Post reply

Name:
Email:
Subject:
Message icon:

Verification:

shortcuts: hit alt+s to submit/post or alt+p to preview


Topic Summary

Posted by: Zhang Chunqiao
« on: October 13, 2012, 02:43:59 pm »

Μάο Τσε Τουνγκ, 7 Σεπτεμβρίου 1937

Πορευόμαστε σε ενεργή ιδεολογική πάλη γιατί αυτό είναι το όπλο για να εξασφαλίσουμε την ενότητα μέσα στο Κόμμα και στις επαναστατικές οργανώσεις για τη συνέχεια του αγώνα μας. Κάθε κομμουνιστής και επαναστάτης πρέπει να πάρει αυτό το όπλο.

Αλλά ο φιλελευθερισμός απορρίπτει την ιδεολογική πάλη και σημαίνει την ανήθικη "ειρήνη", δίνοντας έλξη σε μια παρακμιακή συμπεριφορά που εκφυλίζει την κοινωνία.

Ο φιλελυθερισμός εμφανίζεται με πολλούς τρόπους:

Αφήνει ατιμώρητο ένα άτομο που αποδεδειγμένα έχει πάρει το λάθος δρόμο. Αποτρέπει τη σωστή κριτική μεταξύ των ατόμων, αποτρέπει ένα άτομο από το να ασκήσει ιδεολογικό αγώνα και προπαγάνδα σε ένα άλλο άτομο, είτε επειδή είναι "φίλοι", "γνωστοί", "συμπολίτες", "συγγενείς" ή τον κάνει να μην ασχοληθεί βαθιά με το θέμα, όσο σοβαρό λάθος και να έχει κάνει, γιατί έχει σταματήσει να έχει υπακοή, συντροφικότητα και δημοκρατική πειθαρχία, έχει σταματήσει να φοβάται την τιμωρία, νιώθει ανεξέλεγκτος να κυνηγήσει το ατομικό του συμφέρον, χωρίς να τον ενδιαφέρει το ασύγκριτα μεγαλύτερης σημασίας συμφέρον του Κόμματος, της επανάστασης, του λαού, του έθνους ή του σοσιαλισμού. Γίνεται έτσι ένα άτομο χωρίς διάθεση για συντροφικότητα, έτοιμο να κατρακυλίσει στις συνήθειες του καπιταλισμού και του ατομικισμού, δηλαδή να γίνει από ενεργός επαναστάτης, ενεργός αντεπαναστάτης. Έτσι, και το άτομα αλλά και η οργάνωση, βλάπτονται. Αυτός είναι ένας τύπος φιλελευθερισμού.

Επίσης, ο φιλελευθερισμός παροτρύνει την ατομική ανεύθυνη κριτική σε αντίθεση με τη συλλογική και υπεύθυνη. Να μην λες, δηλαδή, τίποτα κατά πρόσωπο κάποιου, αλλά να κουτσομπολεύεις πίσω από την πλάτη του, ή να μη λες τίποτα σε όλους σε μια συνάντηση αλλά αμέσως μετά να κουτσομπολεύεις ατομικά. Να μη δείχνεις δηλαδή κανένα σεβασμό στα ήθη της συλλογικής ζωής αλλά να ακολουθείς μόνο τις ατομικές σου τάσεις. Αυτός είναι ένας δεύτερος τύπος φιλελευθερισμού.

Το να μην ενδιαφέρεσαι για θέματα που δε σε επηρεάζουν προσωπικά, και να μη λες τίποτα ενώ ξέρεις πολύ καλά πού είναι το λάθος, μόνο και μόνο για να μείνεις ασφαλής και να μην κινδυνεύσει το ατομικό σου συμφέρον. Αυτός είναι ένας τρίτος τύπος φιλελευθερισμού.

Το να μην υπακούς σε διαταγές αλλά να ζητάς ειδική αντιμετώπιση από την οργάνωση. Το να θεωρείς τον εαυτό σου κάτι ανώτερο από τους συντρόφους σου και να είσαι ανυπάκουος σε αυτούς. Αυτός είναι ένας τέταρτος τύπος.

Το να ξεκινάς προσωπικές διαμάχες, να αναπτύσσεις εντάσσεις από κάποια μικροδιαφορά σου με κάποιο σύντροφο, να αισθάνεσαι θιγμένος με το παραμικρό και να ζητάς προσωπική εκδίκηση αντί να προσπαθήσεις με συλλογική συζήτηση να λύσεις ένα πρόβλημα μέσα στην ομάδα ώστε να γίνει η δουλειά σωστά. Αυτός είναι ένας πέμπτος τύπος.

Το να ακούς λάθος ιδέες χωρίς να τις αντικρούεις, και το να ακούς αντεπαναστατική προπαγάνδα χωρίς να την καταπολεμάς, και απλά να τις δέχεσαι με ηρεμία σαν να μη συνέβη τίποτα. Αυτός είναι ένας έκτος τύπος.

Το να είσαι ανάμεσα στις μάζες αλλά να μην προσπαθείς να προπαγανδίσεις τις επαναστατικές ιδέες και να κατανοήσεις τις λαϊκές επιθυμίες, και να είσαι αδιάφορος για τα συμφέροντα του λαού σαν ξεχνώντας ότι είσαι κομμουνιστής και συμπεριφερόμενος σαν μη κομμουνιστής. Αυτός είναι ένας έβδομος τύπος.

