Author Topic: Οι πλαστογράφοι Σολζενίτσιν - Κόνκουεστ και τα ψέ&  (Read 68 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

antimilitarist21

  • Guest
Το κείμενο το βρήκα στη διεύθυνση
http://www.zougla.gr/blog/article/1613910
και σκέφτηκα να το αναδημοσιεύσω για ιστορικούς λόγους.


Οι πλαστογράφοι Σολζενίτσιν - Κόνκουεστ και τα αντικομμουνιστικά ψέματα

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 23 Αυγούστου 2018
Αναδημοσίευση του "Pirate" από το βιβλίο του Λούντο Μάρτενς.


Ο Σολζενίτσιν [Ρώσος λογοτέχνης, 1918 - 2008]




Θέλουμε να ανοίξουμε εδώ μια σύντομη παρένθεση για το έργο του Σολζενίτσιν. Ο άνθρωπος αυτός έγινε η επίσημη φωνή του 5% των τσαρικών, των αστών, των κερδοσκόπων, των κουλάκων, των προαγωγών, των μαφιόζων και των βλασοφικών που δίκαια διώχτηκαν από τη σοσιαλιστική εξουσία.

Ο Σολζενίτσιν, αυτός ο τσαρικός λογοτέχνης, έζησε ένα απάνθρωπο δίλημμα στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Σοβινιστής καθώς ήταν, απεχθανόταν τους Γερμανούς κατακτητές. Όμως, μισούσε το σοσιαλισμό με ασύγκριτα πιο άγριο πάθος. Γι' αυτό, έκανε στοργικές σκέψεις για το στρατηγό Βλάσοφ, τον πιο διαβόητο συνεργάτη των ναζί. Αν ο Σολζενίτσιν αποδοκίμαζε κάπως το φλερτ του Βλάσοφ με τον Χίτλερ, χαιρέτιζε ωστόσο θερμά το μίσος του για τον μπολσεβικισμό.

Αφότου αιχμαλωτίστηκε, ο στρατηγός Βλάσοφ πρόδωσε την πατρίδα συνεργαζόμενος με τους ναζί. Ο Σολζενίτσιν πασχίζει να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την προδοσία του πρώην διοικητή της 2ης Στρατιάς. Γράφει:

«Η 2η Στρατιά κρούσης βρίσκεται σε βάθος 75 χιλιομέτρων μέσα στις γραμμές του γερμανικού στρατού! Και εκείνη τη στιγμή είναι που οι τυχοδιώκτες του Γ ενικού Επιτελείου βρέθηκαν να μη διαθέτουν καθόλου αποθέματα σε άντρες και εφόδια. Ο στρατός έμεινε χωρίς ανεφοδιασμό και, παρ' όλ’ αυτά, δε δόθηκε στον Βλάσοφ η έγκριση να υποχωρήσει. (...). Ασφαλώς, υπήρξε προδοσία απέναντι στην πατρίδα! Ασφαλώς, υπήρξε εγωιστική και δόλια εγκατάλειψη. Όμως, από την πλευρά του Στάλιν. Απειρία και αμέλεια ως προς την προετοιμασία του πολέμου, σύγχυση και δειλία ως προς τη διεύθυνσή του, παράλογη θυσία στρατευμάτων και σωμάτων στρατού, με μοναδικό σκοπό τη διαφύλαξη της στραταρχικής του στολής - θα μπορούσε να υπάρξει πιο πικρή προδοσία από την πλευρά ενός ανώτατου στρατιωτικού διοικητή;».

