Post reply

Name:
Email:
Subject:
Message icon:

Verification:

shortcuts: hit alt+s to submit/post or alt+p to preview


Topic Summary

Posted by: Somalian Pirate
« on: December 10, 2015, 05:23:06 pm »

Πάντως οι έλληνες φιλέλεδες είναι τρόμπες έτσι κι αλλιώς.
Φλώροι. Κυριολεκτικά.

Γύρνα στο facebook σε παρακαλώ.
;D
*grabs popcorn*
Posted by: Pepe the Frog
« on: December 09, 2015, 10:18:56 pm »


Εγώ νόμιζα ότι είσαι φιλελεύθερος. Εσύ είσαι τρόμπας!
Να και κάτι στο όποιο θα συμφωνήσουμε Fringe. Πάντως οι έλληνες φιλέλεδες είναι τρόμπες έτσι κι αλλιώς.
Posted by: Pinochet88
« on: December 09, 2015, 09:46:44 pm »

μα δεν υπάρχει ΑΡΙΣΤΕΡΑ ούτε ΔΕΞΙΑ το πρόβλημα στην Ελλάδα ειναι ότι ο καθένας κοιτάει την παρτάρα του!!!
Ο Γιαννάρας αποδομεί την αριστερά και καλά κάνει όπως αντίστοιχα έχουν αποδομήσει την ΔΕΞΙΑ

Ποιος αποδομεί την αριστερά; Ο Γιανναράς είναι αριστερός.

Ο Γιανναράς κακώς συγχέεται με τη Δεξιά επειδή είναι θεολόγος και πιστεύει στον Χριστιανισμό. Οι θεολογικές του απόψεις ερείδονται στο Σχίσμα Ανατολής και Δύσης, στο οποίο οι Δυτικοί επιχείρησαν να εκσυγχρονίσουν τον Χριστιανισμό. Στην ουσία ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του κρατικιστικού Βυζαντίου και της απαρχής του Κράτους Δικαίου.

Αυτό το οποίο έκαναν οι Δυτικοί ήταν να αναπτύξουν τον Χριστιανισμό σε έναν νομικό κώδικα, σε ένα σύνολο συνεκτικών δογμάτων, τα οποία του έδιναν έναν ηθικοπλαστικό χαρακτήρα προσβάσιμο στο κάθε άτομο. Το άτομο της Δύσης δεν είχε απέναντί του την Εκκλησία και τους κληρικούς εν είδει ποιμένων, αλλά μια πρόταση τρόπου ζωής, την οποία μπορούσε να κρίνει, να επεξεργαστεί, να κατανοήσει το ίδιο το άτομο, χωρίς έξωθεν νουθεσίες. Αντιθέτως οι δικοί μας οι σκοταδιστές σκόπιμα αρνούνταν να αποκρυσταλλώσουν τις διδαχές τους σε συγκεκριμένα δόγματα για να μπορούν να αλλάζουν απόψεις κατά το δοκούν (το οποίο ήταν ότι συναποφασίσουν με τον Αυτοκράτορα). Αντ'αυτού έδιναν έμφαση στον κοινοτισμό (κομμουνισμό) των πιστών, δηλαδή στην αγελοποίησή τους και την ατομική υποταγή στην εκκλησιαστική εξουσία. Το Βυζάντιο έτσι κατέληξε μια ιεαρχημένη δεσποτεία με έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό που κατέπνιξε κάθε οικονομική και πολιτισμική πρόοδο και εν τέλει αποδεκατίστηκε. Η Δύση από την άλλη, έχοντας μια αναλυτική-κανονιστική έκφραση του Χριστιανισμού προσβάσιμη σε όλους απέφυγε τη δεσποτεία. Οι "κανόνες" του Χριστιανισμού έθεσαν ένα επιτρεπτό πλαίσιο στο οποίο περιορίζονταν κάθε κρατική αρχή, είτε ήταν ο Αυτοκράτορας, είτε οι Βασιλιάδες, είτε ο Πάπας ο ίδιος. Η οικονομική ανθηση - ψάξε στο mises.org για την οικονομική ανάπτυξη της Δύσης στο μεσαίωνα, παρά τα παραμύθια που διαδίδουν οι κομμουνιστές - και οι σχετικά μεγαλύτεροι έλεγχοι στην εξουσία της Δύσης επέτρεψαν σε φιλοσόφους να γράψουν θεωρητικά έργα τα οποία σκιαγράφησαν το λεγόμενο Κράτος Δικαίου, δηλαδή κανόνες πάνω στους οποίους έπρεπε να πατάει το Κράτος, υπονοοώντας ότι κάθε τι έξω από αυτούς, καίτοι πράξη του Κράτους, ήταν παράνομο (περισσότερα στο γνωστό βιβλίο του Van Creveld). Φυσικά στην αρχή αυτοί οι κανόνες του Κράτους Δικαίου ήταν θείας εμπνεύσεως, αλλά εν συνεχεία έγιναν κοσμικοί. Δεν θέλει και πολύ από το ένα βήμα στο άλλο. Βήματα τα οποία ΔΕΝ έγιναν ποτέ εδώ, ακριβώς χάρη σε θεολογικές τοποθετήσεις-συσκοτίσεις τις οποίες εκπροσωπεί μέχρι και τις μέρες μας ο Γιανναράς.

