Ανοιχτή συγχώνευση Χρουστσοφισμού-Τροτσκισμού και ανοιχτό πέρασμα της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σε θέσεις των δυο αστικών κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την άρνηση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

Σφοδρότατη χρουστσοφικο-τροτσκιστική σοσιαλδημοκρατική επίθεση στον επαναστατικό μαρξισμό, στο ΚΚΕ και στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Γ’ ΚΔ

Σχεδόν μια ολόκληρη 25ετία απ’ το 1990 δηλ. μετά την παταγώδη κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και τη διάλυση του ανατολικού αστικο-ρεβιζιονιστικού στρατοπέδου καθώς και τη διάλυση της από δεκαετίες καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης (1953-1990), η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (’56) στην αγωνιώδη προσπάθειά της να φιλοτεχνήσει-διαμορφώσει ένα «νέο» προφίλ «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας, για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού, κατέληξε με το «ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» και τις «ΘΕΣΕΙΣ» για το 19ο Συνέδριο αλλά και την αρθρογραφία σε «ΚΟΜΕΠ»-«Ριζοσπάστη» να περάσει ανοιχτά στον ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟ και σε συγχώνευση στο κόμμα τους των δυο αυτών αντεπαναστατικών ρευμάτων αλλά και να μετακινηθεί ακόμα ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ – στα πλαίσια της ρεφορμιστικής κατεύθυνσης της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας – στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στο ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – αρνούμενη, όπως κι αυτά, την ύπαρξη ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, αναγορεύοντας-χαρακτηρίζοντας, ανοιχτά πλέον, την Ελλάδα, χωρίς απολύτως καμιά ανάλυση, χώρα «ιμπεριαλιστική»: «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του» («Θέσεις», σελ.55). Τη μόνη «ανάλυση» που διαθέτουν-υιοθετούν είναι η παμπάλαια θέση των τροτσκιστών περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», το σύνθημα περί «ισχυρής Ελλάδας» του μεγαλοαστού Κ.Σημίτη και του ιδρυτή-ηγέτη της μοναρχοφασιστικής ΝΔ Κ.Καραμανλή περί «κατοχύρωσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας» μέσα στην ΕΟΚ (22/12/1978), προφανώς και τα περί «ισότιμης συμμετοχής»(!) (ή αλλιώς «αλληλεξάρτητης» (!)) της Ελλάδας σε ΕΟΚ-ΕΕ των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων.

Επιπλέον η σημερινή πολιτική γραμμή της σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την ΤΩΡΙΝΗ στρατηγική επιλογή του ντόπιου αλλά και του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών μονοπωλίων της ΕΕ και ΚΑΤΑ της, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΞΟΔΟΥ-ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ που την παραπέμπει (όχι την «έξοδο» αλλά την «αποδέσμευση») στις ελληνικές καλένδες δηλ. στη Δευτέρα Παρουσία της «λαϊκής-εργατικής εξουσίας» της. Αυτή ακριβώς τη θέση-στρατηγική του κεφαλαίου εκφράζει η σαφής δήλωση της σοσιαλδημοκράτισσας Α.Παπαρήγα: «η λύση έξω από το Ευρώ και Δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ» 31/5/2011, σελ.6) που ταυτίζεται πλήρως με τη δήλωση του προέδρου του ΣΕΒ Δ.Δασκαλόπουλου: «ΕΥΡΩΠΗ ή ΧΑΟΣ» (20/3/2012) και μ’ εκείνες των διαφόρων εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου της ΕΕ.

Στο πέρασμα στις θέσεις των μεγαλοαστικών κομμάτων και την ανοιχτή υπεράσπιση της αντιδραστικής εθελόδουλης-ξενόδουλης αστικής τάξης είναι ενταγμένη και η οργισμένη αντίδραση και η έξαλλη επίθεση της σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ επειδή αυτή «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13).

ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ

Από πλευράς περιεχομένου, κυρίως στα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, τα αντιλενινιστικά-αντιμπολσεβίκικα ρεύματα του χρουστσοφισμού και του τροτσκισμού, παρά τις κάποιες επουσιώδεις μεταξύ τους διαφορές, δεν αποτελούν απλά αντισταλινικές (όπως εμφανίζονται) μα και αντιλενινιστικές-αντιμπολσεβίκικες πολιτικές κατευθύνσεις, και είναι δυο ρεύματα της αντεπαναστατικής προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι μεν πασίγνωστο αλλά συνήθως «ξεχνιέται», ότι ο αντεπαναστάτης μενσεβίκος-σοσιαλδημοκράτης ΤΡΟΤΣΚΙ απ’ το 1902-03 τάχθηκε ανοιχτά κατά των Μπολσεβίκων και του Λένιν και για μια ολόκληρη 15ετία ήταν με τους Μενσεβίκους-Σοσιαλδημοκράτες, πολεμώντας το Κόμμα των Μπολσεβίκων και μόλις μετά την επιστροφή του στη Ρωσία (Μάης 1917), τον Ιούλη του ίδιου χρόνου προσχώρησε στο επαναστατικό Κόμμα των Μπολσεβίκων των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, τυπικά προφανώς, όπως εξάλλου αποδείχθηκε στη συνέχεια. Πλήρως αποτυχημένη είναι η συστηματική προσπάθεια των τροτσκιστών να «συμφιλιώσουν» τις απόψεις Λένιν-Τρότσκι τόσο για εκείνη την περίοδο όσο και μετέπειτα (Ted Grant-Alan Woods: «Λένιν και Τρότσκι, τι Πραγματικά Υποστήριζαν», Αθήνα χ.χ., εκδ. «Μαρξιστική φωνή», κλπ.).

