑ δεν προβλέπει την εφαρμογή μειωμένων συντελεστών στην εκπαίδευση. Επί της ουσίας, η Οδηγία αφήνει περιθώριο στις κυβερνήσεις είτε να μην επιβάλουν καθόλου ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση είτε να εφαρμόσουν τον κανονικό συντελεστή.
πηγή: Πρώτο Θέμα

Εδω λοιπόν τι έχουμε;

Μέχρι στιγμής είχαμε τον Φίλη να εμφανίζεται πολύ σοσιαλιστής, δηλαδή πολύ φοροαρπάχτης, σε σχέση με αυτό που ήταν διατεθειμένη να δεχτεί η κοινωνία. Τώρα εμφανίζεται το ΔΝΤ κομμουνιστικότερο του κομμουνιστή, σταλινικότερο του Στάλιν! "Ή όλα ή τίποτα" μας λέει η Δρακουλέσκου!

Που πάνε λοιπόν όλες αυτές οι ενστάσεις που έχετε εσείς οι μίζεροι για το δήθεν νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ, για τον καπιταλισμό κτλ.; Πως θέλει η Δρακουλέσκου να πληρωθεί το χρέος; Μειώνοντας το Κράτος ή αυξάνοντάς το; Λέει η Δρακουλέσκου π.χ. "ή όλα ή τίποτα" στο σπάσιμο του κλειστού επαγγέλματους του δικηγόρου και του πολιτικού μηχανικού; Λέει η Δρακουλέσκου να απολυθούν κρατικοί υπάλληλοι να μειωθεί το Κράτος; Τώρα θα τεθεί το ζήτημα να αυξηθούν οι κρατικοί υπάλληλοι που κάνουν πλύση εγκεφάλου στα σχολεία κατηχητικά του κρατικισμού μόλις κλείσουν τα ιδιωτικά σχολεία.

Για μένα αυτό το ζήτημα είναι τεράστιο. Εκεί που μας λέγατε ότι αντιστεκόσασταν στον καπιταλισμό, προσωποποιημένο στο ΔΝΤ,  με φόρους στους κακούς ιδιώτες που στέλνουν τα παιδιά στα ιδιωτικά, τώρα έρχεται το ΔΝΤ, ο δήθεν καπιταλισμός, και λέει "βάλτε κι άλλους φόρους στους κακούς ιδιώτες".

Ε θέλει και πολύ για να καταλάβεις ότι το ΔΝΤ είναι κρατικιστικό και αντικαπιταλιστικό; Με τέτοιους "καπιταλιστές" τι να τους κάνεις τους κομμουνιστές;

305
Οι επιλεκτικές ευαισθησίες της ΦΙΣ αποδεικνύουν ότι δεν είναι φιλελεύθεροι αλλά περιθωριακοί. Η ΦΙΣ - σε αντίθεση με την κατεύθυνση στην οποία κινούνται οι γνήσιοι φιλελεύθεροι παγκοσμίως - όχι μόνο δεν τάσσεται κατά του μονοπωλίου που έχει το Κράτος στον θεσμό του γάμου, αλλά θέλει να επεκταθεί αυτός ο θεσμός και στους ομοφυλόφιλους, πράγμα με το οποίο διαφωνούν οι Έλληνες κατά συντριπτική πλειοψηφία. Υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες νομοθετικές ρυθμίσεις όπου το Κράτος αποδίδει προνόμια στους έγγαμους εις βάρος των άγαμων και, φυσικά, η ΦΙΣ δεν έχει πει κουβέντα για την κατάργηση αυτών των προνομίων, δηλαδή για την ανάγκη να υπάρχουν τα ίδια δικαιώματα και οι ίδιοι νόμοι, χωρίς διακρίσεις, σε όλα τα άτομα. Αντιθέτως, θέλει να επεκταθούν αυτά τα προνόμια στους ομοφυλόφιλους. Φυσικά αυτή η στάση της υπέρ των ομοφυλοφίλων δεν θα μπορούσε να μην έρθει σε σύγκρουση με το θεσμό της εκκλησίας. Έτσι, αλ καρτ, θυμούνται όλοι οι ψευτοφιλελεύθεροι ότι η Εκκλησία έχει κάποια φορολογικά προνόμια και την παρουσιάζουν ως "άρχουσα τάξη", ως μοχθηρά κοράκια, σε τέτοιο βαθμό ώστε να θυμίζουν σοβιετικές καρικατούρες του "μεγάλου κεφαλαίου". Αντί να θέλουν να μειωθούν οι φόροι των ατόμων στο επίπεδο στο οποίο πληρώνει η εκκλησία, θέλουν να αυξηθεί η φορολογία, μόνο και μόνο επειδή θα πληρώνει η (στοχοποιημένη και καταφανώς μισητή από αυτούς) εκκλησία. Εκτός του ότι αυτή η στάση απηχεί τους κομμουνιστές που θέλουν να πληρώνουν οι άλλοι και να τα τρώνε αυτοί, φαίνεται να γίνεται και κάπως αναγκαστική, διότι εάν είναι να επεκτείνουμε τα προνόμια υπέρ των έγγαμων, που θα βρεθούν τα λεφτά για τους ομοφυλόφιλους; Χρειάζεται ισχυρό φορολογικό Κράτος να πραγματοποιήσει τη "φιλελεύθερη"-ομοερωτική αναδιανομή του πλούτου... Δυστυχώς αυτή η εικόνα περισσότερο δείχνει έναν ανώριμο ομοφυλόφιλο τυφλωμένο από γινάτι να (επι)δειχθεί απέναντι σε κάθε φιλελεύθερη λογική, παρά ένα φιλελεύθερο κόμμα. Η ΦΙΣ, είτε θα αποκτήσει συνεκτική ιδεολογία, είτε θα συνεχίσει να είναι τόσο παρακμιακή όσο μια δράκα ψυχωσιακών πολιτισμικών μαρξιστών που θέλουν να επιβάλλουν τις εκκεντρικές τους απόψεις στην υπόλοιπη κοινωνία ή μια παρεούλα του περιθωρίου που το μόνο που τους ενώνει πραγματικά, δεν είναι η ιδεολογία, αλλά τα αντισυμβατικά τους σεξουαλικά ένστικτα.

306
Από όπου μπορεί τα παίρνει το Κράτος! Μέχρι και τους αντικαπιταλιστικούς νόμους περί "πνευματικής" ιδιοκτησίας θυμάται αν είναι να αρπάξει τον πλούτο που παράγεται από τις καινοτομίες των πολιτών!



Quote
Μετά από έρευνες, διαπίστωσαν επίσης πως οι διαχειριστές είχαν στήσει ένα κύκλωμα για να μπορούν να διοχετεύουν στο εξωτερικό μεγάλα χρηματικά ποσά τα οποία κέρδιζαν από τις θεάσεις ταινιών.

Τα παράνομα κέρδη από διαφημίσεις

Αυτό γινόταν με τον εξής τρόπο: Ο χρήστης για να μπορέσει να δει μια ταινία online, πρώτα αναγκαζόταν να παρακολουθήσει κάποια διαφήμιση. Με την διαδικασία αυτή, οι διαχειριστές κέρδιζαν 0,10 λεπτά από την κάθε προβολή.

«Φανταστείτε ότι κάθε μέρα η ιστοσελίδα είχε 930.000 θεάσεις. Πολλαπλασιάστε το επί 0,10 για να δείτε πόσα κέρδιζαν την ημέρα», αναφέρει έμπειρος αξιωματικός της ΕΛΑΣ, που συμμετείχε στην επιχείρηση.

http://www.zougla.gr/greece/article/sinelavan-ton-arxipirati-tou-diadiktiou


307

Σε διαφωτιστικότατη ομιλία του ο Bill Evers για το ζήτημα του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού, σημειώνει πως ο ΦΘΟΝΟΣ κυβερνάει σε σημαντικό βαθμό την πολιτική τάξη και αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα σκέψης τόσο του μαρξισμού, όσο και της δημοκρατίας. Προς επίρρωση των λεγομένων του και περαιτέρω μελέτη προτείνει το βιβλίο του δεξιού φιλελεύθερου καταξιωμένου κοινωνιολόγου Helmut Schoeck Envy και το Facial Justice που έχω αναφέρει και στο παρελθόν.

Οι σοσιαλιστές φθονούν την περιουσία των άλλων, οι φεμινίστριες φθονούν τους άντρες, οι μπάσταρδοι φθονούν τους νοικοκυραίους, οι φασίστες φθονούν τα πουλιά των μαύρων, οι μαύροι φθονούν τα μυαλά των Λευκών, οι επιστήμονες φθονούν την ξεγνοιασιά των αλητών, οι αλήτες τη μόρφωση των επιστημόνων, οι φτωχοί τα χρήματα των εβραίων κ.ο.κ. Όλοι αυτοί κινητροδοτούνται από τον φθόνο, μια καταστροφική ψυχική ορμή, και κρατάνε την κοινωνία και την ανθρωπότητα πίσω, πολεμώντας μεταξύ τους και ληστεύοντας και καταδιώκοντας ο ένας τον άλλον.


http://www.amazon.com/ENVY-A-Theory-Social-Behaviour/product-reviews/0865970645/ref=dp_db_cm_cr_acr_txt/192-2735271-3351265?ie=UTF8&showViewpoints=1

https://mises.org/blog/inequality-and-envy


Απόσπασμα από το βιβλίο που εξηγεί γιατί όλοι αυτοί οι κομμουνιστές και αλήτες βρίσκουν απόλαυση στο να λοιδωρούν και να συκοφαντούν χυδαία τη Λευκή Φυλή και τον καπιταλισμό για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει:


Resentment
In his Genealogy of Morals, Nietzsche describes resentment.

All men of resentment are these physiologically distorted and worm-riddled persons, a whole quivering kingdom of burrowing revenge, indefatigable and insatiable in its outbursts against the happy, and equally so in disguises for revenge, in pretexts for revenge: when will they really reach their final, fondest, most sublime triumph of revenge? At that time, doubtless, when they succeed in pushing their own misery, indeed all misery there is, into the consciousness of the happy; so that the latter begin one day to be ashamed of their happiness, and perchance say to themselves when they meet, ‘It is a shame to be happy! There is too much misery!’[50]

There can be no doubt that Nietzsche here forecasts one of the most momentous developments of the twentieth century, which alone made possible effusions such as Paul Tournier’s on the subject of true and false guilt-feelings. Or again one need only recall the innumerable masochistic writings in which Westerners indulge in shame and self-indictment because of the inequality between them and the so-called developing countries. Nietzsche sees this development as the biggest and most fateful of misunderstandings. The world in which the happy and successful begin to doubt their right to happiness, he regards as a world turned upside down. Nietzsche follows this by writing about what he calls the tremendous historic mission of the ascetic priest in a society. The priest acts as a deflector of resentment by telling the sufferer searching for a cause, an instigator or, to be exact, a guilty instigator, of his suffering, that certainly there is a guilty person, but that person is the sufferer himself.[51] Nietzsche believes that even if this were objectively false, it would still deflect resentment from action dangerous to society. A Marxist would here reproach Nietzsche with accepting religion solely as an opiate for the people in order to avoid class war; but seen against the background of this book, Nietzsche’s view, devoid of religious sentiment, may have been realistic in that fundamentally no society can be effective or even attain a tolerable social climate, if it does not possess that kind of belief that will bring the underprivileged man to see, if not himself, then the effect of blind chance as a cause of his condition. We have already seen the dead ends in which primitive peoples stagnate as a result of conceiving that every misfortune or loss of asset experienced by the individual is deliberately engineered by a fellow tribesman.

308
Γιατί η υποχρεωτική χρήση πλαστικού χρήματος είναι μια πολύ κακή ιδέα
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ


Δεν υπάρχει ιδέα από το εξωτερικό που να καταργεί ατομικές ελευθερίες, να διευρύνει τις εξουσίες του κράτους και να αυξάνει την μεταφορά πλούτου από τους ιδιώτες προς την πολιτική τάξη και τους αυλικούς της, που οι Έλληνες πολιτικοί να μην προσπαθήσουν να την εισάγουν στην Ελλάδα. Η ιδέα για την υποχρεωτική χρήση πλαστικού χρήματος είναι ένα ακόμα σύμπτωμα του συνδρόμου σοσιαλμανίας των πολιτικών μας.


Ρεπορτάζ στο “Έθνος”: «Επιχείρηση «πλαστικό χρήμα» υποχρεωτικά και παντού με εγκατάσταση συσκευών χρέωσης καρτών (POS) σε όλα τα επαγγέλματα και στις επιχειρήσεις, ακόμα και στα περίπτερα, από το 2016 ξεκινά το υπουργείο Οικονομικών με κεντρικό στόχο το χτύπημα της φοροδιαφυγής.»

Για μια ακόμη φορά οι ιθύνοντες έχουν βγάλει το συμπέρασμα, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, επαναλαμβάνουν το δόγμα ότι το κράτος δεν εισπράττει αρκετά από τους φορολογούμενους. Οι πολιτικές προτιμήσεις της πολιτικής τάξης μόνο τυχαίες δεν είναι αφού την ίδια εβδομάδα βλέπαμε τίτλους όπως «Πως οι 23 ιδιωτικοποιήσεις έγιναν... εννέα» (Τα Νέα) και «Τα τέσσερα νέα χαράτσια που έρχονται» (iefimerida).

Μειώνουν τις ιδιωτικοποιήσεις και αυξάνουν τους φόρους, και επειδή όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να διατηρηθεί το σημερινό φαύλο κράτος ως έχει, η τελευταία ιδέα είναι το κράτος να υποχρεώνει τους πολίτες να χρησιμοποιούν χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες σ’ όλες τους τις συναλλαγές, ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι δικές τους δυνατότητες, προτιμήσεις ή ανάγκες. Στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό μέσω μνημονίων, η πολιτική τάξη δεν φαίνεται διατεθειμένη να αφήσει σπιθαμή ιδιωτικότητας και προσωπικής επιλογής στους Έλληνες πολίτες.

Η Ayn Rand είχε πει ότι «η διαφορά ανάμεσα σε ένα κράτος πρόνοιας και ένα ολοκληρωτικό κράτος είναι θέμα χρόνου». Η περίπτωση της Ελλάδας αποδεικνύει το αληθές της παραπάνω θέσης μιας και αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτε λιγότερο από την από την επέκταση της κρατικής εξουσίας με την δικαιολογία μιας κρίσης που το ίδιο το κράτος δημιούργησε.

Ο μύθος που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει αυτό το νέο μέτρο είναι ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουν αρκετούς φόρους στο κράτος. Ο κα Λαγκάρντ του ΔΝΤ με εμμονή επαναλαμβάνει ότι η σημαντικότερη αιτία της κρίσης είναι η αποφυγή φόρων. Η πραγματικότητα είναι ότι αν στα χρόνια πριν από την κρίση οι Έλληνες πλήρωναν περισσότερους φόρους, αυτά τα επιπλέον έσοδα δεν θα είχαν πάει για να μειώσουν ελλείματα και χρέη. Η πολιτική τάξη θα τα είχε χρησιμοποιήσει για να κάνει περισσότερους διορισμούς, περισσότερα ρουσφέτια και για να αυξήσει τα προνόμια των κομματικών στρατών στο κράτος. Θα τα χρησιμοποιούσε για την επέκταση και διατήρηση του κράτους που έφτιαξε. Δηλαδή ότι ακριβώς θέλει να κάνει και τώρα.

Οι Έλληνες σήμερα πληρώνουν τους περισσότερους φόρους για το πιο ακριβό, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό κράτος στην Ευρώπη. Η συλλογή ακόμα περισσότερων φόρων από αυτό το κράτος είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν και διαρκώς αναβάλλονται. Για αυτό είναι απορίας άξιο ότι πολιτικοί που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι όχι μόνο υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις, αλλά είναι αυτοί που τις προτείνουν.

Κλασσικό παράδειγμα σ’ αυτή την περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης που σε άρθρο του στην “Καθημερινή” υποστήριξε την συγκεκριμένη ιδέα. Έγραψε ο κ. Μητσοτάκης: «Ειδικά για την είσπραξη του ΦΠΑ, η χρήση του πλαστικού χρήματος μπορεί να αποβεί καταλυτική, καθώς οι απώλειες από τη μη είσπραξή του εκτιμώνται σε πάνω από 9 δισ. τον χρόνο στην Ελλάδα.» Η πραγματικότητα είναι ότι το όφελος της ελληνικής οικονομίας είναι 9 δις από την χρήση μετρητών και όχι πλαστικού χρήματος. Εννέα δις που δεν καταλήγουν στην πολιτική τάξη που χρεοκόπησε την Ελλάδα.

Πως θα μπορούσε να εξηγήσει κάποιος ότι ένας πολιτικός που αυτοπροσδιορίζεται ως φιλελεύθερος επιθυμεί το κράτος να επιβάλει στους πολίτες πως θα συναλλάσσονται; Και μάλιστα το είδος της συναλλαγής που επιβάλει να γίνεται μέσα από ένα ολιγοπώλιο τραπεζών που επίσης έχει επιβάλει.

Η υποχρεωτική χρήση πλαστικού χρήματος είναι μια πολύ κακή ιδέα γιατί καταργεί ελευθερίες, περιορίζει την ιδιωτικότητα και επεκτείνει μια κρατικοποίηση της καθημερινότητας που προ πολλού έχει ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια. Σε περίπτωση δε έστω και μερικής επιτυχίας στο θέμα των εσόδων του κράτους, θα λειτουργήσει ως ένα ακόμα εμπόδιο για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να ανακάμψει η ελληνική οικονομία.

sauce



Σχόλιοτου Augusto Pinochet • 19 hours ago

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πλούσιοι πια, πέραν ορισμένων διαπλεκόμενων με το Κράτος οι οποίοι είναι καταναλωτές φόρων. Επομένως όλη η παρασιτική άρχουσα τάξη γνωρίζει ότι ζει εις βάρος των βασανιζόμενων μικρομεσαίων από τους οποίους συλλέγεται η συντριπτική πλειοψηφία των φόρων. Λογικό είναι λοιπόν να στηρίζει τις ελπίδες επιβίωσης και αναπαραγωγής της πάνω στη στέρεη βάση της αφαίμαξης του λαού και όχι κάποιου φαντασιακού 'μεγάλου κεφαλαίου'.

