WebWar

Διάφορα θέματα => Ιστορία και Ιδεολογία. => Topic started by: Εθνικόφρων on March 25, 2013, 01:06:01 pm


Title: Βεζανης Δημητριος
Post by: Εθνικόφρων on March 25, 2013, 01:06:01 pm
(http://sshellas88.files.wordpress.com/2013/03/ceb2ceb5ceb6ceb1cebdceb7cf83.jpg?w=430&h=398)

Ο Δημήτρης Βεζανής, Έλληνας εθνικοσοσιαλιστής καθηγητής Πανεπιστημίου, πολιτικός επιστήμονας, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος, γεννήθηκε το 1904 και πέθανε στις 19 Μαρτίου 1968

Κατάγονταν από οικογένεια με οικονομική άνεση. Παππούς του ήταν ο Δημήτριος Βεζανής, έμπορος, εργολάβος και βιομήχανος, ο οποίος το 1882 ήταν συνιδρυτής του εργοστασίου εριουργίας «Βεζανής & Σελάς» στα Πατήσια, εκεί που βρίσκεται σήμερα η βίλα Δρακόπουλου, ενώ πατέρας του ήταν ο Σωτήρης Βεζανής, νομικός και βιομήχανος, με σπουδές κλωστοϋφαντουργίας και ένας από τους πρώτους που έθεσαν τα θέματα της οκτάωρης εργασίας, της αργίας της Κυριακής και της εισαγωγής του θεσμού των κοινωνικών ασφαλίσεων. Είχε μία αδελφή την Ελένη Κοτσαρίδα-Βεζανή.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου στη Γερμανία, όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας στη σχολή Πολιτικών Επιστημών. Το 1932 εκλέχθηκε υφηγητής στην έδρα της Γενικής Πολιτειολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών και τα διαστήματα από το 1948 έως το 1951 και 1953 μέχρι το 1956 ήταν Έκτακτος καθηγητής της ίδιας έδρας. Είχε εκλεγεί επίσης Έκτακτος καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού δικαίου στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, το σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ από το 1943 ήταν τακτικός καθηγητής της ίδιας έδρας.

Την περίοδο 1930-1931 διατέλεσε Νομάρχης Άρτας, ενώ από το 1936 έως το 1948 ήταν διευθυντής στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, [Ι.Κ.Α.]. Ήταν ενεργό πολιτικό και ιδεολογικό στέλεχος Εθνικιστικών κινήσεων και μαζί με τους μαζί με τους Γ. Ρουμάνη, Παμπούκη, Δ. Σούτζο, υπήρξε ηγετικό στέλεχος της οργανώσεως «Εθνικιστικός Σύνδεσμος» , η οποία στην κατοχή δημιούργησε την αντιστασιακή οργάνωση «Πρόμαχοι» και εξέδιδε τα έντυπα «Ο Προμαχών» και «Η Μπόμπα». Ήταν συνεργάτης της δεκαπενθήμερης εφημερίδος «Ο Εθνικοσοσιαλιστής» που εξέδιδε από το 1934 το πολιτικό κόμμα «Οργάνωσις Εθνικοφρόνων Σοσιαλιστών» του Ιάκωβου Διαμαντόπουλου. Τον ίδιο χρόνο υποστήριζε ότι η δημοκρατία είναι στενά συνδεδεμένη με τον ανθρωπισμό και τον σοσιαλισμό, όμως σταδιακά κατέληξε στο συμπέρασμα της απαξίας της Δημοκρατίας και όχι της προσωρινής της ανεπάρκειας, και κατέκρινε την «οικονομική και ηθική βαράθρωσι εις την οποίαν μάς έφερε η δημοκρατική πολιτεία» ως «μία των μεγαλυτέρων πηγών της αντιδημοκρατικής και αντιανθρωπιστικής κινήσεως». Σύμφωνα με την άποψή του υπήρχε κρίση του «δημοκρατισμού», της δημοκρατικής ιδεολογίας, κρίση της ως πολιτεύματος και κρίση του ίδιου του κοινοβουλευτισμού. Στη μελέτη του «Η Κρίσις του Δημοκρατισμού» περιγράφει το φασισμό ως «κυρίως μια πνευματική κίνησις, μία επανάστασις ψυχών κατά της υφισταμένης τάξεως των πραγμάτων…{…}… ο Φασισμός δεν προτιμά την δουλείαν από την ελευθερίαν. Αλλά βλέπων τον άμεσον, τον μέγα κίνδυνον όστις απειλεί όχι μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της φυλής θέλει να τη σώση πάσει δυνάμει, έστω και με θυσίαν των μεγαλυτέρων ανθρωπίνων αγαθών. Η διαφορά λοιπόν μεταξύ αντιδημοκρατών και δημοκρατών δεν είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται υπέρ της δουλείας και οι δεύτεροι υπέρ της ελευθερίας. Αλλ’ ότι οι πρώτοι βλέπουν τον κίνδυνον ενώ οι δεύτεροι δεν θέλουν να ιδούν αυτόν». Το 1944 εντάχθηκε ως μέλος στην αντιστασιακή οργάνωση «Χ» του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα, ενώ την περίοδο από το 1946 έως το 1949, αρθρογραφούσε σε μια σειρά από έντυπα υποστηρίζοντας τις θέσεις των νόμιμων Ελληνικών κυβερνήσεων.