Το Κράτος Δικαίου στη Δύση περιόρισε προσωρινά το Κράτος και δημιούργησε τον Καπιταλισμό, ο οποίος απεδείχθεί ο καλύτερος σύμμαχος των παραδοσιακών αξιών όπως Πατρίδα, Οικογένεια και Θρησκεία οι οποίες συναποτελούν τη Δεξιά. Φυσικά, από την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης και εν συνεχεία, η τάση αυτή αντιστράφηκε, με αποκορύφωμα τους 2 παγκοσμίους κρατικιστικούς πολέμους, αλλά τα αποτελέσματα της πρότερης μακραίωνης πορείας της Δύσης δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Κάθε έκφανση της κρατικιστικής αυτής επανόδου μισήθηκε και μισείται διακαώς από τον μέσο Ευρωπαίο. Ο Κρατικισμός του έχει καταστρέψει τη Θρησκεία, την Πατρίδα και την Οικογένεια, δηλαδή τη Δεξιά, και η μόνη σωτηρία για όλα αυτά είναι η εξολόθρευση του Κράτους και η Καπιταλιστική Επανάσταση.

Η Δεξιά στηρίζεται στο Άτομο. Η Δεξιά είναι ο Καπιταλισμός. Και ο ίδιος ο Γιανναράς - πρέπει να είσαι και λίγο τυφλός - το παραδέχεται πρώτο πρώτο στο άρθρο του παραπάνω.  Ενώ δεν βρίσκει κανένα άλλοθι στη Δεξιά, βρίσκει άλλοθι στην Αριστερά γιατί αυτή αντιστρατεύεται το Άτομο και την ψέγει μάλιστα γιατί πλέον, κατά τη γνώμη του, ξεπουλήθηκε και δεν αντιστρατεύεται σωστά το Άτομο. Δες αυτό το βίντεο ολόκληρο και περίμενε, μετά το 2ο μισό να καταλήξει στο ότι το κόλπο(!) είναι να υποταχθούν τα άτομα στην Εκκλησία (εννοεί την Κατα-Κουζήνα Θεοκρατία του) και να μην περιμένουν και να πάρουν τίποτα για αντάλλαγμα. Αυτός είναι αγνός κρατικισμός-κομουνισμός, αυτό είναι σοσιαλισμός, αντι-δεξιά, αντικαπιταλισμός, είναι σκοταδισμός. Ο Γιανναράς είναι από τους χειρότερους κρατικιστές που υπάρχουν στην Ελλάδα και το να τον εκλαμβάνουν κάποιοι ως αντι-αριστερό είναι αδαές.

