Στον κομμουνισμό τις αποφάσεις δεν τις παίρνει το άτομο αλλά η συλλογικότητα (Κράτος). Αν λοιπόν η συλλογικότητα έπαιρνε την απόφαση ότι το άτομο Α πρέπει να δουλεύει 3,5 ώρες, να τρώει μόνο λαχανικά, να τον παίρνει από τον κώλο, να κυκλοφορεί αξύριστος και να φοράει μόνο κόκκινα, τότε πως γίνεται να είναι ελεύθερο αυτό το άτομο; Κάθε λεπτομέρεια της ζωής του ρυθμίζεται από άλλους. Όλα τα άτομα είναι υπόδουλα στην συλλογικότητα, κανένα δεν λαμβάνει ατομικές αποφάσεις για τον εαυτό του. Εκείνοι δε που χειραγωγούν την συλλογικότητα (Κράτος), συνήθως καθόλου δημοκρατικά, είναι οι πιο φλύαροι δημοκόποι και οι πιο βάρβαροι τραμπούκοι. Η ψήφος και η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων του Κράτους είναι μια κοροϊδία και καθόλου δεν επηρεάζει τις αποφάσεις που λαμβάνονται, οι οποίες πάντα υπαγορεύονται από τους εξουσιαστές. Εν τέλει, και καθώς ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι ψυχή τε και σώματι υπάγεται στη συλλογικότητα (Κράτος), η συναίνεση σε κάθε τρόπο λήψης συλλογικών (κρατικών) αποφάσεων γίνεται συναίνεση στην ισχύ του Κράτους και συναίνεση στην εκμετάλλευση των παραγωγών φόρων από τους καταναλωτές φόρων, στην εκμετάλλευση όσων επιβιώνουν παραγωγικά από όσους επιβιώνουν παρασιτικά.