Οι τάξεις και η ταξική πάλη στον καπιταλισμό , οι εθνικοσοσιαλιστές και η ακροδεξιά. Στον καπιταλισμό υπάρχουν διαφόρων ειδών κοινωνικές ομάδες. Ο κύριος όμως ταξικός κοινωνικός
διαχωρισμός γίνεται με βάση την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Στον καπιταλισμό η αστική τάξη είναι αυτή που κατέχει μέσα παραγωγής ή έχει επενδύσεις σε αυτά και κερδίζει από την εκμετάλλευση των εργαζομένων σε αυτά. Η εργατική τάξη είναι αυτή που δεν κατέχει μέσα παραγωγής, και έτσι είναι υποχρεωμένη να πουλά την εργατική της δύναμη στους καπιταλιστές για να μπορέσει να επιβιώσει. Οι τάξεις έχουν στο εσωτερικό τους διαβαθμίσεις. Έτσι κομμάτι της αστικής τάξης υπό την πίεση του μεγάλου κεφαλαίου χάνει τα εισοδήματά του και προλεταριοποιείται, ενώ διάφοροι αυτοαπασχολούμενοι μέσα σε μια οικονομία που κυριαρχείται από τις πολυεθνικές καταλήγουν να έχουν εισοδήματα μικρότερα και από του μισθωτού εργάτη. Ο καπιταλισμός λοιπόν δεν είναι παρά η κοινοβουλευτική ( ή και στρατοκρατική σε κάποιες περιπτώσεις ) δικτατορία των πλουτοκρατών, που εκμεταλλεύονται όλο τον υπόλοιπο λαό, ενώ παράλληλα είναι οι ίδιοι που ελέγχουν κάθε μορφή εξουσίας ( πολιτική και δικαστική εξουσία, στρατό, αστυνομία κλπ ) με στόχο να επιβάλλουν την κυριαρχία τους και όσα ορίζουν τα συμφέροντά τους πάνω στον υπόλοιπο λαό.
Ο καπιταλισμός ταυτίζεται με την ταξική εκμετάλλευση, με την αναξιοκρατία και τους πλουτοκράτες που μέσα από τα διάφορα λόμπι τους και τα αστικά τους κόμματα ανταγωνίζονται για το ποιος θα ληστεύσει περισσότερο τον κοινωνικό πλούτο. Είναι ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από την ηθική και πολιτιστική σήψη, την παρακμή και τη διαφθορά. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που παράγουν μόνοι τους όλο το κοινωνικό προϊόν και τον πλούτο, παρόλα αυτά αρκετοί αμείβονται με μισθούς πείνας και ζουν στα όρια της επιβίωσης. Οι πλουτοκράτες κατέχουν τα μέσα παραγωγής και παρότι δεν παράγουν οι ίδιοι απολύτως τίποτα παίρνουν το μεγαλύτερο μέρισμα από το κέρδος από την παραγωγή, άρα αποτελούν καθαρά ένα στρώμα παρασιτικό.
Ο καταμερισμός των ανθρώπων σε τάξεις στον καπιταλισμό, και άρα τα προνόμια τους στην μερίδα κοινωνικού πλούτου που λαμβάνουν και το κατά πόσο θα συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων που επηρεάζουν την κοινωνία, όπως η συμμετοχή στη δημόσια διοίκηση ή στη διοίκηση επιχειρήσεων, δεν γίνεται ούτε με φυσικό τρόπο, ούτε αξιοκρατικά με βάση τις δυνατότητές τους και το τι προσφέρουν. Γίνεται με μεθόδους όπως η κληρονομική μεταβίβαση πλούτου, απόκτηση πλούτου μέσω «επενδύσεων» στα παιχνίδια της χρηματιστικής οικονομίας, απόκτηση πλούτου από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, από την κατάχρηση δημόσιου πλούτου μέσω συναλλαγών ιδιωτών με το δημόσιο (που γίνονται συνήθως σε βάρος του δημοσίου), από τη διαφθορά και τη διαπλοκή μεταξύ της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και πολλές φορές από το μαύρο χρήμα και το παράνομο ή νομιμοποιημένο οργανωμένο έγκλημα.
