Τη θέση του Θεού πήρε ο Τσιόδρας. Κατέρρευσε η πίστη στον Χριστιανισμό και το Κράτος δοκιμάζει ως απελπισμένο κόλπα νομιμοποίησης. Προβάλλουν από τα media στον λαό από το πρωί ως το βράδυ τον νέο μεσσία, τον τσιόδρα και το νέο σατανά/δαιμόνιο, τον covid (που είναι ακριβώς σαν τη γρίπη). Ο λαός (βλ. φτωχοί) δεν καταλαβαίνει, φοβάται γιατί είναι υπάνθρωπος και θέλει να γεμίσει το οντολογικό του κενό με μια πίστη, και πιστεύει σε αυτό που βρίσκει διαθέσιμο, εύπεπτο και πρόχειρο από τα media: στο Κράτος-μεσσία-προστάτη.

Ο λαός προσκυνάει το Κράτος και αυτό φέρνει μέσα λαθραίους υπάνθρωπους (ένας υπάνθρωπος είναι πιο κοντά στο ιδανικό του Κράτους, πάντα θα ψηφίζει αναδιανομή και θα είναι ικανός μόνο για σκλάβος) για να αντικαταστήσουν τον ηλίθιο λαό με ακόμα ηλιθιότερους!

Άρθρο στο Amren έλεγε πως αυξάνονται τα γονίδια-σκουπίδια στην ανθρωπότητα. Και όντως αυξάνονται γιατί λαμβάνουν χώρα δυσγονικές διεργασίες. Όποιος έχει γονίδια για κακό ανοσοποιητικό πέθαινε και η ανθρωπότητα σκλήραινε ανοσοποιητικά έναντι των ιών. Τώρα όμως, με κύριο υπαίτιο το Κράτος και τα κρατικά νοσοκομεία, αναγκάζεται αυτός που δεν αρρωσταίνει επειδή έχει ανώτερα ανοσοποιητικά γονίδια, να φορολογείται βάναυσα για να κουράρει μια ζωή τον υπάνθρωπο ο οποίος έχει τα κακά ανοσοποιητικά γονίδια. Έτσι τα κακά ανοσοποιητικά γονίδια πολλαπλασιάζονται στην ανθρωπότητα και ανακύπτει η ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερη τιμωρία του ΛΧΑ και ακόμα περισσότερη επιδότηση της περίθαλψης των πολλαπλασιαζόμενων ανοσοποιητικών υπανθρώπων. Μόνο ο καπιταλισμός είναι η λύση σε αυτό. Όλα αυτά τα σοσιαλιστικά κινήματα, δεξιά και αριστερά και ψευτοαναρχικά και ψευτοφιλελεύθερα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την τιμωρία των αγαλμάτων του Μπρέκερ και την επιδότηση του διαβήτη και της τηγανιτής πατάτας.

Τι κάνουν έξω από την τράπεζα; Περιμένουν να λάβουν τον μισθό για τις γεωργικές εργασίες που προσέφεραν στους ιδιοκτήτες αυτής της γης; Ή περιμένουν να λάβουν χρήματα τα οποία το Κράτος αφαίρεσε από τους Έλληνες με δημοκρατία και επιθετική βία;
Σε ποιον ανήκει το πεζοδρόμιο το οποίο πατούν; Ανήκει στις επιχειρήσεις και οι επιχειρήσεις έχουν πληρώσει για την τοποθέτηση των πλακακίων μέσα από την ικανότητά τους να εξυπηρετούν τις καταναλωτικές ανάγκες; Ή μήπως ανήκει στο Κράτος και το Κράτος, μήπως έχουμε πληρώσει εμείς οι φορολογούμενοι ΛΧΑ τα πλακάκια και μήπως αυτές οι τράπεζες είναι ένα καρτέλ το οποίο προστατεύεται από χιλιάδες ρυθμίσεις με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς ΛΧΑ να ανταγωνιστεί το τραπεζικό καρτέλ των πλουσίων; Και ποια είναι η άποψη των φτωχών για το καρτέλ; Φυσικά αν ρωτήσεις κανέναν φτωχομπινέ για τις τράπεζες θα σου πει "κλέφτες κλέφτες κτλ", αλλά αν του προτείνεις να απελευθερωθεί το θεσμικό πλαίσιο και να μπορεί ο καθένας να στήνει τράπεζες και να δανείζει για να μπει μαχαίρι στα κέρδη του καρτέλ θα σου πει "όχι, τοκογλυφία, θα μας φάνε οι εβραίοι" κτλ ή θα σε ρωτήσει "τι, θα μπορεί ο καθένας να δανείζει;". Ε όχι και ο καθένας... μόνο ο πλούσιος!

