Post reply

Name:
Email:
Subject:
Message icon:

Verification:

shortcuts: hit alt+s to submit/post or alt+p to preview


Topic Summary

Posted by: Follow Back Team
« on: August 31, 2016, 11:10:09 pm »

Δε συμφωνώ. Παρακολουθώ το Σ.Ράμφο χρόνια, κακώς υποτιμάς την διανόηση του. Σου προτείνω να παρακολουθήσεις και άλλα βίντεο, πιο αντιπροσωπευτικά.
Posted by: Pinochet88
« on: August 31, 2016, 03:41:53 pm »


 Ράμφος καλοκαιρινός
. ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ

Στην εποχή που οι τηλεοπτικές παραγωγές είναι περιορισμένες είναι ευχάριστο να βλέπεις προσπάθειες που καταφέρνουν πολλά με λίγα. Η τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Στέλιου Ράμφου ίσως ήταν η καλύτερη σατιρική παραγωγή του καλοκαιριού. Η ποιότητα της σάτιρας ήταν ιδιαίτερα υψηλή μιας και οι συμμετέχοντες έδιναν την εντύπωση ότι ήταν εντελώς ανύποπτοι του γεγονότος.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν ο κ. Στέλιος Ράμφος είναι ο ιδεολογικός γκουρού της αυτοανακηρυχθείσας πεφωτισμένης Ελλάδας. Αυτή η Ελλάδα είναι κατά δήλωσίν ευρωπαϊκή, προοδευτική, κοσμοπολίτικη και μεταεθνική. Το μέγιστο ηθικό της προτέρημα είναι η διαφοροποίηση της από την πλέμπα, ή τα «ευρέα λαϊκά στρώματα» για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του κ. Ράμφου. Τα οποία ενίοτε έχουν το θράσος να απορρίπτουν τις επιλογές της πεφωτισμένης «ελίτ».

Το πλεονέκτημα του κ. Ράμφου είναι η ικανότητα του να δίνει απλουστευτικές απαντήσεις υπό την μορφή περισπούδαστης φιλοσοφικής σκέψεως. Το τετριμμένο της ουσίας επικαλύπτεται από το περίτεχνο της διατύπωσης. Ο αναγνώστης ή τηλεθεατής του κ Ράμφου, από την μια είναι καταναλωτής διανοητικά εύκολου υλικού, από την άλλη έχει την εντύπωση ότι η κατανάλωση αυτού του υλικού τον κατατάσσει στην σκεπτόμενη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. «Απ’ έξω εμφάνιση, από μέσα άνεση.» Εν συντομία, ο κ. Ράμφος δεν είναι παρά ο Πάουλο Κοέλιο της Πεντέλης.

«Ποιο είναι το πρόβλημα σήμερα» αναρωτήθηκε ο κ. Ράμφος. «Δεν έχουμε κράτος» απάντησε, γιατί «συναισθηματικά η οικογένεια είναι ισχυρότερη.» Η διατύπωση εδώ έχει την σημασία της. Αντί για μια διατύπωση του τύπου, για παράδειγμα, ασθενές, διογκωμένο, διεφθαρμένο, πελατειακό κράτος, ο κ. Ράμφος θέτει το ζήτημα μιας δυαδικής επιλογής μεταξύ μιας οντότητας που μπορεί να ορισθεί ως κράτος μόνο όταν συγκεντρώνει έναν ικανό αριθμό χαρακτηριστικών που ικανοποιούν τον κ. Ράμφο, ή, κάποιο μόρφωμα που έχει δημιουργηθεί στην θέση του κράτους, λόγω της υπερανάπτυξης άλλων θεσμών, και συγκεκριμένα της οικογένειας.

Αυτή η δυαδική επιλογή είναι ιδιαίτερα βολική για τον κ. Ράμφο γιατί έτσι αποφεύγει μια πιο ενδελεχή και απαιτητική συγκριτική ανάλυση της θεωρίας του, οικογένεια εναντίον κράτους, που θα τον ανάγκαζε να εξετάσει τις ιστορικές και κοινωνικές καταβολές του μοντέρνου δυτικού κράτους σε ένα πλαίσιο που θα ήταν εμπειρικά πιο «μετρήσιμο» και προσβάσιμο. Αποφεύγει αυτό που λέγεται στην φιλοσοφία η αρχή της διαψευσιμότητας, σύμφωνα με την οποία το αληθές μιας θεωρίας εξαρτάται και από την δυνατότητα να είναι διαψεύσιμη, δηλαδή να μπορεί να αποδειχτεί σωστή ή λανθασμένη.