Αλλά και οι αποστάτες προδότες, πράκτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, Δάσκαλοι της σημερινής καθοδηγητικής ομάδας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδο-Μαρίνων, κλπ., ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ* υπήρξαν τροτσκιστές. Ορθά το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα τους χαρακτήρισε τροτσκιστές αλλά και το ηρωικό μας Κόμμα, το επαναστατικό-σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ, χαρακτήριζε την κλίκα του Τίτο μια «σπείρα τροτσκιστών πρακτόρων του ιμπεριαλισμού» («Βοήθημα για την Ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 265, 1952, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ).

Τη Γιουγκοσλαβία του φασίστα Τίτο, που ενώ ήταν μια καπιταλιστική χώρα και επιπλέον είχε μετατραπεί σε αποικία του άγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η χρουστσο-μπρεζνιεφική ομάδα, οι εκάστοτε ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56) και οι τροτσκιστές τη θεωρούσαν χώρα «σοσιαλιστική». Μάλιστα οι μπριγάδες του αντεπαναστατικού τροτσκισμού συνέρρεαν κατά κοπάδια αρχές δεκαετίας του ΄50 στη Γιουγκοσλαβία, μαζί και ο θεωρητικός τους Ernest Mandel, για να «υπερασπίσουν την επανάσταση» (!) και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση του «Σοσιαλισμού»(!): «είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στις ταξιαρχίες υπεράσπισης του λαού της Γιουγκοσλαβίας και της επανάστασής του, που ο Στάλιν απειλούσε να συντρίψει» (Ε.Μαντέλ: «Εισαγωγή στο Κεφάλαιο του Κ.Μαρξ», Αθήνα 2007, Βιογραφικό σημείωμα στο εξώφυλλο, κλπ.).

Αλλά δεν «έτρεχαν» μόνο οι τροτσκιστές σοσιαλδημοκράτες μα έτρεχαν, λίγα χρόνια αργότερα, και οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες της προδοτικής κλίκας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ στη Γιουγκοσλαβία για να διδαχθούν απ’ το Δάσκαλό τους αρχιαποστάτη και αρχιπράκτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού Τίτο – απ’ τα πιστότερα και πιο λυσσασμένα μαντρόσκυλα του διεθνούς ιμπεριαλισμού – που λίγο αργότερα, στο 20ο Συνέδριο (Φλεβάρη 1956) «βάφτισαν»-μεταμόρφωσαν εν μια νυκτί την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία σε χώρα «σοσιαλιστική»(!): «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία»( Ν.Σ. Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 6, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956).

Τον προδοτικό αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό τροτσκιστικό δρόμο του Τίτο ακολούθησε και η σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικόγιαν, κλπ.. Γι’ αυτό και το 20ο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ χειροκροτήθηκε απ’ τους αντεπαναστάτες τροτσκιστές ανά τον κόσμο. Καθόλου άδικο δεν είχε ο ιδιόρρυθμος μεξικανός μα μεγάλος και παγκόσμια γνωστός ζωγράφος Diego Rivera (τροτσκιστής «ένα φεγγάρι») **, που στα μέσα της δεκαετίας του ’50, μετά την εκτέλεση του Μπέρια, είπε στην τεχνοκριτικό Raquel Tibol: «Ρακελίτα, τώρα πρέπει ν’ ανοίξουμε ένα μπουκάλι βότκα και να τσουγκρίσουμε, γιατί οι τροτσκιστές θα έρθουν πάλι στην εξουσία στη Σοβιετική Ένωση» (Hayden Herrera: “Frida Kahlo”, σελ. 267, Frankfurt am Main 1993).

Εξάλλου ΚΟΙΝΗ θέση των αντιμαρξιστών χρουστσοφικών και των τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών είναι ο ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ και επιπλέον: και τα δυο αυτά αντεπαναστατικά ρεύματα θεωρούν ότι στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες «υπήρχε» και οικοδομούνταν «σοσιαλισμός» και μετά το 1953, δηλ. μετά τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, ως το 1990.

