Το ότι δεν συμφωνώ με το να κόβεις χρήμα δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με αυτά που λες...είναι κοινή λογική ότι το να κόβεις χρήμα είναι μια τρύπα στο νερό. Όπως και το σύστημα των ελεύθερων συναλλαγματικών ισοτιμιών είναι μία τρύπα στο νερό. Εσύ όμως σε αντίθεση με εμένα θεωρείς ότι οι οικονομικοί κύκλοι είναι απόρροια κυρίως της νομισματικής πολιτικής όμως δεν λαμβάνεις από ότι φαίνεται υπόψη την παραγωγή και την στόχευση που αυτή πρέπει να έχει. εγώ ας πούμε πιστεύω ότι η συγκεκριμένη κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από μία υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και πλέον δεν μένει άλλη λύση από την καταστροφή του,μακριά από τις τραπεζικές φούσκες. Όσο για την αριστοποίηση κατά παρέτο είναι ενδεικτική των πεποιθήσεών σου. Όσο για το capital αν το θεωρείς τόσο λάιτ όπως είπα και παραπάνω η σχολή του Σικάγο θα την θεωρείς μαρξιστική γκρούπα.

Εγώ θεωρώ ότι υπάρχει μια κυκλικότητα στην ιστορία και αυτό είναι απόρροια της αδυναμίας κατανόησης της, οπότε τα λάθη που γίνονται είναι τα ίδια. Σίγουρα αλλάζουν οι αντικειμενικές συνθήκες και το σκηνικό αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πάντα στο προσκήνιο για να κάνει τα ίδια λάθη. Ο λόγος όμως που το ανέβασα δεν είναι μόνο η πολύτιμη ταξική πείρα αλλά γιατί όσο περνάει ο καιρός φαίνεται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι η αστική προπαγάνδα χτίζει στόλο και αρμάδα προς τέρψιν των αφεντικών δίνοντας στον φασισμό έναν αντισυστημικό χαρακτήρα ενώ λειτουργεί ουσιαστικά για τη διατήρηση αυτού του συστήματος

είδαμε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, μέχρι και ανασυνταξίτες (!) είδαμε. Εσάς ρε χρυσαύγουλα πότε θα σας δούμε στο δρόμο; Σήμερα ούτε για πλάκα πάντως.

Μάλλον θα είχαν άλλες δουλειές, όπως να κάνουν τους απεργοσπάστες όπως έκαναν και στις προηγούμενες απεργίες. (ιδίως στο Βόλο ούτε μέτοχοι της χαλυβουργίας να ήταν)

Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. Παίρνουν αφορμή από την τραμπούκικη δράση της «Χρυσής Αυγής» που είναι γέννημα του αστικού πολιτικού συστήματος, των ίδιων των καπιταλιστών. Λένε περίπου το εξής: «Τα κόμματα των άκρων εκτινάζονται σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Αυτό μοιάζει πολύ με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Υπάρχει και η άλλη εκδοχή της ίδιας προπαγάνδας. Αυτή της «θεωρίας των άκρων», ταυτίζοντας τη δράση διαφόρων ομάδων προβοκατόρων, παρακρατικών, εθνικιστών, ακροδεξιών, με τη δράση του εργατικού κινήματος. Στα αστικά ΜΜΕ υπάρχει πληθώρα δημοσιευμάτων και συζητήσεων δημοσιογράφων, αστών πολιτικών για τα «λίγα άτομα» που κλείνουν λιμάνια, βάζουν πανό στην Ακρόπολη, δημιουργούν εικόνες βίας, ταυτίζοντας τη δράση των ακροδεξιών στοιχείων, τραμπούκων που πουλούν προστασία τη νύχτα, με τη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος, την πάλη των συνδικάτων που αποφασίζουν με τον πιο δημοκρατικό τρόπο την οργάνωση των διεκδικητικών τους αγώνων κόντρα στην αντεργατική πολιτική, τη δράση του ΠΑΜΕ, αλλά και του ΚΚΕ συνεχίζοντας την επικίνδυνη προπαγάνδα των κινδύνων από «τα άκρα». Ταυτίζοντας, δηλαδή, την οργανωμένη ταξική εργατική δράση κόντρα στον καθολικό πόλεμο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, των κομμάτων του στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, στο αναφαίρετο δικαίωμα ως παραγωγών του πλούτου που τους τον κλέβουν οι καπιταλιστές, να ζουν οι οικογένειές τους καλύπτοντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, με τη δράση ομάδων και μηχανισμών που στοχεύουν στην υπονόμευση, στο τσάκισμα του οργανωμένου εργατικού, λαϊκού κινήματος, της αντιμονοπωλιακής αντικαπιταλιστικής πάλης.
Εμφανίζουν ένα δικό τους μοχλό στήριξης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, αυτό κάνουν οι ομάδες παρακρατικών, ακροδεξιών, προβοκατόρων, ως δήθεν εχθρό της κοινωνίας, αφού τάχα δρα ενάντιά τους με ακραίες ενέργειες και δράσεις, και τον ταυτίζουν, για να τρομοκρατήσουν τις λαϊκές δυνάμεις, να τις αποτρέψουν από τη συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα, να τις χειραγωγήσουν, με το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα η πάλη του οποίου επίσης χαρακτηρίζεται ακραία, αντικοινωνική. Ετσι λένε, «τα άκρα» οδηγούν στην καταστροφή, στο χάος.
Για παράδειγμα, προβοκάτσιες που οργανώνονται συνήθως όταν το ταξικό εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στο τελευταίο δίχρονο, οργάνωσε τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, που εξελίχθηκαν με χτύπημα των διαδηλώσεων, παίρνοντας αφορμή καταστροφές, ακόμη και φωτιές σε κτίρια, στις οποίες έδρασαν κράτος και παρακράτος από κοινού για να συκοφαντηθεί ο ταξικός αγώνας, με την αξιοποίηση των κουκουλοφόρων, των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, ακροδεξιών συμμοριών, μπράβων της νύχτας κ.λπ. Με οργάνωση και εκτέλεση σχεδίου καταδρομικών ενεργειών, που έδειχναν καλά εκπαιδευμένους ανθρώπους, με εκπαίδευση που παραπέμπει σε μηχανισμό για κατασταλτικές ενέργειες σε κατοικημένες περιοχές και με ανάλογο εξοπλισμό. Για παράδειγμα, ταυτόχρονες φωτιές στο κέντρο της Αθήνας, όπως στις 12 Φλεβάρη 2012, και με εμπρηστικό υλικό που αφενός δεν έσβηνε εύκολα αφετέρου έλιωνε μέταλλο, σύμφωνα με την εκτίμηση πυροσβεστών, που αξιοποιήθηκαν και για την ενδυνάμωση της «προπαγάνδας των άκρων» και της θεωρίας του τέλους της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Παλιά η θεωρία «των άκρων». Ο Ευ. Αβέρωφ, υπουργός της ΝΔ στη 10ετία του '70, ο επονομαζόμενος και γεφυροποιός γιατί αθώωνε τους χουντικούς πραξικοπηματίες για να συσπειρώσει όσους τους ακολουθούσαν στη ΝΔ, ήταν ο «νονός» της θεωρίας του «αριστεροχουντισμού», δηλαδή της ταύτισης του ΚΚΕ με τους χουντικούς. Αυτός προπαγάνδιζε μ' αυτόν τον τρόπο τη θεωρία «των άκρων» και την αναπαρήγαγαν τότε τα αστικά ΜΜΕ. Αυτή η προπαγάνδα των άκρων είναι η ίδια βρώμικη προπαγάνδα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού.
Η «Καθημερινή» σε άρθρο της για «τα άκρα» και πόσο επικίνδυνα είναι, έγραφε ότι έτσι πήρε ο Χίτλερ την εξουσία, κυριάρχησε με τέτοιες ομάδες και όπλα στις γειτονιές. Σκόπιμα ξέχασε να γράψει ότι τον Χίτλερ τον ανέβασαν στην κυβερνητική εξουσία οι καπιταλιστές, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, αφού το κόμμα του ήταν στο δικό τους μπλοκ και ότι τη μεγαλύτερη συμβολή στην άνοδό του είχε το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.

Ας αποφασίσει πρώτα τι σκατά θέλει και ο ίδιος γιατί τον βλέπω να τον κυνηγάει για πολύ καιρό η photoshopιά με το σφυροδρέπανο της ΚΟΕ. Μέχρι στιγμής πάντως έχει καταφέρει να πείσει πολλούς παλαιοπασόκους και ωχαδερφιστές ότι μπορούν όλα να αλλάξουν από τον καναπέ και μέσα στην ΕΕ( για να μην χάσουμε και τα γερμανικά αυτοκίνητα).