Μιλώντας στις 9 Σεπτεμβρίου 1945, στον χώρο του τότε κινηματογράφου «Καπιτόλ», με θέμα τον Ελληνικό εθνικισμό, είπε «…Εθνικισμός είναι το σύμβολο μιας πίστεως, μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας. Και οι εθνικιστές είναι οι πιστοί της θρησκείας αυτής….. Εις τας τάξεις των εθνικιστών δεν γίνονται δεκτοί όσοι απλώς πιστεύουν και δέχονται την ιδέα του έθνους, αλλά μόνο εκείνοι που πιστεύουν εις αυτήν και είναι έτοιμοι να την πραγματοποιήσουν. Και εις αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η διαφορά μεταξύ του απλώς εθνικόφρονα και του εθνικιστή…{…}…Πιστεύουμε στο Σοσιαλισμό. Ο Εθνικισμός ο οποίος τόσο προέχουσαν θέση δίνει εις το σύνολο και του οποίου η κυριότερη ηθική επιταγή λέγει «θυσιάσου χάριν του συνόλου» δεν μπορεί παρά να θέλει να εξυψώσει όλους εκείνους οι οποίοι έχουν την τιμή να ανήκουν στο ελληνικό έθνος. Ο σοσιαλισμός όμως των οποίον θέλουμε διαφέρει ριζικώς από τον Σοσιαλισμό του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ λέγει «αρπάχτε και φάτε». Εμείς λέμε «δημιούργησε και ζήσε». Θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είμαστε όμως παράφρονες να θέλουμε να σταματήσει η παραγωγή όπως ήθελαν οι άνθρωποι του ΚΚΕ …. Η παραγωγή δεν πρέπει να διατηρείται εις το σημερινό της επίπεδο. Πρέπει διαρκώς να αυξάνει για να ανταποκρίνεται εις τις ανάγκες του λαού. … Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι η πραγματική παραγωγή είναι η παραγωγή των υλικών αγαθών και η πραγματική δημιουργική εργασία είναι η εργασία του εργάτη και του αγρότη. Οι διοικητικές γραφικές υπηρεσίες πρέπει να είναι μόνο οι απαραιτήτως αναγκαίες και να μην μεταβάλλονται εις παράσιτα που θα απορροφήσουν τον δημιουργικό μόχθο του εργάτη…… Ο Σοσιαλισμός για εμάς δεν επιτυγχάνεται με τη λήψη ορισμένων μέτρων όπως για παράδειγμα είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων, η γενική κατάργηση της ιδιοκτησίας, όπως οι κομουνιστές και οι αριστεριστές υποστηρίζουν. … Αφελές και παιδαριώδες είναι να νομίζουμε ότι η κοινωνική ευτυχία θα κατακτηθεί ως δια μαγείας με μιαν μονοκονδυλιά. Μόνο με συνεχείς αγώνες και με διαδοχικές προσεγγίσεις θα πλησιάσουμε την κοινωνική ευτυχία. Και λέγοντας αγώνες δεν μιλάμε για ταξικούς, αλλά για μια συνολική προσπάθεια λαού και της διοίκησης της πολιτείας να υπερνικά διαρκώς τις συνεχείς δυσκολίες και τα αφάνταστα εμπόδια που βάζει ο καπιταλισμός. Απαράβατος όρος μας είναι ότι η ελληνική παραγωγή πρέπει να διατηρηθεί και να αυξάνεται. Κάθε μέτρο μείωση της παραγωγής είναι μέτρο αντισοσιαλιστικόν και αντεθνικόν. Το τεράστιο χάσμα και η τεράστια διαφορά η οποία χωρίζει τον Σοσιαλισμό μας από τον Σοσιαλισμό των μπολσεβίκων είναι ότι εμείς θέλουμε να γίνουν και οι εργάτες άρχοντες ενώ οι κομουνιστές θέλουν να καταστεί πτωχότερος ολόκληρος ο ελληνικός λαός, με τον υποβιβασμό όχι μόνο των ευημερούντων αλλά και αυτών των εργατών και των μισθωτών. Με όσα σας ανέπτυξα προκύπτει ένα αναμφισβήτητο συμπέρασμα: Ο Εθνικισμός δεν είναι κίνημα αντιδραστικό, δεν είναι ένα κίνημα πλουσίων. Ο Εθνικισμός είναι κίνημα κατ΄ εξοχήν λαϊκό». Πήρε μέρος στις εκλογές του 1946 και ήταν υποψήφιος βουλευτής Πειραιώς με τον Συνδυασμό Κόμματος Χιτών Εθνικής Αντιστάσεως και συγκέντρωσε 102 ψήφους.