Επομένως η πλήρης συγχώνευση της ηγετικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας του «Κ»ΚΕ με τον τροτσκισμό δεν έχει τίποτε το μυστήριο ούτε το περίεργο: είναι μια εντελώς φυσιολογική πορεία και κατάληξη, κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα στο σοσιαλδημοκρατικό «ευρωκομμουνιστικό» χρουστσοφικό ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο ηγεσίας. Εκεί υπάρχουν τροτσκιστικές συνιστώσες και κάποιοι τροτσκιστές (Τρ. Μηταφίδης, κλπ.) «αλωνίζουν», χυδαιολογώντας αντικομμουνιστικά-αντισταλινικά, στα έντυπά του, με πιο ακραία περίπτωση κάποιο μυθομανή, χυδαίο και αισχρό επαγγελματία λασπολόγο, όψιμο δισέγγονο του Τρότσκι, ονόματι Χρ.Κεφαλή, εκδότη ενός αντιμαρξιστικού «εντύπου» με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Μαρξιστική Σκέψη»: σοβαροφανές και άφθαστης χυδαιότητας «έντυπο», που διαδίδει όλα τα «σκουπίδια» της αστικής ιδεολογίας και των παραλλαγών της με κριτήριο πάντα την πιο ακραίας μορφής αντισταλινική χυδαιότητα αλλά και εκθέτει ανεπανόρθωτα και τους Τόλιο-Μαστρογιαννόπουλο, που πέραν των απόψεων τους, διακρίνονται για τη σοβαρότητά τους. Αυτοδιαφημίζεται ως «χημικός και συγγραφέας» (το δεύτερο επιλέγεται προφανώς για να προσδώσει «κύρος» στην κραυγαλέα ημιμάθεια και άγνοια των όποιων πραγματευόμενων θεμάτων των διαφόρων κοινωνικών επιστημών) με «κείμενα» επιπέδου γνώσεων των διαφόρων Καλυβο-Γιανναράδων, κλπ., τους οποίους όμως ξεπερνά κατά πολύ σε πεζοδρομιακού χαρακτήρα χυδαιότητες που συνάμα βρίθουν από πληθώρα σχιζοφρενικού χαρακτήρα παλάβρες, όπως π.χ. «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλοναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα» («Μαρξιστική Σκέψη», τομ.6, σελ.126, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012), κλπ.,κλπ. Για πληροφόρηση των νεότερων ας αναφερθεί μόνο πως ο άφθαστος αυτός χυδαιολόγος-λασπολόγος γοητεύεται ιδιαίτερα, πέραν του αντεπαναστάτη μενσεβίκου σοσιαλδημοκράτη Τρότσκι, απ’ τους Ernest Mandel και Georg Lukacs που με τη σειρά τους και οι δυο γοητεύονται απ’ τις υπεραντιδραστικές απόψεις του ΥΜΝΗΤΗ του ΧΙΤΛΕΡ και του "Εθνικοσοσιαλισμού" γερμανού ναζι-φασίστα Arnold Gehlen (A.Gehlen: "Der Mensch", σελ.447-468, Berlin 1941).

Τον ερχόμενο Απρίλη η Παπαρήγα που παλιότερα δήλωνε ότι «δεν είμαστε ούτε σταλινικό, ούτε μπρεζνιεφικό, ούτε κόμμα του Λένιν … είμαστε κομμουνιστικό κόμμα, ούτε σταλινικό, ούτε λενινιστικό, ούτε τίποτα από αυτά. Τι θα πει σταλινικό; Αυτό τον όρο το χρησιμοποιεί ο αντίπαλος» («Ρ» 6/11/2008, σελ.13) θα έχει επιτέλους την ευκαιρία με την επίσημη συγχώνευση χρουστσοφισμού-τροτσκισμού στο 19ο Συνέδριο να ονομάσει το κόμμα της «σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικό».

«ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ 1949-1968, Β΄ΤΟΜΟΣ»

Μερικές μόνο σύντομες παρατηρήσεις που κάθε άλλο παρά εξαντλούν το θέμα:

1.Ολόκληρο το «ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» συνιστά ιδεαλιστική θετικιστικού χαρακτήρα προσέγγιση των ιστορικών και πολιτικών γεγονότων, κυριαρχείται από μια «γεγονοτολογία» χαρακτηριστική της αντιδραστικής αστικής ιστοριογραφίας που βρίσκεται ευθέως σε ρήξη και σε πλήρη αντίθεση με το μαρξισμό.

2.Από πλευράς περιεχομένου και θέσεων κινείται με συνέπεια και παραμένει σταθερά – παρά την πολύ πλούσια δημαγωγία και τις χοντροειδείς κραυγαλέες πολυπληθείς διαστρεβλώσεις – στα πλαίσια της αντεπαναστατικής κατεύθυνσης της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος και πρωτίστως στα δυο πιο σημαντικά: α) της Προλεταριακής Επανάστασης και β) του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

3.ΔΕΝ καταδικάζει ως αντεπαναστατικό το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης ΄56) που μετέφερε βίαια και επισημοποίησε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ατόφια τη ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας και πολύ περισσότερο ΔΕΝ την ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ, αλλά κάνει μόνο δημαγωγικά λόγο απλά για «δεξιά παρέκκλιση» και όχι για ΠΡΟΔΟΣΙΑ και πλήρη ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ του μαρξισμού – ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ γραμμή: Α. ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ: 1) της Προλεταριακής Επανάστασης και 2) του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, Β. γραμμή ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες τότε σοσιαλιστικές χώρες, Γ. γραμμή μετατροπής των κομμουνιστικών κομμάτων από επαναστατικά κομμουνιστικά σε αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα και μάλιστα με βίαιο τρόπο και ωμές αναμίξεις στα εσωτερικά τους με πρώτο το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ αλλά και όλα τ’ άλλα κόμματα.

4.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» αποσιωπά ότι ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ το αντιδραστικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ δηλ. το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού», που ηγήθηκε της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, ανέτρεψε βίαια τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και εγκαινίασε το πισωδρομικό προτσές εξάλειψης του σοσιαλισμού και ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων κατά την περίοδο 1953-1965 που οδήγησαν στη πλήρη και οριστική καπιταλιστική παλινόρθωση στα μέσα της δεκαετίας του ΄60.

