Home
Search
Calendar
Arcade
Members
Login
RegisterPosted by: Pinochet88
« on: August 30, 2016, 03:56:17 pm »Καπιταλισμός: Ο Τρόπος Του Πολιτισμού
By: Nacht und Nebel 1 comment
Εκεί που υπάρχει ελευθερία, εκεί ανθεί ο πολιτισμός
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η σύνδεση του Καπιταλισμού με τον Πολιτισμό είναι μια ιδέα τόσο αντιδημοφιλής στις μέρες μας και, ταυτόχρονα, τι είναι εκείνο που ελκύει τόσους, γνωστούς σε όλους μας, έκφυλους και παρακμιακούς στον Φιλελεύθερο χώρο.
Δυστυχώς λίγοι Έλληνες (ενδεικτικά οι Λιναρδάτος, Χορμοβίτης και Μαραμής) έχουν αφυπνιστεί από την πνευματική σήψη του κρατικισμού που διαπνέει όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα και, όπως και ο Ρόθμπαρντ έχει γράψει στην Ανατομία του Κράτους, το Κράτος έχει επιδείξει αξιοζήλευτη ευελιξία στην μεταστροφή υπέρ του ιδεών που σκοπό είχαν κάποτε τον περιορισμό του. Η υπονόμευση κάθε αντικρατικιστικής ιδέας είναι τακτική ρουτίνας για το Κράτος, για αυτό και η καλλιέργεια της θνησιγένειας και της διαστροφής μέσα στον χώρο του Φιλελευθερισμού είναι πασιφανής προτεραιότητα της οργανωμένης κρατικιστικής πολιτικής προπαγάνδας.
Εκείνο το οποίο παράγει τον Πολιτισμό είναι η ενασχόληση του ανθρώπου με ζητήματα που δεν αφορούν χρηστικά την επιβίωση. Είναι, στην ουσία, η απόπειρα διακόσμησης του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος ζει σε αυτόν τον πλανήτη και αυτή η ανώτερη διακοσμητική που αποκαλούμε Πολιτισμό προϋποθέτει και συνεπάγεται ορισμένα πράγματα.
Ο Πολιτισμός Στοχεύει Στο Μέλλον
Η αναβάθμιση του βίου με ξεχωριστά χαρακτηριστικά ταυτοτικής κοινωνικότητας προϋποθέτει πως θα υπάρχει κάποιος αποδέκτης αυτών των προσπαθειών. Εάν μια γενιά δεν νιώθει έναν παθιασμένο σύνδεσμο στοργής με τους απογόνους της, τότε για ποιον σκοπό να αναλάβει το κόστος ενός τέτοιου σισύφειου εγχειρήματος; Ποιος μακρόπνοος στόχος θα εμπνεύσει τον καλλιτέχνη και για ποιο όραμα θα κάψει ο επιστήμονας τις καλύτερές του στιγμές στον βωμό ενός μέλλοντος παντελώς ξένου και ανοίκειου; Είναι ακριβώς εκείνη η ταυτοτική οικειότητα, ο δεσμός αλληλοκατανόησης, που ενώνει τη μητέρα με το παιδί της και κινητροδοτεί τον αγώνα για το αύριο. Έναν αγώνα πρωτίστως για την επιβίωση, μα συνεπαγόμενα δευτερευόντως, για τη διάκριση και την επικράτηση. Γιατί τι νόημα θα είχε ο Πολιτισμός μέσα στην ταραχώδη ρευστότητα της Φύσης εάν δεν αύξανε τις πιθανότητες επιβίωσης του φορέα του, εάν δεν δημιουργούσε τάξη, σιγουριά και ασφάλεια, μέσα από τους χαοτικές ριπές της τύχης; Μόνος πολιτισμός με νόημα είναι εκείνος ο οποίος διαιωνίζει τους φορείς του, γιατί, χωρίς τους (θνητούς) φορείς του, δεν υπάρχει.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει αληθινή αγάπη για τα παιδιά και αυτή η αγάπη δεν μπορεί παρά να υπάρχει στο φυσικό τους περιβάλλον, στην οικογένεια. Χωρίς οικογένεια, πολιτισμός δεν υπάρχει. Είναι η αγάπη για τα παιδιά εκείνη που θα κινητροδοτήσει τις θυσίες ανοικοδόμησης του πολιτισμού. Αυτή η αγάπη όμως είναι ξεκάθαρα ιδιοτελής. Δεν είναι η αγάπη για οποιαδήποτε παιδιά, είναι η αγάπη για τα παιδιά ενός εκάστου, εκείνα τα οποία θεωρεί ο καθένας περισσότερο κοντά σε εκείνον. Ο γονέας βλέπεις ένα τεράστιο κομμάτι από τον εαυτό του στο παιδί του και έτσι μπορεί να υπερβεί τη θνητότητα. Είναι πραγματικά φαιδρό να φανταστεί κανείς τι αλλοπρόσαλλα πράγματα υπόσχονται ορισμένες θρησκείες στους πιστούς τους, από τη στιγμή που η ίδια η αναπαραγωγική λειτουργία του ανθρώπου μπορεί να του προσφέρει το πιο χειροπιαστό υπόδειγμα της μετά θάνατον ζωής, το υπόδειγμα της ζωής μέσα από την ύπαρξη των απογόνων σου. Η συνειδητοποίηση αυτής της χρονικής συνέχειας της ανθρώπινης ύπαρξης, της καθαρά ατομικά βιωνόμενης, είναι ο πιο ισχυρός χτίστης του πολιτισμού, το κίνητρο για τον Πολιτισμό.
