WebWar
Διάφορα θέματα => Τέχνη και Πολιτισμός => Topic started by: National Bolshevik on December 11, 2012, 08:32:09 pm
-
Πολλά από τα περιεχόμενα του χιπ χοπ είναι επίσης προβληματικά: ο καπιταλισμός της μαύρης αγοράς, η βία μεταξύ προλετάριων και ο αχαλίνωτος σεξισμός.
αναδημοσίευση από: Λυσσασμένοι Προλετάριοι
Το πανκ ροκ (punk rock) ήταν το πρώτο είδος μουσικής που πραγματικά σήμαινε κάτι για μένα. Αυτό δεν είναι ακριβώς αληθές, καθώς άκουγα grunge και ραδιοφωνική ραπ για λίγο, αλλά το πανκ ήταν η πρώτη μουσική κουλτούρα με την οποία ένιωσα πραγματική συγγένεια. Εξάλλου, το πανκ ήταν αυτό που με οδήγησε στον αναρχισμό και αργότερα στην ταξική συνείδηση. Τον ίδιο περίπου καιρό που εντρυφούσα στον αναρχισμό, έπαιζα σε μπάντες, έστηνα σόου και έστηνα τραπεζάκια με βιβλία αντιπολεμικά, για τα δικαιώματα των ζώων καθώς και εκδόσεις του crimethinc [1] σε τοπικές συναυλίες. Μέχρι να γίνω 18, το να είμαι αναρχικός μέσα στο πανκ ροκ, θεωρούσα πως ήταν ο καλύτερος δρόμος για να προχωρήσουμε προς έναν πιο ελεύθερο κόσμο. Ένιωθα πως η πανκ σκηνή αντιπροσώπευε αυτό που θα μπορούσε να είναι το «επαναστατικό υποκείμενο» μες στην κοινωνία. Έκρινα πως αυτή η ομάδα παιδιών, ενωμένη από την αγάπη για ένα μουσικό στυλ, θα μπορούσε να ριζοσπαστικοποιηθεί και στη συνέχεια να βγει προς τα έξω και να κάνει πράγματα. Ξύπνησα απότομα από αυτή την υπόθεση όταν η μπάντα που έπαιζα ήταν καλεσμένη να παίξει με μερικές πραγματικά τεράστιες μπάντες σαν τους Phobia και τους Resist & Exist, στο Λος Άντζελες και το Σαν Ντιέγκο σε μια σειρά συναυλιών για την ενίσχυση της αναρχο-πανκικης έκδοσης, Profane Existence (Βέβηλη Ύπαρξη). Το Λος Άντζελες ήταν «της μόδας» για αναρχοπανκ και κραστ (crust) μπάντες. Εκεί, είδα περίπου χίλια παιδιά να τραγουδούν μαζί, περιτριγυρισμένα από αναρχικά πανό και τραπεζάκια με βιβλία. Ωστόσο, παρά τη λαοθάλασσα που υπήρχε από «κάτω», τη κουρελιασμένη συλλογή ενός εκατομμυρίου ραφτών που έλεγαν «Support the ALF» (Στηρίξτε το ALF) και εκατοντάδων που τραγουδούσανε τους στίχους μαζί με τις μπάντες, συνειδητοποίησα πόσο κενά ήταν όλα αυτά.
Οι άνθρωποι εδώ ήταν ενωμένοι από μια αισθητική και τη διασκέδαση ενός μουσικού στυλ. Διαπίστωσα επίσης πως οι άνθρωποι που συνάντησα σε διάφορες ακτιβιστικές ομάδες και μέρη όπως το Che Café (ένας ριζοσπαστικός και κοινωνικοπολιτικός χώρος) προερχόταν σε μεγάλο βαθμό εκτός της πανκ και συχνά δεν συμπεριφέρονταν κατάλληλα. Όσο μεγάλωνα και συμμετείχα σε συλλογικές δράσεις, ανακάλυψα πως οι άνθρωποι που είχαν κίνητρο να δράσουν ενάντια στο Κεφάλαιο βασίζονταν στις συνθήκες που τους επιβαλλόταν από την ταξική κοινωνία. Αργά, καθώς βάδιζα προς μια ταξική συνειδητοποίηση, ανακάλυψα ότι το ταξικό ζήτημα δεν είχε συζητηθεί μέσα στο πανκ˙ επίσης υπήρχε και έλειψη στην εξέταση της σχέσης του ατόμου εντός της ταξικής κοινωνίας.