Το να βλέπεις κάποιον να βλάπτει τα συμφέροντα του λαού και να μην αγανακτάς, να μην τον βάζεις στη θέση του αλλά να τον αφήνεις να κάνει το επιζήμιο έργο του. Αυτός είναι ένας όγδοος τύπος.

Το να δουλεύεις με μισή καρδιά χωρίς ένα συγκεκριμένο πλάνο. Αυτός είναι ένας ένατος τύπος.

Το να θεωρείς τον εαυτό σου ως ανώτερο της επανάστασης και να παίρνεις εσύ προσωπικά όλη τη δόξα για μια συλλογική δουλειά των συντρόφων σου, να δημιουργείς ανισότητες στην ομάδα σου, να θες να υπακούν οι άλλοι σε δικές σου διαταγές αλλά εσύ ο ίδιος να είσαι ανυπάκουος σε διαταγές άλλων. Αυτός είναι ένας δέκατος τύπος.

Να μην προσπαθείς να διορθώσεις τα λάθη σου ούτε τα λάθη κάποιου άλλου. Αυτός είναι ένας ενδέκατος τύπος.

Μπορούμε να πούμε κι άλλα, αλλά αυτά τα έντεκα είναι τα πιο βασικά.

Με αυτές τις μορφές εμφανίζεται ο φιλελευθερισμός, και όλους αυτούς τους τύπους πρέπει να τους πολεμήσουμε έναν προς έναν με ορμή.

Ο φιλελευθερισμός είναι εξαιρετικά βλαβερός για μια επαναστατική συλλογικότητα. Είναι ένα τρωκτικό που ροκανίζει την ενότητα, υπονομεύει την υπακοή, καλλιεργεί την απάθεια και δημιουργεί διαφωνίες. Απογυμνώνει τις επαναστατικές γραμμές από το βασικό αγαθό της σκληρής πειθαρχίας και της οργάνωσης, δεν αφήνει σωστές πολιτικές να περάσουν, και αποξενώνει το Κόμμα από το λαό που πρέπει να ηγείται. Είναι μια εξαιρετικά κακή συνήθεια.

Ο φιλελευθερισμός ξεπηδάει από το μικροαστικό ατομικισμό και φιλαυτία, βάζει τα ατομικά συμφέροντα πάνω και τα συμφέροντα της επανάστασης κάτω, και δίνει βάση σε ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανεπάρκεια.

Οι φιλελεύθεροι θεωρούν τις αξίες του Μαρξισμού σαν δογματικές. Εγκρίνουν το Μαρξισμό αλλά δεν είναι έτοιμοι να τον εξασκήσουν και να τον πραγματοποιήσουν, δεν είναι προετοιμασμένοι να αλλάξουν το φιλελευθερισμό τους με το Μαρξισμό. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν το δικό τους Μαρξισμό, αλλά έχουν και το δικό τους φιλελευθερισμό, Μιλάνε για Μαρξισμό αλλά εξασκούν φιλελευθερισμό, είναι μαρξιστές στους άλλους αλλά φιλελεύθεροι στους εαυτούς τους. Έχουν κάτι και από τα δύο, και τα χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει, κατά το δικό τους συμφέρον. Έτσι λειτουργούν αυτά τα άτομα.

Ο φιλελευθερισμός είναι μια ένδειξη οπορτουνισμού, και αντιτίθεται ιδεολογικά με το Μαρξισμό. Είναι αρνητικό και βοηθάει τον εχθρό, για αυτό και ο εχθρός θέλει να τον σπείρει ανάμεσα στις τάξεις μας. Αφού τέτοια είναι η φύση του, δεν πρέπει να υπάρχει θέση για τον φιλελευθερισμό στις επαναστατικές γραμμές.

Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το Μαρξισμό, που είναι θετικός στο πνεύμα, για να αποδομήσουμε το φιλελευθερισμό που είναι αρνητικός. Ένας κομμουνιστής πρέπει να έχει ανοιχτό μυαλό και να είναι δυνατός και ενεργός, βάζοντας τα συμφέροντα της επανάστασης σαν συμφέροντα της ίδιας του της ζωής και θυσιάζοντας τα προσωπικά του συμφέροντα σε αυτά της επανάστασης, πάντα και παντού πρέπει να υπακούει στην ηθική και να κάνει έναν ακούραστο αγώνα ενάντια σε όλες τις λανθασμένες ιδέες και πράξεις, για να δυναμώσει τη συλλογική ζωή του Κόμματος και να συσφίξει τους δεσμούς ανάμεσα στο Κόμμα και στο λαό, πρέπει πρώτα να ενδιαφέρεται για το Κόμμα και το λαό και μετά για το οποιοδήποτε μεμονωμένο άτομο, και πιο πολύ να ενδιαφέρεται για τους άλλους παρά για τον εαυτό του. Μόνο έτσι μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός κομμουνιστής.

Όλοι οι πιστοί, ειλικρινείς, ενεργοί, άξιοι και σωστοί κομμουνιστές πρέπει να ενωθούμε και να πολεμήσουμε τις φιλελεύθερες ιδέες και παρεκκλίσεις που βλέπουμε να κάνουν άνθρωποι ανάμεσά μας, και να τους βάλουμε στο σωστό δρόμο. Αυτή είναι μια από τις υποχρεώσεις του ιδεολογικού μας μετώπου.