Η ειρωνεία της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι ότι τα θετικά χαρακτηριστικά του μοντέρνου δυτικού κράτους αναπτύχθηκαν λόγω του γεγονότος ότι αναπτύχθηκε σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου άλλοι θεσμοί ήταν εξίσου σημαντικοί, όπως η οικογένεια ή η εκκλησία, και έτσι απέκτησε ιδιαιτερότητες, όπως η διάκριση των εξουσιών, ο κοινοβουλευτισμός, η ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία, που το έδωσαν την δυνατότητα να ξεπεράσει ηθικά και υλικά τον ανατολίτικο δεσποτισμό.

Στην Ελλάδα που «είμαστε όλοι Πασόκ, και μόνο Πασόκ», και που η επίσημη πλέον θρησκεία είναι ο κρατισμός, ο κ. Ράμφος έρχεται να απενεχοποιήσει την συνείδηση μας από το γεγονός ότι ο κρατισμός απέτυχε και στην Ελλάδα. Απλά μας λέει ότι δεν προχώρησε αρκετά, δεν επεκτάθηκε όσο θα έπρεπε, η περαιτέρω κρατικοποίηση της καθημερινότητας και των λειτουργιών της οικογένειας είναι αναγκαία προκειμένου τελικά να επιτύχει. Δηλαδή, αν θεωρητικολογήσεις αρκετά, το σύμπαν συνωμοτεί στο να διατηρήσεις τις αυταπάτες σου.

Εστία, 29.8.2016
http://www.blemilo.com/2016/08/blog-post_30.html






Σχόλιο Augusto Pinochet
Έβαλα να ακούσω το Ράμφο No4 Στέλιος Ράμφος: συνεδρία 4η, με τον Άρη Πορτοσάλτε (ΣΚΑΪ, 12/7/16) και όντως λίγο έλειψε να με πάρει ο ύπνος.

Ο Ράμφος είναι ένας κακός διανοητής ο οποίος ποντάρει πάνω σε ιδέες κλισέ της παγκόσμιας mediaκής (δημοκρατικής) σκέψης, αλλά δεν μπορεί να κρύψει ότι απλά αναμηρυκάζει την οικοφοβική προπαγάνδα των ευρωκρατικιστών.

Άργησα να το κλείσω μετά το πέρας της συνέντευξης και το youtube πέρασε στο επόμενο βίντεο το οποίο ήταν μια άλλη συνέντευξη του Ράμφου σε άλλο κανάλι. https://www.youtube.com/watch?v=4zRtY8yIlvE

Εκεί βρήκα κάτι ίσως ενδιαφέρον, παραθέτω των διάλογο

Ράμφος: Υπάρχει στη συμπεριφορά των Ελλήνων μια παράξενη ανωριμότητα συνδεδεμένη με άφθονο συναισθηματισμό [...]

Δημοσιογράφος: Γιατί;

Θεωρώ ότι το πολύ κρίσιμο αφετηριακό σημείο [...] μπορούμε να το εντοπίσουμε [...] στον 6ο αιώνα.

Δημοσιογράφος: Πριν ή μετά;

Ράμφος: Στον Ιουστινιανό

Δημοσιογράφος: Μετά Χριστών

και εξηγεί εν συνεχεία ο Ράμφος ότι επί Ιουστινιανού έκλεισαν όλες οι φιλοσοφικές σχολές.

Στιγμιαία μπορεί κανείς να νομίσει ότι τον δουλεύουν ρωτώντας τον "λίγο πριν τον 6 αιώνα μ.Χ ή λίγο μετά;" αλλά έχει κάποιο δίκιο καθότι η Ελλάδα έμεινε Έθνος καθυστερημένο ακριβώς επειδή ασπάστηκε την Ανατολή. Το γεγονός ότι η Δύση είχε γεννηθεί στην αρχαία Αθήνα και έπειτα το αρχαίο αθηναϊκό πνεύμα μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση από μεταφράσεις, συνιστά πολύ τραγική εξέλιξη για το Έθνος μας, γιατί η ιστορία θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετική "εάν δεν είχαμε γκρεμίσει αυτούς τους ναούς" σε επίπεδο πολιτισμικού συμβολισμού.

