Εν ολίγοις εκείνο που δημιουργεί την ΑΝΑΓΚΗ ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων είναι η ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΦΥΣΙΣ των πόρων. Αν ένας πόρος είναι πρακτικά ανεξάντλητος (τονίζω το ΠΡΑΚΤΙΚΑ), είναι ανούσιο να υπάρχει πάνω του ιδιοκτησία. Ο αέρας, π.χ, δεν είναι ιδιωτικός ακριβώς διότι βρίσκεται σε περίσσεια. Φυσικά με ένα κλιματιστικό, ο κρύος αέρας το καλοκαίρι είναι ωφέλιμος και ταυτόχρονα πεπερασμένος ως πόρος. Άρα στην ουσία με το κλιματιστικό ο αέρας είναι ιδιωτικός. (Παράλογο εκ πρώτης όψεως, αλλά έχει βάση)
Όταν ένα εργοστάσιο μολύνει το χώρο σου, εσύ μπορείς να κάνεις διακανονισμό με τον ιδιοκτήτη ώστε α) Να σε αποζημιώνει με βάση το πόσα λεφτά θα ρίξεις σε φάρμακα και γιατρούς, β) να βελτιώσει την παραγωγική του διαδικασία για να αποφεύγεται η ρύπανσις. Αυτό μπορεί να προσδιοριστεί με μετρητές σε κάθε αυλή-μπαλκόνι και χρονικό αρχείο μετρήσεων.
Ο λόγος που υπάρχει ιδιοκτησία δεν είναι απλά επειδή έτσι μας καύλωσε, αλλά επειδή η φύσις του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ είναι τέτοια που απαιτεί να υπάρχουν προτεραιότητες στην κατανομή των πεπερασμένων πόρων. Πώς θα γίνει αυτό; Με εντολή κομισσάριου ή εντολή γενικών συνελεύσεων; Οποιοσδήποτε γνωρίζει σχετικά με την παραγωγική διαδικασία γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι στην καλλίτερη αφελές, στη χειρότερη δολοφονικό. Ο μηχανισμός με τον οποίο προσδιορίζονται οι προτεραιότητες των παραγωγικών συντελεστών είναι ο μηχανισμός των τιμών εντός του πλαισίου της αγοράς. Εκεί η κοινωνία με ΆΜΕΣΟ τρόπο κρίνει την ορθότητα δαπανών κλπ. Το κάθε ευρώ σου (ή ουγκιά χρυσού) μετράει σαν μία ψήφος.
Για να επιστρέψω στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, μία αλληλουχία οπτικοακουστικών ερεθισμάτων δεν υπόκειται στους κανόνες των πεπερασμένων πόρων, από τη στιγμή που διαθέτεις συσκευή αναπαραγωγής. Δεν κλέβεις τίποτα από κανένα. Οι μόνοι που αντιστέκονται είναι δισκογραφικές και βιομηχανίες του Hollywood κλπ, που για να αποφύγουν τα φάσκελα των καταναλωτών θέλουν προστασία κρατική. Με τη λογική τους θα έπρεπε ο Σοπέν να ζητάει πνευματικά δικαιώματα από κάθε ξέκωλο που βγαίνει και γκαρίζει ποπ και χάουζ.