Έτσι, ο Σολζενίτσιν αναλαμβάνει να υπερασπίσει τον προδότη Βλάσοφ απέναντι στον Στάλιν. Ας δούμε μια στιγμή τι πραγματικά συνέβη στις αρχές του 1942.
Διάφορα Σώματα Στρατού είχαν πάρει την εντολή να σπάσουν το γερμανικό αποκλεισμό του Λένινγκραντ. Αρκετά γρήγορα όμως, η επίθεση βάλτωσε και ο διοικητής του Μετώπου, ο Χόζιν, πήρε εντολή από το Γενικό Επιτελείο του Στάλιν να αποσύρει το στρατό του Βλάσοφ. Ο στρατάρχης Βασιλέφσκι γράφει:

«Ο Βλάσοφ, που δε διακρινόταν για τις μεγάλες διοικητικές ικανότητάς του και ήταν από τη φύση του ιδιαίτερα ασταθής και μικρόψυχος, παρέμενε σε πλήρη αδράνεια. Δεν έπαιρνε καμιά πρωτοβουλία για να βοηθήσει τα στρατεύματά του να επιχειρήσουν μια γρήγορη και διακριτική οπισθοχώρηση. (...) Μπορώ να επιβεβαιώσω, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη, την αγωνία που εκδήλωνε κάθε μέρα ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής, ο Στάλιν, για την τύχη της 2ης Στρατιάς κρούσης, και τα μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν, ώστε να της προσφερθεί κάθε δυνατή βοήθεια, όπως μαρτυρούν μια σειρά γραπτές οδηγίες, τις οποίες υπαγόρευσε σ’ εμένα προσωπικά ο ίδιος ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής».

Ο Βλάσοφ πέρασε με το μέρος του εχθρού την ώρα που ένα σημαντικό τμήμα του στρατού του κατόρθωσε να διασπάσει το γερμανικό κλοιό και να διαφύγει.

Ρώσοι κατατάχτηκαν στο ναζιστικό στρατό για να πολεμήσουν το σοβιετικό λαό; Μα, λέει ο Σολζενίτσιν, είναι το εγκληματικό καθεστώς του Στάλιν που τους ώθησε!

«Μόνο το έσχατο όριο, το αποκορύφωμα της απελπισίας, το ακόρεστο μίσος προς το σοβιετικό καθεστώς τους είχαν οδηγήσει στις “μονάδες Βλάσοφ” της Βέρμαχτ».

Εξάλλου, λέει ο Σολζενίτσιν, οι βλασοφικοί συνεργάτες ήταν μάλλον αντικομμουνιστές παρά φιλοναζί.

«Μόλις το φθινόπωρο του 1944 άρχισαν να συγκροτούνται καθαρά βλασοφικές και αμιγώς ρωσικές μεραρχίες. Η πρώτη και τελευταία πράξη ανεξαρτησίας των βλασοφικών αυτών μεραρχιών ήταν να καταφέρουν ένα πλήγμα... στους Γερμανούς! Ο Βλάσοφ διέταξε τις μεραρχίες του να περάσουν απ’ την πλευρά των εξεγερμένων Τσέχων».

Πρόκειται για το παραμύθι που πούλησαν όλοι οι εγκληματίες ναζί των διαφόρων εθνικοτήτων: παραμονές της ήττας των Γερμανών φασιστών, όλοι ανακάλυψαν στον εαυτό τους μια κλίση προς «τον πατριωτισμό και την ανεξαρτησία» και θυμήθηκαν την «αντίστασή» τους στους Γερμανούς, για να βρουν προστασία κάτω από τα φτερά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού!

Ο Σολζενίτσιν δεν προσάπτει στους Γ ερμανούς ότι ήταν φασίστες, αλλά ότι ήταν ανόητοι και κοντόφθαλμοι φασίστες. Αν ήταν έξυπνοι, οι Γερμανοί ναζί θα είχαν αναγνωρίσει την αξία των Ρώσων συντρόφων τους στα όπλα και θα τους είχαν αναγνωρίσει μια κάποια αυτονομία.

«Κοντόφθαλμοι και αλαζόνες, οι Γερμανοί (τους βλασοφικούς) τους επέτρεψαν μόνο να πεθάνουν για το Ράιχ, χωρίς να τους επιτρέψουν να αναλογιστούν ένα ανεξάρτητο ρωσικό πεπρωμένο».

Ο πόλεμος μαινόταν ακόμα και ο ναζισμός απείχε πολύ απ’ το να ηττηθεί οριστικά, όταν ο Σολζενίτσιν άρχισε να οικτίρει τους συλληφθέντες βλασοφικούς εγκληματίες για την «απάνθρωπη» μοίρα τους! Περιγράφει μια σκηνή μετά την εκκαθάριση ενός ναζιστικού θύλακα στο σοβιετικό έδαφος.

