Τὸ συγκεκριμένο ἔχει ξαναγραφτεῖ ἀλλὰ οἱ θέσεις του δὲν ἐκφράστηκαν σωστὰ καὶ ξαναγράφεται τώρα... Τὸ λάθος του ἦταν ὅτι ἔπαιρνε ὡς δεδομένο τὸ ὅτι ὅλα τὰ παρακάτω θὰ γίνωνταν ὑπὸ τὴν ὑποστήριξι τῶν νόμων μιᾶς κοινωνίας, κάτι ἀσήμαντο καὶ ἐκτὸς τῶν βλέψεων τοῦ συγγραφέως, καθῶς μιὰ κοινωνία μὲ σατανιστικοὺς νόμους θὰ κατέληγε μὲ μάζες ποὺ θὰ βλασφημοῦν ἀκολουθῶντας τὸν Σατανισμό... Γιὰ μιὰ κοινωνία ποὺ προσκυνᾶ τὸ Σατανισμὸ ὡς κάτι ἀνώτερο, καθαρὰ λόγω φόβου, τὸ συζητᾶμε...

Ἀσχέτως τοῦ πόσοι συμφωνοῦν μ' ὅλα αὐτά, στὴ συκγκεριμένη περίπτωσι θὰ χρησιμοποιηθῆ πληθυντικὸς ἀριθμός, τονίζοντας τὴν ἀπροσωπία τῆς παροῦσας θρησκευτικῆς ἰδεολογίας.

Γᾶμα τὸ τὶ εἶναι δίκαιο γιὰ τὸ κόσμο. Ἡ δικαιοσύνη εἶναι μία ἀνεφάρμοστη καὶ ἀδιάφορη ἔννοια... Ἀνεφάρμοστη γιατὶ πάντοτε ἡ ὑποκρισία θὰ ἦναι ἕνα κλειδὶ πρὸς τὴν εξουσία καὶ τὴν ἐπιτυχία, καθῶς ἡ δεύτερη συγχέεται μὲ τὴν καλοπέρασι, τὸ χρῆμα καὶ τὴν φήμη ἄνευ ὅρων (γι' αὐτὸ ὅποτε τὰ γαμημένα δίποδα σταμπάρουν κάμερα τρέχουν νὰ μοστραρηστοῦν σὰ πουτάνες ποὺ ἀνεβαίνουν στὰ τραπέζια νὰ τὶς προσέχουν περισσώτερο καθῶς κουνᾶνε αὐτιστικῶς τὰ μουνιά τους)... Ἐπομένως, ἡ ὑποκρισία εἶναι ἕνα παντοτινὸ ὅπλο ἐκπληρώσεως τῶν γαμημένων και συμβιβαστικῶν καὶ κοινωνικῶς ἀποδεκτῶν, θελημάτων τοῦ ὄχλου, μαζὺ μὲ τὴν ἀδικία, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φυσικῆς ἀνάγκης ἐπιδείξεως οἱουδήποτε ξεκωλιάρικου εἴδους ἐξουσίας, ἰκανοποιήσεως τῆς καύλας καὶ ὑποστήριξι συμφερόντων γιὰ προσωπικὴ εὐημερία... Ὅταν ὑπάρχη δύναμι (ἀνθρώπινη, σωματικὴ ἢ ψυχολογική) νὰ βλάψη κάποιος κάποιον ἄλλον, θὰ βρῆ λόγους γιὰ νὰ τὸ κάνη... Ἡ κοινωνία δὲν εἶναι ποτὲ τὸ τσίρκο ἀγάπης ποὺ παρουσιάζεται καὶ ἡ ἐπιθυμία ἀλλαγῆς της πρὸς τὸ δίκαιο εἶναι ἡ γνωστὴ ἀντίστοιχη ἀντίδρασι ἑνὸς γαμημένου πορνίδιου ποὺ βιάστηκε καὶ θέλει νὰ ἐξαλείψη τοὺς βιασμοὺς ἁπὸ τὸν κόσμο, ἀντὶ νὰ κυττάξη νὰ πάψη νά 'ναι ἕνα φορητὸ μουνὶ ποὺ ἁπλῶς καυλώνει ὅποιον τὸ μπανίζει... Στὴ συγκεκριμένη περίπτωσι, ἐννοεῖται, ἐφόσον τὸ μουνὶ ξεχειλώθηκε ἡ καλλίτερη ἀντίδρασι γιὰ τὴν καλλιτέρευσι τοῦ ἐαυτοῦ, εἶναι ἡ αὐτοκτονία... Ἀφοῦ ξεχειλωθῆ τὸ μουνί, αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος τρόπος ἐπιδείξεως σεμνότητος... Στὴ πραγματικότητα ὅμως, ὅταν βιάζωνται, ὁ γαμημένος τους ἐγωισμὸς πληγώνεται, ὄχι ἡ ξεκωλιάρικη ἀνύπαρκτη ἠθική τους...

