Απαντώντας στη μεγάλη τοποθέτηση, θα ήθελα να δηλώσω κατ'αρχήν ότι είμαι Έλληνας και θέλω να ζήσω στην Ελλάδα που γεννήθηκα και έζησαν οι πρόγονοί μου. Ανέκαθεν η Ελλάδα είχε πολλά κακώς κείμενα, τα οποία αντικατοπρίζονται στην πολιτική, τον πολιτισμό, τις τέχνες κτλ και τα οποία χρήζουν διόρθωσης. Ένα τεράστιο αρνητικό, το οποίο μάλλον είναι η δικιά σου ψυχοπαθολογική κατάσταση, είναι η κοινωνική εργαλειοποίηση του ατόμου στον διαβρωτικό και διάχυτο στην Ελλάδα κρατικισμό. Το Κράτος, ή η "κοινωνία", αν θες, έχει καταλάβει (κλέψει) την πλειοψηφία της Γης πάνω σε αυτόν τον τόπο (και όχι μόνο) και έχει επιβάλλει μια λογική η οποία ξενίζει τον κάθε παραγωγικό ή νουνεχή άνθρωπο. Αυτή η λογική λέει ότι αυτό στο οποίο βρίσκεσαι (και ανήκει στο Κράτος) είναι ξένο από εσένα με έναν τρόπο μυστικιστικό, ότι ουδέποτε θα μπορούσες να το αξιοποιήσεις ή να αξιοποιηθεί από ένα άτομο συγκεκριμένα. Στους δρόμους, στις πλατείες ή ακόμα και βλέποντας ένα βουνό, αναδίδεται η έννοια της αποξένωσης, η έννοια του ότι είσαι φιλοξενούμενος, και, ως φιλοξενούμενος, ο φόβος για το πως θα σου φερθούν. Επιπρόσθετα δεν έχεις και κάποια δουλειά - υπό τη δική σου, παραγωγική έννοια - σε μια πλατεία. Αν πατήσεις σε ένα χωράφι που είναι δικό σου, θα σου έρθουν ένα σωρό παραγωγικές σκέψεις στο μυαλό σχετικά με το πως μπορείς να το αξιοποιήσεις. Αν βρεθείς σε ένα χωράφι άλλου ατόμου, κατά 99% θα μιλήσετε και για παραγωγή. Αν βρεθείς στην πλατεία η λογική που θα επικρατήσει είναι "οι από εδώ γαμάνε τους από εκεί". Και αυτό δεν είναι μεταφορικό, αλλά αληθινό σύνθημα, το οποίο λέγεται στις πλατείες, όπου συχνάζουν νεαροί, και σύχναζα και εγώ άλλωστε παλιότερα, και άκουγα και είδα πως η η λογική του πεσίματος οδήγησε στον σοσιαλισμό, την αναδιανομή και τη φορολογία.

Ο λόγος είναι ότι ο "δημόσιος" χώρος είναι λάφυρο. Έχει κλαπεί. Και, όσο θεωρητικά και να ανήκει σε όλους, αυτοί οι "όλοι" είναι άτομα με ατομικά συμφέροντα όσα και ο πληθικός τους αριθμός. Οι "όλοι" δεν είναι ένας, είναι όλα τα εγώ. Όταν λοιπόν υπάρχει ένα αγαθό που είναι θεωρητικά για όλα τα εγώ, το κάθε εγώ θα προσπαθήσει να πάρει όσο περισσότερο γίνεται από αυτό το αγαθό και να προσφέρει όσο λιγότερο γίνεται. Επιπρόσθετα θα προσπαθήσει να αποκλείσει, με ένα σωρό τεχνάσματα και επιφάσεις, όσα περισσότερα άλλα εγώ γίνεται. Αυτή η κατάσταση ως νοοτροπία είναι το ακριβώς αντίθετο της δημιουργίας και της παραγωγής: είναι κανιβαλισμός! Είναι καταστρεπτικός, είναι ψυχοπάθεια, αν κάτι αξίζει να λέγεται πάθηση της ψυχής, και απέναντι σε αυτό η ατομική ιδιοκτησία είναι το φάρμακο. Δεν λένε τα παιδιά στους γονείς τους "οι από εδώ γαμάνε τους από εκεί". Εντός των ορίων του σπιτιού σου - και της ατομικής σου ιδιοκτησίας εν γένει - είσαι προστατευμένος, είσαι ασφαλής να δημιουργήσεις κάτι νέο, χωρίς το φόβο μην στο πάρουν, χωρίς την έγνοια πως θα έχεις εσύ μετά αυτό που δημιούργησες.

