All the peoples of our Motherland and the working people all over the world are today doings honour to their great leader, wise teacher and best friend, Comrade Stalin, on the occasion of his seventieth birthday.

Comrade Stalin has been fighting for the happiness of the working people, for over fifty years. His life has been one of self-sacrificing effort, and is an inspiring example for all Soviet people, and for the working people of the whole world.

Comrade Stalin’s name is most precious and dear to the heart of all toiling mankind; Stalin—is the symbol of all that is advanced and progressive.

Stalin is the genius,   the continuer of Lenin’s immortal cause, the inspirer and organizer of the building of Communism in our country.

Stalin is the creator of the Soviet Armed Forces; he is the greatest military leader of modern times. It was under his guidance that our Armed Forces were created, grew and gained strength. It was under his leadership that they routed the enemy in the period of the Civil War, upheld the freedom and independence of our Motherland in the Great Patriotic War, and saved the people’s of the world from the menace of enslavement to German fascism. Stalin is the creator of the advanced, Soviet military science.


I

Born in revolutionary battle, the Soviet State stood in need of reliable protection from the encroachments of external and internal enemies. Hence, the Bolshevik Party was faced with the task of arming the revolution, of organizing the army of the revolution. The fate of all he revolutionary gains our people had won depended upon the speed with which this task was carried out.

The creation of the army of the first Socialist State in the world was a new and extraordinarily difficult undertaking. Our Party had to organize an army, the like of which had never been known in history. It was necessary to work out the principles upon which the new type of army was to be built, to pick and promote new cadres of commanders who would be faithful to the revolution and to train them in the spirit of revolutionary discipline and loyalty to the Soviet State; and it was necessary, amidst the prevailing economic ruin, to supply the army with all it needed. All this had to be done under the difficult conditions of military intervention that had been launched against our Motherland by the imperialists of Germany, England, France, the United States Japan and outer countries.

Only great leaders like Lenin and Stalin could rouse the people to overcome these incredible difficulties and create a reliable military shield for the Soviet State. By their will and efforts, the army of the proletarian state was created; and from the first days of its existence this army served not only as a reliable bulwark for the gains of the Great October Socialist Revolution, but also as a faithful defender of the interests of the working people all over the world.

With the foresight of genius, Comrade Stalin was aware of the severe trials of war the Soviet State would inevitably have to go through, and, with his characteristic determination, he told the Party and the people that we must create a strictly disciplined regular army and protect the republic, for otherwise, our cause would perish.

This regular army, this new type of army, the army of the emancipated workers and peasants, the Bolshevik Party created; and herein lay the great service Comrade Stalin rendered our Motherland and the working people all over the world.

During the Civil War, when the fate of the power of the Soviets was being decided, Comrade Stalin, with Lenin, performed immense work in mobilizing all the forces and resources of the country for the purpose of achieving victory over the foreign interventionists and Russian Whiteguards. Comrade Stalin picked and trained the army cadres, created a Party, political administration in the army, and taught the military commissars the art of politically guiding troops.

There was not a single problem concerning the organization of the country’s military defence, in the study and solution of which Comrade Stalin did not take a leading part. Comrade Stalin was the creator of the most important military strategical plans and the direct leader of the decisive military operations conducted by the Soviet forces. Near Tsaritsyn and Perm, near Petrograd and against Denikin, in the west against squire-ridden Poland, and in the south against Wrangel—everywhere, it was Comrade Stalin’s iron will and military genius that ensured the victory of our Soviet forces.

In the history of the heroic struggle our people waged to consolidate the power of the Soviets and, to protect the freedom and independence of our Motherland is inscribed forever the name of the great leader and captain, the inspirer and organizer of victory over our numerous enemies—the name of Comrade Stalin.

The rout of the interventionists during the Civil War did not remove the danger that the imperialists would undertake new military adventures against our Socialist Motherland. Advantage had to be taken of the respite that had been won to prepare the country for new trials of war.

Again and again Comrade Stalin called upon the Party and the Soviet people always to bear in mind the danger of a military attack and to be in constant mobilization preparedness, so that no fortuities, or designs on the part of external enemies may take us by surprise.

When the great Lenin died, Comrade Stalin, in the name of the Bolshevik Party, took the historic vow not to stint efforts, unceasingly to increase the defence power of the Soviet State, and in every way to strengthen its Armed Forces.

The immense historic service Comrade Stalin rendered our people was that he found and indicated the correct ways and means of consolidating the night of the Soviet Union. The fundamental factor and chief prerequisite for the fulfilment of this paramount task was Stalin’s policy to industrialize the country and to collectivize agriculture.

Under Comrade Stalin’s guidance, the Soviet people, within a short space of time, fundamentally changed the face of the country and transformed it into an advanced, industrial power, possessing a mighty war potential and capable of producing modern armaments on a mass scale.

Everybody knows today, that the fact that during the Great Patriotic War our country possessed powerful and smoothly-running war economy capable of meeting all our colossal requirements in arms, ammunition, equipment and provisions was due entirely to Comrade Stalin’s wise policy, to the constant concern he displayed for the military strength of our Motherland.

The whole of the vast work to produce armaments and to supply them to the Army, the Air Force and the Navy, was conducted under Comrade Stalin’s direct guidance. He himself went into all the details of the production of new types of weapons. Under his direction conferences of engineers, airmen, tankists, artillerymen, naval men and leaders of our industry were convened to discuss problems connected with the construction of new types of aircraft, tanks, artillery, warships and other dear requirements.

Comrade Stalin has always displayed and is displaying today constant fatherly care to the rearing of military cadres and to their training in the spirit of selfless devotion to the Bolshevik Party, in the spirit of Soviet patriotism and self-sacrificing service to the people. If our army, he said, will be supplied with a sufficient number of really steeled cadres, it will be invincible. The Great Patriotic War showed that the Soviet military cadres trained by great Stalin are in all respects on the level of the requirements of Soviet military science.

Comrade Stalin rendered our Motherland inestimable service in routing the enemy agents in our country. The liquidation of the enemies of the Soviet people—the trotskyites, bukharinites and other hirelings of imperialism who tried to undermine the economic and military might of our country and to create conditions in it favourable for the imperialists in the event of war—was of decisive importance for the successful building of Socialism and the strengthening of the defence power of the Soviet State. The rout of these enemies of the people was equal to the winning of a big battle on the battlefield.

Of exceptional importance for the further growth of our country’s military might was the work the Bolshevik Party performed in the all-round strengthening of the Soviet State on the basis of the integral and complete theory elaborated by Comrade Stalin on the role and functions of the Socialist State under the conditions created by the capitalist. encirclement.

Guided by Comrade Stalin’s theory of the Socialist State, the Bolshevik Party and the Soviet Government carried through practical measures for the further strengthening of the Soviet Army and Navy. The system of staffing our army was changed in conformity with the changed conditions. On Comrade Stalin’s initiative, and with his participation, a universal military service law was drafted and new Army regulations were put in force.

Thanks to Comrade Stalin’s guidance, the Soviet Armed Forces grew into a formidable force against our enemies.

While working incessantly to strengthen the military might of the Soviet State, Comrade Stalin, at the same time, directed our country’s foreign policy on the lines of fighting for the peace and security of the peoples. He repeatedly warned the peoples of the world that fascist Germany and imperialist Japan were preparing to launch a war of aggrandizement. He called upon the freedom-loving peoples to unite for !he purpose of combatting the warmongers and of curbing the fascist aggressors. The imperialist governments, however, and primarily those of the United States, Great Britain and France, far from taking measures to avert war, in every way encouraged the German fascists and incited them to war against he U.S.S.R. For this treacherous policy of the imperialist governments, the peoples of Europe paid the heavy price of the death and suffering of millions of people and the destruction and devastation of towns, and villages during the second world war.


II

The attack of fascist Germany upon our Motherland planed her in mortal danger. The Hitlerites openly set out to destroy our Soviet State and to enslave our people. It was a matter of life or death for the peoples of the U.S.S.R. The thoughts and hopes of all Soviet people were turned towards Comrade Stalin. During those hard and grim days for our Motherland, the greatness of our leader and teacher, Comrade Stalin, was revealed in all its magnificence. He took upon himself full responsibility for the fate of our country and people and, as Supreme Commander-in-Chief, headed the struggle against the enemy invasion. This saved our Motherland from slavery and ruin and led us to great historic victories.

In the very first days of the war, Comrade Stalin called upon the Soviet people to wage a Great Patriotic War, to rout the enemy, to wage a self-sacrificing struggle for victory. In his appeal to the people on July 3, 1941, he revealed the true character of the war we were waging, exposed the myth about the invincibility of the hitlerite army, foretold its inevitable defeat, drew up a clear program for the defeat of the German fascist aggressors and formulated the tasks of the people and the army in the war. Comrade Stalin called upon the Party and the Soviet people to reorganize all their work and put it on a wartime footing, to subordinate everything to the interests of the font, to the task of organizing the defeat of the enemy, to dispute every inch of Soviet soil, to wear down the enemy and to foment partisan warfare in the enemy’s rear.

Everybody also remembers the great mobilizing force of the historic speech Comrade Stalin delivered in the Red Square in Moscow on November 7, 1941. That speech breathed indomitable faith in our victory. As is known, the situation at that time was extremely grave. The enemy was at the walls of Moscow and Leningrad. Every Soviet citizen was filled with anxiety concerning the fate of our Motherland. In this grave situation the voice of our leader rang out, full of deep confidence in our victory, in the triumph of our just cause. Can there be any doubt, Comrade Stalin asked, that we can and are bound to defeat the German invaders? The devil is not as terrible as he is painted. Fascist Germany will collapse beneath the weight of its crimes, he said.

Comrade Stalin’s speech raised the spirit of our people and roused unprecedented enthusiasm among our troops. “Stalin is with us. Stalin says we will win, and if he says it, it will be so,” said our soldiers and our people in those days of war.

A month later, in the Battle of Moscow, our troops gained a brilliant victory over the hitlerite army. Comrade Stalin himself directed the whole course of that gigantic battle. He it was who inspired and guided the military operations of our units and formations.

During the Battle of Moscow, Comrade Stalin’s wisdom and courage were displayed with exceptional force. Notwithstanding the grave situation at the front, Comrade Stalin saw to it that the reserves were not prematurely expended. Knowing that General Headquarters had large reserves at their disposal near Moscow, the Commander-in-Chief of the Western Front asked for reinforcements, but Comrade Stalin ordered him to hold up the enemy with the forces at his command. Soon, the wisdom of Comrade Stalin’s decision became evident. Comrade Stalin held those reserves for the purpose of launching a decisive counteroffensive. At the proper time, the front received these reserves in the necessary quantity, and this was the decisive factor in the defeat of the enemy near Moscow.

In the subsequent course of the Great Patriotic War, Comrade Stalin’s genius was displayed with even greater depth and brilliance. This is shown by the results of gigantic battles like those fought at Stalingrad and Kursk and the offensive operations in 1944, and, in particular, the operations conducted for the liberation of the Byelorussian S.S.R. and its capital Minsk from the German invaders, which ended in the rout of the central group of the German forces and in the almost complete extermination and capture of its personnel, the winter offensive in 1945, and the final operation of the war—the Battle of Berlin—which was an immense triumph of the Stalin art of military leadership.

Executing Comrade Stalin’s orders, our Navy served as a faithful assistant of our land forces, and in the course of the war it sank numerous enemy ships on the enemy’s lines of communication, thereby inscribing new pages in the book of Russian naval glory.

All the operations during the Great Patriotic War were planned by Comrade Stalin and were carried out under his guidance. There was not a single operation, in the working out of which he did not take part. Before sanctioning any given operation, he subjected it to thorough analysis and discussion with his immediate comrades-in-arms. He made it a rule to hear the opinions and proposals of front, fleet and army commanders and in this displayed his characteristic sensitiveness and attention to all the comments and proposals that were made.

Comrade Stalin paid   special attention to the preparations for operations and made sure that everything that was needed for them, particularly aircraft, artillery and tanks, was supplied. Always his policy was to strike the enemy a sure blow and with the least possible losses. Comrade Stalin himself directed the course of every operation. Every day, and sometimes several times a day, he verified the execution of his instructions, gave advice and amended the decisions of commanders if this was necessary.

To verify on the spot the readiness of our troops for a given operation, he himself visited the fronts. Before the Smolensk operation was launched, he visited the Western Front. On his arrival at Front Headquarters, he verified the readiness of the front commander and the troops for the forthcoming operation, gave exhaustive and infinitely clear instructions concerning the disposition of forces, and saw to it that they were supplied with aircraft, tanks, artillery and all other reinforcements and supplies. He drew the commander’s attention to the individual stages of the operation, to the different phases of the development of military operations. As a result of this, the commander obtained a clearer understanding of the significance of the forthcoming operation and, as we know, it was conducted with great success in complete conformity with the plan sanctioned by General Headquarters.


III

The historic victory of the Soviet Armed Forces won in the Great Patriotic War is practical proof of the strength and virility of the Soviet military science.

Comrade Stalin laid the foundations of the new, advanced, Soviet military science as early as the period of the Civil War, and throughout the whole course of their history our Armed Forces have been built up, trained and have conducted military operations in conformity with the laws of the Stalin military science. This science, based on the teachings of Marxism-Leninism, and absorbing all that was best in the art of war in the past, gives exhaustive answers to all the problems connected with the conduct of modern warfare and with the achievement of victory in it.

The military science created by Comrade Stalin embraces not only questions of tactics, the art of conducting operations and strategy, i.e., questions concealing the art of war as such, but also questions connected with the economic and morale potential of one’s own as well as the enemy’s country.

Comrade Stalin’s genius as a military theoretician lies primarily in that, when generalizing the experience of war, he, for the first time in history, created a military science that boldly stepped beyond the limits of the art of war and thereby broke with the traditions of the old, “classical” military science which covered only questions concerning tactics and strategy.

In addition to correct strategical and operations plans, the Stalin military science calls for guarantees for the execution of these plans in the shape of the country’s economic potential; and it considers that although good strategical and operations plans are important factors for winning a war, by themselves, if the economic potential is left out of account, they are not sufficient for the purpose of achieving victory.

Comrade Stalin links the question of victory in modern warfare with the political character of a given war. He teaches us that there are liberating and just wars, but there are also predatory wars, wars of aggrandizement. Wars conducted in the interests and for the protection of the people facilitate the maintenance of a high morale among the people and the armed forces throughout the whole course of the war. Wars that are conducted against the interests of the people do not facilitate this. Furthermore, the Soviet military science considers that good plans of war and a high economic potential may prove insufficient for achieving victory if one other factor is absent, namely, a high morale among the people and the armed forces throughout the whole course of the war.

Comrade Stalin has also thoroughly worked out problems of the art of war as a constituent part of the military science.

He has created the theory of the art of operations and modern tactics and strategy.

A characteristic feature of the Stalin art of war is that it constructively approaches the question of the choice of the forms and methods of fighting the enemy. It is free from the stereotyped rules and dogmas characteristic of the bourgeois art of war.

A most important feature of the art of war created by Comrade Stalin is thorough preparation and all-round supply for an operation. Comrade Stalin has always pointed out that the working out of a good plan of operations is not by itself preparation for the operation. The plan of operations is only the beginning. Of decisive importance are preparations to execute the plan, all-round supplies of men, materiel, reserves, etc.

The Stalin art of war found vivid expression in the unprecedentedly gigantic operations carried out during the Great Patriotic War, the distinguishing feature of which was their exceptional purposefulness.

Every operation during the Great Patriotic War was distinguished by the originality of its design and the constructive peculiarity of its execution. On each occasion, Comrade Stalin was able to devise such methods, forms and ways of conducting military operations as most fully served the objectives and the given situation, and at the same time carne as a surprise for the enemy.

Comrade Stalin rendered an outstanding service as a military theoretician by working out the problems of active defence and of counteroffensive. The part that the Stalin theory of these problems and the Stalin art of applying it played in the victory achieved by the Soviet Armed Forces in the Great Patriotic War cannot be overestimated. To get an idea of this it is sufficient to recall what role in the war was played by the battles of Moscow, Stalingrad and Kursk, which were classical examples of active defence and of counteroffensive.

The art of war created by Comrade Stalin is also distinguished by the fact that it solved an extremely important problem like that of the interaction of all arms of the service in a battle or operation, with the employment of massed artillery, tanks and aircraft.

Comrade Stalin raised and solved in a new way all the fundamental problems of modern offensive and defensive operations. This was one of the most important advantages the Soviet Armed Forces enjoyed over the enemy.

Thus, thanks to Comrade Stalin’s military genius, our forces were superior to those of the German fascist invaders not only in economics and morale, but also in military respects.

That is why our people quite justly retard Comrade Stalin, the creator of the Soviet military science, as the greatest of military leaders.


IV

The scope of the problems Comrade Stalin deals with as the leader of the Soviet people and head of our state, and as organizer and leader of the Soviet Armed Forces, is amazingly wide and all-embracing. There is not a problem connected with the life of our Armed Forces that fails to receive his attention.

The study of Comrade Stalin’s extremely multifarious activities during the Great Patriotic War is of enormous importance and essential for the further building up of our Armed Forces and for the training of our military cadres.

Comrade Stalin picked, trained and promoted splendid new cadres of Soviet military leaders, who displayed outstanding skill in executing the plans his genius produced. He carefully studies and picks our military cadres and personally knows our generals, admirals and numerous of officers.

While working out strategical and operations problems during the Great Patriotic War, Comrade Stalin closely studied the fighting experience of our troops. He frequently consulted with generals and officers from the front concerning new methods of conducting battles and operations, and, taking their experience into account, he worked out the tactics for our troops during offensive and defensive operations. Among those invited to consult with Comrade Stalin were top rank generals, as well as regimental and battalion commanders and other army and naval officers.

Throughout the whole course of the war our Soviet soldiers constantly felt the great care and solicitude of their leader. Comrade Stalin called upon all commanders to take care of their men and to cherish every single one; he taught them how to manœuvre skilfully and on a wide scale, and how to use their materiel to crush and exterminate the enemy; he warned them not to undertake unprepared attacks on fortified positions and not to hurl troops against the enemy without a preliminary reconnaissance.

Comrade Stalin always devoted great attention to the conditions of the rank and file of the Army and Navy. He enquired into their scales of rations, the quality of their kit and the weight of the weapons each soldier had to carry. In his orders he repeatedly pointed out that care for their men’s food and living conditions is the sacred duty of commanders, that they must strictly see to it that the men actually receive all the provisions they are entitled to according to regulations, and that well-prepared and hot food be supplied in proper time to the men in trenches, fire points, blindages and dugouts. Thanks to the constant attention Comrade Stalin paid to matters concerning material supplies for the troops, our soldiers at the front were well fed and comfortably and warmly clad.

Exceptionally great was Comrade Stalin’s concern for the political education of the Soviet troops. Guided by his instructions, the Bolshevik Party constantly explained the meaning and objects of the war to the Soviet soldiers, trained them to be highly conscious of their patriotic duty and imbued them with selfless courage and valour, fearlessness and discipline.

The fighting men in the Soviet Army and Navy responded to the all-round care Comrade Stalin displayed for them by expressing their boundless devotion to their leader. For them his name became the symbol of the greatness and heroism of our people. They rushed into battle with the cry: “For Stalin, for our Motherland!”

Comrade Stalin constantly enquired how the various types of weapons were employed in battle and how effective they were; from the information he received he drew the necessary practical conclusions. In August 1941, when fierce fighting was raging near Smolensk, on one of the sectors of the front an enemy battalion that had confidently and arrogantly launched an attack was exterminated with a volley of jet-propelled mortar shells (“Katyushas”), which at that time were not yet being extensively used. The effect of this type of weapon was so terrific that it drove the hitlerites into a panic. On learning of this incident, Comrade Stalin at once gave orders to have this type of weapon manufactured on the widest possible scale. Within a short space of time jet mortars became most widely employed by our army.

During the war, Comrade Stalin studied in detail the designing and introduction of new and improved types of weapons, particularly artillery, tanks and aircraft. He consulted scientists, engineers and heads of armament factories and set there definite tasks in the production of new types of weapons. He gave every encouragement to the innovators’ and rationalizers’ movement in industry and inspired the workers, engineers and technicians to creative effort.

On the instructions and under the direction of Comrade Stalin, his immediate and faithful comrades-in-arms and the whole Bolshevik Party performed enormous economic-organizational work in reconstructing the whole of the national economy for the purpose of supplying the needs of the fronts. As a result, within a short space of time a smooth-running and rapidly growing war economy was built up in our country; and this war economy not only satisfied the needs of the front and the rear, but also enable us to accumulate reserves. The Bolshevik Party united all the efforts of the Soviet people, directed them towards the common goal, and concentrated all their strength and resources on the task of defeating the enemy. During the war the Party became more intimate with the people, more closely connected with the broad masses of the working people than ever before.


V

The world-historic significance of our victory in the Great Patriotic War lies primarily in the fact that, contrary to the expectations of international reaction, the cause of Socialism became immeasurably stronger than it was before.

As a result of World War II, a number of states have forever fallen out of the capitalist system and have taken the road pointed out by Lenin and Stalin. Already at the Seventeenth Congress of our Party, Comrade Stalin warned the aggressors that if they unleashed a second world war some bourgeois governments would be missing as a result of it. This is exactly what happened.

The disinterested assistance of the Soviet people and of their army enabled the working people of a number of countries in Central and Southeastern Europe to free themselves not only from fascist bondage, but also from the oppression of their landlords and capitalists, and it enabled them firmly to take a new path—the path of building Socialism. The peoples of Poland, Czechoslovakia, Hungary, Bulgaria, Rumania and Albania are successfully proceeding along this path under the leadership of their Communist and Workers’ parties.

The path of the revolutionary-democratic change has also been taken by the great Chinese people who, under the leadership of the Communist Party headed by Mao Tse-tung, have put an end to the age-long rule of foreign and native exploiters. The Chinese people would not have been able to achieve this historic victory had it not been for the teachings of Lenin and Stalin; for the victory of Socialism in our country, and for the U.S.S.R.’s victory over the fascist coalition.

The Soviet Union, which stands at the head of the democratic camp, is resolutely and perseveringly pursuing a policy of peace. The program of rehabilitation and further development of our socialist economy which Comrade Stalin proclaimed in his speech at an election meeting in the Stalin District of Moscow on February 9, 1946, our post war five-year plan, the plan to plant shelter belts for the purpose of transforming nature in the interests of the people, and many other important measures that have been launched by the Party and our Government on Comrade Stalin’s initiative, are all evidence of the Soviet people’s earnest striving for peace, for constructive work in the building of Communism.