5.Αποσιωπά όχι μόνο τις ωμές αναμίξεις της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ στις άλλες τότε Λαϊκές Δημοκρατίες αλλά και το ότι ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή που πρωτοστάτησε και καθοδήγησε τις αστικο-ρεβιζιονιστικές αντεπαναστάσεις την περίοδο 1953-1956 (Αν.Γερμανία, Πολωνία, Ουγγαρία, κλπ.) – ανάμιξη που ΔΕΝ ξεκίνησε με το 20ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) αλλά αμέσως την ίδια μέρα της κηδείας του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, όπως αναφέρει ο μεγάλος Ούγγρος επαναστάτης Μ.RAKOSI, στις «Αναμνήσεις» του, που καθαιρέθηκε βίαια απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς προδότες, συνελήφθηκε και εξορίστηκε στη Σοβιετική Ένωση όπου και τελικά εξοντώθηκε το 1971, ενώ στη θέση του αυτοί τοποθέτησαν την προδοτική ομάδα των αντεπαναστατών Νάγκι-Καντάρ (μετέφεραν «στο πιάτο το κεφάλι μου στον Τίτο» σημειώνει ο Ράκοζι).

Τα χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν ηγήθηκαν ούτε πρωτοστάτησαν μόνο στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες τους μα αποκατέστησαν ακόμα και προπαγάνδισαν το σύνολο των αντιδραστικών αστικών φιλοσοφικών ρευμάτων ως και τα πλέον υπεραντιδραστικά (Νιτσεϊσμό-αντιδραστικό γερμανικό ρομαντισμό (Fr.Schlegel, Novalis, κλπ.), προδρομικά ρεύματα των ναζι-φασιστικών απόψεων) – προδίνοντας έτσι όχι μόνο το μαρξισμό αλλά εγκαταλείποντας ακόμα και την αντιφασιστική στάση (και στις στήλες του «Ριζοσπάστη» διαφημίστηκαν κατά καιρούς οι υπεραντιδραστικοί Fr.Nietzsche («Ρ» 30/6/2004, σελ.24), Novalis («Ρ» 21/6/2009 ένθετο, σελ.6), ο γνωστός φασίστας Oswald Spengler («Ρ» 13/6/2004 ένθετο, σελ.6, 30/1/2005 ένθετο σελ. 6, 18/9/2005 ένθετο, σελ.6, 12/2/2012 ένθετο, σελ.6,) κλπ.. Όμως η φασιστική φιλοΧιτλερική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ έφτασε στο πιο ακραίο σημείο προκλητικότητας: μετονομασίας του Μεγάλου Συμβόλου της Αντιφασιστικής Νίκης ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ σε Βολγκογκράντ – μια σαφώς φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ – κάτι που ΔΕΝ έπραξαν ούτε οι ιμπεριαλιστές των δυτικών χωρών με τους γάλλους να διατηρούν ακόμα ΣΗΜΕΡΑ τη στάση ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ στο μετρό του Παρισιού μα και μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης με την ονομασία «Πλατεία της μάχης του Στάλινγκραντ»: «place de la bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» (φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ στάση εξακολουθεί να κρατά και η σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική ηγετική ομάδα των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδο-Μαρίνων εφόσον ΑΡΝΕΙΤΑΙ να καταγγείλει τη μετονομασία ως φιλοΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ).

6.Στο «Δοκίμιο» γίνεται ανεπιτυχής προσπάθεια να παρουσιαστεί ως δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα μόνο ο «Ευρωκομμουνισμός» (σελ. 88-92, 561) και το Χρουστσο-Μπρεζνιεφικό δεξιό οπορτουνιστικό ρεύμα ως «επαναστατικό»(!) με τους ψευδέστατους ισχυρισμούς πως τάχα μόνο (!) το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα έχει ως «βασικό χαρακτηριστικό του την απόρριψη των νομοτελειών της σοσιαλιστικής επανάστασης» (σελ.88) και πως «τη στρατηγική του συνιστούσε ο «ειρηνικός και δημοκρατικός δρόμος» προς το σοσιαλισμό» (σελ. 89) και πως μόνο «το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα αρνούνταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης» (σελ.89) – ΨΕΥΔΕΙΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ που δεν έχουν απολύτως καμία βάση επειδή και τα ΔΥΟ: το Χρουστσο-«ευρωκομμουνιστικό» και το Χρουστσο-Μπρεζνιεφικό ρεύμα, είναι ΔΕΞΙΑ οπορτουνιστικά ρεφορμιστικά ρεύματα αφού:

Πρώτα-πρώτα, και τα δυο έχουν ως ΒΑΣΗ και στηρίζονται στις αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης ΄56) που έχει ως γραμμή: α) τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» και ΑΡΝΕΙΤΑΙ τη βίαιη-ένοπλη Προλεταριακή Επανάσταση, β) τη διατήρηση του αστικού «δημοκρατικού» κράτους που το χρησιμοποιεί ως όργανο «περάσματος στο σοσιαλισμό» (!) και ΑΡΝΕΙΤΑΙ τη συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής και γ) προπαγανδίζει ένα «σοσιαλισμό» ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου: η εργατική τάξη μπορεί «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» »( Ν.Σ. Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 42, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956).