Οι τράπεζες πρέπει να γίνουν 2 ή 3 χιλιάδες, χωρίς καμία εποπτική αρχή και χωρίς καμία ρύθμιση.
Στον καπιταλισμό η τράπεζα είναι ο μεσάζοντας μεταξύ αυτού που αποταμιεύει και αυτού που δανειοδοτείται. Για την υπηρεσία της παίρνει ποσοστά για τη μεσολάβησή της.

• Σήμερα ο αποταμιευτής δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα. Πηγαίνει τα χρήματά του στην τράπεζα και οι όροι είναι "αν η τράπεζα σου τα κλέψει δεν έγινε και τίποτα, πάρε και 0.00000000001% επιτόκιο καρτέλ". Στον καπιταλισμό ο αποταμιευτής έχει δικαιώματα σε όλα τα περιουσιακά στοιχεία σε περίπτωση πτώχευσης και φυσικά οι εγγυήσεις του αποτυχημένου επενδυτή εκκαθαρίζονται προς όφελος του αποταμιευτή.
• Σήμερα ο επενδυτής παίρνει χρήμα όχι για να επενδύσει (οι φόροι κάνουν και την παραγωγική δραστηριότητα ασύμφορη) αλλά για να αγοράσει δικά του πράγματα και να διατηρήσει στη ζωή επιχειρήσεις ζημιογόνες (δηλαδή επιχειρήσεις που καταστρέφουν πλούτο). Η δε επιχείρηση δεν περιέρχεται στον δανειστή για να εκκαθαριστεί προς όφελος του αποταμιευτή, αλλά προστατεύεται από άλλες ρυθμίσεις και μένει στα χέρια της κάστας των πλουσίων.
• Και, τέλος, σήμερα η τράπεζα δεν αμείβεται μέσω ποσοστών για τη διαμεσολάβησή της μεταξύ αποταμιευτή και επενδυτή. Η διαμεσολάβηση όλων των τραπεζών είναι ζημιογόνα. Δίνουν τα λεφτά των αποταμιευτών σε μπαταχτζήδες πλούσιους και δεν παίρνουν τίποτα πίσω. Η αμοιβή τους δίνεται από το Κράτος (μέσω της έμμεσης φορολογίας που είναι η ποσοτική χαλάρωση) όπως ακριβώς δινόταν και στην ΕΣΣΔ η αμοιβή των "εργατών".

Μέσω του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος ελέγχεται η παραγωγή από το Κράτος. Αν το Κράτος θέλει να παράξει ένα αγαθό, δίνει ένα δάνειο μέσω των τραπεζών σε μια επιχείρηση και παράγεται το αγαθό που θέλει το Κράτος. Ως επί το πλείστον το Κράτος θέλει να τα κονομήσουν οι πλούσιοι, και για αυτό δίνει τα δάνεια όπου τα δίνει. Δεν πρόκειται δηλαδή ούτε για το συμφέρον των μετόχων, ούτε για το κέρδος των τραπεζικών επιχειρήσεων, ούτε για κάτι που να έχει σχέση με τον καπιταλισμό. Όλο αυτό το καρτέλ λειτουργεί όπως λειτουργούσε η κεντρική τράπεζα (Gosbank) στην ΕΣΣΔ.

