Άρρωστος κομμουνιστής θεομπαίχτης ο Γιανναράς επιμένει εμμονικά σε μια παρωχημένη παράδοση η οποία όχι μόνο δεν απαντά στα προβλήματα του σήμερα, αλλά δεν κατάφερε να απαντήσει ούτε στα προβλήματα περασμένων αιώνων και κατέντησε τους Έλληνες υπόδουλους στους μογγόλους.

Η ψευτοορθοδοξία του δεν διαφέρει σε τίποτα από τις διδαχές των θρησκευτικών δογμάτων του αραβικού κόσμου, αντιδαρβινικές, μίζερες, με απώτατη επιθυμία να αποφύγουν τις αναμετρήσεις και τις προσκλήσεις της ζωής. Η θρησκεία των δειλών και η ηθική των σκλαβων είναι οι πρόστυχες ιδέες που αρθρώνει ο κρατικιστής Γιανναράς.

Άκουσα στα "νέα" ότι ένα κοπρόσκυλο ροντβάιλερ από αυτά τα άγρια έφαγε ένα μωρό, ανθρώπινο, αλλά κανείς κομμουνιστής δημοσιογράφος δεν λέει ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της οπλαπαγόρευσης. Η κονσέρβα της σκυλοτροφής κάνει 1 ευρώ. 365 ευρώ δαπανά ο ιδιοκτήτης του κοπρόσκυλου τον χρόνο μόνο για την τροφή, και όλα αυτά για να έχει ασφάλεια (για τι άλλο θα ήθελε ένα άγριο κοπρόσκυλο που δαγκώνει και τρώει μωρά; επειδή είναι καλός και το αγαπάει;) Ένα όπλο έχει 400 ευρώ και είναι επένδυση για πάντα. Το Κράτος απαγόρεψε τα όπλα για να ελέγχει τους Έλληνες και να τους εκμεταλλεύεται για να ψωμίζονται τα παράσιτα. Ο Γιανναράς είναι και αυτός παράσιτο και εργάζεται για το Κράτος, ο Γιανναράς στηρίζει την οπλοφοβία. Ο Γιανναράς λοιπόν έφαγε το μωρό. Γιατί χωρίς την οπλοφοβία το μωρό θα ζούσε. Ο Γιανναράς και όλοι όσοι ψωμίζονται από το Κράτος έφαγαν το μωρό!


Ορίστε και το σχόλιό μου στο τελευταίο του φαιδρό και γελοίο άρθρο το οποίο τον ισοπέδωσε!






Θα συμφωνήσω με τον "αιρετικό Γρηγόρη" στο ότι ο λόγος που τα γράφει τόσο μπερδεμένα είναι ότι δεν καταλαβαίνει καλά τι γράφει και θα προσθέσω ότι, στον βαθμό που καταλαβαίνει τι γράφει, αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται να τα γράφει μπερδεμένα γιατί η απλοϊκότητα της έκφρασης θα κατέστρεφε το όποιο ενδιαφέρον μυστηριωδώς ελλοχεύει αλλά ποτέ δεν αποκαλύπτεται.

Αυτό το οποίο κάνει ο Γιανναράς, αντηχώντας τους μαρξιστές με τους οποίους μεγάλωσε, είναι να διαστέλει το εξωτερικό περιβάλλον του ατόμου από το άτομο, δηλαδή να ξεχωρίζει και να δίνει έμφαση στις εξωτερικές συνθήκες. Όπως λένε και οι κομμουνιστές "η κοινωνία σε φτιάχνει αυτό που είσαι, είσαι αποτέλεσμα της κοινωνίας και ο χαρακτήρας σου είναι αποκύημα της κοινωνίας". Όλα αυτά φυσικά έχουν καταρριφθεί επιστημονικά. Τα γονίδια παίζουν τρομερό ρόλο στον χαρακτήρα ενός εκάστου.

Αλλά, τελοσπάντων, ο Γιανναράς διαχωρίζει το εμβρυακό στάδιο του ατόμου, στο οποίο το άτομο υποτίθεται είναι αυτό το οποίο τα γονίδια καθορίζουν, από το ενήλικο άτομο, το οποίο υποτίθεται καθορίζεται από ιστορικό πρότσες. Και αυτές τις δυο καταστάσεις τις θεωρεί εντελώς διαφορετικούς τρόπους ύπαρξης. (Όλα αυτά είναι παντελώς αυθαίρετα, θα μπορούσε ο καθένας να βρει ένα σωρό παραλλαγές)

Και εδώ αρχίζει ο σκοταδισμός. Αναρωτιέται ο Γιανναράς; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αυτό το ονομάζει "υπαρκτική ολοκλήρωση", "σωτηρία" κτλ. Τι θέλει να κάνει πραγματικά ο άνθρωπος; Και απορρίπτει και τις δυο καταστάσεις αυτές, του εμβρύου και του λογικού ανθρώπου, ως μη ικανές να μας δώσουν την απάντηση. Λέει, όταν ο άνθρωπος είναι έμβρυο, τα γονίδια καθορίζουν αποκλειστικά τις αντιδράσεις του, άρα τα "θέλω" του εμβρύου είναι τα "θέλω" ενός ζώου. Άρα δεν είναι αυτό το νόημα της ζωής. Όταν ο άνθρωπος είναι λογικός ενήλικας, πάλι έχει άκυρα "θέλω". Γιατί τότε τα "θέλω" του είναι τα "θέλω" της κοινωνίας, του κακού καπιταλισμού, είναι εγκλωβισμένα στην "αναγκαιότητα του φυσικού κόσμου" και κατά προέκταση είναι θνητά "θέλω", αδιέξοδα "θέλω".