Έτσι η φυσική αριστοκρατία, δηλαδή η κοινωνική πρωτοπορία που υπάρχει σε κάθε κοινωνία και σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, στον καπιταλισμό εξοβελίζεται σχεδόν πλήρως, και τα κομβικά σημεία της παραγωγής, της διοίκησης , της οικονομίας και του πολιτισμού βρίσκονται στα χέρια των διεφθαρμένων αστών .
Όσον αφορά τις παραγωγικές δραστηριότητες, αυτές δεν σχεδιάζονται με γνώμονα το όφελος της λαϊκής κοινότητας, αλλά με γνώμονα τη με κάθε δυνατό τρόπο μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδος του κάθε επιχειρηματία σε βάρος πάντοτε των εργαζομένων που δουλεύουν για αυτόν και σε βάρος της λαϊκής κοινότητας που καταναλώνει τα προϊόντα του. Όσον αφορά την οικονομία, η έλλειψη κεντρικού και εθνικού σχεδιασμού, οδηγεί στα φαινόμενα της ανεργίας , στο να μετακινούνται συνεχώς , να ανοίγουν και να κλείνουν επιχειρήσεις, στο να παράγονται προϊόντα χαμηλής ποιότητας ή και επικίνδυνα για την υγεία των καταναλωτών και στο να εργάζονται άνθρωποι με μισθούς πείνας και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Η έλλειψη συντονισμού και κεντρικού σχεδιασμού ανάμεσα στους διάφορους παραγωγικούς οργανισμούς και αντί αυτού ο άκρατος ανταγωνισμός μεταξύ τους, οδηγεί σε πολύ μικρή σε σχέση με τις δυνατότητες που υπάρχουν παραγωγική ανάπτυξη. Το ίδιο συμβαίνει και με την ανάπτυξη της επιστήμης που εμποδίζεται καθώς ελέγχεται πλέον σε μεγάλο βαθμό από ιδιώτες και έχει υποταχθεί στο κέρδος και στους νόμους της αγοράς. Επιστημονικά εργαστήρια που ελέγχονται από αντίθετα ιδιωτικά συμφέροντα, αντί να συνεργάζονται μεταξύ τους μοιράζοντας τις ανακαλύψεις τους μεταξύ τους, κάτι που θα απέφερε ταχεία επιστημονική ανάπτυξη, αποκρύβουν την επιστημονική γνώση που υπάρχει πίσω από το προϊόν που παράγουν (όπως τεχνολογικά προϊόντα η φάρμακα) και συχνά απαγορεύουν σε άλλους να τη χρησιμοποιούσουν με τη κατοχύρωση των λεγόμενων «πνευματικών» δικαιωμάτων. Έτσι για παράδειγμα σε χώρες τις Αφρικής παθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο από τις αρρώστιες, ελλείψει φαρμάκων που θα μπορούσαν να παρασκευάζονται με μηδαμινό κόστος και μάλιστα στις ίδιες τις χώρες τους, τους το απαγορεύουν όμως τα «πνευματικά δικαιώματα» των πολυεθνικών.