Μαζί με τους Κύπρου Μακάριο, Νικόλαο Παπαδόπουλο, Γεώργιο Στράτο, Γεράσιμο Κονιδάρη, Αντώνιο Αυγίκο, Σάββα Λοϊζίδη, Σωκράτη Λοϊζίδη, Γεώργιο Γρίβα, Ηλία Τσατσόμοιρο, Δ. Σταυρόπουλο, και Ηλία Αλεξόπουλο, ανήκε στη δωδεκαμελή επιτροπή που συγκροτήθηκε στην Αθήνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η οποία ορκίστηκε στην Καινή Διαθήκη. Η επιτροπή είχε πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, που ήταν ο πολιτικός αρχηγός του Αγώνα. Στις 7 Μαρτίου 1953 στο σπίτι του Γεράσιμου Κονιδάρη, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οδό Ασκληπιού 36Β, στον 3ο όροφο, έδωσε όρκο «…εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα, μυστικόν παν ό,τι γνωρίζω και θέλω ακούσει διά την υπόθεσιν της Ενώσεως της Κύπρου. Θα υπακούω δε εις τας εκάστοτε διδομένας μοι διαταγάς». Τα επόμενα χρόνια η επιτροπή συνεδρίασε στο σπίτι του Δημητρίου Βεζανή στην οδό Σκουφά 34, αλλά και στα σπίτια του καθηγητή Γεράσιμου Κονιδάρη (Ασκληπιού 36Β), του δικηγόρου Σάββα Λοϊζίδη, στην οδό Μαυρομιχάλη 59, και στο δικηγορικό γραφείο του Αντωνίου Αυγίκου, στην οδό Σατωβριάνδου 10.