Around the Soviet Union are rallying countless supporters of peace. The Peace Front has grown into a force that is capable of curbing the new claimants to world domination.

The World Peace Congress in Paris and Prague, and the peace congresses that have been held in many countries, have demonstrated how strongly the idea of peace influences the masses and what confidence the working people of all countries have in our Government’s peace policy. The fomenters of a new war will not succeed in carrying out their designs, because, as Comrade Stalin said, the horrors of the last war are too fresh in the memory of the peoples, and the forces that stand for peace are too strong.

Today, on the festival which the whole of progressive mankind is celebrating, we say again from the bottom of our hearts and with profound gratitude. It was the genius of Stalin and his iron will that ensured for the Soviet people the victory of Socialism in our country in an incredibly short period of time, and ensured such an economic development as prepared our Motherland for the severe trials that beset her on June 22, 1941.

It was the genius of Stalin and his iron will that ensured the defeat of the enemy in the past, war and saved the Soviet people from the danger of fascist slavery.

It was the genius of Stalin and his iron will that are today ensuring the Soviet people success in the building of Communism and are helping the entire democratic camp headed by the Soviet Union successfully to fight for peace.

Stalin is the banner, the pride and the hope of the whole of progressive mankind.

Long, long years of life and health to our dear and beloved leader and teacher, the great Stalin!

Order of the Supreme Command of the Red Army on August 16, 1941, No. 270; "On the responsibility of the military for surrender and leaving weapons to the enemy"
Not only our friends, but also our enemies are forced to acknowledge that, in our war of liberation from German-Fascist invaders, that elements of the Red Army, the vast majority of them, their commanders and commissars conduct themselves with good behavior, courageously, and sometimes – outright heroically. Even those parts of our army who, by circumstances are detached from the army and encircled, preserve the spirit of resistance and courage, not surrendering, trying to cause more damage to the enemy and to leave the encirclement. It is known that such parts of our army continue to attack the enemy, and take every opportunity to defeat the enemy and break out of their encirclement.
Deputy Commander of the Western Front, Lieutenant-General Boldin, while in the 10th Army near Bialystok and surrounded by German-Fascist troops, organized from deep in the enemy's rear Red Army troops, who fought for 45 days behind enemy lines and made their way to the main forces of the Western Front. They destroyed the headquarters of two German regiments, 26 tanks, 1,049 passenger vehicles, transport vehicles and staff cars, 147 motorcycles, five batteries of artillery, four mortars, 15 machine guns, eight machine guns, one airplane at the airport and a bomb arsenal.
More than a thousand German soldiers and officers were killed. On 11 August Lieutenant-General Boldin struck the Germans from behind, broke through the German front, united with our troops, and led out of the encirclement 1,654 personnel and officers of the Red Army, including 103 wounded.
The commissar of the 8th Mechanized Corps, Brigade Commissar Popiel and the commander of the 406th Rifle Regiment, Colonel Novikov, have fought out of encirclement with 1,778 soldiers. During a bitter battle with the Germans, the Novikov-Popel group travelled 650 kilometres, causing huge losses to the enemy's rear.
The commander of the 3rd Army, Lieutenant-General Kuznetsov and Member of the Military Council, Army Commissar 2nd Rank Biryukov fought out of encirclement with 498 soldiers and officers of the 3rd Army, and led out of encirclement the 108th and 64th Infantry Divisions.
All these and many other similar facts show the resilience of our troops; the high morale of our soldiers, commanders and commissars.
But we can not hide that recently there have been some shameful acts of surrender. Certain generals have been a bad example to our troops.
The commander of the 28th Army, Lieutenant General Katchalov who – together with his headquarters troops – was surrounded, showed cowardice and surrendered to the German fascists. However, the headquarters of Katchalov came out of encirclement, a small group from the encirclement of Katchalov's group, and Lt.-Gen. Katchalov chose to surrender – chose to defect to the enemy.
Lieutenant-General Ponedelin, commander of the 12th Army was encircled by the enemy, but had ample opportunity to get through them, as did the vast majority of his army. But Ponedelin has not shown due persistence and will to win, was panicked, frightened – and surrendered to the enemy, deserted to the enemy, thus committing the crime against the country of breaking a military oath.
The commander of the 13th Rifle Corps, Major General Kirillov, was surrounded by German-Fascist forces and, rather than to fulfill his duty to the country, entrusted to him to organize stubborn resistance of the enemy and to move out of encirclement, deserted the field of battle and surrendered to the enemy. As a result the 13th Rifle Corps was broken, and some of them without serious resistance surrendered.
It should be noted that in all the above situations some military council members, commanders, political workers, special section members, that were present in the encirclement, showed an unacceptable distraction, shameful cowardice and did not even try to become motivated to prevent Katchalov, Ponedelin, Kirillov and others to surrender to the enemy.
These shameful facts surrender our sworn enemy suggests that the Red Army, bravely and selflessly protect them from their vile invaders Soviet Motherland, there are unstable, cowardly, cowardly elements. And these cowardly elements are not only among the Red Army, but also among the commanding staff. As you know, some commanders and political workers by their behavior, not only at the front of the Red Army did not show a sample of courage, strength and love of country, and vice versa hide in crevices in the offices are busy, do not see and do not observe the field of battle, and when the first serious challenges to combat shrink from the enemy, tear off his insignia, a deserter from the battlefield.
Can we put up with in the Red Army cowards, deserters who surrender themselves to the enemy as prisoners or their craven superiors, who at the first hitch on the front tear off their insignia and desert to the rear? No we can not! If we unleash these cowards and deserters they, in a very short time, will destroy our country. Cowards and deserters must be destroyed.
Can we assume battalion commanders and commanders of regiments, who hide in crevices during combat, do not see the battlefield, and make no progress on the field of battle are regimental commanders and battalions? No we can not! These are not commanders of regiments and battalions, they are impostors.
If such impostors are unleashed, they soon turn our army into a into a massive bureaucracy. These impostors should be immediately dismissed from office, reduced in post to the rank and file, transferred, and if necessary shot on the spot, before appointng in their place bold and courageous people from the ranks of junior command personnel or soldiers.
I order:
That commanders and political officers who, during combat tear off their insignia and desert to the rear or surrender to the enemy, be considered malicious deserters whose families are subject to arrest as a family, for violation of an oath and betrayal of their homeland.
All higher commanders and commissars are required to shoot on the spot any such deserters from among command personnel.
Encircled units and formations to selflessly fight to the last, to protect materiel like the apple of their eye, to break through from the rear of enemy troops, defeating the fascist dogs.
That every soldier is obliged, regardless of his or her position, to demand that their superiors, if part of their unit is surrounded, to fight to the end, to break through, and if a superior or a unit of the Red Army – instead of organizing resistance to the enemy – prefers to become a prisoner they should be destroyed by all means possible on land and air, and their families deprived of public benefits and assistance.
Division commanders and commissars are obliged to immediately shift from their posts commanders of battalions and regiments, who hide in crevices during battle and those who fear directing a fight on the battlefield; to reduce their positions, as impostors, to be demoted to the ranks, and when necessary to shoot them on the spot, bringing to their place bold and courageous people, from among junior command personnel or those among the ranks of the Red Army who have excelled.
This order is to be read in all companies, squadrons, batteries, squadrons, teams and staffs.

Headquarters of the Supreme Command, Red Army
Chairman of the State Defence Committee J. STALIN
Deputy Chairman of the State Defence Committee V. MOLOTOV
Marshal S. BUDYONNY
Marshal S. TIMOSHENKO
Marshal B. SHAPOSHNIKOV
General of the Army G. ZHUKOV

Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ: Λόγος στην παρέλαση του Κόκκινου Στρατού για την 24η επέτειο της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, 7 Νοέμβρη 1941

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, άντρες του Κόκκινου Στρατού και του Κόκκινου Ναυτικού, διοικητές και πολιτικοί καθοδηγητές, εργαζόμενοι και εργαζόμενες, κολχόζνικοι άντρες και γυναίκες, πνευματικοί εργάτες, αδερφοί κι αδερφές στα νώτα του εχθρού, που έχετε πέσει προσωρινά κάτω από το ζυγό των γερμανών ληστών, γενναίοι παρτιζάνοι και παρτιζάνες που καταστρέφετε τα νώτα των γερμανών εισβολέων!

Eκ μέρους της σοβιετικής κυβέρνησης και του μπολσεβίκικου Κόμματος, σας χαιρετώ και σας συγχαίρω στην εικοστή τέταρτη επαίτιο της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Σύντροφοι, είναι δύσκολες οι καταστάσεις κάτω από τις οποίες πανηγυρίζουμε σήμερα την εικοστή τέταρτη επαίτιο της Οχτωβριανής Επανάστασης. H ύπουλη επίθεση των γερμανών ληστών κι ο πόλεμος που μας επιβλήθηκε έχουν δημιουργήσει απειλή για την πατρίδα. Έχουμε χάσει προσωρινά έναν αριθμό περιοχών, ο εχθρός έχει κάνει την εμφάνισή του μπροστά στις πύλες του Λένινγκραντ και της Μόσχας. Ο εχθρός νόμισε ότι μετά το πρώτο χτύπημα ο στρατός μας θα σκορπιστεί, κι ότι η χώρα μας θα γονατίσει. Αλλά ο εχθρός υπολόγισε πλέρια λάθος. Παρά τις προσωρινές ατυχίες, ο στρατός και το ναυτικό μας αποκρούουν ηρωικά τις επιιθέσεις του εχθρού σε όλο το μέτωπο και του καταφέρνουν βαριές απώλειες, ενώ η χώρα μας ολόκληρη έχει οργανωθεί σαν ένα μαχόμενο στρατόπεδο με σκοπό, μαζί με το στρατό και το ναυτικό, να εξασφαλίσει την κατατρόπωση των γεερμανών εισβολέων.

Υπήρξαν στιγμές που η χώρα μας ήταν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση. Θυμηθείτε το 1918, όταν πανηγυρίσαμε την πρώτη επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης. Τρία τέταρτα της χώρας μας ήταν τότε στα χέρια ξένων παρεμβατιστών. Η Ουκρανία, ο Καύκασος, η Κεντρική Ασία, τα Ουράλια, η Σιβηρία και η Άπω Ανατολή είχαν προσωρινά χαθεί για μας. Δεν είχαμε συμμάχους, δεν είχαμε Κόκκινο Στρατό - τότε είχαμε αρχίσει να τον φτιάχνουμε - είχαμε ελλείψεις σε τροφές, σε όπλα, σε ρουχισμό για το στρατό. Δεκατέσσερα κράτη πίεζαν τη χώρα μας. Αλλά δεν απελπιστήκαμε. Μέσα από τη φωτιά του πολέμου φτιάξαμε και χαλυβδώσαμε τον Κόκκινο Στρατό και μετατρέψαμε τη χώρα ολόκληρη σε στρατόπεδο μάχης. Το πνεύμα του μεγάλου Λένιν μας εμψύχωνε τότε στον πόλεμο ενάντια στους παρεμβατιστές. Και τι συνέβη; Κατατροπώσαμε τους παρεμβατιστές, πήραμε πίσω όλη τη χώρα μας, και κερδίσαμε τη νίκη.

Σήμερα η κατάσταση της χώρας μας είναι πολύ καλύτερη από ό,τι 23 χρόνια πριν. Η πατρίδα μας τώρα είναι πολλές φορές πλουσιότερη από ό,τι 23 χρόνια πριν, σε βιομηχανία, τρόφιμα και πρώτες ύλες. Τώρα έχουμε συμμάχους, που μαζί μας διατηρούν το ενιαίο μέτωπο ενάντια στους γερμανούς επιδρομείς. Σήμερα απολαμβάνουμε τη συμπάθεια και την υποστήριξη όλων των λαών της Ευρώπης που έχουν πέσει κάτω από το ζυγό της χιτλερικής τυραννίας. Σήμερα έχουμε ένα λαμπρό στρατό και ναυτικό, που αμύνονται με τις ζωές τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Δεν αντιμετωπίζουμε καμιά σοβαρή έλλειψη, ούτε στα τρόφιμα, ούτε στον οπλισμό ούτε στο ρουχισμό του στρατού. Ολόκληρη η χώρα μας, όλοι οι λαοί της, στηρίζουν το στρατό και το ναυτικό μας, βοηθώντας τους να συντρίψουν τις επιτιθέμενες ορδές των γερμανών φασιστών. Οι εφεδρίες μας σε ανθρώπινο δυναμικό είναι ανεξάντλητες. Το πνεύμα του μεγάλου Λενιν και της νικηφόρας σημαίας του μας εμψυχώνουν τώρα σ' αυτό το μεγάλο πατριωτικό πόλεμο όπως έκαναν 23 χρόνια πριν.

Γίνεται να υπάρξει καμιά αμφιβολία ότι μπορούμε, κι ότι είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε τους γερμανούς εισβολείς;

Ο εχθρός δεν είναι τόσο δυνατός όσο κάποιοι πανικόβλητοι ψευτοδιανοούμενοι τον απεικονίζουν. Ο διάβολος δεν είναι όσο τρομερός όσο φαίνεται. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο Κόκκινος Στρατός μας, υποχρέωσε πάνω από μια φορά τα περίφημα γερμανικά στρατεύματα σε πανικό και σε φυγή; Αν κάποιος κρίνει όχι από τους αλαζονικούς ισχυρισμούς των γερμανών προπαγανδιστών, αλλά από την πραγματική κατάσταση της Γερμανίας, δε θα είναι δύσκολο να αντιληφθεί ότι οι γερμανοφασίστες εισβολείς είναι μπροστά στην καταστροφή. Η πείνα κι η φτώχεια βασιλεύουν σήμερα στη Γερμανία. Σε τέσσερις μήνες πολέμου έχουν χάσει 4,5 εκατομμύρια άντρες. Η Γερμανία αιμορραγεί, οι ανθρώπινες εφεδρίες της τελειώνουν, το πνεύμα της αγανάκτησης φουντώνει όχι μόνο ανάμεσα στους λαούς που έχουν πέσει κάτω από το γερμανικό ζυγό, αλλά και ανάμεσα στον ίδιο το γερμανικό λαό, που δε βλέπει τέλος στον πόλεμο. Oι γερμανοί εισβολείς εντείνουν τις τελευταίες τους προσπάθειες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία δε μπορεί να αντέξει μια τέτοια ένταση για πολύ. Aκόμα λίγοι μήνες, ακόμα μισός χρόνος, ίσως ένας χρόνος, κι η χιτλερική Γερμανία θα συντριβεί κάτω από την πίεση των εγκλημάτων της.

Σύντροφοι, άντρες του Κόκκινου Στρατού και του Κόκκινου Ναυτικού, διοικητές και πολιτικοί καθοδηγητές, παρτιζάνοι και παρτιζάνες, όλος ο κόσμος σας βλέπει σαν τη μόνη δύναμη ικανή να καταστρέψει τις ληστρικές ορδές των γερμανών επιδρομέων. Οι σκλαβωμένοι λαοί της Ευρώπης που βρίσκονται κάτω από το ζυγό των γερμανών επιδρομέων σας βλέπουν σαν απελευθερωτές. Μια μεγάλη αποστολή απελευθέρωσης έχει δοθεί στη δικιά σας γενιά. Δείξτε ότι είστε άξιοι γι' αυτή την αποστολή! Ο πόλεμος που δίνετε είναι πόλεμος απελευθέρωσης, είναι πόλεμος δίκιος. Ας γίνουν οι αντρίκιες εικόνες των μεγάλων προγόνων μας, του Αλεξάντρ Νέφσκι, του Ντμίτρι Ντονσκόι, του Αλεξάντρ Σουβόροφ και του Μιχαήλ Κουτούζοφ, η έμπνευσή σας σ' αυτό τον πόλεμο. Ας είναι το νικηφόρο σύμβολο του μεγάλου Λένιν, το αστέρι που θα σας οδηγεί!

Για την απόλυτη καταστροφή των γερμανών εισβολέων!

Θάνατος στους γερμανούς εισβολείς!

Ζήτω η ένδοξη Πατρίδα μας, η λευτεριά κι η ανεξαρτησία της!

Κάτω απ' τη σημαία του Λένιν, εμπρός για τη νίκη!

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου χαιρετίζει την είσοδο των ναζιφασιστών του ΕΛΑΜ στη Βουλή




Από αστικά ΜΜΕ (26/5):

Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha Κύπρου ο κ. Χρυσόστομος είπε πως δεν ανέμενε μια τέτοια εξέλιξη και πρόσθεσε ότι αυτή τον ικανοποίησε. «Χρειάζονται και οι ακραίοι», είπε.
Ο κ. Χρυσόστομος ανέφερε πως η είσοδος του ΕΛΑΜ στη Βουλή είναι απόφαση του λαού στο πλαίσιο δημοκρατίας. «Να μάθουμε να σεβόμαστε την απόφαση του λαού», πρόσθεσε.
Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, του οποίου το όνομα επικαλέστηκαν οι εθνικιστές σε Ελλάδα και Κύπρο, υποστηρίζοντας ότι στηρίζει την ακροδεξιά, παραδέχτηκε πως ήρθε σε επαφή με ανθρώπους του ΕΛΑΜ, κάποια από τα πιστεύω των οποίων έκρινε ως θετικά για την πατρίδα.