«Είδα έναν άντρα πεζό, ντυμένο μ’ ένα γερμανικό παντελόνι, γυμνό από τη μέση και πάνω, όλο αίματα στο πρόσωπο, στο στήθος, στους ώμους και στην πλάτη. Μιλώντας με άψογη ρωσική προφορά, μου φώναξε να τον βοηθήσω. Ενας λοχίας τον ανάγκαζε να προχωράει, μαστιγώνοντάς τον. Ε, λοιπόν, φοβήθηκα να υπερασπίσω αυτόν το βλασοφικό απέναντι στο λοχία των Ειδικών Δυνάμεων. (...) Η εικόνα αυτή έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Γιατί είναι σχεδόν το σύμβολο του Αρχιπελάγους Γκούλαγκ, θα μπορούσε να κοσμήσει το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου».

Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Σολζενίτσιν γι’ αυτή τη συγκλονιστική ομολογία: ο άνθρωπος που θα ενσάρκωνε κατά τον καλύτερο τρόπο τα «εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού» είναι συνεργάτης των ναζί!

Μια παράνομη αντικομμουνιστική οργάνωση στον Κόκκινο Στρατό

Οι εκκαθαρίσεις στον Κόκκινο Στρατό παρουσιάζονται συχνά ως πράξεις τυφλής καταστολής, που σημαδεύτηκαν από την παραφροσύνη και την αυθαιρεσία. Υποστηρίζεται ότι επρόκειτο για εξ ολοκλήρου χαλκευμένες υποθέσεις που σκοπό είχαν να διασφαλίσουν την προσωπική δικτατορία του Στάλιν.

Ποια όμως ήταν η πραγματικότητα;

‘Ενα συγκεκριμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον παράδειγμα μας επιτρέπει να αντιληφθούμε ορισμένες ουσιαστικές πλευρές της.
Ένας συνταγματάρχης του σοβιετικού στρατού, ο Γκ. Α. Τοκάγεφ, πέρασε στην πλευρά των Άγγλων το 1948. Έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Σύντροφος X, πραγματικό χρυσωρυχείο γι’ αυτόν που επιζητεί να αντιληφθεί την πολυπλοκότητα της πάλης μέσα στο Κόμμα των μπολσεβίκων.
Μηχανολόγος μηχανικός, ειδικευμένος στην αεροναυτική, ο Τοκάγεφ διετέλεσε, από το 1937 ως το 1948, πολιτικός γραμματέας του μεγαλύτερου κλάδου του Κόμματος, της Αεροπορικής Ακαδημίας Ζουκόφσκι. Συγκαταλεγόταν, επομένως, στα ανώτερα στελέχη.

Όταν μπήκε στο Κόμμα το 1931, σε ηλικία 22 χρόνων, ο Τοκάγεφ ήταν ήδη μέλος μιας παράνομης αντικομμουνιστικής οργάνωσης. Επικεφαλής της οργάνωσής του βρισκόταν ένας ανώτερος αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού, ευυπόληπτο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του μπολσεβίκικου Κόμματος, αυτός που ο Τοκάγεφ αποκαλεί Σύντροφο X. Η παράνομη ομάδα πραγματοποιούσε μυστικές συσκέψεις, υιοθετούσε αποφάσεις και έστελνε ειδικούς απεσταλμένους σε όλη τη χώρα.

Στο βιβλίο του, που εκδόθηκε το 1956, αναπτύσσει τις πολιτικές ιδέες της παράνομης ομάδας του.

Η ανάγνωση των κυριότερων σημείων του πολιτικού προγράμματος αυτής της οργάνωσης είναι άκρως διαφωτιστική.

Ο Τοκάγεφ παρουσιάζεται πρώτα απ’ όλα ως «φιλελεύθερος και επαναστάτης δημοκράτης».

Ήμασταν, βεβαιώνει, «οι εχθροί κάθε ανθρώπου που σκεφτόταν να διαιρέσει τον κόσμο σε “εμείς” και “αυτοί”, σε κομμουνιστές και αντικομμουνιστές».

