Μα ο διαμελισμός της Ελλάδας σε αυτοδιοικούμενες περιοχές είναι μεταβατικό στάδιο για τον αναρχοκαπιταλισμό.
Στην αρχή πιστεύω ένα σωστό μέτρο θα ήταν να παραχωρήσουμε πλήρη οικονομική αυτοδιοίκηση στους δήμους (το κεντρικό κράτος να μην έχει οικονομική ισχύ, μόνο στρατιωτική) και να επιβάλλουμε εκλογές με μια δεσμευτική τιμή-τέλος. Κάθε υποψήφιος δήμαρχος θα καλείται να χρηματοδοτήσει τον δήμο με ένα τέλος, το οποίο θα το δηλώνει από πριν και δεν θα μπορεί να το αλλάξει (αν το αλλάξει θα του στέλνουμε τον στρατό). Επίσης το τέλος θα είναι το ίδιο για όλους τους δημότες. Π.χ. Κασιδιάρης 150 ευρώ για όλους, Καμίνης 200 ευρώ για όλους. Αν προκύψουν έκτακτες ανάγκες θα πρέπει να ξαναπάρει το 50+% ή το 66+% των ψήφων για να πάρει περισσότερα χρήματα. Αυτό θα περιορίσει την ισχύ της συλλογικής ιδιοκτησίας και θα ανοίξει τον δρόμο για τη δημιουργία δομών που θα υποκαθιστούν το κράτος. Οι ανώτατες κλάσεις θα προσφύγουν σε ιδιωτικές αστυνομίες και ιδιωτικούς δικαστές, κτλ. και θα ακολουθήσουν και οι κατώτατες.
Σκοπός μας είναι περισσότερο ο εθελοντισμός παρά η "αναρχία". Αν κάποιος θέλει να ζήσει σε μια δημοκρατική ή κομμουνιστική ή φασιστική κοινωνία, πρέπει να μπορεί να ζήσει εκεί. Ενώ οι άλλοι θα υπάγονται υπό ένα καθεστώς ιδιωτικού εμπορικού νοικοκυρικού δικαίου,
το οποίο θα έχουν επιλέξει οι ίδιοι, οι κομμουνιστές θα υπάγονται σε ένα δίκαιο όπου θα το αποφασίζει το "κόμμα". Το "κόμμα" δεν θα έχει το δικαίωμα να μπουκάρει στα σπίτι των νοικοκυραίων, διότι θα απειλείται με αντίποινα, αλλά θα μπορεί να μπαίνει, με την συναίνεση των μελών του, στα σπίτια τους να φορολογεί αβέρτα.
Φυσικά ο κόσμος θα διαχωριστεί και γεωγραφικά από μόνος του. Οι τοποθεσίες με τους περισσότερους κομμουνιστές θα έλξουν τους περισσότερους κομμουνιστές και οι τοποθεσίες με τους περισσότερους νοικοκυραίους θα έλξουν τους νοικοκυραίους.
Το κράτος χρειάζεται για να μεθοδεύσει την ομαλή μετάβαση σε ένα τέτοιο καθεστώς με την απόδοση του κρατικού πλούτου, πίσω στην κοινωνία, στα άτομα. Καθ'όλο αυτό το χρονικό διάστημα θα είμαστε ο μπαμπούλας που θα δέρνει όποιον δήμαρχο τολμήσει να αυξήσει τους φόρους. Μετά και μόνο μετά από αυτό, τα άτομα θα έχουν το δικαίωμα να το κάνουν ξανά πάλι συλλογική ιδιοκτησία (αν επιλέξουν να ζήσουν σε κολλεκτίβες και να επιτρέψουν σε υπάνθρωπους να πατάνε τη Γη τους), ή να τα κρατήσουν αυτοί στην οικογένειά τους.
Το πρόβλημα του πολέμου θα λυθεί από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, αναλογιστικά.
Έστω m το ασφάλιστρο πολέμου για κάθε τετραγωνικό σπίτι.
Έστω n τετραγωνικά μέτρα που πρέπει να προστατευτούν.
Και p η πιθανότητα στρατιωτικής εισβολής.