Το κίνητρο για τη δημιουργία του πολιτισμού έχει ατομική βάση και γενετικά χαρακτηριστικά. Κάθε γονέας έχει βιολογικό κίνητρο για παραγωγή πολιτισμού μόνο υπέρ των δικών του παιδιών - πράγμα το οποίο γεννά τον χαρακτήρα της ταυτοτικότητας σε κάθε Πολιτισμό· δεν μπορείς να είσαι γνήσιος εκπρόσωπος δύο Πολιτισμών. Αν οι εξωτερικές συνθήκες του επιτρέπουν να κάνει την επιθυμία του πράξη, αν δηλαδή του επιτρέπουν να εργαστεί για τα παιδιά του, τότε θα το κάνει με κάθε προθυμία. Αν δεν του το επιτρέπουν, δεν θα το κάνει, παρά μόνο καταναγκαστικά και αναποτελεσματικά. Πρωτεύουσας σημασίας στοιχείο λοιπόν αναδεικνύεται ο έλεγχος (ιδιοκτησία) των καρπών του μόχθου ενός εκάστου. Εάν η ιδιοκτησία (δηλαδή ο έλεγχος) είναι ατομική, τότε ο μπορεί ο απόγονος να γίνει ο τελικός αποδέκτης. Αν η ιδιοκτησία δεν είναι ατομική, αλλά κολλεκτιβιστική, τότε ο γονέας θα μοχθεί για τους ξένους, τους ανοίκειους, τους μη αγαπητούς προς αυτόν.
Δεν είναι τυχαίο που η μοναδική επιστημονική θεωρία που εξηγεί την εξελικτική προέλευση της ομοφυλοφιλίας (kin selection) εξηγεί πως οι ομοφυλόφιλοι άρχισαν να υπάρχουν, όχι ως σφάλματα, αλλά ως χρήσιμα εργαλεία των κοινωνιών, ακριβώς για τον λόγο ότι ήταν καταλληλότεροι για την προστασία των κοινωνιών, τη συνειδητοποίηση της βιολογικής τους εξέλιξης μέσω του κοινού αίματος που οδηγεί στη φαινομενικά ανιδιοτελή, μα πραγματικά εγωτική, προσφορά στους γενετικά συγγενείς. Μια επένδυση του είναι τους στον βωμό της συνέχειας του αίματος. Ούτε είναι τυχαίο φυσικά πως οι πιο παθιασμένοι στρατηλάτες έχουν κατηγορηθεί - και όχι άδικα - για ομοφυλοφιλία. Το φαινόμενο του οργανωμένου εκθηλυσμού των ομοφυλόφιλων και της μεταστροφής τους σε αντικοινωνικές και μακάβρια ματαιόδοξες συμπεριφορές αποτελεί ένα πολύ σύγχρονο φαινόμενο, το οποίο αντανακλά τον φοβερό βαθμό στον οποίο έχει προχωρήσει η ηθική διάβρωση των κοινωνιών από το Κράτος και την αλλοπρόσαλλη κλεπτομανία της αναδιανομής.
Είναι ο δεσμός αίματος εκείνο το οποίο παράγει τον Πολιτισμό και είναι 100% εγωτικός και ιδιοτελής. Χωρίς την ατομική ιδιοκτησία, χωρίς τη δυνατότητα αυτή η σχέση ψυχής να μετατραπεί σε σχέση ύλης, δεν υπάρχει κίνητρο για Πολιτισμό.
