Βλάκα πούλβερεμ,

σε παρακολουθώ εδώ και καιρό να μολύνεις με τις γυμνασιακού επιπέδου αστείες ονειρώξεις σου το στούντεντγκόσιπ (webwar).

Είσαι το τυπικό εφηβάκι που νομίζει οτι ξέρει τι είναι ο κόσμος, οτι έχει γνώσεις κλπ, αλλά στην πραγματικότητα απλά κάνει τον κόσμο να γελά.

Δεν θα σου πω τίποτε άλλο, πρώτον διότι είσαι πολύ βλαξ ακόμη για να καταλάβεις και δεύτερον διότι ίσως πρέπει να την περάσεις και να την απολαύσεις κι εσύ την εφηβεία σου (=ηλικιακή περίοδος δικαιολογημένης ηλιθιότητας με άλλοθι). Πρόσεχε όμως, γιατί μόλις την περάσεις αυτήν την περίοδο δεν θα δικαιολογείσαι να λες και πάλι βλακείες. Προς το παρόν απόλαυσέ το αλλά κοίτα να γίνεις άνθρωπος κάποια στιγμή και όχι αιώνιος γελωτοποιός.


Στο δια ταύτα, η εντύπωση οτι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν εν τω συνόλω μεσογειακοί είναι λανθασμένη. Κάτι τέτοια τα διέδιδαν συγγραφείς όπως πχ ο Δημόπουλος, άγνωστο για ποιούς κουτοπόνηρους λόγους αλλά μπορούμε να φανταστούμε μερικούς(...).

Στην πραγματικότητα οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν καν έθνος (και προφανώς ούτε κατά διάνοιαν κράτος) με την σημερινή έννοια του όρου. Η σωστή έκφραση δεν είναι ''ελληνικό έθνος'' αλλά ''Ελληνικός Κόσμος'' ή ''Ελληνισμός''.
Και αυτό είναι που διαφοροποιεί τον Ελληνισμό από τις τότε πρωτόγονες φυλές του αρχαίου κόσμου.
Οι Έλληνες δεν ήταν κάποια σαφώς διαφοροποιημένη και στεγανή ''tribe'' όπως οι Κέλτες, οι Πίκτες, οι Γαλάτες, οι Εβραίοι κλπ αλλά ένας ολόκληρος κόσμος από συγγενικές φυλές και υποφυλές που είχαν κοινή αφετηρία και αίσθηση συγγενικότητας μεν αλλά η κάθε μια ακολουθούσε τον δρόμο της και την δικιά της εξέλιξη στον χρόνο, διαμορφώνοντας σιγά σιγά, ως κοινή συνισταμένη, την πολυποίκιλη, πολύμορφη ελληνική κυριαρχία για πολλούς αιώνες στην ευρύτερη Μεσόγειο.

Το να πει κανείς οτι ''οι Έλληνες ήταν Μεσογειακός φυλετικός τύπος'' είναι τόσο μπούρδα και αφελές και σχολικού επιπέδου σαν να λέει ''οι Έλληνες είχαν δημοκρατία και ήταν όλοι ρήτορες και φιλοσοφούσαν όλη τη μέρα''.

Στην πραγματικότητα ο Ελληνικός κόσμος ήταν διάσπαρτος με Αλπικούς, Διναρικούς, Μεσογειακούς οι οποίοι είχαν διάφορες μορφές πολιτευμάτων όπως βασιλεία, τυρρανία, δημοκρατία, ολιγαρχία....
Ούτε καν το προελληνικό υπόστρωμα δεν ήταν καθαρά μεσογειακό. Οι Πελασγοί της Ηπειρωτικής Ελλάδος ήταν κυρίως Αλπικοί και Διναρικοί εν αντιθέση με τους κυρίως νησιώτες Κάρες και Λέλεγες που ήταν όντως Μεσογειακοί.
Οι Μακεδόνες, οι Δωριείς, οι Θεσσαλοί και οι Ηπειρώτες (που είναι τα πιο αρχαιοπρεπή φύλα μέσα στον ελληνικό κόσμο, μέχρι και η δωρικοαιολική διάλεκτός τους ήταν η πιο κοντινή στην ομηρική ελληνική) ήταν σε πολύ μεγάλο ποσοστό Αλπικοί και Διναρικοί, ξανθοί πλακουτσοκέφαλοι νομάδες τσομπαναραίοι. Πολλά από τα αρχαία κτερίσματα των Μυκηνών και οι πολύ αρχαίες αναπαραστάσεις προσώπων Μυκηναίων και Αχαιών (γεωμετρικής προκλασικής περιόδου, πριν το 800πΧ) δείχνουν ανθρώπους ξεκάθαρα του ηπειρωτικού τύπου με σκληρές φυσιογνωμίες. Πολεμιστές τσομπαναραίοι επεκτατικοί κατακτητές ήταν οι άνθρωποι δεν άραζαν στο φέησμπουκ όλη μέρα να φλυαρούν μαλακίες.
Οι Ίωνες από την άλλη, πράγματι ήταν σε πολύ μεγάλο ποσοστό Μεσογειακοί.

