Άρθρο της En Marcha, όργανο της ΚΕ του Μαρξιστικού-Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ισημερινού (PCMLE)

Σε συνδυασμό με την Αλβανία και το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας ανέλαβε αγώνα κατά του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμό και του κινέζικου ρεβιζιονισμού, του τιτοϊκού ρεβιζιονισμού επίσης πολέμησαν τη Γιουγκοσλαβία, η οποία διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντεπαναστατική δράση και υπέρ του ιμπεριαλισμού. Στόχος των τιτοϊκών ήταν να μετατρέψουν το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας (ΚΕΑ) από ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα σε ένα κόμμα οπορτουνιστικό και να κάνουν την Αλβανία μέλος του γιουγκοσλαβικού κράτους.

Οι Τιτοϊκοί ρεβιζιονιστές ήταν μια γκρούπα αποστατών που άρχισε την αντεπαναστατική της δράση από το 1948, η ομάδα με επικεφαλής τον Ι. Τίτο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκδήλωσε εθνικιστικά σοβινιστικά χαρακτηριστικά και άκμασε στην εποχή του πολέμου. Οι Γιουγκοσλάβοι αναδείχθηκαν προϊόν δύναμης του αγώνα κατά του φασισμού και εξέφρασαν αμέσως την παραίτησή τους από την μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, στις υποθέσεις τους με τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και τη στάση τους και τις σοβινιστικές πράξεις κατά της Αλβανίας. Σύμφωνα με τον Ενβέρ Χότζα «οι τιτοϊκοί δεν ανταποκρίνονταν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δεν ανταποκρίνονταν επειδή το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας δεν καθοδηγούνταν από την μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και δεν αποδέχονταν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό προέρχεται από τη σύγκρουση που ξέσπασε μεταξύ του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας».

Ο Γιουγκοσλαβικός ρεβιζιονισμός ήταν μία αναθεωρητική ιδεολογία που προέρχεται από τις παλιές ιδεολογικές θεωρίες των Μπερνστάιν, Κάουτσκι, των αντι-μαρξιστικών θεωριών όλων των οπορτουνιστών και των εχθρών του σοσιαλισμού, των τροτσκιστών, των μπουχαρινικών και των σοσιαλδημοκρατών.

Οι Γιουγκοσλάβοι διαδραμάτισαν ένα δύσκολο ρόλο στην εξάπλωση των αντι-μαρξιστικών θέσεων που έλαβαν χώρα κυρίως στο έβδομο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Λίγκας της Γιουγκοσλαβίας, όπου ισχυρίζονταν ότι ακολουθούσαν μια ανεξάρτητη πολιτική, αλλά στην πραγματικότητα η δραστηριότητά τους έδειξε μια προσαρμογή της πολιτικής τους στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Ο τιτοϊσμός χαρακτηρίζεται από «μια πυρετώδη δραστηριότητα ενάντια στο μαρξισμό-λενινισμό, να οργανώσει μια παγκόσμια εκστρατεία προπαγάνδας για να παρουσιάσουν το σύστημα στη Γιουγκοσλαβία με τη μορφή του «πραγματικού σοσιαλιστικού» ενός καθεστώτος, ως «νέα κοινωνία» ως «γραμμή σοσιαλισμού», το οποίο δεν είναι όπως επί Λένιν και Στάλιν είχε προκύψει στη Σοβιετική Ένωση, αλλά ως ένα σοσιαλιστικό καθεστώς με «ανθρώπινο πρόσωπο», το οποία βιώνεται για πρώτη φορά στον κόσμο και δίνει «λαμπρά αποτελέσματα». Η προπαγάνδα έχει χρησιμοποιηθεί για να ριχτεί «στάχτη στα μάτια» του λαού και στις προοδευτικές δυνάμεις που πολέμησαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.»

Ο Τίτο και η ομάδα του στη Γιουγκοσλαβία υιοθέτησε μορφές διακυβέρνησης που πολέμησαν στην εποχή, εναντίον του Λένιν και εικάζεται ότι χρησιμοποιούνται στη Σοβιετική Ένωση από τους τροτσκιστές και άλλους αναρχικούς, που είχαν ενθαρρυνθεί από την αστική τάξη για να σαμποτάρουν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και η Γιουγκοσλαβία ντυμένη με το καπιταλιστικό σύστημα με τη λεγόμενη «Γιουγκοσλαβική αυτοδιαχείριση», η οποία ήταν ντυμένη με τη μάσκα του Μαρξισμού-Λενινισμού και προσπάθησε να πείσει τους ανθρώπους ότι το σύστημα αυτό ήταν το πιο αυθεντικό για τον σοσιαλισμό.

Σύμφωνα με τον Ενβέρ Χότζα, η «αυτοδιαχείριση» γεννήθηκε ως ένα οικονομικό σύστημα, στη συνέχεια, επεκτάθηκε στο πεδίο της κρατικής οργάνωσης και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής στη χώρα. Η θεωρία και η πρακτική της, είναι μια άρνηση στη Γιουγκοσλαβία ανοικτά εναντίον της διδασκαλίας του μαρξισμού-λενινισμού και στους γενικούς νόμους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Το οικονομικό και πολιτικό σύστημα της αυτοδιαχείρισης, είναι μια μορφή της αναρχοσυνδικαλιστικής αστικής δικτατορίας». Η διατριβή στην αυτοδιαχείριση έκανε μεγάλη ζημιά στο λαό της Γιουγκοσλαβίας, όπως αναφέρεται στο έργο του ο Ενβέρ «το σύστημα της «αυτοδιαχείρισης» με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, όπως η εξάλειψη του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, το μοναδικό ηγετικό ρόλο του κράτους, του φεντεραλισμού, με την αντικρατική ιδεολογία σε γενικές γραμμές, η Γιουγκοσλαβία έχει προκαλέσει αναταραχή και οικονομική αναταραχή και πολιτική ιδεολογική απόσταση, μια αδύναμη και άνιση ανάπτυξη μεταξύ των δημοκρατιών και των περιοχών, μεγάλων κοινωνικών και ταξικών διαφορών, διχόνοια και εθνική καταπίεση και την εκφύλιση της πνευματικής ζωής. Έχει προκαλέσει μια απότομη διαίρεση της εργατικής τάξης, που προκαλεί αντιπαλότητα μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της και διατήρηση του αστικού πνεύματός της.»

Η Αλβανία ήταν ένα μεγάλο παράδειγμα στον αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό, ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τις διάφορες αντεπαναστατικές πτυχές που προσπάθησε να νοθεύσει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία με τον ιμπεριαλισμό και να τον υπερασπιστούν, ενώ παρείχε ένα σημαντικό παράδειγμα της αντίστασης και της δύναμης για τους κομμουνιστές και τους εργαζομένους του κόσμου.