Τι είναι ο Κρατικισμός λοιπόν υπό το πρίσμα όλων αυτών; Είναι ο ιός του πολιτισμικού κανιβαλισμού και της κοινωνικής αυτοκαταστροφής, που διαλύει τις οικογένειες για να αποδεκατίσει ευκολότερα τον πλούτο τους. Όπως ένα κανιβαλιστικό παράσιτο που τρυπώνει στη φωλιά του πτηνού και καταστρέφει και τρώει τα αβγά του, σπρώχνει την κοινωνία προς τα κάτω, στερεί το μέλλον από την κοινωνία για να κορέσει τις σιχαμερές του ορέξεις και να συντηρηθεί λίγο ακόμα μέσα στον θνησιγενή ζόφο που προκαλεί. Εξυψώνει έτσι τη ματαιοδοξία σε αυτοσκοπό, στερεί το νόημα από τον άνθρωπο, του στερεί τον αγώνα για τον εαυτό του, του στερεί τη ζωή.
Ο Πολιτισμός Προϋποθέτει Πλούτο
Η ζωή κάθε πλάσματος σε αυτόν τον πλανήτη περιστρέφονταν, για δισεκατομμύρια χρόνια, γύρω από τα ζητήματα της βραχυπρόθεσμης ατομικής επιβίωσης και αναπαραγωγής. Χρειάστηκε η Εξέλιξη να δημιουργήσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο ο οποίος εφηύρε έναν καινοφανή τρόπο ζωής ο οποίος έβγαλε τον άνθρωπο από τα σπήλαια, τον απελευθέρωσε από τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης και του προσέφερε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την ανώτερη διακοσμητική που είναι ο Πολιτισμός. Αυτός ο νέος τρόπος είναι η παραγωγή του πλούτου, δηλαδή η μεταποίηση της ύλης με τρόπο που κάνει τη ζωή και την επιβίωση ευκολότερη.
Και πάλι εδώ, η ίδια η Φύση του ανθρώπου τον καθιστά ον με ατομικά κίνητρα που μεγιστοποιεί την κοινωνική του παραγωγή μόνο όταν το κάθε άτομο έχει ατομικά οφέλη από τους ατομικούς του μόχθους. Κάθε παρέκκλιση συνιστά σκλάβωση στην ισχύ της ωμής επιθετικής βίας, το οποίο είναι ο αληθινός νόμος της ζούγκλας. Η φορολογία, η υποχρεωτική σχολική και στρατιωτική θητεία, η επιβολή του κρατικού νόμου και των κρατικών περιορισμών, είναι μια κτηνωδία ανελευθερίας, μια άσκηση παρασιτισμού, που ως απολύτως επικρατούσα νοοτροπία στα ζώα τα κρατά ζώα και σέρνει τον άνθρωπο προς το επίπεδό τους.
Αποτελεί ιστορικά αποδεδειγμένη αλήθεια πως όποιες κοινωνίες εξασφάλισαν μεγαλύτερό ατομικό έλεγχο του παραγόμενου πλούτου στα μέλη τους, απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο δημιουργικό δυναμικό στην ιστορία. Ενώ, όσες κοινωνίες υπέταξαν περισσότερο τους πολίτες τους στην ωμή αυταρχικότητα του Κράτους, έμειναν τόσο πολύ πίσω οικονομικά που η αγωνία της καθημερινής επιβίωσης επέστρεψε ισχυρότερη από ποτέ και μεταμόρφωσε τις ψυχές των ανθρώπων τους σε ψυχές ζώων.
Εξάλλου τι κρύβεται πίσω από το σοσιαλιστικό αίτημα για "κοινωνικοποίηση" του πλούτου παρά η φθονερή βούληση για νομή του από τους ισχυρούς που θα επιβάλλουν την κατάσχεση με τη ωμή επιθετική βία;
Κτηνώδες το συναίσθημα του φθόνου, κτηνώδη και τα παρασιτικά του αποτελέσματα, αποστερούν πρώτα από τον άνθρωπο τη λαχτάρα του για παραγωγικό μόχθο υπέρ εκείνων που αγαπά περισσότερο, αποστερούν από όλους τον πλούτο που κανιβαλίζεται χωρίς ευθιξία από τους ισχυρούς της κτηνώδους κρατικής βίας και, εν τέλει, αποστερεί από την κοινωνία το μέλλον της.
Ακριβώς για αυτό η ατομική ιδιοκτησία είναι συνδεδεμένη με κοινωνίες με υψηλή πολιτισμική παραγωγή και οι κοινωνίες με κολλεκτιβιστική ιδιοκτησία είναι βούρκοι της καθυστέρησης και λασπότοποι της κτηνωδίας.
