Στον κόσμο του μαξ ίσως. Στον δικό μου θα πρέπει να περάσεις ένα μικρό στρατό ενόπλων για να φτάσεις στο στόχο, που και αυτός θα είναι οπλισμένος μέχρι τα δόντια (ελεύθερη οπλοκατοχή).
Προς Μαξ: Το «δικαιο» εμπόριο είναι σχετικό και γενικόλογο. Για να υπάρξει εμπόριο πρέπει να υπάρχει αποδοχή της έννοιας της ιδιοκτησίας. Αλλιώς καταλήγουμε σε αυτοαναιρέσεις. Τώρα το αν στο δικό σου κόσμο θα ορίζεται αλλιώς η ιδιοκτησία, δικό σου θέμα. Αλλά ιδιοκτησία θα υπάρχει. Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερον, η έννοια της κοινωνικής διαστρωμάτωσης («ιεραρχίας») είναι ένα νοητικό κόλπο, ένα μοντέλο που δημιουργούμε για να κατανοήσουμε ένα σύνολο αλληλεπιδράσεων. Οι ανθρώπινες κοινωνίες υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν μπορούν να έχουν άλλη διαστρωμάτωση πλην εκείνης που προκύπτει από εθελοντικές διαδικασίες. Εσύ, π.χ, προφανώς δε θα πήγαινες να δείρεις ένα ζευγάρι σαδομαζοχιστών. Συμφώνησαν όμως μια χαρά να υπάρχει διαστρωμάτωση μεταξύ τους. ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ.
Τρίτον, η σημερινή δομή του κράτους είναι μία ύβρις προς την ανθρώπινη νοημοσύνη. Και με αυτό δεν εννοώ ότι απλά ενίσταμαι σε κάποιες δομές του. Εξηγούμαι: Η πολιτική τάξη προέκυψε από ΑΙΜΑΤΗΡΟΥΣ αγώνες. Ο Ηγεμών σκότωνε, ήταν αδίστακτος, τολμηρός, θαρραλέος και θρασύς. Το Μεσαίωνα δεν υπήρχε πολιτική τάξη όπως σήμερα, αλλά η αριστοκρατία, η οποία ήταν αριστοκρατία των όπλων. Ο Ηγεμών ήταν Ηγεμών επειδή είχε σφάξει κόσμο και ήταν πρόθυμος να σφάζει μέχρι να βγει στην κορυφή. Τα σημερινά γραφειοκρατικά τσογλάνια είναι εντελώς άνανδρα. Σε παλιές εποχές ο αριστοκράτης είχε εξουσία, ΣΚΛΗΡΗ εξουσία και χειροπιαστή. Σου έλεγε «ή θα είσαι μαζί μου ή θα αφήσω να σε τσακίσουν οι Βίκινγκς, οι Μαγυάροι και οι Σαρακηνοί». Με σφαγές, με λεηλασίες, με πούτσα και ξύλο γινόσουν αριστοκράτης.
Τι εννοώ με το παραπάνω; Ότι ο λαός ΗΞΕΡΕ με τον πιο σκληρό τρόπο ποιος πουτάνας γιος του καθόταν στον κόρφο του. Σήμερα και να σφάξεις ένα γραφειοκράτη, χίλιοι θα τον αντικαταστήσουν, χειρότεροι και ακόμα πιο άνανδροι. Όταν η αριστοκρατία είναι αριστοκρατία της ΒΙΑΣ και της ΣΦΑΓΗΣ, ο λαός είναι φυσιολογικά αναρχικός και έτοιμος να τσακίσει την άρχουσα τάξι.
Πορίσματα: 1) Η Φεουδαρχία δεν είναι αναγκαία κακή μετάβαση, αν σκεφτείς ότι τότε η γραμμή κράτους-κοινωνίας θα είναι απολύτως διακριτή και θα είναι δυνατό να κάνουμε σκόνη τους συμμορίτες, αφού θα είναι προφανείς.
2) Από τη στιγμή που τα παραπάνω τα έχομε ξεκαθαρίσει, πρέπει να ορίσουμε το ιστορικό πλαίσιο της πολιτικής φιλοσοφίας του Αναρχοκαπιταλισμού: Αυτό είναι κάτι εύκολο. Στην ουσία η φιλοσοφία μας είναι η συνέχεια και η τελειοποίησις της σκέψης των Προυντόν, Benjamin Tucker, Étienne de La Boétie, Gustave de Molinari, και ευρύτερα των μουτουαλιστών. Εμείς, μέσω της οικονομικής μας παιδείας, γνωρίζουμε τι σημαίνει Αναρχία εις τον οικονομικόν τομέα. Ορίζομε, δηλαδή, την Αναρχία ως κάτι ολοκληρωμένο πλέον, μακριά από τις κατηγορίες των εχθρών μας για «ουτοπίες», δίδοντας ξεκάθαρες ιδέες και εκτιμήσεις για το τι μπορεί να συμβεί αν και μόνο αν πέσει η καταναγκαστική κρατική δομή. Η μάχη για το ποιος την έχει μεγαλύτερη, την Αναρχία, δεν είναι καινούρια. Γι' αυτό και δεν παίρνω πάρα πολύ στα σοβαρά τους «αναρχο»-κομμουνιστές όταν αυτοί δηλώνουν ότι εγώ δεν είμαι αναρχικός.