Post reply

Name:
Email:
Subject:
Message icon:

Verification:

shortcuts: hit alt+s to submit/post or alt+p to preview


Topic Summary

Posted by: antimilitarist21
« on: September 22, 2018, 03:26:20 pm »

4 βιογραφίες κομμουνιστών (Ζινόβιεφ, Καλίνιν, Κάμενεφ, Μπουχάριν)


Γκριγκόρι Ζινόβιεφ (23 Σεπτεμβρίου 1883 – 25 Αυγούστου 1936)

Ρώσος επαναστάτης και μαρξιστής, εβραϊκής καταγωγής, ο Ζινόβιεφ ακολούθησε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του το δρόμο του κομμουνισμού.
Σπούδασε φιλοσοφία, λογοτεχνία και Ιστορία. Ενδιαφέρθηκε για την πολιτική και εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλ-Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (ΡΣΔΕΚ) το 1901. Ήταν μέλος της Μπολσεβίκικης φράξιας από την ώρα της δημιουργίας της το 1903.
Το 1902 ταξίδεψε στο Βερολίνο και το Παρίσι. Στην Ελβετία το 1903 συνάντησε τον Λένιν και τον Πλεχάνοφ.
Στη διάσπαση του 1903 συμπαρατάχθηκε με τους Μπολσεβίκους. Από τότε έγινε ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Λένιν. Πήρε μέρος στην επανάσταση του 1905 και, κατόπιν, κατέφυγε στο εξωτερικό. Στην περίοδο του ιμπεριαλιστικού πολέμου πήρε μια ξεκάθαρη διεθνιστική στάση, αντιπροσωπεύοντας το κόμμα των Μπολσεβίκων στις συνδιασκέψεις του Τσίμερβαλντ και του Κίενταλ.
Επανήλθε στη Ρωσία το 1917 μαζί με τον Λένιν, συμμετέχοντας ενεργά στην επανάσταση. Στις παραμονές του Οκτώβρη, ωστόσο, αυτός και ο Κάμενεφ αντιτάχθηκαν στην κατάληψη της εξουσίας, γεγονός για το οποίο δέχτηκαν τη δριμεία κριτική του Λένιν.
Στη συνέχεια ο Ζινόβιεφ παραδέχτηκε το λάθος του και εκλέχθηκε σε ηγετικές κομματικές θέσεις. Από το 1918 ανέλαβε επικεφαλής της κομματικής οργάνωσης της Πετρούπολης και το 1919 εξελέγη πρόεδρος της Γ΄ Κομουνιστικής Διεθνούς. Στην περίοδο της αρρώστιας του Λένιν, το 1923, συμμάχησε με τον Στάλιν, στην σταυροφορία ενάντια στον Τρότσκι. σε μια άτυπη ηγετική τριανδρία, μαζί με τον Κάμενεφ. Στη συνέχεια όμως, στα 1925-26, αυτός και ο Κάμενεφ συμμετείχαν στην Ενιαία Αντιπολίτευση, μαζί με τον Τρότσκι. Το 1926 απομακρύνθηκε από την ηγεσία της Γ΄ Διεθνούς και τον επόμενο χρόνο διαγράφηκε από το Κομουνιστικό Κόμμα, λόγω διαφωνιών του με την πολιτική των Στάλιν, Μπουχάριν και Ρίκοφ. Το 1928 αποκαταστάθηκε, αλλά μετά τη δολοφονία του Κίροφ, συνελήφθη όπως και ο Κάμενεφ, τον Δεκέμβριο του 1934.
Καταδικάστηκε και εκτελέστηκε (25 Αυγούστου 1936), στην πρώτη από τις σταλινικές δίκες της περιόδου.
Σημαντικός μαρξιστής συγγραφέας, ο Ζινόβιεφ έγραψε μεγάλο αριθμό από βιβλία και άρθρα.



