Φθόνος στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Στον καπιταλισμό δεν μπορείς να κάνεις κακό στον συνάνθρωπό σου, δεν μπορείς να τον βάλεις στον φούρνο, δεν μπορείς να τον φορολογήσεις και να του κλέψεις τα υπάρχοντα, δεν μπορείς να του αναποδογυρίσεις τον πάγκο ούτε να τον βάλεις να πληρώνει για την αργομισθία σου στο δημόσιο. Έτσι στον καπιταλισμό είσαι καταδικασμένος να δημιουργήσεις, να εκμεταλλευτείς τις δυνατότητές σου στο έπακρο και να εκφράσεις την αληθινή ψυχή της Φυλής σου. Έτσι τα συναισθήματα του φθόνου τείνουν να εξαλείφονται γιατί το σύστημα δεν τα τρέφει. Αντιθέτως ο σοσιαλισμός-δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα στο οποίο σε συμφέρει να φθονείς και να καταστρέφεις τους συνανθρώπους σου και έτσι ο φθόνος καλλιεργείται συστημικά. Η άποψή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, είναι το πέπλο κάτω από το οποίο κρύβεται ο αχαλίνωτος φθόνος για το κάθε τι. Ενώ η αποδοχή της ανισότητας είναι το πρώτο βήμα για την υπεροχή, για την
ηθική του αφέντη.
O ΝΓΜ συμφωνεί με την αναγκαιότητα της υπεροχής του παραγωγού πάνω από το παράσιτο. Στην χθεσινή του
για τον προϋπολογισμό διάβασε απόσπασμα από τον Σπέγκλερ και είπε "Ο παμπάλαιος αγώνας ανάμεσα στην παραγωγική και την κατακτητική οικονομία παίρνει τις διαστάσεις μιας πάλης γιγάντων. Την τελευταία πράξη του δράματος ζούμε στα χρόνια αυτά, η οποία και θα κορυφωθεί. Η δικτατορία του χρήματος προχωρεί και πλησιάζει προς μια φυσική κορύφωση, τόσο στον φαουστιανό όσο και σε κάθε άλλο τεχνικό πολιτισμό, και τώρα συμβαίνει κάτι που μπορεί να το κατανοήσει μόνον όποιος έχει διεισδύσει στην ουσία του χρήματος. Αν το χρήμα ήταν κάτι απτό, η ύπαρξή του θα ήταν αιώνια. Επειδή όμως είναι μια μορφή της σκέψης θα σβήσει..."
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές είναι ότι το χρήμα σήμερα, το χάρτινο χρήμα, είναι μια μορφή σοσιαλισμού. Δεν είναι υπαρκτή πραγματικότητα, όπως ο χρυσός ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και αγαθό. Είναι τα χαρτάκια που τυπώνει το κράτος, οι εβραίοι, οι μεγαλοτραπεζίτες, μέσω του κλασματικού τραπεζικού συστήματος, για να δημιουργούν απαιτήσεις επί της πραγματικής οικονομίας και να υφαρπάζουν τον πλούτο του παραγωγού. Σε αυτήν τους την προσπάθεια, τα παράσιτα, να πάρουν όλο και περισσότερο πλούτο από τους παραγωγούς χρησιμοποιούν όλα τα τεχνάσματα που μπορούν, για να ελέγξουν την παραγωγή, για να δώσουν τον πλούτο του παραγωγού στον τεμπέλη, στον κηφήνα, στον αλαζόνα άεργο και να ισοπεδώσουν τους παραγωγούς σε έναν στρατό σκλάβων. Είναι η μαύρη νοοτροπία, η νοοτροπία των κατώτερων φυλών να ζουν σε βάρος του περιβάλλοντος, τροφοσυλλεκτικά, ενώ είναι η εξέλιξη, είναι το μυαλό, είναι η οργανική έκφραση του πολιτισμού αυτή που πρέπει και θα νικήσει στο τέλος, είναι το παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, το παραγωγικό μοντέλο ζωής, στο οποίο δεν έχει θέση ο φθόνος. Ο φθόνος είναι η βιοψυχική έκφραση των κατώτερων φυλών.