Μπορούμε να συζητήσουμε πολλές ώρες για το ποιος θεωρείται «μεσαίος» στην Ελλάδα σήμερα και γενικότερα για το πόσοι «μεσαίοι» έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό. Το σίγουρο είναι ότι οποιοδήποτε μέτρο παρόμοιας λογικής, που δεν στηρίζεται δηλαδή στο άμεσο μαχαιρομούνιασμα των ολιγαρχών με τους παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία (πράγμα που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ σε καπιταλιστικό καθεστώς), πάντα θα επιβαρύνεται πολλαπλά ο πιο φτωχός. Αυτό είναι κανόνας στον καπιταλισμό. Ένα χιλιάρικο για έναν άστεγο μπορεί να είναι η ζωή του για 6 μήνες. Ένα χιλιάρικο για τον Βαρδινογιάννη είναι μια τρίχα από τα αρχίδια του. Το λες και μόνος σου λίγο διαφορετικά. Συνεπώς δεν έχει νόημα να συζητάμε υπό αυτό το καθεστώς, όπου τα ριζοσπαστικά μέτρα εναντίον του μεγάλου κεφαλαίου θεωρούνται «υφεσιακά», «αντιαναπτυξιακά», κ.ο.κ. για μέτρα κατά της πλουτοκρατίας και του μεγάλου κεφαλαίου. Πράγματι, ο Τσίπρας πουλάει καθρεφτάκια σε ιθαγενείς -αλλά για πόσο ακόμα; Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν κι αυτοί. Όταν θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται αριθμητικά και θα έχουν χάσει πλέον τα πάντα, ενδεχομένως.

Η δυσαρέσκεια που εκφράζεις για τη μεσαία τάξη «που έχει κάποια χρήματα στην άκρη και θέλει να στείλει το παιδί της σε ιδιωτικό και όχι σε δημόσιο μπουρδέλο» είναι η αναπόφευκτη δυσαρέσκεια που κλιμακώνεται στα κατώτερα ταξικά στρώματα, όσο μεγαλώνει η ψαλίδα, δηλαδή η απόσταση ανάμεσα σε ζάμπλουτους και απλά φτωχούς, υπό αυτό το καθεστώς. Δεν υπάρχουν αλώβητοι άνθρωποι εδώ πέρα. Υπάρχουν μόνο «αδύναμοι κρίκοι», που όσο πιο «κάτω» βρίσκονται, τόσο πιο ευάλωτοι είναι και στη φτωχοποίηση. Αυτός που νομίζει ότι επειδή έχει πέντε πενταροδεκάρες στην άκρη δε θα γευτεί την άσχημη όψη της κρίσης, γελιέται οικτρά.


Το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τη Δρακουλέσκου είναι η συντήρηση του ελληνικού κράτους. Τους τόκους τους θέλουν να πάρουν οι άνθρωποι.

Δεν ασχολούμαι με την Δρακουλέσκου, τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ θέλω να τονίσω. Η Δρακουλέσκου αν της βρίσκαμε τα λεφτά που θέλει πουλώντας λάθρο σε σκλαβοπάζαρα στο Κονγκό χέστηκε να το πω πιο απλά αν και αν βρίσκαμε τα λεφτά δεν θα τους είχαμε και ανάγκη οπότε δεν θα της έπεφτε και λόγος.

Ο ΦΠΑ δεν κτυπαει τον καταναλωτη μονο, αλλά και τον εμπορο, στην "ελευθερη αγορα". Ειναι μεγαλο ντιπεηντ φυσικά, αλλα οσο οι σφίγγεται το πουγκί του καταναλωτή, τοσο το ποσοστο μετακυλύεται στον έμπορο μειώνοντας του το περιθωριο κερδους.

Γενικά ναι και ο έμπορος αν γίνει πολύ ακριβό το προϊόν του μπορεί να ζημιωθεί αλλά ο πρώτος που χτυπιέται είναι ο καταναλωτής.