Μιχαήλ Καλίνιν (1875 – 1946)

Ρώσος επαναστάτης και κομμουνιστής, προερχόμενος από αγροτική οικογένεια.
Το 1898 εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλ-Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (ΡΣΔΕΚ) και το 1906 παντρεύτηκε την Εσθονή Ekaterina Lorberg. Διετέλεσε αντιπρόσωπος στη Διάσκεψη του Μπολσεβίκικου Κόμματος του 1912 που πραγματοποιήθηκε στην Πράγα, όπου εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στάλθηκε να εργαστεί στη Ρωσία. Το 1919, ο Kalinin εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ.
Στις 19 Ιανουαρίου 1924, ανοίγοντας τις εργασίες του XI Συνεδρίου των Σοβιέτ, ο Καλίνιν ανακοίνωσε ότι «οι μεγάλοι ειδικοί γιατροί που νοσηλεύουν τον Λένιν εκφράζουν την ελπίδα ότι ο Λένιν θα επιστρέψει στην κρατική και πολιτική δράση».
Παρότι ο ίδιος ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΣΕ, δεν μπόρεσε να προστατεύσει τη γυναίκα του από τις διώξεις – εκκαθαρίσεις του 1937-1938. Η Ekaterina Lorberg (1882-1960), γνωστή για τις αντισταλινικές απόψεις της, συνελήφθη στις 25 Οκτωβρίου 1938 με την κατηγορία ότι ήταν «τροτσκίστρια». Αν και ο σύζυγός της ήταν πρόεδρος του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ (1938-1946), βασανίστηκε στη φυλακή του Lefortovo και στις 22 Απριλίου 1939 καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης σε στρατόπεδο εργασίας. Απελευθερώθηκε λίγο πριν το θάνατο του συζύγου της το 1946.



Λεβ Κάμενεφ (18 Ιουλίου 1883 – 25 Αυγούστου 1936)

Μπολσεβίκος ηγέτης και επαναστάτης, ο Κάμενεφ ήταν στενός φίλος και συνεργάτης του Λένιν.
Ο Κάμενεφ γεννήθηκε στη Μόσχα, γιος Εβραίου εργάτη των σιδηροδρόμων και Ρωσίδας μητέρας. Η περιουσία που είχε αποκτήσει ο πατέρας του στο κτίριο του σιδηροδρόμου Μπακού – Μπατούμι χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτήσει καλή μόρφωση για τον Λεβ. Πήγε στο Γυμνάσιο Αρρένων στην Τιφλίδα της Γεωργίας (τώρα Τμπίλισι), και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Η μόρφωσή του όμως διακόπηκε λόγω σύλληψης το 1902. Από αυτό το σημείο και μετά ήταν συνειδητοποιημένος επαναστάτης, δρώντας σε Αγία Πετρούπολη, Μόσχα και Τιφλίδα. Ο Κάμενεφ παντρεύτηκε τη μαρξίστρια (αδελφή του Λέοντος Τρότσκι), Όλγα Μπρονστάιν, στις αρχές του 1900 και το ζευγάρι απέκτησε δύο γιους.
Έγινε μέλος του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος το 1901 και στη διάσπαση του 1903 συντάχτηκε με τους Μπολσεβίκους. Αφού παρακολούθησε το 3ο Συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλ-Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (ΡΣΔΕΚ) στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 1905, ο Κάμενεφ επέστρεψε στην Ρωσία για να πάρει μέρος στην Ρωσική Επανάσταση του 1905 στην Αγία Πετρούπολη. Με την επιστροφή του στη Ρωσία πιάστηκε και εξορίστηκε.
Το 1914 επέστρεψε από την εξορία και ανέλαβε την έκδοση της Πράβντα, αλλά πιάστηκε και εξορίστηκε ξανά με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Απελευθερώθηκε πάλι μετά από την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 και εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων. Μαζί με τον Ζινόβιεφ, ο Κάμενεφ αντιτάχθηκε στην κατάληψη της εξουσίας τον Οκτώβρη, επισύροντας τη σφοδρή κριτική του Λένιν. Την επομένη της εξέγερσης, εκλέχτηκε πρόεδρος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής στο Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ και σε συνέχεια έγινε μέλος στο Πολιτικό Γραφείο των Μπολσεβίκων.
Μετά το θάνατο του Λένιν, ο Κάμενεφ αρχικά τάχθηκε, όπως και ο Ζινόβιεφ, με τον Στάλιν στην πολεμική εναντίον του Τρότσκι. Στη συνέχεια όμως απομακρύνθηκε από τον Στάλιν, και μαζί με τον Τρότσκι και τον Ζινόβιεφ ήταν επικεφαλής της Ενιαίας Αντιπολίτευσης (1926). Απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση το 1928 και το 1932 διαγράφτηκε από το κόμμα. Ο Κάμενεφ πιάστηκε μετά τη δολοφονία του Κίροφ, καταδικάστηκε στην πρώτη δίκη της Μόσχας και τουφεκίστηκε (25 Αυγούστου 1936), ενώ την ίδια τύχη είχαν και τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς του. Ο δεύτερος γιος του Γ. Κάμενεφ εκτελέστηκε τον Ιανουάριο του 1938 σε ηλικία 17 χρονών, ο μεγαλύτερος γιός του Α. Κάμενεφ τον Ιούλιο του 1939 σε ηλικία 33 χρονών και η πρώτη σύζυγός του Όλγα εκτελέστηκε το 1941, με διαταγές των Στάλιν και Μπέρια.


