Author Topic: Ο δρόμος Για Το Αύριο, του Ανδρέα Ανδριανόπουλου  (Read 87 times)

0 Members and 3 Guests are viewing this topic.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Στο Αύριο δεν μπορούμε να πορευθούμε με αντιλήψεις και πολιτικές που αντανακλούν λογικές του χθες. Εντυπωσιάζει πως ακόμα και νέοι άνθρωποι που απεχθάνονται το παλιο έλκονται από συνθήματα και οράματα που στοχεύουν στην διατήρηση και αναπαραγωγή πρακτικών του παρελθόντος. Αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο κινδυνεύουμε από ολική χρεοκοπία, όχι μόνο οικονομικη άλλα συνάμα εθνική και κοινωνική. Η διαδρομή όμως αντιστροφης της πορείας παρακμής που ακολουθούμε δεν θα είναι εύκολη.

Διότι δεν αρκεί να αλλάξουμε μόνο πολιτικές. Χρειάζεται να αγκαλιάσουμε διαφορετικές αξίες, τρόπους σκέψης και αντιλήψεις. Οι αντιστάσεις από τους πιο αντιδραστικά συντηρητικούς κύκλους της κοινωνίας μας θα είναι μανιώδεις. Και μάλιστα με συνθήματα αγωνιστικά, πως δήθεν υπεραμύνονται κατακτήσεων προοδευτικών, ανθρωπιστικών και φιλολαικών. Η μάχη θα είναι δύσκολη. Άλλα είναι ανάγκη να κερδηθεί. Αν πρόκειται να έχουμε μέλλον σαν μια κοινωνία αυτόνομη, πετυχημένη κι αισιόδοξη. Κι όχι αποτελματωμένη, δεμένη με αλυσίδες σε αδιέξοδα, σκοτεινές προοπτικές, κακομοιριά και δυστυχία.

Κοινωνική συνοχή και ολοκλήρωση

Η πορεία ανάκαμψης οφείλει να αρχίσει από την κατοχύρωση της κοινωνικής μας ταυτότητας και συνοχής. Η αποβλακωμένη και παθητική αντιμετώπιση της ροής χιλιάδων μεταναστών, που είναι από τα πράγματα αδύνατον να ενσωματωθούν στον εθνικό μας ιστό, πρέπει να αναχαιτισθεί. Και μάλιστα να αντιστραφεί. Η ατομική βόμβα που επωάζεται στα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να αφεθεί ανεξέλεγκτα να εκραγεί. Η χώρα δεν έχει αναγκη, ιδιαίτερα τώρα με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα, από πληθυσμιακές ενέσεις από το εξωτερικό. Και μάλιστα απρογραμμάτιστες, ανεξέλεγκτες και, στην περίπτωση των μουσουλμάνων, ανατρεπτικές. Ουδέποτε η χώρα είχε αποικίες – για να πληρώνει τώρα το τίμημα παρελθόντων αμαρτιών. Ούτε και ποτέ προσκάλεσε ξένους πληθυσμούς στο έδαφος της. Δεν έχει ευθύνη για τις εμφύλιες ένδο - θρησκευτικές (και άλλες) συγκρούσεις άλλων λαών ούτε και έχει την αρμοδιότητα για την επίλυση τους. Εξυπακούεται πως είναι σκέτος παραλογισμός η καλλιέργεια κλίματος εθνικής ευθύνης για την αδυναμία προστασίας, φροντίδας η και οργανωμένης υποδοχής μερικών εκατοντάδων χιλιάδων φυγάδων από άλλες χώρες, που άξαφνα αποφάσισαν να ξεχυθούν προς τα μέρη μας. Δεν έχουμε ούτε ευθύνη άλλα ούτε και υποχρέωση να μπούμε στην διαδικασία άκριτης υποδοχής τους, δίχως να υπολογίζουμε τις μακροχρόνιες συνέπειες για την δική μας κοινωνία. Είναι παράλογο ο διάλογος, με ευθύνη κυρίως της Ευρώπης, να επικεντρώνεται στο πως θα τους δεχθούμε και θα τους χειριστούμε, κι όχι στο ποιες θα 'ναι οι συνέπειες για τις δικές μας χώρες. Όπως ξεπερνά και τα όρια της λογικής η δοκιμαζόμενη οικονομικά Ευρώπη άλλα και η εξαθλιωμένη Ελλάδα να υποβάλλονται σε βαρύτατες απρόβλεπτες δαπάνες για την φροντίδα, επιθετικών μάλιστα στις απαιτήσεις τους, προσφύγων – φυγάδων – μεταναστών.

