Το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάποιος ηγέτης σε αυτήν την χώρα για να αποκτήσει επάξια τον τίτλο του φασίστα εθνάρχη είναι Εθνοκάθαρση με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που φτιάχτηκε η καθαρεύουσα Μόνο έτσι εξιλεώνεται το ότι όλοι οι άλλοι νεοέλληνες "φασίστες" έμοιαζαν με βασιλιάδες γύφτων που αποκαλούσαν το τσαντίρι τους καγκελαρία

Υ.Γ. Χμ... Γιατί χρησιμοποιούμε τόσο αυτόν τον αριστερίστικο όρο "φασίστας"; Αφού, αν εξαιρέσουμε την συμμαχία με τον Χίτλερ οι original φασίστες ήταν... αντιφασίστες

οι "ορίτζιναλ φασίστες" ήταν αυτοί που, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αρνήθηκαν να δουν ότι η φεουδαρχία τέλειωσε ιστορικά, και θέλησαν να γυρίσουν πίσω την ιστορία. Αυτοί εκφράστηκαν από τον Μέτερνιχ, τους πρώσους Γιούνκερ, τους Νίτσε-Σπένγκλερ, και τελικά από το Χίτλερ. Τίποτα καινούριο δεν έδωσε ο Χίτλερ. Απλά αποκρυστάλλωσε όλα τα αντιδραστικά ρεύματα της γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης και των φεουδαρχικών υπολειμμάτων, και τα έκανε ένα.

"Συμμαχία με τον Χίτλερ" μάλλον εννοείς αυτή των Αγγλογάλλων στο Μόναχο το '38, που επιχείρησαν να στρέψουν το Χίτλερ ενάντια στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Όμως ο πάνσοφος και αλάνθαστος ηγέτης και φίλος των λαών του κόσμου, Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι ΣΤΑΛΙΝ, όχι απλά κατάλαβε αυτή τη συνωμοσία, αλλά κορόιδεψε το Χίτλερ με το σύμφωνο μη-επίθεσης (και όχι συμμαχία όπως λένε οι πληρωμένοι της CIA) Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, τον έβαλε να σφάζεται με τους ιμπεριαλιστές, ενώ τον ίδιο καιρό η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών εξοπλιζόταν και ετοιμαζόταν για την αναπόφευκτη, βάσει του ιστορικού υλισμού, μάχη της προόδου με την αντίδραση και του φωτός με το σκότος, που τελικα ξεκίνησε στις 22 Ιούνη 1941 και έληξε με την ολοκληρωτική και παντοτεινή συντριβή του ναζιφασιστικού καρκίνου στις 9 Μάη 1945, μέρα που ακόμα και σήμερα γιορτάζουν σύσσωμοι οι λαοί του κόσμου (και κλαίνε οι φασίστες και οι χρυσαυγίτες που δήθεν "δεν είναι το ίδιο")

Γι΄αυτό ο Στάλιν πονάει φασίστες και καπιταλιστές. Γιατί συνασπίστηκαν για να τον βγάλουν από τη μέση και δε μπόρεσαν. Τους κάθεται στο λαιμό η Νίκη του Σοσιαλισμού και η ηθική, πνευματική και υλική του ανωτερότητα απέναντι στην παρακμή του καπιταλισμού και του νόθου παιδιού του, του φασισμού.