Νικολάι Μπουχάριν (9 Οκτωβρίου 1888 – 15 Μαρτίου 1938)

Μέλος του Μπολσεβίκικου Κόμματος, οικονομολόγος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1888. Μυήθηκε στον μαρξισμό και έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ρωσίας το 1906. Εξαιτίας της επαναστατικής του δράσης, το 1911 εξορίστηκε στην περιοχή του Αρχανγκέλσκ. Κατόρθωσε όμως να δραπετεύσει, περνώντας στη συνέχεια από μια σειρά χώρες στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ. Συνέχισε στο εξωτερικό τις σπουδές του πάνω στη φιλοσοφία και την κοινωνιολογία. Το 1912 συνάντησε στην Κρακοβία τον Λένιν και συνεργάστηκε μαζί του στην έκδοση της κομμουνιστικής εφημερίδας «Πράβντα» (Αλήθεια).Το 1913 γνωρίστηκε στη Βιέννη με το Στάλιν, βοηθώντας τον ως διερμηνέας.
Διετέλεσε Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς από το 1926 έως το 1929.
Από το 1917 έως το 1929 διετέλεσε συντάκτης της Πράβντα και από το 1934 συντάκτης της εφημερίδας Ιζβέστια.
Απέρριψε τη Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ ως προδοσία και “αυτοκτονία του προλεταριάτου” και τάχθηκε υπέρ της συνέχισης ενός “Επαναστατικού Πολέμου” κατά της Γερμανίας. 
Αρχικά ήταν κοντά στον Τρότσκι, αλλά μετά τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ πλησίασε τον Λένιν. Ήταν συγγραφέας του Προγράμματος των Κομμουνιστών (Μπολσεβίκων) και του Αλφαβηταρίου του Κομμουνισμού. Επίσης, ήταν ένας από τους κυριότερους εμπνευστές της Νέας Οικονομικής Πολιτικής. Οι πολιτικές και οικονομικές του απόψεις δημιούργησαν ρεύμα το οποίο έγινε γνωστό με την ονομασία «μπουχαρινισμός».
Στήριξε τον Στάλιν στη μάχη για τη διαδοχή μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924 όπως επίσης και στη διαμάχη του με την «Αριστερή Αντιπολίτευση» των Τρότσκι-Ζινόβιεφ-Κάμενεφ το 1926-1927. Όμως, το 1929 ήρθε σε ρήξη μαζί του για την Κολεκτιβοποίηση, αποτελώντας με άλλους οπαδούς του και εξέχοντες μπολσεβίκους (Τόμσκι, Ρίκοφ κ.α.) τη λεγόμενη «Δεξιά Αντιπολίτευση» του κόμματος. Αυτή υπήρξε η αρχή του τέλους για τον Μπουχάριν.
Το 1934 ο 46χρονος Μπουχάριν παντρεύτηκε την 20χρονη Anna Mikhailovna Larina και το 1936 απέκτησαν ένα γιο που τον ονόμασαν Yuri. Το 1937 η Anna Mikhailovna Larina συνελήφθη από τη NKVD και αργότερα στάλθηκε σε διάφορους τόπους εξορίας και φυλακές.
Στις 21 Αυγούστου 1936 η Εισαγγελία της ΕΣΣΔ εξέδωσε το πρώτο ένταλμα σε βάρος του, όμως απαλλάχθηκε αρχικώς.
Στις 27-2-1937 συνελήφθη ξανά, κατηγορούμενος για συμμετοχή στο «Αντισοβιετικό Μπλοκ». Καταδικάστηκε σε θάνατο στις 13 Μαρτίου 1938. Εκτελέστηκε στις φυλακές της NKVD στη Μόσχα, στις 15 Μαρτίου του 1938, μαζί με τον πρώην επικεφαλής της ΝKVD Γιάκοντα και άλλους αξιωματούχους, υπό την επίβλεψη του Γιέζοφ. Το 1988 αποκαταστάθηκε.