Στο Καπιταλιστικό Σύστημα, η τράπεζα, όπως προείπα, είναι μεσάζοντας και απαραίτητος μεσάζοντας, γιατί βλέπει που υπάρχει παραγωγική δραστηριότητα που έχει ζήτηση από τους καταναλωτές και παροχευτεύει εκεί το χρήμα. Ο αποταμιευτής θέλει να επενδύσει, αλλά δεν ξέρει που να βάλει τον πλούτο του. Η τράπεζα τον δανείζει στις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις και έτσι μοιράζεται - ελέω ανταγωνισμού - πάντοτε σε όφελος του αποταμιευτή, τα κέρδη με τον αποταμιευτή. Ο αποταμιευτής κερδίζει, ο τραπεζίτης κερδίζει, ο επενδυτής κερδίζει, ο καταναλωτής κερδίζει γιατί αυτός κρίνει τι είναι χρήσιμο και τι όχι, και η κοινωνία γίνεται ισχυρότερη.

Στο τωρινό κρατικιστικό σύστημα κερδίζουν μόνο τα παράσιτα. Ο αποταμιευτής θέλει να βάλει κάπου τα χρήματα, αλλά το μεγαλύτερο επιτόκιο που θα πάρει είναι 0.000001%. Δεν μπορεί να πάει κάπου αλλού, παντού είναι το καρτέλ και προστατεύεται από τις ρυθμίσεις. Τα λεφτά του, για τα οποία δεν έχει κέρδος, πάνε στους πλούσιους. Οι πλούσιοι δεν παράγουν αγαθά που ικανοποιούν τις παραγωγικές ανάγκες. Οι επιχειρήσεις τους είναι άχρηστες, ο μοναδικός τους πελάτης είναι το Κράτος, και ούτε κι έτσι δεν μπορούν να βγάλουν κέρδη. Και, τέλος, ο καταναλωτής βλέπει το πραγματικό κόστος των αγαθών να αυξάνεται και η ποιότητά τους να παραμένει στάσιμη. Οι ανάγκες της κοινωνίας δεν ικανοποιούνται. Η κοινωνία είναι πεινασμένη, αδύναμη, χωρίς κίνητρο, υπάνθρωπη.

Η Εξέλιξη είναι ο Καπιταλισμός. Η "κοινωνία" που θα το καταλάβει θα επικρατήσει όλων των άλλων και θα πατήσει κάτω τόσο τους εξαθλιωμένους φτωχούς, όσο και τους βολεμένους πλούσιους των κρατικιστικών κοινωνίων. Ούτε οι πλούσιοι, ούτε οι φτωχοί πρόκειται να συνειδητοποιήσουν πως ο Καπιταλισμός είναι το μέλλον, επομένως χρειαζόμαστε μια Χούντα να επιβάλλει τις αυτονόητες φιλελεύθερες ρυθμίσεις προς όφελος της κοινωνίας. Και προφανώς δεν χρειάζεται να συμφωνούν όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι. Αρκεί να συμφωνούν εκείνοι που μπορούν να το επιβάλουν. Δεν χρειάζεται το δίκιο και το σωστό την ετυμηγορία και τη "νωπή λαϊκή εντολή" των λεχριτών και των μπάσταρδων για να είναι σωστό και δίκαιο.

ΑΝ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΧΕΙ ΥΨΗΛΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ, ΤΟΤΕ ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΡΤΕΛ ΜΕ ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ.

ΑΝ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΧΕΙ ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ, ΤΟΤΕ ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΡΤΕΛ ΜΕ ΥΨΗΛΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ.

Τα λάθη είναι άπειρα, το σωστό ένα. Παίζει και να το έγραψες λάθος ή παίζει και να μην καταλαβαίνεις τίποτα γιατί είσαι οικονομικά αναλφάβητος οπότε απαντάω και στις δυο αποκλίσεις από την ελεύθερη αγορά.

