Συνεντευξη στην εφΣυν. Αυγουστος 2014.
Είσαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα μίας ένοπλης, αναρχικής οργάνωσης. Γιατί επέλεξες τον ένοπλο αγώνα ως μέθοδο δράσης;Ο ένοπλος αγώνας είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Είναι αναπόσπαστο μέρος ενός επαναστατικού κινήματος, που στοχεύει στην ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους. Υπάρχει μία άρρηκτη σχέση μεταξύ κινήματος και ένοπλου αγώνα σε τέτοιον βαθμό που ένα κίνημα για να είναι πραγματικά επαναστατικό προϋποθέτει απαραίτητα να έχει στις στοχεύσεις του και τον ένοπλο αγώνα. Γιατί ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ νικηφόρα επανάσταση που να μην είναι ένοπλη. Ο ένοπλος αγώνας ή με άλλα λόγια η ένοπλη προπαγάνδα, είναι ένα πολύ δυνατό μέσο πάλης και για αυτό και τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει είναι πολύ ισχυρά, εφόσον υπάρχει απαραίτητα μία συνολική πολιτική αντίληψη και ανάλυση για το που δρούμε, τι θέλουμε και τι στοχεύουμε. Στον Επαναστατικό Αγώνα πιστεύουμε ότι η ένοπλη δράση έχει στόχο να διαχέει σε όσο γίνεται μεγαλύτερα κοινωνικά και λαϊκά κομμάτια την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης και της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Σήμερα ειδικά, στην Ελλάδα και όχι μόνο, την περίοδο της πιο άγριας επίθεσης του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, την ώρα που τα μνημόνια της Τρόικας και του ελληνικού κράτους εφαρμόζουν μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας, ο ένοπλος αγώνας είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ. Το 2009, στην αρχή της κρίσης, όταν είχε τα χαρακτηριστικά της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και πριν λάβει το χαρακτήρα της κρίσης χρέους είχαμε εκφράσει την άποψη ότι ανοίγεται μια μεγάλη ευκαιρία για μια επαναστατική εποχή για την Ελλάδα, γιατί τα αποτελέσματα όπως επιβεβαιώθηκαν ήταν το τέλος της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και η απόνομιμοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η στοχευμένη ένοπλη δράση εναντίον του καθεστώτος μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ένα σύστημα με προχωρημένη αλληλεξάρτηση σε όλους τομείς και τις δραστηριότητές του και να λειτουργεί ως παράγοντας πολλαπλασιασμού των κινδύνων αποσταθεροποίησης του. Δεδομένου ότι η οικονομική και πολιτική παγκοσμιοποίηση έχει προχωρήσει σημαντικά, και μαζί της έχουν προχωρήσει και οι συνθήκες αλληλεξάρτησης, αυτό ενισχύει την άποψή μας ότι ο ένοπλος αγώνας είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ, όχι μόνο πολιτικά αναγκαίος και εφικτός, αλλά και καθοριστικός παράγοντας για την υποδαύλιση των συστημικών προβλημάτων και αντιθέσεων και για την αποτελεσματική υπονόμευση του συστήματος, ως και την τελική πτώση του. Όμως για αυτό χρειάζεται ένα επαναστατικό κίνημα που να προσφύγει στα όπλα.