Εμείς οι κομμουνιστές, οι επαναστάτες, οι προλετάριοι και οι ταξικά συνειδητοί εργάτες όλου του κόσμου με ενθουσιασμό γιορτάζουμε την επέτειο της ένδοξης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Με μεγαλύτερο θάρρος και αποφασιστικότητα το 2017 θα γιορτάσουμε την 100η επέτειο εκείνων των ιστορικών «Δέκα Ημερών που Συγκλόνισαν τον Κόσμο».
Η Μπολσεβίκικη επανάσταση ήταν ένα ιστορικό γεγονός που ανήγγειλε την αυγή της επανάστασης. Τα κανόνια του καταδρομικού «ΑΟΥΡΟΡΑ» ανήγγειλαν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής: της εποχής της ήττας του καπιταλισμού και της οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Με την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το προλεταριάτο πήρε την εξουσία, απαλλοτρίωσε χωρίς αποζημίωση τους εκμεταλλευτές, εγκαθίδρυσε την επαναστατική του Διχτατορία και δημιούργησε ένα Κράτος νέου τύπου. Με τα λόγια του Λένιν:
«... στη Ρωσία κάνανε κομμάτια το μηχανισμό της γραφειοκρατίας, δεν αφήσανε πέτρα στην πέτρα απ’ αυτόν, κυνήγησαν όλους τους παλιούς δικαστικούς άρχοντες, διέλυσαν το αστικό κοινοβούλιο και δώσανε στους εργάτες και τους χωρικούς μιαν ανώτερη, πιο προσιτή αντιπροσώπευση, αφού τα Σοβιέτ τους διατάζουν τους γραφειοκράτες αφού τα Σοβιέτ τους εκλέγουν τους δικαστές. Αυτά είναι αρκετά για να αναγνωρίσουν όλες οι καταπιεζόμενες τάξεις ότι η εξουσία των Σοβιέτ, δηλαδή η σοβιετική μορφή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, είναι χίλιες φορές πιο δημοκρατική από τη δημοκρατικότερη αστική δημοκρατία » («Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκι»)
Το Σοβιετικό κράτος έδειξε ότι ο Σοσιαλισμός είναι ανώτερο κοινωνικό σύστημα, όσο ακολουθεί ακλόνητα τις Αρχές του και προχωρά προς τον Κομμουνισμό.
Ο «Κόκκινος Οκτώβρης» άλλαξε ριζικά την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας, άρχισε ένα νέο στάδιο της εξέλιξής της, το στάδιο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού και της μετάβασης στο σοσιαλισμό. Σημείωσε μια σημείωσε στροφή στην επαναστατική στρατηγική και τακτική, στις μεθόδους πάλης και στις μορφές οργάνωσης, στη νοοτροπία, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό, για την επανάσταση και τον Σοσιαλισμό.
Μετά την επανάσταση που καθοδηγούνταν από τους Μπολσεβίκους Λένιν και Στάλιν, ξέσπασε κύμα προλεταριακών επαναστάσεων στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες, έγιναν λαϊκές και δημοκρατικές επαναστάσεις υπό την ηγεσία του προλεταριάτου και τη σημαία του διεθνισμού στις εξαρτημένες χώρες και στις αποικίες.
Η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης οδήγησε στη δημιουργία κομμουνιστικών κομμάτων παγκόσμια και στην ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για την ανασύνταξη της εμπροσθοφυλακής του προλεταριάτου και την οργάνωση της παγκόσμιας επανάστασης.
Με την δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, η εργατική τάξη, οι αγρότες, οι γυναίκες και οι λαοί απέκτησαν μεγάλα υλικά και πολιτιστικά οφέλη. Οι εργαζόμενοι έφτασαν σε υψηλά επίπεδα ευημερίας χάρη στη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση και την κολεκτιβοποίηση στην ύπαιθρο, στον οικονομικό σχεδιασμό που έβαλε τέλος στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και στην αναρχία, τυπική του παλιού συστήματος.
Η εργατική τάξη έγινε τεχνικά και ιδεολογικά προηγμένη τάξη. Εξαλείφθηκε η ανεργία. Η πορεία απελευθέρωσης των γυναικών και η συμμετοχής τους στην ηγεσία της χώρας προχωρούσε όσο οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός.
Οι ξέφρενες επιθέσεις των ιμπεριαλιστών απέτυχαν μπρος στην σιδερένια θέληση των εργαζομένων και των λαών να μην γυρίσουν πίσω στις συνθήκες σκλάβων· απέτυχαν εξαιτίας της πολιτικής εξουσίας και της ενότητας του σοσιαλιστικού κράτους.
Το Σοσιαλιστικό Σύνταγμα του 1936 και η ήττα του Ναζι-φασιστικού τέρατος, που είχε σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση πολλών χωρών και την ίδρυση λαϊκών δημοκρατικών καθεστώτων, ήταν μεγάλες επιτυχίες για τους λαούς του κόσμου.
Η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση ήταν γεγονός που έχει μεγάλη σχέση με το σήμερα, γεμάτη πολύτιμα μαθήματα για την πάλη του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων τάξεων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Είναι πρακτική απόδειξη ότι η επανάσταση δεν είναι μόνο λαϊκή επιθυμία, είναι επίσης δυνατή και αναγκαία για την ανατροπή της αστικής τάξης και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, στην οποία «εκείνοι που δεν έχουν τώρα τίποτα, θα τα έχουν όλα». Θα αλλάξει τον κόσμο.
Στα χρόνια που περάσαν από το μεγάλο αυτό γεγονός, οι θεμελιώδεις αντιθέσεις και οι εσωτερικές πληγές του καπιταλισμού χειροτέρεψαν, ενώ οι επαναστατικές δυνάμεις της εργατικής τάξης και των λαών αναπτύχθηκαν αντικειμενικά και διεθνώς.
Η ιδέα της προλεταριακής επανάστασης έχει άμεση σχέση με την εκμετάλλευση και την καταπίεση της τεράστιας πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, με τη φτώχεια και την αυξανόμενη ανισότητα, τους ληστρικούς πολέμους, με τον παρασιτισμό μιας χούφτας πλουσίων που γίνονται ακόμα πλουσιότεροι, με την εξάλειψη των κοινωνικών κατακτήσεων που κερδήθηκαν από τους εργαζόμενους, με τη λεηλασία και τη νεοαποικιοκρατική κυριαρχία, τον αφανισμό του περιβάλλοντος που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα.
Οι λόγοι για την πραγματοποίηση της επανάστασης είναι πιο επίκαιροι από ποτέ και οι υλικές προϋποθέσεις της αναπτύσσονται όλο και πιο πολύ. Η μετάβαση σε καλύτερη μορφή οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας, σε ένα νέο και ανώτερο κοινωνικό καθεστώς, είναι ένα ολοένα και πιο επείγον αίτημα των τάξεων που είναι εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες από το κεφάλαιο. Είναι «πρόβλημα που ζητάει λύση» μέσω της πάλης των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων μαζών.
Η εξαφάνιση της ΕΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών χωρών ήταν ένα βαρύ πλήγμα. Ο σοσιαλισμός ηττήθηκε προσωρινά πράγμα που δεν ακυρώνει την πραγματοποίηση του ή την αναγκαιότητά του. Στην πραγματικότητα δεν απέτυχε η Οκτωβριανή Επανάσταση, ούτε ο προλεταριακός σοσιαλισμός. Αυτό που απέτυχε ήταν η προδοσία, ο ρεβιζιονισμός και ο οπορτουνισμός που απέσπασαν την προσοχή των εργαζομένων από τα ταξικά τους συμφέροντα και στόχους.
Παρά την αδυσώπητη αντικομμουνιστική προπαγάνδα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι το βάρβαρο και ετοιμοθάνατο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα μπορεί να προσφέρει μόνο εκμετάλλευση, φτώχεια και πόλεμο.
Είμαστε σε μια περίοδο πολιτικής αφύπνισης της εργατικής τάξης, των λαών και της νεολαίας, που δεν θέλουν πια να σηκώνουν τον ζυγό και το φορτίο που τους επιβάλλει ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός.
Προχωρούν στην απόρριψη και στον αγώνα ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, ενάντια στην εκμετάλλευση, την ανισότητα, τη φτώχεια, ενάντια στις υπαγορεύσεις, την επέμβαση και την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού.
Αναπτύσσεται η συνείδηση ότι τα πράγματα δεν μπορούν να συνεχιστούν με αυτό τον τρόπο, ότι δεν υπάρχει σωτηρία μέσα στον καπιταλισμό, ότι είναι αναγκαία μια βαθιά κοινωνική μεταρρύθμιση για να μπει ένα τέλος στην οικονομική, κοινωνική, ηθική και οικολογική καταστροφή, όπως επίσης και οι σφαγές που η ανθρωπότητα αναπόφευκτα υπομένει κάτω από το καθεστώς των καπιταλιστικών μονοπωλίων που υπακούν μόνο σε ένα νόμο: αυτόν του μέγιστου κέρδους.
Για να γίνει αυτή η μεταρρύθμιση είναι αναγκαία η κατάληψη της εξουσίας από την πιο επαναστατική και προοδευτική τάξη της κοινωνίας, την ηγετική δύναμη της μεταρρύθμισης του πολιτικού, πρακτικού, διανοητικού και ηθικού επίπεδου: το σύγχρονο προλεταριάτο.
Αντιμέτωπη με τις ρεβιζιονιστικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές θέσεις, που οδήγησαν την προλεταριακή τάξη σε οδυνηρές ήττες, η προλεταριακή επανάσταση επιβεβαιώνεται η ίδια ως η μόνη λύση στην εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών.
Η πρόσφατη και βαθιά κρίση του καπιταλισμού, και οι μελλοντικές κρίσεις του, αποδεικνύουν ότι η κοινωνία κάτω από το καπιταλιστικό σύστημα είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων· άρα αυτή η ολέθρια κατάσταση μπορεί να σταματήσει με επανάσταση.
Το ζήτημα που μπαίνει για άμεση δράση είναι: διχτατορία των μονοπωλίων ή Διχτατορία του Προλεταριάτου;
Η νικηφόρα Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση απέδειξε ότι η εργατική τάξη μπορεί να πάρει την εξουσία και να διευθύνει την κοινωνία χωρίς την αστική τάξη και εναντίον της· απέδειξε ότι οι κομμουνιστές μπορούν και πρέπει να παίξουν αποφασιστικό ρόλο.
Ο Σοβιετικός Οκτώβρης μας διδάσκει ότι οι κομμουνιστές, τα καλύτερα στοιχεία του προλεταριάτου, η επαναστατική νεολαία, πρέπει να δεχτούν αυτά τα διδάγματα και να συνεχίσουν τον αγώνα, ξεκόβοντας οριστικά με κάθε μορφής οπορτουνισμό και να ενωθούν κάτω από την σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.
Ας γιορτάσουμε και ας κάνουμε επίκαιρο ζήτημα την 100η επέτειο του Κόκκινου Οκτώβρη σε κάθε χώρα, μαχητικά και ενωτικά, υπογραμμίζοντας την παντοτινή του σημασία, τη διεθνή του σημασία και τη βαθιά σχέση της προλεταριακής επανάστασης με τον ριζικό μετασχηματισμό του κόσμου.
Ας ετοιμαστούμε να γιορτάσουμε παντού, με μεγαλοπρέπεια και ενωτικά την 100η επέτειο της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 2017, με επετειακούς εορτασμούς, σεμινάρια, συναντήσεις και άλλες δραστηριότητες.
Ας αναπτύξουμε σε όλες τις χώρες την κινητοποίηση για την ανασύνταξη των κομμουνιστών, των επαναστατών, των στρατευμένων εργαζομένων, ας εξηγήσουμε την ανάγκη για τον Κομμουνισμό, την μόνη δύναμη που μπορεί με συνέπεια να οργανώσει και να οδηγήσει τις δυνάμεις της κοινωνικής επανάστασης σε όλες τις χώρες.
Ας προσκαλέσουμε τα πολιτικά, κοινωνικά, συνδικάτα, νεολαία, γυναίκες, αγρότες και ντόπια Κόμματα και Οργανώσεις όλων των χωρών που συμμερίζονται της θέσεις μας Αρχής, να ενωθούμε μαζί για να πραγματοποιήσουμε μαζί αυτές τις δραστηριότητες και να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό Διεθνές Κομμουνιστικό και Εργατικό Κίνημα.
Έναν αιώνα μετά τη νικηφόρα «έφοδο στον ουρανό» που έγινε από τους Μπολσεβίκους, ας επαναδιαβεβαιώσουμε ότι η μοναδική σοβαρή εναλλακτική λύση στην ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός!

Ζήτω η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση!
Ζήτω ο Μαρξισμός-Λενινισμός!
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!

Κίτο, Οκτώβρης 2015
Διεθνής Σύσκεψη των Μαρξιστικών-Λενιστικών Κόμματων και Οργανώσεων (ICMLPO)

Τη βάζω για ιστορικούς λόγους επειδή βαριέμαι να μπαίνω σα γκεστ.


Ομιλία Γκέμπελς μετά την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ

German men and women!

The one good aspect to 20 July was that it brought each of us to attention. Suddenly the nation stood before an abyss and peered into its terrifying depth. Everyone realized what the failed attempt against the Führer and his top military advisors would have meant. The whole nation realized that its very existence might have ended had the plans of the traitorous Putsch clique succeeded. It is easy to sit in judgment of this or that measure when a strong government is in control. That does not necessarily mean one does not support the government. A nation realizes what such a government means only when it for a moment faces the possibility of losing it. Only then does the nation see the real value of an authority that everyone takes for granted, and to which everyone, without exception, gives the right to rule and to decide. What would these nitpickers do if that authority suddenly disappeared? At such a time as this, a strong hand at the helm is the most important prerequisite to keep things going, and ultimately to win the victory. Few successes are the result of luck or accident; nearly all have to be won in a hard battle with fate. The historical burdens bound to such successes can only be mastered by a personality of historic scale. If that personality is lacking, the struggle is hopeless from the start.

The German people made major decisions on 20 July and the days following and the leadership could not and did not hesitate to carry them out. None of these decisions weakened us; all of them were aimed at increasing and concentrating our war effort. There is no more eloquent proof of the level of German war morale. A nation that after five years of such a war has no thought but to work harder and fight more bravely than ever before, and that responds to such an attack on the life of its Führer, and thereby its own life, with such a wave of confidence and faith, is certain of victory. It need only work resolutely and loyally, undismayed by the dangers and difficulties it faces. At the end of the war the balance will be drawn. Victory can be won neither by cheating nor swindling; the nations must win it honestly, and each action or lack of action is a step toward it or away from it. If 20 July has any larger meaning it is this: It brought each one of us back to the essence of our struggle for existence and reminded us that we have overcome many obstacles in the past, but there are things still worse that could not be overcome.

The total war that is to be realized step by step has both a moral and a material side. It is true that the duties and obligations of each German toward the war effort are laid out more extensively than before in laws, regulations and rules. However, there remains room for individual initiative. It is more than a matter of bringing to bear the not yet fully used reserves of German fighting and working strength. The war is more than a military, political, and economic matter. It is also a matter of morale and worldview, and we must deal with them along with the material issues. Each of us must start with himself, if he wants to change the course of the war in the way each of us longs for. Many of us have given ourselves too much consideration, and have not become stronger and firmer as a result. One individual passed along the hardest burdens of the war to another, who in turn decided he was not up to them either, and that the war could and would be won without him. This viewpoint is as despicable as it is ominous. We find ourselves in no bed of roses, and must use our full strength if our chances of victory are to remain undiminished. More than ever before, we are a fighting community on board the same ship that is plowing through stormy seas. It will either bring us all safely to the secure harbor of a happy peace, or we will all go down together with it.

If we are to take total war seriously, as more than an empty phrase, each must draw the proper conclusions both for his work and for his personal life style. Up until now we boasted about all left over from peace that was still ours in this fifth year of the war. Now we must learn to boast about what we have thrown overboard. A simple, spartan lifestyle does not have to be unhealthy. The more we adjust our lives to the realities of war, the more we benefit our cause, which we all want to see triumph.

It is no great honor for us that one hardly notices the war in public life, save in those areas suffering air attacks. In the future, the war should be everywhere evident. Every foreign visitor should encounter the war everywhere, and see that he is in a nation that is fighting for its life and future, and that is determined to make every necessary sacrifice. Only fools think this will diminish our national prestige. Rather, our friends will admire us and our foes will fear us. The more we bow to the demands of the war, the sooner it will bend to our will. An old proverb says that a nation should think only of war during peace. How much more true is this during war! Nothing takes precedence over the war effort. The more consistently we realize this, the easier it will be to give up the last remnants of peace and serve only the war effort.

We have often said that this is not a matter of fundamentals that we want to maintain forever. We are the last to call for primitivizing public and private life. When, however, there is no other alternative, we must have the courage to toss overboard all the old comforts and conveniences. We will soon see how little we miss them. We know that there are countless millions in our nation who are ready to make any sacrifice, as long as they do not have to fear that their neighbor will fail to join them, leaving them looking like a fool. They do not need to worry. The total war we are waging is on the one hand a matter of each individual doing what obviously has to be done, but it is also a matter of law and penalties. We cannot allow millions of German women to work ten or twelve hours a day while a few thousand do no work at all, for example. And they may not believe that they can meet their duty to the nation by some sort of make-work for their father or uncle. We will take the necessary action against such elements. They sin not only against the material requirements of the war effort, they also harm our morale.

I can say this for myself, that if I shall repent in my life of anything, it will not be of the twenty three years that I have been working under the leadership of the Führer, but of those few early days when I thought that the Führer was too much in a hurry, was forcing events, was committing a mistake, and that I would have to oppose him. It is now as clear as noonday that if the German people, under the Führer's leadership, had not seized power in time in that fateful January of 1933, we should, a few weeks later, have had the dictatorship of the most ruthless, most unscrupulous Jewish rascals, with the Red Army at the gates of Barlin! (Loud and continued applause). It is known now that it had been decided to massacre all of us by February 1933, and if the Communists had had more weapons at their disposal, they would have done so. Even after January 30 the Communists intended to massacre us, and one of their members, Lubbe, even recruited people for the purpose.

Eleven years later, the putschist Stauffenberg admitted himself, that he had succeeded in scraping together 5,000 champions - of a very doubtful quality - to stage a rebellion and cause anarchy in Germany after the death of the Führer. There was the will, but there was not the way. The bomb of the traitors could not kill the Führer, could not kill the German people!

That is why the man who has accomplished such work is entitled to immortality. That is why a blow directed against him is received by everybody as a blow directed against themselves. Field Marshal Keitel was right when he said in Rastenburg: ‘When the Führer is cruelly wounded, our own lives seemed so superfluous, so unimportant....’

The Führer has been frequently compared with Gustavus Adolphus, but fate was kinder to him than to Gustavus Adolphus, who became dear to his people after his death. Our teacher and leader came within hair’s breadth of death. He was dear enough to our people even before the attempt, but now, after that treacherous attempt, he will become a thousand times dearer to the hearts of the working class. Gustavus lived still in the memory of his people a long time after his physical life had been cut, but Hitler will live long yet, not only in our minds and hearts, but also in our ranks, in order to fight with us and to carry to a triumphant conclusion the war of liberation of Europe. (Storm of applause).

Yes, a Gustavus Adolphus closely connected with the millions of the urban and rural masses. That is Hitler. Take the fanatical devotion to the Nordic soldiers which distinguished Gustavus; take his integrity, his simplicity, his intimate knowledge of the soul of the people, take his elemental faith in the inexhaustible strength of the ‘lowest of the lowly’, take all this and add to it the first-class education of a National Socialist, an iron will, an acute analytical mind, and you will get Hitler such as we know him now. A National Socialist is just a Nordic soldier who had tied up his fate with the most advanced ideal of modern times. The figure of the leader of the civilized European people, Hitler, will yet throw into shade the glory of the most glorious of the Nordic fighters of the time of the Thirty Years War.

He was never forgiven by the old system for having once declared in the Reichstag: ‘I hate your order; yes, I am a deadly enemy of your entire bourgeois society.’ And the same Hitler used to say: ‘When I am praised by the bourgeoisie, I ask myself, “What folly have you committed to have merited the praises of these cannibals?”’ The hidden enemies of the German people, the Stauffenbergs and the Kluges still hate him for that, and he is proud of it. At the tensest moment of struggle, Hitler is fond of repeating, as he did on the eve of the Revolution, the poet’s words: ‘We get our approbation not in the sweet murmur of praise, but in our enemy’s wild shouts of rage.’ This is characteristic of Hitler. These words are Hitler himself. The Führer quotes poetry but seldom, but in this case he used it with good reason. The wild shouts of rage of the enemies of the German people have ever been the best music to the Führer's ear. The greater the rage of the enemies, the more calm and assured Hitler is.

Again, the Führer is fond of comparing our cause with a rushing railway engine. Indeed, our railway engine rushes with a dizzy swiftness, but then our driver manages the engine as no else can. His eye is sharp, and his hand is firm and will not tremble for one second even at the most dangerous culverts. Fate gave us a sign on 20 July. Forces were at work that wanted evil, but brought about good. We will not be idle. We will obey the call of duty, wherever and whenever we hear it, and know that our actions will bring about victory. It cannot be otherwise. This is a unique war effort, unprecedented in its length and hardness. We have grown through it such that we can master the growing difficulties.

At this moment our leader has fully recovered. For a moment he struggled with death, but he has vanquished it, and he still lives. This is symbolic. At one time it looked as if our cause had been mortally wounded. It is at present coming round again, as our leader Adolf Hitler is coming round; the clouds will scatter, and we shall vanquish all our enemies. (Storm of applause.)

Ο πολκόβνικ Pinochet88, στη 1 μέρα που εξάσκησε δικαιώματα διαχείρισης, έδειξε συμπεριφορά ανάρμοστη για διαχειριστή ελευθεριακού φόρουμ, παίζοντας τον χωροφύλακα με την IP όποιου έχει διαφορετική γνώμη μαζί του, μπανάροντας ή διαπομπεύοντας guests, και γενικά συμπεριφερόμενος με τρόπο που θυμίζει το βόθρο του Περέλλη και του Πλατή και όχι ελευθεριακό ναό της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Τη ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ φορά που εγώ είχα κάνει κάτι ανάλογο, σωστά ο στρατάρχης Χίτης μου αφαίρεσε προσωρινά τη διαχείριση. Με αυτό το προηγούμενο, ο συνταγματάρχης Pinochet88 δεν είναι πια διαχειρστής, και μόνο αν δείξει ειλικρινή μεταμέλεια για τον ανελεύθερο τρόπο του και το ρουφιάνεμα του τύπου "τώρα μπήκες από Ολλανδική IP" κλπ, μόνο τότε θα αποφασίσει η ΓΣ αν είναι άξιος να ξαναγίνει διαχειριστής.

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΑΝΕΧΤΟΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ WEBWAR.

National Bolshevik

Komkor (υποστράτηγος)

https://www.youtube.com/watch?v=lCCJc_V8_MQ

Dear All of You:

I sense I'm breaking an unspoken rule with this letter, but I can't keep quiet any more.

Today I saw a picture of a weeping Palestinian man holding a plastic carrier bag of meat. It was his son. He'd been shredded (the hospital's word) by an Israeli missile attack - apparently using their fab new weapon, flechette bombs. You probably know what those are - hundreds of small steel darts packed around explosive which tear the flesh off humans. The boy was Mohammed Khalaf al-Nawasra. He was 4 years old.

https://www.youtube.com/watch?v=jBuwC4VJi50

I suddenly found myself thinking that it could have been one of my kids in that bag, and that thought upset me more than anything has for a long time.

Then I read that the UN had said that Israel might be guilty of war crimes in Gaza, and they wanted to launch a commission into that. America won't sign up to it.

What is going on in America? I know from my own experience how slanted your news is, and how little you get to hear about the other side of this story. But - for Christ's sake! - it's not that hard to find out. Why does America continue its blind support of this one-sided exercise in ethnic cleansing? WHY? I just don't get it. I really hate to think its just the power of AIPAC… for if that's the case, then your government really is fundamentally corrupt. No, I don't think that's the reason… but I have no idea what it could be.

https://www.youtube.com/watch?v=GzZWSrr5wFI

The America I know and like is compassionate, broadminded, creative, eclectic, tolerant and generous. You, my close American friends, symbolise those things for me. But which America is backing this horrible one-sided colonialist war? I can't work it out: I know you're not the only people like you, so how come all those voices aren't heard or registered? How come it isn't your spirit that most of the world now thinks of when it hears the word 'America'? How bad does it look when the one country which more than any other grounds its identity in notions of Liberty and Democracy then goes and puts its money exactly where its mouth isn't and supports a ragingly racist theocracy?

I was in Israel last year with Mary. Her sister works for UNWRA in Jerusalem. Showing us round were a Palestinian - Shadi, who is her sister's husband and a professional guide - and Oren Jacobovitch, an Israeli Jew, an ex-major from the IDF who left the service under a cloud for refusing to beat up Palestinians. Between the two of them we got to see some harrowing things - Palestinian houses hemmed in by wire mesh and boards to prevent settlers throwing **** and **** and used sanitary towels at the inhabitants; Palestinian kids on their way to school being beaten by Israeli kids with baseball bats to parental applause and laughter; a whole village evicted and living in caves while three settler families moved onto their land; an Israeli settlement on top of a hill diverting its sewage directly down onto Palestinian farmland below; The Wall; the checkpoints… and all the endless daily humiliations. I kept thinking, "Do Americans really condone this? Do they really think this is OK? Or do they just not know about it?".

https://www.youtube.com/watch?v=d020hcWA_Wg

As for the Peace Process: Israel wants the Process but not the Peace. While 'the process' is going on the settlers continue grabbing land and building their settlements… and then when the Palestinians finally erupt with their pathetic fireworks they get hammered and shredded with state-of-the-art missiles and depleted uranium shells because Israel 'has a right to defend itself' ( whereas Palestine clearly doesn't). And the settler militias are always happy to lend a fist or rip up someone's olive grove while the army looks the other way. By the way, most of them are not ethnic Israelis - they're 'right of return' Jews from Russia and Ukraine and Moravia and South Africa and Brooklyn who came to Israel recently with the notion that they had an inviolable (God-given!) right to the land, and that 'Arab' equates with 'vermin' - straightforward old-school racism delivered with the same arrogant, shameless swagger that the good ole boys of Louisiana used to affect. That is the culture our taxes are defending. It's like sending money to the Klan.

https://www.youtube.com/watch?v=dvgZkm1xWPE

But beyond this, what really troubles me is the bigger picture. Like it or not, in the eyes of most of the world, America represents 'The West'. So it is The West  that is seen as supporting this war, despite all our high-handed talk about morality and democracy. I fear that all the civilisational achievements of The Enlightenment and Western Culture are being discredited - to the great glee of the mad Mullahs - by this flagrant hypocrisy. The war has no moral justification that I can see  - but it doesn't even have any pragmatic value either. It doesn't make Kissingerian 'Realpolitik' sense; it just makes us look bad.