Ο πόλεμος αυτός κατά του Λαού μαίνεται δεκαετίες τώρα από όλα τα μέσα μαζικής προπαγάνδας κάθε πολιτικής απόχρωσης. Ιδίως από το 2009 και μετά, σε καθημερινή βάση, δημοσιεύματα επιρρίπτουν την ευθύνη της χρεοκοπίας του Κράτους και του οικονομικού στραγγαλισμού που προκάλεσε η γιγάντωση των φόρων... στην αποφυγή παραλαβής απόδειξης του πολίτη που αγοράζει παπούτσια. Κάθε χρόνο το Κράτος δαπανά πάνω από 100 δις ευρώ για να τρέφει ψηφοφόρους και μηχανισμούς προπαγάνδας, να εφαρμόζει ασφυκτικούς ελέγχους σε όλο το φάσμα των οικονομικών δραστηριοτήτων των Ελλήνων και να συντηρεί μονοπώλια σκοταδιστικής και μνημειώδους αναποτελεσματικότητας που κρατάνε τη χώρα πίσω, κι όμως, το μόνο που τους απασχολεί είναι να στερήσουν από τον μέσο Έλληνα, του οποίου η διαβίωση είναι τραγικά υποδυέστερη εκείνης του μέσου κρατικού υπαλλήλου, ακόμα και τον τελευταίο οβολό που έχει για να θρέψει την οικογένειά του.

Από τη μια πλευρά είναι ο Λαός που συναλλάσσεται με μετρητά, παράγει και οικονομεί και από την άλλη τα παράσιτα με το καρτέλ των τραπεζών - των οποίων την ανακεφαλαιοποίηση πάλι ο φορολογούμενος θα την πληρώσει - και το πλαστικό χρήμα, τα οποία δεν ενοχλεί η φορολογία γιατί από αυτήν θρέφονται. Από τη μια ο καπιταλισμός και από την άλλη ο σοσιαλισμός.

309
Δεν είχα σκοπό να ψηφίσω στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, αλλά μετά την παρακολούθηση του νέου σποτ του Αδώνιδος Γεωργιάδου, είμαι βέβαιος ότι αυτός είναι αληθινά επαναστάτης Δεξιός και θα συγκρουστεί με όλα τα κατεστημένα! Είναι δε πανέξυπνος και πολύ σβέλτος! Δαγκωτό!


310


Ο ΥΠΕΡΑΡΙΟΣ ΦΑΣΙΣΤΟΨΩΛΑΡΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΓΟΣ, Ο ΑΝΤΡΑΚΛΑΣ, Ο ΠΟΥΤΣΑΡΑΣ, Ο ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ ΕΠΙΒΗΤΟΡΑΣ ΔΕ ΣΚΥΒΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΕΚΘΗΛΥΜΕΝΑ ΠΟΥΣΤΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΔΙΑΠΛΑΤΑ, ΜΕ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΣΑΝ ΤΟ ΣΦΥΡΙ ΤΟΥ ΘΩΡ ΝΑΖΙΔΟΚΑΒΛΟ ΤΟΥ, ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΟ ΚΩΛΑΝΤΕΡΟ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΚΩΛΟΤΡΥΠΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΑΝ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ, ΣΑΝ ΛΑΟΘΑΛΛΑΣΣΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ, ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΧΟΥΝΤΟΣΠΕΡΜΑ ΚΑΙ Η ΘΑΝΑΤΕΡΗ ΑΥΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΑΛΑΜΟΥΣ ΑΠΕΝΤΟΜΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΡΑΪΧ! ΤΑ ΔΙΠΟΔΑ ΕΡΥΘΡΑ ΠΟΥΤΑΝΟΣΠΕΡΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, ΠΟΥ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΚΤΡΩΜΑΤΙΚΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΚΟΡΠΟΡΤΑΤΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΒΡΩΜΕΡΟ ΥΠΑΝΘΡΩΠΟ, ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΧΩΘΟΥΝ ΒΑΘΙΑ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΨΟΦΙΟΥΣ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΜΝΥΟΥΝ, ΣΤΟΝ ΥΠΟΝΟΜΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΤΕΜΑΧΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΑΠΟΥΝΙ ΚΑΙ ΚΙΜΑ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΥΑΡΟ!

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ - ΠΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΞΥΛΟ - 14/88

311
 Γυμνός καπιταλισμός
Πέμπτη, 08 Οκτώβριος 2015 13:59
Γυμνός καπιταλισμός Το διαδίκτυο ανατάραξε το επιχειρηματικό μοντέλο της πορνοβιομηχανίας η αντίδρασή της οποίας αποτελεί μάθημα για άλλες επιχειρήσεις - Πίσω στο 2012 ο Φάμπιαν Τίλμαν είχε βάλει στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Ο άνθρωπος που δημιούργησε τη Manwin, το γίγαντα της διαδικτυακής πορνογραφίας, αποκτούσε τώρα τον έλεγχο μερικών απ' τα μεγαλύτερα πορνό tube site. Αν μπορούσε να αγοράσει και τα δύο μεγαλύτερα, το xvideos και το xhamster, θα έχτιζε μια online πορνό αυτοκρατορία. Τους ανταγωνιστές του θα τους αγόραζε κι αυτούς. Και ποιά αντιμονοπωλιακή Αρχή θα αντιδρούσε σε μια βιομηχανία για την οποία οι καθωσπρέπει άνθρωποι υποκρίνονται πως δεν υπάρχει;

Αλλά τα σχέδια αυτά δεν προχώρησαν. Ο Γάλλος ιδιοκτήτης του xvideos λέγεται ότι απέρριψε χωρίς δεύτερη σκέψη πρόταση ύψους 120 εκατ. δολαρίων, και ο Τίλμαν τελικά πούλησε τη Manwin - η οποία έκτοτε μετονομάστηκε σε Mindgeek - όταν μπήκε στο στόχαστρο των φορολογικών αρχών στην πατρίδα του τη Γερμανία.

Παρ’ όλα αυτά ο Τίλμαν άφησε πίσω του μια μεγάλη και ζωντανή κληρονομιά, αν και όχι ακριβώς αυτή που θα ήθελε: χωρίς να το θέλει είχε βάλει τις γερές βάσεις για την κυριαρχία των tube site μετατρέποντας το πορνό σε ένα νέο εμπορικό προϊόν εν εξελίξει.

Την κρίση που αναστάτωσε το χώρο των Μ.Μ.Ε τα τελευταία χρόνια η βιομηχανία του πορνό την ξεπέρασε στα γρήγορα και τώρα κινείται σε πορεία περαιτέρω αλλαγών μεταξύ των οποίων η σύνδεση του πραγματικού και του διαδικτυακού κόσμου μέσω της εικονικής πραγματικότητας και της ρομποτικής.

Φθηνότερες απολαύσεις

Το πορνό ήταν ακριβό κάποτε: αν και νόμιμο σε πολλές χώρες, τα ταμπού, οι δυσκολίες στη διανομή και κάποιοι νομικοί περιορισμοί, περιόριζαν την προσφορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ψηλές τιμές και υπέρογκα κέρδη για τις εταιρείες. Οι δουλειές πήγαν πολύ καλά όταν πρώτα με τις βιντεοκασέτες και μετά με τα DVD, τα γυρίσματα και η διανομή έγιναν φτηνά. Στη δεκαετία του 1990 δεκάδες παραγωγοί, πολλοί απ' τους οποίους με έδρα την Καλιφόρνια, έβγαζαν σε κυκλοφορία εκατοντάδες το μήνα πορνοταινίες για πώληση ή ενοικίαση.

Τις πρώτες ημέρες του internet οι πορνοπαραγωγοί συνέχισαν να έχουν κέρδη. Αντιλήφθηκαν τις δυνατότητες του ηλεκτρονικού εμπορίου πολύ νωρίτερα από συναδέλφους τους σε άλλoυς τομείς: ένας αμερικανικός νόμος που έκανε υποχρεωτική τη χρήση πιστωτικών καρτών στους πελάτες "ροζ" τηλεφωνικών γραμμών για να βεβαιώνεται μ' αυτόν τον τρόπο ότι είναι ενήλικοι, απέδειξε ότι η βιομηχανία ήταν τεχνικά καλά προετοιμασμένη.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 υπήρχαν περισσότερα από 3.000 site για ενηλίκους/-ες, τα περισσότερα μικρά και με τη χαρακτηριστική εμφάνιση των συνδρομητικών πορνοοσάιτ. Τα λεφτά έβγαιναν με σχετικά εύκολο και απλό τρόπο: δε χρειαζόταν παρά ένα site με φωτογραφίες και ένα λογισμικό χρέωσης.

Αλλά λίγο αργότερα η βιομηχανία του πορνό δέχτηκε το τράνταγμα αυτό της νέας διαδικτυακής πραγματικότητας  που πρώτος περιέγραψε ένας γκουρού των νέων τεχνολογιών, ο Stewart Brand: το υλικό που υπάρχει στο internet "θέλει να είναι δωρεάν". Για να προσελκύσουν πελατεία τα site ξεκίνησαν να δίνουν ελεύθερα “teasers”. Στο δωρεάν διαφημιστικό υλικό άρχισαν να περιέχονται ερασιτεχνικές φωτογραφίες πολλές απ' τις οποίες πειρατικές. Σύντομα όλα αυτά κατέληξαν σε list site και σε thumbnail galleries - βασικά συλλογή πορνό link. Όσο το διαδίκτυο γινόταν πιο γρήγορο τα βίντεο αντικατέστησαν τις φωτογραφίες. Μετά ήρθαν τα tube site στα οποία τα χιλιάδες βίντεο ήταν πλέον αναζητήσιμα. Το πορνό είναι μια βιομηχανία όπου βασιλεύει η ωμή δύναμη της αγοράς η οποία εκθρόνισε τους παραδοσιακούς και καθιερωμένους παραγωγούς: όταν όλα επιτρέπονται, τότε όλα δοκιμάζονται, και ό,τι πετύχει, γρήγορα αντιγράφεται.

Στις Η.Π.Α. τα στούντιο παραγωγής ταινιών πορνό μειώθηκαν από 200 σε 20, λέει ο Alec Helmy, ιδρυτής του XBiz, ειδησεογραφικού πόρταλ με θέματα που αφορούν την πορνοβιομηχανία. Οι πορνοστάρ που κάποτε έβγαζαν 1.500 δολάρια την ώρα, τώρα βγάζουν 500 και καθώς ο ανταγωνισμός αυξάνεται, τους ζητάνε να γυρίζουν πιο σκληρές σκηνές. Τα κέρδη έχουν μειωθεί πολύ, με τον Τίλμαν να υπολογίζει την πτώση στα τρία τέταρτα από τον τζίρο των 50 δισ. δολαρίων παγκοσμίως πριν την κυριαρχία των tube site.

Ο Τίλμαν δεν ήταν το πρώτο αρπακτικό στο χώρο των πορνό επιχειρήσεων, αλλά ξεκίνησε από πλεονεκτική θέση: προγραμματιστής με γνώσεις σχετικές με την επιστήμη δεδομένων (data science), είχε σπάνια διορατικότητα για το τί έκανε ένα site επιτυχημένο και τί χρειαζόταν για να φέρει περισσότερη κίνηση σ' ένα άλλο. Πολλές φορές καταλάβαινε την αξία κάποιων επιχειρήσεων περισσότερο κι απ' τους ιδιοκτήτες τους και αγόρασε μερικά απ' τα πιο επιτυχημένα pay site. Το 2012 ανέλαβε τα ηνία και της Digital Playground η οποία ειδικεύεται σε παραγωγές μεγάλων μπάτζετ όπως η παρωδία πορνό  του "Πειρατές της Καραϊβικής" [Pirates, 2005]. Η Mindgeek συνέχισε το κρεσέντο των εξαγορών και μετά την αποχώρηση του Τίλμαν.


Γυμνός καπιταλισμόςΜε δωρεάν το περισσότερο πορνό και υπερβολικά εύκολο να το βρει κανείς, ο αριθμός των πορνοσάιτ και του traffic τους έχει εκτιναχθεί. Υπολογίζεται ότι στο διαδίκτυο υπάρχουν 700 με 800 εκατομμύρια site για ενηλίκους - τα τρία πέμπτα απ' αυτά είναι στις Η.Π.Α. Το ****Hub, το μεγαλύτερο tube site της Mindgeek, αναφέρει ότι είχε πέρυσι 80 δισ. προβολές βίντεο και περισσότερες από 18 δισ. επισκέψεις. Σε όρους επισκεψιμότητας και bandwidth, η Mindgeek είναι αυτή τη στιγμή μια από τις μεγαλύτερες online επιχειρήσεις παγκοσμίως σε οποιονδήποτε κλάδο. Η συνολική κίνηση στα site της που μπαίνουν καθημερινά περισσότεροι από 100 εκατ. επισκέπτες την ημέρα, είναι 1,5 terabit το δευτερόλεπτο.

Νωρίτερα από άλλους τομείς στον κόσμο του internet, η βιομηχανία του πορνό κατάλαβε πως η επισκεψιμότητα και τα δεδομένα είναι τα κλειδιά του νέου ψηφιακού κόσμου. Το traffic έγινε η βάση ενός νέου επιχειρηματικού μοντέλου. Τα list site των πρώτων ημερών του διαδικτύου πουλούσαν κλικ προς τα site τους σε traffic brokers (μεσάζοντες επισκεψιμότητας) που επανακατεύθυναν επισκέπτες στα pay site. Αν κάποιος έκανε συνδρομή, το pay site έδινε στο μεσάζοντα ένα προκαθορισμένο ποσό ή ένα μερίδιο απ' το ποσό της συνδρομής. Το Next-Generation Affiliate Tracking Software (NATS) που ο Τίλμαν ανέπτυξε στη δεκαετία του '90, ήταν πολύ καλό για την παρακολούθηση των πληρωμών και της επισκεψιμότητας. Η Mindgeek χρησιμοποιεί τώρα τα δεδομένα που συλλέγει για να τελειοποιήσει την τοποθέτηση των διαφημίσεων. Το TrafficJunky, η online διαφημιστική πλατφόρμα τους, προσφέρει πολύ στοχευμένες διαφημίσεις. Για παράδειγμα διαφημίσεις για κινητές συσκευές ομοφυλόφιλων ατόμων στο Σαν Φρανσίσκο.

Πέρα απ' το πορνό

Η επισκεψιμότητα που μπορούν να στείλουν τα tube site προς τα συνδρομητικά, δείχνει ότι η σχέση τους έχει αλλάξει από εχθρική σε στενά συνεργατική. Ολοένα και περισσότεροι πορνοπαραγωγοί υπογράφουν συμφωνίες ώστε το υλικό τους να εμφανίζεται σ' αυτά. Αν κάποιος επισκέπτης από ένα δωρεάν βίντεο οδηγηθεί στην πηγή του (το pay site δηλαδή), το tube site παίρνει μερίδιο μερικές φορές μέχρι και 50%. Μπορεί να γράφεται ένας στους χίλιους επισκέπτες, αλλά η συμφωνία τελικά αξίζει αφού στα δωρεάν site μπαίνει πάρα πολύς κόσμος. Βέβαια πιο κερδισμένα είναι τελικά τα tube site τα οποία όχι μόνο παίρνουν τα ποσοστά απ' τις εγγραφές, αλλά και περισσότερα βίντεο, τα οποία με τη σειρά τους αυξάνουν την επισκεψιμότητα και τις διαφημίσεις τους. Το μοντέλο αυτό στο οποίο τα site της Mindgeek και τα άλλα παρόμοια κρατούν στη ζωή τα συνδρομητικά για να τους ρουφάνε την κερδοφορία, έχει παρομοιαστεί με ένα βαμπιρικό οικοσύστημα.

Όλα αυτά θα ακουστούν οδυνηρά οικεία σε άλλες επιχειρήσεις των media. Όπως με τις συμφωνίες των tube site με τους πορνοπαραγωγούς, τα διαδικτυακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης αρχίζουν όχι μόνο να βάζουν link σε πρωτότυπο υλικό, αλλά και να το φιλοξενούν. Το Snapchat, μια εφαρμογή ανταλλαγής φωτογραφιών και βίντεο που εξαφανίζονται σε λίγα δευτερόλεπτα, επιτρέπει σε ειδησεογραφικά πρακτορεία να δημοσιεύουν άρθρα με αντάλλαγμα μερίδιο από τα διαφημιστικά έσοδα. Το Facebook κάνει κάτι παρόμοιο με την υπηρεσία Instant Articles. Πράγματι, το Facebook, το Twitter και τα παρόμοιά τους έχουν βασικά μετατραπεί σε μεσάζοντες traffic. Πολλά κλικ γίνονται βέβαια σε συνδέσμους που δημοσιεύονται απ' τους χρήστες, αλλά ο αριθμός των διαφημίσεων, των προβεβλημένων post και των άλλων προωθητικών μηνυμάτων αυξάνεται.

