(συνέχεια από το παραπροηγούμενο post)

Από τα πρώτα πράγματα που κάνεις στον στρατό είναι να χρεώνεσαι υλικά. Παίρνεις π.χ. ένα κύπελο και καταγράφεται κάπου το όνομά σου. Η διαδικασία μέχρι να χρεωθείς όλα αυτά που πρέπει να χρεωθείς είναι πολύ χρονοβόρα, βαρετή και επαχθής κι έτσι έχεις το χρόνο να σκεφτείς λίγο την αντίφαση: ενός συλλογικού πράγματος που είναι ο στρατός από τη μια, όπου τα άτομα είναι απλά γρανάζια, όπου προχωράνε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση, όπου κοιμούνται όλοι τις ίδιες ώρες, όπου πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο συντεταγμένα και με βήμα, λες και είναι μια αδιαίρετη σαρανταποδαρούσα, και από την άλλη, ότι δεν είναι δυνατόν να εμπιστευτεί κανένα άτομο να λάβει κάποιο κύπελο, ένα πιρούνι, μια σαπουνοθήκη, και να μην το κλέψει. Πως είναι δυνατόν μια σαρανταποδαρούσα να προχωρήσει από το ένα μέρος στο άλλο, όταν το κάθε πόδι, ανά πάσα στιγμή (γιατί ποτέ δεν ξεχρεώνεσαι κάτι αν δεν το παραδώσεις - και παρεμπιπτόντως αύριο παραδίδω), είναι σε θέση να κάνει κακό στο "σύνολο"; Κάποιοι θα πουν "δια μέσου της όλης διαδικασίας παραδίδεις τον ατομισμό σου". Δεν ισχύει. Ούτε θα ισχύσει ποτέ. Το μόνο που μπορείς να παραδώσεις είναι οι ενδοιασμοί που έχεις για να ανέβεις πάνω σε αυτήν την εξουσιαστική δομή, πράγμα που οδηγεί νομοτελειακά στο να βρίσκεται στην κορυφή τέτοιων οργανώσεων πάντα ο πιο αδίστακτος. Αλλά το εγώ σου δεν το παραδίδεις ποτέ. Ούτε εσύ πιστεύω, που τα λες αυτά, έχεις παραδώσει το εγώ σου περισσότερο από εμένα. ούτε νοιάζεσαι για την κοινωνία περισσότερο από εμένα, τον στυγνό ατομικιστή. Εάν όντως έχεις συμφιλιωθεί με τα κοινά, τότε το μόνο πράγμα που έχεις παραδώσει είναι οι ηθικοί σου ενδοιασμοί να βλάψεις τους συνανθρώπους σου και για αυτό προσποιείσαι τον ποιμένα, τον φίλο, τον κοινωνικό αναμορφωτή που θα τους οδηγήσει στην πρόοδο, για να τους σκλαβώσεις (όπως παραδέχεσαι) στο τέλος, για να είσαι εσύ από πάνω και αυτοί από κάτω, για να τους εξουσιάζεις και να τους τάζεις δήθεν τα "κοινά", τα οποία θα είναι τσιφλίκι σου, για να τους ρίξεις στάχτη στα μάτια και αυτοί να συνεχίσουν να εργάζονται για σένα, νομίζοντας ότι δήθεν εργάζονται για το "σύνολο", την "κοινωνία", το "Έθνος", τη "Φυλή", τον "Λαό" και τους "εαυτούς" τους. - Μα για μια στιγμή... αυτό δεν είναι και το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο που διέπει διαχρονικά την πολιτική, ανεξαρτήτου ιδεολογίας, παντού και πάντα; Για αυτό απορρίπτω την πολιτική ως συνώνυμο της διαχείρισης της εξουσίας του Κράτους - Για αυτό και "η ισχύς εν τη ενώσει" που ευαγγελίζεσαι, ως κρατικό σύστημα, είναι υποδεέστερο του καπιταλιστικού-εθελοντικού συστήματος. Το Κράτος, η "κοινωνία" το Έθνος κτλ, ως ιδανικό, δεν μπορεί να ενώσει τα άτομα. Πάντα τα άτομα θα παραμένουν δέσμια των προσίδιων βουλήσεών τους. Μόνο όταν αυτές οι βουλήσεις συναινέσουν ατομικά σε ένα κοινό συμφέρον - το οποίο θα αναγνωρίζουν ξεκάθαρα ατομικά και θα μπορούν να αποδεσμευτούν από τη "συλλογική" προσπάθεια για να βρουν άλλη που θα τους εκφράζει καλύτερα - μόνο τότε τα άτομα θα ενωθούν και θα κινητροδοτηθούν στο μέγιστο.

Με απλά λόγια, η κοινωνία των σκλάβων είναι πάντα υποδεέστερη της κοινωνίας των ελευθέρων. Γιατί ακόμα και να εξαναγκάσεις τους σκλάβους να δουλέψουν στο μέγιστο, χρειάζεται να έχεις ένα μέρος των σκλάβων λίγο παραπάνω για να "ελέγχουν" τους υπολοίπους. Έτσι αφαιρείς την αποδοτικότητα των "ελεγκτών" από την αποδοτικότητα της κοινωνίας και την επιβαρύνεις με το βάρος της αμοιβής των "ελεγκτών". Αντιθέτως, είτε σε οργανωτικές θέσεις είναι τα άτομα στην καπιταλιστική κοινωνία, είτε σε καθαρά παραγωγικές, ως σκλάβοι των ιδιων τους συμφερόντων θα δουλεύουν χωρίς λουρί, χωρίς ελεγκτές, στο μέγιστο. Ότι ανεργία βλέπεις στον "καπιταλισμό" είναι αποτέλεσμα του βασικού μισθού, ο οποίος είναι αντικαπιταλιστικός.