Δεύτερο, και τα δυο ρεύματα ΜΑΖΙ στη διεθνή σύσκεψη των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων του 1969 μας διαβεβαιώνουν από ΚΟΙΝΟΥ πως θα οικοδομήσουν (!) μαζί με την παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία τη «σοσιαλιστική κοινωνία»: «οι κομμουνιστές (=οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σ. «Α»), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 29, «Verlag Frieden und Sozialismus», Prag 1969), στην οποία δεν συμμετείχε το «Κ»ΚΕεσ.(ομάδα Παρτσαλίδη-Δημητρίου, κλπ.), αλλά μόνο το «Κ»ΚΕ με επικεφαλή αντιπροσωπίας τον αποστάτη Κ.Κολιγιάννη (εκεί βέβαια ήταν και όλοι οι ηγέτες των τριών μεγάλων «ευρωκομμουνιστικών» χρουστσοφικών κομμάτων: Enrico Berlinguer-«Κ»Κ Ιταλίας, Santiago Carrillο-«Κ»Κ Ισπανίας, Waldeck Rochet-«Κ»Κ Γαλλίας).

7.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» αποσιωπά και αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές ότι ΔΕΝ ήταν το «ευρωκομμουνιστικό» χρουστσοφικό ρεύμα αλλά το ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΟ σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, δηλ. η τάση των Κολιγιάννη-Φλωράκη-Παπαρήγα, που ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΕ τον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ στη Σοβιετική Ένωση και εξήγαγε τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στις άλλες χώρες, γιατί απλούστατα το «ευρωκομμουνιστικό χρουστσοφικό ρεύμα, που θα έκανε βέβαια το ίδιο, ΔΕΝ υπήρχε σ’ αυτές τις χώρες.

8.Η αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην Σοσιαλιστικές Χώρες ΔΕΝ έγινε το 1989-1991, όπως παραπλανητικά αναφέρεται στο «ΔΟΚΙΜΙΟ» (σελ.17: «λαίλαπα της αντεπανάστασης 1989-1991»), αλλά αρχές της δεκαετίας του ΄50, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (5/3/1953), με τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής επανάστασης η οποία επικυρώθηκε-επισφραγίστηκε στο 20ο αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φλεβάρη του 1956. Το 1989-1991 κατέρρευσε απλά ο ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ αυτών των χωρών και διαλύθηκε το ρεβιζιονιστικό αστικό στρατόπεδο μ’ επικεφαλής την ΗΔΗ μετά το 1953 καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990), ενώ ταυτόχρονα σημειώνεται το πέρασμα απ’ τον παλινορθωμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου αυτών των χωρών στον παραδοσιακό καπιταλισμό των δυτικών χωρών και το πέρασμα απ’ το μονοκομματικό αστικό-πολιτικό σύστημα στο παραδοσιακό πολυκομματικό αστικό σύστημα.

9.Στο αντιμαρξιστικό «ΔΟΚΙΜΙΟ» εξακολουθεί να διατηρείται η γνωστή ΚΕΝΤΡΙΚΗ θέση της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας ότι τάχα στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες (Γιουγκοσλαβία-Βουλγαρία-Ουγγαρία-Πολωνία-Τσεχοσλοβακία-Ρουμανία-Αν.Γερμανία) «διατηρήθηκε» και «υπήρχε» ως το 1990 «σοσιαλισμός» (!) – που ταυτόχρονα συνιστά και μια αντιμαρξιστική αστική αντίληψη του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ – παρόλο που σ’ αυτές τις χώρες ΔΕΝ υπήρχαν πια ούτε Διχτατορία του Προλεταριάτου ούτε κομμουνιστικά κόμματα, γιατί αυτά είχαν ήδη καταργηθεί στην πράξη αμέσως μετά το θρίαμβο-νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης αρχές της δεκαετίας του ’50, ενώ η αντικατάστασή τους διακηρύχτηκε και επίσημα, ανοιχτά πλέον, στο «22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Μόσχα-Αθήνα 1961) με το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας (σελ.205-212: «από το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου στο παλλαϊκό κράτος») και απ’ το «κόμμα όλου του λαού» δηλ. ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα (σελ. 250: «το μαρξιστικό-λενινιστικό μας κόμμα, που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε κόμμα ολόκληρου του λαού»), ενώ στον τομέα της οικονομίας κυριαρχούσαν πλέον καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής ή αλλιώς η λεγόμενη «σοσιαλιστική εμπορευματική οικονομία» στην οποία: α) τα μέσα παραγωγής είχαν μετατραπεί σε εμπορεύματα, και β) η εργατική δύναμη ήταν εμπόρευμα, γ) ο νόμος της Αξίας ρύθμιζε την παραγωγή, δ) βασικός σκοπός της παραγωγής ήταν το καπιταλιστικό Κέρδος.

10.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» δικαιολογεί την ωμή ΕΠΕΜΒΑΣΗ του χρουστσοφικού ΚΚΣΕ στο επαναστατικό ΚΚΕ μ’ επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: πρώτο, με τα μυθεύματα περί ύπαρξης «κρίσης» στο ΚΚΕ και με διατυπώσεις για τάχα «αδιέξοδα που δημιουργούσε η γραμμή, η ανάγκη να επεξεργαζόταν το ΚΚΕ επαναστατικό πρόγραμμα», κλπ. κλπ. (σελ.338), δεύτερο, με το χαρακτηρισμό της παρασυναγωγής των χρουστσοφικών προδοτών ως «6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ» (11-12/3/1956), την οποία: 1) ΔΕΝ συγκάλεσε η ΚΕ του ΚΚΕ αλλά η διαβόητη χρουστσοφική «Επιτροπή» των «6» κομμάτων, 2) ΔΕΝ συμμετείχε ο εκλεγμένος γραμματέας του ΚΚΕ ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, 3) την «Εισήγηση» σ’ αυτή δεν την έκανε ούτε καν Έλληνας, έστω και προδότης οπορτουνιστής, αλλά με εντολή του Χρουστσόφ ο Ρουμάνος οπορτουνιστής Γκεοργκίου Ντεζ, 4) ΔΕΝ μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε «Ολομέλεια», επειδή σ’ αυτή συμμετείχαν «άνθρωποι που έκαναν βόλτες στους δρόμους του Βουκουρεστίου» δηλ. που ΔΕΝ ήταν ούτε μέλη της ΚΕ μα ούτε καν μέλη του ΚΚΕ.