Αντιστρέφω λοιπόν την ερώτηση. Εάν όντως είναι ψυχοπαθολογία η αποστροφή μου προς το δημόσιο, και όντως υπάρχει κάποια αξία στην έννοια του δημοσίου, έτσι όπως την θεωρείς εσύ, και όντως τη θεωρείς σε όλο το φρικιαστικό της μεγαλείο... πιστεύεις ότι σε ένα τέτοιο σύστημα που εσύ ευαγγελίζεσαι, που - επειδή υπάρχει στην εξουσία ένας μόνο -, για λόγους συντομίας, αυτός ο ένας είσαι εσύ, πιστεύεις ότι θα υπήρχε έστω και ένα άτομο στον κόσμο - Έλληνας ή Ξένος - που θα ήθελε να ζήσει μαζί σου; Κανένας απολύτως. Γιατί το τελικό αποτέλεσμα της "δημόσιας περιουσίας" είναι εξουσία και σκλαβιά. Και ούτε ποτέ θα μπορούσε ένα τέτοιο σύστημα να υπάρξει χωρίς να κλείσει τους σκλάβους μέσα από τα σύνορα. Όπως χιλιάδες φορές έχει γίνει - και εσύ δεν κάνεις τίποτα παραπάνω από το να παπαγαλίζεις τους έμμισθους "διανοούμενους" "κοσμικούς κληρικούς" αυτών των καθεστώτων, από τον Φαραώ μέχρι τον Κιμ Γιονγκ Ουν - το κλειδαμπάρωμα του λαού είναι νομοτέλεια, όσο το Κράτος μεγαλώνει.

Περιληπτικά απαντάω σε συγκεκριμένα σημεία: Το Κράτος ως αυτοσκοπός για την ευτυχία αφορά εσένα μόνο, δηλαδή η αποδοχή του Κράτους που εσύ υποστηρίζεις, από εσένα, για τη δικιά σου Ευτυχία "και του Έθνους", ισχύει μόνο για εσένα. Δεν ξέρω κανένα άτομο στον κόσμο να είχε την επιλογή να μη ζήσει υπό την κυριαρχία του Κράτους και να το αρνήθηκε. Αλλά ξέρεις ότι κανένα άτομο δεν θα το δεχόταν. Αν π.χ. οι φόροι ήταν εθελοντικοί, κανείς δεν θα πλήρωνε. Το ξέρεις αυτό. Αν η εργασία, χωρίς ουσιαστικές ανταμοιβές, είναι εθελοντική, κανείς δεν θα δούλευε. Δούναι και λαβείν. Δίνεις μόνο όταν αποφασίζεις ότι αυτό που θα λάβεις είναι αξιόλογο. Κανείς ποτέ δεν θα αποφάσιζε να δώσει στο Κράτος για να λάβει υποτέλεια και ανελευθερία.

Το αν το Κράτος είναι καλό ως οργάνωση, ως όχημα ενός λαού για το μέλλον, είναι σχετικό. Μια καπιταλιστική κοινωνία είναι καλύτερο όχημα από μια κρατικιστική. Και τα δυο όμως μπορεί να επιβιώνουν και ίσως και να προοδεύουν.