Το περιβάλλλον καταστρέφεται επικίνδυνα, με τις συνέπειες της καταστροφής να γίνονται ολοένα και πιο έντονες , τόσο με τη εξαφάνιση χιλιάδων έμβιων ειδών, όσο και με τις συνέπειες του στην αύξηση των φυσικών καταστροφών και του φαινομένου του θερμοκηπίου που έχουν κάθε χρόνο ως αποτέλεσμα να χάνονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Οι εθνικοί πολιτισμοί διαλύονται και αντικαθίστανται από την υποκουλτούρα της νεοταξικής βαρβαρότητας. Η φυλετική και εθνική ισορροπία και αρμονία ανατρέπεται με την εισαγωγή εκατομμυρίων μεταναστών σκλάβων στις χώρες τις δύσης, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να μετατρέψει όλο τον πλανήτη σε μια τεράστια φάρμα σκλάβων που θα δουλεύουν για τους πλουτοκράτες, ξένοι ανάμεσα σε ξένους χωρίς συνεκτικό ιστό στην εθνική , φυλετική και πολιτιστική ταυτότητα με τους γύρω τους. Το τελευταίο εμποδίζει και την ανάπτυξη κοινωνικών αντιστάσεων καθότι οι αντιστάσεις αναπτύσσονται πάντα στη βάση συνεκτικού κοινωνικού ιστού.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πάρα πολλά για την αφύσικη και εγκληματική σε βάρος της ανθρωπότητας καπιταλιστική βαρβαρότητα και παράνοια που μαστίζει τον πλανήτη. Θα μείνουμε όμως εδώ στο ζήτημα της ταξικής πάλης και τη στάση των εθνικοσοσιαλιστών, όπως και της ακροδεξιάς.
Η ταξική πάλη υπάρχει στον καπιταλισμό, παρότι υπάρχουν περίοδοι που σε κάποιες χώρες βρίσκεται σε μεγάλη υποτονικότητα, όπως αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι ότι σε μεγάλο βαθμό το σύστημα καταφέρνει να περάσει στη συνείδηση των μισθωτών εργαζομένων τα αστικά και μικροαστικά πρότυπα του συστήματος, και τη λογική της ενσωμάτωσης , του ατομικισμού και της ατομικής «ευθύνης» , καθώς και τη λογική της ταξικής συνεργασίας και όχι τη λογική της ταξικής πάλης. Όσον αφορά τους πολιτικούς φορείς, εκτός από τα αστικά κόμματα που προωθούν με κάθε τρόπο αυτή τη λογική, τεράστια ευθύνη έχει και η ρεφορμιστική αριστερά, η οποία σχεδόν έχει καταστρέψει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα περνώντας του της λογικές της ταξικής συνεργασίας και ενσωμάτωσης στο σύστημα, αντί για τις λογικές τις ταξικής πάλης. Αντίστοιχα μεγάλες ευθύνες έχει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Οι εθνικοσοσιαλιστές, καθότι ταγμένοι στο πλευρό του λαού και της ιδέας της λαϊκής κοινότητας, στηρίζουν και στέκονται πάντα στο πλευρό της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στα ζητήματα της πάλης τους με την πλουτοκρατία. Στηρίζουν όλες τις δίκαιες διεκδικήσεις του λαού ενάντια στους πλουτοκράτες, όσον αφορά τα δικαιώματά του στην εργασία, την δωρεάν παιδεία, την υγεία και την ασφάλιση. Δε μένουν όμως εκεί. Δείχνουν ξεκάθαρα ότι κανένα λαϊκό δικαίωμα δεν μπορεί να κατοχυρωθεί αν δεν ανατραπεί η πλουτοκρατική τάξη και το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού. Και καθότι η εργατική τάξη σήμερα αποτελεί κύριο θύμα αυτής της πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης, οι εθνικοσοσιαλιστές στέκονται στο πλευρό της σε όλους τους αγώνες της, δείχνοντας όμως συνεχώς και ξεκάθαρα την προοπτική ανατροπής του πλουτοκρατικού συστήματος και οικοδόμησης μιας δίκαιης και αξιοκρατικής κοινωνίας όπου δεν υπάρχει εκμεταλλεύτρια και εκμεταλλευόμενη τάξη, αλλά όλες οι κοινωνικές ομάδες συνεργάζονται αρμονικά για το καλό της λαϊκής κοινότητας.