Κάποιοι στην πορνοβιομηχανία ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους ελπίζοντας να ξεφύγουν απ' την εξάρτηση των tube site. Μια προσέγγιση είναι η σύνδεση του πραγματικού με τον εικονικό κόσμο που προσφέρουν τα ζωντανά show μέσω web καμερών. Ο πελάτης πληρώνει 4 δολάρια το λεπτό για ένα πριβέ show, και αν το παρακολουθούν κι άλλοι, τα μισά. Τα μοντέλα παίρνουν ένα ποσοστό συνήθως γύρω στο 25%. Τέταια cam site είναι μεταξύ των μεγαλύτερων διαφημιζόμενων στα tube site και μερικά απ' αυτά έχουν χιλιάδες ταυτόχρονες ζωντανές μεταδόσεις. Ένα απ' τα μεγαλύτερα, το LiveJasmin, έχει 40 εκατομμύρια επισκέπτες την ημέρα. Ο δημιουργός του, ο Gyorgi Gattyan, είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ουγγαρίας.

Απ' την άλλη είναι η εξειδίκευση: το Kink.com ασχολείται με το χώρο του BDSM (σαδομαζοχισμό, φετίχ και τα συναφή). Το ισχυρό εμπορικό τους σήμα κατέφερε ν' αντέξει στη λαίλαπα των tube site, όμως τα έσοδα μειώνονται σταθερά απ' το 2011. Τώρα προσπαθούν να ανακάμψουν με νέα forum και διαδραστικά show. Οι επισκέπτες μπορούν να δούν ζωντανά γυρίσματα σκηνών, να συζητήσουν με τους/τις συμμετέχοντες/-ουσες σ' αυτές, και να αγοράσουν αξεσουάρ και ρούχα που χρησιμοποιήθηκαν σε ταινίες.

Άλλη περίπτωση είναι οι ταινίες πορνό με διάσημες. Η Vivid Entertainment, επικεφαλής της οποίας είναι ένας βετεράνος της πορνοβιομηχανίας, ο Steven Hirsch, έχει δημιουργήσει ολόκληρη αγορά με τα sex tape που βγάζει.

Η εξειδίκευση αυτή ίσως είναι σημάδι ότι μετά τις αναταράξεις τα πράγματα στην πορνοβιοβηχανία αρχίζουν να ηρεμούν. Τα tube site είναι τώρα τόσο μεγάλα που δύσκολα μπορούν να μεγαλώσουν κι άλλο. Μερικά για να επεκταθούν περισσότερο επιστρατεύουν καινοτόμες στρατηγικές μάρκετινγκ. Το καλοκαίρι για παράδειγμα, το ****Hub έκανε μια ηχηρή καμπάνια που την ονόμασε Sexploration προκειμένου να μαζέψει 3,4 εκατομμύρια δολάρια για το πρώτο πορνό στο διάστημα.

Παρόλα αυτά, ο Τίλμαν είναι απαισιόδοξος. Καθισμένος στο γραφείο του δίπλα από μια τεράστια φωτογραφία του Πικάσο ("ο οποίος λάτρευε την πορνογραφία"), λέει ότι φοβάται πως η βιομηχανία που έκανε τόσα πολλά για να αλλάξει, δε βρίσκεται πια στην πρωτοπορία. Τα πορνό site, κάποτε μαγνήτης για τους εξυπνότερους κομπιουτεράδες, χάνουν τον πόλεμο του ταλέντου απ' τα social media. "Κανείς δεν έχει βρει την επόμενη μεγάλη ιδέα και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει".

Πριν από λίγους μήνες το ****Hub λάνσαρε μια συνδρομητική υπηρεσία τύπου Netflix που προσφέρει υψηλής ποιότητας βίντεο χωρίς διαφημίσεις για 10 δολάρια το μήνα. Αλλά δε φαίνεται να έγινε δεκτή με ιδιαίτερη θέρμη. Εξάλλου, πονοκέφαλο για την πορνοβιομηχανία αποτελούν οι περιοριστικοί κανόνες καθώς οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ασκήσουν αποτελεσματικότερο έλεγχο στο διαδικτυακό πορνό μέσω ολοένα και αυστηρότερων φίλτρων. Άλλο πλήγμα είναι ότι η Google λογοκρίνει πορνό λέξεις-κλειδιά στα αποτελέσματα αναζήτησης, και βέβαια ότι Visa, MasterCard και American Express δε δέχονται συναλλαγές για πορνό site.

Επίσης τα συνδρομητικά site βρίσκονται σε διαρκή μάχη με ιούς και άλλα κακόβουλα λογισμικά. Το 2010, μια έρευνα του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Βιέννης έδειξε ότι οι πορνοσελίδες είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μολυσμένες σε ποσοστό πάνω από 3%. Ο κίνδυνος να πέσουν θύματα απάτης κάνει πολλούς να το σκέφτονται διπλά πριν κάνουν εγγραφή σε συνδρομητική πορνοσελίδα.

Μερικοί πιστεύουν ότι τα site με live σεξ κάμερες έχουν φτάσει στο ανώτατο σημείο της δημοτικότητάς τους. Αλλά μια peer-to-peer βερσιόν είναι στα σπάργανα έτοιμη να απογειωθεί. Πέρσι το Snapchat λάνσαρε το Snapcash, μια υπηρεσία που επιτρέπει στους χρήστες της εφαρμογής να στέλνουν λεφτά ο ένας στον άλλο. Αυτό χρησιμοποιείται από στρίπερ, cam girls και πορνό περφόρμερ για να πουλήσουν φωτογραφίες τους. Οι τιμές κυμαίνονται από ένα-δυό δολάρια για λίγες φωτογραφίες, σε διψήφια ποσά για πριβέ σεξ σόου.

Και μετά είναι και το αληθινό σεξ ή μια μορφή του εν πάση περιπτώσει. Πολλά dating και escort site διαφημίζονται στα tube site (τέτοιες διαφημίσεις είναι πιο σπάνιες στις Η.Π.Α. όπου η πορνεία είναι παράνομη - στην Ευρώπη είναι κυρίως νόμιμη)

Το πορνό είναι επίσης πρωτοπόρο στην εικονική πραγματικότητα, τεχνολογία που παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή το Facebook, η Microsoft και άλλοι. Μαζί με τα video-game, η βιομηχανία πορνό είναι σίγουρο ότι θα παίξει ρόλο-κλειδί στην ευρύτερη διάδοσή της. Το σεξ με σετ ακουστικών και μικρόφωνο είτε είναι γεμάτο προοπτικές, είτε οδηγεί σε αδέξοδο - εξαρτάται ποιόν θα ρωτήσεις. Σ' ένα άρθρο στο Medium, ένας ρεπόρτερ που δοκίμασε εικονικό σεξ φορώντας το ειδικό κράνος με τα γυαλιά, κατέληξε ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εξελιγμένο είδος μάρκετινγκ για ενηλίκους. Απ' την άλλη, ο Bryant Paul, ένας ειδικός σε θέματα σεξ και μέσων ενημέρωσης, πιστεύει ότι είτε σε πέντε είτε σε 10, είτε σε 20 χρόνια, κάποιος θα βρει τον ιδανικό συνδυασμό συσκευής και λογισμικού για να δημιουργήσει εμπειρίες πολύ κοντινές με τις πραγματικές.

Μια ολοένα και αναπτυσσόμενη βιοτεχνία φτιάχνει σεξουαλικά βοηθήματα που δουλεύουν με το Oculus Rift ή άλλα ειδικά κράνη εικονικής πραγματικότητας. Υπάρχει ακόμα αρκετός ενθουσιασμός για τη teledildonics, εξ αποστάσεως ελεγχόμενη τεχνολογία που επιτρέπει σε ανθρώπους που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να ελέγχουν ο ένας τα γκάτζετ του άλλου.

Μπορεί τα κέρδη των παραγωγών πορ&

312


Μύθος οι ιστορίες περί οπλοφοβικής ναζιστικής Γερμανίας. Το οπλοφοβικότερο καθεστώς και κατά προέκταση το πιο επικίνδυνο είναι η δημοκρατία!

313
Διαβάστε και ΦΡΙΞΤΕ: Έτρωγαν τις καρδιές των συν"ανθρώπων" τους, μεθούσαν στο αίμα και υποδούλωναν τη μάνα τους οι κατεκτημένοι, δήθεν καταπιεσμένοι, υπάνθρωποι!



Columbus Day Special
Life Styles: Native & Imposed
Kevin Beary

2,854 words

For decades now, African American leaders have been calling for a formal United States apology for the American role in the slave trade, with some even demanding reparations. Indian tribes proclaim their tax-exempt status as something they are owed for a legacy of persecution by the United States. Mexican Americans in the southwest United States seek to incorporate this region, including California, into Mexico, or even to set up an independent nation, Aztlan, that will recreate the glories of the Aztec empire, destroyed centuries ago by the imperialistic Spaniards.

That we live in an age of grievance and victimhood is not news. But did these peoples — these Mexican-Americans, these Native Americans, these African-Americans — really lose more than they gained in their confrontation with the West? Were they robbed of nobility, and coarsened? Or did White subjugation force them to shed savagery and barbarousness, and bring them, however unwillingly, into civilized humanity?

Today our children are being taught that the people who lived in the pre-Columbian Western Hemisphere were not “merciless Indian savages” (as Jefferson calls them in the Declaration of Independence), many of whom delighted in torture and cannibalism, but rather spiritually enlightened “native Americans” whose wise and peaceful nobility was rudely destroyed by invading European barbarians; that the Aztecs were not practitioners of human sacrifice and cannibalism on a scale so vast that the mind of the 20th-century American can hardly comprehend it, but rather defenders of an advanced civilization that was destroyed by brutal Spanish conquistadores; and that Africans were not uncultured slave traders and cannibals, but unappreciated builders of great empires.

But just how did these peoples live before they came into contact with Europeans? Although historical myth is ever more rapidly replacing factual history, not only in popular culture but also in our schools and universities, we may still find accurate historical accounts buried in larger libraries or in used book stores.

Aztec Civilization

In his famous work, The Conquest of New Spain, Bernal Diaz del Castillo describes the march on Mexico with his captain, Hernan Cortés, in 1519. The Spanish forces set out from the Gulf of Mexico, and one of the first towns they visited was Cempoala, situated near the coast, where Cortés told the chiefs that “they would have to abandon their idols which they mistakenly believed in and worshiped, and sacrifice no more souls to them.” As Diaz relates:

Every day they sacrificed before our eyes three, four, or five Indians, whose hearts were offered to those idols, and whose blood was plastered on the walls. The feet, arms, and legs of their victims were cut off and eaten, just as we eat beef from the butcher’s in our country. I even believe that they sold it in the tianguez or markets.

Of their stay in Tenochtitlan, the present-day Mexico City and the heart of the Aztec empire, Diaz writes that Emperor Montezuma’s servants prepared for their master

more than thirty dishes cooked in their native style. . . . I have heard that they used to cook him the flesh of young boys. But as he had such a variety of dishes, made of so many different ingredients, we could not tell whether a dish was of human flesh or anything else. . . . I know for certain, however, that after our Captain spoke against the sacrifice of human beings and the eating of their flesh, Montezuma ordered that it should no longer be served to him.

In renouncing cannibalism, was Montezuma cooperating in the destruction of his Aztec “cultural roots,” or was he aiding a victory of civilized custom over barbaric?

A few pages later, Diaz provides a detailed description of

the manner of their [that is, the Aztecs’] sacrifices. They strike open the wretched Indian’s chest with flint knives and hastily tear out the palpitating heart which, with the blood, they present to the idols in whose name they have performed the sacrifice. Then they cut off the arms, thighs, and head, eating the arms and thighs at their ceremonial banquets. The head they hang up on a beam, and the body of the sacrificed man is not eaten but given to the beasts of prey.

Diaz also describes the great market of Tenochtitlan, and its

dealers in gold, silver, and precious stones, feather, cloaks, and embroidered goods, and male and female slaves who are also sold there. They bring as many slaves to be sold in that market as the Portuguese bring Negroes from Guinea. Some are brought there attached to long poles by means of collars round their necks to prevent them from escaping, but others are left loose.

Following the ceremony in which humans are sacrificed to their gods, high-ranking Aztecs eat the flesh of the victims. A Spanish witness commented:

This figure demonstrates the abominable thing that the Indians did on the day they sacrificed to their idols. After [the sacrifice] they placed many large earthen cooking jars of that human meat in front of their idol they called Mictlantecutli, which means lord of the place of the dead, as it is mentioned in other parts [of this book]. And they gave and distributed it to the notables and overseers, and to those who served in the temple of the demon, whom they called tlamacazqui [priests]. And these [persons] distributed among their friends and families that [flesh] and these [persons] which they had given [to the god as a human victim]. They say it tasted like pork meat tastes now. And for this reason pork is very desirable among them.

Plainly it was the Spanish who stamped out human sacrifice and cannibalism among the people of pre-Cortesian Mexico. As for slavery, it is as obvious that the Europeans did not introduce it to the New World as it is that they eradicated it, albeit not immediately. Moreover, the moral impulse to end slavery came from the West, specifically out of England. Had the Aztecs, Indians, and Africans been left to their own devices, slavery might well have endured in North and South America, as it does in parts of present-day Africa.

North American Natives

In his epic work France and England in North America, the great American historian Francis Parkman describes the early 17th-century recreational and culinary habits of the Iroquois Indians (also known as the Five Nations, from whom, some will have it, the United States derived elements of its Constitution). He tells that the Iroquois, along with other tribes of northeastern United States and Canada, “were undergoing that process of extermination, absorption, or expatriation, which, as there is reason to believe, had for many generations formed the gloomy and meaningless history of the greater part of this continent.” Parkman describes an attack by the Iroquois on an Algonquin hunting party, late in the autumn of 1641, and the Iroquois’ treatment of their prisoners and victims:

They bound the prisoners hand and foot, rekindled the fire, slung the kettles, cut the bodies of the slain to pieces, and boiled and devoured them before the eyes of the wretched survivors. “In a word,” says the narrator [that is, the Algonquin woman who escaped to tell the tale], “they ate men with as much appetite and more pleasure than hunters eat a boar or a stag . . .”

The conquerors feasted in the lodge till nearly daybreak . . . then began their march homeward with their prisoners. Among these were three women, of whom the narrator was one, who had each a child of a few weeks or months old. At the first halt, their captors took the infants from them, tied them to wooden spits, placed them to die slowly before a fire, and feasted on them before the eyes of the agonized mothers, whose shrieks, supplications, and frantic efforts to break the cords that bound them were met with mockery and laughter . . .

The Iroquois arrived at their village with their prisoners, whose torture was

designed to cause all possible suffering without touching life. It consisted in blows with sticks and cudgels, gashing their limbs with knives, cutting off their fingers with clam-shells, scorching them with firebrands, and other indescribable torments. The women were stripped naked, and forced to dance to the singing of the male prisoners, amid the applause and laughter of the crowd . . .

On the following morning, they were placed on a large scaffold, in sight of the whole population. It was a gala-day. Young and old were gathered from far and near. Some mounted the scaffold, and scorched them with torches and firebrands; while the children, standing beneath the bark platform, applied fire to the feet of the prisoners between the crevices. . . . The stoicism of one of the warriors enraged his captors beyond measure . . . they fell upon him with redoubled fury, till their knives and firebrands left in him no semblance of humanity. He was defiant to the last, and when death came to his relief, they tore out his heart and devoured it; then hacked him in pieces, and made their feast of triumph on his mangled limbs.

All the men and all the old women of the party were put to death in a similar manner, though but few displayed the same amazing fortitude. The younger women, of whom there were about thirty, after passing their ordeal of torture, were permitted to live; and, disfigured as they were, were distributed among the several villages, as concubines or slaves to the Iroquois warriors. Of this number were the narrator and her companion, who . . . escaped at night into the forest . . .

Of the above account, Parkman writes: “Revolting as it is, it is necessary to recount it. Suffice it to say, that it is sustained by the whole body of contemporary evidence in regard to the practices of the Iroquois and some of the neighboring tribes.”

The “large scaffold” on which the prisoners were placed, is elsewhere in his narrative referred to by Parkman as the Indians’ “torture-scaffolds of bark,” the Indian equivalent of the European theatrical stage, while the tortures performed by the Indians on their neighbors — and on the odd missionary who happened to fall their way — were the noble savages’ equivalent of the European stage play.

If the descendants of the New England tribes now devote their time to selling tax-free cigarettes, running roulette wheels, or dealing out black jack hands, rather than to the capture, torture, and consumption of their neighboring tribesmen, should we not give thanks to those brave Jesuits who sacrificed all to redeem these “native Americans”?

Native Africans

What kind of life did the African live in his native land, before he was brought to America and introduced to Western civilization? That slavery was widely practiced in Africa before the coming of the white man is beyond dispute. But what sort of indigenous civilization did the African enjoy?

In A Slaver’s Log Book, which chronicles the author’s experiences in Africa during the 1820s and 1830s, Captain Theophilus Conneau (or Canot) describes a tribal victory celebration in a town he visited after an attack by a neighboring tribe:

On invading the town, some of the warriors had found in the Chief’s house several jars of rum, and now the bottle went round with astonishing rapidity. The ferocious and savage dance was then suggested. The war bells and horns had sounded the arrival of the female warriors, who on the storming of a town generally make their entry in time to participate in the division of the human flesh; and as the dead and wounded were ready for the knife, in they came like furies and in the obscene perfect state of nakedness, performed the victorious dance which for its cruelties and barbarities has no parallel.

Some twenty-five in number made their appearance with their faces and naked bodies besmeared with chalk and red paint. Each one bore a trophy of their cannibal nature. The matron or leader . . . bore an infant babe newly torn from its mother’s womb and which she tossed high in the air, receiving it on the point of her knife. Other Medeas followed, all bearing some mutilated member of the human frame.

Rum, powder, and blood, a mixture drunk with avidity by these Bacchantes, had rendered them drunk, and the brutal dance had intoxicated them to madness. Each was armed also with some tormenting instrument, and not content with the butchering outside of the town of the fugitive women, they now surrounded the pile of the wounded prisoners, long kept in suspense for the coup de grâce. A ring was formed by the two-legged tigresses, and accompanied by hideous yells and encouraging cry of the men, the round dance began. The velocity of the whirling soon broke the hideous circle, when each one fell on his victims and the massacre began. Men and women fell to dispatching the groaning wounded with the most disgusting cruelties.