Η ομάδα του Τοκάγεφ «διακηρύσσει το ιδανικό της παγκόσμιας αδελφοσύνης» και «θεωρεί το χριστιανισμό ως ένα από τα μεγάλα συστήματα πανανθρώπινων αξιών».

Η ομάδα Τοκάγεφ είναι υπέρμαχη του αστικού καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε από την επανάσταση του Φλεβάρη.

«Η επανάσταση του Φλεβάρη αντιπροσώπευε τουλάχιστον μια μικρή σπίθα δημοκρατίας που μαρτυρούσε μια υπολανθάνουσα πίστη στη δημοκρατία για τον απλό άνθρωπο».

Μέσα στην ομάδα Τοκάγεφ κυκλοφορεί η εφημερίδα των μενσεβίκων που εκδίδεται στο εξωτερικό, η Σοτσιαλιστίτσεσκι Βέ-στνικ, και το βιβλίο του μενσεβίκου Γ. Αάρονσον Η αυγή της κόκκινης τρομοκρατίας.Ο Τοκάγεφ αναγνωρίζει τη συγγένεια ανάμεσα στην αντικομμουνισπκή του οργάνωση και στη διεθνή σοσιαλδημοκρατία.

«Το επαναστατικό δημοκρατικό κίνημα συγγενεύει με τους δημοκρατικούς σοσιαλιστές. Είχα στενή συνεργασία με πολλούς πεισμένους σοσιαλιστές, όπως ο Κουρτ Σούμαχερ. Ονόματα όπως Άτλι, Μπέβιν, Σπάακ και Μπλουμ σημαίνουν κάτι για την ανθρωπότητα».

Ο Τοκάγεφ αγωνίζεται επίσης για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» όλων των αντικομμουνιστών.

«Για μας, δεν υπήρχε πιο σημαντικό και πιο επείγον καθήκον για την ΕΣΣΔ από τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το άτομο»/

Ο πολυκομματισμός και η διάσπαση της ΕΣΣΔ σε ανεξάρτητες δημοκρατίες είναι δύο ουσιαστικά σημεία του προγράμματος των συνωμοτών.

Η ομάδα του Τοκάγεφ, που η πλειονότητα των μελών της ήταν προφανώς εθνικιστές από την περιοχή του Καυκάσου, είχε εκφράσει τη σύμφωνη γνώμη της για ένα σχέδιο του Ενουκίτζε που «απέβλεπε στην εξόντωση του σταλινισμού ως τις ρίζες του και που θα αντικαταστούσε την αντιδραστική ΕΣΣΔ του Στάλιν με μια “ελεύθερη ένωση ελεύθερων λαών”. Η χώρα θα διαιρούνταν ευθύς εξαρχής σε δέκα φυσικές περιοχές: τα Ενωμένα Κράτη του Βόρειου Καύκασου, τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Ουκρανίας, τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Μόσχας, της Σιβηρίας κλπ.».

Καταστρώνοντας στη διάρκεια του 1939 ένα σχέδιο για την ανατροπή της κυβέρνησης του Στάλιν, η ομάδα του Τοκάγεφ ετοιμάζεται να «αναζητήσει υποστήριξη από το εξωτερικό, ιδιαίτερα από τη Β' Διεθνή, και να εκλέξει μια νέα Συντακτική Συνέλευση, το πρώτο μέτρο της οποίας θα ήταν να θέσει τέλος στο μονοκομματικό σύστημα».

Τέλος, ο Τοκάγεφ είναι της γνώμης ότι η Αγγλία «είναι η πιο ελεύθερη και η πιο δημοκρατική χώρα στον κόσμο». Και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο:

«Οι φίλοι μου κι εγώ είχαμε εξελιχθεί σε μεγάλους θαυμαστές των Ηνωμένων Πολιτειών».