Ακριβώς την αντίθετη πολιτική άποψη έχει η αστική ακροδεξιά. Αντί να ενισχύει την ταξική πάλη ενάντια στην πλουτοκρατία μιλά για «συνεργασία των τάξεων για το καλό του Έθνους», όπου «καλό του Έθνους» ονομάζεται ότι συμφέρει την αστική τάξη. Αυτό γράφτηκε και στο απόσπασμα στο φόρουμ της οργάνωσης που παραθέσαμε στην αρχή του κειμένου αυτού, ένα απόσπασμα που ονομάζει ουσιαστικά μια θέση της αστικής ακροδεξιάς ως «εθνικοσοσιαλισμό». Το συγκεκριμένο είναι αρκετά της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες τόσο στην Ελλάδα όσο και την Ευρώπη, καθότι οι ακροδεξιοί προσπαθούν να αντλήσουν και να εγκλωβίσουν κόσμο στις τάξεις τους εκμεταλλευόμενοι τα σύμβολα και τη γοητεία που ασκεί ο εθνικοσοσιαλισμός ιδιαίτερα σε άτομα νεαρών ηλικιών. Στην Ελλάδα μάλιστα είχαμε και πρόσφατες αναφορές από κάποιους τέτοιους χώρους «ενάντια στον καπιταλισμό» γενικώς και αορίστως. Και αυτά ενώ δεν έχουν παραστεί σε καμιά πραγματική αντικαπιταλιστική δραστηριότητα, σε καμιά δραστηριότητα ταξικής πάλης.
Πώς να παραστούν άλλωστε όταν οι ίδιοι λένε ότι είναι ενάντια στην ταξική πάλη ;
Έτσι όταν στηρίξαμε τους ναυτεργάτες του Περάματος ή όταν κινητοποιηθήκαμε ενάντια στην Benetton , αντί να συνταχθούν μαζί μας φρόντισαν να μας καταδικάσουν και από πάνω ! Όσον αφορά τη στάση μας στα γεγονότα στο Πέραμα αντί να συμπορευθούν μαζί μας είπαν ότι είναι μάλιστα ντροπή μας που πήγαμε να στηρίξουμε τους ναυτεργάτες που διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες εργασίας που οδήγησαν στο θάνατο 8 συναδέλφους τους, και είπαν ότι «εκμεταλλευτήκαμε το θάνατο αυτών των ανθρώπων» !
Συνηθισμένη τακτική που εφαρμόζουν και σε όλα τα θέματα όπου πραγματικά χρειάζεται παρέμβαση και όχι μόνο στα εργατικά. Για παράδειγμα, όταν καταγγείλαμε την επίθεση παρακρατικής συμμορίας «αντιφασιστών» σε μια μητέρα και δυο ανήλικα παιδιά στη Θεσσαλονίκη που οδήγησε στον τραυματισμό και μεταφορά τους στο νοσοκομείο, ενώ έκαψαν και ένα κατάστημα ρούχων, αντί να συμπορευθούν μαζί μας είπαν ότι δεν υπάρχει τέτοιο γεγονός.
Το ίδιο συνέβη και όσον αφορά πασίγνωστο γεγονός με επίθεση «αντιφασιστών» σε φοιτητή και την κοπέλα του στο Πάντειο πανεπιστήμιο, τον οποίο τεχνητά απέδωσαν σε «Κνίτες» και σε τελείως άλλη χρονική περίοδο, και τον ονόμασαν «αστικό μύθο» ώστε να μειώσουν την εμβέλεια και δυναμική της καταγγελίας μας. Αυτός είναι ο ρόλος τους.
Ανάμεσα στους απεργούς εργάτες για το ασφαλιστικό και την εργοδοσία, καλύπτουν την εργοδοσία.
Ανάμεσα στους ναυτεργάτες στο Πέραμα και την εταιρεία που δολοφονεί, καλύπτουν την εταιρεία.
Και ανάμεσα στις παρακρατικές «αντιφασιστικές» συμμορίες και τους εθνικοσοσιαλιστές, διαλέγουν να καλύπτουν τις παρακρατικές συμμορίες και να συκοφαντούν τους εθνικοσοσιαλιστές.