Τα Γονίδια Καθορίζουν Τον Πολιτισμό
Θα ήταν αστείο να εξερευνούσε κανείς τη ζούγκλα με την ελπίδα να συναντήσει μια κοινωνία μαϊμούδων με μέλη της οποίας να επιδίωκε να συνάψει συμφωνία εμπορικής συνεργασίας. Τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό το οποίο είσαι, σε αυτό το οποίο μπορείς να γίνεις, στο επίπεδο της ευφυίας σου και στον βαθμό που μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να υπερκεράσεις τα κτηνώδη ορμέμφυτα του φθόνου που κρατάνε τις κοινωνίες στον πάτο.
Υπάρχουν άνθρωποι όπως οι Νέγροι, οι οποίοι επιστημονικώς αποδεδειγμένα, είναι (κατά μέσο όρο) χαμηλής ευφυίας, και όπως οι ανατολικοασιάτες, οι οποίοι είναι (κατά μέσο όρο) δειλοί και εύκολα χειραγωγήσιμοι. Η ελευθερία δεν θάλλει ανάμεσα σε χαζούς και δειλούς, αλλά σε έξυπνους και θαρραλέους όπως οι Λευκοί. Δεν είναι τυχαίο επομένως που ο Καπιταλισμός δημιουργήθηκε και άκμασε στη Δύση και όχι στην Ανατολή ή την Αφρική. Οι υπάνθρωποι, όπως και οι μαϊμούδες, είναι ανίκανοι να υπερβούν ή να σταματήσουν τα ορμέμφυτα του φθόνου, να αντισταθούν απέναντι στο ψέμα και την υποκρισία. Για αυτό και το Κράτος, οι καταναλωτές φόρων, έχουν εκκινήσει τον πόλεμο κατά της Λευκής Φυλής. Τα κανιβαλιστικά τους συμφέροντα και η επιθυμία διασφάλισης της παρασιτικής λειτουργίας του Κράτους είναι ασύμβατα με Λευκούς πληθυσμούς. Ο ζόφος της αναδιανεμητικής κλεπτομανίας χρειάζεται το κατάλληλο έδαφος για να ριζώσει και αυτό το έδαφος το προσφέρουν πληθυσμοί υπανθρώπων γεμάτων φθόνο και ακρισία που είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν όποιο κρατικιστή λαοπλάνο τους υποσχεθεί "κοινωνικά" αγαθά, "αντιρατσισμό" και "δημοκρατία" και παντελώς ανίκανοι να αντισταθούν όταν αυτός ο λαοπλάνος τους σκλαβώσει στα κάτεργα για να υπηρετούν αγόγγυστα την άρχουσα τάξη που θα καταναλώνει τον καρπό των "δίκαια φορολογούμενων" σκλάβων.
Θέλουν "πρόσφυγες", θέλουν νέγρους, θέλουν ασιάτες και μπάσταρδους, θέλουν γυναίκες και παιδιά, θέλουν παρενδυτικούς και χίπηδες, αλλά δεν θέλουν Λευκούς Χριστιανούς Άντρες. Θέλουν σκλάβους με νοοτροπία και ηθική σκλάβου και όχι ελεύθερους ανθρώπους, ελεύθερους από τον φθόνο, ελεύθερους από τη φορολογία, ελεύθερους για παραγωγή πολιτισμού και όχι για υπηρέτηση των ισχυρών της βίας.
Απέναντι στα σχέδια και την κοσμοαντίληψη του κρατικιστικού ολέθρου και του εγγενή κανιβαλισμού της δημοκρατικής αναδιανομής που οδηγεί την κοινωνία μας στο χείλος του γκρεμού, βρισκόμαστε εμείς οι γνήσιοι Φιλελεύθεροι, οι δαιμονοποιημένοι Καπιταλιστές, οι αγωνιστές της ελευθερίας από τον καταναγκασμό της βίας και της ελεύθερης ατομικής δημιουργίας που στηρίζει τον ανθρώπινο Πολιτισμό. Ο δικός μας τρόπος είναι ο τρόπος του Πολιτισμού και όποιο Έθνος το συνειδητοποιήσει πρώτο, εκείνο θα γίνει πρώτο μεταξύ των Εθνών. Ο τρόπος των κρατικιστών, ο τρόπος της βίας και της αναδιανομής, είναι ο τρόπος των παρασίτων, των κανιβάλων, είναι η τρόπος της ματαιοδοξίας, ο τρόπος της ζωής που τελειώνει με τον ατομικό θάνατο και ο τρόπος της κοινωνίας που σβήνει καθημερινά.