Τα εθνικά μας σύνορα οφείλουν να είναι απαραβιαστα. Είτε το θέλουν οι ευρωπαίοι, η και οι οποιοι άλλοι, είτε όχι. Δεν έχουμε υποχρέωση οργάνωσης επιχειρήσεων αναζήτησης και διάσωσης για όποιον αυθαίρετα αποφασίζει να εισβάλει στα εθνικά μας εδάφη. Πλοία γεμάτα καταγεγραμμένους μετανάστες θα μπορούν να τους επιστρέφουν στην Τουρκία. Κι
όχι να τους αποβιβαζουν στον Πειραιά! Κι αν μιλάμε για ανθρωπισμο, αυτόν να τον δείξουν πρώτοι απέναντι στους ομοεθνείς τους (Συριους) η ομοθρησκους τους (μουσουλμάνους) οι γειτονικές εύπορες Αραβικές χώρες (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Εμιράτα κλπ) κι όχι η μαστιζομενη από την οικονομική κρίση Ελλάδα. Όλα αυτά δεν είναι δείγματα ρατσισμού. Είναι δεδομένα προερχόμενα από την ανάγκη εθνικής επιβίωσης απεναντι στον κατακλυσμό πληθυσμιακών κυμάτων εντελως διαφορετικών αξιακων αρχών. Που βαθμιαία θα οδηγήσουν σε εντάσεις και σε ανατροπη ολοκληρου του συστήματος κοινωνικών ιεραρχησεων πάνω στο οποιο είναι οικοδομημενη η κοινωνια μας.

Αντιστροφη πολιτικο- κοινωνικών αντιλήψεων

Είναι αδύνατον επίσης να επιβιώσουμε σαν κοινωνια αν δεν αναθεωρήσουμε κάποιες αντιλήψεις, εμπεδωμενες βαθιά στην ψυχή μας από τις συνταρακτικές συνέπειες της μεταπολεμικής εμφύλιας διαμάχης. Οι αρχές και οι ιδέες της Αριστεράς – κατάλοιπα μιας εποχής φορτωμενης ενοχές για τις παράλογες διώξεις οπαδών της μετα την ληξη του εμφυλιου πολεμου – δεν είναι δυνατόν να κυριαρχούν ακόμη στο πνευματικο στερέωμα της χώρας. Απόψεις που δεν έχουν πλέον τίποτα απολύτως να συνεισφέρουν στο κοινωνικο μας αύριο και που έχουν διεθνώς πλέον διασυρθει και εγκαταλειφθεί είναι αδύνατον μονάχα σ’ αυτή την χώρα να λογίζονται προχωρημένες, προοδευτικές και ‘καινούργιες’. Μια κοινωνια που κυριαρχείται από αντιλήψεις στερημενες προοπτικής είναι μια κοινωνια δίχως δυναμισμο, βαλτωμένη στα αδιέξοδα της παρακμής, πλημμυρισμένη από παράσιτα που τρέφονται απο το τυμπανισμενο της πτώμα. Μια τέτοια κοινωνια δεν έχει αύριο. Και τέτοια έχει γίνει σημερα η Ελλάδα.

Είναι ανάγκη να διατυμπανισθει προς κάθε κατεύθυνση πως η Αριστερά εκφράζει την αποτυχία του χθες και σε καμία περιπτωση την αισιοδοξία του αύριο. Δεν είναι οι πρακτικές της προτάσεις και επιλογές μόνο που είναι αποτυχημένες. Είναι και οι θεωρητικές της εξαγγελίες που είναι λάθος και αναπόφευκτα οδηγούν στην καταστροφή. Τίποτα από όσα λέει δεν προοιωνιζουν πρόοδο, ανάπτυξη και ευημερία. Ακόμα και ο πολιτικος της φιλελευθερισμός είναι ψευδεπίγραφος. Γιατι η εφαρμογή των εξαγγελιών του οδηγεί σε αυταρχισμο, αυθαιρεσια και καταπιεση. Τα ντουλάπια της ιστορίας είναι πλέον γεμάτα με τις αντιλήψεις και τους οραματισμούς της Αριστεράς. Μονάχα στην Ελλάδα την βρίσκει κανείς ακόμη στις προθήκες.