Δες επίσης την πρώτη κριτική εδώ. (Το Αντίφωνο είναι η Πράδβα τους)

ΥΓ: Ποιος είσαι εσύ; Είσαι ο φοιτητής που ψάρεψα σε ένα βίντεο του Άδωνι; Εγώ νόμιζα ότι είσαι φιλελεύθερος. Εσύ είσαι τρόμπας!
Posted by: Pepe the Frog
« on: December 09, 2015, 11:56:44 am »

μα δεν υπάρχει ΑΡΙΣΤΕΡΑ ούτε ΔΕΞΙΑ το πρόβλημα στην Ελλάδα ειναι ότι ο καθένας κοιτάει την παρτάρα του!!!
Ο Γιαννάρας αποδομεί την αριστερά και καλά κάνει όπως αντίστοιχα έχουν αποδομήσει την ΔΕΞΙΑ

Γύρνα στο facebook σε παρακαλώ.
Posted by: Candlemass7
« on: December 09, 2015, 02:10:55 am »

μα δεν υπάρχει ΑΡΙΣΤΕΡΑ ούτε ΔΕΞΙΑ το πρόβλημα στην Ελλάδα ειναι ότι ο καθένας κοιτάει την παρτάρα του!!!
Ο Γιαννάρας αποδομεί την αριστερά και καλά κάνει όπως αντίστοιχα έχουν αποδομήσει την ΔΕΞΙΑ
Posted by: Pinochet88
« on: December 08, 2015, 02:16:01 pm »


"Είχαν όραμα, πάλευαν για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ελευθερία από
τους εξαναγκασμούς που επιβάλλουν οι ανεξέλεγκτες οικονομικές
ανισότητες."

Οι ανεξέλεγκτες (από ποιον;) οικονομικές ανισότητες είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης οικονομικής δραστηριοποίησης γενετικά άνισων ανθρώπων και της τύχης. Η "λείανση" αυτών των ανισοτήτων δεν μπορεί παρά να γίνει με περιορισμό της ελευθερίας των ατόμων και υποταγή τους σε ένα ολοκληρωτικό-δεσποτικό Κράτος το οποίο τιμωρεί την αριστεία για να ενισχύσει την αχρηστία.

Με λύπη μου διαπιστώνω πως η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού όμως, τυφλωμένη από τη ρητορική του φθόνου, έχουσα χάσει κάθε έννοια εμπιστοσύνης στον εαυτό της, αντί να πάρει με τις πέτρες τέτοιους επικίνδυνους αμπελοφιλόσοφους όπως ο Γιανναράς, που το μόνο που διαδίδουν γύρω τους είναι ο ζόφος και ο πρωτογονισμός, τον ακολουθούν και βρίσκουν "κοινωνικό νόημα" μέσα από τις σκοταδιστικές αυτές ανοησίες...



«Αριστερά» χωρίς κύρος ειλικρίνειας

Η​​ στενότητα του χώρου της επιφυλλίδας δικαιολογεί σχηματικές διατυπώσεις. Τις δικαιώνει (ή όχι) η πρόκληση προβληματισμού που κομίζουν.

Για πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα, το δυνατό χαρτί της Αριστεράς ήταν ότι κόμιζε μια πίστη – οι άνθρωποι της Αριστεράς πίστευαν σε κάτι, πέρα από το εγωτικό τους συμφέρον. Είχαν όραμα, πάλευαν για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ελευθερία από τους εξαναγκασμούς που επιβάλλουν οι ανεξέλεγκτες οικονομικές ανισότητες.

Εισαγόμενες ήταν και οι αριστερές ιδεολογίες, μεταπρατικές, όπως στο σύνολό τους οι αρχές και οι πρακτικές οργάνωσης του κοινωνικού βίου και του κράτους. Εισαγόμενες, αλλά συντονίζονταν με κάτι οργανικά εγχώριο: τους μακραίωνες εθισμούς του Ελληνα στην προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας. Κατά τούτο η Αριστερά μπορούσε να είναι (και ήταν για μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού) το ελληνικότερο στοιχείο της ελλαδικής πολιτικής.

Τον μεταπρατισμό και μιμητισμό τον συντηρούσε (και τον διαιωνίζει) στην Ελλάδα η ξιπασιά: Θέλουμε να γίνουμε «Ευρωπαίοι» με οποιοδήποτε τίμημα. Τα «φώτα», η ανάπτυξη, ο πλούτος (κοντολογίς ο «πολιτισμός») είναι μόνο εκεί, στην Εσπερία. Είχε «Δεξιά», «Κέντρο», «Αριστερά» η Εσπερία; Επρεπε να έχουμε κι εμείς. Κι ας μην υπήρχαν οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που γέννησαν στη Δύση αυτούς τους διαχωρισμούς.