Έπειτα, επί μακρόν, αραδιάζεις ένα προγραμματικό πλαίσιο, το οποίο σε εκθέτει. Είναι σαν να μας λες ότι όνειρό σου είναι να καταναγκάσεις τον κόσμο να σκάβει χωράφια ακόμα και αν βγουν ρομπότ που κάνουν όλες τις γεωργικές εργασίες. Είναι σαν να μας λες ότι εσύ, ή το Κράτος σου, είναι ο καλύτερος ξενοδόχος του κόσμου και ότι μπορεί να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες των καταναλωτών. Όλα αυτά είναι λάθος. Δεν μπορείς να σχεδιάσεις την παραγωγή από τα πάνω προς τα κάτω γιατί χρειάζεσαι μια σχετική ρευστότητα προς τα κάτω. Οι πληροφορίες που μπορεί να μαζέψει ένα Κράτος είναι πολύ συμπυκνωμένες, με αποτέλεσμα να μην είναι ευέλικτες. Αν ένα ράφι είναι λάθος σε ένα μαγαζί, ο μαγαζάτορας έχει αυτήν τη πληροφορία (γενικά μιλάω τώρα, όχι συγκεκριμένα). Ο μαγαζάτορας πρέπει να μπορεί να δράσει άμεσα. Αν ο μαγαζάτορας φοβάται τους από πάνω και περιμένει να φύγει η πληροφορία από αυτόν να πάει πάνω και οι πάνω να απαντήσουν, έχει χαθεί κατά πολύ το παιχνίδι, και σαφέστατα, αυτό είναι παιχνίδι ανταγωνισμού. Αν μια κοινωνία, είτε αυτή είναι Κράτος, είτε αυτή είναι "αναρχοκαπιταλιστική κοινότητα", δεν έχει τα καλύτερα προϊόντα και αγαθά, θα τελειώσει αργά ή γρήγορα.

Δεν είναι της παρούσης, αλλά δεν μπορείς να οργανώσεις την οικονομία από τα πάνω προς τα κάτω. Είναι λιγότερο παραγωγικό, είναι λιγότερο αποτελεσματικό, είναι βλακώδες και είναι λάθος.

Οι εταιρείες δεν κάνουν πόλεμο. Τα Κράτη κάνουν πόλεμο. Αν εγώ μηχανορραφήσω με μίσος και μανία κατά της Τάνιας, που με κακολογεί στη Γιώτα, για να πηδήξω τη Γιώτα, δεν λέμε ότι κάνω πόλεμο κατά της Τάνιας ή το λέμε μεταφορικά. Πόλεμο κάνουν τα άρμα, τα Κράτη.

Εάν πληρώσεις μια ιδιωτική αστυνομία να συλλάβει έναν κλέφτη και αυτή η αστυνομία κάνει κάτι αυταρχικό, όπως το να δείρει μέχρι θανάτου τον κλέφτη ή σπάσει 5 μαγαζιά κυνηγώντας τον ή έστω κάνει πολλή φασαρία, θα συνέχιζες να πληρώνεις αυτήν την εταιρεία; Η απάντηση είναι όχι, γιατί σε μια κοινωνία όπου δεν παράγεις εσύ όλα τα προϊόντα που καταναλώνεις, χρειάζεσαι εταίρους, συνανθρώπους, άλλα άτομα. Αν δουν ότι εσύ προστατεύεσαι από τον γκοτζίλα, θα πάψουν να κάνουν εμπόριο μαζί σου, θα σε απομονώσουν, ή αυτό θα κάνει το εμπόριο μαζί σου πιο κοστοβόρο, άρα και λιγότερο επικερδές. Η ευγένεια, οι τρόποι, ο πολιτισμός, δεν είναι πράγματα ουδέτερης αξίας που τα έφτιαξε το Κράτος για να είναι διακοσμητικά μέσα στα βιβλία του, όπως είναι πολλά άλλα. Είναι εργαλεία που μας κάνουν να ζούμε καλύτερα. Αυτά τα εργαλεία θα αναζητήσουν οι καταναλωτές από όλους. Και όλοι θα συναινέσουν στο να είναι ευγενικοί και πολιτισμένοι ή έστω θα προσποιηθούν ότι είναι τέτοιοι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ευνοηθούν οι υπάνθρωποι, οι τραμπούκοι και οι αυταρχικοί. Κανείς δεν θέλει να κάνει δουλειές μαζί τους.

Αν ο δράστης καλύπτεται από μια νομική εταιρεία, δηλαδή έχει αγοράσει νομική προστασία, υπάρχουν δυο περιπτώσεις.
Α) αυτές οι δυο εταιρείες έχουν συμφωνήσει σε κοινό δικαστή (ιδιώτη). Αυτό ο δικαστής δικάζει και ο δράστης τιμωρείται αναλόγως.
Πάλι εδώ οφείλω να περιγράψω τι θα είναι αυτός ο δικαστής: Ευγενής και Δίκαιος! Γιατί; Γιατί έτσι θέλουν οι καταναλωτές. Αν αυτός ο δικαστής είναι κάποιος ο οποίος δεν θεωρείται δίκαιος από τους ανθρώπους, οι εταιρείες θα χρεοκοπήσουν, μαζί και ο δικαστής.
Β) Οι εταιρείες δεν έχουν συμφωνήσει σε κοινό δικαστή. Τότε ευθύς εξαρχής θα έπρεπε ο δράστης να μην έχει έρθει σε επαφή με το θύμα ή το θύμα έπρεπε να είχε λάβει άλλα επιπλέον μέτρα προστασίας. Ή ορίζεται τότε δικαστής ή γίνεται ότι περιγράφεται παρακάτω...