Το 1954 σε άρθρο του με τίτλο «Ανάγκη ενοποιήσεως της Ελληνικής Εκκλησίας» υπεστήριξε ότι πρέπει να περιορισθούν οι διοικητικές εξουσίες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στις λεγόμενες «Νέες Χώρες», τη Δωδεκάνησο και την Κρήτη, ώστε να υπάρξει μία Εκκλησία που θα διευθύνεται ενιαία, ώστε η Ελλαδική Εκκλησία να αποκτήσει στενότερες σχέσεις με την Ελληνική Πολιτεία. Τις απόψεις του αντέκρουσε κυρίως ο Δημήτριος Τσάκωνας με τα άρθρα του «Η παράδοσις της Εκκλησίας της Ελλάδος και ο Φαρμακίδης» και «Από του Φαρμακίδου εις την Δωδεκάνησον», τα οποία προκάλεσαν την ανταπάντηση του Βεζανή, που δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Οικουμενικόν Πατριαρχείον και Ελληνική Εκκλησία. (Μία απάντησις εις τον κ. Δ. Τσάκωνα)». Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημήτριο Κιτσίκη ήταν θαυμαστής του Περικλή Γιαννόπουλου και θεωρητικός ενός «καθαρά ελληνικού φασισμού», ενώ πάντα κατά τον Κιτσίκη, το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου είχε αποφασίσει να του αναθέσει υπουργικά καθήκοντα, όμως η απόφαση ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή.

Θεωρείται φωτεινή μορφή με ξεκάθαρες πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις, και πίστευε ότι είναι λάθος να μεταφερθούν στην Ελλάδα οι πολιτικές πρακτικές άλλων κρατών της Ευρώπης, καθώς η διαφορετικότητα των Ελληνικών συνθηκών θα οδηγούσε στην καταστροφική τους εφαρμογή. Με άρθρα του στο ΑΟΚΕ, ασχολήθηκε από το 1926 έως το 1935, με θέματα και με την ορολογία του πληθωρισμού.

Στα βιβλία του διατύπωσε την κοσμοθεωρία τού ελληνικού Εθνικισμού και θεωρείται συνεχιστής του έργου των Ίωνα Δραγούμη και Περικλή Γιαννόπουλου. Σημαντικότερα από τα έργα του είναι

    «Dietrels Individualismus und Sosialismus. Ein beitraeg zur Sozialophilosophie. Archiv fur Systematische philosophie» το 1927,
    «Η θεωρητική οικονομική επιστήμη κατά τον Franz Openheimer» το 1927,
    « Zur Kritik des Satzes vom Grunde. Archiv fur systematische Philosophie» το 1929,
    «Ο Παλαμάς φιλόσοφος» το 1930, [«…Η ζωή και η τάξις, η βιολογική δύναμις και το πνεύμα, ισορροπούνται απολύτως εις το πρόσωπον και εις την φιλοσοφίαν του Παλαμά, φιλοσοφία της ζωής και του φέρεσθαι…»],
    «Θεωρία του κράτους» το 1932,
    «Das Aesthestische Grund proplem and seine systematiche Losung», το 1932,
    «Πολιτική και οικονομία» το 1932,

[Στο έργο επισημαίνει την με αυξανόμενο ρυθμό παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, που έγινε που έγινε με αφορμή τον Παγκόσμιο Πόλεμο, διέψευσε τις προσδοκίες για την επικράτηση του σοσιαλισμού, δημιούργησε την εντύπωση ότι η οικονομία είναι ισχυρότερη της πολιτικής και δημιούργησε συμμαχίες φιλελεύθερων και κομμουνιστών. Οι μαρξιστές, σημειώνει ότι, πανηγυρίζουν με τις αποτυχίες των κρατικών επεμβάσεων, καθώς θεωρούν ότι διαφορετικά θα μπορούσε να σωθεί ο καπιταλισμός, φέρνει ως παράδειγμα τον Σβώλο, ενώ οι φιλελεύθεροι που στην Ελλάδα τους εκπροσωπούσε ο Ξενοφών Ζολώτας, πανηγυρίζουν καθώς θεωρούν ότι η επιτυχία του κρατικού παρεμβατισμού θα κατέστρεφε τον καπιταλισμό].