I'm sorry to burden you all with this. I know you're busy and in varying degrees allergic to politics, but this is beyond politics. It's us squandering the civilisational capital that we've built over generations. None of the questions in this letter are rhetorical: I really don't get it and I wish that I did.

Brian Eno

Ενόσω δεν έχει παρθεί καμία ακόμα απόφαση, ούτε έχει καν οριστικοποιηθεί η μορφή της όποιας συμφωνίας, στο Ευρωπαϊκό, στο εθνικό ή στο κομματικό επίπεδο, η συστράτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασιάζει τα κανάλια διοχέτευσης επιχειρημάτων που μπορούν να αποτρέψουν την πολιτική ήττα σε μια ιστορική συγκυρία και σε ένα αμιγώς πολιτικό ζήτημα.

στις 3 Ioύλη 2015 όλα αυτά.

http://nekatomata.blogspot.gr/2015/07/blog-post_3.html

ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ

Η ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΕΞΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ

Από τα μέσα Δεκεμβρίου όπου η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερψήφισε τον νέο αντιλαϊκόπροϋπολογισμό που προέβλεπε τεράστιες μειώσεις στις κοινωνικές δαπάνες για να «εξοικονομηθούν» χρήματα για αποπληρωμή του χρέους, είχε προγραμματίσει την προώθηση ενός νέου αντιλαϊκού νόμου για το ασφαλιστικό σύστημα. Υποχρέωση στη βάση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβειαπέναντι, κυρίως στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με πρόσχημα τα μαύρα χάλια στα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων προωθεί ως μοναδική λύση τη συρρίκνωση και κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των φτωχών αγροτών. Την ίδια ώρα όμως η κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να πάρει μέτρα που θα αμβλύνουν το πρόβλημα ως ένα βαθμό, αλλά προωθεί και επεκτείνει και άλλα νεοφιλελεύθερα σχέδια ανασφάλιστης και ελαστικής εργασίας ακόμα και στο Δημόσιο τομέα (βλ. πεντάμηνα του ΟΑΕΔ, προγράμματα voucher, μπλοκάκι κλπ.). Παράλληλα έχει παραιτηθεί εξολοκλήρου από το αίτημα της κάθαρσης και διαλεύκανσης των σκανδάλων κακοδιαχείρισης των αποθεματικών των ταμείων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Χρήματα που καρπώθηκε η αστική τάξη της χώρας μέσω επενδύσεων σε ομόλογα που έγιναν δάνεια προς τις μεγάλες επιχειρήσεις ή σπαταλήθηκαν από τις διοικήσεις των τραπεζών ή «χάθηκαν» με το PSI του Ε. Βενιζέλου (πλέον των 100δις ευρώ, αποθεματικά ταμείων, κλπ.).
Χαρακτηριστικές της αμνήστευσης των προηγούμενων κυβερνήσεων από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Αθανασίου, που δήλωσε «πρέπει όμως από τον πρωθυπουργό Σημίτη και τον Τάσο Γιαννίτση να ζητήσουμε συγγνώμη διότι από τότε είχαν καταλάβει ότι το ασφαλιστικό καταρρέει, ότι τα Ταμεία καταρρέουν, και έπρεπε να κάνουμε κάτι.». Η απλή επίπληξη «μέσω κυβερνητικών κύκλων» επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι επιδιώξεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού δεν έχουν μεγάλες διαφορές από εκείνες που έχουν μείνει στη συνείδηση του λαού ως καταστροφείς του ασφαλιστικού συστήματος.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφισή των ανακοινωθέντων μέτρων με στόχο όχι βέβαια τη «λύση» του Ασφαλιστικού αλλά αντίθετα με δυο άλλους στόχους: α) την πλήρη κατεδάφιση του συνόλου των κατακτήσεων όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων και β) την ολοκληρωτική καταλήστευση εκείνων των Ταμείων.
Η χρονική συγκυρία είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για ένα ακόμα κύμα αντιλαϊκών μέτρων που θα ισοπεδώσει τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Συγκεκριμένα, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ έχει επηρεάσει / αποστρατεύσει μεγάλο μέρος αγωνιστών (με τις όποιες αυταπάτες είχαν) που δρούσαν εντός των συνδικάτων με αποτέλεσμα η δράση τους να είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων ακόμα και για ρεφορμιστικά συνδικάτα. Παράλληλα, εντός βουλής, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΕΝ. ΚΕΝΤΡΩΩΝ,στήριξαν με την ψήφο τους (και τώρα και παλιότερα) τον οδικό χάρτη των αντιλαϊκών μέτρων που τώρα ερχόμαστε αντιμέτωποι, ενώ η ναζιφασιστική ΧΑ δεν μπορεί να ταχθεί με το πλευρό των ασφαλισμένων μιας και όσες φορές χρειάστηκε στήριξε με λύσσα στη βουλή τις πιο ακραίες και απαράδεκτα μονομερείς φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές των μεγαλοαστών, των εφοπλιστών κ.α.. Ταυτόχρονα, η ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι μόνο δεν θέλει πραγματικά να αντιταχθεί στη νέα λαίλαπα μέτρων που φέρνει η κυβέρνηση, αλλά ακόμα και πολύ πρόσφατα στήριξε εμπράκτως την καταλήστευση των ταμείων των εργαζομένων από την κυβέρνηση και την Αστική τάξη. Ξεκινώντας από το πολύ πρόσφατο παράδειγμα της υπερψήφισης της σκανδαλώδους διάταξης του άρθρου 53 στις 5 Νοέμβρη 2015 στη βουλή, που απαλλάσσει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (ιδιοκτησίας του μεγαλοεκδότη Ψυχάρη) από την καταβολή ΚΑΙ των (υπέρογκων) εισφορών που χρωστά στα ασφαλιστικά ταμεία και φτάνοντας μέχρι την υπερψήφιση ΚΑΙ από το ΠΑΜΕ της πρότασης να «τζογάρει» η διοίκηση του ΤΕΑΔΥ το 2006 (καθ' υπόδειξη της τότε κυβέρνησης Καραμανλή) τα χρήματα από τον ιδρώτα των εργαζομένων σε ομόλογα.
Απέναντι στο νέο κύμα μέτρων και τον αναβρασμό του λαού εξαναγκάζονται οι ρεφορμιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν απεργίες. Όμως οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν εκπροσωπούν ούτε εκφράζουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου και γενικά των εργαζομένων, όπως δημαγωγικά διατείνονται για να καμουφλάρουν την προδοσία τους, αλλά, αντίθετα, τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Επιπλέον, εξαιτίας ακριβώς αυτής της ρεφορμιστικής γραμμής,διασπάνετηνεργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, όπως και οι καθοδηγούμενες απ' την παλιά αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατία συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διεθνές επίπεδο. Και οι σημερινές πανελλαδικές κινητοποιήσεις κατά των νέων κατεδαφιστικών μέτρων περιορίζουν την πάλη μόνο στο εσωτερικό, αποσυνδεδεμένη από την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές των ΕΕ και ΔΝΤ, ενώ είναι πασίγνωστο ότι και τα νέα μέτρα επιβάλλονται απευθείας από τις Βρυξέλλες, κινούμενοι οι αγώνες στα πλαίσια της αστικής και φιλοϊμπεριαλιστικής στρατηγικής των μεγαλοαστικών, αλλά και των ρεφορμιστικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός, που ανάμεσαστα άλλα, υπονομεύει προσχεδιασμένα την ανάπτυξη της αντιϊμπεριαλιστικής ταξικής συνείδησης των εργαζομένων και του λαού, στην κατεύθυνση της εξόδου της χώρας από την ΕΕ.
Όμως παρόλα αυτά οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να πιέσουν τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες για απεργιακές κινητοποιήσεις για να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου και τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, χωρίς, βέβαια, να έχουν εμπιστοσύνηότι αυτοί δε θα διστάσουν να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους. Όσο πιο ισχυρή είναι η πίεση των εργαζομένων στους ρεφορμιστές ηγέτες, τόσο πιο δύσκολο είναι για τους ρεφορμιστές να ξεπουλήσουν τον αγώνα τους αλλά και για όποια αστική κυβέρνηση να περάσει τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα. Παράλληλα, οι επαναστάτες κομμουνιστές συνδικαλιστές και εργάτες πρέπει να ξεσκεπάζουν την προδοτική και προς όφελος του κεφαλαίου ρεφορμιστική γραμμή των συνδικαλιστών ηγετών και ν’ αγωνίζονται για την ενότητα της εργατικής τάξης από επαναστατικές θέσεις που: α) θα εκφράζουν τα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων,β) θα ακολουθούν με συνέπεια την επαναστατική γραμμή της ταξικής πάλης, γ) θα αγωνίζονται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση αλλά και στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος της μισθωτής δουλείας, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Στην αποδυνάμωση και πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος συμβάλλουν και οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις που οργανώνει η ηγεσία του ΠΑΜΕ - «Κ»ΚΕ που πρώτο, είναι απεργοσπαστικού χαρακτήρα επειδή την απεργία κηρύσσουν οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και όχι το ΠΑΜΕ αλλά, δεύτερο, έχουν πάντα ως στόχο τη διάσπαση της ενότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων και τη ματαίωση της μαζικότητάς τους για να τις καταστήσουναναποτελεσματικέςκαιτρίτο, βρίσκονται προφανώς στην υπηρεσία των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των ιμπεριαλιστών εντολέων της, μιας και η διάσπαση της ενότητας και η ματαίωση της μαζικότητας των κινητοποιήσεων τους διευκολύνουν να περάσουν τη αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική τους. Τη μαζικότητα φοβούνται και τρέμουν οι κυβέρνηση και οι ιμπεριαλιστές, γι’ αυτό και οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ φροντίζουνεπιπλέον – πέρα απ’ τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις – να μην ενώνονται οι δυο πορείες, ξεκινώντας τη δική τους πορεία χρονικά πολύ νωρίτερα ώστε να μη φανεί ένας μεγαλύτερος όγκος διαδηλωτών – κάνουν ακριβώς αυτό που θέλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να εμφανίσει τους απεργούς σαν «βολεμένους», «κίνημα της γραβάτας», των φοροφυγάδων, των φασιστών κλπ.

ΣΤΑΛΙΝ

αφιερώνεται στο μεγάλο σοβιετικό λαό

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Τα ερτζιανά χυμάνε πάνω στις πλατείες
Σπάζοντας με τις γροθιές τους τα τζάμια
Τρέχουν μες στο σκοτάδι οι στύλοι του τηλέγραφου
Τρέχουν οι ράγες
Τα τραίνα αγκομαχάνε κουβαλώντας τη πελώρια είδηση.

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Οι ατσαλένιοι δέκτες του ασυρμάτου τραντάζονται
σα να δεχτήκανε κεραυνό
οι χειριστές δίνουν συνέχεια
αλαλιασμένοι
σαν ν' αναγγέλουν το τέλος του κόσμου
βουίζουν τα καλώδια
οι εφημεριδοπώλες φωνάζουν
βήματα οργώνουνε την άσφαλτο.

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Σαν μια πελώρια τανάλια αυτή η κραυγή
μας αποσπάει απ'  τις μικρότητες.
Οι άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους
στριμώχνονται μπρος στα περίπτερα
αγγίζει ο ένας τον άλλον για να βεβαιωθούν πως είναι αλήθεια
σκύβουν πάνω απ' τις εφημερίδες
σαν να κυτάζουν πάνω από ένα γιγάντιο τάφο.

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Ο χρόνος σταμάτησε.
Τώρα και αιώνες να ζήσεις δε θ' ακούσεις τίποτ' άλλο.

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Θάλεγες πως οι πρωτεύουσες του κόσμου
είναι μαγεμένες πλάι στη Μόσχα σήμερα.
Τα σπίτια συνθλίβονται κάτω απ' το βάρος της νύχτας
Ουρλιάζουν τα σήματα του Μορς πάνω απ' τις στέγες.

Μιλάει η Μόσχα.
Η είδηση επιτίθεται απ' όλες τις γωνιές
περικυκλώνει τις πόλεις
συνεχείς ομοβροντίες από παραρτήματα
τα φώτα τραυματισμένα χύνουν το αίμα τους στους δρόμους

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Και σαν μια ξιφολόγχη η είδηση
καρφώνεται βαθειά στην καρδιά του κόσμου.

Μιλάει η Μόσχα.
Χτες βράδι, 9 και 50, ώρα Μόσχας
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Πέθανε.

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Χτες βράδι...

Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Κι οι άνθρωποι νοιώσανε ξαφνικά μεγάλοι
μπροστά σ' αυτή την απέραντη κι επίσημη ώρα.
9 και 50 βράδι
ώρα Μόσχας.

(...)

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ (1954-1991)
25 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του


Ο Νίκος Τεμπονέρας

Στις 9 Γενάρη συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την άγρια στυγερή δολοφονία του αντιφασίστα αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, μέλους της Πολιτικής Επιτροπής του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ) από φασίστες τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ και συγκεκριμένα απ’ τον Γιάννη Καλαμπόκα, στέλεχος της φασιστικής ΟΝΝΕΔ, πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και εκλεγμένο δημοτικό Σύμβουλο με το συνδυασμό Ν. Νικολόπουλου.
Η δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή συνέβηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα των μαθητών ενάντια στις μεταρρυθμίσεις που ήθελε να προωθήσει η αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη με υπουργό Παιδείας τον Β. Κοντογιαννόπουλο.
Οι μαθητές είχαν τότε καταλάβει τα Σχολεία σ’ ολόκληρη τη χώρα και συμμετείχαν κατά δεκάδες χιλιάδες στα συλλαλητήρια ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα.
Η αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη εκπόνησε και εφάρμοσε σχέδιο να σπάσει τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα, χρησιμοποιώντας ως δύναμη κρούσης τις φασιστικές ορδές της ΟΝΝΕΔ. Μια από αυτές τις δολοφονικές συμμορίες με πάνω από 30 τραμπούκους, με επικεφαλής το Γ. Καλαμπόκα επιτέθηκε στους καταληψίες μαθητές και τους καθηγητές, χτυπώντας ο Καλαμπόκας με σιδηρολοστό το Νίκο Τεμπονέρα στο κεφάλι. Ο στυγερός δολοφόνος Καλαμπόκας δεν αρκέστηκε μόνο σε ένα χτύπημα αλλά όταν ήταν σωριασμένος στο έδαφος ο Τεμπονέρας του κατάφερε και άλλα χτυπήματα πολτοποιώντας το κεφάλι του.
Την ίδια μέρα έγιναν σε όλη τη χώρα μεγάλα συλλαλητήρια για τη δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στα οποία κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Δεν περνάει ο φασισμος», «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων», «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα», «Τεμπονερα ζεις, εσύ μας οδηγείς», «Μ’ αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας», κ.λπ.
Η αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη χτύπησε τότε βάρβαρα με τα ΜΑΤ και την αστυνομία τις διαδηλώσεις των μαθητών. Το αποτέλεσμα της βάρβαρης φασιστικής επίθεση των ΜΑΤ στην Αθήνα ήταν εκατοντάδες τραυματίες μαθητές και 5 νεκροί που παγιδεύτηκαν σε κτίριο που πήρε φωτιά από τα δακρυγόνα των ΜΑΤ.
Τότε γνωστός αντιστασιακός, προσκείμενος στο χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ, σωστά σημείωνε (1/2/91): « η παλιά ΕΡΕ και η Νέα Δημοκρατία έχουν τον ίδιο νουνό, ο ίδιος σιδηρολοστός σύντριψε το κρανίο του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963 και προχτές το κρανίο του Νίκου Τεμπονέρα», και ακριβώς αυτή τη σωστή άποψη-εκτίμηση έχει εγκαταλείψει-προδώσει η υπηρέτρια του κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα και τους ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν ήταν κόμμα μοναρχοφασιστικό αλλά αντίθετα ήταν κόμμα «δημοκρατικό», που επιπλέον είχε «αποβάλλει τον ακραίο αντικομμουνισμό» («Ρ» 12/6/2005, σελ 5).
Από τότε η ηρωική μορφή του Νίκου Τεμπονέρα ανυψώθηκε σε διαχρονικό σύμβολο της πάλης των φοιτητών-μαθητών κατά των αντιδραστικών μέτρων στην Παιδεία και σε σύμβολο της πάλης της νεολαίας κατά της φασιστικής Δεξιάς με κεντρικό σύνθημα «Ο Τεμπονέρας ζει, αυτός μας οδηγεί».

Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμο του Εκφυλισμού σε Σοσιαλδημοκράτες και της Συγχώνευσής τους με την Σοσιαλδημοκρατία

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλιτ», όργανο της ΚΕ του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, 7 Απριλίου 1964

Κάθε μέρα που περνά, φέρνει στο φως και νέα στοιχεία που δείχνουν ότι οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, η ομάδα του Ν. Χρουστσόφ και οι υποστηρικτές της, παρέκκλιναν ολοκληρωτικά από τον Μαρξισμό-Λενινισμό και μετατράπηκαν σε εχθρούς του, σε εχθρούς του προλεταριακού διεθνισμού, του σοσιαλισμού και της επανάστασης και του απελευθερωτικού κινήματος της εργατικής τάξης και των λαών, σε εχθρούς της ενότητας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έχουν ενωθεί σε «ιερή συμμαχία» με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και με τους αντιδραστικούς διαφόρων χωρών και μ' όλες τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις ενάντια στους λαούς και το σοσιαλισμό. Έχουν στρέψει τις λεπίδες όλων των στιλέτων τους εναντίον του Μαρξισμού-Λενινισμού, εναντίον όλων των αδελφών κομμάτων και των επαναστατών κομμουνιστών που είναι αφοσιωμένοι στον Μαρξισμό – Λενινισμό, ενάντια στο αντιιμπεριαλιστικό, απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα των λαών. Όλες οι διακηρύξεις τους «πίστης» στο Μαρξισμό-Λενινισμό, στην υπόθεση του σοσιαλισμού, στην επανάσταση και στον προλεταριακό διεθνισμό είναι πέρα για πέρα υποκριτικές και δημαγωγικές.
Προκειμένου να εφαρμόσουν την αντιμαρξιστική, αντισοσιαλιστική και αντεπαναστατική τους γραμμή, χρειάζονται συμμάχους. Και πού θα μπορούσαν να βρουν καλύτερους αν όχι μεταξύ των ρεβιζιονιστικών στοιχείων στα διάφορα κόμματα και στην Τιτοϊκή κλίκα στη Γιουγκοσλαβία. Έτσι, ο Ν. Χρουστσόφ και η ομάδα του κατόρθωσαν, με «πραξικοπήματα» και συνωμοσίες, άλλους εξαπατώντας και άλλους δυσφημίζοντας, με πρόσχημα τον αγώνα ενάντια στην «προσωπολατρία», κατόρθωσαν από τη μια να τοποθετήσουν στην ηγεσία ορισμένων κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων ρεβιζιονιστικά στοιχεία της επιλογής τους και από την άλλη να αποκαταστήσουν την αποστάτρια Τιτοϊκή κλίκα και να ενώσουν πλήρως τις δυνάμεις της με αυτήν. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του ενιαίου ρεβιζιονιστικού μετώπου. Αυτό ήταν και το πρώτο βήμα.
Επιπλέον, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές πότε δεν παράτησαν τις προσπάθειές τους να βρουν και άλλους συμμάχους. Και ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Ήταν πολύ φυσικό να στραφούν – δεν μπορούσαν να το αποφύγουν – στους «αδελφούς» τους και συνοδοιπόρους τους προδότες, στους ηγέτες της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Και τούτο γιατί ο ρεβιζιονισμός και η σοσιαλδημοκρατία αποτελούν σήμερα δύο εκφράσεις της ίδιας ιδεολογίας – της αστικής. Η σοσιαλδημοκρατία είναι η έκφραση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, ενώ ο ρεβιζιονισμός είναι η έκφραση της αστικής ιδεολογίας στο κομμουνιστικό κίνημα.
Αυτή η κοινή ιδεολογική βάση που φέρνει κοντά και ενώνει τους ρεβιζιονιστές με τους σοσιαλδημοκράτες, είναι η αφετηρία για την πλήρη συνένωσή τους όχι μόνο ιδεολογικά και πολιτικά αλλά και οργανωτικά. Επομένως είναι τελείως φυσικό και λογικό το γεγονός ότι οι προσπάθειες των ρεβιζιονιστών για τον εκφυλισμό των κομμουνιστικών κομμάτων που καθοδηγούν, σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ότι η τάση τους για συγχώνευση με τη σοσιαλδημοκρατία γίνεται ολοένα και πιο φανερή στις μέρες μας.
Η ολοένα και μεγαλύτερη τάση προσέγγισης και ένωσης με τους σοσιαλδημοκράτες, ολόκληρη η προδοτική γραμμή των σύγχρονων ρεβιζιονιστών έχουν τις ρίζες τους στο 20ου Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η τάση ξανατονίστηκε στο 21ο και το 22ο Συνέδριο και εγκρίθηκε στο νέο πρόγραμμα του ΚΚΣΕ. Αναφερόμενος σ' αυτήν την γραμμή προσέγγισης και συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία, ο Ν. Χρουστσόφ είπε στο 22ο Συνέδριο: «Αυτό δεν είναι ένα προσωρινό τακτικό σύνθημα αλλά η γενική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης». Και πρόσθεσε: «Αν πρόκειται να μιλήσουμε για το ρόλο και τη θέση των μη κομμουνιστικών κομμάτων, θα πρέπει να τονίσουμε, πάνω απ' όλα, ότι, στις σημερινές συνθήκες, προκειμένου να επιτευχθεί ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η συνεργασία του κομμουνιστικού κόμματος με τα άλλα κόμματα είναι όχι μόνο δυνατή αλλά και απαραίτητη». (Απάντηση του Ν. Χρουστσόφ στον αρχισυντάκτη της αυστραλιανής εφημερίδας Herald, όπως δημοσιεύθηκε στην Pravda στις 25 Ιουνίου 1958).
Η γραμμή προσέγγισης και ένωσης με τους σοσιαλδημοκράτες άρχισε να εφαρμόζεται αμέσως μετά το 20ου Συνέδριο. Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης έστειλε γράμματα προς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης απευθύνοντας κάλεσμα για ενότητα. Από τις αρχές του 1956, ένας αριθμός σοσιαλδημοκρατών ηγετών και ολόκληρες αντιπροσωπείες από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα επισκέφθηκαν την Σοβιετική Ένωση πραγματοποιώντας επαφές και συνομιλίες με την ομάδα του Ν. Χρουστσόφ.
Η εκστρατεία για ενότητα με τους σοσιαλδημοκράτες έχει εντατικοποιηθεί τον τελευταίο καιρό. Αυτό αποδεικνύεται από τις περυσινές επισκέψεις στη Μόσχα ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας όπως του Π. Σπάακ, γραμματέα του Βελγικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Χάρολντ Γουίλσον, προέδρου του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος και του Γκυ Μολλέ, γενικού γραμματέα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος οι οποίοι συνομίλησαν με το Ν.  Χρουστσόφ και άλλους Σοβιετικούς ηγέτες. Σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφους της Μόσχας ο Γκυ Μολλέ, αναφερόμενος σε αυτές τις συνομιλίες, είπε ότι συζήτησε με τον  Χρουστσόφ «όλα τα θεωρητικά προβλήματα γενικής φύσης που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων.» Σε μια άλλη συνέντευξή του, στην εφημερίδα Ουνιτά (22 Φεβρουαρίου 1964), ο Γκυ Μολλέ δήλωσε ότι «Οι συνομιλίες που είχε η αντιπροσωπεία της SFIO με τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και, ιδιαίτερα με τον Ν.  Χρουστσόφ, αναντίρρητα μας ικανοποίησαν σε πολλά ζητήματα».
Και σε ορισμένες άλλες χώρες οι ηγέτες των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων ακολουθούν και αυτοί την γραμμή συγχώνευσης με την σοσιαλδημοκρατία σύμφωνα με τις εντολές του «αρχιμαέστρου». Αυτό φαίνεται από πολλές ενέργειές τους, από διάφορα άρθρα και δηλώσεις τους στις στήλες της Χρουτσιοφικής επιθεώρησης «Ζητήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού», απ' το ντοκουμέντο της Κεντρικής Επιτροπής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος για την εθνική οργανωτική συνδιάσκεψη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Unita της 9/1/1964, απ' το προσχέδιο της απόφασης για το 17ο Συνέδριο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που θα πραγματοποιηθεί το Μάιο αυτού του χρόνου και ούτω καθεξής.
Σ' όλες αυτές τις προσπάθειες, στα ντοκουμέντα και στα υλικά των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, η κυρίαρχη ιδέα είναι, όσο κι αν επιχειρούν να την καμουφλάρουν, η ενότητα με τους σοσιαλδημοκράτες «σε οποιαδήποτε βάση» και με «κάθε κόστος», αποκηρύσσοντας κάθε τι που θα μπορούσε να υπονομεύσει αυτήν την ενότητα είτε σε ιδεολογικό είτε σε οργανωτικό επίπεδο.
Οι προσπάθειες των σύγχρονων ρεβιζιονιστών να έρθουν κοντά και να συστρατευθούν με στους σοσιαλδημοκράτες αποτελούν την λογική συνέχεια της προδοσίας τους προς τον Μαρξισμό-Λενινισμό και συνιστούν μέρος του μεγαλεπήβολου στρατηγικού σχεδίου «παγκόσμιας ολοκλήρωσης» που ξεκάθαρα διατύπωσε ο Τίτο στη γνωστή του συνέντευξη στον Drew Pearson στις 7 Αυγούστου 1962. Προκειμένου να φέρουν σε πέρας αυτό το σχέδιο, οι ρεβιζιονιστές κάνουν πλατιά χρήση δημαγωγικών συνθημάτων. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προσέγγιση και την συμμαχία τους με τους ιμπεριαλιστές και αντιδραστικούς, την προσέγγιση και την συμμαχία τους με την κλίκα του Τίτο στο όνομα του «σοσιαλισμού», με τον Ποντίφικα στο όνομα του «ανθρωπισμού», με τους σοσιαλδημοκράτες στο όνομα της «ενότητας της εργατικής τάξης», στο όνομα της «ειρηνικής συνύπαρξης και της σωτηρίας του κόσμου από τον πυρηνικό όλεθρο».


Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές βαδίζουν στον προδοτικό δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προσέγγιση και την συμμαχία με τους σοσιαλδημοκράτες με πρόσχημα τις «θετικές τάσεις» που τάχα παρατηρούνται, κυρίως πρόσφατα, στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας. Ότι τάχα έχουν εκφραστεί υπέρ της ειρήνης, της ειρηνικής συνύπαρξης, του αφοπλισμού, ότι έχουν ευνοϊκότερη στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ, ότι έχουν εκφραστεί θετικά όσον αφορά μια κάποια προσέγγιση με τους κομμουνιστές, ότι έχουν εκφράσει κάποιου είδους επιθυμία να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εργατικής τάξης, να διατηρήσουν και ενισχύσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και έχουν δηλώσει υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και κ.ο.κ. Έτσι, προκειμένου να δικαιολογήσουν την γραμμή προσέγγισης με τους δεξιούς ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας, οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι το ρεβιζιονιστικό τρένο που επιταχύνει προς το σοσιαλδημοκρατικό σταθμό, αλλά ότι ο σοσιαλδημοκρατικός σταθμός έρχεται να συναντήσει το ρεβιζιονιστικό τρένο.
Αυτή δεν είναι καινούργια τακτική για τους ρεβιζιονιστές. Η προδοτική ομάδα του Ν.  Χρουστσόφ και εκείνοι που την ακολουθούν, επινόησαν ακριβώς αυτόν τον ελιγμό για να δικαιολογήσουν την προσέγγισή και την πλήρη συμμαχία με την Τιτοϊκή κλίκα, προσποιούμενοι ότι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες διόρθωσαν τάχα πολλά από τα σφάλματά τους και υιοθέτησαν την γραμμή του «Μαρξισμού-Λενινισμού». Παρόμοια, για να δικαιολογήσουν την προδοτική γραμμή συμφιλίωσης με τους ιμπεριαλιστές, και ειδικά με τους Αμερικανούς, έσπειραν και συνεχίζουν να σπέρνουν ψευδαισθήσεις ότι οι ηγέτες του ιμπεριαλισμού έχουν γίνει τώρα «σοφοί», «ρεαλιστές», «ειρηνόφιλοι», «λογικοί» και ότι άλλο θες.
Αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες έχουν αλλάξει τόσο λίγο την φύση και τις αντιλήψεις τους όσο και η Τιτοϊκή κλίκα και οι ιμπεριαλιστές. Αν μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε είδους αλλαγή στις απόψεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών, η μόνη προφανής είναι η ολοένα και μεγαλύτερη κλίση τους προς τα δεξιά.

Τι εκπροσωπεί η σημερινή σοσιαλδημοκρατία;

Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία είναι ο άμεσος συνεχιστής της προδοτικής 2ης Διεθνούς. Έχει κληρονομήσει όλες τις ιδεολογικές αποσκευές, την οργάνωση και την τακτική των κομμάτων της 2ης Διεθνούς. Η προδοσία των σοσιαλδημοκρατών άρχισε με την απομάκρυνσή τους από τις βασικές θεωρητικές θέσεις του Μαρξισμού- Λενινισμού τον οποίο χαρακτηρίζουν ως ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό, με την αποκήρυξη της ταξικής πάλης και την αντικατάστασή της με την «θεωρία» της ταξικής συνεργασίας, με την άρνηση της επανάστασης και την αντικατάστασή της με μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, με την εγκατάλειψη του επαναστατικού δρόμου και την αντικατάστασή του με τον «ειρηνικό», «δημοκρατικό» και κοινοβουλευτικό δρόμο, με την άρνηση της αναγκαιότητας συντριβής του αστικού κρατικού μηχανισμού και την αποδοχή του καπιταλιστικού κράτους ως μέσο για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, με την απόρριψη της δικτατορίας του προλεταριάτου και την αντικατάστασή του με την «καθαρή και γενική δημοκρατία», με την εγκατάλειψη του προλεταριακού διεθνισμού και την υιοθέτηση εθνικιστικών - σοβινιστικών θέσεων και την ανοιχτή συμμαχία με την ιμπεριαλιστική αστική τάξη.
Ξεσκεπάζοντας την προδοσία της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, ο Λένιν ήδη στο βιβλίο του «Τι να κάνουμε», έγραψε: «Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να μετατραπεί από κόμμα της κοινωνικής επανάστασης σε δημοκρατικό κόμμα των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ο Μπερνστάιν έχει στηρίξει αυτό το πολιτικό αίτημα με μια ολόκληρη “νέα” σειρά επιχειρημάτων και συλλογισμών αρμονικά συνδεδεμένων μεταξύ τους. Αρνείται τη δυνατότητα επιστημονικής αποδοχής του σοσιαλισμού και την απόδειξη, από την σκοπιά υλιστικής αντίληψης της ιστορίας, ότι είναι απαραίτητος και αναπόφευκτος. Αρνείται το γεγονός ότι η φτώχεια και η προλεταριοποίηση αυξάνονται και ότι οξύνονται οι καπιταλιστικές αντιθέσεις. Διακηρύσσει πως η ιδέα του «τελικού σκοπού» είναι αβάσιμη και απορρίπτει χωρίς δεύτερη κουβέντα την ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αρνείται την αρχειακές διάφορες μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού και την θεωρία της ταξικής πάλης η οποία, υποστηρίζει, δεν μπορεί να διεξαχθεί σε μια δημοκρατική κοινωνία που κυριαρχείται από την θέληση της πλειοψηφίας».
Παίρνοντας αυτό το δρόμο, η σοσιαλδημοκρατία μετατράπηκε σε πιστό υποστηρικτή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, σε υπηρέτη της αστικής τάξης, στον πιο σημαντικό ιδεολογικό και πολιτικό συνεργάτη της πολιτικής της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα. Βοήθησε την αστική τάξη να καταδυναστεύει και να εκμεταλλεύεται τους εργάτες της χώρας τους και τους λαούς άλλων χωρών, να καταπνίγει τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα. «Επιβεβαιώθηκε στην πράξη», λέει ο Λένιν, «ότι η μαχητική ομάδα στις γραμμές του εργατικού κινήματος που υποστηρίζει τις οπορτουνιστικές απόψεις, είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης

Αξιότιμε κύριε,

Ιδού η απάντηση στα ερωτήματά σας!

1. Με τις οικονομικές σχέσεις, που τις θεωρούμε σαν καθοριστική βάση της ιστορίας της κοινωνίας, εννοούμε τον τρόπο που οι άνθρωποι μιας ορισμένης κοινωνίας παράγουν τα μέσα συντήρησής τους κι ανταλλάσσουν μεταξύ τους τα προϊόντα (εφόσον υπάρχει καταμερισμός της εργασίας). Δηλαδή, εδώ περιλαμβάνεται ολόκληρη η τεχνική της παραγωγής και των μεταφορών. Η τεχνική αυτή κατά την αντίληψή μας καθορίζει επίσης τον τρόπο της ανταλλαγής καθώς και της διανομής των προϊόντων και, επομένως, ύστερα από τη διάλυση της κοινωνίας των γενών, καθορίζει και το διαχωρισμό των τάξεων, επομένως και τις σχέσεις κυριαρχίας και υποδούλωσης, επομένως και το κράτος, την πολιτική, το δίκαιο κτλ. Ακόμα, στις οικονομικές σχέσεις περιλαβαίνεται και η γεωγραφική βάση που πάνω της ξετυλίγονται αυτές οι σχέσεις, και τα πραγματικά κληρονομημένα υπολείμματα από προηγούμενα στάδια ανάπτυξης που διατηρήθηκαν, συχνά μόνο από παράδοση ή με τη δύναμη της αδράνειας, και επίσης περιλαβαίνεται φυσικά και το περιβάλλον που περιβάλλει απ' τα έξω την κοινωνική αυτή μορφή.

Αν η τεχνική, όπως λέτε, εξαρτιέται στο μεγαλύτερό της μέρος από την κατάσταση της επιστήμης, πολύ περισσότερο ακόμα εξαρτιέται η επιστήμη από την κατάσταση και τις ανάγκες της τεχνικής. Όταν η κοινωνία έχει μια τεχνική ανάγκη, η ανάγκη αυτή προωθεί την επιστήμη περισσότερο από δέκα Πανεπιστήμια. Όλη η υδροστατική (Τορικέλι κτλ.) γεννήθηκε από την ανάγκη να ρυθμιστούν οι ορεινοί χείμαρροι στην Ιταλία το XVI και XVII αιώνα. Για τον ηλεκτρισμό ξέρουμε κάτι το θετικό μόνο αφότου ανακαλύφθηκε η δυνατότητα της τεχνικής εφαρμογής του. Στη Γερμανία όμως έχουν δυστυχώς συνηθίσει να γράφουν την ιστορία των επιστημών έτσι σαν να είχαν πέσει οι επιστήμες απ' τον ουρανό.

2. Θεωρούμε τις οικονομικές συνθήκες, ότι είναι αυτό που καθορίζει σε τελευταία ανάλυση την ιστορική εξέλιξη. Μα και η φυλή ακόμα είναι οικονομικός παράγοντας. Υπάρχουν όμως εδώ δυο σημεία που δεν πρέπει να τα παραβλέπουμε:

α) Η πολιτική, νομική, φιλοσοφική, θρησκευτική, φιλολογική, καλλιτεχνική κτλ. ανάπτυξη βασίζεται στην οικονομική. Όλες τους όμως αντεπιδρούν επίσης η μια πάνω στην άλλη και πάνω στην οικονομική βάση. Τα πράγματα όμως δεν έχουν καθόλου έτσι, ότι δηλαδή η οικονομική κατάσταση είναι η μόνη αιτία που δρα, ενώ όλα τα άλλα είναι μόνον παθητικό αποτέλεσμα. Εδώ έχουμε αλληλεπίδραση πάνω στη βάση της οικονομικής αναγκαιότητας που επιβάλλεται πάντα σε τελευταία ανάλυση. Το κράτος, λ.χ. επιδρά με τους προστατευτικούς δασμούς με το ελεύθερο εμπόριο, με μια καλή ή κακή φορολογία. Ακόμα και η θανάσιμη κόπωση και ανικανότητα του Γερμανού μικροαστού, που πηγάζει από την οικονομική αθλιότητα της Γερμανίας στην περίοδο από το 1648 ως το 1830 και που εκδηλώθηκαν πρώτα με τον πιετισμό, κι ύστερα με το συναισθηματισμό και τη δουλική υποταγή στους ηγεμόνες και στους ευγενείς, δεν έμειναν χωρίς οικονομικά αποτελέσματα. Αποτέλεσαν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την καινούρια άνοδο και κλονίστηκαν μόνο όταν οι πόλεμοι της επανάστασης και του Ναπολέοντα έκαναν τη χρόνια αθλιότητα να περάσει σε οξεία μορφή. Δεν είναι λοιπόν, όπως θέλουν να φαντάζονται μερικοί, γιατί τους έρχεται βολικά, ένα αυτόματο αποτέλεσμα της οικονομικής κατάστασης, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία τους, την κάνουν όμως μέσα σ' ένα δοσμένο, καθοριστικό γι' αυτούς περιβάλλον, πάνω στη βάση πραγματικών σχέσεων που προϋπήρχαν, και που ανάμεσά τους οι οικονομικές συνθήκες, όσο κι αν επηρεάζονται από τις υπόλοιπες πολιτικές και ιδεολογικές συνθήκες, είναι ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, οι αποφασιστικές και αποτελούν τον κόκκινο μίτο που περνά μέσα απ' όλες και που μόνον αυτός οδηγεί στην κατανόηση.

β) Οι ίδιοι οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία τους, την κάνουν όμως ως τώρα όχι με συλλογική θέληση, σύμφωνα μ' ένα γενικό σχέδιο, ούτε καν μέσα στα πλαίσια μιας καθορισμένης, δοσμένης κοινωνίας. Οι προσπάθειές τους διασταυρώνονται, κι ακριβώς γι' αυτό σ' όλες αυτές τις κοινωνίες κυριαρχεί η αναγκαιότητα, που ολοκλήρωση και μορφή έκφρασής της είναι η σύμπτωση. Η αναγκαιότητα που επιβάλλεται εδώ, μέσα από κάθε λογής συμπτώσεις, είναι πάλι, σε τελευταία ανάλυση, η οικονομική αναγκαιότητα. Και δω φτάνουμε στην εξέταση του ζητήματος των λεγόμενων μεγάλων ανδρών. Οτι κάποιος, κι ακριβώς αυτός ο μεγάλος άνδρας εμφανίζεται σε τούτη την ορισμένη εποχή, σ' αυτή τη δοσμένη χώρα, είναι φυσικά καθαρή σύμπτωση. Αν όμως τον σβήσουμε, τότε ζητείται αντικαταστάτης του, κι αυτός ο αντικαταστάτης βρίσκεται tant, bien que mal1, μα βρίσκεται με τον καιρό. Οτι ο Ναπολέοντας, ακριβώς αυτός ο Κορσικανός, ήταν ο στρατιωτικός δικτάτορας που τον έκανε απαραίτητο η εξαντλημένη από το δικό της πόλεμο Γαλλική Δημοκρατία, αυτό ήταν σύμπτωση. Ότι όμως, αν έλειπε ένας Ναπολέοντας, ένας άλλος θα είχε πάρει τη θέση του, αυτό αποδείχνεται από το γεγονός ότι βρισκόταν πάντα ο άνθρωπος μόλις χρειαζόταν: ο Καίσαρας, ο Αύγουστος, ο Κρόμβελ κτλ. Αν ο Μαρξ ανακάλυψε την υλιστική αντίληψη της ιστορίας, ο Τιερί, ο Μινιέ, ο Γκιζό και όλοι οι Άγγλοι ιστορικοί ως το 1850 αποδείχνουν ότι τα πράγματα έτειναν σ' αυτήν, κι η ανακάλυψη της ίδιας αντίληψης από τον Μόργκαν, αποδείχνει ότι ο καιρός ήταν ώριμος γι' αυτήν και ότι ακριβώς έπρεπε να ανακαλυφθεί.

Το ίδιο γίνεται και με όλες τις άλλες συμπτώσεις και τις φαινομενικές συμπτώσεις στην ιστορία. Όσο περισσότερο ο τομέας που μελετάμε απομακρύνεται από τον οικονομικό και πλησιάζει στον καθαρά αφηρημένο ιδεολογικό, τόσο περισσότερο θα βρίσκουμε ότι παρουσιάζει στην εξέλιξή του συμπτώσεις, τόσο περισσότερο η καμπύλη του διαγράφει ζικ-ζακ. Αν όμως χαράξετε τον μέσο άξονα της καμπύλης, θα δείτε ότι όσο μακρύτερη είναι η εξεταζόμενη περίοδος κι όσο μεγαλύτερο το μελετώμενο πεδίο, τόσο περισσότερο αυτός ο άξονας είναι παράλληλος με τον άξονα της οικονομικής ανάπτυξης.

Στη Γερμανία, το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη σωστή κατανόηση είναι η ανεύθυνη παραμέληση της οικονομικής ιστορίας στη φιλολογία. Είναι πολύ δύσκολο να ξεσυνηθίσει κανείς τις αντιλήψεις για την ιστορία που του μπάσαν στο κεφάλι του όταν φοιτούσε στο σχολειό, μα ακόμα πιο δύσκολο είναι να συγκεντρώσει το υλικό που χρειάζεται γι' αυτό. Ποιος λ.χ. έχει διαβάσει έστω και μόνο το γέρο Γκ. φον Γκίλιχ2, που στη συλλογή του, που αποτελείται από στεγνά στοιχεία, έχει ωστόσο τόσο υλικό για την εξήγηση αναρίθμητων πολιτικών γεγονότων!

Άλλωστε, το ωραίο παράδειγμα που έδωσε ο Μαρξ στη «18η Μπρυμαίρ» θα πρέπει, νομίζω, να σας απαντά αρκετά στα ερωτήματά σας, ακριβώς γιατί είναι ένα πρακτικό παράδειγμα. Πιστεύω επίσης ότι έχω θίξει κιόλας τα περισσότερα σημεία στο «Αντι-Ντύρινγκ», Ι, κεφ. 9-11, και ΙΙ κεφ. 2-4, καθώς και ΙΙΙ, κεφ. 1 ή στην εισαγωγή και ύστερα στο τελευταίο μέρος του «Φόιερμπαχ».

Παρακαλώ να μην ψιλοκοσκινίσετε την κάθε λέξη από τα παραπάνω, μα να έχετε πάντα υπόψη τη συνοχή. Λυπάμαι που δεν έχω τον καιρό να σας τα γράψω επεξεργασμένα με την ίδια ακρίβεια που θα είμουνα υποχρεωμένος να τα γράψω για τη δημοσιότητα...

1. Καλά ή κακά

2. Ο Ένγκελς εννοεί το πολύτομο έργο του Γκ. φον Γκίλιχ «Ιστορική περιγραφή του εμπορίου της βιομηχανίας και της γεωργίας των σπουδαιότερων εμπορικών κρατών της εποχής μας», Ιένα, 1830-1845.

Μαρξ -Ένγκελς, «Διαλεχτά Έργα», τ. 2ος, σελ.591-594, εκδόσεις «Γνώσεις»

«Ανασύνταξη», αρ. φυλ. 87, 1-15/6/2000

Στις 2 Ιούλη 2015 έφυγε από τη ζωή μία από τις ευγενικότερες επαναστατικές μορφές του Ελληνικού Κομμουνιστικού κινήματος και της Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55, ο σταλινικός σύντροφός μας Ντίνος Ροζάκης.

Για την αξιοσημείωτη και αξιοζήλευτη επαναστατική πορεία του μπορείτε να πληροφορηθείτε από το βιβλίο του «Σαραντάχρονη πορεία, Ταΰγετος – Γράμμος – Τασκένδη1936-1976» που διατίθεται από τη κίνηση. Για παραγγελίες απευθυνθείτε στο τηλέφωνο της κίνησης ή στο email.

Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) μποϋκοτάρει τις προεδρικές εκλογές στο Ιράν και ζητεί δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες για το λαό!

Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, ο πρόεδρος της χώρας εκλέγεται από την άμεση λαϊκή ψήφο και όχι μέσω των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων. Οι προεδρικές εκλογές στο Ιράν θα πραγματοποιηθούν στις 14 Ιουνίου 2013.

Κάθε τέσσερα χρόνια, οι ιρανικές αρχές κάνουν έκκληση προς τους πολίτες για την ψήφο τους, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Κατά τη διάρκεια των προεκλογικών εκστρατειών, οι ισλαμικές αρχές υπόσχονται να βελτιώσουν τις οικονομικές συνθήκες των μαζών και να καλυτερέψουν το μέλλον των πολιτών. Αντίθετα οι οικονομικές-κοινωνικές-πολιτικές συνθήκες κάθε χρόνο επιδεινώνονται για την εργατική τάξη. Όταν οι λαοί βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης, όταν οι μάζες αμφισβητούν τις αρχές, τους δίνεται η απάντηση ότι ο «ανώτατος ηγέτης» δεν είναι δεσμευμένος από τις ψήφους του λαού, ότι οι πυλώνες της Δημοκρατίας στηρίζονται στο Ισλάμ και όχι στην τήρηση των δημοκρατικών αρχών, των αιτημάτων και των των πολιτών.

Αυτή η έλλειψη σεβασμού για τη γνώμη, τα αιτήματα, και τις ψήφους των λαών υπάρχει από το πρώτο έτος ίδρυσης της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Η επανάληψη της φάρσας, οι υποκριτικές και παραπλανητικές παραστάσεις από το ισλαμικό καθεστώς έχουν προκαλέσει στους λαούς γέλιο και γελοιοποιούν την Ισλαμική Δημοκρατία.

Οι υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές έχουν περάσει από τα φίλτρα από του «Συμβουλίο των Φρουρών» και του «Ανώτατου Ηγέτη». Ο ένας υποψήφιος είναι χειρότερος από τον άλλο. Ο ένας είναι πιο διεφθαρμένός, με μεγαλύτερη συμμετοχή στην υπεξαίρεση, πιο αντιδραστικός και πιο εγκληματικός από τον άλλο. Ο ιρανικός λαός δεν  πρέπει να επιλέξει μεταξύ του κακού και του χειρότερου. Κάνοντας μια επιλογή μεταξύ του κακό και του χειρότερου δημιουργήται ένας φαύλος κύκλος που μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Όσο η Ισλαμική Δημοκρατία ήταν στην εξουσία, υπήρξαν φατρίες και διαμάχες μεταξύ των φατριών. Όλες οι παρατάξεις έχουν πλήρη προσήλωση στο αντιδραστικό Σύνταγμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας και τον κανόνα του «Ανώτατου Ηγέτη». Όλες οι παρατάξεις και όλοι οι υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές υποστήριξαν τη σφαγή των πολιτικών κρατουμένων το 1988, υποστήριξαν όλων τις πολιτικές εκτελέσεις και δολοφονίες, συμμετείχαν στην καταστολή των ακτιβιστών εργαζομένων, αρνήθηκαν  την ελευθερία της έκφρασης και του συνέρχεσθαι και τη δημιουργία ανεξάρτητων εργατικών οργανώσεων, κλπ.

Η στρατηγική γραμμή του Κόμματος Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) είναι η ανατροπή του εγκληματικού, διεφθαρμένου, δεσποτικού και θεοκρατικού καθεστώτος της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Η αφαίρεση τηε εξουσίας της Ισλαμικής Δημοκρατίας θα εξαλείψει τα εμπόδια για την ανάπτυξη ενός δημοκρατικού Ιράν, και θα ανοίξει το δρόμο για τη συμμετοχή των εργαζομένων στην πολιτική ζωή της χώρας.

Στην παρούσα κατάσταση, καλούμε όλο τον ιρανικό λαό να μην συμμετάσχει στις προεδρικές εκλογές. Μέσα από αυτή την ενεργό και δυναμική κλήση, θα μποϋκοτάρουν πλήρως τις εκλογές. Το Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν) απαιτεί την ελευθερία όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων, την ισότητα ανδρών και γυναικών σε όλες τις σφαίρες της ζωής, την κατάργηση της λογοκρισίας, την ελευθερία της έκφρασης και του συνέρχεσθαι, την ελευθερία όλων των πολιτικών κρατουμένων, την ελευθερία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των συντεχνιών δραστηριότητες. Αυτά τα απλά και λογικά αιτήματα έχουν ευρεία εξάπλωση στήριξη στην κοινωνία και θα μονοπωλήσει το καθεστώς και το «ανώτατος ηγέτης». Θεωρητικά, αυτά τα αιτήματα θα μπορούσαν να επιτευχθούν σε οποιοδήποτε συνηθισμένο αστικό κράτος. Αλλά παράδοση του ισλαμικού καθεστώτος σε αυτές τις απαιτήσεις, ένα καθεστώς με ιστρία τριών δεκαετιών διαφθοράς και υπεξαίρεση και την εκτέλεση και ... - είναι μια μεγάλη ήττα για την «Ανώτατου Ηγέτη». Αυτές οι απαιτήσεις θα κατασκευάσει ένα ισχυρό κίνημα ανεξάρτητο από τις φατρίες του καθεστώτος που βάζει τέλος στην δισταγμό των μαζών κάνει μια επιλογή μεταξύ των κακών και χειρότερα.

Η αναγνώριση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των μαζών αποτελεί προϋπόθεση και προαπαιτούμενο για τις όποιες ελεύθερες εκλογές.

-Αποχή από τις προεδρικές εκλογές στο Ιράν!

- Όχι στο καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας!

- Όχι στις ιμπεριαλιστικές κυρώσεις και τις απειλές κατά του Ιράν!

Κόμμα Εργασίας του Ιράν (Τουφάν)
Μάιος 2013

Πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τις συνεχιζόμενες εκτεταμένες μαζικές διαδηλώσεις που ξεκίνησαν την προηγούμενη εβδομάδα; Έχουμε μια τουρκική άνοιξη; Μια δημόσια αναστάτωση; Ή μια απόπειρα πραξικοπήματος που υποκινείται από τους εθνικιστές;

Για να δοθεί μια ρεαλιστική ερμηνεία, πρέπει κανείς να εξετάσει τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία. Σίγουρα, δεν είναι μόνο μια σπίθα που πυροδότησε τη φωτιά.

Η κυβέρνηση του AKP, ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ και του Δυτικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, ένας σημαντικός παράγοντας στη ευρύτερη “πρωτοβουλία για τη Μέση Ανατολή” και από τους πιο αφοσιωμένους εκτελεστές του νεο-φιλελευθερισμού και των πρακτικών του, έγινε ο δέκτης εκτεταμένων διαμαρτυριών για χρόνια.

(Σε λίγο η συνέχεια)

Η συνέχιση της σφαγής στον Ριζοσπάστη ας διαλύσει τις αυταπάτες

Του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΡΕΠΟΡΤΕΡ

Το τσουνάμι των απολύσεων στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ συνεχίζεται σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό της φράξιας που παριστάνει την ηγεσία του κόμματος που εδρεύει στον Περισσό, παρά το ότι υποτίθεται ότι από το πρόσφατο Συνέδριο προέκυψε νέα ηγεσία. Και μπορεί μεν το «πουλέν» της Αλέκας Παπαρήγα (ο Στέφανος Λουκάς για τους μη γνωρίζοντες) να μην επανεξελέγη στο νέο Πολιτικό Γραφείο, παραμένει όμως ακλόνητος στη θέση του διευθυντή της εφημερίδας, τουλάχιστον έως ότου ολοκληρώσει την αποστολή του. Και ως τώρα τα πάει μία χαρά. Ήδη έχουν απολυθεί σχεδόν όλα τα ενοχλητικά κομματικά μέλη και οι περισσότεροι από τους μη κομματικούς δημοσιογράφους που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για την πολύμηνη καθυστέρηση πληρωμής του μισθού τους και να τον διεκδικήσουν δικαστικά.

Πολλοί λένε, και έχουν δίκιο, ότι ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, δηλαδή η φράξια που έχει αρπάξει τον τίτλο του ΚΚΕ, αλλοιώνοντας τελείως τον χαρακτήρα του Κόμματος, λειτουργεί ως πιλοτικό εργαστήρι εφαρμογής των νέων εργασιακών σχέσεων, ενώ δίνει άλλοθι σε όλους τους άλλους εργοδότες για την πιο αποτελεσματική εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής της πολιτικής καθυπόταξης και εξόντωσης των εργαζομένων με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση.

Η μία πλευρά του ζητήματος είναι η αλλοίωση των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ που έγινε από την φράξια αργά, αλλά σταθερά, και με σχεδιασμό. Πρώτα αλώθηκαν τα μεσαία Όργανα που εκλέγουν την ΚΕ και μετά εκλέχτηκαν-διορίστηκαν  σ’ αυτή  άτομα απόλυτα ελεγχόμενα και εξαρτώμενα οικονομικά-επαγγελματικά από την φράξια. Ο στόχος ανομολόγητος, αλλά σαφής: ΤΟ ΚΚΕ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ 5Η ΦΑΛΑΓΓΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΔΙΑΣΠΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΔΟΜΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Πολλοί ήταν οι καλοπροαίρετοι που έτρεφαν αυταπάτες πριν το 19ο Συνέδριο του «Κ»ΚΕ, ότι ίσως αν αλλάξει ηγεσία, αλλάξει και πολιτική. Αρκετοί πανηγύρισαν όταν ο Δημήτρης Κουτσούμπας διαδέχτηκε την Αλέκα Παπαρήγα στην ηγεσία του κόμματος του Περισσού, αγνοώντας, ή αρνούμενοι να δεχτούν το ότι η φράξια απλά διόρισε σ’ αυτή την θέση μία μαριονέτα. Η Αλέκα Παπαρήγα συνεχίζει να κατευθύνει το κόμμα, ακόμα κι απ’ το σπίτι της. Και ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΟΤΙ Η ΕΚΛΟΓΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΣΤΟ «Κ»ΚΕ, ΤΑ ΟΣΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΗΝ …«ΑΛΛΑΓΗ», ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΙΕΛΥΣΑΝ.

Η συνέχιση της σφαγής στον Ριζοσπάστη δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών για τις διαθέσεις και τον ρόλο του «Κ»ΚΕ και μετά το 19ο Συνέδριο.

Σημείωση «Ανασύνταξης»: «Κομμουνιστικά χαρακτηριστικά» το σημερινό «Κ»ΚΕ δεν είχε ποτέ, γιατί απ' την ίδρυσή του το Μάρτη του 1956 (χρουτσωφική παρασυναγωγή «6ης Ολομέλειας») συγκροτήθηκε ως ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα που αντικατέστησε το παλιό ηρωικό επαναστατικό ΚΚΕ που διαλύθηκε απ' την ανοιχτή επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών της αποστάτριας κλίκας των Χρουστώφ-Μπρένιεφ-κλπ. Ασφαλώς με το 19ο Συνέδριο το «Κ»ΚΕ πήγε ακόμα δεξιότερα.

Η τυφλή και ηλικιωμένη ρεμπέτισσα Αγγέλα Παπάζογλου διηγείται πως βίωσε ένα κατοχικό ναζιστικό μπλόκο από τους Γερμανοτσολιάδες.

Ο αρχηγός τους –ηλέγανε– επί Γερμανών ήτανε ο Ράλλης. Έτσι έλεγε ο λαός… Αυτός τα είχε όλα σοφιστεί. Δικά του ήτανε τα τάγματα ασφαλείας — γερμανοτσολιάδες που τσι λέγανε.

«Κουκουέδες», λέει, «σκοτώνουνε. Τι κάνετʼ έτσι; Δε σκοτώνουνε Έλληνες. Καλά τους κάνουνε… Θέλετε να σας γκρεμίσουνε τσʼ εκκλησιές; Να σας πάρουνε τα κορίτσια; Για το καλό μας τσι σκοτώνουνε… για νάχουμε πατρίδα κι οικογένεια και θρησκεία… γιʼ αυτό τσι σκοτώνουνε… για το καλό σας». Αν σου πω, βρε Γιώργο, ποιοι τα λέγανε αυτά στη γειτονιά δε θα το πιστέψεις.

Στη Σμύρνη αυτό οι Τούρκοι το λέγανε «γιοκλαμά», που ...
 ζώνανε μια περιφέρεια και στη γωνιά στεκούντανε ένας με τʼ αυτόματο κι απαγορευούντανε να βγεις έξω από την πόρτα σου, να μη βγεις έξω, να ʼμπουνε να ψάξουνε ένα ένα σπίτι… Τότε κατάλαβα πως γερμανικό θα ʼναι το κόλπο αυτό. Ας το λέγανε οι Τούρκοι «γιοκλαμά».

Ζώνανε το μέρος τη νύχτα… Άκου ρεζίληδες… ολόκληρος γερμανικός στρατός ε; Να ζώνει γυναικόπαιδα και άοπλους, πεινασμένους, μισοπεθαμένους, ύστερα από τόση πείνα και μαρτύρια και σκλαβιά. Κι αμολούσανε μες στο μπλόκο τα λυσσασμένα τα σκυλιά, αυτοί τσι μαύροι τσι προδότες και τσι τσολιάδες του Ράλλη, και ηκάνανε τα πιο μεγάλα αίσχη και εγκλήματα τσʼ οικουμένης.

Και σηκωνούμαστε, μάτια μου, ένα πρωί κι ήμαστε κι εμείς μπλοκαρισμένοι. Δηλαδή τόπιαμε μέχρι τον πάτο όλο το δηλητήριο της σκλαβιάς. Τι δηλητήριο… Ήπιαμε αναμμένα κάρβουνα. Μασήσαμε την ίδια την φωτιά… την κατάπιαμε.

Οι Τούρκοι, όσο Τούρκοι και νάτανε, δεν ήτανε τόσο πολύ σαν τους τσολιάδες φωτιά. Λυσσασμένοι… Αφού να φανταστείς τι λυσσασμό είχανε, που μας μιλούσανε απʼ τα χωνιά και λέγανε: «Πούστηδεεεεες… Πουτάνεεεες… Στείλτε τα παιδιά σας να τα γαμήσομε… Στείλτε τα σε μας… Όποιος δε βγει από μέσα σε τρία λεπτά θα μπούμε μέσα και θα τον εκτελέσουμε επιτόπου. Από δεκατεσσάρω χρονώ μέχρι εξήντα, να βγούνε όλοι οι πούστηδες έξω… Οι πουτάνες οι μανάδες κι οι γυναίκες τους κι οι αδερφές τους να μας τους φέρουνε… Εμπρός καθάρματα… γρήγορα!».

Ο Θεός να μην το δώκει σʼ άνθρωπο νʼ ακούει από τσι Ράλληδες αυτές τσι τσολιαδίστικες φωνές… Άμα τʼ ακούσεις, απʼ την αηδία τση προδοσίας, νομίζεις πως κιτρινίζει το αίμα σου… Ξυράφια-ξυράφια τʼ ανιώνεις μέσα σου. Ήτανε χειρότερες αυτές οι τσολιαδίστικες οι φωνές από σεισμό δέκα ρίχτερ… Παράθυρα… πόρτες… ντουβάρια… Η γη όλη ηκουνήθηκε. Δε μπορούσες να σταθείς πουθενά… Απʼ τʼ αυτιά σου έμπαινε ο θάνατος μέσα σου κι έβγαινε απʼ τα νύχια των ποδιών σου.

Ύστερα πήρα τη Ζωή και πήγαμε στο νεκροταφείο να δούμε, και τσʼ είχανε θάψει σʼ ότι μπαίνεις αριστερά σε ομαδικούς τάφους. Μόνʼ τα πόδια τους είχανε αφήσει απόξω. Τσʼ είχανε θαμμένους με το κεφάλι… φυτεμένους… ποιος ξέρει… μη τυχόν και ζήσει κανένας, να σκάσει. Κι ήτανε όλα τα πόδια με τσι κάρτσες έξω… Ήτανε ντροπή ξεκάρτσωτος… Κι ηγνώριζες τσι κάρτσες τʼ ανθρώπου σου, και τονε μνημόνευες εκειδά, κι ήπεφτες απάνω και θρηνούσες, κι ηκαταριόσουνα κι ησπάραζες.

Προδότες αφορεσμένοι… μας κάψανε… Παντού προδότες… Στην ψυχή σου ερημιά… μοναξιά… δυστυχία και φόβος… Άδικα σε σπιουνιέρνανε… χωρίς λόγο… Παλιάνθρωποι του κερατά. Δεν ήξερες ποιος στην κάρφωσε. Μόνο που τώρα δε σε καρφώνανε στσι Γερμανοί, τώρα είχανε γίνει ένα με τσʼ Εγγλέζοι. Οι ρουφιάνοι δεν έχουν αφεντικό. Συνέχεια ρουφιανεύουνε. Το μεγαλύτερο έγκλημα από τότε πούρθαμε δώ ήτανε νάσαι πατριώτης, τίμιος και φτωχός, εργάτης.

«Πιάστε τον», ηλέγανε, «είναι πατριώτης». Φανερά το λέγανε: «Πιάστε τον, πάλεψε τσι Γερμανοί… Πιάστε τον. Βασανίστε τον, φυλακώστε τον, ξορίστε τον… Εκτελέστε τον. Δεν πρέπει να ζήσει να δει κι αύριο το πρωί αυτόν τον γαλανό ουρανό… Δεν τʼ αξίζει, δεν είναι Έλληνας. Δεν είναι δικός μας… δεν είναι κλέφτης… δεν είναι χαφιές… δεν είναι προδότης… (τους προδότες τους παρασημοφορούσανε)… Κι αν γλυτώσει την εκτέλεση, ξορίστε τον και δίνετέ του δυο δραχμές τη μέρα, και θέλει πεθάνει, θέλει ζήσει τέτοιος που είναι, αμετανόητος πατριώτης».

ΜΙΑ ΑΠ ΤΙΣ ΗΡΩΪΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ
 
Ο Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι είναι μια απ' τις ηρωικές μορφές της Κομμούνας. Ήταν το άξιο παλικάρι, ο «κεραυνός» και ο «τρόμος για τους βερσαλιέρους» όπως τον αποκαλούσανε οι κομμουνάριοι.
 
Ο άξιος αυτός γιος του Πολωνικού λαού, μαζί με πολλούς άλλους συμπατριώτες του κι έναν απ' αυτούς το στρατηγό της κομμούνας Βαλερί Βρουμπλέφσκι, αναδείχτηκε στρατηγός, αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων της Κομμούνας. Ο στρατηγός, επαναστάτης Ντομπρόφσκι συνειδητά και αδιάρρηχτα συνέδεσε την τύχη του με την τύχη της Κομμούνας. «Στις μέρες της «μαγιάτικης βδομάδας» πολέμησε κι έπεσε σαν γενναίος στρατιώτης στο οδόφραγμα.
 
« ..... Κοντά στο οδόφραγμα στο χαράκωμα της οδού Μερ και Πουασονιέ παίχτηκε η τελευταία ζωντανή τραγωδία του Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι. Παρά τις παρακλήσεις των συντρόφων του, αδιαφορούσε για όλα, κάτω από χαλάζι σφαίρες πήγαινε έφιππος σε θέσεις εντελώς ακάλυπτες. Στις 2 η ώρα της 23 Μάη τραυματίστηκε με σφαίρα στην κοιλιά και έπεσε απτό άλογο. Τέσσεροι άνθρωποι τον μετέφεραν στα χέρια θανάσιμα τραυματισμένο – μνημονεύει η Βικτώρια Β. που τους συνάντησε.
 
Ο Ντομπρόφσκι μας έσφιξε τα χέρια λέγοντας: Μην πάτε εκεί. Όλα τελείωσαν, θα χαθείτε άσκοπα. Εγώ πεθαίνω. Η ζωή μου δεν έχει σημασία. Σκεφθείτε μόνο για τη διάσωσή της. – Μιλούσε δύσκολα, ήταν εξαντλημένος. Γεια σας σύντροφοι – μας είπε.
 
Ο Γ. Ντομπρόφσκι από επαναστάτης δημοκράτης, που στην αρχή στέκονταν και οραματίζονταν για την απελευθέρωση της πατρίδας του της Πολωνίας, μεταβλήθηκε σε αγωνιστή της Κομμούνας, σε φρουρό των ιδεών του προλεταριακού κράτους και του διεθνούς σοσιαλισμού.
 
Μαζί με τις πιο υπέροχες ηρωικές μορφές των κομμουνάρων, γεμάτη ακτινοβολία και η μορφή του στρατηγού της κομμούνας Γιάροσλαβ Ντομπρόφσκι πέρασε στην ιστορία για πάντα σαν υπόδειγμα δραστηριότητας, ακλόνητου αισθήματος στο καθήκον και κορυφώματος επαναστατικού ενθουσιασμού.
 
«ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», 18.03.1952, ΠΟΛΩΝΙΑ

Η παραπέρα αύξηση της ανεργίας στην ευρωζώνη τον Απρίλη (12,2%), που φτάνει πλέον στο μεγαλύτερο ύψος από τότε που τέθηκε στην κυκλοφορία το ευρώ και προσθέτει 95 χιλιάδες επιπλέον εργαζόμενους στα 19,4 εκατομμύρια της ευρωζωνικής στρατιάς των ανέργων, επιβεβαιώνει το βάθος και τις συνέπειες της ευρωζωνικής, ευρωενωσιακής και διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής -σε αντίθεση με την αντιμαρξιστική φλυαρία «κρίσης υπερσυσσώρευσης» της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (= συνονθύλευμα αντιμαρξιστικών απόψεων των H.Grossman–P.Mattick–D.Yaffe–E.Altvater, κλπ)

Η Ελλάδα, με το 27% της ανεργίας παγιωμένο, με βάση τα επίσημα στοιχεία, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Τα τεράστια ποσοστά της νεανικής ανεργίας (πάνω από 65%) διαμορφώνουν μια κατάσταση δραματικών αδιεξόδων τόσο για τους νέους όσο και για το σύνολο της εργατικής τάξης. Τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα το "ευρωβαρόμετρο» από τις Βρυξέλλες, αποτυπώνουν την μαζική αποδοκιμασία της νεολαίας, στην χώρα μας και στις χώρες της ευρωζώνης γενικότερα, προς την ΕΕ και τους καπιταλιστικούς εκμεταλλευτικούς θεσμούς της, αλλά και ένα μεγάλο ρεύμα αντίθεσης και αποχής από τα «θεσμικά όργανα» του ευρωζωνικού καπιταλισμού, όπως το λεγόμενο ευρωκοινοβούλιο.