I have seen the tiger pounce on the inoffensive gazelle and in its natural propensity of love of blood, strangle its victim, satiate its thirst, and often abandon the dead animal. But not so with these female cannibals. The living and dying had to endure a tormenting and barbarous mutilation, the women showing more cannibal nature in the dissection of the dead than the stronger sex. The coup de grâce was given by the men, but in one instance the victim survived a few minutes when one of those female furies tormented the agony of the dying man by prostrating herself on his body and there acting the beast of double backs.

The matron, commander of these anthrophagies, with her fifty years and corpulous body, led the cruelties on by her example. The unborn babe had been put aside for a bonne bouche, and now adorned with a string of men’s genital parts, she was collecting into a gourd the brains of the decapitated bodies. While the disgusting operating went on, the men carved the solid flesh from the limbs of the dead, throwing the entrails aside.

About noon the butchering was at an end, and a general barbecuing took place. The smell of human flesh, so disgusting to civilized man, was to them the pleasing odor so peculiarly agreeable to a gastronomer …

The barbecuing over, an anthrophagous repast took place, when the superabundant preserved flesh was packed up in plantain leaves to be sent into the Interior for the warriors’ friends. I am silent on the further cruelties that were practiced this day on the unfortunate infirm and wounded that the different scouting parties brought in during the day, supposing the reader to be sick enough at heart at the above representation.

Vanishing History

This is the history that has been handed down to us by men who either were present when the recorded events took place — that is, Diaz and Conneau — or who had access to period documents — that is, Parkman. But this factual history has suffered greatly at the hands of politically correct myth-mongers. The books themselves are disappearing from the shelves: Conneau’s book has been out of print for nearly a generation; perhaps Diaz’s and Parkman’s will follow in the next 20 years. In its place, the most absurd historical fantasies are substituted. As the seemingly inexorable forces of political correctness grind on, we may be left with as much knowledge of our true history as Orwell’s Winston Smith had of his.

Were it not for their subjugation by Europeans, Mexicans would perhaps have continued to practice the Aztec traditions of slavery, human sacrifice, and cannibalism; many American Indians would probably still be living their sad and perilous life of nomadism, subsistence farming, and warfare; and Africans would likely be expiring in even greater numbers on the fields of mayhem and slaughter (as the world has noted to its horror in Rwanda, Liberia and Congo), when not being bought and sold as slaves (as still is done in Sudan and Mauritania).

In his 1965 work, The Course of Empire: The Arabs and their Successors, the sagacious Glubb Pasha wrote in defense of Western colonialism:

Foreign military conquest has not only enabled backward people to acquire the skills and the culture of the conquerors, but it has often administered a salutary shock to the lethargic mentality of the inhabitants, among whom the desire to rise to equality with the foreigners has roused a new spirit of energy. . . . Britain has permeated Asia and Africa with her ideas of government, of law and of ordered civilization. The men of races who less than a hundred years ago were naked are now lawyers, doctors and statesmen on the stage of the world.

But if the present trend of denigrating the West’s mission civilisatrice continues, the achievements of that great civilizing venture might well be squandered and lost forever. If we permit inhumane customs and mores to reassert themselves, the ultimate dissolution of the West itself is not an impossibility. In his famous poem “White Man’s Burden,” Rudyard Kipling eloquently spelled out the fate of a culture that loses faith in itself and its mission:

And when your goal is nearest
The end for others sought,
Watch Sloth and heathen Folly
Turn all your hope to naught.

Journal of Historical Review 17, no. 3 (May–June 1998), 7–11.

Online source: http://www.ihr.org/jhr/v17/v17n3p-7_Beary.html

http://www.counter-currents.com/2015/10/life-styles-native-imposed-3/

314
Ο Ερντογάν μαζί με τον Νταβούτογλου τρομοκρατούν τους Κούρδους, τους σφάζουν και τους πολεμούν, γιατί θέλουν να μετατρέψουν την Τουρκία σε ένα ολοκληρωτικό Κράτος. Επιτακτική αναγκαιότητα η ανεξαρτησία των Κούρδων και η οικονομική απελευθέρωση της Ελλάδος. Εάν η Ελλάδα δεν γίνει καπιταλιστική, θα εξαφανιστεί. Αυτό ισχύει διότι όλα τα ολοκληρωτικά Κράτη είναι πολεμοχαρή και έχουν την τάση να κινητοποιούν όλους τους πολίτες τους στην πρώτη γραμμή του πολέμου, έστω και ως τροφή για τα κανόνια. Λόγω λοιπόν του νέου πολεμοχαρούς προσώπου της, η Τουρκία, και λόγω του αριθμού των στρατιωτών της, θα εξαφανίσει την Ελλάδα στο πι και φι. Επιτακτική αναγκαιότητα λοιπόν η απελευθέρωση της οικονομίας της Ελλάδας και η δημιουργία ενός μισθοφορικού πυρηνικού στρατού που θα πληρώνεται για να είναι ετοιμοπόλεμος και σε θέση να σκοτώσει και η κατάργηση του κρατικού στρατού με μουνιά, τρόμπες και γιωτάδες που κοροϊδεύουν τον κόσμο και παριστάνουν τους στρατιώτες (τύπου τσίπρα).


Spoiler (hover to show)

315

Οι διανοούμενοι είναι εκείνη η ομάδα της κοινωνίας η οποία, λόγω μαλθακότητας ή λόγω παθολογικής έπαρσης, κάθεται πάνω από σωρους με βιβλία και υιοθετεί ένα ακατανόητο λεξιλογικό σύμπλεγμα για να παραστήσει ότι είναι εξυπνότερη όλης της υπόλοιπης κοινωνίας, η οποία τελευταία ζει από την εργασία της. Ο βίαιος μηχανισμός του Κράτος, από τα πανάρχαια χρόνια, εκμεταλλεύτηκε την αργόσχολη αλλαζονικότητα αυτών των ατόμων και τα ενέταξε στις παρασιτικές τάξεις οι οποίες βρισκόντουσαν υπό την προστασία του. Αποστολή τους τέθηκε το να εργάζονται για τον εργοδότη τους, το Κράτους - διότι, περιττό να σημειώσουμε, κανένα σόφρων άτομο της κοινωνίας δεν ήταν διατεθειμένο να τους πληρώσει για να αγοράσει τον φλύαρο βερμπαλισμό και την υπεροπτική τους μεγαλομανία -  σκαρφιζόμενοι και διαδίδοντας ποικίλες σοφιστείες που να νομιμοποιούν το Κράτος, να το καθιστούν αναγκαίο και, εν γένει, να εξυπηρετούν τα συμφέροντά του, δηλαδή να αυξάνουν τον πλούτο που το Κράτος αποσπούσε από τους παραγωγούς και να γιγαντώνουν την εξουσία του.

Ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν αυτή η άεργη παρασιτική τάξη να ξεπεράσει το κόμπλεξ κατωτερότητάς της έναντι των παραγωγών οι οποίοι - και αυτό ήταν καταφανές - έκαναν όλη τη δουλειά και παρήγαγαν ολόκληρο τον πλούτο, με αποτέλεσμα οι διανοούμενοι να αποτελούν τα αιώνια παράσιτα. Όσο, ή μάλλον όπου,  το Κράτος και η εξουσία του ήταν σχετικά ισχυρά, οι διανοούμενοι λοιδωρούσαν τους παραγωγούς, βοηθούσαν το Κράτος να καθυποτάσσει τον Λαό και να εκδιώκει τους εμπόρους. Ο καπιταλισμός όμως, κυρίως στην Ευρώπη, άλλαξε γρήγορα αυτήν την κατάσταση, εις όφελος του Λαού, και όπου το εμπόριο άνθιζε, μια νέα ισχυρή τάξη αναδυόταν, της οποίας η ισχύς προερχόταν απευθείας από την εργασία. Ήταν πολύ παλικαρίσια τα ανδραγαθήματα των εμπόρων μπροστά στη ραθυμία και τον μισανθρωπισμό των παρασιτικών τάξεων, που, δικαιολογημένα, ο καπιταλισμός και η εργασία ξέχωρα από τον παρασιτικό κρατικό ζυγό έγιναν το κόκκινο πανί που εξερέθισαν όσο τίποτε άλλο την υπάνθρωπα αντιλαϊκή στάση των διανοούμενων. Έκτοτε οι διανοούμενοι μισούν θανάσιμα τους εμπόρους, γιατί προτιμούν μια πεινασμένη και σκλαβωμένη στο Κράτος κοινωνία όπου θα κυβερνά η πνευματική τους σήψη και η ακατάσχετη λογοδιάρροια (οι λέξεις είναι το χρήμα των χαζών, Θωμάς Χόμπς), παρά μια ελεύθερη και πλούσια κοινωνία, όπου η πραγματική τους αξία θα οριστεί από τη μηδενική τους ζήτηση και η πεφυσιωμένη τους αρλουμπολογία θα εκλείψει μαζί τους, στην ψάθα...

316
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός μασάει κουτόχορτο και καβλώνει να τον δουλεύουν οι προοδευτικοί σαλτιμπάγκοι. Πήγαν λοιπόν μια επίσκεψη οι δυο μαλάκες σε ένα στρατόπεδο για να δείξουν ότι είναι τα παιδιά του λαού και να τους δει ο μαλάκας ο λαός να τους θαυμάσει και να τους ξαναψηφίσει, τέτοιος μαλάκας που είναι, και κάποιοι στο επικοινωνιακό τους επιτελείο είχαν τη φαεινή ιδέα να βάλουν τζάκετ παραλλαγής για να υποδυθούν τους ρόλους των λαϊκών ηγετών ακόμα καλύτερα.

Εάν κάποιος φαντάρος είχε κάνει τέτοια καραγιοζιλίκια θα έτρωγε φυλακές και κρατήσεις. Αυτοί οι γελοίοι έλαβαν χαιρετισμούς και τιμές. Ο χοντρούλης (έτσι τον αποκαλούν και συνταγματάρχες στο Πεντάγωνο) φόρεσε ένα τζάκετ με τον γιακά αέρα πατέρα, κότσαρε και ένα σήμα στο μπράτσο το οποίο ένας θεός ξέρει που το βρήκε και γύρισε τα μανίκια (!) πράγμα το οποίο ούτε προβλέπεται, ούτε βολεύει γιατί το τζάκετ είναι χοντρό (κατά πάσα πιθανότητα δεν τα γύρισε ο ίδιος). Ο δε τσίπρας ήταν εντελώς ξεκούμπωτος, λάθος στον γιακά, λάθος στα μανίκια (οι εξοχές κολλάνε προς τα μέσα με βέλκρο ή κουμπί), λάθος στο τετράγωνο.

Είμαι σίγουρος όμως ότι τους είδαν όλοι οι μπουμπουνοκέφαλοι κουφιοκαλάκηδες και αναφώνησαν από μέσα τους "Μα τι Άνδρες είναι αυτοί!" έτοιμοι να τους ξαναψηφίσουν και τέταρτη φορά εφέτος αν χρειαστεί!







Οι φωτογραφίες είναι από το κομμουνιστικό site "τιβιεξές" στο οποίο όσοι αρθογραφούν είναι από I4 και πάνω και βρίσκονται σε άρθρο με τίτλο "Ο Τσίπρας φόρεσε στολή παραλλαγής". Μόνο που το τζάκετ δεν θεωρείται καν μέρος της στολής παραλλαγής, ήτοι, το μόνο που λείπει πραγματικά από τις εικόνες είναι οι στολές! Αλλά τόσα ξέρουν τόσα λένε... και τους ανέχεται και ο μαλάκας ο λαός.

317
Ενώ για τους μεγάλους ατομικιστές φιλοσόφους του 19ου αιώνα, για έναν λόρδο Άκτον ή για έναν Γιάκομπ Μπούρκχαρντ, μέχρι και για σύγχρονους σοσιαλιστές, όπως ο Μπέρτραντ Ράσελ, που κληρονόμησαν τη φιλελεύθερη παράδοση, η ίδια η εξουσία φάνταζε ανέκαθεν σαν το χειρότερο κακό, για τον άτεγκτο κολλεκτιβιστή είναι ένα στόχος καθ'εαυτόν. Δεν είναι μόνο, όπως τόσο καλά έχει περιγράψει ο Ράσελ, ότι η ίδια η επιθυμία οργάνωσης της κοινωνικής ζωής σύμφωνα με ένα ενιαίο σχέδιο πηγάζει από μια επιθυμία για εξουσία. Είναι ακόμα περισσότερο οι συνέπειες του γεγονότος ότι, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους, οι κολλεκτιβιστές πρέπει να δημιουργήσουν εξουσία - εξουσία πάνω σε ανθρώπους που χειραγωγούνται από άλλους ανθρώπους - ενός μεγέθους ανήκουστου μέχρι πρότινος, και ότι η επιτυχία τους θα εξαρτηθεί από τον βαθμό στον οποίο θα αποκτήσουν μια τέτοια εξουσία.

Αυτό παραμένει αλήθεια έστω κι αν πολλοί φιλελεύθεροι σοσιαλιστές* καθοδηγούνται στις επιδιώξεις τους από την τραγική αυταπάτη ότι, στερώντας τους μεμονωμένους ιδιώτες από την εξουσία που κατέχουν σε ένα ατομικιστικό σύστημα, και μεταβιβάζοντας αυτήν την εξουσία στην κοινωνία, μπορούν έτσι να εξαλείψουν την εξουσία. Αυτό που παραβλέπουν όλοι όσοι υποστηρίζουν το παραπάνω επιχείρημα είναι ότι, συγκεντρώνοντας την εξουσία έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην υπηρεσία ενός μόνο σχεδίου, αυτή δεν μεταβιβάζεται απλώς, αλλά ενισχύεται απεριόριστα· ότι ενοποιώντας στα χέρια κάποιου ενιαίου σώματος μια εξουσία που μέχρι πρότινος ασκούνταν ανεξάρτητα από πολλούς, δημιουργείται μια ποσότητα εξουσίας απείρως μεγαλύτερη από οποιαδήποτε υπήρχε πριν, με τόσο μεγαλύτερη εμβέλεια ώστε να γίνεται σχεδόν διαφορετική κατά τη φύση της. Είναι ολότελα εσφαλμένο αυτό που υποστηρίζεται μερικές φορές, ότι η μεγάλη εξουσία που ασκείται από μια κεντρική επιτροπή σχεδιασμού "δεν θα ήταν μεγαλύτερη από την εξουσία που ασκείται από ιδιωτικές επιτροπές διευθυντών". Σε μια ανταγωνιστική κοινωνία δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ασκεί ένα κλάσμα της εξουσίας που θα κατείχε μια σοσιαλιστική επιτροπή σχεδιασμού, και αν κανένας δεν μπορεί συνειδητά να χρησιμοποιήσει την εξουσία, συνιστά λεκτική κατάχρηση να ισχυρίζεται κανείς ότι την κατέχουν όλοι οι καπιταλιστές μαζί. Συνιστά απλό παιχνίδι με τις λέξεις να μιλάμε για την "εξουσία που ασκείται από ιδιωτικές επιτροπές διευθυντών" καθώς αυτές δεν συνδυάζονται σε συντονισμένη δράση - η οποία θα σήμαινε, βεβαίως, το τέλος του ανταγωνισμού και τη δημιουργία μιας σχεδιασμένης οικονομίας. Ο διαχωρισμός ή η αποκέντρωση της εξουσίας σημαίνει αναγκαστικά μείωση της απόλυτης ποσότητας εξουσίας, και το ανταγωνιστικό σύστημα είναι το μόνο σύστημα το οποίο έχει σχεδιαστεί για να ελαχιστοποιεί μέσω αποκέντρωσης την εξουσία που ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Φρίντριχ Άουγκουστ φον Χάγιεκ, Ο Δρόμος Προς Τη Δουλεία






* ο όρος χρησιμοποιείται σύμφωνα με τις δηλώσεις τους. Ο ίδιος ο συγγραφέας παραδέχεται στο συγκεκριμένο βιβλίο ότι είναι οξύμωρος. Από τα συμφραζόμενα του κεφαλαίου μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εννοεί τους σοσιαλιστές που δεν είναι διατεθειμένοι να ασκήσουν βία ή να καταργήσουν τη δημοκρατία προς όφελος ενός κεντρικού σχεδιασμού, πράγμα το οποίο αναιρεί στην πράξη τον σοσιαλισμό και εναπομένει σε εκείνους τους σοσιαλιστές που είναι διατεθειμένοι να τα κάνουν όλα αυτά, να αναλάβουν δράση αντικαθιστώντας τους "φιλελεύθερους" (ήπιους) σοσιαλιστές.

Η προσκόλληση του Χάγιεκ στη δημοκρατία δεν έχει σοβαρό ιδεολογικό πρόσημο. Αλλού στο βιβλίο ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει να φετιχοποιούμε τη δημοκρατία, ότι η νέα γενιά μιλάει πολύ για τη δημοκρατία αλλά δεν καταλαβαίνει τις "αξίες που υπηρετεί αυτή". Λέει επίσης "η δημοκρατία είναι κατ'ουσίαν μέσο, ένα χρήσιμο εργαλείο για τη διασφάλιση της εσωτερικής ειρήνης και της ατομικής ελευθερίας. Ούτε πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξε πολύ μεγαλύτερη πολιτισμική και πνευματική ελευθερία σε αυταρχικά καθεστώτα απ'ότι σε κάποιες δημοκρατίες". Στην αρχή δε του βιβλίο τόσο αυτός, όσο και ο Φρίντμαν που το προλογίζει, παραδέχονται ότι ο σοσιαλισμός έχει αλλάξει μορφή και έχει μετατραπεί από κεντρικά-σχεδιαστικός σε αναδιανεμητικό, ο οποίος όμως είναι το ίδιο επικίνδυνος. Η τυφλή και σε μεγάλο βαθμό αναιτιολόγητη προσκόλληση στη δημοκρατία από καπιταλιστές φιλοσόφους όπως ο Χάγιεκ έχει γίνει αντικείμενο διορθωτικής κριτικής από τον Hans Hermann Hoppe και τον Murray Rothbard και θεωρείται πλέον ως μια προσκόλληση ευκαιριακή και αρνητική συνάμα, ως έκφραση αντίθεσης προς την εξουσία και όχι ενεργητική υποστήριξη του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η δημοκρατία έχει αποδείχθεί ευκαιριακό πεδίο καταπίεσης και εκβαρβαρισμού των κοινωνιών και έχει στραγγαλίσει τον ανταγωνισμό και την οικονομική πρόοδο χιλιάδες φορές μετά την πολεμική επικράτηση της. Η δε συμβιωτική της σχέση με το καπιταλιστικό συστημα αποδείχτηκε προσωρινή και μη βιώσιμη.