Δὲν καταγόμαστε ἁπ' αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ δὲν ἐπιθυμοῦμε τὴν εὐημερία του. Ὁπότε οὕτε καὶ τὸ ἀνέφικτο δίκαιο... Μονάχα παρατηροῦμε καὶ τονίζουμε τὶς γαμημένες του ἀδυναμίες καὶ ἀποσκοποῦμε στὸν πόνο του... Τὸν ἀφανισμὸ ὅλου τοῦ σύμπαντος ἑὰν καταστῆ δυνατόν... Γιατί, ἐσωτερικῶς καὶ κάποιες φορὲς και ἐξωτερικῶς, πρόκειται γιὰ διαφορετικὰ μισερὰ ὅντα, ποὺ μισοῦμε ὅπως καὶ ὁ λεγόμενος "Ἀνθρωποκτόνος"...

Λαμβάνοντας αὐτὰ ὡς δεδομένα, ἐν συνεχεία ὑπάρχει διαχωρισμὸς τῶν θυμάτων, ἀναλόγως τοῦ κατὰ πόσο διαφέρουν... Ὁ σκοπὸς εἶναι πάντοτε ἡ πρόκλησι ὅσο γίνεται περισσώτερου πόνου, ἀναλόγως μὲ τὸ πῶς πονάει ὁ καθένας τους καὶ τὶ στὸ ποῦτσο εἶναι. Τὸ πιὸ ἀδύναμο πονάει περισσώτερο κατὰ τὴ διάρκεια ἑνὸς βασανιστηρίου... Αὐτὸ εἶναι ἡ "γυναίκα"...

Ἄρειος, Ἄριστος, Ἄρσις, Ἄρρεν... Οῦσα γεννημένη κατώτερη, στὴ σημερινὴ κοινωνία ἐπιδεικνύει τὴν κατωτερότητά της, ὀνομάζοντας αὐτὸ "ἰσότητα"... Ἡ ἐπίδειξι τῆς κατωτερότητος, εἶναι ἡ επίδειξι τοῦ παθητικοῦ καὶ ἀδύναμου σώματός της, δημοσίως. Κολλητὰ ροῦχα, πόδια καὶ χέρια ἔξω... Σημεῖα τοῦ σώματος ποὺ καυλώνουν τὸν κάθε περαστικὸ καὶ ἐπιδεικνύονται γι' αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο... γιὰ νὰ καυλώνουν, μὰ ἅν βιαστοῦν θὰ τσινίσουν, γιατί, παρ' ὅλα αὐτὰ τὸ καριόλικο σύστημα τὶς ἔμαθε ὅτι κατέχουν ἀκόμα τὸ δικαίωμα ἐπιλογῆς, ἀνάμεσα σὲ τόσους ὄχλους ποὺ καυλώνουν ἐπίτηδες, μὲ τὴ παρουσία τους. Σίγουρα ἡ μουνοδουλεία, ἤτοι ἡ ὑπερβολικὴ ὑπερεκτίμισι τοῦ κατωτέρου, εἶναι καλὸς τρόπος ἐξαλείψεως τῆς δυνάμεως...

Ὅταν βγῆς ἔξω νὰ πάρης ἕνα οὑίσκι, πρέπει νὰ γυρνᾶς μὲ τὴν ἐπιθυμία νὰ τραβήξης μαλακία, γιατὶ ἔμαθες νὰ μὴ τολμᾶς νὰ γαμήσης τὸ μουνὶ ποὺ σοῦ φώναζε "ἔλα, παλούκωσέ με μέχρι τὸ μνῆμα", διὰ τῆς ἐμφανίσεως καὶ τῆς συμπεριφορᾶς του... Ἀκόμα καὶ ἕνα κομμάτι δέρματος καυλώνει... Τὰ χέρια, τὰ βυζιὰ ποὺ διαγράφονται, τὰ πόδια, τὸ πρόσωπο, τὸ στόμα ποὺ στραγγίζει καὶ ψωλές... Ὁ Σατανισμὸς στοχεύει στὴν ἄρνησι τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως, ἄρα καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῆς φύσεως πρὸς τὸ καλλίτερο. Ἕνα μουνὶ, ὅμως, δὲν δύναται νὰ καταφέρει κάτι τέτοιο, γιατὶ πάντοτε θὰ παλουκώνεται καὶ θὰ τοῦ πριονίζεται ἡ μήτρα, κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς πράξεως ποὺ γιὰ ἕναν ἄντρα, ἀνατομικῶς, εἶναι πάντοτε ἐνεργητική. Γι' αὐτὸ καὶ τὸ γαμῆσι θεωρεῖται, ἁπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων, ἐπίδειξι δυνάμεως ἐκ μέρους τῶν ἀντρῶν. Ὁπότε τὸ μουνὶ πρέπει νὰ κρύβη τὴ φύσι του καὶ νὰ ἀναγνωρίζη τὴν κατωτερότητα του... Ἔτσι, ἀπαρνεῖται καὶ αὐτὸ σωστὰ τὴ φύσι του... Ἀντιθέτως, ὁ ἄρρεν τὴν ἀπαρνεῖται ἐξαλείφοντας, ὅσο περισσώτερο γίνεται, τὰ βασικά του ἔνστικτα ἀδυναμίας. Τὸν φόβο καὶ τὸν πόνο...


Οἱ κουκούλες, τὰ μαντήλια καὶ οἱ μαῦροι μανδύες, ποὺ πρέπει νὰ φοριοῦνται καὶ ἁπὸ ἀρσενικὰ καὶ ἁπὸ θηλυκά (μά, ἰδιαιτέρως θηλυκά), συμβολίζουν τὴν ἅρνησι τῆς προαναφερθεῖσας ἀνθρώπινης ὑποστάσεως... Ἑὰν ἕνα θηλυκὸ βρεθῆ δημοσίως, χωρὶς τὴν ἀπαραίτητη, ταπεινὴ καὶ ὑποτακτικὴ συμπεριφορά, ἢ χωρὶς τὴν ἀπαραίτητη ἐμφάνισι, πρέπει νὰ τιμωρῆται παραδειγματικῶς καὶ συμβολικῶς, μὲ εἰσαγωγὴ ἑνὸς ζωντανοῦ ποντικιοῦ στὸ μουνί. Ἐφόσον ἁρνήθηκε νὰ κρύψη τὴν γαμημένη της φύσι, γαμιέται μὲ κάτι ποὺ θὰ τὴ βασανίση καὶ θὰ τὴ σκοτώση. Ἐν συνεχεία, τὸ μουνὶ εἴτε ράβεται εἴτε κλείνεται μὲ κάτι βαρύ, ὥστε νὰ μὴν μπορῆ νὰ βγῆ ἁπό 'κεῖ τὸ ποντίκι καὶ ν' ἀρχίση νὰ ροκανίζη τὰ σωθικά, γιὰ νὰ τὸ καταφέρη. Ὑπάρχουν περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποίες βγῆκε ἁπ' τὸ λαιμὸ τῆς πουτάνας, ἑνῶ ἦταν ἀκόμα ζωντανὴ καὶ μονάχα ὅταν τῆς ἔσκισε τὸν λαρύγγι ἀδυνατοῦσε νὰ παρακαλέση λεκτικῶς, οὑρλιάζοντας, μὰ μόνο ἔβγαζε πνιχτὲς κραυγές... Διὰ τοῦ ἀνοίγματος τῆς τρύπας στὸ σημεῖο τοῦ λαιμοῦ, ἀπελευθερώθηκε ὅλο τὸ αἷμα ἁπ' τὸ δαγκωμένο της πεπτικὸ σύστημα, ἐνῶ, πρὶν ψοφήση ἁπὸ τὴν ἀκατάσχετη αἱμορραγία, ἀλλοιώθηκαν οἱ φωνητικές της χορδὲς καὶ ἡ ἀνάσα της ἄλλαξε χρειά.

Δεδομένου ὅτι ὁ ἄρρεν, ὅταν γαμάη καθιστᾶται θύτης καὶ ἡ πουτάνα, θύμα, ὁ ἄντρας μπορεῖ νὰ γαμάη ὅσο τοῦ καυλώνει... Τὸ μουνὶ δείχνει τὴν κατανόησι τῆς κατωτερότητός του καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ ὑποτάσσεται, δείχνοντας ὅλη τὴ παθητικότητά της, σὲ μονάχα ἕναν ἄντρα σ' ὅλη της τὴ ζωή, ἀντὶ νὰ ψάχνη ψωλὲς νὰ τὴ ταΐσουν ὅπου στὸ ποῦτσο ἀκούσει γλυκόλογα καὶ δεῖ ψεύτικες εὐγένειες... Ὁ δὲ μαζοχισμός καὶ ἡ χαμηλὴ αὐτοεκτίμησι, εἶναι τὰ ἰδανικότερα συναισθήματα γι' αὐτήν...

Τὸ παρων ἄρθρο γράφτηκε καὶ δημοσιεύθηκε γιὰ καθαρὰ ψυχαγωγικοὺς σκοπούς. Ὁ συγγραφέας δὲν εὐθύνεται γιὰ τυχοῦσες ἐφαρμογὲς τῶν παραπάνω στὴν ζωή.