Θεμέλιο του θεωρητικού οικοδομήματος των αριστερών δοξασιών είναι η επιδίωξη της ισότητας. Θυσιάζοντας οποια άλλη αξια. Με βασικότερη αυτήν της ελευθερίας. Η εξασφάλιση όμως ισότητας αποτελέσματος –σε αντίθεση με αυτήν των ευκαιριών – κατ’ ανάγκη οδηγεί στον περιορισμο η κατάργηση ελευθεριών. Διότι προϋποθέτει εξαναγκασμό. Είτε για την αφαίρεση ατομικού εισοδήματος - στο όνομα εξασφάλισης καποιου απροσδιόριστο γενικου καλου – είτε στον περιορισμο της ελευθερίας του επιχειρείν (μέσα από άπειρους κανονισμους και ρυθμίσεις για την λειτουργία των αγορών) είτε σε επεμβάσεις στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας (με φορολογησεις, ελέγχους μορφής και χρήσης, με περιορισμούς μεταβίβασης η αξιοποιησης και αφαιρέσεις) . Γενικά η ελευθερια περιορίζεται δίχως δεύτερη σκέψη, ενω η ισοτητα σχεδόν ποτε δεν υλοποιείται. Από την στιγμή που το κράτος (ένα σύστημα κεντρικών εξαναγκασμων, δηλαδή) αρχίζει κυριαρχικά να παρεμβαίνει και να επεκτείνεται, ο δρόμος προς την υποδούλωση για τους πολίτες ανοίγει απειλητικά διάπλατα. Μια κοινωνική πραγματικότητα δεν μένει ποτε σταθερή και ακίνητη. Ο δρόμος όμως προς τις δραστικές, περιοριστικά καταναγκαστικες, μεταβολές βαθμιαία παίρνει σάρκα και οστά. Η ελευθερια κινδυνεύει άμεσα από την επεκτεινόμενη αυταρχικη και ουσιαστικά ανεξελεγκτη κρατική παρέμβαση.

Η Φορολογία γίνεται κλοπή

Η φορολογική πολιτικη θεσπίσθηκε σαν οικονομική κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους για την παροχή φυσικής προστασίας των πολιτών του και της εξασφάλισης της ατομικής τους ιδιοκτησίας και των οικονομικών τους δράσεων από έξωθεν κακόβουλες η εγκληματικές παρεμβάσεις. Με τα χρονια όμως, και με την επιρροή των ιδεών της Αριστεράς, μεταμορφώθηκε σε εργαλειο κοινωνικής μηχανικής – εξασφάλισης δηλαδή αναδιανομής εισοδημάτων, επιβολής οικονομικής ισότητας και αναδιαμόρφωσης της κοινωνίας σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιταγές της εκάστοτε πλειοψηφίας. Η Αριστερά επεβαλε αυτή η αναδιανομη να οδηγεί την κοινωνια σε ισοτητα προς τα κάτω. Κι όχι σε δυναμική κίνηση προς τα εμπρός, με προοπτική την εξασφαλιση ευημερίας μέσω της δημιουργίας πλούτου και της ώθησης όλης της κοινωνίας προς τα επάνω. Το τελευταίο μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσα από την λειτουργία των μηχανισμών της ελεύθερης αγοράς και το κίνητρο του ατομικού κέρδους που καθοδηγεί τους πολίτες σε περισσότερη ατομικη ευθύνη και σκληρότερη εργασία.

Η αλληλουχία των σχετικών εξελίξεων ξεπερνά κάθε ανοχή λογικής. Το κράτος, με πρωτοβουλία των κομματικών κονκλαβιων που το έχουν κυριεύσει, μεγαλώνει τις δραστηριότητες του και διογκωνει τα πλοκάμια και το μέγεθος του – με στόχο βέβαια βασικά τον διορισμο κομματικών στρατών κι εξασφαλιση της συντήρησης τους. Αυτή όμως η επέκταση δεν μπορει οικονομικά να συντηρηθει. Επιλέγεται λοιπόν η πολιτικη του δανεισμού. Εισρέουν χρήματα για δημόσια καταναλωση και εξασφαλιση παροχών με στόχο την εξαγορά ψήφων. Όλες αυτές οι δραστηριότητες ουδεμία οικονομική ωφελεια δεν έχουν για το δημοσιο. Το πράγμα ξεπερνά τα οποια λογικα ορια και το κρατος οδηγείται σε χρεοκοπία. Για λύτρωση οι δημόσιες αρχές καταφευγουν σε μνημόνια που ουσιαστικά καταλήγουν στον ίδιο, όπως αρχικά, αντικειμενικο στοχο. Δηλαδή, τον καινουργιο εκτεταμένο δανεισμο. Μόνο που τώρα οι πιστωτές είναι υποψιασμένοι. Κι απαιτούν μέτρα που δείχνουν πως υπάρχει κάποια εξασφαλιση για τα χρηματα που ξοδευουν. Οι Ελληνικές αρχές κάνοντας τον ανύποπτο αποφεύγουν να ακουμπήσουν στην ουσια τα τεράστια και πολυεξοδα πλοκάμια του μεγαλου κράτους. Κι οδηγουνται σε βαρια φορολογια, όπως και σε άδικες περικοπές μισθών και συντάξεων, για να συντηρήσουν το πελατειακο τους κράτος. Κι όλοι μαζί έχουν το θράσος να αποκαλουν την ασθενεια, αλλα και την ομοιοπαθητική θεραπεία, σαν νεοφιλελευθερισμο!! Για να μη χαλασει προφανως η σουπα των αριστεροστροφων ιδεών που οδήγησε τα πραγματα στα σημερινα αδιεξοδα.