Έστω ότι το κόστος Χ των ζημιών του πολέμου ανά τετραγωνικό μέτρο σε μια περιοχή είναι τυχαία μεταβλητή που ακολουθεί Weibull κατανομή με παραμέτρους c και γ. (Υποθέτουμε ότι είναι
GEV διότι φαίνεται η ζημιά από τον πόλεμο να είναι ένα είδος "μέγιστης κακοήθειας ζημιά", επομένως μια GEV θα προσεγγίζει την "κατανομή των μεγίστων", lol)
Ο μέσος όρος της Weibull είναι η μέση ζημιά ανά τετραγωνικό μέτρο και βρίσκεται ως εξής:
έγραψα και την διακύμανση γιατί θα μας βοηθήσει για τα αποθεματικά. Και τη ροπογεννήτρια θέλει.
Για το ασφάλιστρο πρέπει να ισχύει:
Καθαρό ασφάλιστρο = μέσο κόστος ζημιάς -->
n * m = p * n * Ε(x) -->
(1):
m = p * E(x) Βλέπουμε λοιπόν πως η συνθήκη ισχύει για κάθε γεωγραφική περιοχή, ανεξαρτήτως μεγέθους.
Η ασφάλιση που μπορεί να παρέχει η εταιρεία είναι
Α) Πύραυλοι αποτρεπτικής ισχύος ως αντίποινα
Β) Στρατός Άμυνας
Το κόστος όμως των πυραύλων μειώνεται συνεχώς (ενώ η ισχύς, το βεληνεκές και η
ακρίβειά τους αυξάνεται) ενώ το κόστος της αποζημίωσης που είναι υποχρεωμένη να πληρώσει η ασφαλιστική αυξάνεται (το E(x) αυξάνεται γιατί περισσότερος πλούτος, προς καταστροφή, συσσωρεύεται σε κάθε τετραγωνικό μέτρο). Το δε κόστος των πραγματικών μισθών των στρατιωτικών παραμένει σταθερό.
Έτσι αυτό ωθεί την ασφαλιστική στο να ρίξει (τον φτηνό) πύραυλο σε περίπτωση εισβολής (για να γλιτώσει την αποζημίωση και την τσέπη της). Αντιθέτως με τα κράτη, τα οποία επιθυμούν να αφήσουν τον αντίπαλο πληθυσμό χωρίς αμυχή, ούτως ώστε να τον φορολογήσουν μετά. Όμως η αλλαγή στάσης της ασφαλιστικής σε σχέση με το κράτος μειώνει την πιθανότητα στρατιωτικής εισβολής, μειώνει το p δηλαδή, που με την σειρά του κάνει πιο φθηνό και προσιτό το ασφάλιστρο [σχέση (1)], το οποίο ενισχύει το πελατολόγιο και κατά προέκταση το οπλοστάσιο της ασφαλιστικής, το οποίο οπλοστάσιο προκαλεί δέος και ξαναμειώνει την πιθανότητα εισβολής κ.ο.κ.
Όλα αυτά όμως είναι αδύνατα σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Διότι το κόστος του οπλοστασίου και του στρατού ανά τετραγωνικό μέτρο, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει το p * E(x). Αυτό θα χρεοκοπούσε αμέσως την ιδιωτική ασφαλιστική. Αν όλα όμως είναι κρατικά, ιδίως εάν δεν υπάρχουν τιμές για να αποτιμήσουν τους παραγωγικούς συντελεστές, και εν τέλει τον πλούτο, παρουσιάζονται 1000ων ειδών προβλήματα:
1. Χωρίς (χρηματικές) τιμές στους παραγωγικούς συντελεστές δεν μπορεί να γίνει εκτίμηση της κατανομής της Χ, δεν μπορεί να βρεθεί το Ε(Χ)
2. Το κράτος-κολλεκτίβα θα επενδύσει σε στρατό, αντί για οπλοστάσιο, του οποίου το κόστος ευκαιρίας είναι υπερβολικό από κάθε άποψη
3. Το κράτος-κολλεκτίβα θα υποχρεώσει όλους τους πολίτες να πληρώνουν "ασφάλιστρο πολέμου", άσχετα της αληθινής, αλλά άγνωστης τιμής, p * Ε(X)
Με άλλα λόγια, όχι απλά η ελεύθερη αγορά λύνει το πρόβλημα του πολέμου, αλλά μόνο η ελεύθερη αγορά λύνει το πρόβλημα του πολέμου, ενώ όπως έχει επανειλημμένα πει ο
, το κράτος τον προκαλεί!