Post reply

Name:
Email:
Subject:
Message icon:

Verification:

shortcuts: hit alt+s to submit/post or alt+p to preview


Topic Summary

Posted by: XYSKIA
« on: April 26, 2013, 12:21:59 pm »

Ἡ μάνα μου μὲ γέννησε στὴ μαύρη ἐρημιά.
 Εἶμαι ἀραπάκι, μέσα μου ὅμως εἶμαι καλός.
 Ἐσεῖς εἴσαστε κάτασπρα, σὰν ἀγγελούδια μὲ φτερὰ
 κι ἐγὼ ἕνα παλιοκάντηλο ποὺ τοῦ ῾σβησαν τὸ φῶς.
 
Βρῆκε ἕνα δέντρο ἡ μάνα μου, γιὰ νά ῾χουμε σκιά,
 ὅταν ἡ μέρα θ᾿ ἄρχιζε τὸν κόσμο μας νὰ καίει.
 Καθίσαμε, μ᾿ ἀγκάλιασε, μοῦ ἔδωσε φιλιά,
 μοῦ ῾δειξε τὴν ἀνατολὴ καὶ ἄρχισε νὰ λέει:
 
«Κοίτα τὸν ἥλιο, γιόκα μου! Ἐκεῖ μένει ὁ Θεός.
 Σκορπίζει φῶς καὶ ζεστασιά, μὲ τὸ καλό του χέρι.
 Τὰ πλάσματα ὅλα χαίρονται κι ὁ κόσμος μένει ζωντανός:
 λίγη δροσούλα τὸ πρωί, ζέστη τὸ μεσημὲρι.
 
Ἐμᾶς, λοιπόν, μᾶς ἔδωσε ἕνα μικρὸ κομμάτι γῆ,
 νὰ μάθουμε ν᾿ ἀντέχουμε τῆς καλοσύνης τὸν καημό.
 Κι αὐτὸ τὸ μαῦρο σῶμα μας, ἡ λιοκαμένη μας μορφή,
 ἂν θὲς νὰ ξέρεις, σύννεφο εἶναι καὶ δάσος σκοτεινό.
 
Γιατὶ ὅταν μάθουμε καλὰ ζέστη τί πάει νὰ πεῖ,
 τὸ σύννεφο θὰ διαλυθεῖ καὶ ἡ γλυκιὰ φωνή του
 θὰ μᾶς καλέσει τρυφερά. Θά ῾μαστε τότε οἱ ἐκλεκτοί:
 ἀρνάκια θά ῾μαστε λευκά, τριγύρω στὴ σκηνή του».
 
Ἔτσι μοῦ εἶπε ἡ μάνα μου καὶ μοῦ ῾δωσε κι ἄλλα φιλιά.
 Τὰ ἴδια θὰ σᾶς λέω κι ἐγώ, λευκά μου φιλαράκια,
 ὅταν θὰ βγοῦμε ὅλοι μας ἀπ᾿ τῶν συννέφων τὴ σκλαβιά,
 ὅταν θὰ γίνουμε ὅλοι μας μικρὰ κι ἀθῶα ἀρνάκια.
 
Θ᾿ ἀντέχω ἐγὼ τὴ ζέστη μου καὶ θὰ σᾶς κάνω καὶ σκιά,
 γύρω ἀπὸ τὸν πατέρα μας νὰ ζοῦμε εὐτυχισμένοι.
 Ὕστερα θὰ κοιτάζουμε τὰ ὁλόλευκά μας τὰ μαλλιὰ
 καὶ θά ῾μαστε ἴσοι, φίλοι μου. Ἴσοι κι ἀγαπημένοι.