- See more at: http://libertyforgreece.blogspot.gr/2016/08/blog-post_30.html#sthash.l4dhfRB3.dpuf
By: Nacht und Nebel 1 comment
Εκεί που υπάρχει ελευθερία, εκεί ανθεί ο πολιτισμός
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η σύνδεση του Καπιταλισμού με τον Πολιτισμό είναι μια ιδέα τόσο αντιδημοφιλής στις μέρες μας και, ταυτόχρονα, τι είναι εκείνο που ελκύει τόσους, γνωστούς σε όλους μας, έκφυλους και παρακμιακούς στον Φιλελεύθερο χώρο.
Δυστυχώς λίγοι Έλληνες (ενδεικτικά οι Λιναρδάτος, Χορμοβίτης και Μαραμής) έχουν αφυπνιστεί από την πνευματική σήψη του κρατικισμού που διαπνέει όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα και, όπως και ο Ρόθμπαρντ έχει γράψει στην Ανατομία του Κράτους, το Κράτος έχει επιδείξει αξιοζήλευτη ευελιξία στην μεταστροφή υπέρ του ιδεών που σκοπό είχαν κάποτε τον περιορισμό του. Η υπονόμευση κάθε αντικρατικιστικής ιδέας είναι τακτική ρουτίνας για το Κράτος, για αυτό και η καλλιέργεια της θνησιγένειας και της διαστροφής μέσα στον χώρο του Φιλελευθερισμού είναι πασιφανής προτεραιότητα της οργανωμένης κρατικιστικής πολιτικής προπαγάνδας.
Εκείνο το οποίο παράγει τον Πολιτισμό είναι η ενασχόληση του ανθρώπου με ζητήματα που δεν αφορούν χρηστικά την επιβίωση. Είναι, στην ουσία, η απόπειρα διακόσμησης του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος ζει σε αυτόν τον πλανήτη και αυτή η ανώτερη διακοσμητική που αποκαλούμε Πολιτισμό προϋποθέτει και συνεπάγεται ορισμένα πράγματα.
Ο Πολιτισμός Στοχεύει Στο Μέλλον
Η αναβάθμιση του βίου με ξεχωριστά χαρακτηριστικά ταυτοτικής κοινωνικότητας προϋποθέτει πως θα υπάρχει κάποιος αποδέκτης αυτών των προσπαθειών. Εάν μια γενιά δεν νιώθει έναν παθιασμένο σύνδεσμο στοργής με τους απογόνους της, τότε για ποιον σκοπό να αναλάβει το κόστος ενός τέτοιου σισύφειου εγχειρήματος; Ποιος μακρόπνοος στόχος θα εμπνεύσει τον καλλιτέχνη και για ποιο όραμα θα κάψει ο επιστήμονας τις καλύτερές του στιγμές στον βωμό ενός μέλλοντος παντελώς ξένου και ανοίκειου; Είναι ακριβώς εκείνη η ταυτοτική οικειότητα, ο δεσμός αλληλοκατανόησης, που ενώνει τη μητέρα με το παιδί της και κινητροδοτεί τον αγώνα για το αύριο. Έναν αγώνα πρωτίστως για την επιβίωση, μα συνεπαγόμενα δευτερευόντως, για τη διάκριση και την επικράτηση. Γιατί τι νόημα θα είχε ο Πολιτισμός μέσα στην ταραχώδη ρευστότητα της Φύσης εάν δεν αύξανε τις πιθανότητες επιβίωσης του φορέα του, εάν δεν δημιουργούσε τάξη, σιγουριά και ασφάλεια, μέσα από τους χαοτικές ριπές της τύχης; Μόνος πολιτισμός με νόημα είναι εκείνος ο οποίος διαιωνίζει τους φορείς του, γιατί, χωρίς τους (θνητούς) φορείς του, δεν υπάρχει.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει αληθινή αγάπη για τα παιδιά και αυτή η αγάπη δεν μπορεί παρά να υπάρχει στο φυσικό τους περιβάλλον, στην οικογένεια. Χωρίς οικογένεια, πολιτισμός δεν υπάρχει. Είναι η αγάπη για τα παιδιά εκείνη που θα κινητροδοτήσει τις θυσίες ανοικοδόμησης του πολιτισμού. Αυτή η αγάπη όμως είναι ξεκάθαρα ιδιοτελής. Δεν είναι η αγάπη για οποιαδήποτε παιδιά, είναι η αγάπη για τα παιδιά ενός εκάστου, εκείνα τα οποία θεωρεί ο καθένας περισσότερο κοντά σε εκείνον. Ο γονέας βλέπεις ένα τεράστιο κομμάτι από τον εαυτό του στο παιδί του και έτσι μπορεί να υπερβεί τη θνητότητα. Είναι πραγματικά φαιδρό να φανταστεί κανείς τι αλλοπρόσαλλα πράγματα υπόσχονται ορισμένες θρησκείες στους πιστούς τους, από τη στιγμή που η ίδια η αναπαραγωγική λειτουργία του ανθρώπου μπορεί να του προσφέρει το πιο χειροπιαστό υπόδειγμα της μετά θάνατον ζωής, το υπόδειγμα της ζωής μέσα από την ύπαρξη των απογόνων σου. Η συνειδητοποίηση αυτής της χρονικής συνέχειας της ανθρώπινης ύπαρξης, της καθαρά ατομικά βιωνόμενης, είναι ο πιο ισχυρός χτίστης του πολιτισμού, το κίνητρο για τον Πολιτισμό.
