137
« on: April 28, 2015, 04:34:29 pm »
Καμία εταιρεία δεν ανήκει σε ένα άτομο, εκτός και αν πρόκειται για μικρή επιχείρηση. Μεγαλομέτοχος μπορείς να είσαι, αλλά η τάξη μεγέθους που μιλάμε δεν επιτρέπει εύκολα να έχεις απόλυτο έλεγχο της εταιρείας. Εν ολίγοις, ναι, η ψήφος σου μετράει παραπάνω (πολύ παραπάνω) και τσεπώνεις τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη (από τη στιγμή που προσφέρεις στην κοινωνία-αγορά κάτι σημαντικό), αλλά παραμένει μία ψήφος.
Είμαι κατά των «αναρχο»-κομμουνιστών διότι πηγαίνουν κόντρα στις κεντρικές αρχές του καπιταλισμού (αν τον ορίσουμε ως ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπων και τα παράγωγα αυτών των πράξεων), ενώ θα έπρεπε να πηγαίνουν κόντρα α) στην πολιτική τάξη και β) ΜΟΝΟ στους ολιγάρχες που αγοράζουν-νοικιάζουν την πολιτική τάξη για να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια. Οι ολιγάρχες μπορούν κάλλιστα να εκμεταλλεύονται αυτούς τους χρήσιμους ηλίθιους για να αποκτούν μεγαλύτερη ισχύ με την πρόφαση της προστασίας ενάντια στην ανάλγητη ελεύθερη αγορά (που θα πήγαινε εναντίον των μονοπωλιακών συμφερόντων).
Η θέσις μου είναι ξεκάθαρη: Η αναρχία πρέπει να στηρίζεται στη λογική και να πολεμά το σύστημα σε όλο το φάσμα, να είναι μία ολοκληρωμένη ιδέα. Δεν είναι δυνατό να λες κάτι χωρίς να χώνεσαι στα πραγματικά ζητήματα, όπως τα οικονομικά, για να ρίξεις τους συμμορίτες με χειρουργική ακρίβεια.
Ο Ludwig von Mises, για παράδειγμα, αν και ήταν κρατιστής ο ίδιος (φιλελεύθερος, μεν, κρατιστής δε), έδειξε ότι το κράτος δεν είναι οικονομικά βιώσιμο στις περισσότερες δραστηριότητες των ανθρώπων. Ο Murray Rothbard ολοκλήρωσε τη λογική αυτή, αρνούμενος εντελώς την αναγκαιότητα του κράτους.
«Θεσμοί» που θα «εκμεταλλεύεται» ο καπιταλιστής δε γίνεται να υφίστανται δίχως κράτος, δηλαδή την αποδοχή ΚΑΠΟΙΑΣ μορφής επιθετικής βίας, ως ορθής (π.χ εθνικό/προλεταριακό/φυλετικό συμφέρον). Ο εργαζόμενος οφείλει, αν το επιθυμεί, να υπογράψει συμβόλαιο (ατομικό) με τον εργοδότη, αφού συμφωνήσει με το 100% των προϋποθέσεων. Είναι υποχρέωση του υπαλλήλου να έχει το μυαλό να σκεφτεί για τον εαυτό του και το συμφέρον του, όπως και του εργοδότη να δει πόσο μπορεί να υποχωρήσει στον υποψήφιο χωρίς να βγει εκτός budget.
Σε αναρχικό καθεστώς είναι πλεονασμός να θεωρήσεις ότι μπορεί να υπάρξει μονοπώλιο. Με πρόχειρες εκτιμήσεις (που μπορούν να είναι αρκετά ασφαλείς), σου λέω ότι ακόμα και αν προσφέρεις το τέλειο προϊόν, με τεράστια διαφορά από τους υπόλοιπους ανταγωνιστές, ακόμα και αν αποκτήσεις αποταμιεύσεις για να επεκταθείς (πράγμα δύσκολο μετά από ένα σημείο, όταν η επέκταση κοστίζει όλο και περισσότερο), πάλι το πολύ να φτάσεις το 1/3 της αγοράς. Μέχρι να φτάσεις στα μισά θα έχεις εξαντλήσει τις οικονομικές δυνάμεις σου. Αν τολμήσεις να προσπαθήσεις να πάρεις τον έλεγχο, εκτός από τα χρέη που θα έχεις για να φτάσεις μέχρι εκεί, θα φτάσεις στο απόλυτο ναδίρ, διότι όλοι θα σπεύσουν στους ανταγωνιστές σου από φόβο μονοπωλίου.
Ο αναρχοκαπιταλισμός είναι απλά η οικονομική διάσταση της στιρνερικής αναρχίας (με βάση όσα έχω διαβάσει). Όσο είσαι άξιος θα κρατάς όσα μπορείς. Αν πάψεις να είσαι άξιος, θα τα χάσεις. Φυσικά η αξία του ατόμου είναι πολύπλευρη μεταβλητή.