318
https://www.youtube.com/watch?v=OiFWiGdLwE8

Οι άνθρωποι μπορούν και επιθυμούν να συναλλάσσονται και να συμβιώνουν υπό το αρμονικό πλαίσιο κανόνων που μόνοι τους και σε αμοιβαία συνεννόηση θα καθορίζουν. Διάφοροι παρακμιακοί και αντικοινωνικοί τύποι εγείρουν αδικαιολόγητες ενστάσεις στην κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου της δικαιοσύνης με την πρόφαση ότι κάποιου είδους χάος θα επικρατήσει έτσι και ο κόσμος απελευθερωθεί από την πατερναλιστική μέγγενη του Κράτους. Αυτές οι ενστάσεις απάδουν της πραγματικότητας και έχουν να κάνουν περισσότερο με την παθολογική ψυχοσύνθεσή τους παρά με τα αποτελέσματα της επ'αμοιβαίου οφέλους συνεργασίας που ανέκαθεν ήταν λειτουργικότατη και αποτελεσματική. Στο νέο του βιβλίο, Private Governance: Creating Order in Economic and Social Life, o γνήσια φιλελευθερος οικονομολόγος Ed Stringham πραγματεύται τη δυνατότητα των ανθρώπων να ορίζουν αυτοί τις ζωές τους, και τη βρίσκει συναρπαστική.


Κατεβάστε το βιβλίο
εξώφυλλο
μουνί

319
Κρατικιστικά παραμύθια το "φαινόμενο του θερμοκηπίου"

https://www.youtube.com/watch?v=aLSADmQm4kc

Κομμουνιστικά παραμύθια και θεωρίες για αγρίους είναι οι αντιεπιστημονικές μπαρούφες που πλασάρουν οι κομμουνιστές και οι απανταχού κολλεκτιβιστές για να δικαιολογήσουν τη μαζική αναδιανομή πλούτου από τους νοικοκυραίους και τους παραγωγούς στους διανοούμενους του Κράτους και όλες τις αργυρώνητες παρασιτικές τάξεις που ρίχνουν στάχτη στα μάτια του Λαού, τον τρομοκρατούν και τον φοβίζουν για να τον έχουν κάτω, να τον φορολογούν και να δικαιολογούν-νομιμοποιούν την συνεχιζόμενη απομύζηση του πλούτου, τη μαζικά οργανωμένη ληστεία που αποκαλούν φορολογία και να υποβάλλουν τον Λαό σε "θυσίες" προς όφελος τους. Αισχροί υποκριτές και ακραιφνώς αντιφιλελεύθεροι όσοι συστρατεύονται στην κρατικιστική προπαγάνδα της δήθεν υπερθέρμανσης του πλανήτη, μαζί με όλους τους πασιφανώς ψευδόμενους κομμουνιστές σαν και αυτούς από το Sierra Club!


320
Πολιτική επικαιρότητα / MICHALOLIAKOS DIET !!!!
« on: October 08, 2015, 10:08:15 pm »
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η φυλάκιση και οι διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής έκαναν την πατσόκοιλη αγία οικογένεια να συνειδητοποιήσει ότι διήγαγε ένα απαράδεκτα ανθυγιεινό lifestyle και επιτέλους αδυνάτισαν.


Δείτε εδώ τον Αρχηγό πριν
https://www.youtube.com/watch?v=rt-S_rUNT7o
και εδώ μετά
http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/apopse-stis-19.00-zwntana-o-n.g.-michaloliakos-sthn-politikh-ekpomph-ths-ch

Δείτε τη Ζαρούλια πριν αρχίσουν να ενεργούν οι διώξεις:
https://www.youtube.com/watch?v=8Twy9AWoJ6Q
και σήμερα
https://www.youtube.com/watch?v=2VoRAbVtlyc

Για την αντίστοιχη μεταμόρφωση της Ουρανίας το έχω σχολιάσει και αλλού, εξάλλου σε κάθε εκπομπή της έστελνα ότι είναι σιχαμένη και να αδυνατίσει...

Φυσικά τα αποτελέσματα δεν είναι εντυπωσιακά, γιατί γονιδιακά δεν το έχουν και οι τρεις τους. Κάτι που λέω χρόνια τώρα στο γυμναστήριο, και δυστυχώς κανείς δεν δείχνει να με καταλαβαίνει, είναι ότι ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται. Αν ένας άνθρωπος γεννηθεί με τάσεις να γίνει χοντρός και γίνει χοντρός από μικρό παιδί μέχρι κάποια ηλικία, είναι εξαιρετικά απίθανο να αδυνατίσει και ακόμα πιο δύσκολο να διατηρηθεί αδύνατος. Η δε απόδοσή του θα είναι το ίδιο απογοητευτική, όσο και να προσπαθεί. Επομένως είναι όλα στα γονίδια, αλλά και λίγη πίεση δεν βλάπτει. Φυσικά δεν πρόκειται να γίνει η Ουρανία ποτέ μουνάρα, αλλά τουλάχιστον με την πίεση θα διατηρηθεί μέσα στα όρια της κομψότητας και θα πάψει να είναι κύτος.

321
Παραθέτω όλες τις σελίδες του φιλοσοφικού, ιστορικού και πολιτικού βιβλίου του Aurel Kolnai, The War Against The West, το οποίο μαζί με το The Road To Serfdom του F.A. Hayek αποτελούν τις πιο σχολαστικές και διορατικές κριτικές κατά της ιδεολογία του Φασισμού. Τα δυο αυτά έργα αποτελούν φάρους λογικής μέσα στην αγελαία οχλαγωγία της σύγχρονης αντιφασιστικής δαιμονολογίας των κομμουνιστών. Δεν είναι τυχαία μάλιστα η πλήρης του αποσιώπηση από τους σύγχρονους φαφλατάδες του ανθρωπισμού. Ιδίως ο Kolnai, καίτοι εβραίος ο ίδιος, θάφτηκε από τη συνωμοσία της σιωπής, ακριβώς γιατί αποκάλυψε τόσα πολλά πράγματα για τις ιδεολογικές ρίζες του Φασισμου, που στην κολλεκτιβιστική μας εποχή θα αποτελούσαν δίκοπο μαχαίρι στα χέρια κάθε ικανού αναμορφωτή και γνώστη της ιστορίας, άλλα πρωτίστως, σημαντικότατο εργαλείο αντιμετώπισης του σκοταδισμού στα χέρια κάθε γνήσιου φιλελεύθερου. Από την κολλεκτιβιστική σύλληψη της ομοερωτικής κοινωνίας του Mannerbund (σελίδες 63-88), μέχρι την αυταρχική δομή της κολλεκτιβιστικής οικονομίας, αποκαλύπτεται η ουσία τόσο του Φασιστικού, όσο και του Κομμουνιστικού καθεστώτος: Ένας Πόλεμος κατά της Δύσης!

ΥΓ: Και τα δυο βιβλία είναι εξαιρετικά επιεική εναντίον του κομμουνισμού. Μάλιστα ο ίδιος ο Χάγιεκ το έχει παραδεχτεί αυτό σε μετέπειτα εισαγωγή του. Αλλά μιας και δεν είναι αυτό το θέμα των βιβλίων και πολλά στοιχεία κριτικής εναντία στον κολλεκτιβισμό μπορεί ο νουνεχής αναγνώστης να καταλάβει κατά ποιας ιδεολογίας στρέφονται περισσότερο, και μιας και γράφτηκαν μέσα σε εμπόλεμες συνθήκες που επηρρέασαν τους συγγραφείς τους αρνητικά εναντίον του ναζιστικού καθεστώτος, αυτή η προκατάληψη μπορεί να δικαιολογηθεί.






 
[IMG]http://t10.img

322


Ο Λάρς διώχνεται από τον Στρατό με την κατηγορία πως σαν ανώτερος φλέρταρε στρατιώτες του.Γυρίζοντας σπίτι του μπαίνει σε μια ναζιστική οργάνωση και ερωτεύεται τον ΅εκπαιδευτή΅ του. Μόλις συνειδητοποιεί την Ομοφοβία που υπάρχει στην οργάνωση θέλει να κάνει πίσω.Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά..
Η ταινία έχει αποσπάσει μέχρι στιγμής 6 βραβεία και άλλες 6 υποψηφιότητες σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο από το 2009 εώς το 2012.


ADBLOCK:
Code: [Select]
http://teniesonline.ucoz.com/load/2-1-0-18224

Από τον Μέγα Αλέξανδρο ως τον Ερνέστο Ρεμ, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται διαρκώς: Η Αποκλειστική Κοινωνία των Ομοερωτιστών Ανδρών εκφράζεται δια μέσου της Βίας και του Αυταρχικού Κράτους!

323
Παραθέτω άρθρο βυζαντινοσοσιαλιστή μαλάκα:


Quote
Λαδοκρασάδες και βουτυρομπιράδες
Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 05 Οκτώβριος 2015 08:30 | Γράφτηκε από τον/την Διαχειριστής | | Εμφανίσεις: 7

Χάρης Ναξάκης
 
Τι σημαίνει ότι ανήκουμε στη Δύση; Αλήθεια, τι έχει μείνει ζωντανό από το τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης, ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη; Ακόμα και η έμμεση δημοκρατία έχει προ πολλού εκπέσει σε ολιγαρχική δημοκρατία. Εκτός και αν το «ανήκομεν εις την Δύσιν», την Εσπερία, σημαίνει την επιθυμία μας να εξισωθούμε με αυτό που είναι η Δύση.
 
Ο νεωτερικός εξατομικευμένος δυτικός άνθρωπος, ο homo economicus, είναι μια μηχανή παραγωγής ατομικών επιθυμιών και ικανοποίησής τους με εμπορεύματα. 
 
Το νόημα της ελευθερίας γι’ αυτό το ανθρωπολογικό τέρας είναι η ελευθερία ικανοποίησης των επιθυμιών (αναγκών) του.
 
Επειδή όμως πάντα αυτό που έχεις είναι λιγότερο από αυτό που θα ήταν καλύτερο να έχεις και προσδιορίζεται από αυτό που οι άλλοι έχουν, όση ποσότητα επιθυμιών και να ικανοποιήσεις θα είσαι πάντα ανικανοποίητος.
 
Η απόλαυση θα είναι πάντα εφήμερη.
 
Το νόημα της ισότητας και της αδελφοσύνης γι’ αυτόν τον ορθολογικό ατομιστή είναι ότι είσαι ευτυχής όταν κερδίζεις δέκα ευρώ παραπάνω από τον γείτονά σου.
 
Αυτό το μοντέλο του εξατομικευμένου καταναλωτικού ζώου προώθησαν, κυρίως μετά τη Mεταπολίτευση, στην Ελλάδα οι κυρίαρχες ελίτ και ενστερνίστηκαν οι «από κάτω», οι κυριαρχούμενοι.
 
Το μοντέλο μάλιστα αυτό δεν αναδείχτηκε ως αποτέλεσμα μιας ακμαίας καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας, αλλά με δανεικά, μέσω της παρασιτικής πρόσδεσης της χώρας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
 
Eτσι, ενώ μέχρι τη δεκαετία του 1970 οι αγρότες παππούδες και πατεράδες μας για να παράξουν έπρεπε με κόπο να σκάψουν και να σπείρουν, στα ένδοξα αναπτυξιακά χρόνια της Μεταπολίτευσης έμαθαν ότι για να καταναλώνουν δεν χρειάζεται να παράγουν, αλλά να αξιοποιούν το διαφθορείο των αγροτικών επιδοτήσεων και τις πιστωτικές κάρτες.
 
Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκε η ενδογενής αγροτική παραγωγή, που εξασφάλιζε μια ορισμένη διατροφική αυτάρκεια, εγκαταλείφθηκαν οι ντόπιες καλλιέργειες, αφανίστηκαν τα τσελιγκάτα με το 1,5 εκατ. κεφάλια ζώων κτλ.
 
Χάθηκαν οι μάστοροι και η μαστορική τέχνη. Οι συνέπειες αυτής της βίαιης και σχεδιασμένης εκδυτικοποίησης της χώρας, η ύβρις τού ανήκουμε στην Εσπερία, είναι η σημερινή μνημονιακή καταστροφή.
 
Η Ελλάδα ήταν και είναι μια χώρα των συνόρων που ιστορικά, πολιτισμικά, γεωγραφικά, αλλά και από την άποψη του οικονομικού της μεγέθους αιώνες τώρα ανήκει στον χώρο της Μεσογείου και των Βαλκανίων.
 
Ημασταν πάντα λαδοκρασάδες.
 
Η προσπάθεια βίαιης εκδυτικοποίησής της με την ένταξή της στις χώρες των βουτυρομπιράδων και κυρίως στη θνησιγενή ζώνη του ευρώ την οδήγησε, στις συνθήκες του διεθνοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, να μετατραπεί σε χώρα καταναλώτρια των πλεονασμάτων του αναπτυγμένου δυτικοευρωπαϊκού Βορρά, μέσω της χρηματοδότησής της με φτηνό χρήμα.
 
Η στρατηγική αυτή επιλογή των ντόπιων και των ευρωπαϊκών ελίτ, που πλήρως την αποδέχτηκαν οι «από κάτω», γιατί την εξέλαβαν ως εισιτήριο για τον καταναλωτικό παράδεισο, γρήγορα μας οδήγησε να γίνουμε ο αδύναμος κρίκος μιας ομοσπονδοποιημένης και ομογενοποιημένης Ευρώπης, ενώ ο φυσικός μας χώρος είναι η Μεσόγειος και τα Βαλκάνια.
 
Με δεδομένο δε το χάσμα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας που μας χωρίζει από τις χώρες του Βορρά δεν αργήσαμε να οδηγηθούμε σε καταστροφή των παραγωγικών δομών της χώρας και στην κρίση χρέους.
 
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο από τώρα να τεθούν οι βάσεις για μια στρατηγική απεμπλοκή της χώρας, όχι κατ’ ανάγκη εδώ και τώρα, από το «κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι», κυρίως από τη ζώνη του ευρώ, και να αναζητηθεί ο τρόπος επανένταξής μας στο πραγματικό μας σπίτι που είναι η Μεσόγειος, τα Βαλκάνια, ο Καύκασος και η Κασπία.
 
Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα στηρίζεται σε ένα εκτεταμένο δίκτυο μικρομεσαίων συνεταιριστικών και κοινοτικών μονάδων, που είναι ριζωμένες στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, και η ανάπτυξη συνεργατικών δικτύων και ροών με τις Μεσογειακές και Βαλκανικές χώρες.
 
Πρόκειται για ένα μοντέλο ευημερίας χωρίς ανάπτυξη, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία και στην επέκταση των κοινών αγαθών, πέρα από τον καταναλωτισμό, με λιτή ζωή, χωρίς κοινωνικές ανισότητες.
 
Σε μια δεκαετία το ευρώ θα είναι ευρωμάρκο, εργαλείο των γερμανικών ελίτ και των δορυφόρων τους στον ανταγωνισμό με την Κίνα και ταυτόχρονα υποσύνολο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Σε αυτό το τοπίο οι χώρες της Μεσογείου και των Βαλκανίων αν δεν ενισχύσουν τους δεσμούς τους και δεν κάνουν βήματα προς την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότησή τους και την ισότιμη διαπεριφερειακή συνεργασία, θα είναι στο διηνεκές χώρες χαμηλού κόστους και διαρκούς λιτότητας.

 
Ενα εργαλείο δηλαδή για να αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκές ελίτ την ανάδυση στην παγκόσμια σκηνή των χωρών χαμηλού κόστους και ιδιαίτερα της Κίνας. Εξ ου και η επιμονή των δανειστών για την κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, κινεζοποίηση την οποία έχουν επιβάλει εδώ και μια εικοσαετία στα Βαλκάνια και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.
 
 
Το χαρακτικό που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Ράλλη Κοψίδη.
πηγή κειμένου: http://www.efsyn.gr/arthro/ladokrasades-kai-voytyrompirades
πηγή αντεγραμμένου άρθρου: http://www.antifono.gr/portal/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE/5169-%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82.html




Τα ίδια βλακώδη επιχειρήματα ξανά και ξανά από κολλεκτιβιστές όλων των αποχρώσεων.

