Για την ακρίβεια αυτό έγινε μετά τα Ορλωφικά για δυο λόγους, πρώτον επειδή οι Μανιάτες που ήταν στο πλευρό των Ρώσων στα Ορλωφικά είχαν έρθει σε απελπιστική κατάσταση εκείνη την περίοδο το ρίξαν στην πειρατεία σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι παλιότερα και δεύτερον επειδή λόγο της πολιτικής συλλογικής ευθύνης των Οθωμανών οι υπόλοιποι Πελοποννήσιοι ζήτησαν να φύγει η Μάνη από το Δοβλέτι του Μωριά. Έτσι οι Τούρκοι διόρισαν Μπέη στην Μάνη που είχε παρόμοιες αρμοδιότητες με έναν τούρκο αξιωματούχο και κύρια αποστολή την καταπολέμηση της πειρατείας. Πάντως δεν έχω ακούσει να ρουφιάνεψαν κάποιον οι Μανιάτες εκτός αν εννοείς το περιστατικό με τον μπέη Γρηγοράκη και τον Σουκιούρμπεη.

και ενώ όλοι οι υπόλοιποι Πελοποννήσιοι είχαν για 10 χρόνια τους τουρκαλβανούς να κάνουν πυραμίδες με τα κεφάλια τους (των ελλήνων), οι Μανιάτες τα είχαν κάνει πλακάκια με το σουλτάνο και περνούσαν μέλι γάλα σε βάρος όλου του Μοριά.

Τον Κατσώνη και τον Ανδρούτσο (τον μπαμπά του Οδυσσέα) δεν τους άφησε ο Γρηγοράκης να περάσουν από τη Μάνη το 1792 για να ανέβουν πάνω και να οργανώσουν αντίσταση στη Ρούμελη, και ειδοποίησε τους Τούρκους. Τον πατέρα του Κολοκοτρώνη και τον Βενετσανάκη το 1779 τους είχε καρφώσει ο ίδιος Γρηγοράκης στον Χασάν πασά με αντάλλαγμα πέντε χιλιάδες γρόσια. Και το 1822 όταν ο Κολοκοτρώνης οργάνωνε αντάρτικο κατά του Δράμαλη, οι Μανιάτες όχι μόνο δεν ενώνονταν μαζί του, αλλά έμπαιναν στο άδειο Άργος και στην άδεια Τριπολιτσά και λήστευαν τους Έλληνες (ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης το λέει στα απομνημονεύματα, ότι ανεβαίνοντας από Τριπολιτσά προς Δερβενάκια συνάντησε 60 Μανιάτες που κατέβαιναν κουβαλώντας κλοπιμαία που πήραν από το πλιάτσικο, τους ζήτησε να πολεμήσουν και αυτοί τον έβρισαν). Άλλωστε ο Κολοκοτρώνης ποτέ δε συμπάθησε τους Μανιάτες για τον διασπαστικό τους ρόλο. Και να μην ξεχάσω κάτι μυστικές αλληλογραφίες του Πετρόμπεη με τον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου το 1824 (σε καιρό εμφυλίου και λίγο πριν μπουκάρει ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο) που αναφέρει ο Σπυρίδων Τρικούπης στον γ' τόμο της "ιστορίας της ελληνικής επαναστάσεως".

Ρουφιάνοι και δοσίλογοι μια ζωή, δολοφόνοι του Καποδίστρια, μετά τσιράκια του Όθωνα κλπ. Μόνο όταν θίχτηκε η περιοχή τους και ο κώλος τους το 1826 έκατσαν να πολεμήσουν τον Ιμπραήμ.