Το κίνητρο για τη δημιουργία του πολιτισμού έχει ατομική βάση και γενετικά χαρακτηριστικά. Κάθε γονέας έχει βιολογικό κίνητρο για παραγωγή πολιτισμού μόνο υπέρ των δικών του παιδιών - πράγμα το οποίο γεννά τον χαρακτήρα της ταυτοτικότητας σε κάθε Πολιτισμό· δεν μπορείς να είσαι γνήσιος εκπρόσωπος δύο Πολιτισμών. Αν οι εξωτερικές συνθήκες του επιτρέπουν να κάνει την επιθυμία του πράξη, αν δηλαδή του επιτρέπουν να εργαστεί για τα παιδιά του, τότε θα το κάνει με κάθε προθυμία. Αν δεν του το επιτρέπουν, δεν θα το κάνει, παρά μόνο καταναγκαστικά και αναποτελεσματικά. Πρωτεύουσας σημασίας στοιχείο λοιπόν αναδεικνύεται ο έλεγχος (ιδιοκτησία) των καρπών του μόχθου ενός εκάστου. Εάν η ιδιοκτησία (δηλαδή ο έλεγχος) είναι ατομική, τότε ο μπορεί ο απόγονος να γίνει ο τελικός αποδέκτης. Αν η ιδιοκτησία δεν είναι ατομική, αλλά κολλεκτιβιστική, τότε ο γονέας θα μοχθεί για τους ξένους, τους ανοίκειους, τους μη αγαπητούς προς αυτόν.
Δεν είναι τυχαίο που η μοναδική επιστημονική θεωρία που εξηγεί την εξελικτική προέλευση της ομοφυλοφιλίας (kin selection) εξηγεί πως οι ομοφυλόφιλοι άρχισαν να υπάρχουν, όχι ως σφάλματα, αλλά ως χρήσιμα εργαλεία των κοινωνιών, ακριβώς για τον λόγο ότι ήταν καταλληλότεροι για την προστασία των κοινωνιών, τη συνειδητοποίηση της βιολογικής τους εξέλιξης μέσω του κοινού αίματος που οδηγεί στη φαινομενικά ανιδιοτελή, μα πραγματικά εγωτική, προσφορά στους γενετικά συγγενείς. Μια επένδυση του είναι τους στον βωμό της συνέχειας του αίματος. Ούτε είναι τυχαίο φυσικά πως οι πιο παθιασμένοι στρατηλάτες έχουν κατηγορηθεί - και όχι άδικα - για ομοφυλοφιλία. Το φαινόμενο του οργανωμένου εκθηλυσμού των ομοφυλόφιλων και της μεταστροφής τους σε αντικοινωνικές και μακάβρια ματαιόδοξες συμπεριφορές αποτελεί ένα πολύ σύγχρονο φαινόμενο, το οποίο αντανακλά τον φοβερό βαθμό στον οποίο έχει προχωρήσει η ηθική διάβρωση των κοινωνιών από το Κράτος και την αλλοπρόσαλλη κλεπτομανία της αναδιανομής.
Είναι ο δεσμός αίματος εκείνο το οποίο παράγει τον Πολιτισμό και είναι 100% εγωτικός και ιδιοτελής. Χωρίς την ατομική ιδιοκτησία, χωρίς τη δυνατότητα αυτή η σχέση ψυχής να μετατραπεί σε σχέση ύλης, δεν υπάρχει κίνητρο για Πολιτισμό.
