Διαβάζω τώρα τελευταία την Ελευθερία του Ήθους του αρλουμπολόγου Γιανναρά και είναι σαν να κοιτάω τον Σατανά στα μάτια! Πιο κομμουνιστής πεθαίνεις. Το βιβλίο πρόκεται για ένα πορνογράφημα κατωτάτης ηθικής υποστάθμης. Πως ακόμα τον ανέχονται οι Έλληνες Χριστιανοί είναι απορίας άξιον. Αλλά φυσικά, αν ήταν γνήσιοι Έλληνες και γνήσιοι Χριστιανοί δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.

Υπό τον μανδύα του θεολόγου και με εκφράσεις που ταλαιπωρούν τον αναγνώστη παρά εκφράζουν ένα νόημα, ο Γιανναράς δεν κάνει τίποτα άλλο παρά κομμουνιστική αγκιτάτσια. Κεντρικό του δόγμα είναι ότι ο Θεός είναι τρόπος ύπαρξης (αγάπης), τον οποίο, υποτίθεται πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος. Αυτή η αγάπη πουθενά δεν διευκρινίζεται τι σημαίνει, αλλά από τις θέσεις του περί σεξουαλικότητας, μπορεί ο καθένας να καταλάβει ότι εννοεί και τον σαρκικό έρωτα. Ο άνθρωπος, λέει ο Γιανναράς, μπορεί να σωθεί μόνο αν αγαπάει. Αλλά για να αγαπάει κατά Γιανναρά, πρέπει να δίνει χωρίς να θέλει να παίρνει (που να δίνει; Δεν μας εξηγεί ο κρατικοδίαιτος Γιανναράς ο οποίος τα παίρνει από το Κράτος...). Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να διαμορφώσει έτσι ΟΛΗ τη Φύση, ούτως ώστε να εξυπηρετεί τον σκοπό της αγάπης, του "μανικού έρωτα". (Η τεχνική αυτή είναι δικιά του: αντι να εξηγήσει τι θέλει να πει, χρησιμοποιεί συνώνυμες εκφράσεις για να συσκοτίσει.) Λέει ο Γιανναράς, ότι ο ανταγωνισμός, η εξέλιξη, ο καπιταλισμός, ακόμα και η εργασία, είναι αποκυήματα της πτώσης, και ότι πρέπει να τα παρατήσουμε όλα αυτά και ...να αγαπάμε. Γιατί, αν δουλεύουμε και έχουμε αγαθά και κάνουμε παιδιά και τα τρέφουμε, είμαστε αμαρτωλοί, έχουμε "εγώ" και όποιος έχει "εγώ" δεν μπορεί να σωθεί. Πρέπει λοιπόν όλη τη μέρα να αγαπάμε και να μην κρατάμε κάτι για τον εαυτό μας, γιατί αυτό είναι αμαρτία, πτώση.

Όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Όποιοι έχουν διαβάσει το The Socialist Phenomenon του Igor Shafarevich έχουν δει πως όλα αυτά αποτελούν πολύ παλιά ιστορία:

Socialist ideas in one or another form frequently played a role in the movements and sects that arose around emerging Christianity. Even in the first century A.D., the sect of the Nicolaites preached the communality of property and wives. The Christian writer Epiphanes considers the sect's founder to be Nicolas--one of the seven deacons chosen by the community of the disciples of the Apostles in Jerusalem (as recounted in Acts of the Apostles 6: 5). [...]Mazdak taught that the confusion of light and dark, as well as evil in general, derived from individuality and that the ideal condition cannot be achieved until people rid themselves of their individual qualities.Source

Δεν είναι επομένως τυχαίο που ο κομμουνιστής Γιανναράς, με τις θέσεις του περί θεόπνευστης παρτούζας, κατηγορείται για Νικολαΐτης. Ο Γιανναράς είναι Νικολαΐτης και οι Νικολαΐτες ήταν Μαζδακιστές και οι Μαζδακιστές ήταν Θαβωρίτες και Αναβαπτιστές όπως και ο Μίντσερ γιατί όλοι αυτοί έλεγαν τα ίδια κομμουνιστικά πράγματα και οικοδόμησαν έναν θεολογικό αντίλογο στο Καπιταλιστικό μήνυμα το οποίο έφερε στην Ανθρωπότητα ο Χριστιανισμός.