Αυτό σημαίνει πως αν ακούσεις κανένα δίσκο των Aus-Rotten θα μάθεις τι έκαναν οι ΗΠΑ στην Κολομβία, αλλά δεν θα ακούσεις ποτέ για τη δουλειά του τραγουδιστή και γιατί αυτή είναι σκατά. Οι πάνκιδες, σε μεγάλο βαθμό, δεν μιλούσαν για το πως είναι να είσαι χωρίς λεφτά ή δουλειά˙ ίσως αυτό να γινόταν εξαιτίας της ταξικής τους σύνθεσης ή ίσως ήταν απλά λόγω της πολιτισμικής παράδοσης πολλών αναρχοπάνκ συγκροτημάτων. Καθώς μεγάλωνα, εντρύφησα σε άλλα είδη μουσικής που δεν είχα ακούσει πριν˙ κυρίως στο χιπ χοπ, σε μεγάλο βαθμό μέσω του αριστερόφρονου ραπ συγκροτήματος «Dead Prez». Σύντομα, άκουγα περισσότερο πολιτικοποιημένο χιπ χοπ απ’ όσο πολιτικοποιημένο πανκ ροκ, και τώρα ακούω κυρίως μη-«πολιτικοποιημένο» χιπ χοπ.
Σ’ αυτό το σημείο της ζωής μου, νομίζω πως το χιπ χοπ είναι η πιο ταξικά συνειδητοποιημένη μορφή μουσικής. Μ’ αυτό εννοώ πως το χιπ χοπ είναι εκείνο το μουσικό στυλ που εκφράζει πιο ξεκάθαρα τη σχέση του τραγουδιστή με το εμπόρευμα, ενώ παράλληλα εκφράζει και τον αγώνα που συντελείται εντός αυτής της σχέσης. Η προοπτική που εκφράζεται στο χιπ χοπ είναι κάτι που νομίζω πως όλοι οι προλετάριοι μπορούν να εκτιμήσουν και να βρουν μια αντιστοιχία μαζί της, ακόμα κι αν η εικόνα του αλήτη των δρόμων ή του ανερχόμενου γκάνγκστερ είναι μακριά από την παρούσα πραγματικότητα. Η ιδέα πως ο μόνος τρόπος για κάποιον να κερδίσει τις υλικές συνθήκες που επιβάλλονται στη ζωή μας, είναι παίρνοντας ρίσκα, παραβιάζοντας τον νόμο, μέσα από τη δράση κοντινών και έμπιστων φίλων (κάνοντας έτσι την αστυνομία, τους ομοσπονδιακούς και τους ρουφιάνους εχθρούς), και μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσει βία για να πραγματοποιήσει τον σκοπό του, είναι μια πραγματικά ωραία προοπτική. Επειδή τα περισσότερα τραγούδια χιπ χοπ αφορούν την πραγματική ζωή μέσα στη φτώχεια, τα γκέτο, και τον εξαναγκασμό σε συγκεκριμένες καταστάσεις (ναρκωτικά, φυλακές, αστυνομική κτηνωδία), μπορεί να λειτουργήσει ως όχημα για τη δημιουργία ταξικής συνείδησης. Όταν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως αυτά που τραβάνε δεν είναι από δικά τους λάθη, αλλά αποτέλεσμα ενός συστήματος που στην ουσία επωφελείται από την εκμετάλλευση, τότε μπορούν να κάνουν μια καλύτερη ανάλυση του υπάρχοντος συστήματος και της θέσης τους μέσα σ’ αυτό. Το πρόβλημα με το χιπ χοπ, ωστόσο, είναι ότι μεγάλο μέρος του έχει δημιουργήσει αυτό που θα αποκαλούσα ως «ψευδή ταξική συνείδηση», που δεν έχει να κάνει καθόλου με την κατάργηση των σημερινών συνθηκών αλλά αφορά κυρίως την ταξική ανέλιξη. Δηλαδή, ο στόχος δεν είναι η κατάργηση των τάξεων, αλλά η διαφυγή από τη βάση και η απεμπλοκή απ’ αυτήν.
Πολλά από τα περιεχόμενα του χιπ χοπ είναι επίσης προβληματικά: ο καπιταλισμός της μαύρης αγοράς, η βία μεταξύ προλετάριων και ο αχαλίνωτος σεξισμός. Η πατριαρχία είναι πιθανόν η πιο προβληματική όψη του κι ένα απ’ τα μεγαλύτερα εμπόδια που συγκρατούν το χιπ χοπ από το να είναι ένα μια αληθινά, ταξικά συνειδητοποιημένη μορφή μουσικής. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους, και πιθανώς η πιο μεγάλη κινητήρια δύναμη της είναι, ασφαλώς, η μουσική βιομηχανία που απαιτεί από τους ραπάδες να βγάζουν επιτυχίες για ξερά γαμήσια και λείους κώλους. Αλλά πέρα απ’ αυτό, η προοπτική των περισσότερων τραγουδιών της χιπ χοπ ξεκινά πρώτα με το άτομο. Το άτομο είναι σε μεγάλο βαθμό ένας νεαρός άντρας, σε αντίθεση με το να είναι ένας νεαρός προλετάριος ή το συλλογικό σώμα που είναι η τάξη.