Τι είναι ο Κρατικισμός λοιπόν υπό το πρίσμα όλων αυτών; Είναι ο ιός του πολιτισμικού κανιβαλισμού και της κοινωνικής αυτοκαταστροφής, που διαλύει τις οικογένειες για να αποδεκατίσει ευκολότερα τον πλούτο τους. Όπως ένα κανιβαλιστικό παράσιτο που τρυπώνει στη φωλιά του πτηνού και καταστρέφει και τρώει τα αβγά του, σπρώχνει την κοινωνία προς τα κάτω, στερεί το μέλλον από την κοινωνία για να κορέσει τις σιχαμερές του ορέξεις και να συντηρηθεί λίγο ακόμα μέσα στον θνησιγενή ζόφο που προκαλεί. Εξυψώνει έτσι τη ματαιοδοξία σε αυτοσκοπό, στερεί το νόημα από τον άνθρωπο, του στερεί τον αγώνα για τον εαυτό του, του στερεί τη ζωή.
Ο Πολιτισμός Προϋποθέτει Πλούτο
Η ζωή κάθε πλάσματος σε αυτόν τον πλανήτη περιστρέφονταν, για δισεκατομμύρια χρόνια, γύρω από τα ζητήματα της βραχυπρόθεσμης ατομικής επιβίωσης και αναπαραγωγής. Χρειάστηκε η Εξέλιξη να δημιουργήσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο ο οποίος εφηύρε έναν καινοφανή τρόπο ζωής ο οποίος έβγαλε τον άνθρωπο από τα σπήλαια, τον απελευθέρωσε από τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης και του προσέφερε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την ανώτερη διακοσμητική που είναι ο Πολιτισμός. Αυτός ο νέος τρόπος είναι η παραγωγή του πλούτου, δηλαδή η μεταποίηση της ύλης με τρόπο που κάνει τη ζωή και την επιβίωση ευκολότερη.
Και πάλι εδώ, η ίδια η Φύση του ανθρώπου τον καθιστά ον με ατομικά κίνητρα που μεγιστοποιεί την κοινωνική του παραγωγή μόνο όταν το κάθε άτομο έχει ατομικά οφέλη από τους ατομικούς του μόχθους. Κάθε παρέκκλιση συνιστά σκλάβωση στην ισχύ της ωμής επιθετικής βίας, το οποίο είναι ο αληθινός νόμος της ζούγκλας. Η φορολογία, η υποχρεωτική σχολική και στρατιωτική θητεία, η επιβολή του κρατικού νόμου και των κρατικών περιορισμών, είναι μια κτηνωδία ανελευθερίας, μια άσκηση παρασιτισμού, που ως απολύτως επικρατούσα νοοτροπία στα ζώα τα κρατά ζώα και σέρνει τον άνθρωπο προς το επίπεδό τους.
Αποτελεί ιστορικά αποδεδειγμένη αλήθεια πως όποιες κοινωνίες εξασφάλισαν μεγαλύτερό ατομικό έλεγχο του παραγόμενου πλούτου στα μέλη τους, απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο δημιουργικό δυναμικό στην ιστορία. Ενώ, όσες κοινωνίες υπέταξαν περισσότερο τους πολίτες τους στην ωμή αυταρχικότητα του Κράτους, έμειναν τόσο πολύ πίσω οικονομικά που η αγωνία της καθημερινής επιβίωσης επέστρεψε ισχυρότερη από ποτέ και μεταμόρφωσε τις ψυχές των ανθρώπων τους σε ψυχές ζώων.
Εξάλλου τι κρύβεται πίσω από το σοσιαλιστικό αίτημα για "κοινωνικοποίηση" του πλούτου παρά η φθονερή βούληση για νομή του από τους ισχυρούς που θα επιβάλλουν την κατάσχεση με τη ωμή επιθετική βία;
Κτηνώδες το συναίσθημα του φθόνου, κτηνώδη και τα παρασιτικά του αποτελέσματα, αποστερούν πρώτα από τον άνθρωπο τη λαχτάρα του για παραγωγικό μόχθο υπέρ εκείνων που αγαπά περισσότερο, αποστερούν από όλους τον πλούτο που κανιβαλίζεται χωρίς ευθιξία από τους ισχυρούς της κτηνώδους κρατικής βίας και, εν τέλει, αποστερεί από την κοινωνία το μέλλον της.
Ακριβώς για αυτό η ατομική ιδιοκτησία είναι συνδεδεμένη με κοινωνίες με υψηλή πολιτισμική παραγωγή και οι κοινωνίες με κολλεκτιβιστική ιδιοκτησία είναι βούρκοι της καθυστέρησης και λασπότοποι της κτηνωδίας.