Με αρκετή έκπληξη διαπιστώνουμε ότι έχουμε εδώ, σχεδόν σημείο προς σημείο, το πρόγραμμα του κυρίου Γκορμπατσόφ. Οι ιδέες που υπερασπιζόταν στα 1931-1948 αυτή η παράνομη αντικομμουνιστική οργάνωση, αναβίωσαν στην κορυφή του Κόμματος από το 1985.0 Γκορμπατσόφ κατήγγειλε ότι ο κόσμος έχει διαιρεθεί σε σοσιαλισμό και καπιταλισμό και ασπάστηκε τις «παγκόσμιες αξίες». Την προσέγγιση με τη σοσιαλδημοκρατία, ο Γκορμπατσόφ την εγκωμίαζε φανερά από το 1986. Ο πολυκομματισμός έγινε πραγματικότητα στην ΕΣΣΔ το 1989. Ότι η επανάσταση του Φλεβάρη είχε φέρει στη Ρωσία «τη δημοκρατική ελπίδα», ο Γέλτσιν το υπενθύμισε πρόσφατα στον κύριο Σιράκ. Η μετατροπή της «αντιδραστικής Σοβιετικής Ενωσης» σε Ενωση Ελεύθερων Δημοκρατιών υλοποιήθηκε...

Όταν όμως το 1935 ο Τοκάγεφ έδινε μάχη για το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε πενήντα χρόνια αργότερα από τον Γ κορμπατσόφ, είχε συνείδηση του ότι ξεκινούσε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου με την μπολσεβίκικη ηγεσία.

«Το καλοκαίρι του 1935, εμείς οι αντιπολιτευόμενοι, στρατιωτικοί αλλά και πολίτες, αντιλαμβανόμασταν απόλυτα ότι είχαμε ξεκινήσει έναν αγώνα ζωής ή θανάτου».

Ποιοι μετέχουν στην παράνομη ομάδα του Τοκάγεφ;

Πρόκειται κατά κύριο λόγο για αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού, συνήθως νεαρούς αξιωματικούς, απόφοιτους των στρατιωτικών ακαδημιών.

Ο αρχηγός του, του οποίου δεν αναφέρει το όνομα, ο «σύντροφος X», ανώτερος αξιωματικός, είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής σ’ όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του ’30 και του ’40.

Ο Ριτς, υποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού, είναι ο αρχηγός του παράνομου κινήματος στο στόλο της Μαύρης Θάλασσας. Τέσσερις φορές διαγράφηκε από το Κόμμα, τέσσερις φορές επανεντάχθηκε.

Οι στρατηγοί Οσεπιάν -υπαρχηγός της πολιτικής διοίκησης των Ένοπλων Δυνάμεων!- και Άλξνις συγκαταλέγονται στους κύριους υπεύθυνους της παράνομης οργάνωσης. Συνδέονται στενά με το στρατηγό Κασίριν. Και οι τρεις συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν ενόσω εκδικαζόταν η υπόθεση Τουχατσέφσκι.

Μερικά άλλα ονόματα: Ο αντισυνταγματάρχης Γκάι, σκοτώθηκε το 1936 στη διάρκεια μιας ένοπλης αναμέτρησης με την αστυνομία. Ο συνταγματάρχης Κοσμοντεμιάνσκι που «είχε επιχειρήσει μια ηρωική αλλά πρώιμη απόπειρα ανατροπής της ολιγαρχίας του Στάλιν». Ο αντιστράτηγος Τοντόρσκι, διοικητής της Ακαδημίας Ζουκόφσκι, και ο Σμολένσκι, επίτροπος μεραρχίας, υποδιοικητής της ίδιας Ακαδημίας, υπεύθυνος πολιτικών υποθέσεων.

Στην Ουκρανία, η ομάδα στηρίζεται στον Νικολάι Γκενεράλοφ, που ο Τοκάγεφ συνάντησε το 1931 σε μια παράνομη σύσκεψη στη Μόσχα, και στον Λέντζερ. Και οι δύο συνελήφθησαν στο Ντνιπροπετρόφσκτο 1936.

Η Κάτια Οκμαν, κόρη ενός παλιού μπολσεβίκου που ήρθε σε ρήξη με το Κόμμα στις αρχές της επανάστασης, και η Κλάβα Γεριόμενκ