Όπως έλεγα κλασικά, όλα αυτά είναι απεικάσματα συνομιλητών της φαντασίας ενός αργόσχολου... το θλιβερό το οποίο οφείλουν οι συνομιλητές, των οποίων ο πληθικός αριθμός ισούται με μονάδα, να καταλάβουν είναι ότι πλέον η προπαγάνδα υπέρ του Κράτους δεν είναι λόγια με νόημα αλλά αερολογίες χωρίς νόημα. Ο απολογητής του κρατικισμού καλείται να μιλήσει απλά και μόνο για να μιλήσει και αυτό κάνει την μπίζνα του να είσαι κρατικιστής μίζερη δουλειά.

Στο πρώτο σχόλιο λέει πως η κρατική τράπεζα "τονώνει τον ανταγωνισμό προς όφελος των καταναλωτών", το οποίο είναι σαν να λέμε "τσιγκολελέτα τσιγκολελέτα". Η κρατική τράπεζα δεν τονώνει τίποτα απολύτως. Αν δεν κλέβει τον πλούτο των αποταμιευτών με ποσοτική χαλάρωση, μοιράζει τα κλεψιμέικα στους διαπλεκόμενους. Ο ανταγωνισμός είναι η κατάσταση όπου υπάρχουν πολλοί παίκτες στο παιχνίδι. Σε αυτήν την κατάσταση κανείς δεν μπορεί να κλέψει, κανείς δεν μπορεί να τεμπελιάσει. Όλοι οι παίκτες θα παίξουν για τους θεατές. Όταν δεν υπάρχει ανταγωνισμός όμως, και όσο λιγότεροι είναι οι παίκτες, τόσο χειρότερο για τον θεατή, γιατί ο θεατής δεν μπορεί να γυρίσει αλλού το βλέμμα του και ο παίχτης δεν έχει κίνητρο να παίξει σωστά.

Ο ανταγωνισμός είναι η εξέλιξη. Ελλάδα με ανταγωνισμό είναι Ελλάδα ισχυρή, Ελλάδα χωρίς ανταγωνισμό είναι μια χώρα όπου κάτι τυχάρπαστοι απατεώνες νομίζουν ότι θα κάνουν καλή κονόμα και αυτοί οι τυχάρπαστοι θα καταλήξουν να είναι σαν τους φύλαρχους των ζουλού, πρώτοι στο χωριό και το χωριό θα κλείσει στο τέλος και όλος ο κόσμος θα βλέπει ότι είναι τελευταίοι. Το θλιβερό είναι ότι οι υπόλοιποι αφήνουν τους τυχάρπαστους να κλέβουν.

Το άλλο σχόλιο δεν ξέρω τι πάει να πει. Είναι σαν αυτά που γράφουν για τους ΕΛ για να περνάει η ώρα. Σε 2-3 σημεία πάντως είναι σαν να παραδέχεται ότι οι φτωχοί και οι πλούσιοι συμμαχούν κατά των μεσαίων. Είναι πολύ ισχυρή θέση αυτή. Να τη σκεφτείς καλύτερα.

Κατέληξα σε αυτή τη συνειδητοποίηση διαβάζοντας το On Power του De Jouvenel. Παράλληλα υπήρχε κάποιος TruDilTom στο ίντερνετ όπου εξηγούσε τις ιδέες του. Μετά επανεξέτασα όλη τη φιλελεύθερη πολιτική θεωρία και είδα ότι αυτό είναι συμβατό τόσο με τον φιλελευθερισμό όσο και τη δεξιά. Αν κάποιος διαβάσει το Managerial Revolution του Burnham και το Beautiful Losers του Francis καταλήγει στο On Power. Επίσης, η πολιτική θεωρία του Friedman και η Public Choice Theory βρίθουν αναφορών στη συμμαχία των πάνω με τους κάτω. Ακόμα και το ΚΚΕ προσπαθεί να τη δικαιολογήσει. Δεν προσπαθείς να δικαιολογήσεις κάτι που δεν υπάρχει. Η συμμαχία των από πάνω με τους από κάτω είναι γεγονός και το μόνο εμπόδιο που υπάρχει για αυτή την ιδεολογική συνειδητοποίηση είναι η δημοκρατία.