Δεν αποτελεί λοιπόν κλοπή η ληστρική επιδρομή στα ατομικά εισοδήματα και στις περιουσίες για την συντηρηση των μηχανισμών αναπαραγωγης του πελατειακού κράτους; Ο λαός όμως σιωπηρά το ανεχεται. Γιατί εχει εθισθει να δέχεται την ιδεολογικη αμετροεπεια και την πολιτικη μπαρουφα. Κι επειδή αγοράζει την ψευδολογια πως όλα αυτά αποτελουν κοινωνική πολιτικη που δήθεν φροντίζει τους αδύναμους κακοπασχοντες.

Υπάρχει όμως κι αλλη πτυχή στο ζήτημα. Κοντά σε κοσμο που υποφέρει και έχει ανάγκη βοηθειας παρεισφρηουν χιλιάδες παράσιτα που σιτίζονται από τον δημοσιο τομέα. Με διάφορες ιδιότητες. Από επιτήδειοι κομματικοί μεχρι προμηθευτές, εργολαβοι και αλλοι πελάτες του κράτους. Κι αυτό το μειγμα αριστερόστροφης ιδεοληψίας και γυμνής πολιτικής αχρειοτητας εμφανίζεται σαν εν δυναμει ‘αναπτυξιακη’ πολιτικη που θα οδηγησει υποτίθεται τον τοπο μακριά από την τωρινή τραγωδία.

Για να υπάρξει σωτηρια πρέπει να ξαναπιστεψουμε στο ατομο και τις δυνατότητες του. Να αποδώσουμε υπευθυνοτητα στον πολίτη σε σχέση με τις πράξεις του και τις συνέπειες τους. Απαλλαγμένος από την μεγάλη συμμετοχή του κράτους στις οικονομικές του προσπάθειες να αφεθεί ελεύθερος να πειραματισθει, να προσπαθήσει, να δημιουργήσει. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός, ο σεβασμός της αξιοκρατίας και η απομακρυνση του δημοσιου από κάθε ανάμιξη στην επιχειρηματική δράστηριοτητα θα δώσει στην κοινωνια τον δυναμισμο και την πειθαρχία που σήμερα της λείπει. Ο μικρός δημόσιος τομέας όχι μόνο θα απαλλάξει την οικονομία και την κοινωνια από τον βραχνά του γραφειοκρατικού εναγκαλισμου, άλλα θα δώσει την ευχέρεια στην κυβέρνηση να περικόψει και την φορολογία. Απαλλαγμένη από τις δυο αυτές ανασταλτικες δυνάμεις – μεγάλους φόρους και ασφυκτική γραφειοκρατία – η οικονομία θα αναπνεύσει και θα γίνει εξαιρετικά ελκυστική για επενδύσεις – ξένες και ντόπιες – άλλα και για ένα ξεκίνημα καινοτομικών πειραματισμών και δυναμικων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών.
Αφήγημα Ελευθερίας

Με κύριο άξονα θεώρησης τον απόλυτο σεβασμό της ελευθερίας και την ελαχιστοποίηση των παρεμβάσεων του κράτους – με την ουσιαστική εξαίρεση στον τομέα του ελεύθερου ανταγωνισμού και της κοινωνικής προστασίας των αποδεδειγμένα αδύνατων που χρειάζονται πραγματική φροντίδα – ένα καινούργιο δυναμικό αφήγημα είναι απαραίτητο για την κοινωνία μας. Ώστε να γεμίσουν αισιοδοξία οι μαυρισμένες μας ψυχές και να φορτωθούν με ιδέες και σχέδια οι σκέψεις και οι οραματισμός μας. Ένας νέος κόσμος πρέπει να ανατείλει που να πιστεύει στον εαυτό του και που να απαιτεί από το κράτος να κάτσει στη γωνία και να τον αφήσει ελεύθερα να δημιουργήσει.

Κριτήριο κάθε επιλογής θα πρέπει να είναι η συμβατότητα της με την ελευθερία. Το ερώτημα μπροστά σε κάθε πρόβλημα δεν θα πρέπει να είναι ‘τι πρέπει να κάνουμε για να το λυσουμε’. Άλλα ‘αν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί δίχως την ανάμιξη του δημόσιου. Κάθε επιλογή και πρωτοβουλία, αν ρητώς από τον νόμο δεν απαγορεύεται, θα πρέπει να επιτρέπεται. Η λογική του ‘δεν προβλέπεται από τον νόμο’ οφείλει να διαγραφεί από το πολιτικό λεξικό. Οι νόμοι υπάρχουν για να διευθετούν διάφορες και να διευκολύνουν τους πολίτες. Όχι για να ασκούν καταπιεση και να κραδαίνονται σαν στοιχεία φοβικού καταναγκασμού. Η κοινωνια οφείλει να είναι ανοιχτη και φιλική προς τους πολίτες. Κι όχι περιφραγμένο μαντρι που υποχρεωνει όσους βρίσκονται μέσα σε ομοιογένεια, θυσίες κ