Κατ'αρχήν μας λέει ο μαλάκας παραπάνω ότι ο Έλληνας έχει τη μιζέρια και την υπανάπτυξη εμφωλευμένη στο αίμα του. Ότι δεν ανήκει στη Δύση, δηλαδή στον πολιτισμένο κόσμο, αλλά στα... Βαλκάνια, που, τι είναι τα Βαλκάνια; Μια απολίτιστη χωματερή είναι. Είναι καταδικασμένος, λέει, στο χωράφι, γιατί, δήθεν, δεν είναι σαν τον Δυτικό. Και ρωτάω εγώ; Που είναι "καταδικασμένος" ο Δυτικός, που ζει ο Δυτικός; Είναι "καταδικασμένος" να ζει στις γραφειάρες του με τον κλιματισμό του, με τα πατώματα τα γυαλιστερά, ενώ ο Έλληνας είναι ο υπάνθρωπος που είναι καταδικασμένος να ζει στα μαρμάρινα πατώματα που θυμίζουν μικρασιατική καταστροφή και να αγκομαχά στα χωράφια μαζί με τις λάσπες, τους αρουραίους και τα σκατά τους. Και ποιος άλλος είναι καταδικασμένος στα σκατά; Να σας το πω εγώ, γιατί σας το αποκρύπτουν. Είναι ο Αφρικανός, ο Ασιάτης, ο κάθε λογής ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΣ, εκείνος ο οποίος δεν κάνει για πολιτισμό και Δύση αλλά είναι και αυτός "βαλκανικό" σκουπίδι που μόνο για χωράφι και μαστίγιο κάνει. Αυτό μας λέει λοιπόν, ως εισαγωγή για το κυρίως πιάτο, ο κάθε σοσιαλιστής: ότι ο Έλληνας είναι υπάνθρωπος. Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον Δυτικό, μόνο για κανα δανεικό κάνει, μόνο για καμιά αρπαχτή από τον γείτονα. Επομένως το παιχνίδι της παραγωγικότητας είναι χαμένο. Γιατί ο Έλληνας μόνο πατάτες μπορεί να παράγει. Επομένως ποιον να ανταγωνιστεί στις πατάτες; Τον κάθε υπάνθρωπο ο οποίος μόλις βγήκε από τη σπηλιά και παράγει πατάτες σαν είλωτας, σαν μαϊμού, χωρίς ανθρώπινες συνθήκες εργασίας; Άσε λοιπόν, ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΝ να μην ανταγωνιστούμε. Να κλειστούμε στον μικρόκοσμό μας και να μην ανταγωνιστούμε κανέναν. Να ζούμε από τα χωράφια. Εμείς και οι αρουραίοι.

Ορίστε λοιπόν η πολιτική πρόταση του κάθε σοσιαλιστή: ΥΠΟΤΑΓΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ! Μην θέλετε ζωή ανθρώπινη, μη θέλετε να ανταγωνιστείτε κανέναν. Δώστε όλα σας τα υπάρχοντα στο Κράτος (ποιοι άραγε να το απαρτίζουν το Κράτος, κανείς σοσιαλιστής , που τα ξέρει όλα περί του "βαλκανικού τρόπου σκέψης", δεν τολμάει να το αποκαλύψει στον λαό) και βολευτείτε με τα ΛΙΓΑ. Το λέει ο ίδιος ο σοσιαλιστής, για αυτό το υπογράμμισα παραπάνω. Με ΛΙΓΑ θα ζει ο Έλληνας, με λιτότητα, με τα σκατά στο χωράφι θα ζει.

Προσέξτε ότι και φασίστες (εθνικοσοσιαλιστές, εθνικοβυζαντινιστές, χριστιανοταλιμπάν κτλ) και κομμουνιστές (εφημερίδα των κομμουνιστών παραπάνω), το ίδιο πράγμα λένε. ΛΙΓΑ. ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΤΡΩΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ. Και ποια είναι η εναλλακτική λύση στην τυραννία τους; Γιατί για να αποκλείσεις τον Έλληνα και κάθε λαό από όλους τους υπολοίπους, να τον καταδικάσεις στο χωράφι να παράγει για το Κράτος, χρειάζεται ολοκληρωτική τυραννία, την οποία ουδέποτε αρνήθηκαν αυτοί οι σοσιαλιστές και ουδέποτε παραπονέθηκαν για οποιαδήποτε κατάργηση ελευθερίας. Ποια είναι η εναλλακτική λύση στον απομονωτισμό και στο χωράφι; Είναι να μπει ο Έλληνας σε μια επιχείρηση και να παράξει ό,τι παράγει και η Δύση και έχει τα κλιματιστικά και τις γραφειάρες και ζει παραπάνω από εμάς και είναι πλούσια και είναι μορφωμένη και είναι αξιοζήλευτη από όλους τους υπάνθρωπους του κόσμου, ακόμα και τους σοσιαλιστές που χρησιμοποιούν τα μηχανήματά της για να διαδώσουν τη σκοταδιστική τους προπαγάνδα. Είναι να αρχίζεις να παράγεις και να ανταγωνίζεσαι τους άλλους, μαλάκα Έλληνα σοσιαλιστή, αντί να θέλεις να θυσιάσεις και την καλοπέρασή σου και την ελευθερία σου, μπας και κερδίσεις λίγη ακόμα ανέμελη τεμπελιά. Γιατί δεν είναι στο αίμα μας, μαλάκα σοσιαλιστή, το ότι δεν μπορούμε να είμαστε παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί, είναι στη μαλακισμένη σου νοοτροπία το να μην θέλεις να δουλέψεις, να παράξεις και να ανταγωνιστείς. Επειδή δεν θέλεις να ανταγωνιστείς τα εργοστάσια της Δύσης, επειδή θέλεις να τα πνίξεις στις ρυθμίσεις και να δουλεύουν αυτά για να σου δίνουν εσένα ΦΟΡΟΥΣ και να κάθεσαι και να έχεις επιδόματα και "δημόσια αγαθά", από την εργασία των άλλων, από τους επιχειρηματίες (τα κορόιδα) που "δεν φοροδιαφεύγουν", για αυτό δεν έχεις εργοστάσια, μαλάκα σοσιαλιστή. Γιατί μόνο με τη σκλαβιά των άλλων νοείς εσύ την κάθε ανάπτυξη.

Αλλά φυσικά σε έναν κόσμο όπου κανείς επιχειρηματίας δεν πληρώνει τους "δίκαιους" φόρους σου, εσύ και τα παράσιτα σαν και εσένα πως θα υπάρξετε; Θα ανοίξετε ανώνυμη εταιρεία και θα πουλάτε βερμπαλισμό με το κιλό; Πόσο θα έχει το κιλό και ποιος μαλάκας θα έρθει να αγοράσει; Θα ψοφήσετε όλοι σας, γιατί το μόνο που ξέρετε να κάνετε είναι να φωνάζετε στους συνανθρώπους σας "ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ" και από την φορολογική τους υποταγή να παίρνετε τα ποσοστά σας. Να παράγετε συμβουλές στο βίαιο μονοπώλιο του Κράτους, συμβουλές κατάσχεσης, συμβουλές εξανδραποδισμού, συμβουλές λεηλασίας του Λαού, στον οποίο ρίχνετε στάχτη στα μάτια και το παίζετε δήθεν προστάτες του και μετά τον ρίχνετε με τον βούρδουλα στα χωράφια, να εργάζεται σαν σκλάβος και εσείς να παίρνετε "ό,τι σας αναλογεί", ό,τι αναλογεί στη σκοταδιστική σας φλυαρία...

Για να αποφύγουμε την υποτιθέμενη λιτότητα του ανταγωνισμού, που στην ουσία είναι λιτότητα για όσους κρατικιστές έχουν μάθει να ζουν από τη φορολογική εκμετάλλευση των άλλων, μας προτείνουν οι σοσιαλιστές ΚΑΙ σκληρή λιτότητα στο χωράφι ΚΑΙ βούρδουλα. Και τι μας καλούν να αποφύγουμε; Να αποφύγουμε να μειώσουμε τις αμοιβές της δημοκοπίας τους, οι οποίες βγαίνουν από το υστέρημά μας και να αποφύγουμε αυτό, για να υποταχθούμε στις κολλεκτίβες τους, στις αστυνομίες τους, στα κάτεργά τους, να τους βαράμε υποταγμένες προσοχές και να τους τραγουδάμε πειθήνια τους ύμνους (να τους εξυμνούμε δηλαδή!) και να ζούμε και να εργαζόμαστε όπως εργάζονταν οι ΝΕΓΡΟΙ στις φυτείες με το καλαμπόκι στον Νότο των ΗΠΑ.

Μα τι σκατά μυαλά κουβαλάνε όλοι τους;

324
Aπόπατος / Νιγήρας: Η Γη της Επαγγελίας!
« on: September 29, 2015, 08:01:33 pm »
Ο Νιγήρας είναι υποσαχάρια χώρα της Αφρικής και από τις πιο υπάνθρωπες. Διαθέτει από τα πιο χαμηλά κατά κεφαλήν εισοδήματα του κόσμου και συγκεκριμένα κάθε νιγηράνθρωπος βγάζει 400 δολάρια τον χρόνο, ήτοι 33 δολάρια τον μήνα. Οι κάτοικοί του ζουνε σε υπάνθρωπες συνθήκες και ψωμολυσάνε.

Ο Νιγήρας βρίσκεται κάτω από τη διαλυμένη Λιβύη και έτσι η διεύλευση από εκεί των υπάνθρωπων ζώων δεν θα είναι μεγάλο πρόβλημα. Αρκεί να λαδώσουμε μερικούς εξίσου ψωμολουσσούντες φύλαρχους.
Σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις περασμένων απογραφών, στον Νιγήρα υπάρχουν
714063 μουνιά 15 έως 19 ετών + 549009 μουνιά 20 έως 24 > Ένα εκατομμύριο και διακόσιες πενήντα χιλιάδες μουνιά!

Πόσο κόστος θα είχε η πώληση και μεταφορά στην Ελλάδα, ας πούμε, 250 χιλιάδων μουνιών; Εκεί οι γυναίκες δεν έχουν δικαιώματα και μαλακίες, επομένως τι θα έλεγε ένας μέσος Νιγηράνθρωπος για να μας πουλήσει ένα αντικείμενο της πολυμελούς του οικογένειας, για 15 με 20 μισθούς; Θα ήταν τρομερή ευκαιρία. Έστω λοιπόν 17.5 * 33 = 577 δολάρια το κάθε μουνί. Έστω και άλλα 423 κατ'άτομο το κόστος της μεταφοράς τους, με άθλια μέσα και μαούνες εις την Ελλάδα. Η όλη επιχείρηση θα κόστιζε 250000 * 1000 = 250 εκατομμύρια. Τσάμπα πράγμα για τις δυνατότητες του Κράτους.

Τώρα, πόσο θα κόστιζε μια σκλάβα αναραγωγικής ηλικίας σήμερα, έστω και υπάνθρωπη;  Εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ ότι εάν βάζαμε μια τιμή της τάξεως των 10 χιλιάδων θα έμενε απούλητο έστω και μισό κομμάτι. Έστω και συμπεριλαμβανομένων των εξόδων να τις πλύνουμε και να τις σουλουπώσουμε, αυτές οι τσούλες θα μας απέφεραν πάνω από 2 δις άμεσα.

Και αυτό αποτελεί απλά και μόνο μια πώληση. Κάθε χρόνο πάνω από 16 εκατομμύρια υπάνθρωποι γεννιούνται στην υποσαχάρια αφρική. Κάθε χρόνο δηλαδή πάνω από 8 εκατομμύρια μουνιά γίνονται 15. Γιατί να μην γίνονται σκλάβες; Γιατί να μην τις πουλάμε και να βγάλουμε χρήμα; Δεν χρειάζεται πόλεμος, οι ίδιες θα έρθουν (όπως έρχονται) και οι ίδιοι οι αδερφοί τους θα μας τις πουλήσουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι το νομικό πλαίσιο και το αρχικό κεφάλαιο. Μόλις ο πελάτης προστατευτεί από τον νόμο και όσους ένοπλα τον επιβάλλουν και η δουλάρα κατοχυρωθεί ως αντικείμενο, θα μπορεί να τη δείρει, να την εξευτελίσει, να την τεμαχίσει, ό,τι επιθυμήσει. Η Ελλάδα μπορεί να είναι πρωτοπόρα στην επαναφορά της σκλαβιάς και θα μπορέσει να προσελκύσει μετανάστες ανθρώπους μορφωμένους, καλλιεργημένους, πλούσιους, οι οποίοι θα επωφεληθούν των χρυσών ευκαιριών που τους προσφέρει η ελευθερία και θα χτίσουν την Ελλάδα του αύριο, μια Ελλάδα της τεχνολογίας και της ανάπτυξης. Πόσες και πόσες χρήσεις θα μπορούσαν να έχουν οι σκλάβοι στον κατασκευαστικό κλάδο!

Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάργηση της σκλαβιάς ήρθε με την ισχυροποίηση του Κράτους. Η σκλαβιά ήταν ένα πολύ ισχυρό αναπτυξιακό εργαλείο για την ολική απελευθέρωση των ανθρώπων από το Κράτος, για την αληθινή ελευθεριακή αναρχία. Η σκλαβιά προσέφερε και ακόμα μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους την τεχνολογική τους ολοκλήρωση και την απεξάρτηση από τον παρασιτικό τρόπο βίου των καταναλωτών φόρων, δηλαδή όσων συναποτελούν το Κράτος. Το Κράτος θέλει τους ανθρώπους να είναι σκλάβοι στο ίδιο, για αυτό κατάργησε τη σκλαβιά των υπανθρώπων στους ανθρώπους. Χωρίς του σκλάβους τους, οι άνθρωποι επλήγησαν, και τα παράσιτα, τα οποία είναι στο ίδιο επίπεδο με τους υπάνθρωπους κατάφεραν αυτό το θανάσιμα μισάνθρωπο και μοιραίο πλήγμα, τόσο τους ανθρώπους, όσο και στη Λευκή Φυλή και τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό ταυτόχρονα.

325
Δεν βρήκαν άλλα πιο αξιόλογα στελέχη στη Χρυσή Αυγή και κατέρχονται στις αυριανές εκλογές με Υπανθρώπους!
https://www.youtube.com/watch?v=xH4BuFYylC4

ΟΡΙΣΤΕ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ:
https://www.youtube.com/watch?v=XAwwfWxcaks
13,8/87,6

326
ΨΗΦΙΖΩ-ΣΤΗΡΙΖΩ ΤΟΝ NIKI LAUDA ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ, ΤΟΝ ΘΑΝΟ ΤΟΝ ΤΖΗΜΕΡΟ!
ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!!!


https://www.youtube.com/watch?v=yFEFacaYdvo


327
Ιστορία και Ιδεολογία. / Γάμος και Κράτος
« on: September 08, 2015, 10:38:13 am »
Άρθρο που δημοσιεύτηκε σήμερα στο Mises καταδεικνύει τη διαστροφή, τον παραλογισμό και τους κινδύνους για την ανθρωπότητα που επέφερε η κατάληψη του Θεσμού του Γάμου από τον βίαιο μηχανισμό του Κράτους και διαφωτίζει τους ανιστόρητους κρατικιστές για το πως ο Γάμος αποτελεί θεμέλιο λίθο του Ανθρώπινου Πολιτισμού που δημιουργήθηκε εκτός και εναντίον του Κράτους. Ύστατη προδοσία απέναντι σε κάθε έννοια γνήσιας Ελευθερίας η συνέχιση της κρατικής μονοπώλησης του κοινωνικού Θεσμού του Γάμου.


https://mises.org/library/unhappy-union-marriage-and-state


An Unhappy Union: Marriage and the State

Mises Daily September 8 2015
SEPTEMBER 8, 2015Andrew Syrios
TAGS Legal SystemU.S. HistoryPolitical Theory

The Supreme Court’s ruling to legalize gay marriage in the case of Obergefell v. Hodges has brought with it both celebration and outrage. What seems to be missing from this discussion, however, are the dire straits that has befallen the institution of marriage in the United States and the West in general.

Some, such as Rand Paul, have recommended getting the government “out of the marriage business altogether.” Indeed, what business does the government have defining marriage be they straight or gay? But this leaves aside the bigger problem that the government has done its best to wreck the institution with perverse incentives and punitive laws. Getting the government “out of the marriage business altogether” may be the only way to save it. But doing so will require a lot more than simply privatizing wedding ceremonies.

How Government Got Involved in Marriage

The institution of marriage has been a bedrock of civilization, but that had nothing to do with government. In fact, it’s important to note that governments didn’t become involved in the institution until relatively recently. And once involved, their role has been far from benevolent. Stephanie Coontz describes the history as follows:

For 16 centuries, Christianity also defined the validity of a marriage on the basis of a couple’s wishes. If two people claimed they had exchanged marital vows — even out alone by the haystack — the Catholic Church accepted that they were validly married.

Not until the 16th century did European states begin to require that marriages be performed under legal auspices. In part, this was an attempt to prevent unions between young adults whose parents opposed their match.
In the American colonies, marriages were required to be registered, but that was about it. Then came a combination of Jim Crow and the Eugenics movement and wise bureaucrats decided they needed to direct the decisions of their benighted citizenry.

By the 1920s, 38 states prohibited whites from marrying blacks, “mulattos,” Japanese, Chinese, Indians, “Mongolians,” “Malays’” or Filipinos. Twelve states would not issue a marriage license if one partner was a drunk, an addict or a “mental defect.”
Government’s War on Marriage

It shouldn’t be hard to see that the government has been disincentivizing marriage for a long time with welfare and other such programs. In the early days of welfare, it was so blatant as to simply not pay if a man was in the home. Today, it’s eased up on that requirement. Still, marriage is declining rapidly in the United States in every demographic. In 1960, 72 percent of people aged eighteen and over were married; in 2010 it was 51 percent and a record number have never married at all.

Welfare has reduced the incentives to maintain families and form them in the first place by substituting the government for the economic benefits that come with a live-in spouse. One particularly good example of this is the Seattle-Denver Income Maintenance Experiment. As John C. Goodman notes “Divorce increased 36% more among whites and 42% more among blacks. (In a New Jersey experiment, the divorce rate was 84% higher among Hispanics.)”

This has a particularly bad effect on children. Today, 40.6 percent of all children are born out of wedlock as compared to less than 5 percent from 1930 to 1960. In the black community, it went from around 15 percent in 1950 (substantially less than the current white rate of 28.6 percent) to a tragic 72.3 percent today.

This increase in out-of-wedlock births brought about by government incentives has unleashed some of its worst consequences on the children it is ostensibly trying to help. The NIS-4 study found that only 2.9 children out of 1,000 were abused in intact families as compared to between 10.2 and 33.6 for all other family structures.