Αυτός ο νεαρός, στην προσπάθειά του για την καλυτέρευση των υλικών του συνθηκών (συχνά με εγκληματικά μέσα), βλέπει συχνά τα γυναικεία σώματα ως αντικείμενα που θέλει να οικειοποιηθεί. Επομένως, οι γυναίκες (όπως τα αμάξια, τα κοσμήματα κλπ) γίνονται προϊόντα που συσσωρεύονται με σκοπό την κατανάλωση. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες συχνά δεν θεωρούνται απλά εμπορεύματα, αλλά εμπορεύματα που χρειάζονται για την αγορά ακόμη περισσότερων εμπορευμάτων. Έτσι, βγαίνουνε και άλλες «επιτυχίες» που αφορούν την αγορά διάφορων αντικειμένων για τις γυναίκες με σκοπό την απόκτησή τους, ή μιλώντας για το πως άλλοι τυπάδες «έσπασαν»˙ και επομένως λιγότερο αξιοθαύμαστοι μνηστήρες για διάφορα θηλυκά ανθρώπινα σώματα εξακολουθούν να αντλούνται. Δεν αποτελεί έκπληξη που τέτοια τραγούδια γίνονται επιτυχίες, αφού ενισχύουν τις αξίες αυτής της κουλτούρας και βοηθούν στην ενίσχυση φυλετικών στερεοτύπων που υπάρχουν για τους νεαρούς έγχρωμους. Έτσι, αφού τα γυναικεία ανθρώπινα σώματα εμπορευματοποιούνται ως αντικείμενα όπως ακριβώς και τα αμάξια ή τα κοσμήματα, γίνεται αναγκαίο να δαιμονοποιηθούν ή να αποκαλούνται απλά «τσούλες» και «πουτάνες».
Αυτό γίνεται για να καθίστανται αυτές και οι ενέργειες τους άχρηστες˙ δικαιολογώντας έτσι τη θέση τους ως εμπορεύματα. Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος της χιπ χοπ έχει αχρηστεύσει ένα μεγάλο τμήμα της τάξης, δεν μπορεί κατά συνέπεια να είναι ένα όχημα ταξικής συνειδητοποίησης, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να είναι επαναστατικό. Υπάρχουν διάφοροι καλλιτέχνες εκεί έξω που προσπαθούν να το καταπολεμήσουν αυτό (για παράδειγμα οι Coup [2] με το ’Pimps down, hoes up’ (Κάτω οι νταβατζίδες, πάνω οι πουτάνες) στο τραγούδι τους Gheto manifesto) ή ο 2pac (ο οποίος παρόλο που σε μερικά τραγούδια εκφράζει πως είναι pro-choice [3] και pro-woman [4], στη συνέχεια εκφράζει πράγματα όπως το M.O.B [5], ή Money over **** (τα Λεφτά πάνω από τις Τσούλες)).
Αυτή η κατάσταση φαίνεται πολύ μέσα στην χιπ χοπ κουλτούρα: στα βίντεο, ή τη σκηνή, ή απλά στην τεράστια έλλειψη γυναικών mcs.Ένα καλό παράδειγμα είναι ένα απ’ τα τελευταία βίντεο του Young Jeezy, το «Put on», το οποίο περιλαμβάνει αναφορές στην οικονομική ύφεση και τον αποκλεισμό από τη στέγαση και είναι γενικά ένα καλό βίντεο για την ταξική συνειδητοποίηση. Στη συνέχεια το βίντεο καταρρέει όταν ο Jeezy εμφανίζεται περιτριγυρισμένος από τρεις γυναίκες που δεν κάνουν τίποτα παρά να χορεύουν γύρω του με προκλητικό τρόπο. Το χιπ χοπ όχι μόνο στερείται γυναικείων φωνών, αλλά τις αποσιωπά κιόλας.
Με την αφαίρεση της ευκαιρίας από τις γυναίκες να μιλήσουν, όχι μόνο για τη σχέση τους με την ταξική κοινωνία, αλλά και για τις ζωές τους μέσα στην πατριαρχία, το χιπ χοπ στην ουσία ενισχύει τα συστήματα κυριαρχίας. Μέχρι το χιπ χοπ να δει τις γυναίκες ως ενεργητικές «παίκτριες» των δικών τους ζωών, ικανές να μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους όχι μόνο σαν άνθρωποι αλλά και ως συντρόφισσες προλετάριες, δεν θα είναι πλήρως ταξικά συνείδητοποιημένο.