Δεδομένων των παραγωγικών συνθηκών στην οικονομία υπάρχουν συγκεκριμένα περιθώρια για κέρδος στην επενδυτική δραστηριότητα. Ένας επενδυτής π.χ. αγοράζει κεφάλαιο (πλούτο) 100 νομισματικών μονάδων και παράγει αγαθά (πλούτο) 110 ν.μ.* Ο επενδυτής που δεν έχει χρήμα μοιράζεται τα κέρδη με τον τον αποταμιευτή μέσω του δανείου. Το επιτόκιο ισορροπεί σε μια τιμή με βάση το κέρδος της επιχείρησης, το επιτόκιο είναι ποσοστό του κέρδους της δανειζόμενης επιχείρησης.

Όταν μια κρατική τράπεζα δώσει επιτόκιο 20 τοις εκατό, από που θα το εισπράξει πίσω; Χρειάζεται κάποιο κέρδος 20 στα 100. Χρειάζεται να δώσει στον επιχειρηματία 100 και να πάρει 120. Αλλά ο επιχειρηματίας δεν μπορεί να δώσει 20 παραπάνω, μπορεί να δώσει μόνο 10 παραπάνω. Άρα που θα βρεθούν τα άλλα 10 για να πληρωθεί ο αποταμιευτής; Πρέπει να κλέψει από κάπου (φορολογία) ή να χαμηλώσει το επιτόκιο στα επίπεδα της αγοράς. Άρα υψηλότερο επιτόκιο από την αγορά = κανιβαλισμός, η κοινωνία τρώει τις σάρκες της. Καλύτερα να βάλεις μια κουκούλα και να διαρρήξεις κανένα σπίτι παρά να μας παιδεύεις με "οικονομικές θεωρίες".


Σήμερα οι κρατικές τράπεζες έχουν χαμηλά επιτόκια, κάτω από την τιμή ισορροπίας. Ξανά, δεδομένων των παραγωγικών συνθηκών στην οικονομία υπάρχουν συγκεκριμένα περιθώρια για κέρδος στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Ένας επιχειρηματίας π.χ. αγοράζει κεφάλαιο (πλούτο) 100 νομισματικών μονάδων και παράγει αγαθά (πλούτο) 110 ν.μ. Έστω ότι κάποια τράπεζα θέλει να δανείσει με πολύ χαμηλό επιτόκιο 0.01%. Προκύπτουν 2 προβλήματα:
1) Ποιος αποταμιευτής είναι διατεθειμένος να αποταμιεύσει χωρίς κέρδος από τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα να μοιραστεί τα κέρδη με τον επιχειρηματία με αμοιβαίο όφελος και των δυο;
2) Ποιος θα πάρει τα λεφτά;

Και για να τα συνδέσουμε και τα δυο αυτό που γίνεται, και είναι το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι να απαγορευτεί από τον αποταμιευτή να δανείζει τον επιχειρηματία (ο οποίος και ο ίδιος έχει απαγορευτεί να υπάρχει μέσω της φορολογίας) και να καταναγκαστεί επίσης ο αποταμιευτής να δώσει σε αυτήν την κεντρική κρατική τράπεζα τα λεφτά του και αυτός που τα παίρνει να είναι στην ουσία κλέφτης (άρα χαμηλότερο επιτόκιο από την αγορά = κανιβαλισμός, η κοινωνία κλέβει τον εαυτό της). 