Οι μεγάλες και συνεχείς λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην καπιταλιστική πολιτική λιτότητας - εργατικής εξαθλίωσης που κλιμακώνονται σε πολλές χώρες, σηματοδοτούν την κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί αλλά και την ενίσχυση του δρόμου της εργατικής αντίστασης και της ταξικής πάλης, σαν το μονόδρομο των εξαθλιωμένων εργατών.

Στην ευρύτερη περιοχή μας, αυξάνεται η λαϊκή αντίσταση στις αντιλαϊκές μεθοδεύσεις των αστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Η μεγάλη λαϊκή εξέγερση που ξέσπασε στην Τουρκία και συνεχίζεται, με βασικά συνθήματα «να παραιτηθεί η κυβέρνηση Ερντογάν - ενωμένοι ενάντια στο φασισμό» , εξέγερση που χτυπήθηκε ανελέητα από το τουρκικό κράτος καταστολής, ξεμασκάρεξε παγκόσμια τους «δημοκράτες» τύπου Ερντογάν και ανάγκασε τα ιμπεριαλιστικά κέντρα να δώσουν εντολές προσωρινής αναδίπλωσης. Από την άλλη, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Συρία κλιμακώνεται ακόμα περισσότερο μετά και την απόφαση της ΕΕ για «άρση» του υποτιθέμενου εμπάργκο όπλων και για μαζικό εξοπλισμό των «αντιπολιτευόμενων». Η αδυναμία όμως του Νατοϊκού ιμπεριαλισμού να ενισχύσει στρατιωτικά τις θέσεις του στην Συρία είναι καταφανής, γεγονός που διαμορφώνει νέα δεδομένα στην χώρα αυτή και την ευρύτερη περιοχή.

Η επιστροφή της Τρόικα στην Ελλάδα (4 Ιούνη) αποτελεί μια γενική επιθεώρηση, της βαθιά εξαρτημένης και εξαθλιωμένης χώρας μας, από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά καπιταλιστικά κέντρα, πριν την μεγάλη Φθινοπωρινή επιθεώρηση. Η πρόσφατη συνεδρίαση του ΔΣ του ΔΝΤ με αναφορές στην Ελλάδα, επιβεβαιώνει τις σκληρές αρπακτικές διαθέσεις των διεθνών κέντρων, που εκφράστηκαν με τις σχετικές δηλώσεις της Λαγκάρντ. Παραπέρα βάθεμα της εξάρτησης και της ληστείας σε βάρος της χώρας, διάλυση του Δημόσιου τομέα, με έμφαση στην κατάργηση των λεγόμενων «κοινωνικών δομών» του, χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, οργάνωση του γενικευμένου φορομπηχτικού συστήματος, επιπλέον «απελευθέρωση» της «αγοράς ενέργειας», επιτάχυνση των ξεπουλημάτων - ιδιωτικοποιήσεων προς κάθε δυνατή κατεύθυνση και πολλά άλλα βρίσκονται στις προτεραιότητες...

Την ίδια ώρα, χωρίς ουσιαστικά Εθνική Σύμβαση Εργασίας (ΕΣΕ), μετά την μη υπογραφή της από τον ΣΕΒ και στο πλαίσιο μιας ευρείας «συναινετικής διάθεσης» που εκφράστηκε και με την παρουσία Τσίπρα στην συνέλευση του ΣΕΒ και τις «φιλικές» δηλώσεις Δασκαλόπουλου προς την αξιωματική αντιπολίτευση, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αλέθονται κυριολεκτικά στον μύλο της εκμετάλλευσης και των «ατομικών συμβάσεων εργασίας». Το εγχώριο καπιταλιστικό κράτος της εξάρτησης, της λαϊκής εξαθλίωσης και υποδούλωσης, ενισχύει τα κέρδη της τάξης που υπηρετεί και δυναμώνει - θωρακίζει τους αστικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς και τις αυταρχικές αντιλαϊκές δομές του, νομοθετικά. Αξιοποιώντας το αστικό κατασκεύασμα, το δικό τους κατασκεύασμα που είναι οι φασίστες, οι ρατσιστές και οι συμμορίες («Χρυσή Αυγή» κλπ) δυναμώνει την τρομοκρατία, την καταστολή, την εκτροπή όπως έδειξε και η φασιστική προληπτική επιστράτευση των Καθηγητών.
Ενώ η αστική επίθεση ενάντια στο λαό επιταχύνεται, ενώ η κατάσταση έχει γίνει δραματική, οι ηγεσίες του συμβιβασμού και της προδοσίας, σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, δεν παρακολουθούν μόνο απλά αδιάφορα, σαν παρατηρητές και θεατές τις εξελίξεις αλλά σαμποτάρουν ανοιχτά και προδίδουν τους αγώνες των εργαζομένων όπως έδειξε η πρόσφατη «απεργία»  των εκπαιδευτικών, αυτή που δεν έγινε. Είναι μια περίπτωση με σημασία..

Με το μεν ΠΑΜΕ να συγκροτεί ευθύς εξαρχής, ακολουθώντας την κυβερνητική πολιτική, τον ΠΡΩΤΟ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, πράγμα που δεν αποτόλμησε καμιά άλλη συνδικαλιστική Παράταξη – ούτε καν η φιλοκυβερνητικές ΔΑΚΕ(ΝΔ)-ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) – εγκαινιάζοντας μαζί μ’ όλα τα κόμματα την απομόνωση των Καθηγητών με παντός είδους συκοφαντίες και μεθοδεύοντας τη ματαίωση της απεργίας. Οι μόνιμα «θαρραλέοι» υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ, είναι τώρα, για πολλοστή φορά, και «θαρραλέοι»-μαχητικοί ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ. Οι δε ΔΑΚΕ (ΝΔ), ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ), Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΡΙΖΑ) ξεπούλησαν-πρόδωσαν το δίκαιο αγώνα, αποφασίζοντας τη ματαίωση της απεργίας των Καθηγητών. Αν όλα τα πολιτικά κόμματα πολέμησαν με «νύχια και με δόντια» τον αγώνα των Καθηγητών κατασυκοφαντώντας τον, ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, μαζί και οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, ΠΡΟΔΩΣΑΝ τον αγώνα των καθηγητών με πρωτοπορία το ΠΑΜΕ, που αφού για μέρες κατασυκοφαντούσε την απεργία ως «τυχοδιωκτική πρόταση για 5ήμερη απεργία στις εξετάσεις»(«Ρ» 17/5/2013, σελ.1, και αλλού), το ΜΟΝΟ που το ενδιέφερε ΔΕΝ ήταν βέβαια οι «μαθητές-γονείς», αλλά η ΣΤΗΡΙΞΗ της κυβέρνησης Σαμαρά: «Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης» (Σοφιανός-«Κ»ΚΕ, MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»).

Τα κόμματα της χρουτσωφικής σοσιαλδημοκρατικής «αριστερά » (ΣΥΡΙΖΑ - «Κ» ΚΕ) πραγματοποιούν αναλόγως την περίσταση, «παρεμβάσεις» με την μορφή ανακοινωθέντων δημοσιογραφικού τύπου...

Η μαζική και μαχητική ενίσχυση και έκφραση της λαϊκής εργατικής αντίστασης από τη βάση του λαού, της εργατικής τάξης, των ανέργων. των εξαθλιωμένων, της νεολαίας, σε ουσιαστική και βαθιά, διαφορετική πολιτική κατεύθυνση και στόχευση, αποτελεί άμεσο ζήτημα για το λαϊκό κίνημα και τον λαό.

Δεν πέρασαν παρά λίγοι μόλις μήνες, από τα δραματικά αιματηρά γεγονότα του Αυγούστου 2012, τη μαζική σφαγή στα ορυχεία της Νότιας Αφρικής όταν πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις άνοιξαν «πυρ» εναντίον μεταλλωρύχων που διαμαρτύρονταν για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους καθώς και της στέρησης για μεγάλα χρονικά διαστήματα του πενιχρού ημερομισθίου τους. Στα γεγονότα της Νοτίου Αφρικής (με 34 νεκρούς εργάτες μεταλλωρύχους και 78 τραυματίες), τα κροκοδείλια δάκρυα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των αστικών κυβερνήσεων και των λακέδων τους ανά τον κόσμο περίσσευαν, μεταξύ των οποίων η προδοτική, παλαιά και νέα χρουτσωφική σοσιαλδημοκρατία, ιδιαίτερα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ που δεν καταδίκασε αλλά αντίθετα υπεράσπισε τη μαζική σφαγή - σφαγή που διαπράχθηκε από την κυβέρνηση της Ν. Αφρικής στην οποία συμμετέχουν το αδελφό της χρουτσωφικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα NA«Κ»K και το αδελφό ρεφορμιστικό συνδικάτο του ΠΑΜΕ COSATU: «Στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής συμμετέχουν το Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο ANC, το Νοτιοαφρικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα και τα συνδικάτα COSATU» («Ρ», 26/8/2012, σελ. 17). Αυτός που έδωσε την ΕΝΤΟΛΗ της πρωτοφανούς σφαγής των μεταλλωρύχων ήταν η πολυεθνική «LONMIN» και αυτός που ΔΙΕΤΑΞΕ την αστυνομία να τους δολοφονήσει ήταν η κυβέρνηση του Τζέικομπ Ζούμα.

Αποτροπιασμός και αισθήματα «ντροπής» κατέκλυζαν τις ανακοινώσεις τους, με εμετικές αναφορές για τις προόδους που έχει καταγράψει η Νότιος Αφρική μετά την πτώση του καθεστώτος –απαρτχάιντ- και προβάλλοντας την έκπληξή τους για την αναβίωση του στις άθλιες συνθήκες βάρβαρης εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού (που σύμφωνα με στατιστικές του ΟΗΕ επιβιώνει με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα). Μολονότι εξεγέρσεις εργατών συνεχίστηκαν και συνεχίζονται στην Νότια Αφρική στις μονάδες ορυχείων από τους μεταλλωρύχους και άλλων εταιριών για την αντιμετώπιση ίδιων συνθηκών, τα καθεστωτικά ΜΜ«Ε» γρήγορα ξέχασαν τα γεγονότα και το δημοσιογραφικό τους ενδιαφέρον μετατοπίστηκε σε άλλα ζητήματα ποιο ουσιαστικά για τους κεφαλαιοκράτες εντολοδόχους τους.

Τα γεγονότα της Νοτίου Αφρικής (τον σκουπιδότοπο των ιμπεριαλιστών) ίσως είναι πολύ μακριά για να αγγίξουν την ευρωπαϊκή και ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία, «σκέφτονταν οι αστοί». Έχει περάσει λίγος καιρός από την βάναυση μεταχείριση των μεταναστών εργατών στην Μανωλάδα Ηλίας, από «μεγαλοτσιφλικάδες» -καπιταλιστές του αγροτικού κόσμου, που έφερε στην επιφάνεια την βάναυση εκμετάλλευση των μεταναστών από το δυτικό κεφάλαιο, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για άλλη μια φορά τα κροκοδείλια δάκρυα των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε., του Δ.Ν.Τ., του ΟΗΕ, και της δικής μας αστικής τάξης και των λακέδων της κατέκλεισαν τα δελτία ειδήσεων. Αλλεπάλληλες ήταν οι ανακοινώσεις των αστικών κομμάτων και των εντολοδόχων τους, ενημερώσεις «καταδίκης» της άθλιας μεταχείρισης των μεταναστών, προσθέτοντας πάμπολλες φορές δίπλα στην λέξη –μετανάστη- την λέξη –παράνομος-. Φαίνεται πώς οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. έχουν μικρή μνήμη καθώς έχουν διαγράψει από την ιστορική τους σκέψη την επί αιώνες αποικιοκρατία, την καταλήστευση και βαθύτατη εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού των αποικιών τους. Και τώρα, ενώπιων των αποτελεσμάτων της αποικιοκρατίας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της εκμετάλλευσης, του σύγχρονου δουλεμπορίου σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στις καθημερινές εικόνες της καπιταλιστικής καταπίεσης σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ε.Ε., μίας καθημερινότητας που η Μανωλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Σύντομα τα καθεστωτικά ΜΜ«Ε» θα εντοπίσουν άλλα ζητήματα ποιο σημαντικά για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και το ζήτημα «Μανωλάδα» θα εξαφανιστεί, όπως χάθηκε από την ειδησεογραφία η ανασφάλιστη εκμετάλλευση οικιακού προσωπικού αλλοδαπών εργατών από υπουργό της κυβέρνησης της μοναρχοφασιστικής Νέας Δημοκρατίας πριν λίγα χρόνια.

Ας αναφέρουμε ωστόσο ορισμένα στατιστικά στοιχεία. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας, η αδήλωτη εργασία στην Ελλάδα ξεπερνά το 30%, ενώ σε επιχειρήσεις φασόν και γεωργικές εκμεταλλεύσεις φθάνει ακόμα και το 70%. Στελέχη των φορέων κοινωνικής ασφάλισης υποστηρίζουν ότι το 50% της αδήλωτης εργασίας αφορά αλλοδαπούς, συνήθως χωρίς άδεια, ενώ από τα στοιχεία της επιθεώρησης εργασίας προκύπτει ότι το 47% των αλλοδαπών εργαζομένων που ελέγχθηκαν κατά το περασμένο έτος σε ολόκληρη τη χώρα, ήταν ανασφάλιστο. Εμπρός στην κατάσταση που περιγράφουν τα στοιχεία αυτά, τίθεται το ερώτημα; Ποιος κερδίζει από την εκμετάλλευση των μεταναστών; Μήπως αυτή (η εκμετάλλευση) αφορά μόνο μετανάστες; Ποιος ο ρόλος της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Στα παραπάνω ερωτήματα που τέθηκαν θα απαιτούνταν πολλές πολλές σελίδες αρθρογραφίας για να αναλυθούν οι συνθήκες κυριαρχίας του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου ανά τον κόσμο. Εδώ ας αναφερθεί μόνο το έργο του  Φ. Ένγκελς «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» που περιέγραψε ζωντανά την εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους κεφαλαιοκράτες στα πλαίσια της βιομηχανικής επανάστασης. Μετέφερε μέσα από τις γραμμές του έργου του, την εξαθλίωση, την καταπίεση, την ανέχεια, την φτώχεια που αντιμετώπιζαν καθημερινά οι εργάτες στις βιομηχανίες/βιοτεχνίες, την εκμετάλλευση νεαρών παιδιών από την ηλικία των 6 ετών καθώς και την θέση της γυναίκας τόσο στον χώρο εργασίας όσο και στο νοικοκυριό. Από τότε έως σήμερα, το κεφάλαιο έγινε ιμπεριαλιστικό χρηματιστικό και η εκμετάλλευση ακόμα πιο βίαιη και βάναυση. Η διάσταση μεταξύ ολιγαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και εργατικής τάξης αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. Το σύγχρονο δουλεμπόριο με τα δικά του χαρακτηριστικά σκλαβοπάζαρου αποτελεί την εικόνα των υπανάπτυκτων χωρών, σε Αφρική Ασία κ.α. Στις δυτικές ανεπτυγμένες χώρες και τις ΗΠΑ, η εκμετάλλευση ίσως δεν έχει την ολοφάνερη εικόνα του σκλαβοπάζαρου αλλά έχει τα άμεσα χαρακτηριστικά της ανασφάλιστης εργασίας, της παραβίασης του ωραρίου, των απειλών απολύσεων με φόντο τα ποσοστά ανεργίας κ.α. Άμεσα κερδισμένος σε κάθε περίπτωση είναι μία χούφτα κεφαλαιοκρατών, σε πλαίσια διεθνών ομίλων (μονοπωλίων), με τις μορφές ευέλικτης εργασίας και χαμηλού επιπέδου ημερομισθίου να αποτελούν το σκαλοπάτι για την αύξηση της υπεραξίας των ιδιοκτητών-καπιταλιστών. Η πολιτική που προωθεί η αντιδραστική Ε.Ε. σε στενή συνεργασία με το Δ.Ν.Τ. και τις Ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ, είναι πολιτική αποικιοποίησης των σχετικά αναπτυγμένων χωρών με στόχο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να καταστεί ανταγωνιστικό σε σύγκριση με το καπιταλιστικό κεφάλαιο στην Ασία (Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία), προσπαθώντας να κρύψει την επιθετικότητάς της με στόχο την περαιτέρω υποδούλωση της εργατικής τάξης, φορτώνοντας στις πλάτες της τελευταίας τις απώλειες από το χρηματιστικό παιχνίδι των τραπεζιτών, ευαγγελίζοντας την ανάπτυξη. Κρύβοντας τεχνηέντως τις μορφές που η ανάπτυξη αυτή θα προσαρμόσει τους εργαζόμενους σε νέα πιο βάρβαρη εκμετάλλευση. Την ίδια στιγμή που προωθεί τον ναζιφασιστικά κόμματα τρομοκρατώντας τους αντιφασίστες εργαζομένους, χύνοντας το δηλητήριο του εθνικισμού και του ρατσισμού, με τελικό αποτέλεσμα την διαίρεση μεταξύ εργατών ντόπιων και ξένων ακολουθώντας την πολιτική «διαίρει και βασίλευε»!

Οι εργάτες που βιώνουν την εκμετάλλευση, γνωρίζουν από πρώτο χέρι, πώς η εκμετάλλευση δεν αφορά μόνο τους μετανάστες αλλά όλους τους εργαζομένους ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, ή θρησκευτικής πίστης. Τα καθεστωτικά ΜΜ«Ε» στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες δυτικές χώρες αναφέρονται στιγμιαία ή προσπαθούν να κρύψουν ολοκληρωτικά την καταπίεση, την βαναυσότητα και τις άθλιες συνθήκες εργασίας που αντιμετωπίζουν και οι «ντόπιοι» εργάτες. Πτυχιούχοι νέοι φεύγουν προς άλλες κατευθύνσεις, σε άλλες χώρες για να βιώσουν μία εξευρωπαϊσμένη εκμετάλλευση, ή εάν μείνουν στον τόπο τους, αναγκάζονται να εργαστούν σε αντικείμενο διαφορετικό από τον επαγγελματικό αντικείμενο. Οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες και σε κάποιες περιπτώσεις πλησιάζουν εκείνες της Μανωλάδας Ηλείας. Με σύμμαχο το αστικό καθεστώς, οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τους νόμους που θεσπίζονται προς όφελός τους, την ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών, την διάβρωση του δικαστικού συστήματος, για να εντείνουν την βαναυσότητα απέναντι στους εργαζόμενους.

Έσπευσαν τα καθεστωτικά ΜΜ«Ε» στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να διαδώσουν την είδηση περί ακύρωσης συμφωνιών προμηθειών διαφόρων εταιριών για τις φράουλες Μανωλάδας. Η υποκρισία περισσεύει στους εντολοδόχους των αστών. Οι εταιρίες από Ρωσία και Ιταλία που ακύρωσαν τις προμήθειες φράουλας, δεν συγκινήθηκαν από τις αποτρόπαιες συνθήκες εκμετάλλευσης των μεταναστών εργατών, αλλά αντίθετα έσπευσαν να ακυρώσουν τις συμφωνίες για να κλείσουν νέες συμφωνίες από άλλες χώρες παραγωγής φράουλας π.χ. Τουρκία, με ακόμη χαμηλότερο το κόστος αγοράς. Άραγε η Ε.Ε., θα διεξάγει έρευνες στους τόπους παραγωγής φράουλας στην Τουρκία και την κάθε Τουρκία, να διαγνώσει την ανασφάλιστη εργασία, την καταπίεση και την βαναυσότητα των καπιταλιστών; Προφανώς και όχι. Η στάση τους παραμένει υποκριτική, καθώς η εκμετάλλευση των εργαζομένων, η αποικιοποίηση των εξαρτημένων χωρών, η ανασφάλιστη εργασία, η παραβίαση του ωραρίου, οι απειλές περί απόλυσης κ.α. είναι η ίδια η πολιτική της Ε.Ε. που έχει συμφωνηθεί εδώ και χρόνια στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και πλέον με αφορμή την οικονομική κρίση, προωθούν τους στόχους τους απροκάλυπτα. Το ζήτημα δεν περιορίζεται εντός των εθνικών συνόρων... ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα, με το έργο του ο Β.Ι. Λένιν «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» τόνιζε πως το κεφάλαιο ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα, σε μονοπωλιακό επίπεδο εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης διεθνώς και όχι τοπικώς.

Το συμπέρασμα είναι: «Μανωλάδες» έχει γεμίσει ο καπιταλιστικός κόσμος ολόκληρος. Οι αστών που σφυρίζουν αδιάφορα είναι οι ίδιοι που ασκούν μια ολοένα και πιο βάρβαρη εκμετάλλευση που θα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, όσο το προλεταριάτο δεν οργανώνεται και δεν αντιμετωπίζει την κεφαλαιοκρατική επίθεση με τρόπο συστηματικό και αποφασιστικό.

Harry Pollitt: Εισήγηση στο 21ο Εθνικό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, Νοέμβρης 1949


(Απόσπασμα από το 7: Το Κομμουνιστικό Κόμμα)

Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ένα επαναστατικό κόμμα βασισμένο στη διδασκαλία των Μαρξ- Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν. Ιστορική αποστολή του είναι να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε νίκη επί του καπιταλισμού, στη συντριβή του καπιταλιστικού συστήματος και στην αντικαταστασή του από την εξουσία της εργατικής τάξης.

Σε τρεις νέες απολύσεις από το «Ριζοσπάστη» προχώρησε η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ στις 30/5/2013. Πρόκειται για τους: Χριστίνα Μαυροπούλου (διεθνές ρεπορτάζ),  Βασίλη Παπαγεωργίου (σκιτσογράφος) και Γιώργο Φλωράτος (ρεπορτάζ υπουργείου Ανάπτυξης).

Οι απολύσεις στο Ριζοσπάστη έχουν ξεπεράσει τις 20 σε σύνολο 83 δημοσιογράφων που δούλευαν στο Ριζοσπάστη έως το Δεκέμβρη του 2012

Ι.Β. Στάλιν: ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ 9 ΤΟΥ ΜΑΗ 1945
 



Σύντροφοι! Πατριώτες και πατριώτισσες!