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Κριτήριο κάθε επιλογής θα πρέπει να είναι η συμβατότητα της με την ελευθερία. Το ερώτημα μπροστά σε κάθε πρόβλημα δεν θα πρέπει να είναι ‘τι πρέπει να κάνουμε για να το λυσουμε’. Άλλα ‘αν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί δίχως την ανάμιξη του δημόσιου. Κάθε επιλογή και πρωτοβουλία, αν ρητώς από τον νόμο δεν απαγορεύεται, θα πρέπει να επιτρέπεται. Η λογική του ‘δεν προβλέπεται από τον νόμο’ οφείλει να διαγραφεί από το πολιτικό λεξικό. Οι νόμοι υπάρχουν για να διευθετούν διάφορες και να διευκολύνουν τους πολίτες. Όχι για να ασκούν καταπιεση και να κραδαίνονται σαν στοιχεία φοβικού καταναγκασμού. Η κοινωνια οφείλει να είναι ανοιχτη και φιλική προς τους πολίτες. Κι όχι περιφραγμένο μαντρι που υποχρεωνει όσους βρίσκονται μέσα σε ομοιογένεια, θυσίες και οικονομική παθητικότητα.

Η ελευθερία θα πρέπει να διαπερνά κάθε σκέψη, πολιτική η διακήρυξη. Δίχως προϋποθέσεις, όρους και προτεραιότητες. Η ευτυχια και η απόλαυση της θα πρέπει να είναι αντικειμενικός στόχος. Με τους πολίτες ελεύθερους κα ικανούς να την επιδιώξουν και να την πετύχουν. Δίχως την διαμεσολάβηση του κράτους και την υποχρεωτική παρακολούθηση των δικών του προτεραιοτήτων. Έτσι θα πάμε μπροστά. Με αισιοδοξία, δυναμισμο κι αποφασιστικότητα. Για ένα αύριο που πραγματικά θα μας αξίζει.
Πηγή: Μπλε Μήλο




Σχόλιο:
Από μικρός άκουγα ότι η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός εξισώνουν προς τα κάτω αλλά θεωρούσα αυτό το επιχείρημα, αν και επαληθευόμενο από την πραγματικότητα, αβάσιμο, ατεκμηρίωτο. Έλεγα από μέσα μου "όντως οι μάζες ψηφίζουν και στηρίζουν το κακό, αλλά αν άλλαζαν τα μυαλά τους θα ψήφιζαν σωστά. Την ίδια σκέψη εκφράζουν και διάφοροι Χριστιανοί περί δημοκρατίας..." και συμφωνούσα μόνο εξωτερικά με αυτό το επιχείρημα.

Δεν χρειάζεται όμως πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς οτι είναι και θεωρητικά σωστό πέραν από ιστορικά σωστό. Πάντα η δημοκρατία θα διώκει την αριστεία και θα κλαδεύει όσα σπαρτά εξέχουν πιο ψηλά από τα υπόλοιπα ακριβώς γιατί βρίσκεται προς το συμφέρον όλων των υπολοίπων μελών της κοινωνίας να το κάνουν αυτό. Οι άνθρωποι γεννιούνται άνισοι, άλλοι γεννιούνται έξυπνοι και πολυμήχανοι, άλλοι βλάκες και νωθροί, με αποτέλεσμα να απλώνονται πάνω σε μια συνεχή κλίμακα στης οποίας το ένα άκρο να είναι οι βλάκες και στο άλλο άκρο να είναι οι έξυπνοι. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και σε μια πληθώρα άλλων τομέων, όπως είναι και η ομορφιά (και για την οποία ο L.P Hartley έχει γράψει ένα φιλελεύθερο δυστοπικό μυθιστόρημα). Πάντα, εφόσον οι άνθρωποι διαφέρουν, θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα διεφέρουν θετικά. Δηλαδή θα υπάρχει π.χ. ένα 10% πιο όμορφων και ένα 10% πιο έξυπνων ανθρώπων. Μελέτες μάλιστα έχουν δείξει πως αυτά τα δυο χαρακτηριστικά συσχετίζονται.