Τα Γονίδια Καθορίζουν Τον Πολιτισμό
Θα ήταν αστείο να εξερευνούσε κανείς τη ζούγκλα με την ελπίδα να συναντήσει μια κοινωνία μαϊμούδων με μέλη της οποίας να επιδίωκε να συνάψει συμφωνία εμπορικής συνεργασίας. Τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό το οποίο είσαι, σε αυτό το οποίο μπορείς να γίνεις, στο επίπεδο της ευφυίας σου και στον βαθμό που μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να υπερκεράσεις τα κτηνώδη ορμέμφυτα του φθόνου που κρατάνε τις κοινωνίες στον πάτο.
Υπάρχουν άνθρωποι όπως οι Νέγροι, οι οποίοι επιστημονικώς αποδεδειγμένα, είναι (κατά μέσο όρο) χαμηλής ευφυίας, και όπως οι ανατολικοασιάτες, οι οποίοι είναι (κατά μέσο όρο) δειλοί και εύκολα χειραγωγήσιμοι. Η ελευθερία δεν θάλλει ανάμεσα σε χαζούς και δειλούς, αλλά σε έξυπνους και θαρραλέους όπως οι Λευκοί. Δεν είναι τυχαίο επομένως που ο Καπιταλισμός δημιουργήθηκε και άκμασε στη Δύση και όχι στην Ανατολή ή την Αφρική. Οι υπάνθρωποι, όπως και οι μαϊμούδες, είναι ανίκανοι να υπερβούν ή να σταματήσουν τα ορμέμφυτα του φθόνου, να αντισταθούν απέναντι στο ψέμα και την υποκρισία. Για αυτό και το Κράτος, οι καταναλωτές φόρων, έχουν εκκινήσει τον πόλεμο κατά της Λευκής Φυλής. Τα κανιβαλιστικά τους συμφέροντα και η επιθυμία διασφάλισης της παρασιτικής λειτουργίας του Κράτους είναι ασύμβατα με Λευκούς πληθυσμούς. Ο ζόφος της αναδιανεμητικής κλεπτομανίας χρειάζεται το κατάλληλο έδαφος για να ριζώσει και αυτό το έδαφος το προσφέρουν πληθυσμοί υπανθρώπων γεμάτων φθόνο και ακρισία που είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν όποιο κρατικιστή λαοπλάνο τους υποσχεθεί "κοινωνικά" αγαθά, "αντιρατσισμό" και "δημοκρατία" και παντελώς ανίκανοι να αντισταθούν όταν αυτός ο λαοπλάνος τους σκλαβώσει στα κάτεργα για να υπηρετούν αγόγγυστα την άρχουσα τάξη που θα καταναλώνει τον καρπό των "δίκαια φορολογούμενων" σκλάβων.
Θέλουν "πρόσφυγες", θέλουν νέγρους, θέλουν ασιάτες και μπάσταρδους, θέλουν γυναίκες και παιδιά, θέλουν παρενδυτικούς και χίπηδες, αλλά δεν θέλουν Λευκούς Χριστιανούς Άντρες. Θέλουν σκλάβους με νοοτροπία και ηθική σκλάβου και όχι ελεύθερους ανθρώπους, ελεύθερους από τον φθόνο, ελεύθερους από τη φορολογία, ελεύθερους για παραγωγή πολιτισμού και όχι για υπηρέτηση των ισχυρών της βίας.
Απέναντι στα σχέδια και την κοσμοαντίληψη του κρατικιστικού ολέθρου και του εγγενή κανιβαλισμού της δημοκρατικής αναδιανομής που οδηγεί την κοινωνία μας στο χείλος του γκρεμού, βρισκόμαστε εμείς οι γνήσιοι Φιλελεύθεροι, οι δαιμονοποιημένοι Καπιταλιστές, οι αγωνιστές της ελευθερίας από τον καταναγκασμό της βίας και της ελεύθερης ατομικής δημιουργίας που στηρίζει τον ανθρώπινο Πολιτισμό. Ο δικός μας τρόπος είναι ο τρόπος του Πολιτισμού και όποιο Έθνος το συνειδητοποιήσει πρώτο, εκείνο θα γίνει πρώτο μεταξύ των Εθνών. Ο τρόπος των κρατικιστών, ο τρόπος της βίας και της αναδιανομής, είναι ο τρόπος των παρασίτων, των κανιβάλων, είναι η τρόπος της ματαιοδοξίας, ο τρόπος της ζωής που τελειώνει με τον ατομικό θάνατο και ο τρόπος της κοινωνίας που σβήνει καθημερινά.
- See more at: http://libertyforgreece.blogspot.gr/2016/08/blog-post_30.html#sthash.l4dhfRB3.dpuf