Έφτασε η μεγάλη μέρα της νίκης ενάντια στη Γερμανία. Η φασιστική Γερμανία, γονατισμένη από τον Κόκκινο στρατό και τα στρατεύματα των συμμάχων μας, αναγνώρισε πως είναι ηττημένη και δέχτηκε να συνθηκολογήσει δίχως όρους.

Στις 7 του Μάη στην πόλη Ρέϊμς υπογράφτηκε το προκαταρκτικό πρωτόκολλο συνθηκολόγησης. Στις 8 του Μάη οι αντιπρόσωποι της γερμανικής ανώτατης διοίκησης, μπροστά στους αντιπρόσωπους της ανώτατης διοίκησης των συμμαχικών στρατευμάτων και της ανώτατης διοίκησης των σοβιετικών στρατευμάτων, υπόγραψαν στο Βερολίνο το τελικό έγγραφο της συνθηκολόγησης, που η εφαρμογή του άρχισε από την 24η ώρα της 8 του Μάη.

Ξέροντας τη συνήθεια των γερμανών λύκων να θεωρούν κουρελόχαρτα τα σύμφωνα και τις συνθήκες, δεν έχουμε καμιά βάση να πιστεύουμε στο λόγο τους. Ωστόσο σήμερα από το πρωί, τα γερμανικά στρατεύματα σε εκτέλεση της πράξης της συνθηκολόγησης, άρχισαν να καταθέτουν τα όπλα κατά μάζες και να παραδίνονται αιχμάλωτα στα στρατεύματά μας. Αυτό πια δεν είναι κουρελόχαρτο. Είναι η πραγματική συνθηκολόγηση των ενόπλων δυνάμεων της Γερμανίας. Είναι αλήθεια πως μια ομάδα γερμανικά στρατεύματα στην περιοχή της Τσεχοσλοβακίας αρνείται ακόμα τη συνθηκολόγηση. Αλλά ελπίζω πως ο Κόκκινος στρατός θα κατορθώσει να τους κάνει να συνέλθουν.

Τώρα μπορούμε να δηλώσουμε με πεποίθηση, πως έφτασε η Ιστορική μέρα της τελικής συντριβής της Γερμανίας, μέρα της μεγάλης νίκης του λαού μας ενάντια στο γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Οι μεγάλες θυσίες που προσφέραμε για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Πατρίδας μας, οι αμέτρητες στερήσεις και βάσανα που πέρασε ο λαός μας στο διάστημα του πολέμου, η γεμάτη υπερένταση εργασία στα μετόπισθεν και στο μέτωπο, που προσφέρθηκαν στο βωμό της Πατρίδας, δεν πήγαν χαμένα και στεφανώθηκαν με την πλέρια νίκη πάνω στον εχθρό. Η προαιώνια πάλη των σλαβικών λαών για την ύπαρξή τους και την ανεξαρτησία τους, τέλειωσε με τη νίκη πάνω στους γερμανούς επιδρομείς και τη γερμανική τυραννία.

Από δω και μπρος πάνω στην Ευρώπη θα κυματίζει η μεγάλη σημαία της ελευθερίας των λαών και της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς.

Πριν από τρία χρόνια ο Χίτλερ δήλωσε δημόσια, πως μέσα στα καθήκοντα του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ένωσης και η απόσπαση από αυτήν του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα : «Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μη μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί». Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ· η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημα τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ένωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία.

Σύντροφοι! Ο μεγάλος πόλεμος για την Πατρίδα τελείωσε με την πλέρια νίκη μας. Η περίοδος του πολέμου στην Ευρώπη τελείωσε. Άρχισε η περίοδος της ειρηνικής εξέλιξης.

Σας συγχαίρω για τη νίκη σας, αγαπητοί μου πατριώτες και πατριώτισσες!

Δόξα στον ηρωικό Κόκκινο στρατό μας, που υπεράσπισε την ανεξαρτησία της Πατρίδας μας και κατάκτησε τη νίκη πάνω στον εχθρό! Δόξα στο μεγάλο μας λαό, το λαό - νικητή!

Αιώνια δόξα στους ήρωες που έπεσαν στις μάχες ενάντια στον εχθρό και έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ευτυχία του λαού μας!

Νέα σημαντικότατη ιστορική μαρτυρία-ντοκουμέντο του Γερμανού αντιφασίστα Edgar Kupfer - Koberwitz κρατούμενου στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου για το Ζαχαριάδη

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΣΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ

Νέα σημαντικότατη ιστορική μαρτυρία-ντοκουμέντο του Γερμανού αντιφασίστα Edgar Kupfer - Koberwitz κρατούμενου στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου για το Ζαχαριάδη

Ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και ο πιστός μαθητής του ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ είναι απ' τους κομμουνιστές-ηγέτες που συγκέντρωσαν το θανάσιμο και άσβεστο ταξικό μίσος - δικαιολογημένα άλλωστε ως ασυμβίβαστοι επαναστάτες - της αστικής και φασιστικής αντίδρασης, έχουν συκοφαντηθεί όσο κανένας άλλος και δεχθεί τόνους λάσπης απ' αυτή αλλά και από τους πράχτορές της προδότες χρουτσωφικούς σοσιαλδημοκράτες. Και οι δυο ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ από αυτή την αντεπαναστατική συμμορία που μετά το 1953 κατέστρεψε το σοσιαλισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες αλλά και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, δολοφονώντας επιπλέον σειρά ηγετικών στελεχών της ΕΕ της Γ΄ΚΔ όπως Δημητρώφ, Ζντάνοφ, Γκότβαλντ, Μπιερούτ, Ράκοσι, Ζαχαριάδη, κλπ.

Η διορισμένη από τους Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ-κλπ δεξιά οπορτουνιστική κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Φλωράκη-κλπ ως ηγεσία στο νέο έκτρωμα του 1956 που προέκυψε απ' την ωμή επέμβαση και τη διάλυση του Κόμματος - αντικατέστησε το παλιό ΚΚΕ - αποφάσισε, αφού είχαν ήδη συλλάβει το Ζαχαριάδη στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), στην «7η Ολομέλειά» τους (Φλεβάρης 1957) να συγκροτήσουν «Επιτροπή» για να ερευνήσει τα «γεννοφάσκια» του Ζαχαριάδη, κολλώντας του, μεταξύ άλλων, και την πρόστυχη ρετσινιά του συνεργάτη των Ναζί στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου της χιτλερικής Γερμανίας.

Παρ' όλο που σ' αυτό το ελεεινό «κατασκεύασμα» που έφερε το όνομα «Επιτροπή» κατέθεσαν αρκετοί αντιφασίστες και κομμουνιστές, κρατούμενοι στο Νταχάου, από διάφορες χώρες, η ενωμένη για μια ολόκληρη 12ετία ως το 1968 κλίκα ενώ τον είχε ήδη εξορίσει, μαζί με τη φασιστική κλίκα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ, στη Σιβηρία - μια στρατιά πολιτικών νάνων που το ύψος όλων μαζί από πλευράς ικανοτήτων, πέρα των προδοσιών τους, δεν έφτανε ούτε στον αστράγαλο του Ζαχαριάδη - ουσιαστικά δεν ανακοίνωσε ποτέ τίποτε το συγκεκριμένο, κρατώντας έτσι το μεγάλο και ατρόμητο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη σε μόνιμη και διαρκή πολιτική ομηρία, ακόμα και πεθαμένο, με τη ρετσινιά του συνεργάτη των Ναζί, δεκαετίες ολόκληρες ως το Νοέμβρη του 2011.

Αν όλοι μαζί οι δεξιοί οπορτουνιστές τον εξόρισαν και μαζί τον κράτησαν στη Σιβηρία ως τη διάσπασή τους το 1968, στη συνέχεια εκείνοι που τον κράτησαν εξορία ήταν η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Κολιγιάννη-Τσολάκη-Φλωράκη-κλπ και κείνη που τελικά τον δολοφόνησε για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα προδοτικά σχέδια ήταν η σοσιαλφασιστική κλίκα των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ. Ορθότατα σημειώνει ο σ. Νίκανδρος Κεπέσης εκφράζοντας και τη γνώμη-εκτίμηση της τεράστιας συντριπτικής πλειοψηφίας των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, μελών και οπαδών του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ: «Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές... Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία, αν δεν της το ζήτησε εκείνος, για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και ναχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη». (Νίκανδρος Κεπέσης: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45-46, Αθήνα 2006)

Μόλις το Νοέμβρη του 2011 δηλ. μετά 55 χρόνια η σοσιαλδημοκρατική ομάδα της Παπαρήγα που υπερασπίζεται με «νύχια και με δόντια» τους δολοφόνους του Νίκου Ζαχαριάδη έδωσε κάποια ελάχιστα αποσπάσματα, αντί να δοθούν ολόκληρα στη δημοσιότητα, από τις καταθέσεις των κρατουμένων στο Νταχάου για το Ζαχαριάδη στο «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968 Β’ Τόμος» σελ. 391-393, Αθήνα 2011. Για το μέγεθος αυτής της πολιτικής απάτης ας αναφερθεί μόνο μια χαρακτηριστική περίπτωση: Εκείνη της κατάθεσης του Γερμανού Κομμουνιστή Όσκαρ Χίνκελ απ’ την οποία έδωσαν στην δημοσιότητα μόνο δυόμιση σειρές (σελ. 393) (παλιότερα δημοσιεύτηκε στην «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», αρ. φύλ. 72 15-31/10/1999 αλλά και αρ. φυλ. 145 1-15/11/2002, ολόκληρη η κατάθεση του Όσκαρ Χίνκελ που έφτασε στα «χέρια» μας απ’ τα Αρχεία τους).

Κανένας βέβαια κομμουνιστής δεν πίστευε ούτε ήταν ποτέ δυνατό να πιστεύει τις άθλιες και τερατώδεις, ασφαλίτικου χαρακτήρα, συκοφαντίες των προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών («Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕ εσ.) και όποιων άλλων αντιδραστικών λασπολόγων, όμως η μαρτυρία του αγωνιστή κρατούμενου στο Νταχάου Βαγγέλη Παπανίκου: «Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου, Αθήνα 1999» (βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», αρ. φυλ. 74, 15-30/11/1999 και αρ. φυλ. 75, 1-15/12/1999), αλλά και του Γερμανού Ιστορικού Christoph U. Schminck-Gustavus: «ΝΤΑΧΑΟΥ Έλληνες κρατούμενοι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, Αθήνα 2004»(βλ. «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», αρ. φυλ. 156 15-30/4/2003, 158 15-31/5/2003 και 159 1-15/6/2003 όπως επίσης και αρ.φυλ. 255-256 1-31/8/2007), έθεσαν οριστικά τέρμα στις αθλιότητες των διαφόρων φασιστοειδών τύπου Χονδροκούκη, άκαπνων χαρτογιακάδων τύπου Λ. Μάλαμα, αλλά πρωτίστως των αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών χρουστσωφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών Φλωράκη-Παπαρήγα.

Ας προστεθεί στις μαρτυρίες του Παπανίκου και στις όσες αξιόλογες συγκέντρωσε ο Γερμανός ιστορικός (Δ. Δημητριάδη, ΤΖ. Μελοντία, Κ. Τζίφου) και η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗ ιστορική μαρτυρία του Γερμανού αντιφασίστα, κρατούμενου στο Νταχάου, Edgar Kupfer – Koberwitz: «Dachauer Tagebuecher», Kindler Verlag, Μόναχο 1997, που στις σελίδες 481-500 με τίτλο «Μαρτυρίες κρατουμένων» δημοσιεύει μαρτυρίες στις οποίες εκφράζεται η γνώμη αντιφασιστών και κομμουνιστών κρατουμένων για την συμπεριφορά του ίδιου στο Νταχάου. Τις μαρτυρίες συγκέντρωσε τότε, αμέσως μετά τη διάλυση του στρατοπέδου, αφού πρώτα απευθύνθηκε στη «Διεθνή Επιτροπή Κρατουμένων» στις 12 Μάη του 1945: «Με την σύμφωνη γνώμη της Διεθνούς Επιτροπής Κρατουμένων μοίρασα στις ομάδες των διαφόρων Εθνών το παρακάτω κείμενο γραμμένο και πολυγραφημένο από μένα» (σελ. 481) (βλ. παραπάνω φωτοτυπία του κειμένου στα γερμανικά). Συγκέντρωσε, όπως γράφει, 75 μαρτυρίες κρατουμένων απ’ τις οποίες δημοσίευσε τις 26 από κρατούμενους διαφόρων χωρών (Βέλγοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Έλληνες, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Αυστριακοί, Πολωνοί, Ρώσοι, Σλοβένοι, Τσέχοι). Όλα τα πρωτότυπα των μαρτυριών, όπως αναφέρει, βρίσκονται στην κατοχή του (προφανώς και η πρωτότυπη κατάθεση του Ζαχαριάδη).

Από την πλευρά των Ελλήνων κρατουμένων έχει καταθέσει γραπτή μαρτυρία μόνο ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ που είναι δημοσιευμένη στη σελίδα 491 (βλ. παραπάνω φωτοτυπία του Γερμανικού κειμένου):

«ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο κρατούμενος Edgar Kupfer, την περίοδο που εγώ τον γνώρισα, συμπεριφέρθηκε απέναντι σ’ όλους φιλικά και αδελφικά. –Ήταν πάντοτε έτοιμος να βοηθάει σε κάθε ανάγκη. – Έτσι συμπεριφέρθηκαν μόνο εντελώς λίγοι άνθρωποι στο Νταχάου.


 

Ζαχαριάδης

Αριθμός κρατουμένου στρατοπέδου: 28777

Αθήνα


 

Στρατόπεδο Νταχάου Απελευθερωμένος

22 Μάη 1945»

Η παραπάνω σημαντικότατη ιστορική μαρτυρία – ντοκουμέντο που διασώθηκε από τον Γερμανό αντιφασίστα Edgar Kupfer – Koberwitz αποτελεί μια επιπλέον πειστικότατη απόδειξη που διαψεύδει τις ασφαλίτικου χαρακτήρα αθλιότητες σε βάρος του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη και στιγματίζει για πάντα στην ιστορία ως αισχρούς, ελεεινούς και τρισάθλιους συνειδητούς ΛΑΣΠΟΛΟΓΟΥΣ όλους τους συκοφάντες του απ’ τη φασιστική αντίδραση ως τους προδότες χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες της κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ-Παπαρήγα κλπ.

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως ένας «συνεργάτης» των ναζί δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να καταθέσει τη μαρτυρία του για τη συμπεριφορά στο στρατόπεδο ενός αντιφασίστα και μάλιστα ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ και με τη ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ της τότε αντιφασιστικής «Διεθνούς Επιτροπής Κρατουμένων» στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου της χιτλερικής Γερμανίας.

Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 375, 1-31/10/2012

Οι χρυσαυγίτες δείχνουν να ανεξαρτητοποιούνται από τη γραμμή του Μιχαλολιάκου, και μάλιστα ο Ηλιόπουλος έχει περάσει σε εντελώς αντίθετο ρεύμα. Στο παρακάτω βίντεο αυτό φαίνεται ξεκάθαρα:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=m0nMdi831LM

Περίεργο που τα εν λόγω χιτλερικά αποβράσματα αψηφούν την επίσημη γραμμή του κόμματος, που θεωρούσε τον Τσε Γκεβάρα "εθνικιστή" και του αφιέρωνε ολόκληρα πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα:

Η Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) εκφράζει τη θλίψη της για το θάνατο του Συντρόφου  Chbari Abdelmoumem.

Ο σ. Chbari υπήρξε παράδειγμα αγωνιστή κομμουνιστή από τα νεανικά του χρόνια. Ήταν πάντοτε παρών στον αγώνα για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη στο Μαρόκο.

Υπήρξε υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του Δημοκρατικού Δρόμου και από αυτή τη θέση δούλεψε πάνω στις αρχές του Διεθνισμού και τις φιλίας μεταξύ των λαών και των επαναστατικών οργανώσεων της Αφρικής και ολόκληρου του κόσμου.

Θα τον θυμόμαστε πάντοτε ως σύντροφο και αγωνιστή. Τιμή και δόξα στο Σύντροφο!

Ζήτω ο Διεθνισμός και η αλληλλεγγύη των λαών και των επαναστατικών οργανώσεων!

Η Συντονιστική Επιτροπή της ICMLPO
24 Μάη 2013

«Αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο

Υποκρισία και κατασταλτικές πονηριές

 

Καταρχήν έχουμε την υποκρισία. Υποκρισία από τη ΝΔ, που δήθεν υπερασπίζεται τα πολιτικά δικαιώματα, ενώ στην πραγματικότητα κλείνει το μάτι προς το ακροδεξιό ακροατήριο, τους δεσποτάδες και τα κάθε είδους φασισταριά. Υποκρισία από τον ΣΥΡΙΖΑ, που πριν από ενάμιση χρόνο καταψήφιζε το ίδιο νομοσχέδιο (όταν το έφερνε ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Μ. Παπαϊωάννου), με το επιχείρημα ότι μʼ αυτό θα μπορούσε να πάει φυλακή κάθε μαρξιστής, ενώ τώρα πρωτοστατεί στην προπαγάνδα ότι το νομοσχέδιο πρέπει πάση θυσία να ψηφιστεί.
Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει σπέκουλα. Το επιχείρημα ότι το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη πρέπει να ψηφιστεί, διότι έχουν αλλάξει τα πράγματα και η Χρυσή Αυγή είναι πλέον εκλογικά και πολιτικά ισχυρή, είναι κυριολεκτικά για σφαλιάρες. Πρώτο, γιατί αν χρειάζεται αντιρατσιστικός νόμος αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο ισχυρές είναι κάποιες ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις, αλλά με ζητήματα αρχών. Δεύτερο, γιατί είναι τουλάχιστον πρόκληση νʼ ακούγεται ότι χάρη σʼ ένα νομοθέτημα μπορεί να ανακοπεί η δυναμική των νεοναζί.
Υπάρχει και τώρα αντιρατσιστικό νομικό πλαίσιο, αλλά δεν εφαρμόζεται. Και δεν εφαρμόζεται γιατί ο ρατσισμός είναι κυρίαρχη πολιτική.

Υποκρισία και από ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ, που δήθεν αφρίζουν από το κακό τους. Γιατί όμως στοχοποιούν τον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης Π. Μπαλτάκο και όχι τον Σαμαρά, που είναι ο εντολέας του Μπαλτάκου; Και τι θα κάνουν αν ο Σαμαράς επιμείνει στην απόφασή του; Μήπως θα ρίξουν την κυβέρνηση; Εχουν τον κώλο να πάνε σε εκλογές; Αυτοί που έχουν καταπιεί αμάσητα τόσα νομοθετήματα, στα οποία υποτίθεται ότι διαφωνούσαν, θα ρίξουν την κυβέρνηση για ένα ήσσονος σημασίας νομοθέτημα; Ο ελληνικός λαός ξέρει πλέον πολύ καλά, ότι είναι άσοι στις κωλοτούμπες.

Πέρα από την υποκρισία των αστικών κομμάτων, όμως, υπάρχει και η ουσία. Και η ουσία λέει πως το συγκεκριμένο νομοθέτημα κάθε άλλο παρά απαλλαγμένο από κατασταλτικές πονηριές είναι. Αντίθετα, αποτελεί τον προθάλαμο για την ποινικοποίηση της ίδιας της επαναστατικής ιδεολογίας. Κι αυτό το ξέρει πολύ καλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, γιʼ αυτό και καταψήφισε το νομοσχέδιο Παπαϊωάννου, όταν αυτός το προώθησε το 2011.

Το νομοσχέδιο εισάγει στο εθνικό Δίκαιο την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ (της 28.11.2008) «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου». Σʼ αυτή την απόφαση αναφέρεται καθαρά και απερίφραστα: «Η παρούσα απόφαση - πλαίσιο δεν εμποδίζει κράτος - μέλος να θεσπίζει διατάξεις εθνικού δικαίου με τις οποίες επεκτείνεται το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 1 παράγραφος 1 στοιχεία γ) και δ) σε εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδας προσώπων, η οποία προσδιορίζεται βάσει άλλων κριτηρίων εκτός από εκείνα της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, των γενετικών καταβολών ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, όπως είναι αυτά της κοινωνικής θέσης ή των πολιτικών πεποιθήσεων».

Με βάση αυτή την πρόβλεψη ψηφίστηκαν διάφοροι αντικομμουνιστικοί νόμοι σε χώρες του τέως παλινορθωμένου καπιταλισμού, οι οποίοι απαγορεύουν να λειτουργήσει νόμιμα οποιαδήποτε πολιτική δύναμη έχει στον τίτλο της ή στο πρόγραμμά της αναφορά στον κομμουνισμό. Το δε Συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, στη συνεδρίασή του της 19.4.2007, που ψήφισε αυτή την απόφαση-πλαίσιο, αποφάσισε: «Το Συμβούλιο καλεί την Επιτροπή να εξετάσει, και να υποβάλει έκθεση στο Συμβούλιο εντός διετίας από την έναρξη ισχύος της απόφασης - πλαισίου, κατά πόσον είναι αναγκαίο να εκδοθεί μια πρόσθετη πράξη που θα καλύπτει τη δημόσια επιδοκιμασία, άρνηση ή χονδροειδή υποτίμηση εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου εις βάρος ομάδας ατόμων που προσδιορίζεται βάσει άλλων κριτηρίων εκτός από αυτά της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, της γενεαλογικής καταβολής ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, όπως λόγου χάρη η κοινωνική τάξη ή οι πολιτικές πεποιθήσεις».

Η απόφαση-πλαίσιο, την οποία μετέτρεψε σε νομοσχέδιο ο Ρουπακιώτης, είναι το πρώτο βήμα. Το επόμενο βήμα θʼ ακολουθήσει, όπως σαφέστατα προβλέπεται. Στην πράξη, δε, δεν θα διώκονται οι ρατσιστές και οι νεοναζί, αλλά οι επαναστάτες. Γιατί οι ρατσιστές και οι νεοναζί αποτελούν δύναμη κρούσης του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ οι επαναστάτες τους μεγαλύτερους εχθρούς του.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=m2xW6veHY9U