Ετσι, αρχικά, βαφτίσαμε «Δεξιά» το «Λαϊκό Κόμμα», παρόλο που συσπείρωνε κυρίως την αγροτική φτωχολογιά και μικροαστούς (μεγαλοαστοί ήρθαν μόνο από τον παροικιακό Ελληνισμό και δυστυχώς δεν επιβίωσαν). Για λόγους προφανέστατα συγκυριακούς (ένας μέτριας ευφυΐας βασιλιάς συγκρούστηκε με έναν οξυνούστατο, νάρκισσο πρωθυπουργό) βρέθηκε αντίπαλος της «Δεξιάς» ο Βενιζελισμός: μια πολιτική που προσέδεσε τον Ελληνισμό στο άρμα συμφερόντων συγκεκριμένων της Δύσης κρατών, με αποτέλεσμα τη μοιραία και οριστική συρρίκνωσή του σε σακάτικο κρατίδιο του βαλκανικού νότου επιτροπευόμενο.

Οι ηγεσίες της Αριστεράς, παγιδευμένες και αυτές στα εισαγόμενα, άσχετα με την ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα ιδεολογήματα, βάλθηκαν να πιθηκίζουν την οργάνωση και τις πρακτικές των Μαρξιστών της Δύσης. Ετσι προκάλεσαν αναπόφευκτα και τις διώξεις, που η Δύση εφάρμοζε για να χαλιναγωγήσει τα οράματα «επανάστασης του προλεταριάτου». Οι διώξεις των Αριστερών στην Ελλάδα προετοίμασαν ψυχολογικά, αλλά πρόσφεραν και το πρόσχημα για μιαν ένοπλη ανταρσία των Κομμουνιστών, έξωθεν ποδηγετούμενη και επικουρούμενη, που βαφτίστηκε ψευδεπίγραφα «εμφύλιος». Η πολυαίμακτη σύγκρουση καθυστέρησε ανεπανόρθωτα την Ελλάδα από τη μεταπολεμική ανασυγκρότησή της και παντοδαπή ανάπτυξη.

Τόσο στα χρόνια πριν από την ακριβοπληρωμένη ανταρσία όσο και μετά, ώς την πτώση της δικτατορίας 1967-1974, το να είσαι «αριστερός» στην Ελλάδα ήταν ρίσκο – διακινδύνευες ξυλοδαρμούς, εξορίες, φυλακές, την ίδια τη ζωή σου, φυσικά και τη δουλειά σου, το ψωμί των παιδιών σου, την κοινωνική σου ένταξη. Οσοι επέλεγαν να τα παίξουν όλα κορώνα-γράμματα ήταν ή φανατικοί της ιδεοληψίας, μεθοδικά κατηχημένοι με τα κείμενα των κλασικών του Μαρξισμού, ή άσχετοι με θεωρίες, αγνοί, απλοϊκοί άνθρωποι, που πίστεψαν στην κοινωνική δικαιοσύνη και ισοπολιτεία. Αυτοί οι δεύτεροι μοιάζει να ήταν η συντριπτική πλειονότητα που δεν τους κατάλαβε ποτέ ούτε η ηγεσία τους ούτε η αντίπαλη πολιτική εξουσία. Ομως αυτοί ήταν που σημάδεψαν την κοινή συνείδηση με την εικόνα του «αριστερού» που έχει πίστη και όραμα, ανιδιοτέλεια θυσιαστική, αυταπάρνηση έμπρακτη.

Η εικόνα αυτή του «αριστερού» τελειώνει, μαζί με τη «δικτατορία των συνταγματαρχών», το 1974. Η πάγκοινη οργή και αηδία για την εγκληματική θρασύτητα και μικρόνοια των πραξικοπηματιών διοχετεύθηκε, έντεχνα και μεθοδικά, στα κανάλια μιας αδίστακτης καπηλείας: στον χωρίς όρια εξωραϊσμό της «Αριστεράς» οποιουδήποτε καπέλου. Χωρίς το παραμικρό ψέλλισμα ή ψίθυρο αντίρρησης, αντιλογίας, διαμαρτυρίας. Κυβερνούσε τη χώρα ο πολυ-υμνημένος σαν «Εθνάρχης» Καραμανλής, και κυρίαρχη ιδεολογία, ώς τον έσχατο ορεινό οικισμό και το πιο απόμακρο ψαροχώρι, ήταν ένας παλαιομοδίτικος μαρξισμός, ειδωλοποιημένο ταμπού, σαν τελευταία λέξη της «προόδου».