11.Το «ΔΟΚΙΜΙΟ» αποσιωπά και αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές την ωμή ΕΠΕΜΒΑΣΗ στο ΚΚΕ μιλώντας πάντα για «παρέμβαση των 6 κομμάτων» (σελ.346-375), αποφεύγοντας συστηματικά όχι μόνο να στιγματίσει και ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ μα ούτε καν τολμά να χρησιμοποιήσει τη λέξη «επέμβαση» για να χαρακτηρίσει την αντεπαναστατική πράξη ανάμιξης των χρουστσοφικών προδοτών της κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Κοουζινεν, κλπ. στο επαναστατικό ΚΚΕ με ΚΥΡΙΟ στόχο τη ΔΙΑΛΥΣΗ του – όπως και έγινε – και την επιβολή της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του αντεπαναστατικού 20ου Συνεδρίου στο Ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.

12.Αποσιωπά ότι το επαναστατικό ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ υπήρξε το ΠΡΩΤΟ και το ΜΟΝΟ κομμουνιστικό Κόμμα καπιταλιστικής χώρας στο οποίο ΔΕΝ πέρασε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός, που απόκρουσε θαρραλέα και μαχητικά το προδοτικό αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (20ο , κλπ.) και γι’ αυτό οι χρουστσοφικοί προδότες κατέφυγαν στην ανοιχτή ωμή βάρβαρη ΕΠΕΜΒΑΣΗ, απέναντι στην οποία οι ήρωες επαναστάτες κομμουνιστές αγωνιστές των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ με επικεφαλής τον αγαπημένο ηγέτη του Κόμματος μας ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ όρθωσαν θαρραλέα το περήφανο ανάστημά τους, εγκαινιάζοντας έτσι σε διεθνή κλίμακα τη μακρόχρονη πάλη ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.

13.Αποσιωπά και αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές, ότι η ανοιχτή ΕΠΕΜΒΑΣΗ των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στην παρασυναγωγή της διαβόητης «6ης Ολομέλειας» ΔΙΕΛΥΣΕ το επαναστατικό ΚΚΕ και στη θέση του ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕ το ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα, το αστικό «Κ»ΚΕ(56), που ευθύς εξαρχής και ως τα σήμερα ΔΕΝ καθοδηγείτε απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ αλλά απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), το οποίο και υπεράσπισε ολόκληρες δεκαετίες την αντεπαναστατική πολιτική δράση, προς όφελος της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και εξακολουθεί και ΣΗΜΕΡΑ να την υποστηρίζει, βαδίζοντας τον ίδιο αντεπαναστατικό δρόμο.

14.Το αντιμαρξιστικό «ΔΟΚΙΜΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», παρά την πολύ πλούσια δημαγωγία και την πληθώρα διαστρεβλώσεων, ΔΙΑΤΗΡΕΙ και αναπαράγει, με διαφορετικές διατυπώσεις, όλες τις ΒΑΣΙΚΕΣ θέσεις της ντόπιας και διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας σ’ όλα τα κεντρικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, συμπληρωμένα, εδώ και εκεί, με τροτσκιστικές απόψεις ενώ ταυτόχρονα συνιστά μια χωρίς προηγούμενο σφοδρότατη σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστική επίθεση στη γραμμή του διεθνούς επαναστατικού κινήματος της Γ΄ κομμουνιστικής διεθνούς αλλά και στους Λένιν (ακόμα και ενάντια στη θέση της «επαναστατικής δημοκρατικής διχτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς», σελ. 618 και Στάλιν (στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος εκείνη την περίοδο, κλπ.) μα και σε ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ σε ζητήματα που σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα δεν μπορούν να εξεταστούν μα ούτε καν όλα να απαριθμηθούν.

Κλείνοντας ας υπενθυμιστεί πως οι Έλληνες κομμουνιστές στις ρεβιζιονιστικές χώρες πλήρωσαν βαριά την επαναστατική τους πάλη κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με φασιστικές διώξεις δεκαετιών (συλλήψεις, φυλακές, εξορίες, φασιστικές δίκες Τασκένδης, κλπ. κλπ.) με πρώτο το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που οι σοβιετικοί χρουστσοφικοί και οι τότε ενωμένες χρουστσοφικές ομάδες στο σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ(’56) τον εξόρισαν μαζί στη Σιβηρία και τελικά τον δολοφόνησε η προδοτική σοσιαλφασιστική ομάδα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ όπως ορθότατα σημειώνει ο Νίκανδρος Κεπέσης εκφράζοντας και τη συντριπτικότατη πλειοψηφία των παλιών κομμουνιστών ανταρτών ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και πολλών νεότερων κομμουνιστών:

«Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές.

Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι τον παρουσίασε σαν αυτοκτονία.

Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη.

Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη.