Και εννοείται οτι αυτά που γράφω  δεν είναι απόλυτα. Δεν υπήρχαν στεγανά. Κάλλιστα υπήρχαν Μεσογειακοί Μακεδόνες και Ηπειρώτες και αυτό δεν έκανε εντύπωση σε κανέναν, ήταν εξοικειωμένοι με όλους αυτούς τους ανθρωπότυπους της ελληνικής χερσονήσου.

Αντιθέτως, ξένοι τους ήταν οι Ευρωπαϊκοί και Ασιατικοί ανθρωπότυποι, όπως οι Κέλτες (που όταν είχαν έρθει ως επιδρομείς στην Ελλάδα τους φαίνονταν τόσο διαφορετικοί που τους κοιτούσαν σαν εξωγήινους οι μεν τους δε), οι Αρμενοειδείς, οι Άραβες Σιμήτες, οι Ινδοί, οι Αιθίοπες (νέγροι, που στην κυριολεξία σημαίνει ''ψημένο πρόσωπο'').

Ο Ελληνικός άνθρωπος και ο μορφολογικός ανθρωπότυπος αυτού είναι ένα κράμα από Μεσογειακούς, Αλπικούς, Διναρικούς ανθρώπους όπως αυτοί διαμορφώθηκαν στην μικρή αυτήν χερσόνησο που λέγεται Ελλάς και ομιλούσαν αυτό το φοβερό θαύμα της παγκόσμιας γλωσσολογίας, αυτό το αριστούργημα, το πανέμορφο αλλά και τόσο ευέλικτο και χρηστικό εργαλείο, το διαμάντι, τον θησαυρό που λέγεται Ελληνική Γλώσσα. Άνθρωπος που έχει ασχοληθεί στα σοβαρά με την ελληνική γλώσσα, σε όλες της τις μορφές, ομηρική κλασική ελληνιστική βυζαντινή μεσαιωνική νέα, δεν ξεκολάει ποτέ, μένει για πάντα γοητευμένος.
Αυτές οι ελληνικές φυλές, μέσα από πολλά σκαμπανεβάσματα και περιπέτειες, με γνώση της μεταξύ τους συγγένειας (του ανήκειν στον ελληνικό κόσμο δηλαδή) και της αλλοτριότητας-αίσθησης ξένου προς τους βαρβάρους που τους περιέβαλλαν (πας μη έλλην βάρβαρος) αλλά και με ιδιότυπο εγωισμό (βλέπουμε πχ τους Σπαρτιάτες να συμφωνούν μεν για την αναγκαιότητα εκστρατείας του Μ.Αλεξάνδρου κατά των ξένων βαρβάρων Περσών αλλά να αρνούνται να συμμετάσχουν αν δεν είναι αυτοί οι αρχηγοί) διαμόρφωσαν τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ είναι πολύ πιο σύνθετος, μεγάλος, πολύπλοκος και πολύμορφος από ένα απλό έθνος -''tribe''. Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ είναι ένας μικρός κόσμος από μόνος του. Θέλει βαθειά γνώση της παγκόσμιας Ιστορίας για να αντιληφθεί κανείς το μεγαλείο του, από που ερχόμαστε και που πηγαίνουμε.