Με την άνοδο στην εξουσία της «σοσιαλιστικής» φενάκης του Παπανδρεϊσμού, το 1981, η άλλοτε κυνηγημένη, αποδιοπομπαία «Αριστερά» βρέθηκε να διαχειρίζεται τα καίρια και ουσιώδη του μέλλοντος των Ελλήνων: γλώσσα, ιστορική συνείδηση, πολιτισμική παράδοση. Η λαϊκάντζα του ΠΑΣΟΚ επέπεσε στη λαφυραγώγηση των «πακέτων» της Ευρώπης και στη «μεγάλη ζωή» των κρατικών αξιωμάτων, ενώ στο «εγγράμματον τμήμα του ΠΑΣΟΚ», τον λεγόμενο τότε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου», παραχωρήθηκε ο απόλυτος εξουσιασμός των πεδίων παιδείας και πολιτισμού.

Φυσικά, με το αζημίωτο – παραχωρήθηκε νομή τόσο εξουσίας όσο και χρήματος, η εικόνα της Αριστεράς αντιστράφηκε πλήρως: Κάποτε ήταν έσχατη διακινδύνευση, τώρα γινόταν προϋπόθεση για να κάνεις καριέρα. Να αναρριχηθείς από το τίποτα σε χρυσαμειβόμενα πόστα, να εξουσιάζεις διορισμούς, ερευνητικά προγράμματα, πρόσβαση σε πανεπιστημιακές καθηγεσίες, να λανσάρεσαι σαν μέγας ποιητής ή ζωγράφος ή σκηνοθέτης, και μύρια ανάλογα.

Με τη διακυβέρνηση Σημίτη και αργότερα με τη συγκυβέρνηση Κουβέλη στο σχήμα Σαμαρά – Βενιζέλου, η διαφορά Αριστεράς – Δεξιάς εξαλείφθηκε ολοσχερέστατα: Την πρώτη εμπειρία πολιτικής αχαλίνωτου καπιταλισμού την είχαν οι Ελληνες με την κυβέρνηση Σημίτη και την ολοκληρωτική υποταγή στις απαιτήσεις των «Αγορών» την πρωτοέζησαν με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη.

Πώς θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να νεκραναστήσει το όραμα των κάποτε αθώων για μια κοινωνιοκεντρική Αριστερά; Ισως με μόνο μιαν ασυμβίβαστη ειλικρίνεια: Με την παραίτησή του, αμέσως μόλις κατάλαβε ότι οι εκβιασμοί της πολιτικής εκπροσώπησης των «Αγορών» ήταν δίλημμα επιβίωσης ή εξοντωτικής εξαθλίωσης των Ελλήνων. Να μη δεχθεί να υπηρετήσει την απανθρωπία των συνεπειών τού άφρονος υπερδανεισμού φέροντας το όνομα του «αριστερού».

Ή να τολμήσει την ακόμα πιο επώδυνη ειλικρίνεια: Να λογοδοτεί κάθε βράδυ στην ελληνική κοινωνία με διάγγελμα για τους συμβιβασμούς που υποχρεώθηκε να κάνει μέσα στη μέρα: Σε ποιους αδίστακτους εκβιασμούς υποτάχθηκε για να περισώσει από ποιες συμφορές το κοινωνικό σώμα. Γιατί δεν έδιωξε από κοντά του πρόσωπα που ήταν ή αποδείχθηκαν καθοδόν διαβεβλημένα. Ποια οφέλη αποκομίζει για την ελληνική κοινωνία τρέχοντας σε συναντήσεις ανά τον κόσμο με πρόσωπα-σύμβολα του διεθνοποιημένου ολοκληρωτισμού των «Αγορών».

«Αριστερά» θα μπορούσε σήμερα να σημάνει τουλάχιστον ειλικρίνεια.
πηγή