Όταν συνελήφθηκες το 2010 ανέλαβες την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή σου στην οργάνωση. Τι σημαίνει πολιτική ευθύνη;Ως αγωνιστής και ως μέλος μιας ένοπλης συλλογικότητας έκανα αυτό που θεωρούσα ως αυτονόητο. Υπεράσπισα την οργάνωση στην οποία ανήκω, υπεράσπισα τις επιθέσεις τις οποίες διέπραξε, υπεράσπισα το μέλος της οργάνωσης Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς προετοιμάζοντας ένα χτύπημα απάντηση στο καθεστώς για να μην περάσει η κατοχή της ελληνικής κυβέρνησης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για να μην περάσει η σύγχρονη Χούντα του κεφαλαίου και του κράτους, ο νέος ολοκληρωτισμός που η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ που θέλει να επιβάλει σε ολόκληρο τον πλανήτη με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ήταν θέμα εντιμότητας η στάση μας αυτή. Δεν κοιτάξαμε να σώσουμε το τομάρι μας. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης για εμάς που το επιλέξαμε ήταν μία συλλογική απόφαση, και όχι εξατομικευμένη επιλογή, και γι αυτό μετά τις συλλήψεις μας διατηρήσαμε ακέραια τη συλλογικότητά μας και ως φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα περάσαμε στην αντεπίθεση, εξακολουθούσαμε να μιλάμε για την αναγκαιότητα της σύγχρονης προλεταριακής αντεπίθεσης και της κοινωνικής επανάστασης παρεμβαίνοντας με κείμενα στις μεγάλες απεργίες και λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίων του μνημονίου το 2010-2011. Την ίδια στάση είχαμε και στη δίκη. Οποιαδήποτε άλλη στάση εκτός της ανάληψης πολιτικής ευθύνης θα ήταν προδοσία απέναντι στις αρχές μας και τα ιδανικά μας και απέναντι στους νεκρούς, όπως στο Λάμπρο Φούντα.
Τι απαντάς σε όσους ισχυρίζονται ότι η ένοπλη δράση προκαλεί την καταστολή. Για παράδειγμα, μετά τη φυγή του Χριστόδουλου Ξηρού επισπεύσανε το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ, που προορίζονται για τα μέλη ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων.Είναι ηλίθιο να πιστεύει κανείς ότι ο αγώνας για την ελευθερία δε θα συναντήσει την αντίδραση του κράτους κι ότι δεν έχει βαρύτατες συνέπειες. Ο αγώνας που έχει ως πυξίδα την κοινωνική επανάσταση και την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους είναι αυτονόητο ότι δεν γίνεται με γνώμονα τον ποινικό κώδικα και τους νόμους του εχθρού άρα θα έχει αναγκαστικά και παράνομες μορφές δράσεις, όπως ο ένοπλος αγώνας, πέρα των νόμιμων μορφών δράσης. Στον αγώνα για την ελευθερία και την επανάσταση, τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, θα υπάρχει αιματοχυσία, θα υπάρχουν νεκροί, θα υπάρχουν φυλακισμένοι, θα υπάρχουν ειδικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι και ειδικές φυλακές για τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων. Ο Χρήστος Κασίμης, ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο Χριστόφορος Μαρίνος, ο Λάμπρος Φούντας πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή το αντίτιμο να πολεμήσουν με το όπλο στο χέρι, στον αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση. Όπως σε άλλες ιστορικές εποχές, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού και τα μέλη ένοπλων οργανώσεων στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική, όπως οι Τουπαμάρος, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, τα μέλη της RAF, της Action Direct ή τα μέλη ένοπλων οργανώσεων στην Τουρκία. Το αντίτιμο που πληρώσανε ήταν θάνατοι σε ένοπλες συμπλοκές, θάνατοι από απεργίες πείνας μέσα στη φυλακή και πολύχρονες καταδίκες. Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα είχα ανέκαθεν υπόψη μου ότι το αντίτιμο των επιλογών μου είναι ή μία πολύχρονη βαριά καταδίκη στη φυλακή, πράγμα που υφίσταμαι ήδη, ή ο θάνατος σε μια συμπλοκή με τα σκυλιά του κράτους. Άλλωστε στο Μοναστηράκι θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί. Ήταν κάτι που γνώριζα ότι θα μπορούσε να συμβεί. Το κόστος και οι συνέπειες του αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε γίνεται. Πρέπει όμως να ληφθεί υπόψη ότι το αντίτιμο σε μια επιλογή έχει διπλή όψη: Για παράδειγμα και ο εχθρός έχει πληρώσει βαρύ κόστος αφού αρκετοί μπάτσοι έχουν σκοτωθεί από τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, πληρώνοντας την επιλογή τους να είναι τα σκυλιά των αφεντικών. Το ίδιο ισχύει για πολιτικούς, δικαστές, για μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτό είχα επικαλεστεί στη δίκη της οργάνωσης υπερασπιζόμενος την επίθεση με καλάσνικοφ του Επαναστατικού Αγώνα στους τρείς αστυνομικούς των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, τον Ιανουάριο του 2009, που έγινε ως αντίποινα για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και είχε ως αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό του Αδαμάντιου Μαντζούνη. Ο Μαντζούνης πλήρωσε το αντίτιμο του να γίνει αστυνομικός των ΜΑΤ και από τότε δεν υπηρετεί στην αστυνομία. Γι’ αυτό στον αντίποδα όσων ισχυρίζονται ότι η ένοπλη δράση οξύνει την καταστολή απαντώ ότι οι επιθέσεις από ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις κατά των δυνάμεων καταστολής λειτουργούν ανασταλτικά ως προς την ένταση της αστυνομικής βίας. Αντίθετα η έλλειψη της ένοπλης δράσης και κατ’ επέκταση η μη ύπαρξη απειλής για αντίποινα αποχαλινώνει περισσότερο την δράση των κατασταλτικών δυνάμεων. Όποιος νομίζει ότι είναι αγωνιστής ή αναρχικός και θεωρεί ότι πρέπει να δρα στα όρια της νομιμότητας καλύτερα να ενταχθεί σε ένα νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, να ενταχθεί στο σύστημα και να μην το παίζει αγωνιστής ή επαναστάτης ή αναρχικός. Το να προκαλούμε την αντίδραση του κράτους όταν αγωνιζόμαστε είναι κάτι φυσιολογικό. Περισσότερο θα πρέπει να ανησυχούμε όταν δεν προκαλούμε την καταστολή γιατί μάλλον δε βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, αφού δε θεωρούμαστε επικίνδυνοι από τον εχθρό.
Το 2012, ενώ συνεχιζόταν η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα εσύ και η Πόλα Ρούπα παραβιάσατε τους περιοριστικούς όρους και επιλέξατε την παρανομία. Γιατί το επιλέξατε;Το να περάσουμε στην παρανομία ήταν κάτι προαποφασισμένο από τη στιγμή που αποφυλακιστήκαμε λόγω παρέλευσης του 18μηνου. Γνωρίζαμε ότι θα καταδικαστούμε σε 25 χρόνια κάθειρξη, και αυτό δεν ήμασταν διατεθειμένοι να το αποδεχτούμε παθητικά. Τη χρονική στιγμή που επιλέξαμε να περάσουμε στην παρανομία είχε τελειώσει το στάδιο της διαδικασίας της δίκης όπου εξετάζονται οι μάρτυρες του κατηγορητηρίου σε σχέση με τις ενέργειες της οργάνωσης. Το διάστημα αυτό δώσαμε μια πολύμηνη μάχη όπου υπερασπιστήκαμε όλες τις ενέργειες της οργάνωσης μία προς μία, μένοντας εκεί για να μετατρέψουμε τη δίκη μας σε ένα βήμα για την υπεράσπιση του Επαναστατικού Αγώνα, της ένοπλης δράσης και της κοινωνικής επανάστασης. Δεν αρκεστήκαμε να τοποθετηθούμε πολιτικά στο τέλος της δίκης, στο στάδιο όπου απαιτείται η απολογία των κατηγορουμένων, αλλά τοποθετηθήκαμε πολιτικά για όλες της ενέργειες από την αρχή. Επιλέξαμε την παρανομία για το αυτονόητο: Για να είμαστε ελεύθεροι, για να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα, για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης, για την αναγκαιότητα της ένοπλης προλεταριακής και λαϊκής αντεπίθεσης ενάντια στο καθεστώς των μνημονίων, της Τρόικας, του ΔΝΤ , της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενάντια στην πιο άγρια επίθεση του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Επιλέξαμε την παρανομία για να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία. Σημαντικό ρόλο στην επιλογή μας να περάσουμε στην παρανομία ήταν και ότι θέλαμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας χωρίς να μας βλέπει πίσω από τα σίδερα. Μέσα στα πλαίσια αυτά έγινε η επαναδραστηριοποίηση του Επαναστατικού Αγώνα με την επίθεση στις 10 Απριλίου 2014 στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στην οδό Αμερικής, όπου στεγάζεται και ο μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για την ενέργεια αυτή.