    «Η περί κράτους και δικαίου θεωρία του Felix Somlo» το 1934,
    «Η φιλοσοφία του Λένιν» το 1936,
    «Ο Ανώτατος Άρχων» το 1936, επανέκδοση το 1944,
    «Πολιτισμός και επιστήμη του πολιτισμού» το 1939,
    «Μαθήματα συνταγματικού δικαίου», έργο σε 2 τόμους, το 1938-1939,
    Βάσεις και προοπτική της Κοινωνικής πολιτικής και του εργατικού δικαίου» το 1944,
    «Η ιδέα του κράτους παρ’ Έλλησι» το 1949,
    «Το Κράτος (Πανεπιστημιακές παραδόσεις)» το 1949,
    «Η αιωνία νεότης των Ελλήνων» το 1950,
    «Το μέγα μήνυμα του Περικλή Γιαννόπουλου» το 1951,
    «Θρησκεία και Έθνος» το 1956,
    «Γενική πολιτειολογία 1947-1963»,

[Στο έργο αναφέρει την κατά τη γνώμη του διαφορά Εθνικισμού και Εθνισμού και γράφει ότι ο μεν εθνικισμός αποτελεί την «...ενεργητικήν κατάφασιν της ιδέας του Έθνους..», ενώ ο Εθνισμός «...την παθητικήν κατάφασιν της ιδέας του Έθνους..», που σημαίνει ότι ο Εθνιστής πιστεύει στα ιδεώδη του Έθνους, αλλά ηθελημένα δεν αγωνίζεται γι’ αυτά, ενώ στο Γενική Πολιτειολογία Γ΄ αποκαλεί τη Δίκη της Νυρεμβέργης, «...εξωτερικήν σκηνοθεσίαν προαποφασισθεισών εκτελέσεων...»].

    «La sauverainete, notion indispensable dans tout ordre juridique, Athenes» το 1964,
    «Kritik der Geweltentei lungslekre Oester Zeitschrift fur»,
    «Oeffentlicher Rechh Wien 1964 bd XIV»,
    «Η διοικητική μας οργάνωση»,
    «Ίων Δραγούμης»,
    «Το ζήτημα της Κύπρου»,
    «Κράτος και έθνος», επανέκδοση το 2000, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
    «Θεωρία του κράτους» το 2003, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις».

 http://sshellas88.wordpress.com/ (http://sshellas88.wordpress.com/)
Title: Re: Βεζανης Δημητριος
Post by: mistermax on March 28, 2013, 05:08:33 pm
(http://sshellas88.files.wordpress.com/2013/03/ceb2ceb5ceb6ceb1cebdceb7cf83.jpg?w=430&h=398)

Ο Δημήτρης Βεζανής, Έλληνας εθνικοσοσιαλιστής καθηγητής Πανεπιστημίου, πολιτικός επιστήμονας, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος, γεννήθηκε το 1904 και πέθανε στις 19 Μαρτίου 1968

Κατάγονταν από οικογένεια με οικονομική άνεση. Παππούς του ήταν ο Δημήτριος Βεζανής, έμπορος, εργολάβος και βιομήχανος, ο οποίος το 1882 ήταν συνιδρυτής του εργοστασίου εριουργίας «Βεζανής & Σελάς» στα Πατήσια, εκεί που βρίσκεται σήμερα η βίλα Δρακόπουλου, ενώ πατέρας του ήταν ο Σωτήρης Βεζανής, νομικός και βιομήχανος.................

πλουσιοπαιδο δλδ και το επαιζε και "ιδεολογος".
Title: Re: Βεζανης Δημητριος
Post by: Pepe the Frog on March 28, 2013, 05:14:43 pm
πλουσιοπαιδο δλδ και το επαιζε και "ιδεολογος".
Ο Μπακούνιν παιδί της εργατιάς ήταν;
Title: Re: Βεζανης Δημητριος
Post by: mistermax on March 28, 2013, 05:31:18 pm
Ο Μπακούνιν παιδί της εργατιάς ήταν;

ηταν πριγκιποπουλο ομςω τα παρετησε ολα. Δεν διεκδικησε την περιουσια του. το ιδιο εκανε και ο Βαζανης Δημητριος; ;;;