Furthermore, the evidence is clear that the best interests of the children are in most cases to be raised by their biological parents. Children in such homes do better on almost every measure even when controlled for socioeconomic status. And even using such controls is questionable as poverty is highly correlated with family breakup and illegitimacy. Between 1967 and 2003, the poverty rate for every cohort (single mothers, married couples with children, etc.) went down substantially. For example, the poverty rate for single mothers fell from 67.3 percent to 44.2 percent. Yet the overall poverty rate remained almost unchanged because the rate of single motherhood had risen so drastically. Yes, many single mothers (and fathers) do a great job, but it is quite obviously a lot harder to raise children alone.

And government mischief runs into divorce as well. It’s no secret that some divorce settlements beggar belief. And women are by no means immune from this either. Madonna was forced to pay something like $76 million to her husband Guy Ritchie (who just happened to also be a multimillionaire) for a marriage of only eight years.

Splitting up millions between millionaires pales in comparison to what can happen to normal citizens, though. In his book Taken Into Custody, Stephen Baskerville describes the many ways divorce courts trample over basic Constitutional liberties. For example, he notes,

The Eighth Amendment’s prohibition of “cruel and unusual punishment” does not stop family courts from summarily depriving parents of professional licenses, drivers’ licenses, and passports that bare no connection with the alleged offense. Parents who are alleged (but again, neither formally charged nor proven) to be delinquent in child-support payments also have their cars booted and their names published in the newspapers.
Even debtor’s prisons — abolished in the United States’ a generation before slavery — have made a comeback.

The Fifth Amendment guarantees that “No person shall … be deprived of life, liberty, or property, without due process of law” does not prevent family courts from jailing parents on civil contempt for weeks, months, or even years without trial. In December 2003, in response to a letter from the American Civil Liberties Union, a Montgomery County, Pennsylvania, judge freed some one hundred prisoners who had been incarcerated without due process for allegedly failing to pay child support. The fathers were sentenced with no notice given of their hearings and no opportunity to obtain legal representation. ACLU lawyer Maila Brink says courts across Pennsylvania routinely jail such men for civil contempt without proper notice or in time for them to get lawyers. Fathers relate the hearings typically lasted between thirty seconds and two minutes, during which they are sentenced to months in jail or prison. … Nothing indicates that Pennsylvania is unusual … one hundred such prisoners in each of the America’s 3,000 counties is by no means unlikely.
In South Carolina, where Walter Scott was killed for running away from a cop trying to arrest him for being behind on his child support, a full one-eighth of the inmates were jailed over child support arrearages. Many of these child support judgments are simply absurd. As The New York Times reported that, “A 2007 Urban Institute study of child support debt in nine large states found that 70 percent of the arrears were owed by people who reported less than $10,000 a year in income. They were expected to pay, on average, 83 percent of their income in child support.” Some cases are even more of a farce. One man was ordered to pay $30,000 in child support for a child who wasn’t his and a 15 year old boy was ordered to pay child support to the 34 year old woman who statutorily ****d him. And it can happen to women too.

Now certainly divorce is sometimes necessary. But even in those cases, the evidence shows that joint custody is usually in the best interest of the child. Of course, this isn’t always the case. If for example, a woman is being beaten by her husband, she should obviously leave him and take the kids with her. But generally, a standard of joint custody seems like a fairly obvious solution to divorce court malfeasance that the government has mostly avoided. Indeed, one study found that “Divorce rates declined nearly four times faster in high joint custody states, compared with states where joint physical custody is rare.”

Government has damaged marriage at every step of the way. Indeed it is time to get government “out of the marriage business altogether.”

328
Μας λένε όλοι οι κομμουνιστές ότι δήθεν δεν ξέρουμε τα γονίδια και που είναι τα γονίδια και κάθε φορά που το ψάχνω στο ίντερνετ βρίσκω και ένα γονίδιο παραπάνω. Θυμάστε την επιστημονική μελέτη που είχε βγει και έκανε factor analysis σε δέκα (10) γονίδια που σχετίζονταν με την ευφυία και την επιστημοσύνη; Ε τώρα βρήκαν άλλα 4! Σύνολο: δεκατέσσερα (14) γονίδια που αποδεικνύουν ότι κάποιες φυλές είναι ανώτερες και κάποιες άλλες υπάνθρωπες!


http://therightstuff.biz/2015/09/02/race-and-iq-genes-that-predict-racial-intelligence-differences/


αυτό είναι το γονίδιο της εξυπνάδας!



αυτό είναι το γονίδιο της υπανθρωπιάς!



Αυτό είναι το γονίδιο της ευρηματικότητας!



Ορίστε τα γονίδια. Άνθρωπος ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ, δεν γίνεσαι! Όλα είναι στα γονίδια! Το Αίμα μετράει πάνω από όλα!

329
Που να δείτε το Ελλαδικό Κράτος πόσες χιλιάδες γλοιώδη σκουλήκια πληρώνει για να ταΐζουν κρατικιστικό κουτόχορτο τον φορολογούμενο!





Η Λιουντμίλα Σαβτσούκ, στο διαμέρισμά της στην Αγία Πετρούπολη τον Απρίλιο, όταν αποκάλυπτε για πρώτη φορά τη βιομηχανία τρολ.


http://www.kathimerini.gr/827639/article/epikairothta/kosmos/dikaiwsh-gia-prwhn-ergazomenh-se-ergostasio-trol

Δικαίωση για πρώην εργαζομένη σε «εργοστάσιο τρολ»


ΜΟΣΧΑ. Σε συμβολική χρηματική αποζημίωση ενός ρουβλιού καταδικάσθηκε χθες από ρωσικό δικαστήριο ιστοσελίδα φιλικά προσκείμενη στον πρόεδρο Πούτιν, δικαιώνοντας πρώην εργαζομένη της.

Η Λιουντμίλα Σαβτσούκ είχε καταθέσει αγωγή κατά της «Υπηρεσίας Διαδικτυακών Μελετών» για μη καταβολή δεδουλευμένων. «Είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένη από την απόφαση του δικαστηρίου. Πέτυχα τον στόχο μου, ο οποίος ήταν να βγάλω τα τρολ του Ιντερνετ από τις σκιές τους», είπε χαρακτηριστικά η κ. Σαβτσούκ εξερχόμενη από το δικαστήριο.

Η συγκεκριμένη «υπηρεσία» είναι ένα από τα «εργοστάσια τρολ», όπως ονομάζονται οι εταιρείες που αναλαμβάνουν να πλημμυρίσουν το Ιντερνετ με κολακευτικά σχόλια υπέρ του Ρώσου προέδρου. Σύμφωνα με αποκάλυψη της εφημερίδας The Guardian, φέτος, η υπηρεσία αυτή πλήρωνε τους υπαλλήλους της 700 - 1.000 ευρώ τον μήνα, ανάλογα με τις γνώσεις ξένων γλωσσών, για εργασία 12 ωρών ημερησίως. Τον περισσότερο χρόνο, τα «τρολ» παράγουν ανώδυνα σχόλια με προσωπικό περιεχόμενο, «πασπαλίζοντάς» τα με πολιτικά σχόλια για το «φασιστικό καθεστώς του Κιέβου», μεταξύ άλλων.

Αλλα έμμισθα τρολ εργάζονται σε συγκεκριμένες αποστολές: «Ο πρώτος έστελνε ένα αρνητικό σχόλιο, προφασιζόμενος κάποιο πρόβλημα ή προωθούσε απλά ένα link (μία διεύθυνση στο Διαδίκτυο). Τότε, οι υπόλοιποι έσπευδαν να δημοσιεύσουν links σε φιλικές προς το Κρεμλίνο σελίδες ή κωμικές φωτογραφίες με θέμα τους ηγέτες του Κιέβου, με καυστικές και υβριστικές λεζάντες», εξηγεί η κ. Σαβτσούκ.

Η ενάγουσα Λιουντμίλα Σαβτσούκ είχε ισχυρισθεί στην εφημερίδα The Guardian ότι είχε αναζητήσει εργασία στην Υπηρεσία Διαδικτυακών Μελετών, σε μία προσπάθεια να διεισδύσει στον κόσμο των τρολ του Κρεμλίνου, επιδιώκοντας να γράψει σειρά αποκαλυπτικών άρθρων για την εμπειρία της αυτή. Αργότερα, όμως, μιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο AFP, η Σαβτσούκ παραδέχθηκε ότι το πραγματικό της κίνητρο ήταν ο υψηλός -για τα δεδομένα της αγοράς εργασίας της Αγίας Πετρούπολης- μισθός. «Για πολύ καλά σχόλια εξασφαλίζαμε μπόνους, το οποίο μπορούσε να φθάσει και τα 150 ευρώ, ενώ πληρωνόμασταν επιπλέον για δουλειά την Κυριακή. Η αγωγή μου στηρίχθηκε, όμως, στο γεγονός ότι δεν είχα συμβόλαιο και στην καταχρηστική μου απόλυση», υπογραμμίζει η πρώην τρολ.

Η Σαβτσούκ απολύθηκε, όμως, μετά την αποκάλυψη της δραστηριότητας της Υπηρεσίας. Εκτοτε, η νεαρή γυναίκα διοργάνωσε κίνηση πολιτών εναντίον των τρολ του Ιντερνετ.

Μιλώντας για τη νέα της προσπάθεια και ειδικά για την οργάνωσή της, η κ. Σαβτσούκ είπε στον Guardian: «Στο κίνημά μας συμμετέχουν ακτιβιστές της αντιπολίτευσης, αλλά και υποστηρικτές της κυβέρνησης Πούτιν. Ολοι, όμως, πιστεύουμε ότι η χρήση τέτοιων μεθόδων και η κήρυξη πολέμου της πληροφορίας είναι απαράδεκτες. Η εταιρεία προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη της, λέγοντας ότι έχει σταματήσει τη δραστηριότητά της. Λένε ψέματα, καθώς πέρασα από εκεί την περασμένη εβδομάδα και όλα λειτουργούν όπως παλιά».

Η έδρα της Υπηρεσίας βρίσκεται σε πολυκατοικία πυκνοκατοικημένης συνοικίας της Αγίας Πετρούπολης. Δημοσιογράφος του Guardian μέτρησε πρόσφατα 294 νέους να εισέρχονται στα γραφεία της ένα πρωινό Δευτέρας, μεταξύ 7.30 και 10.45. Η προσπάθεια του Βρετανού δημοσιογράφου να εισέλθει στο κτίριο απέτυχε, καθώς άνδρες ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας του ζήτησαν να φύγει.

Ουδείς αναμένει, όμως, ότι η δράση των «βιομηχανιών τρολ», η επιρροή των οποίων στη ρωσική κοινή γνώμη είναι σημαντική, θα λήξει στο άμεσο μέλλον.

330
Ακούω στις ειδήσεις ότι "80.000 εργαζόμενοι εγκλωβίζονται στο δημόσιο" γιατί "οι νέες ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό", "προβλέπουν", μειωμένη σύνταξη στα 62 και κανονική στα 67.

Πρώτα από όλα κανείς δεν εργάζεται στο δημόσιο. Απλά πηγαίνουν εκεί από το πρωί, παίζουν στο ίντερνετ, και μετά φεύγουν, νωρίς το μεσημέρι. Ο μισθός τους για αυτήν την κοροϊδία είναι minimum 1300-1500 ευρώ. Καθαρά!

Όλοι οι "εργαζόμενοι" αυτοί, όλων των ειδών,  φεύγουν πολύ νωρίτερα "παίρνοντας" "πλασματικά" χρόνια . Ούτε με ενδιαφέρει, ούτε θέλω να το ψάξω, απλά το αναφέρω μήπως και δεν γνωρίζει κανείς τα χιλιάδες ευνοϊκά παραθυράκια με τα οποία το ασφαλιστικό μονοπώλιο του Κράτους αντιμετωπίζει αυτούς τους αλήτες με αποτέλεσμα ό,τι λέγεται για τη σύνταξή τους να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, η οποία είναι εξόχως προσβλητική για όλους εμάς που τους πληρώνουμε σύνταξη από τα 50 ή και νωρίτερα.


Αυτοί λοιπόν οι θρασείς κηφήνες κουράζονται με το να κοροϊδεύουν τον καθημαγμένο κόσμο ξυπνώντας το πρωί και πηγαίνοντας στη "δουλειά". Άσε δε που μερικοί από αυτούς παίρνουν και τα ΜΜΜ, έρχονται σε επαφή με τον απλό κόσμο και βγάζουν εξανθήματα. Έρχονται στο γραφείο και λένε "τα νεύρα μου, τα νεύρα μου, φέρτε μου καφέ, πω πω πω, τι κόλαση ήταν αυτό το λεωφορείο". Έτσι λοιπόν αντί να ξυπνάνε, να πηγαίνουν στη "δουλειά", να μην κάνουν τίποτα και να πληρώνονται, προτιμούν να κοιμούνται, να μην κάνουν τίποτα και να πληρώνονται. Λογικό πολύ...!

Αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εξουσιάστρια τάξη συμμερίζεται λοιπόν και το mega του Μπόμπολα και ισχυρίζεται ότι είναι "εγκλωβισμένοι" τόσες χιλιάδες αργυρώνητοι αργόσχολοι. Είναι εξοργιστικό. Αν όμως δεν υπήρχε αυτή η πολυάριθμη εξουσιάστρια τάξη να υποστηρίζει το Κράτος και να συμβάλλει στη νομιμοποίηση τους Κράτους εκ μέρους της εξουσιαζόμενης τάξης, δεν θα μπορούσε και ο "καπιταλιστής" Μπόμπολας να αρπάξει τον φορολογημένο πλούτο μέσω εργολαβιών και άλλων απατών. Να γιατί ο δήθεν καπιταλιστής Μπόμπολας φροντίζει τους κηφήνες του Κράτους...

Εξοργιστικότατο!

331
Ο Πάσχος Μανδραβέλης εξηγεί στην Καθημερινή τον λόγο γιατί ο φωτισμένος αναρχοκαπιταλιστικός μου λόγος προσκρούει σε ώτα κωφών εδώ μέσα: Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει πάθει ψυχοπαθολογική παράκρουση και απορρίπτει την πρόοδο, τη λογική, το ίντερνετ και άλλα ωραία και καπιταλιστικά επειδή έχει τυφλωθεί από αντικαπιταλιστικό-αντιδραστικό μίσος! Αυτό στη χώρα μας οδήγησε στην ανίερη συμμαχία των αντιδραστικών εθνολαϊκιστών ΑΝΕΛ και των μπολσεβίκων του ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν εξετάσουμε τον μέσο ψηφοφόρο της ελλαδικής εθνομπολσεβικικής συγκυβέρνησης θα δούμε ότι ενστερνίζεται απόψεις τόσο άσχετες μεταξύ τους που είναι αδύνατο να βγάλουν νόημα ή να αποτελέσουν έναν συνεκτικό φιλοσοφικό κώδικα αξιών. Κι όμως όσο ακραία είναι αυτά τα ετερόμορφα ιδεολογήματα και όσο πιο γεμάτα με μίσος, άλλο τόσο απαραίτητα θεωρούνται από τον ελληνόφωνο εθνομπολσεβίκο αντικαπιταλιστή, που τα αγκαλιάζει αποτρόπαια - μην έχοντας τη συναίσθηση του παραλογισμού του - και τροφοδοτεί από αυτά το άσβεστο μίσος τους για κάθε τι καπιταλιστικό και όμορφο.




Quote
Η αντιδραστική Αριστερά
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 09.08.2015 : 18:05
http://www.kathimerini.gr/826723/opinion/epikairothta/politikh/h-antidrastikh-aristera

Τ​​ι ελπίδες μπορεί να έχει για το μέλλον η νέα γενιά όταν η κυβερνητική ελίτ ζει στον Γράμμο του 1949 («με το όπλο παρά πόδα»), συζητά στα σοβαρά αν ζούμε τη συμφωνία της Βάρκιζας του 1945, ψάχνει να βρει στη χώρα την «Πέμπτη Φάλαγγα» του 1936 και φωνασκεί «η χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Πώς μπορούν να διαχειριστούν την απίστευτη πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου στελέχη που νομίζουν ότι η λύση του μεταναστευτικού είναι πολλή συγκίνηση και λίγες «ανοιχτές δομές φιλοξενίας»· που πιστεύουν ότι τα capital controls είναι κάτι σαν το Καθαρτήριο πριν περάσουμε στον παράδεισο του «άλλου κόσμου»; Τι να καταλάβει από δανειακές συμβάσεις η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, αφού ονειρεύεται ότι ζει στο 1967, έτσι ώστε να φωνάζει «βοήθεια» μπροστά στις κάμερες; Πώς να χωνέψει την πολύπλοκη πραγματικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος η Αριστερή Πλατφόρμα, που νόμιζε ότι θα ξεκινήσει την επανάσταση κάνοντας πλιάτσικο στα αποθεματικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον Χολαργό;

Υπάρχει περίπτωση να μας οδηγήσουν στη νέα εποχή άνθρωποι που κάποτε θεωρούσαν ότι το Διαδίκτυο είναι όχημα του «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ», βάφτισαν «τεχνοφασισμό» την ηλεκτρονική ψηφοφορία, και πιστεύουν ότι η κιμωλία και ο μαυροπίνακας είναι το άπαν της μορφωτικής διαδικασίας, ενώ «προτζέκτορες, επιδιασκόπια και λοιπά υποκατάστατα αποστειρώνουν τη διδακτική σχέση. Την εξαϋλώνουν τείνοντας τελικά να την καταργήσουν» (Α. Μπαλτάς, «Η διδακτική σχέση», «Αυγή» 6.4.2014.)