Το χιπ χοπ είναι ακόμη πιο προβληματικό, καθώς σχηματίζει και επηρεάζει αρκετά την προλεταριακή και νεανική κουλτούρα. Το σύγχρονο χιπ χοπ, ενώ είναι συχνά ανταγωνιστικό απέναντι από την αστυνομία και από τις όψεις των εξουσιαστικών δομών, δεν θέτει υπό αμφισβήτηση τη φύση της μισθωτής εργασίας και της παραγωγής εμπορευμάτων. Από τα τέλη του 60’ και τις αρχές του 70’, τα διάφορα εθνικιστικά και απελευθερωτικά κινήματα, που προσπάθησαν να οργανώσουν και να απελευθερώσουν τις εσωτερικές αποικίες μέσα στα γκέτο και τις barrios (στμ. οι ισπανόφωνες γειτονιές) των ΗΠΑ, συνετρίβησαν από την Αμερικάνικη κυβέρνηση. Στη θέση τέτοιων ομάδων και πολιτικών κομμάτων όπως οι Μαύροι Πάνθηρες, οι ομάδες αυτοπροστασίας μετατράπηκαν σε συμμορίες. Οι πολιτικοποιημένοι επαναστάτες μετατράπηκαν, αντιθέτως, σε διακινητές ναρκωτικών. Αυτό στην αρχή φαινόταν σαν ένα κίνημα απελευθέρωσης των κοινοτήτων. Αντιθέτως η εστίασή του έγινε πολύ πιο ατομικιστική και ασχολιόταν μόνο με τον εαυτό του. Το σύγχρονο χιπ χοπ είναι ένα παράγωγο αυτής της ταξικής αποσύνθεσης. Η προσπάθεια συσσώρευσης υλικών και το «δε γαμιούνται οι υπόλοιποι» το δείχνει ξεκάθαρα. Η επιρροή του «παιχνιδιού» των ναρκωτικών [6] που έχει γιγαντωθεί από το 1970 και που επομένως έχει επηρεάσει και το χιπ χοπ, έχει εξαπλωθεί σε κάθε μπλουζάκι, αμάξι, αυτοκόλλητο και ραπ δίσκο σε όλο τον Αγγλόφωνο κόσμο. Με τα όνειρα των 60’s συντετριμμένα και τίποτα καινούριο να πάρει τη θέση τους, αυτή η νέα «ψευδής συνείδηση» τώρα προελαύνει, προσφέροντας μηδενική πραγματική εναντίωση στο Κεφάλαιο. Ενώ μπορεί να ισχυρίζεται πως είναι ενάντια στους ρουφιάνους και την αστυνομία, όσο αυτό σκοπεύει στην προστασία της εξουσίας και των αγορών του εμπορίου ναρκωτικών, θα είναι μονάχα η μουσική φωνή του υπόγειου καπιταλισμού.
Σε αυτήν την εποχή μεγάλης κρίσης, χρειαζόμαστε προλεταριακές πολιτιστικές μορφές σαν το χιπ χοπ. Αν και το έχω δυσφημίσει αρκετά, για να λέμε την αλήθεια, δώστε σ’ έναν φτωχό ένα μικρόφωνο και θα βγάλει κάτι καλό, για ένα χρονικό διάστημα τουλάχιστον. Επίσης, για να είναι το χιπ χοπ ένας τρόπος που να εξηγεί τις υπάρχουσες συνθήκες και ως εκ τούτου να δημιουργεί ταξική συνείδηση σε μεγάλη κλίμακα, θα πρέπει να αφήσει πίσω του ένα μεγάλο μέρος της χιπ χοπ κουλτούρας που κουβαλάει για πολύ καιρό. Θα πρέπει να συμβιβαστεί και να καταστρέψει την πατριαρχική του γλώσσα, τη θεματολογία και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται. Θα πρέπει να βάλει τις γυναίκες στο σκηνικό και να τις αφήσει να μιλήσουν για τη ζωή τους ως προλετάριες με ίδιους όρους. Θα πρέπει να ξεφύγει από το να είναι ένα ατομικιστικό κίνημα και αντιθέτως να εστιάσει στην καταστροφή των πραγμάτων που δημιουργούν τη φτώχεια εξαρχής.
Πολλά νέα ταξικά συνειδητοποιημένα και αναρχικά σχήματα υπάρχουν στις ΗΠΑ και την Ευρώπη που για μένα είναι αρκετά συναρπαστικά. Οι Emcee Lynx, Drowning Dog, DJ Maletesta, Kenny Arkana, Looptroop και Sherman Austin δημιουργούν πολύ καλή χιπ χοπ μουσική που ταυτόχρονα είναι επαναστατική, ταξικά συνειδητοποιημένη και επίσης τα σπάει. Ελπίζω πως αυτοί θα συνεχίσουν και καλλιτέχνες σαν αυτούς θα μεγαλώσουν και θα γίνουν περισσότερο δημοφιλής ανάμεσα στην τάξη. Ας παίξει ο ρυθμός.
Πηγή: Revolutionary Hip-Hop Report