Η αναρχία δεν είναι εξισωτικό ρεύμα, παρόλο που περί αυτού ομιλούν οι κομμουνισταί.
Ο αναρχικός είναι αυτομάτως ξεκομμένος από την υπόλοιπη ανθρωπότητα (όπως αναφέρει και στην υπογραφή του ο Μαξ). Πάει κόντρα στο ρεύμα, συχνά παρανομεί συνειδητά και χτυπά βίαια όποιον του επιτίθεται και όταν μπορεί.
Η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας είναι, ΣΧΕΔΟΝ νομοτελειακά, υποστηρικτές του κράτους. Για την ακρίβεια το κράτος είναι οι άλλοι. Όταν νικήσουμε, η αναρχία θα είναι αναρχία μόνο για εμάς και για όσους δεν είναι παράσιτα, αλλά σίγουρα δε θα θεωρείται αναρχία από τα πρώην παράσιτα.
Επίσης πρέπει να αποκτήσουμε ένα ύφος ντανταϊστικό, αποδομώντας την ηθική υπόστασι των αντιπάλων μας και εκμηδενίζοντας την «ηθική» τους «κανόνες» και οτιδήποτε μη χειροπιαστό. Έτσι, αφού αποκαρδιωθούν οι αντίπαλοι και διαιρεθούν, θα μπορέσουμε να τους σπάσουμε με τις ατομικές μας δυνάμεις.
Ο Στίρνερ αυτό ήθελε: Να τσακίσει τα κρατικιστικά είδωλα και να αφεθεί ο κόσμος στο νόμο της ζούγκλας. Και ο νόμος της ζούγκλας, μπροστά στο κωλοχανείο των κρατιστών, είναι τέρας ανθρωπισμού. Συνεπώς ζήτω η Αναρχία. Κομμούνια κουφάλες έρχονται κρεμάλες!