Η βελάδα του καθοδηγητή

Ο βασικός κορμός των κυβερνητικών στελεχών μοιάζει περισσότερο με τον καθοδηγητή που είχε στο ΚΚΕ ο κ. Τίτος Πατρίκιος, παρά με ανθρώπους του 21ου αιώνα: «Ηταν στην πλατεία Ψυρρή, αρχές του 1945, όταν (ο Τίτος Πατρίκιος) βρέθηκε αντιμέτωπος με τον εχθρό. Ο δε “εχθρός” ήταν άνδρας ευτραφής με βελάδα, γκέτες, ημίψηλο, μπαστούνι και πούρο. Ο νεαρός τότε ποιητής σοκαρίστηκε από το θέαμα του αδίστακτου καπιταλιστή, σοκαρίστηκε όμως ακόμη περισσότερο όταν το ίδιο βράδυ, στην παράνομη σύναξη των συντρόφων, διεπίστωσε πως ο εχθρός με τη βελάδα ήταν ο καθοδηγητής τους, ντυμένος όμως κανονικός άνθρωπος αυτή τη φορά. Επρόκειτο για στέλεχος του ΚΚΕ που του είχαν δώσει εντολή να ντυθεί απλά, σαν καθημερινός αστός, για να περάσει απαρατήρητος. Και ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπορούσε για να προσεγγίσει τη στερεότυπη εικόνα του “αστού” που είχε στο μυαλό του, κάτι σαν σκίτσο του Γκέοργκ Γκρος ή σαν τον κύριο Πούντιλα του Μπρεχτ». (Τάκης Θεοδωρόπουλος «Η βελάδα και η γελάδα», «Καθημερινή» 24.6.2015.)

Το βασικότερο πρόβλημα του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν ζει στο παρόν· απλώς έχει γινάτια από το παρελθόν και γι’ αυτό δεν μπορεί να σχεδιάσει τίποτε για το μέλλον. Δεν είναι καπρίτσιο του κ. Μπαλτά η οπισθοδρόμηση της Ανώτατης Παιδείας στη δεκαετία του ’80· μέχρι εκεί έμαθε, μέχρι εκεί φαντάζεται, μέχρι εκεί μπορεί να σχεδιάσει. Πάλι καλά, να λέμε, που δεν ξεκινά καμιά μίνι Πολιτιστική Επανάσταση με υποχρεωτικό τον μαυροπίνακα στις αίθουσες διδασκαλίας.

Γράφαμε και παλιότερα ότι μετά το 1989 η Aριστερά ήταν ζαλισμένη. Ενα κομμάτι αυτού του ιστορικού χώρου διεθνώς οχυρώθηκε πίσω από την άρνηση. Eρμήνευσε την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού συνωμοσιολογικά -«ο πράκτορας Γκορμπατσόφ»- και απέφυγε να δει την προσαρμοστικότητα του καπιταλισμού στη νέα εποχή. Στην Eλλάδα τέτοιο ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι της επίσημης Aριστεράς. Δεν εξέτασε σε βάθος τα πώς και τα γιατί της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών παραδείσων, απλώς χλεύασε κάθε εκ δυσμών επιτυχία, από το Διαδίκτυο μέχρι και τις αναζητήσεις για ένα νέο κοινωνικό κράτος. Αυτό σταδιακά την οδήγησε στην αντίδραση. Η στάση αυτής της Αριστεράς (που έγινε και κυβερνώσα) μπορεί να εξηγηθεί μόνο με ψυχολογικούς όρους: όλες οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων ήταν μια διαρκής και επίπονη υπόμνηση ότι το μοντέλο της σοσιαλιστικής πορείας που είχαν κατά νου δεν δουλεύει.

Ετσι οχυρώνονται πίσω από την άρνηση: ερμηνεύουν κάθε στροφή της κοινωνίας ως επιτυχή παραπλάνηση των μαζών, και κάθε επιτυχία του καπιταλισμού ως βραχυχρόνια. Aρνούνται να δουν την πραγματικότητα μέχρι αυτή ν’ αλλάξει. Aν δεν αλλάξει, τόσο χειρότερο γι’ αυτή. Θα την ερμηνεύσουν έτσι και τόσο που θα πάψει πλέον να είναι πραγματικότητα.

Προϊόν του Διαφωτισμού

Ενα από τα προβλήματα της κυβερνώσας και αντιδραστικής Αριστεράς είναι ότι ψάχνει σε αλλότρια και επικίνδυνα χωράφια να βρει επιχειρήματα κατά των προαιώνιων -δηλαδή του 20ού αιώνα- εχθρών καπιταλιστών. Με τη θέρμη της καταγγελίας βυθίζεται σε έναν ανορθολογικό αντιδυτικισμό, ξεχνώντας ότι και η ίδια η Αριστερά είναι προϊόν αυτής καθαυτήν της Δύσης και του Διαφωτισμού. Η ταύτιση Αριστεράς με τον εθνικισμό δεν είναι προϊόν σοβαρής ανάλυσης. Είναι υποπροϊόν του γινατιού της απέναντι στους νικητές του Ψυχρού Πολέμου. Διαβατήριο πλέον για την ένταξη σε αυτό που απέμεινε να ονομάζεται Αριστερά, δεν είναι η ανάλυση με μαρξιστικούς όρους. Είναι απλώς η φραστική εναντίωση -ασχέτως λόγων- στα σχέδια της «νέας τάξης πραγμάτων», όπως λεγόταν παλιότερα, ή των «ευρωπαϊκών ελίτ» όπως λένε τώρα.

Κάπως έτσι προέκυψε η συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη συνωμοσιολογική Δεξιά. Δεν ήταν το μνημόνιο που τους συνέζευξε. Είναι ο κοινός αντιδυτικισμός τους από διαφορετική αφετηρία. Ο ασπασμός του πολιτικού εθνικισμού από πολλούς της Αριστεράς μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι μετά την κατάρρευση του υπαρκτού, πολλοί είδαν το «έθνος» ως το μόνο εναλλακτικό εμπόδιο στον κατ’ αυτούς «επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό των ανοιχτών αγορών». Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι πολύ αιματηρός για τα γούστα τους (αν και υπήρξαν κατά καιρούς επιχειρήσεις δικαιολόγησής του) και η μόνη αξιόπιστη αντεπανάσταση στην παγκοσμιοποίηση, που αγγίζει και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, είναι να προταχθεί το «εθνικόν». Με άλλα λόγια: κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς οριζόταν από την αγάπη της στον σοσιαλισμό. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού δεν τους έμεινε παρά το μίσος για τον καπιταλισμό.

Το βασικό πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα μπορεί να συμπυκνωθεί στο διαζύγιο που έχει πάρει από την πρόοδο. Η σταλινική Αριστερά θεώρησε ως δυνάμει απειλή κάθε τι που προερχόταν από τη Δύση. Ολα θεωρήθηκαν φτηνά κόλπα των καπιταλιστών «για να ρουφήξουν το αίμα των εργαζομένων». Δεν είδε ευκαιρίες «στα κόλπα των καπιταλιστών», παρά μόνο απειλές. Για παράδειγμα: τη δεκαετία του 1980 οι αμερικανικές επιχειρήσεις άρχισαν να δίνουν μετοχές στους εργαζόμενους εν είδει κινήτρων. Η σταλινική και σταλινογενής Αριστερά χαρακτήρισε την τακτική αυτή «μέθοδο εντατικοποίησης της εργασίας». Ηταν και τέτοια, φυσικά. Αλλά ήταν κι ένα μέτρο εκδημοκρατισμού της λειτουργίας των επιχειρήσεων, έστω διά της... επάρατης καπιταλιστικής οδού.

Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι η προς δυσμάς μυωπία της. Η δαιμονοποίηση κάθε πτυχής του αμερικανικού μοντέλου και η ενδόμυχη πεποίθησή της ότι «πού θα πάει; Θα καταρρεύσει». Μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι αυτές οι μεταφυσικές πεποιθήσεις έχουν εξαπλωθεί και ξεπερνούν τον στενό πυρήνα κάθε πικραμένου από το 1989 κομμουνιστή. Εχουν γίνει μέρος του δημόσιου διαλόγου. Μπορεί η μεταφυσική της πολιτικής να βρίσκεται σε υποχώρηση, αλλά δεν παύει να αποτελεί μέρος της πολιτικής μας ανάλυσης. Πάντα υπάρχει ένα «κατεστημένο» που διευθύνει τα πράγματα και δημιουργεί τα πιο απίθανα αντικαθεστωτικά πράγματα. Παλιότερα ήταν οι Αμερικανοί που ανέβαζαν την τιμή του πετρελαίου για να εξυπηρετήσουν γεωπολιτικά σχέδια, παρά το γεγονός ότι οι υψηλές τιμές του «μαύρου χρυσού» ευνοούσαν τη Ρωσία, το Ιράν και άλλα μη φιλικά για τις ΗΠΑ καθεστώτα. Τώρα που η τιμή του πετρελαίου πέφτει, οι Αμερικανοί εξυπηρετούν άλλα πιο καταχθόνια γεωπολιτικά σχέδια.

Ετσι είναι η Αριστερά. Εχασε μια ολόκληρη θεωρία και δεν βρήκε ακόμη ένα ρόλο.

332


Quote
Καλά του έκανε του υπάνθρωπου μαλάκα! Γιατί δεν μένει στη χώρα του και έρχεται εδώ να τσαλαπατήσει τις υποδομές που οι δικοί μας πρόγονοι χτίσανε και εμείς ματώνουμε από τη φορολογία για να ζουν το μύθο τους όλα αυτά τα ανθρωποειδή στην Ελλάδα; Διότι μέσα στις φλέβες του κυλάνε ΣΚΑΤΑ και αυτά τα σκατένια γονίδια ευθύνονται για την κοινωνία αμόρφωτων μωαμεθανικών κανιβάλων που είναι κτηνώδης και απαράδεκτη, ενώ στις δικές μας φλέβες ρέει Αίμα Λευκό Ευρωπαϊκό Ανώτερο, του οποίου τα Ανώτερα Γονίδια ευθύνονται για τον Πολιτισμό και κοινωνίες ωραίες με πολιτισμό και ηθική. Γιατί να γίνουν αποδεκτοί αυτοί οι φορείς των σκατένιων γονιδίων στην Ευρώπη; Για να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους; Να φύγουν και να πάνε στην πατρίδα τους, που είναι ένας βόθρος ψυχών, δημιουργημένος από τις υπάνθρωπες ψυχές τους και να πεθάνουν εκεί. Τι στην πούτσα είναι αυτή η μισάνθρωπη ιδεολογία που θέλει εγώ να ματώνω, να πληρώνω και να ανέχομαι τον κάθε υπάνθρωπο να μου καταστρέφει τον Πολιτισμό και το Αίμα μου; Είναι ο κομμουνισμός και οι κομμουνιστές εκείνοι οι οποίοι θέλουν να καταστραφούν οι άνθρωποι και η κοινωνία φέρνοντας αυτά τα υπάνθρωπα σκουπίδια στις γειτονιές μας, μαζί με το έγκλημα, την υπανθρωπιά, του βιασμούς και τους κανιβαλισμούς που φέρνουν μαζί τους αυτοί οι απολίτιστοι βάρβαροι βρωμιάρηδες. Καλά έκανε λοιπόν αυτός ο αστυνομικός και έδειξε στον υπάνθρωπο λεχρίτη ότι δεν είναι ευπρόσδεκτος σε αυτήν τη χώρα.


Αν και όλο το ενδιαφέρον στο βίντεο πιστεύω βρίσκεται στον υπεράριο σφίχτη με το κόκκινο καπέλο και τα σωληνοειδή μπράτσα θα ήθελα για άλλη μια φορά να υπενθυμίσω ότι το όλο ζήτημα των λαθρομεταναστών έχει να κάνει αποκλειστικά με τα συμφέροντα του Κράτους. Το Κράτος (και όλες οι παρασιτικές του τάξεις, όπως δημόσιοι υπάλληλοι κτλ) είναι εκείνο το οποίο θα επωφεληθεί με την εισροή υπάνθρωπων στη χώρα. Ο Λαός βρίσκεται ξεκάθαρα απέναντι σε αυτό. Γίνεται ολοκληρωτικού χαρακτήρα προπαγάνδα - στην οποία δαπανώνται δισεκατομμύρια κλεμμένου πλούτου του Λαού, δηλαδή φορολογίας - για να πειστεί ο Λαός να νεκρώσει κάθε αντίδραση για το ζήτημα.

Σε μια ελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία, τίποτα από όλα αυτά τα αίσχη δεν θα συνέβαινε.

Πρώτα δεν θα υπήρχε "δημόσια", δηλαδή κρατική, Γη. Αν ήθελε να ταξιδέψει ο λαθραίος και να κάτσει σε ένα παγκάκι θα πλήρωνε και για τα δυο. Δεν θα μπορούσε να μπει σε κανένα οικόπεδο και να μείνει σε κανένα κοντέινερ, γιατί όλα τα οικόπεδα και όλα τα κοντέινερ θα άνηκαν σε άτομα. Δηλαδή το οικόπεδο θα ήταν του Παπαδόπουλου και το κοντέινερ του Παπαγεωργίου. Αν ήθελε να μείνει μέσα ο λαθραίος θα έβαζε το χέρι στην τσέπη και θα έδινε ΛΕΦΤΑ-ΠΛΟΥΤΟ στον ιδιοκτήτη - ο οποίος επαναλαμβάνω θα ήταν ΑΤΟΜΟ και όχι η "κοινωνία", η "φυλή", το "προλεταριάτο" και άλλες μπούρδες.

Έπειτα θα υπήρχε αποζημιωτική ιδιωτική δικαιοσύνη και όχι αυτό το τερατούργημα που έχει επιβάλλει το Κράτος. Κάθε άτομο θα υπάγονταν οικειοθελώς σε μια ιδιωτική νομική υπηρεσία και προστατεύονταν από μια ιδιωτική αστυνομία ή θα επέλεγε να προστατευτεί νομικά και φυσικά μόνο του. Όταν έμπαινες π.χ. σε ένα πάρκο θα προσυπέγραφες τους νόμους τους οποίους το ίδιο το άτομο θα είχε επιλέξει και οι οποίοι φυσικά στην πλειοψηφία τους θα αντιμετώπιζαν τον επισκέπτη-πελάτη ως άνθρωπο. Αλλά θα υπήρχε και η ελευθερία κάποιος να ανοίξει ένα πάρκο όπου οι νόμοι θα λένε ότι έτσι και είσαι γύφτος ο αστυνομικός μπορεί να σε χαστουκίζει και να σου χαράσσει με το μαχαίρι στο πάτωμα που θα στέκεσαι, και οικειοθελώς-εθελοντικά όποιο άτομο θα το επιθυμούσε θα μπορούσε να εισέλθει σε αυτό το πάρκο καταβάλλοντας το αντίστοιχο χρηματικό ή άλλου είδους αντίτιμο. (Αντιθέτως, υπάρχει άτομο που να πιστεύει σήμερα ότι το πόρισμα της ΕΔΕ θα δικαιώνει κανέναν εκτός από τα συμφέροντα του Κράτους; Ή υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μετά το πόρισμα της ΕΔΕ είτε ο αστυνομικός, είτε ο πακιστανός θα αποζημιωθεί και θα είναι καλύτερα; Προφανώς και όχι. Η ΕΔΕ διατάχθηκε γιατί κάποιος, είτε ο λαθραίος, είτε ο μπάτσος κηλίδωσε την επικοινωνιακή εικόνα της χρηματοδοτούμενης από το Κράτος επιχείρησης εκτοπισμού των Ελλήνων. Το Κράτος είναι ο κατήγορος και τα Άτομα οι κατηγορούμενοι.)

Αυτό θα ήταν ένας ελεύθερος κόσμος, όπου εγκλήματα ρατσιστικά και εγκλήματα αντιρατσιστικά δεν θα υπήρχαν, παρά μόνο εγκλήματα κατά ανθρώπων και της ιδιοκτησίας τους. Αυτήν τη στιγμή το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράτεται σε μαζική κλίμακα είναι η αρπαγή και καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (δικαιωμάτων ατομικής ιδιοκτησίας) του Λαού, δηλαδή ενός συνόλου εθνικώς ομοιογενών Ατόμων, από το Κράτος. Το οποίο όχι μόνο έχει αρπάξει τη μερίδα του λέοντος και έχει αφήσει τους ξενιστές-Έλληνες να ψωμολυσάνε. Όχι μόνο τους έχει επιβάλλει το μονοπώλιο της βίας, απαγορεύοντάς τους να αμύνονται των εαυτών τους. Αλλά επιδιώκει ακόμα ακόμα και να εξαφανίσει βιολογικά τα θύματά του.

Η μόνη λύση είναι ένα πραξικόπημα από μια καπιταλιστικώς πεφωτισμένη ηγεσία. Η οποία θα διατηρήσει για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται έναν μισθοφορικό στρατό, ο οποίος θα απελευθερώσει κάθε επάγγελμα και κάθε μισθό και θα κλείσει/ιδιωτικοποιήσει - με τους ταχύτερους δυνατούς ρυθμούς - ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους κρατικούς φορείς. Νοσοκομεία, Σχολεία, Πάρκα, Δρόμοι, Αστυνομία, Στρατός, Οδικό Δίκτυο, Ασφαλίσεις-Συντάξεις, Εφορίες, Ηλεκτρισμός, Νερό, Λιμάνια, Αεροδρόμια, κτλ. ΟΛΑ τα κρατικά μονοπώλια πρέπει να κλείσουν και η φορολογία να μηδενιστεί πολύ πριν κλείσουν όλα αυτά. Το Κράτος θα έχει δικές του επενδύσεις στην ιδιωτική οικονομία και θα χρηματοδοτεί τους μισθοφόρους με μερίσματα. Όταν δε κλείσει και το τελευταίο μονοπώλιο, όλες οι μετοχές ρευστοποιούνται, διαιρούνται δια του πληθυσμού (των Ελλήνων) και προστίθενται στις καταθέσεις των ατόμων.

Pages: 1 ... 4 5 [6]