Πριν λίγες μέρες, εκτυλίχθηκε ένα ακόμη επεισόδιο στο σήριαλ της αναγνώρισης του gay γάμου στην Ελλάδα. Όπως διαβάζω οι γάμοι των δύο ομόφυλων ζευγαριών που τελέστηκαν στην Τήλο το καλοκαίρι του 2008, θεωρούνται πια και επισήμως άκυροι καθώς το Πολιτικό Εφετείο Δωδεκανήσου απέρριψε τις δύο εφέσεις που κατέθεσαν τα ζευγάρια . Έτσι και στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, το ζήτημα αυτό χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις, πόλωση και δικαστικές αποφάσεις επί δικαστικών αποφάσεων. Όμως μεταξύ αυτών που είναι υπέρ του gay γάμου και αυτών που είναι εναντίον , υπάρχει και μια τρίτη άποψη : Μήπως ήρθε η ώρα να πετάξουμε το κράτος έξω από το θεσμό του γάμου;

Και αυτοί που ζητάνε την απαγόρευση των gay γάμων αλλά και όσοι ζητούν την κρατική αναγνώρισή τους, στην πραγματικότητα δε διαφέρουν και πολύ και ,χωρίς να το καταλαβαίνουν, μοιράζονται τον ίδιο κρατικίστικο τρόπο σκέψης . Και οι δύο αναγνωρίζουν πως η κυβέρνηση και μόνο αυτή έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το ποιοί πρέπει να παντρεύονται και ποιοί όχι. Έτσι, όμως, εκ των πραγμάτων, το ζήτημα γίνεται εξόχως πολιτικό και οι συγκρούσεις αναπόφευκτες. Πόσα προβλήματα, αλήθεια, θα είχαν λυθεί, αν απλά ιδιωτικοποιούσαμε το θεσμό του γάμου ; Ο γάμος θα μπορούσε να είναι ένα ιδιωτικό συμβόλαιο που γίνεται στο συμβολαιογράφο, όπου τα μέρη μπορούν να καθορίσουν ελεύθερα το περιεχόμενο και τις υποχρεώσεις τους, ανάλογα με τις προτιμήσεις τους . Το κράτος δεν θα έχει δικαίωμα να καθορίσει ποιό θα είναι το φύλο των συμβαλλομένων , ούτε φυσικά τον αριθμό τους και επιπλέον θα σταματήσει να παρέχει προνόμια, φοροαπαλλαγές και επιδόματα στους παντρεμένους εις βάρος των υπόλοιπων πολιτών. Έτσι, ο γάμος γίνεται ένα καθαρά ιδιωτικό ζήτημα και αποφεύγουμε την έντονη πολιτικοποίηση του. Και αν θεωρείτε πως αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, αφού το κράτος πάντα ήταν το ...τρίτο πρόσωπο σε έναν γάμο, λάβετε υπόψη σας πως η κρατικοποίηση του θεσμού έγινε πραγματικότητα, στς περισσότερες χώρες του κόσμου, μόλις τον 19ο αιώνα.

Τα τελευταία χρόνια, ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές που ζητούν την ιδιωτικοποίηση του γάμου. Οι φωνές αυτές δεν περιορίζονται μόνο στο φιλελεύθερο χώρο αλλά βρίσκονται και στην κεντροαριστερά καθώς και στο χώρο της Εκκλησίας. Η αποκρατικοποίηση του γάμου, σε αντίθεση με τις δυο άλλες εναλλακτικές επιλογές, διευρύνει τα δικαιώματα επιλογής όλων μας, είτε gay είτε straight, και μας απαλλάσσει από την ολέθρια κρατική παρέμβαση στις συναινετικές σχέσεις των ενηλίκων (παρέμβαση που, μην ξεχνάμε, τόσο έχει βλάψει τους ομοφυλόφιλους). Δυστυχώς γι'άλλη μια φορά το επίσημο gay κίνημα , παρακαλώντας το κράτος να ...ευλογήσει τις ενώσεις των ομοφυλόφιλων, δειχνεί πως αντί να ενδιαφέρεται για την ελευθερία, νοιάζεται περισσότερο για το πώς θα τσιμπήσει κι αυτό κάτι από την πίτα των κρατικών επιδομάτων και φοροαπαλλαγών!
Πηγή

---

Σχόλιο Augusto Pinochet, 10 Σεπτεμβρίου 2014:
Συζητούσα εχθές το συγκεκριμένο ζήτημα και κατέληξα όπως πάντα στη πάγια θέση μου πως οι εν Ελλάδι φιλελεύθεροι (οι οποίοι υποστηρίζουν δια των μικροκομματικών τους φορέων την επέκταση του κρατικού γάμου) έχουν 100% άδικο.