Ο φιλελευθερισμός είναι βαθιά ποτισμένος από τη δημοκρατία. Η δημοκρατία άρχισε από τη Μοναρχία βλ. Martin van Creveld - The rise and decline of the state. Οι Μονάρχες της δυτικής Ευρώπης έστησαν μια τεράστια γραφειοκρατία για να ισχυροποιήσουν τη δύναμή τους. Στην Ευρώπη του μεσαίωνα (μάντεψε ποιοι έβγαλαν αρνητικό όνομα για τον μεσαίωνα..οι δημοκράτες) υπήρχαν πολλοί θεσμοί. Υπήρχαν φέουδα, υπήρχε ο Πάπας, υπήρχαν Αυτοκράτορες, υπήρχαν Ευγενείς και Βασιλιάδες. Δεν υπήρχε ένα ενιαίο Κράτος όπως σήμερα. Υπήρχαν πολλές κρατικές δομές, που έπαιρναν χρήμα και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για να πάρουν το χρήμα των πολιτών. Ο καθένας είχε τον δικό του τρόπο νομιμοποίησης, κάτι προσέφεραν δηλαδή στον λαό, και ο λαός υποτάσσονταν ευκολότερα.

Το σύγχρονο Κράτος, το ενιαίο το δημιούργησαν οι μονάρχες με συμμαχία με τους φτωχούς. Αυτοί έστησαν μια τεράστια για την εποχή εκείνη γραφειοκρατία (μικρή για σήμερα) με πράγματα που δεν είχε ξαναδεί η ανθρωπότητα, "δημόσιες" υπηρεσίες, σχολεία, ταχυδρομεία, και εκεί στρατολόγησαν τι άλλο; Φτωχούς.

Όλα τα κακά του σήμερα προέρχονται από αυτή τη συμμαχία, η οποία διαχρονικά γίνεται, αλλά κατά την ίδρυση του σύγχρονου Κράτους υπήρξε ό,τι πιο άσχημο και ό,τι πιο επικίνδυνο γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Όλη αυτή η γραφειοκρατία αποδείχτηκε αποτελεσματικότατη για τον σκοπό της. Όλες αυτές οι ιδέες περί ισότητας και δημοκρατίας γεννήθηκαν εκεί. Η ιδέα της ισότητας των ανθρωπίνων ψυχών, η ιδέα ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο κρύβεται μια "ψυχή" και ότι αυτή η "ψυχή" είναι ίση σε όλους τους ανθρώπους και ότι όποιος άνθρωπος έχει ψυχή, δηλαδή όποιος άνθρωπος είναι άνθρωπος, μπορεί να επιτύχει σπουδαία μεγαλεία μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωπος, με μια λέξη, ανθρωπισμός, γέννησε τη δημοκρατία και η δημοκρατία αποδείχτηκε ένα σύστημα κανιβαλισμού όπου τιμωρείται εκείνος ο οποίος προχωρά μπροστά, στέκεται στα πόδια του, παράγει και προοδεύει και επιβραβεύεται εκείνος ο οποίος είναι άχρηστος, ανίκανος και τρισάθλιος. Το να πηγαίνεις μπροστά, το να βγάζεις πλούτο γιατί είσαι μάγκας από τη φύση σου ενώ ο άλλος, που είναι υπάνθρωπος, δεν μπορεί, θεωρείται ανοσιούργημα στην ιδεολογία του ανθρωπισμού. Μόνο ένας φτωχός μπορεί να το σκεφτεί τόσο διεστραμμένα - και το φτωχός με την κακή, με τη μίζερη έννοια.

Αυτές οι ιδέες έχουν μπολιάσει τον φιλελευθερισμό, ο οποίος, καίτοι είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, στην πλευρά της εξέλιξης, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πως η δημοκρατία είναι η ρίζα του κακού. Για αυτό είναι απαραίτητο να φύγει αυτό το μπόλι και να αντικατασταθεί με εκείνα τα κομμάτια της δεξιάς που παραμένουν πιστά στην έννοια του ανταγωνισμού και της εξέλιξης.