Το να έχεις γεννηθεί ή, για όσους δεν πιστεύουν στη δύναμη της κληρονομικότητας, να είσαι (κατά κάποιον μη κληρονομικό τρόπο) μη ικανός να ανταγωνιστείς αυτά τα άτομα, είναι δυσβάσταχτο και σε φέρνει αντιμέτωπο με δυσκολίες στη ζωή σου. Η δημοκρατία, στην ουσία της, αυτό που κάνει είναι να δίνει στα άτομα που βρίσκονται χαμηλά τη δυνατότητα να γδάρουν κυριολεκτικά τα άτομα που βρίσκονται ψηλά. Έτσι, αντί να χρειάζεται κάποιος να εργαστεί, να ανταγωνιστεί, να προοδεύσει για να φτάσει τους αποδεδειγμένα ικανούς, το μόνο που χρειάζεται να κάνει, υπό το εναλλακτικό πεδίο δημοκρατικής του δράσης, είναι να ψηφίσει για τον εαυτό του την περιουσία των άλλων. Και πάντα οι ψηλά θα είναι λίγοι και οι χαμηλά πολλοί - είναι θέμα απλών μαθηματικών. Όσο αυστηρότερα και σοβαρότερα κριτήρια διαλέγουμε για τον ορισμό της ομορφιάς ή του πλούτου, τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα κρίνονται άσχημοι ή φτωχοί σε σχέση με εκείνους που θα κρίνονται όμορφοι και πλούσιοι.

Ο λόγος για τον οποίο πάντα θα ψηφίζουν οι χαμηλά να χτυπήσουν όσους βρίσκονται ψηλά είναι επειδή αυτό εξυπηρετεί το συμφέρον τους και θα το κάνουν αυτό, όχι εργαζόμενοι, αλλά κλέβοντας με την ψήφο τους την περιουσία (ή όπως στο μυθιστόρημα την ομορφιά) των όσων βρίσκονται ψηλά, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο από το να χτίσουν μια περιουσία από μόνοι τους. Για λόγους ατομικού συμφέροντος, σύγκρισης κόστους-οφέλους, όσο επιτρέπεται η κλοπή που λέγεται αναδιανομή, πάντα οι χαμηλά θα κλέβουν την περιουσία των ψηλά.

Για αυτόν τον λόγο η δημοκρατία, ως σύστημα, είναι αντίθετη προς τον καπιταλισμό, γιατί στον βαθμό που αυτή εφαρμόζεται, κλοπή, δηλαδή το αντίθετο της ατομικής ιδιοκτησίας, λαμβάνει χώρα. Όσο λοιπόν ο πλούτος είναι αντικείμενο που μπορεί να το αρπάξουν απλά με την ψήφο τους τα άτομα της κοινωνίας, η κοινωνία καταρρέει, γιατί έτσι ο πλούτος καταναλώνεται, τα κίνητρα για παραγωγή φθίνουν και η κοινωνία παύει να είναι παραγωγική (καπιταλιστική) και γίνεται ξανά τροφοσυλλεκτική, πρωτόγονη, κολλεκτιβιστική.

Δυο ενστάσεις ακούγονται συχνά σε όλα αυτά. Η πρώτη έχει να κάνει με το υποτιθέμενο σενάριο τα άτομα να δείξουν "υπεύθυνο" χαρακτήρα και να σεβαστούν, δια της ψήφου τους, την ατομική ιδιοκτησία των ικανότερων. Ο λόγος που αυτό δεν ευσταθεί είναι ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά, από απόψεως ανάλυσης κόστους-οφέλους, δεν είναι "υπεύθυνη" ή "ευγενική" ή "πολιτισμένη", αλλά αλτρουιστική. Δηλαδή, όταν ένα άτομο επιλέγει να μην αρπάξει την περιουσία ενός άλλου ικανότερου ατόμου, όταν μπορεί χωρίς κανέναν κίνδυνο να κάνει κάτι τέτοιο, τότε επιλέγει να μειώσει τις πιθανότητες επιβίωσής του και διαιώνισης των γονιδίων του έναντι των πιθανοτήτων επιβίωσης και διαιώνισης των γονιδίων ενός άλλου ατόμου. Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, στο βιβλίο του Το Εγωιστικό Γονίδιο, όμως, έχει αποδείξει ότι αυτό το είδος συμπεριφοράς δεν μπορεί να επικρατήσει σε μια κοινωνία. Γιατί, ακόμα και μια κοινωνία να αποτελείται από απόλυτους αλτρουιστές, μόλις μπει σε αυτήν την κοινωνία ένα άτομο που να μην είναι αλτρουιστής αλλά να είναι εγωιστής, τότε αυτό το άτομο, στην ουσία είναι το μόνο που επιλέγει να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσής και πολλαπλασιασμού του σε βάρος των άλλων, με όλα τα άλλα άτομα, απλά να το ανέχονται αυτό και να το υποστηρίζουν. Κατά προέκταση, το τελικό αποτέλεσμα πάντα θα είναι μια κοινωνία εγωιστών και όχι αλτρουιστών και, κατ'αντιστοιχία, το αποτέλεσμα μιας δημοκρατίας θα είναι, πάντα, η αναδιανεμητική καταστροφή της αριστείας, οποιουδήποτε είδους, προς όφελος της λιγότερο ικανής πλειοψηφίας.