Κατ'αρχήν υπάρχει το επιχείρημα του κρατικού παρεμβατισμού. Όπως λένε ορισμένοι ομοφυλόφιλοι, το κράτος κάνει κάποιες θετικές διακρίσεις υπέρ των έγγαμων και έτσι οι ομοφυλόφιλοι δεν γίνονται δέκτες αυτών των θετικών διακρίσεων. Το φιλελεύθερο όμως δεν είναι να επεκταθούν οι κρατικά θεσμοθετημένες διακρίσεις υπέρ των έγγαμων και στους ομοφυλόφιλους, αλλά να καταργηθούν. Πως είναι δυνατόν η λύση απέναντι στον κρατικό παρεμβατισμό υπέρ των έγγαμων να είναι περισσότερος κρατικός παρεμβατισμός υπέρ των έγγαμων;

Κατά δεύτερον υπάρχει ο ομοφυλόφιλος αντχοκισμός. Όλα τα επιχειρήματα τα οποία υποστηρίζουν την επέκταση του κρατικού γάμου στους ομοφυλόφιλους και όχι στους ζωόφιλους, τους κοπρολάγνους, τους αυνανιστές, τους παιδεραστές, τους πολυγαμικούς, υπό οποιονδήποτε μανδύα και να καλύπτονται (συναίνεση, συμβίωση κτλ) είναι ad hoc. Λες και δεν υπάρχει συναίνεση μεταξύ αυνανιστών και της παλάμης τους ή μεταξύ των μελών μιας παρτούζας, λες και οι ομοφυλόφιλοι είναι κάτι το ξεχωριστό από όλες τις άλλες περιπτώσεις μη-ετεροφυλόφιλης σεξουαλικής συμπεριφοράς.

Κατά τρίτον, υπάρχει το γεγονός της σεξουαλικής αστάθειας των ομοφυλόφιλων. Όλες οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν από 4 εώς 40 φορές μεγαλύτερο αριθμό εραστών από τους ετεροφυλόφιλους και όλοι όσοι έχουν ελάχιστη επαφή με το τι γίνεται στον κόσμο το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Με απλά λόγια, οι ομοφυλόφιλοι δεν επιλέγουν προσεκτικά το σεξουαλικό ταίρι τους αλλά προβαίνουν σε περιαστασιακό σεξ πολύ συχνότερα από τους ετεροφυλόφιλους με αποτέλεσμα να μην δίνουν την ίδια βάση στην δέσμευση σε σχέση με τους ομοφυλόφιλους. Αυτό - εκτός του ότι υποβιβάζει τον θεσμό του γάμου σε επιβράβευση ενός one night stand - λειτουργεί σε βάρος των ετεροφυλόφιλων, οι οποίοι, όντες ικανοί να φέρουν στον κόσμο και παιδιά και να κληθούν να τα αναθρέψουν ύστερα, επιλέγουν με περισσότερη σύνεση να παντρευτούν. Το αποτέλεσμα θα είναι δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό ομοφυλόφιλων που παντρεύονται πολλαπλές φορές, με άλλα λόγια κατάχρηση του θεσμού του γάμου.

Το τέταρτο είναι το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι ανέκαθεν έδιναν λίγη έως καθόλου σημασία στον γάμο, γνωρίζοντας ότι τα επιμέρους χαρακτηριστικά δεν είναι για αυτούς, δεν είναι για τη φύση τους. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την πολιτική ταυτότητα των διαφόρων ομοφυλόφιλων κινημάτων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα ομοφυλόφιλα κινήματα δεν τα οργανώνουν οι ομοφυλόφιλοι, αλλά οι κομμουνιστές, οι οποίοι και υπόσχονται στους ομοφυλόφιλους κοινωνική ενσωμάτωση μέσω της καταστροφής του θεσμού του γάμου. Τα φιλελεύθερα κομματίδια και οι μικροοργανισμοί, που δυστυχώς βρίσκονται σε θλιβερό πολιτικό επίπεδο σήμερα, προστρέχουν απελπισμένα σε αυτή τη κομμουνιστική-ομοφυλόφιλη σύμπραξη για να πάρουν εκλογικές προμήθειες (να τους ξεμείνει κανένας ομοφυλόφιλος ψηφοφόρος), αλλά αυτός ο ψηφοφόρος θα είναι παντελώς άχρηστος, καθότι δεν υπάρχει κάτι το φιλελεύθερο στην όλη σύμπραξη και αποκλείεται κάποιος να γίνει (αληθινός ιδεολόγος) φιλελεύθερος και να υποστηρίξει το ελεύθερο εμπόριο και τον καπιταλισμό επειδή κάποιο μικρο-κόμμα όπως η ΦΙΣ του έδωσε το δικαίωμα να εκδικηθεί τους νορμάλ τους οποίους ανέκαθεν αντιπαθούσε, καταστρέφοντας τον θεσμό του γάμου και της οικογένειας.

Ο ομοφυλόφιλος γάμος είναι μια γελοιότητα.

Ο κρατικός (πολιτικός) γάμος πρέπει να καταργηθεί. Όλες οι θετικές διακρίσεις, που το Κράτος έχει θεσμοθετήσει, πρέπει να καταργηθούν. Σε μια ελεύθερη αγορά οι ομοφυλόφιλοι, εάν το επιθυμούν, θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε δικούς τους ιδιώτες δικαστές της αρεσκείας τους, οι οποίοι θα αποφασίζουν για τις διαθήκες τους, αλλά ο γάμος, ως ένας αυθόρμητος θεσμός πιστοποίησης της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής, θα συνεχίσει, υπό τη μορφή της ιδιωτικής εταιρείας πιστοποίησης, να απευθύνεται στους ετεροφυλόφιλους, γιατί αυτό είναι το πρέπον (το νορμάλ, το κανονικό) για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, την οποία εθελοντικά και αυθόρμητα θα επιλέξουν τα άτομα στην ελεύθερη αγορά.