Ο Χριστιανισμός ήταν η πρώτη και μέχρι σήμερα η μόνη θρησκεία που ξεχώρισε το άτομο από το Κράτος και την κρατική θρησκεία και του είπε Ο "νόμος του Θεού είναι αυτό το κείμενο, ο Θεός υπάρχει και δέχεται τους πάντες. Δεν χρειάζεται να πας στον Γιανναρά και τον κάθε υπάλληλο του Κράτους για να το παίξει νταβατζής σου μπροστά στον κύριο. Όσο παιδί του Θεού είναι ο παπάς, τόσο είσαι και εσύ. Μίλα στον Θεό και αυτός θα σε ακούσει.". Ο Πιστός δηλαδή απελευθερώθηκε από το Κράτος. Δεν χρειάζοταν πια μεσάζοντες. Μπορούσε να μιλήσει στον Θεό ο ίδιος και, το σημαντικότερο, η αμαρτία πλέον ήταν υπόθεση μεταξύ του Θεού και του ατόμου. Ο παπάς, ο Γιανναράς και ο Μίντσερ ήταν απλά άτομα, δεν τους έπεφτε λόγος, έχασαν την εξουσία που είχαν με όλες τις άλλες θρησκείες (δεν μπορούραν να ρίχνουν λίθους γιατί δεν ήταν αναμάρτητοι - απονομιμοποιήθηκε θεολογικά το μονοπώλιο της βίας του Κράτους).

Για αυτό δίνει ο Γιανναράς έμφαση στην "κοινωνία", στον τρόπο ζωής "με τους άλλους", στην "επαφή". Για αυτό λέει πως χωρίς την "προσωπική σχέση" δεν υπάρχει λύτρωση. Γιατί αν ο Πιστός κλειστεί στο δωμάτιό του και μιλήσει στον Χριστό, ο επίδοξος νταβάς του Θεού Γιανναράς βγαίνει εκτός μπίζνας και χάνει την εξουσία του.

Όλα αυτά τα φυλαχτά του "μανικού έρωτα" της "προσωπικής σχέσης" που κουνάει ο Γιανναράς στους ιθαγενείς χωρίς να τους εξηγεί τη χρησιμότητά τους (τι θα γίνει δηλαδή μέσα στην Εκκλησία που δεν μπορεί να γίνει στο ατομικό μου εικονοστάσιο; Εκεί θα έχει μικροφωνική ο Θεός και θα τον ακούω καλύτερα;) - η οποία χρησιμότητα φυσικά δεν υπάρχει, αφού μιλάει κατά της αξιομισθίας... αν τα δώσεις όλα και ζεις με τον τρόπο του Θεού ή μάλλον του Γιανναρά, δεν θα πάρεις τίποτα, κότσο θα σε πιάσουν μόνο - είναι μόνο για να αποπροσανατολίσουν τους Πιστούς να δώσουν τον "φυσικό κόσμο" στο Κράτος για να τους κολλεκτιβοποιήσει, δήθεν στην υπηρεσία του "μανικού έρωτα" και της "αγαπητικής σχέσης", μα κατ'ουσίαν για να έχει το Κράτος υπόδουλους τους ανθρώπους, να τα κονομάει βλάσφημα ο Γιανναράς και οι εξουσιαστές, και η κοινωνία, έχοντας παραμελήσει τον φυσικό κόσμο, δηλαδή την ανάπτυξη που μπορεί να προσφέρει μόνο η Ελευθερία του Καπιταλισμού, να βουλιάζει στην παρακμή, όπως έγινε με το Βυζάντιο, όπως έγινε με τον αραβικό κόσμο και όπως έγινε με τους Αναβαπτιστές και τον Θωμά Μίντσερ και, φυσικά, την κοσμική εκδοχή των αντιχριστιανικών θρησκευτικών δογμάτων τα οποία υποστηρίζει ο Γιανναράς και τα οποία έχουν τις ρίζες τους στην αντίδραση κατά του ατομικιστικού μηνύματος του Χριστιανισμού, που δεν ήταν άλλη από τη Σοβιετική Ένωση του αιμοσταγούς δικτάτορα Στάλιν.


Πόρνος, Κομμουνιστής και Αντίχριστος ο Γιανναράς! Θα τσουρουφλίζεται στα καζάνια της Κολάσεως για πάντα το ορφανό του Τσαουσέσκου!


tip: αναζητήστε τη λέξη gnostic στο βιβλίο του Shafarevich και διαβάστε όλα τα αποσπάσματα.