Και έρχεται το μεγάλο (σκοταδιστικό) άλμα προς τα εμπρός: Ο Γιανναράς θεωρεί πως το νόημα της ζωής, τα "θέλω" τα οποία πρέπει, βάσει της "φύσης" του να έχει ο άνθρωπος, μας αποκαλύφθηκε μέσα στην Αγία Γραφή (η ερμηνεία είναι πλήρως αιρετική, δεν συμφωνεί κανένας σοβαρός θεολόγος και δεν την ασπάζεται ούτε η Εκκλησία, τουλάχιστον επίσημα) και αυτό είναι το να αγαπάς με όλο σου το είναι, να ζεις την πλήρη αυτοθυσία, να δίνεις παντού χωρίς να νοιάζεσαι για εσένα (το ...θνητό σου εγωκεντρικό άτομο), να ζεις τον μανικό έρωτα, να βιώνεις "την αυθυπερβατική πίστη" που "είναι ελευθερία και την "εμπιστοσύνη που γεννάει ο έρωτας". Όλα αυτά είναι δικές του εκφράσεις και σε κάθε άρθρο που γράφει εφευρίσκει άλλες 2-3, οι οποίες όμως λένε το ίδιο πράγμα "πίστευε, αγάπα, δίνε και μη ρωτάς".

Το επικίνδυνο κομμάτι είναι το τελευταίο. Γιατί έχοντας κάνει όλη αυτή την εισαγωγική προεργασία, έχει εκπαραθυρώσει τη λογική ως σύμφυτη με τη φθορά και τον θάνατο. Δεν επιδέχεται κριτικής αυτό το πράγμα γιατί δεν αναγνωρίζει στη λογική καμία εγκυρότητα σχέσης ως προς την πίστη. Λέει:

"Ξέρουμε για την ενδεχόμενη μεταθανάτια ύπαρξή μας τόσα όσα ξέρουμε και
για την εμβρυακή: «Tα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου
μας», επομένως μόνο «ως δι’ εσόπτρου εν αινίγματι» μπορούμε να σημάνουμε
υποτυπωδώς τον τρόπο της αγαπητικής ελευθερίας"

Τι σημαίνει αυτό το έσοπτρο εν αινίγματι, τι σημαίνει αυτό το υποτυπωδώς; Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του (σχεδόν). Σαν γνήσιος τσαρλατάνος δεν το εξηγεί πουθενά. Ο μόνος λόγος που, αναγκαστικά το γράφει, είναι ότι, με όλα αυτά που λέει, ανακύπτει το ερώτημα "που το ξέρεις εσύ ότι το νόημα της ζωής είναι ο αυθυπερβατικός μανικός έρωτας και πως ξέρεις ότι σίγουρα υπάρχει μεταθανάτια ύπαρξη, πως το έμαθες και το λες;". Και τότε σου απαντάει ότι με όλες αυτές τις "πολυετείς μελέτες" (καθηγητής κρατικών πανεπιστημίων ήταν) έχει δει το "αίνιγμα" δια του "εσόπτρου" και το ξέρει "υποτυπωδώς", για αυτό δεν μπορεί να το γράψει λαϊκά να το διαβάσει ο κόσμος.

Όλα αυτά δεν θα με ενοχλούσαν εάν επρόκειτο απλώς για μια αιρετική θεολογική άποψη. Όμως, από ό,τι διαπιστώνω, όλα αυτά έχουν διαχρονικές πρακτικές συνέπειες στην καθημερινότητα των πολιτών γιατί εδράζονται σε δόγματα τα οποία είναι βαθιά ριζωμένα στην παράδοση του ανατολικού Χριστιανισμού. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι γίνεται μια υποβάθμιση της σημασίας και των προβλημάτων του "φθαρτού" κόσμου, δηλαδή της (υλικής) καθημερινότητας και διασαλεύονται τα θεωρητικά θεμέλια των μεθόδων (λογική, ρασιοναλισμός) οι οποίες απαιτούνται για την επίλυση αυτών των προβλημάτων. Συνέπεια τούτου είναι το carpe diem, το yolo, o ωχαδερφισμός, η υψηλή χρονική προτίμηση του χρήματος, η αποστροφή από την αποταμίευση και ένα σωρό άλλα καταστροφικά πράγματα.

Αλλά το επιχείρημα αυτής της ψευτοθεωρίας πάλι στέκει όρθιο. Γιατί θα σου πει ο Γιανναράς "όλα αυτά που υποστηρίζω μπορεί να είναι καταστροφικά, αλλά για τον θνητό κόσμο, τον κόσμο που γεννάει το εγώ και τον δαρβινισμό και τον καπιταλισμό, άρα δεν ενδιαφέρει, γιατί όλα αυτά είναι καταδικασμένα σε θάνατο ούτως ή άλλως. Εμένα με νοιάζει ο αγαπητικός έρωτας, η μανική αυθυπέρβαση, η μεταθανάτια ύπαρξη..." Για αυτό λέω ότι πρόκειται περί σκοταδισμού...