Μια δεύτερη ένσταση που μπορεί να υπάρξει είναι ότι τα σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα μπορεί να έχουν, και έχουν, συνταγματικές ρήτρες προστασίας της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό αληθεύει, αλλά σε ό,τι αφορά τις ρήτρες αυτές καθεατές, η ύπαρξή τους είναι περιορισμός της δημοκρατίας, όχι κάποιου είδους συμπλήρωση ή εγγενές συστατικό της. Δημοκρατία δεν είναι να σέβεσαι την ατομική ιδιοκτησία ενός ανθρώπου, αλλά να έχεις το δικαιώμα να του την αρπάξεις και να ψηφίσεις ποιος ακριβώς θα την νοσφιστεί. Φανταστείτε, για παράδειγμα, έναν κόσμο στον οποίο τα πάντα θα ήταν ατομική ιδιοκτησία, υπό την έννοια της ατομικής κυριαρχίας-ελέγχου ενός εκάστου στην ιδιοκτησία του. Στον βαθμό που τα άτομα είναι απόλυτοι κυρίαρχοι στην ιδιοκτησία τους, δηλαδή όσο όλες οι αποφάσεις που παίρνονται για κάθε τι που υπάρχει μέσα σε μια κοινωνία εκπηγάζουν αποκλειστικά από τον εκάστοτε ιδιοκτήτη, τόσο περισσότερο εκπαραθυρώνεται κάθε προοπτική ύπαρξης δημοκρατίας. Συνεπώς, η δημοκρατία χρειάζεται τη λεγόμενη "συλλογική" ιδιοκτησία για να λειτουργήσει, και η "συλλογική" ιδιοκτησία είναι πλούτος ο οποίος αντλείται και συντηρείται από τη φορολογία. Χωρίς αυτή, παύει να υπάρχει "συλλογική" ιδιοκτησία και έτσι παύει να υπάρχει δημοκρατία.


Φυσικά αυτό που υπάρχει στις μέρες μας είναι ένας συνδυασμός κρατικής και ατομικής ιδιοκτησίας. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι αυτή η συγκεκριμένη αναλογία εκφράζει το πνεύμα της δημοκρατίας, διότι, καθότι το ένα της μέρος υπόκειται στη δημοκρατία και μπορεί να συνυπάρξει μαζί της, το άλλο μέρος, η ατομική ιδιοκτησία, στον βαθμό που είναι αληθινή και γνήσια και ταυτίζεται με την απόλυτη κυριαρχία του ιδιοκτήτη στην περιουσία του, αποκλείει κάθε δημοκρατική διαδικασία, λειτουργεί ως περιορισμός, ως εμπόδιο, ως όριο απέναντι στην εξάπλωση της δημοκρατίας.

Στον πυρήνα της σκέψης αυτού του νέου αφηγήματος λοιπόν που χρειάζεται για την επικράτηση του καπιταλισμού, της ατομικής ιδιοκτησίας, της κατάργησης του Κράτους και της πλήρους απελευθέρωσης του ανταγωνισμού, πρέπει να βρίσκεται και μια θεμελιακή αμφισβήτηση της ιερών αγελάδων του σήμερα, όπως η δημοκρατία.

Σίγουρα οι ενστάσεις του σχετικά με τον πολυφυλετισμό-πολυπολιτισμό και άλλα παρεμφερή ζητήματα, που φαντάζομαι θα τον ξενίζουν, όπως ξενίζουν την πλειοψηφία των φιλελεύθερων ανδρών του σήμερα, είναι δικαιολογημένες. Αλλά περισσότερο σημαντική, πιστεύω, είναι η επανεξέταση της σχέσης ατομικής ιδιοκτησίας και δημοκρατίας. Εάν είναι να επικρατήσει ο φιλελευθερισμός στο αύριο, αυτό είναι το πιο καυτό ζήτημα με το οποίο ο φιλελεύθερος στοχαστής πρέπει να καταπιαστεί. Η δημοκρατία πρέπει να απομυθοποιηθεί και να περιοριστεί, παράλληλα με τη θωράκιση και επέκταση της ατομικής ιδιοκτησίας.

mistermax

  • Marshal of the Soviet Union
  • ***********
  • Posts: 3917
  • Φήμη -17
    • View Profile
Ξεχασες μια πρόταση:

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά

 
Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης.

mistermax

  • Marshal of the Soviet Union
  • ***********
  • Posts: 3917
  • Φήμη -17
    • View Profile
Ξεχασες μια πρόταση:

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά

Παραξενο που δεν την εκανες copy και την πιο πανω προταση. Παντως νομιζω ο κοπροσιτος κρατικοδιαιτος φιλοσοφος ειχε κατέβει και με το πασοκ του γαπ αν δεν κανω λάθος, παρέα με τον άλλο διοσκουρο του αναρχοκαπιταλισμου, τον μάνο.  :D
Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Πουθενά δεν λέει στο κείμενο του Μπλε Μήλου για τον βίο και την πολιτεία του, ούτε καν στο προφίλ του. Το γεγονός ότι έκανε αυτά που έκανε οφείλεται στο ότι είναι δημοκράτης και πιστεύει μπορεί να αλλάξει το σύστημα εκ των έσω. Επομένως η κριτική μου προς τη δημοκρατία είναι σωστή.