Η αστική ακροδεξιά ως «καλό του Έθνους» βαφτίζει πάντα την διασφάλιση των κερδών της πλουτοκρατίας. Γι αυτό μάλιστα η συγκεκριμένη οργάνωση πάνω από 30 χρόνια τώρα, όπως και καμιά ακροδεξιά οργάνωση στην Ελλάδα δεν έχει βρεθεί ποτέ σε μια απεργία εργαζομένων, και δεν έχει παρέμβει ποτέ σε ένα χώρο εργασίας για να στηρίξει εργάτες που κινητοποιούνταν ενάντια στους εργοδότες εκμεταλλευτές.
Οι εξορμήσεις της όλες αυτές τις δεκαετίες κοντά σε χώρους εργασίας μετριούνται και είναι λιγότερες και από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Αντίθετα μάλιστα, φρόντισε φέτος να καταδικάσει τους απεργούς της ΔΕΗ και τους απεργούς οδοκαθαριστές σε μια απεργία για το ασφαλιστικό, ένα θέμα που αφορά όλους μας καθώς όλοι χάνουμε τα δικαιώματά μας στην συνταξιοδότηση, και μάλιστα καταδίκασε και την κυβέρνηση που δεν στέλνει τον εισαγγελέα να τους συλλάβει και δεν χαρακτήρισε από την αρχή την απεργία ως παράνομη.
Η καταδίκη των εργατικών αγώνων είναι συνηθισμένη τακτική στην αστική ακροδεξιά.
Πέρα από κάποιες ελάχιστες αναφορές σε δικαιώματα του «Έλληνα εργάτη» τα οποία παρουσιάζει να απειλούνται αποκλειστικά και μόνο από τους μετανάστες, φρόντιζε πάντα να βαφτίζει τα εργατικά διεκδικητικά κινήματα ως «κομμουνιστικά» παίρνοντας το μέρος της εργοδοσίας, σπρώχνοντας έτσι πάντα τους εργάτες στην αγκαλιά της αριστεράς.
Ακριβώς αντίθετα από ότι έκαναν τα εθνικοσοσιαλιστικά και λαϊκά εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο που βασίστηκαν και εκφράστηκαν από πλατειές μάζες των εργατών, των αγροτών και των λαϊκών στρωμάτων και στον αγώνα τους ενάντια στους πλουτοκράτες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μεταξάς , που έστελνε την αστυνομία να δολοφονεί τους εργάτες απεργούς που διεκδικούσαν την εφαρμογή του οκταώρου και την κοινωνική ασφάλιση που είχαν θεσμοθετηθεί πριν την άνοδο του Μεταξά στην διακυβέρνηση αλλά δεν είχαν εφαρμοστεί.
Ο Μεταξάς , ο άνθρωπος που εμπνέει ιδεολογικά και πολιτικά άτομα και ομάδες σαν αυτούς που έγραψαν τα σχόλια για την πάλη των τάξεων που αναφέραμε στην αρχή, ήταν ο πρώτος Έλληνας κυβερνήτης που ισχυρίστηκε μάλιστα ότι υπό το καθεστώς του έλλειψε η πάλη των τάξεων και υπήρξε η «ταξική συνεργασία» για το «καλό του έθνους» και όλα αυτά στα πλαίσια του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα η πάλη των τάξεων όχι μόνο δεν έλειψε, αλλά ήταν πολύ τόσο έντονη που ή πλουτοκρατία για να συνεχίσει να διατηρεί τα προνόμιά της ενάντια στο λαό, προσέφυγε στις πιο ακραίες ίσως μορφές καταστολής που έχει γνωρίσει το Ελληνικό έθνος αν εξαιρέσουμε την περίοδο του εμφυλίου.