Η χρουστσωφική ηγεσία του ΚΚΣΕ και της κυβέρνησης προχώρησε στη δολοφονία, γιατί σε λίγους μήνες, θα υποχρεωνόταν να απολύσει απ’ τη φυλακή τον Ν. Ζαχαριάδη που κρατιόταν χωρίς καμία δικαστική απόφαση πέρα για πέρα παράνομα».(ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006 και στο Ν.Κεπέση: «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός», σελ.5-6, Αθήνα 2007).

συνεχίζεται

-----

*ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΟΙ. Ο αρχιαποστάτης Τίτο, παρά την προδοσία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και πολλά άλλα, αλλά και το «πισώπλατο χτύπημα» στο ΔΣΕ, την εξόντωση πολλών χιλιάδων κομμουνιστών και αντιφασιστών και τις δεκάδες χιλιάδες στα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές, την οικοδόμηση του καπιταλισμού στην Γιουγκοσλαβία και την εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας αλλά και τη μετατροπή της σε αποικία του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τη δημιουργία του φασιστικού άξονα Βελιγράδι-Αθήνα-Άγκυρα και στη συνέχεια το ξεπούλημα των εργατών-αγροτών κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα δυτικά μονοπώλια αποκαταστάθηκε απ’ την κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ. Πέρα των πολλών άλλων ας αναφερθεί απ’ την τελευταία 8ετία μόνο, ότι το Μάη του ΄72 (25/5/1972) η αντισταλινική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν-Ποτγκόρνι του απένειμε το «βραβείο Λένιν», ακολουθούν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα όλων των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και της αποστάτριας κλίκας των Κολιγιάννη-Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη, κλπ. για τις «υπηρεσίες» (δηλ. τις προδοσίες) του στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, ενώ την προδοτική αντεπαναστατική του δράση εγκωμιάζει ολόκληρος ο διεθνής αστικο-ιμπεριαλιστικός τύπος μ’ έναν αστό δημοσιογράφο να σημειώνει δικαιολογημένα: «χωρίς τη ρήξη Τίτο με τη Μόσχα θα ήταν ακατανόητα τα γεγονότα στην Ουγγαρία και την Πολώνια το 1956 αλλά και η άνοιξη της Πράγας» (Claudio Willi, στη: «Basler Nachrichten» Νο 201, 25/5/1972).

5 χρόνια αργότερα ακολουθούν νέα συγχαρητήρια για τα 85χρονά του και απονέμεται απ’ τους Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν-Ποτγκόρνι «το παράσημο της «Οχτωβριανής Επανάστασης» στον Τίτο» («Ρ» 24/5/1977), ενώ 1 χρόνο πριν οι αστικές σοσιαλδημοκρατικές φυλλάδες «Αυγή»-«Ριζοσπάστης» διαπληκτίζονται ποιος πρώτο να διαψεύσει το δήθεν «πιο αχρείο ψεύδος»(!) του «πισώπλατου χτυπήματος» στο ΔΣΕ απ’ τον τιτοϊκό στρατό με το «Ριζοσπάστη» να απαντά στην «Αυγή» (Παρατηρητή»: «ο άνθρωπος από του οποίου τα χείλη βγήκε το πιο αχρείο ψεύδος, είναι δίπλα του … δική του «πατέντα» ήταν το «πισώπλατο»» («Ρ», 16/5/1976). Ψευδόμενες οι δυο ομάδες – λακέδες του κεφαλαίου – της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας χαρακτηρίζουν το πραγματικό γεγονός του «πισώπλατου χτυπήματος» του ΔΣΕ ως «αχρείο ψεύδος».

Αργότερα περίλυπος ο «Ριζοσπάστης» μας αναγγέλλει πρωτοσέλιδα το θάνατο του αποστάτη Τίτο (6/5/1980): «βαθιά συγκίνηση από το θάνατο του Τίτο» και ακόμα γράφει σε πηχυαίο τίτλο: «ΓΙΟΣΙΠ ΜΠΡΟΖ ΤΙΤΟ, ιδρυτής της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, ακούραστος αγωνιστής για την Ειρήνη στα 88 χρόνια του έσβησε ένας ακούραστος μαχητής του κομμουνιστικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος» («Ρ» 6/5/1980), δημοσιεύει 4 φωτογραφίες του μεταξύ των οποίων μια στην Ακρόπολη: «ο στρατάρχης Τίτο στην Ακρόπολη το καλοκαίρι του 1954» όταν δηλαδή προωθούσε και δρούσε στα πλαίσια του φασιστικού άξονα Βελιγράδι-Αθήνα-Άγκυρα, ενώ στη σελ. 12 κάνει λόγο για: «μεγάλη απώλεια για τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας». ΔΕΝ γράφει τίποτε βέβαια ούτε για το πισώπλατο χτύπημα του ΔΣΕ ούτε για την προδοσία του κομμουνιστικού κινήματος και τη ρήξη του Τίτο μ’ αυτό.

Στη συνέχεια μας πληροφορεί («Ρ» 7/5/1980) για τα μέλη της αντιπροσωπίας των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ στην κηδεία του Τίτο: Φλωράκης, Κολοζόφ, Χαλβατζής, Αγγουράκης που κατέθεσαν δάφνινο στεφάνι στην ταινία του οποίου είχε αναγραφεί: «η ΚΕ του ΚΚΕ στο σύντροφο Γιοζιπ Μπρος Τίτο» («Ρ» 8/5/1980), ενώ λίγους μήνες πριν, κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του Τίτο, καμαρώνει για το «σοσιαλισμό» της Γιουγκοσλαβίας: «αδέσμευτη και σοσιαλιστική η μετατιτοϊκή Γιουγκοσλαβία» (27/2/1980).

