Ο Φροϊντ δεν με ενθουσίασε πάντως, προτιμώ τον Αντόρνο. Είναι σημαντικό να μην ξεχάσουμε τον Εριχ Φρόμ και το "ο φοβος μπροστα στην ελευθερία", πολύ καλό αλλά όχι σαν Μαρκουζε, χορκχαιμερ, ραϊχ. Ποιά η άποψη σου για την Χαννα Αρρεντ; Εχει λίγους θιασωτες στο ελλαδιστάν, αν και εγω την θεωρω την τελευταία των πολυ σπουδαίων. (μετα από αυτην, κατι θλιβεροί Ζιν, μπουκσιν, Τσομσι -αυτος καταντησε μεχρι και στο να στηρίξει σφυριζα, για να μην αναφερθώ στον ζιζεκ......). Η εννοια και διατυπωση της θεωρίας για την κοινοτυπίας του κακού ειναι πραγματικα εξαιρετική.
o Aντόρνο δεν ξέφευγε ποτέ από το δογματισμό. Δηλαδή, αν ξεκινούσε από ένα σημείο, ό,τι και να έκανε στη συνέχεια είχε πάντα άξονα αυτό το σημείο. Δεν νοείται φιλόσοφος αν δεν εξελίσσει τη σκέψη του. Bέβαια από όλη τη σχολή της Φρανγκφούρτης, αυτός που κατάφερε να πει τα πιο πολλά γράφοντας τα πιο λίγα, ήταν ο Μπένγιαμιν χωρίς καμιά αμφιβολία.
Ο Φρόιντ για την ψυχολογία έχει γίνει, τολμώ να πω, ότι ο Μαρξ για την οικονομολογία. Πάντα τον αναγάγουν σε αυθεντία, βέβαια ίσως δικαιολογημένα μερικές φορές, αφού τεκμηρίωσε επιστημονικά αυτά που ήθελε να πει κάθε κοινός άνθρωπος για την ψυχοσύνθεσή του, όπως ο Μαρξ τεκμηρίωσε όλα όσα ζητούσαν οι αδύναμοι και καταπιεσμένοι της γης επί αιώνες. Φυσικά δεν είναι ούτε αλάνθαστοι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος (ο Μαρξ ειδικά είναι και ξεπερασμένος, ο Φρόιντ όχι τόσο, αν και αυτός έπεφτε σε έναν ιδιότυπο δογματισμό όσον αφορά τη "σεξουαλικοποίηση" όλων των συναισθημάτων).
Η Χάνα Άρεντ έδωσε στην κοινωνική επιστήμη πολύ περισσότερα από όσα έδωσαν κάτι φαφλατάδες της ίδιας εποχής (Ντεριντά, Χάμπερμας, Αλτουσέρ κλπ). Κι εγώ τα περισσότερα από όσα έχει πει τα βρίσκω σωστά.