Το κίνημα του Μεταξά, είχε πίσω του τον Αγγλόδουλο βασιλιά, και μερίδες της ντόπιας αστικής τάξης που σε μια περίοδο πλήρους εργατικής εκμετάλλευσης ανησυχούσε μπροστά σε ένα έντονα διεκδικητικό εργατικό και λαϊκό κίνημα της εποχής που αγωνίζονταν για περισσότερο αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Ένα κίνημα που ήρθε να πατάξει ο Μεταξάς, βρίσκοντας το πρόσχημα ότι ήταν δήθεν «κομμουνιστικό».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντεργατικού ακροδεξιού πλουτοκρατικού καθεστώτος επίσης και η Αμερικανοκίνητη αστική ακροδεξιά χούντα των Απριλιανών, που βάφτιζε εργάτες απεργούς ως «κομμουνιστές» και τους έστελνε στη Γυάρο και στα ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ήρθε να βάλει στο γύψο τα εργατικά κινήματα και τις διεκδικήσεις στα εργασιακά δικαιώματα, και να επιβάλλει «ησυχία τάξη και ασφάλεια» , εμπλουτισμένη με μπόλικο ανόητο αστικό κινηματογράφο, χουντική τηλεόραση, ανοιχτές παραστάσεις εθνικόφρονου κιτς και ανόητα αστικά τραγούδια που προέβαλλαν στο σύνολο του λαού τις «αξίες» και τους προβληματισμούς της «ανέμελης» αστικής γενιάς των πλουσιόπαιδων. Ταυτόχρονα βέβαια οι δεσμοί της χούντας με το καθεστώς των ΗΠΑ αλλά και με τις εγχώριες μασονικές στοές ήταν κάτι παραπάνω από θερμοί.
Καθεστώτα που σίγουρα δεν είχαν καμιά σχέση με το να αναδείξουν κάποια "φυσική αριστοκρατία", αλλά θα λέγαμε ότι ανέδειξαν μια "εθνικόφρονη" αρχρηστοκρατία
που όχι μόνο δεν αποτελούσε κάποια κοινωνική πρωτοπορία που προσπαθουσε να ανατρέψει και να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά των πλουτοκρατών, αλλα αποτελούσε κοινωνικό περίγελο.
Όπως ακριβώς δηλαδή αποτελούν περίγελο και οι σύγχρονοι θίασοι της ακροδεξιάς, που αντί για κάποια κοινωνική επαναστατική πρωτοπορία συγκεντρώνουν όλη την μικροαστική μιζέρια, "κατινιά", και ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά αρρωστημένων καταστάσεων που υπερβαίνουν κάθε φαντασία.
Οι εθνικοσοσιαλιστές λοιπόν είναι αυτοί που με τη δύναμη των λαϊκών στρωμάτων και τις μάζες των εργατών και αγροτών, παλεύουν ενάντια στην πλουτοκρατία για την ανατροπή του καπιταλισμού και για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλεύτρια και εκμεταλλευόμενη τάξη, μιας κοινωνίας που θα σέβεται τους φυσικούς νόμους. Από την αντίθετη πλευρά, οι ακροδεξιές καρικατούρες, βασιζόμενες όχι στα λαϊκά στρώματα αλλά σε ξενοκίνητα πραξικοπήματα που υποστηρίζονται από τους πλουτοκράτες, παίρνουν την εξουσία σε περιόδους που το εργατικό κίνημα είναι ανεπτυγμένο επιβάλλοντας έντονα κύματα καταστολής.
Σκοπός τους είναι η διασφάλιση της εξουσίας των πλουτοκρατών πάνω στον υπόλοιπο λαό με κάθε μέσο. Και εμποδίζουν και χτυπάνε κάθε εργατική διεκδίκηση προς όφελος των πλουτοκρατών, μιλώντας για «ταξική συνεργασία» , ενώ ταυτίζουν την ταξική πάλη και τα εργατικά κινήματα με τους «προδότες του έθνους» «εβραίους μπολσεβίκους». Η ακροδεξιά λοιπόν και στο θέμα της ταξικής πάλης πρεσβεύει ακριβώς τα αντίθετα από ότι ο εθνικοσοσιαλισμός.