Το γεγονός ότι μια γυναίκα (γυναίκα!) ξεψύχησε σε ένα επάγγελμα δεν λέει τίποτα για το επάγγελμα. Ίσα ίσα, ο σαματάς που κάνουν οι κόκκινοι για το θέμα αποδεικνύει ότι πρόκειται για την
εξαίρεση, όχι τον κανόνα. Για όλους τους υπόλοιπους ισχύει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λένε οι κόκκινοι: οι εργάτες στον καπιταλισμό ΔΕΝ κινδυνεύουν να πεθάνουν.
Κάθε αύριο στον καπιταλισμό σηματοδοτεί κάτι το καλύτερο.Αλλά ακόμα και αν όλα αυτά δεν ίσχυαν, ακόμα και αν πέθαινε ο κόσμος από την εργασία... γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει; Αφού όλοι εμείς που γράφουμε στο ίντερνετ, συμπεριλαμβανομένου εμένα που δουλεύω 12ώρες τη μέρα χωρίς να πληρώνομαι, δεν κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από την εργασία. Γιατί πρέπει να ανησυχούμε για το κακό που βρίσκει τους άλλους, αντί να χαιρόμαστε για αυτό; Το συμφέρον του καθενός μας είναι να βρίσκεται μπροστά από όλους τους άλλους, να είναι ισχυρότερος, ενώ οι άλλοι πεθαίνουν, να επιβιώσουν τα δικά του γονίδια και όχι τα γονίδια της κάθε πουτανίτσας (αν και για καμία άρρωστα χοντρή την κόβω αυτήν την εξαίρεση) που εργάζεται ως παραδουλεύτρα. Φτηνά σπερματοδοχεία στην τελική. Γιατί λοιπόν να μας τρομάζει η εκμετάλλευση;
Ο Νίτσε είχε διαχωρίσει την Ηθική του Αφέντη, από την Ηθική του Σκλάβου. Ο Αφέντης προτιμάει να πεθάνει παρά να προσβληθεί, κοιτάει τον εαυτό του, το συμφέρον του. Ο Σκλάβος κοιτάει πως να συναδελφωθεί με τους υπόλοιπους σκλάβους και πως θα κάνει κακό στον Αφέντη· προτιμά δε να ζήσει άτιμα παρά να πεθάνει έστω και ως ήρωας.
Γιατί λοιπόν σκλάβε ψευτοαναρχικέ μα(ρ)ξ αραδιάζεις όλες αυτές τις μωρολογίες, που αρμόζουν μόνο σε κατώτερους και σκλάβους, και πονάνε τα μάτια μου που τις διαβάζω;