Πούτσες αρέσουν σε εσένα και στους παλαιοστρασερικούς συντρόφους σου που διάγουν έναν "στρατιωτικό" βίο (μακριά από εσένα φυσικά, εσύ είσαι ο μόνιμα τυχοδιώκτης παρασιτών υπαλληλάκος του Κράτους) και ζουν και αναπνέουν μέσα στην ψωλαρία. Εσύ τον παίζεις μόνος σου στη γωνία και καταστρώνεις το υπέρλαμπρο σχεδιό σου να έρθουν μια μέρα εκατομμύρια Λευκών στο webwar, να μαγευτούν από τον στρασερικό σου "λόγο" και να γίνεις δικτάτορας, κοινώς τον παίζεις και τον έχεις κάνει λάστιχο.
Η Ελεύθερη Αγορά, ο Καπιταλισμός, Ο Ανταγωνισμός, δεν δούλεψε μια φορά, δουλεύει πάντα. Η ίδια η ανθρώπινη ευτυχία, η ιδια η πρόοδος υπάρχει πάντα και παντού ως παρακαταθήκη της Ελεύθερης Αγοράς του Καπιταλισμού. Όπου ο σοσιαλισμός έκανε την εμφάνισή του κανένας άνθρωπος δεν ήταν ευτυχισμένος (η ίδια η έννοια της ευτυχίας θεωρήθηκε αντεπαναστατική και καταδικάστηκε κάθε κοινωνία να μη χαμογελάει καν) ενώ τα υλικά αγαθά με τα οποία ζει ο άνθρωπος εξαφανίστηκαν, υποβιβάζοντάς τον στο υπάνθρωπο επίπεδο της επιβίωσης, μιας επιβίωσης, που ελλείψει του παραγωγικού ανταγωνισμού του Καπιταλισμού, εξαρτάται από το πόσα μπορείς να αρπάξεις με τη βία από τους σκλαβωμένους συνανθρώπους σου. Η σκλαβιά είναι αυτό το οποίο αναπόδραστα εμφανίζεται μόλις εκλείψει ο Καπιταλισμός. Η σκλαβιά δεν είναι πρόοδος, ούτε ευτυχία.
Όλες οι κοινωνίες του κόσμου καταδεικνύουν ότι ο Καπιταλισμός είναι η πρόοδος και η ευτυχία. Κατέταξε όλες τις κοινωνίες του κόσμου από την πιο προοδευμένη (όχι μαρξιστικά προοδευμένη, τεχνολογικά, υλικά, πολιτισμικά) και την πιο ευτυχισμένη (όχι εγκεφαλοπλυμένη και να κλαίει υπό την απειλή θανάτου για τον ψόφο του δικτάτορα) και θα δεις ότι οι καπιταλιστικότερες κοινωνίες είναι ανώτερες και καλύτερες, ενώ όσες ξεφεύγουν περισσότερο από τον Καπιταλισμό είναι για τα σκουπίδια, είναι υπάνθρωπες δυστοπίες, είναι κοινωνίες κτηνών και σκουληκιών. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο Καπιταλισμός είναι η Ευτυχία και η Πρόοδος. Όσο πιο πολύ Καπιταλισμός, τόσο περισσότερο Ευτυχία και Πρόοδος.