Προσέξτε τη σκηνή με τους Άρυαν Μπούλετ, όπου εκπαιδευτής και εκπαιδευόμενος πιάνονται στα χέρια και βάζουν δύναμη ο ένας στον άλλον και μετά τη σκηνή με το κολύμπι όπου το θεωρούν παιχνίδι να πιάνει ο ένας τον άλλον και να παλεύουν. Η σεξουαλική έλξη είναι καθαρά σαρκική σε όλες τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Όπως εμείς γουστάρουμε να πιάνουμε τη γυναίκα και να της δείχνουμε τη δύναμή μας, έτσι και αυτοί γουστάρουν να πιάνουν ο ένας τον άλλον. Αλλά εμείς είμαστε πολύ ανώτεροι σωματικά της γυναίκας και το όποιο πάλεμα τελειωνει γρήγορα. Αντιθέτως για τους ομοφυλόφιλους το πάλεμα, ο αγώνας, το να πασχίζεις με φυσικά μέσα, με τους μυς σου και τη δύναμή σου, να κατατροπώσεις τον αντίπαλο, δεν είναι απλά σύντομο προκαταρκτικό, αλλά μια διαρκής τελετουργία που λαμβάνει μετα-σεξουαλικές διαστάσεις, διαστάσεις κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές. Η σαρκική πάλη των ομοφυλοφίλων επιπρόσθετα, εκτός από το ότι εξάπτει τις ψυχικές τους διαθέσεις, αποτελεί και ένα εργαλείο σμίλεψης των σωμάτων, δηλαδή των αντικειμένων του πόθου τους εκατέρωθεν. Ο άντρας δεν γυμνάζει τη γυναίκα όταν τη βάζει κάτω και τη χαστουκίζει, αντίθέτως όμως, η πάλη των ομοφυλόφιλων στο κρεβάτι δεν θα είχε τίποτα να ζηλέψει από το άθλημα της λεγόμενης ελληνορωμαϊκής πάλης, εάν δεν ήταν ταυτόσημή της.
Το ιδανικό για τον ετεροφυλόφιλο είναι ο συναιθηματικός έρωτας, γιατί μέσω αυτού πραγματοποιείται η μέγιστη επένδυση των δυνάμεων του ανθρώπου στα τέκνα, στο μέλλον. Ο ομοφυλόφιλος δεν γνωρίζει μέλλον, κατά προέκταση δεν μπορεί να επενδύσει τις δυνάμεις του παρά μόνο στο παρόν, σε ετούτη τη ζωή και το ιδανικό για αυτόν είναι η τελείωση της σεξουαλικής ορμής σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Εάν για τον ετεροφυλόφιλο η τελείωση αυτή είναι οι σποδαίοι απόγονοι, για τον ομοφυλόφιλο είναι σπουδαίες πράξεις βιας, στις οποίες αναλίσκεται όλη η σεξουαλική του ορμή. Και αυτές οι πράξεις βιας, συστηματοποιημένες μέσα από κοινότητες αντρών πουσταράδων με ορμές, μορφοποιούνται ιδεολογικά στη σύλληψη ενός Ανδρικού Ισχυρού Αυταρχικού Κράτους, μιας Αρειμάνιας Πολεμοχαρούς Νοοτροπίας, και ενός Αγώνα για έναν Ένδοξο Θάνατο, γιατί, καίτοι η Φύση τους εξωθεί στην κατάκτηση της μέγιστης Δόξας, τίποτα περά από αυτή δεν μπορεί να τους περιμένει εκτός του Θανάτου.