**DIEGO RIVERA (8.12.1886-24.11.1957). Μεγάλος μεξικανός ζωγράφος, διεθνώς γνωστός και απ’ τους μεγαλύτερους του κόσμου, μέλος του ΚΚ Μεξικού αλλά και για κάποια περίοδο Γραμματέας του, διαγράφτηκε το 1929 για δεξιά παρέκκλιση και για κάποια αλισβερίσια του με την αστική τάξη. Μετέπειτα θαυμαστής του Τρότσκι, προσχώρησε στους Τροτσκιστές το 1936, που τον φιλοξένησε αρχικά στο σπίτι του στο Μεξικό, συγκρούστηκε στη συνέχεια μαζί του μετά από λίγο, στα μέσα του 1938, και αποχώρησε απ’ τους τροτσκιστές, ενώ ο Τρότσκι εγκατέλειψε το σπίτι του τον Απρίλη του 1939. Απ’ το 1944 ο Rivera ζήτησε την επανεγγραφή του στο ΚΚ Μεξικού που απορρίπτονταν συνεχώς για μια 10ετία. Εγκρίθηκε τελικά μόλις το 1954 λίγο αργότερα απ’ το θάνατο (13/7/1954) της συντρόφισσάς του ζωγράφο Frida Kahlo που ήταν ήδη ξανά μέλος απ’ το 1948 (είχε αποχωρήσει μετά τη διαγραφή του Rivera). Για την περίοδο που ο Rivera βρέθηκε εκτός κόμματος η Frida Kahlo έλεγε ότι είναι «δυστυχής και έρημος, επειδή δεν ανήκει στο κομμουνιστικό κόμμα». Όταν στα τέλη Ιούνη 1954 ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη από τον Luis Suarez αν έγινε εκ νέου μέλος του κομμουνιστικού κόμματος απάντησε: «Όχι, δεν έχω την τιμή να είμαι μέλος του κομμουνιστικού κόμματος» (Luis Suarez: “Diego Rivera Bekenntnisse”, σελ. 171, Berlin, 1966), επειδή τότε δεν είχε ακόμα εγκριθεί η επανεγγραφή του. Ο Diego Rivera παρά τη γνωστή κριτική του στο Στάλιν – εντελώς λαθεμένη-αδικαιολόγητη και από ρεβιζιονιστική τροτσκίζουσα σκοπιά για να δικαιολογήσει τις ταλαντεύσεις και τα πολιτικά του στραπάτσα – γράφει στην «Αυτοβιογραφία» του, ότι «η προσωπικότητα του Στάλιν και η δράση του είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με την οικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης και τη νίκη πάνω στους εχθρούς του μαρξισμού-λενινισμού» και «ο ρόλος του ως μαρξιστή και ως προδρόμου της κατάκτησης της εξουσίας του σοβιετικού λαού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί» (Luis Suarez: “Diego Rivera Bekenntnisse”, σελ. 144, Berlin, 1966), ενώ για τον Τρότσκι αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι είχε πει γι’ αυτόν: «ο Diego είναι απαίσιος και από νοοτροπία είναι πολύ χειρότερος από το Στάλιν» (στο ίδιο, σελ. 145). Ο Diego Rivera παρόλο που θεωρούσε τον εαυτό του «μπολσεβίκο» ακόμα και την περίοδο της γνωριμίας του με τον αντεπαναστάτη Τρότσκι αποκαλούσε πάντα τον David Alfaro Siqueiros, μέλος του ΚΚ Μεξικού, «ο σύντροφός μου» όταν αναφέρονταν στη πολιτική του δράση, όμως δυστυχώς και οι δυο δεν κατάφεραν να διαβλέψουν αργότερα, ότι «οι αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου» ήταν αντεπαναστατικές (στο ίδιο. Σελ. 28-29).

FRIDA KAHLO (6.7.1907-13.7.1954), Σημαντική μεξικανή ζωγράφος, σύντροφος του Diego Rivera που στο ημερολόγιό της πέραν των άλλων έχει γράψει (4.11.1952): «κατανοώ ακριβώς τη διαλεκτική των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν ,Στάλιν και Μάο Τσε Τουνγκ. Τους αγαπώ ως στυλοβάτες του νέου κομμουνιστικού κόσμου. Έχω αντιληφθεί την πλάνη του Τρότσκι από τότε που ήρθε στο Μεξικό. Δεν ήμουν ποτέ τροτσκίστρια. Αλλά τότε το 1940 ήμουν μόνο με το Diego συνδεδεμένη (προσωπικά)» (Frida Kahlo: «Gemaltes Tagebuch» σελ. 255, Muenchen 1995) και στις 4 Μάρτη 1953: «Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ, ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ έχασε την ισορροπία του με την απώλεια του ΣΤΑΛΙΝ. Ήθελα πάντοτε να τον γνωρίσω προσωπικά, αλλά τώρα δεν έχει σημασία – τίποτε δεν μένει όπως είναι, όλα μεταβάλλονται» (στο ίδιο, σελ. 257-258), αλλού σημειώνει: «ΖΗΤΩ Ο ΣΤΑΛΙΝ», « ΖΗΤΩ Ο DIEGO», (στο ίδιο, σελ. 259), κλπ.