Η δημιουργία χρήματος είναι έμμεση φορολογία του αποταμιευτή, του κατόχου χρήματος. Όταν κάποιος τυπώνει χρήμα ή το δημιουργεί λογιστικά αυτό απομειώνει τον πλούτο που μπορούν να αγοράσουν οι αποταμιευτές. Αν οι αποταμιευτές έχουν 100 ν.μ. και ο πλούτος της κοινωνίας είναι 100 αντικείμενα, έχουμε 1 ν.μ. = 1 αντικείμενο. Αν κάποιος πάει και τυπώσει 20 ν.μ. τότε γίνεται η ιστοτιμία 1 ν.μ. = 0.83 αντικείμενα. Αυτός που τυπώνει το χρήμα στην ουσία κλέβει 17 αντικείμενα από τα χέρια των αποταμιευτών και, στην προκειμένη περίπτωση, τα δίνει στα χέρια των "επιχειρηματιών" χωρίς να τους ζητάει επιτόκιο. Που σημαίνει τους τα χαρίζει ή, ακόμα καλύτερα, μοιράζεται μαζί τους τα κλεψιμέικα.


Άρα και τα δυο είναι λάθος. Δεν χρειάζεται κανένας Άρμστρονγκ να μας το πει. Όλοι όσοι παράγουν, όλοι οι ΛΧΑ είναι σε θέση να το καταλάβουν.


Η υγιής ανάπτυξη, αυτή που δίνει κίνητρο στο Έθνος να πάει μπροστά είναι η ανάπτυξη που στηρίζεται στην ελεύθερη αγορά όπου, χωρίς κανέναν απολύτως παρεμβατισμό του Κράτους, όλες οι τιμές (χρήματος και αγαθών) ισορροπούν με βάση τη ζήτηση και την προσφορά.

*Όταν το χρήμα παραμένει σταθερό, ο επιχειρηματίας έχει τη δυνατότητα να μην κερδίσει αριθμητικά, αλλά πάλι να έχει βγάλει πλούτο |  100 ν.μ. σήμερα θα είναι "λιγότερες" από 100 ν.μ. αύριο γιατί αύριο θα αγοράζουν περισσότερα αγαθά=πλούτο.

Τα ιστορικά δεδομένα δεν αρκούν για να προβλέπουν το μέλλον. Αυτά που μπορεί κανείς να συλλέξει από γραφήματα, εφημερίδες, τιμές κτλ. είναι μια τεράστια αφαίρεση όλης της γνώσης που χρειάζεται κάποιος για να δει το μέλλον. Οι προβλέψεις αυτού του Άρμστρονγκ είναι γελοίες.

Γενικά όσοι ασχολούνται με το trading τείνουν αργά ή γρήγορα να σκέφτονται ως τζογαδόροι. Νομίζουν ότι θα ξεγελάσουν τους άλλους και θα τους πάρουν τα λεφτά, ότι θα βάλουν τους αριθμούς στο πρόγραμμα και το πρόγραμμα θα τους βγάλει λεφτά. Η παραγωγή από την άλλη δεν είναι παιχνίδι μηδενικού οφέλους. Ο παραγωγός ωφελείται, ο καταναλωτής ωφελείται. Και αυτό το οποίο κάνουν έχει νόημα, κάποιος παράγει, κάποιος καταναλώνει.

Μεταβλητότητα των τιμών των μετοχών/κεφαλαίου χρειάζεται για να ξέρουν που θα βάλουν τα λεφτά τους οι αποταμιευτές. Αλλά να ρίχνουν τον S&P 500 μέσα σε έναν μήνα 30% για να τα ξαναβάλουν ύστερα μέσα στις ίδιες μετοχές, με πρόφαση τον κορονοϊό είναι παντελώς άχρηστο και αντιπαραγωγικό. Ποιος θα βάλει τα χρήματά του σε τέτοιο πράγμα;

Και η λύση εδώ είναι πάλι ο καπιταλισμός. Πολλά ιδιωτικά χρηματιστήρια, ελεύθερη είσοδος των αποταμιευτών-επενδυτών, απελευθέρωση από τις κρατικές ρυθμίσεις και ιδίως τους φόρους, θα ομαλοποιήσει την αγορά κεφαλαίου.