Αν ο δράστης δεν έχει νομική κάλυψη, δεν έχει προστάτη. Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα εδώ. Είμαστε δυο ελεύθεροι άνθρωποι. Εγώ έχω αυτούς τους αστυνομικούς και αυτούς τους δικαστές, τους οποίους τους έχω πληρώσει για να με προστατεύουν και να σε πιάνουν. Εσύ δεν έχεις κανέναν, ούτε Κράτος έχεις να σε προστατεύει, ούτε Θεό. Πάρε το όπλο σου και τρέχα. Για ποιον λόγο πρέπει να μεριμνούμε για τον καθένα όπως ο ποιμένας για τα πρόβατά του; Ο ποιμένας το κάνει για να πάρει το μαλλί...

Όλα αυτά όμως - επ'ουδενί - δεν θα οδηγήσουν σε γενικευμένες διαμάχες. Εκείνοι που θα έχουν τη δύναμη είναι εκείνοι που θα έχουν τα περισσότερα όπλα, δηλαδή οι μεσαίοι και όχι οι πλούσιοι. Και θα είναι εκείνοι που θα επιβάλλουν την ("αστική") ευγένεια και την καλοσύνη, γιατί αυτό θα συμφέρει όλους.

Μια μεγάλη διαφορά μεταξύ μας είναι ότι όλα αυτά τα παραπάνω είναι πιθανές και ρεαλιστικές προτάσεις σε προχωρημένα προβλήματα. Δεν λέω ότι θα γίνουν όπως και δήποτε. Μπορεί να γίνουν χειρότερα ή καλύτερα. Τα εξάγω από τη λογική όμως. Ενώ εσύ δίνεις αποκλειστικές λύσεις δικές σου στα προβλήματα. Δεν λες, ότι "θα γίνει έτσι επειδή το θέλει ο λαός". Λες "θα γίνει έτσι επειδή το θέλω εγώ, και μην παραπονιέται ο λαός, μια χαρά θα του 'ρθει."

Αντιπαρέρχομαι τα περί προφητειών της συντέλειας του καπιταλισμού. Αυτά επιδεικνύουν ένδεια επιχειρημάτων. Είναι σαν να ζω στη ναζιστική Γερμανία και να λέω "όταν τελειώσει ο Φασισμός θα έρθει ο καπιταλισμός". Ποιος ο λόγος να πω τέτοιο ευχολόγιο; Η σωστή στάση είναι "πρέπει να τελειώσει ο ναζισμός και να έρθει ο καπιταλισμός γιατί αυτός είναι καλύτερος".

Πιστεύω απάντησα σε όλα, αλλά μένει κάτι ακόμα. Το σύστημα που υποστηρίζεις εσύ είναι σκλαβιά. Μπορεί να το αποκαλέσεις ότι είναι σκλαβιά όλων υπέρ όλων (που δεν ισχύει), αλλά πάλι είναι σκλαβιά. [Και για αυτό σε ρωτάω: υπάρχει άτομο που θα ήθελε να ζήσει σε μια κοινωνία στην οποία το Κράτος σου θα ενέκρινε τις σεξουαλικές σχέσεις των εφήβων ή θα τις απέρριπτε; Αλλά έστω και ότι δεν υπάρχει και όντως αυτό που προτείνεις σε αυτούς] είναι ένα είδος σκλαβιάς - τι να κάνουμε;. Αρκεί αυτό για να αποδείξει ότι το σύστημά σου είναι το χειρότερο; Δηλαδή, δεν μπορεί το σύστημά σου να είναι καλύτερο από κάθε άλλο; Μπορεί ή δεν μπορεί "η ισχύς εν τη ενώσει" που συμβολίζει ο κρατικισμός σου να είναι ανώτερη από μια αναρχοκαπιταλιστική κοινότητα;