Υπό αυτό το πρίσμα (μια θεωρία παραθέτω τώρα) το μυαλό του Ράμφου αναλύει το ζήτημα το οποίο εξετάζεται στο παραπάνω άρθρο. Στην αρχαία Αθήνα, σύμφωνα με τον φιλελεύθερο ιστορικό Μάρτιν Βαν Κρέβελντ γεννήθηκε το απρόσωπο Κράτος, το οποίο υπήρξε το πρώτο στάδιο για το Κράτος Δικαίου της Δύσης. Ο Βαν Κρέβελντ αναγνωρίζει και ότι αυτά τα δύο συνδέονται και ότι αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός πόσο ιστορικά διαχωρισμένα είναι αυτά τα δυο γεγονότα. Πόσο μακριά ιστορικά φαίνεται ο Τζον Λοκ από τον Αριστοτέλη. Γράφει ο Αριστοτέλης (και το παραθέτω στα αγγλικά γιατί έτσι το βρίσκω πλέον): "It is more proper that law should govern than any one of the citizens: upon the same principle, if it is advantageous to place the supreme power in some particular persons, they should be appointed to be only guardians, and the servants of the laws." και γράφει ο Λοκ "The end of law is not to abolish or restrain, but to preserve and enlarge freedom. For in all the states of created beings capable of law, where there is no law, there is no freedom." Επομένως και οι δυο το ίδιο πράγμα έλεγαν. Προσπαθούσαν να περιορίσουν τη δύναμη της εξουσίας υποτάσσοντάς τη στον νόμο.

Εκεί που μάλλον αποτυγχάνει να απαντήσει ο Ράμφος είναι στο γιατί πρέπει να υποταχθεί η εξουσία στον νόμο και καταλήγει να ιοθετεί άκριτα ό,τι του φαίνεται δυτικό - αναφερόμενος μάλιστα συνεχώς σε κάποιες "σύγχρονες" "δημοκρατικές" δομές τις οποίες παρουσιάζει ως πανάκεια - χωρίς να μπορεί πραγματικά να κατανοήσει τη χρησιμότητά του. Ο λόγος που πρέπει να περιοριστεί η εξουσία (δια του νόμου αρχικώς) είναι ότι η εξουσία αποτελεί το μέσο της ικανοποίησης των επιθυμιών των κρατούντων δια της αναδιανομής και η αναδιανομή λειτουργεί παρασιτικά ως προς την ισχύ της κοινωνίας, την ελευθερία και ευημερία των παραγωγών του πλούτου και εν τέλει υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας.

Η υπόνομευση του θεσμού της οικογένειας ουδέποτε αποτελούσε χαρακτηριστικό της Δύσης. Ίσα ίσα, η ιδιέταιρη πολιτισμική ταυτότητα της Δύσης συνδυάζει αρμονικά τους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς με το ελεύθερο εμπόριο, περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνία στον κόσμο. Η οικογένεια στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει με όλη την Ανατολή, είναι πιο αδύναμη από τη Δύση και αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί πιστεύω, αν χρειάζεται. Όσο πιο δύσκολο είναι το διαζύγιο νομικά τόσο πιο αδύναμος είναι ο δεσμός γιατί κανείς δεν χρειάζεται ή δεν μπορεί να κάνει προσπάθεια να τον δυναμώσει.

Το πρόβλημα με το ελλαδικό Κράτος (αν θεωρηθεί πως το Κράτος αυτό καθεαυτό δεν είναι πρόβλημα) είναι ότι είναι περισσότερο αναδιανεμητικό εν συγκρίσει με τα δυτικά και αποτελεί γόνιμο έδαφος για τον παρασιτικό νεποτισμό κάθε είδους.

Έτσι μπορεί να εξηγείται το σκεπτικό του Ράμφου στο ότι «Δεν έχουμε κράτος» διότι «συναισθηματικά η οικογένεια είναι ισχυρότερη». Ο Ράμφος δεν μου φαίνεται εξαιρετικά ευφυής (στο 29:38 του παραπάνω βίντεο μας δίνει άλλο ένα δείγμα απερίσκεπτης απλοποίησης) και όντως είναι ο Κοέλιο της Πεντέλης καθότι, δυστυχώς, ανταποκρίνεται καλά στο πνευματικό επίπεδο των εν Αθήναις ευκατάστατων. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν είναι Γιανναράς. Ο Γιανναράς είναι πολύ πιο επικίνδυνος και εξυπνότερος.


Τέλος, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει σκωπτικά στις αιτιάσεις του Ράμφου περί του κακού "λαϊκισμού" ο οποίος "δημιουργεί εχθρούς": Κύριε Ράμφο, ποιος πιστεύετε ότι ποντάρει περισσότερο στο μίσος και <i>δημιουργεί εχθρούς</i>, εκείνος ο οποίος μέσω της πολιτικής επιδιώκει να περισώσει για τον εαυτό του τον πλούτο που έχει παράξει, ή εκείνος ο οποίος μέσω της πολιτικής επιδιώκει να πάρει τον πλούτο που έχουν παράξει άλλοι;