Somalian Pirate

  • Kapitan
  • ***
  • Posts: 485
  • Φήμη -2
  • Gender: Male
  • 卐νικωλάκης卐
  • Location: ₪Hagii Anargiri₪
    • View Profile
    • Πρεζα Τιβί
Σχόλιο:
Από μικρός άκουγα ότι η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός εξισώνουν προς τα κάτω αλλά θεωρούσα αυτό το επιχείρημα, αν και επαληθευόμενο από την πραγματικότητα, αβάσιμο, ατεκμηρίωτο. Έλεγα από μέσα μου "όντως οι μάζες ψηφίζουν και στηρίζουν το κακό, αλλά αν άλλαζαν τα μυαλά τους θα ψήφιζαν σωστά. Την ίδια σκέψη εκφράζουν και διάφοροι Χριστιανοί περί δημοκρατίας..." και συμφωνούσα μόνο εξωτερικά με αυτό το επιχείρημα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, εσύ τα είχες έτοιμα αυτά και τα άκουγες ανέκαθεν από το περιβάλλον σου. Εγώ προέρχομαι από τη σοσιαλδημοκρατική χαβούζα που προάγει την ηθική του δούλου. Εγώ μάλλον κατανοώ τι εστί σοσιαλισμός σε ψυχολογικό επίπεδο καλύτερα από σένα. Πολέμησα και πολεμώ ακόμα τους εθελοντικούς ραγιάδες. Είναι επιλογή το να μη γίνεις υπάνθρωπος. Όσες παπαριές και αν ειπωθούν για το IQ, το θέμα δεν είναι η νοημοσύνη ή η υπολογιστική ισχύς, αλλά οι πεποιθήσεις. Ένας βλαξ μπορεί να έχει σωστές πεποιθήσεις. Πολλοί είναι οι «ευφυείς» που μας υποβαθμίζουν διαρκώς την ποιότητα ζωής.

Σίγουρα το έχεις διαβάσει, αλλά αξίζει πάντα μία επανεξέτασι το μανιφέστο του Ted Kaczynski και κυρίως το σημείο περί αριστερισμού. Εκεί κρύβεται η αλήθεια για το βόθρο της αριστερής κοσμοθεωρίας. Και, δυστυχώς δια τους εθνικιστάς, ο εθνικισμός είναι απλά μία υποκατηγορία αυτής της κοσμοθεωρίας.
« Last Edit: November 08, 2015, 01:11:06 pm by Somalian Pirate »
το κοινωνικο-πολιτικο προτσες που χαρακτηρίζει το βαθύτερο διαλεκτικό προτσες ωθεί τις μάζες σε παγκόσμια επανάστασι. Τα λόγια δεν έχουν καμία αξία. Η ηθική, η ιδιοκτησία, και η αίσθηση του εγώ είναι αστικά κατασκευάσματα. Αν σε σταματά κάποιος από το να του πάρεις κάτι, σκότωσέ τον: Είναι εγκληματική η ύπαρξη ατομικής συνειδήσεως, κατασκευάσματος της μπουρζουαζίας, σε μία επαναστατημένη κοινωνία. Είναι κύτταρο ενός μεγάλου οργανισμού. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι, αλλά να ΔΡΑΣ. Ζητούμε να καταργηθεί κάθε φιλοσοφική προσέγγιση από τον επαναστατικό αγώνα και η πάλη να γίνει αδίστακτη, ανελέητη και καταστροφική για κάθε ατομιστή αστό. Ζήτω η ολοκληρωτική νίκη.

mistermax

  • Marshal of the Soviet Union
  • ***********
  • Posts: 3917
  • Φήμη -17
    • View Profile
Πουθενά δεν λέει στο κείμενο του Μπλε Μήλου για τον βίο και την πολιτεία του, ούτε καν στο προφίλ του. Το γεγονός ότι έκανε αυτά που έκανε οφείλεται στο ότι είναι δημοκράτης και πιστεύει μπορεί να αλλάξει το σύστημα εκ των έσω. Επομένως η κριτική μου προς τη δημοκρατία είναι σωστή.

οταν γκουγκλαρα ενα κομματι του κειμενου για να βρω πηγη, με εβγαλε στο νιουζ247, προφανως το στελνει το κειμενο σε πολλα μπουρδέλα. Εκει εγραφε ενα μινι βιογραφικο, απο ποιες θεσεις περασε ο κρατικοδιαιτος Ανδρ.

Αν θες, μπορεις να του πεις να δημοσιευει και τα κειμενα του κατευθειαν εδω. να ανοιξει λογαριασμο κτλ. 
Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης.