Author Topic: Ο Παθολογικός Ψυχισμός του Κρατικοδίαιτου Παρα`  (Read 130 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Ο Παθολογικός Ψυχισμός του Κρατικοδίαιτου Παρασίτου

Είναι αναντίρρητη αλήθεια πως η ψυχολογική κατάσταση ενός ατόμου βρίσκεται άμεσα συνυφασμένη με τη θέση την οποία έχει και τις λειτουργίες στις οποίες προβαίνει αυτό το άτομο μέσα στην κοινωνία που ζει. Οι λόγοι για τους οποίους το κάθε άτομο βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται αποτελούν μέρος της διαφιλονικίας Φύσης και Ανατροφής (Nature Vs Nurture debate), στην οποία σχεδόν όλοι οι κρατικιστές λαμβάνουν ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ανατροφής, μερικοί δημοκρατες, όπως ο Matt Ridley, υιοθετούν μια περισσότερο διπλωματικά αμφίπλευρη θέση, και εμείς οι βιολογικοί ντετερμινιστές τοποθετούμαστε ρητά υπέρ της Φύσης (όπως αναλύω και τεκμηριώνω ενδελεχώς στο Παράτημα). Μια ψυχική διάγνωση, όμως, μπορεί να λάβει χώρα ανεξάρτητα από τις φιλοσοφικές συζητήσεις περί των πρωταρχικών αιτιών της κοινωνικής θέσης ενός εκάστου. Αξίζει, λοιπόν, την προσοχή μας να ασχοληθούμε με τον τύπο του ατόμου εκείνου το οποίο, υπό την προστασία και την κηδεμονία του σύγχρονου Κράτους, ζει χωρίς να παράγει ή ζει χωρίς να εργάζεται όπως οι συνάνθρωποί του στον παραγωγικό τομέα της κοινωνίας, στον τομέα δηλαδή εκείνον ο οποίος δεν χρειάζεται τη βίαιη “αναδιανομή” του πλούτου για να λειτουργήσει αλλά μπορεί να ικανοποιήσει με την παραγωγική του εργασία τις ζωτικές του ανάγκες, και τις ανάγκες και επιθυμίες όσων τρέφονται από το επιπλέον παραγόμενο προϊόν που παράγει, τη λεγόμενη φορολογία. Είναι επομένως αυτή η ίδια η λειτουργία της φορολογίας, η οποία, με τη χρήση της βίας, παίρνει τον πλούτο από έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, από εδώ και πέρα αποκαλούμενο ως παραγωγό, και τον δίνει προς νομή και αξιοποίηση στον αποδέκτη της, τον υπάλληλο του Κράτους, τον αποδέκτη επιδομάτων και λοιπών προνομίων, από εδώ και πέρα αποκαλούμενο ως παράσιτο, που καθορίζει τις βασικές παραμέτρους και διαφοροποιεί τον ψυχισμό του παραγωγού από από το παράσιτο.

Ποια είναι η ψυχολογική κατάσταση του κρατικοδίαιτου παρασίτου;

Κατωτερότητα και μίσος
Εκείνο το οποίο διαχωρίζει τον άνθρωπο από τους πιθηκόμορφους προγόνους του είναι η δυνατότητα του να παράγει πλούτο, δηλαδή η ικανότητά του να προσθέτει αναγνωρίσιμη αξία μέσω της εργασίας του. Η δυνατότητα αυτή είναι πρωταρχικής σημασίας για την κατανόηση της παραγωγικής ανωτερότητας του ανθρώπου σε σχέση με τα υπόλοιπα πρωτεύοντα και, εν γένει, τα ζώα. Η δυνατότητα παραγωγής πλούτου, δηλαδή αναγνωρίσιμης αξίας, έρχεται ως αντιδιαστολή προς την αντιπαραγωγική τροφοσυλλεκτική ύπαρξη που παρατηρείται σε κατώτερα στάδια της εξέλιξης του ανθρώπου και προσιδιάζει σε πρωτόγονες ή μη ανεπτυγμένες μορφές που απομακρύνονται του αρχετύπου του σύγχρονου ανθρώπου.
Δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο, μέσα σε μια κοινωνία, η ικανότητα ενός ατόμου για παραγωγή να αποτελεί τη βάση μιας ιεραρχικής αξιολόγησης, καθότι τα χαρακτηριστικά ή οι λειτουργίες εκείνες που χαρακτηρίζονται ως παραγωγικές αναγνωρίζονται ως φορείς ενός εξελικτικού πλεονεκτήματος και, αντιστρόφως, η έλλειψη αυτών των χαρακτηριστικών και λειτουργιών λαμβάνει τη θέση γενετικού μειονεκτήματος.
Τέτοιες αξιολογικές κρίσεις είναι φυσικό και αυθόρμητο φαινόμενο να λαμβάνουν χώρα, ιδίως στο επίπεδο της παραγωγικής βάσης. Διαχρονικά και από τη στιγμή που η ανθρωπότητα έχει συνείδηση της ιστορικής της ύπαρξης, σε πλήθος εκφάνσεων της κοινωνικής ζωής, εξυμνείται ο πολυμήχανος παραγωγός, συνήθως άντρας, και, αντιστοίχως, ιδίως δια των γυναικών, λοιδορείται το παράσιτο, ως κάτι το απεχθές και αξιοπεριφρόνητο, ως βάρος στην κοινωνία που επιτάσσει την κοινωνική του απομόνωση.
Όλα αυτά, βεβαίως, δεν μπορεί παρά να τα αντιλαμβάνεται το παράσιτο και δεν μπορεί παρά να τα εκλαμβάνει ως εχθρικές και επιθετικές απόπειρες κατά της ίδιας του της ύπαρξης. Προτού προβεί σε οποιαδήποτε εκλογίκευση και υπεράσπιση του παρασιτισμού του, σε επίπεδο πρωτόλειας ενστικτώδους αντίδρασης, εκλύει άπλετο μίσος προς τον παραγωγό και αυτό το μίσος, ενστικτώδες και υπαρξιακά ασυμβίβαστο όπως θα δούμε στη συνέχεια, αποτελεί τον καθοριστικότερο παράγοντα της συμπεριφοράς του, το θεμέλιο του ψυχισμού του.
Το μίσος προς τον παραγωγό αποτελεί την κινητήριο δύναμη του παρασίτου και αυτό δεν αποφεύγει να το εκφράσει, ιδίως στις πιο αυθόρμητες και ειλικρινείς του στιγμές. Η ιστορία βρίθει από χιλιάδες παραδείγματα καταγραφής του παθιασμένου μίσους με το οποίο τα κρατικιστικά παράσιτα στράφηκαν εναντίον εκείνων των κοινωνικών ομάδων οι οποίες ξεχώρισαν για την ικανότητά τους στην παραγωγή του πλούτου. Ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, που ενεργεί χωρίς τη βοήθεια του Κράτους και κατακτά με τις επιχειρηματικές του αρετές σχετική ευημερία, αποτελεί τον κατεξοχήν στόχο του μίσους των θιασωτών του αναδιανεμητικού παρασιτισμού.
Με απλά λόγια, είναι η παραγωγική κατωτερότητα του παρασίτου που το φέρνει σε μειονεκτική θέση έναντι των παραγωγών και η δριμεία κριτική που δέχεται από αυτούς φέρνει στην επιφάνεια μια πρωτόγονη αντιδραστικότητα εκ μέρους του παρασίτου, που εκφράζεται στο απερίφραστο μίσος το οποίο κατακλύζει την παρασιτική ψυχή και κινητροδοτεί τη συμπεριφορά του παραγωγικά άχρηστου μα συναισθηματικά φορτισμένου παρασίτου.

Εχθρός της Κοινωνίας, Εχθρός του Ανθρώπου
Από την ίδια τη λειτουργιά ενός εκάστου μέσα στην κοινωνία προκύπτουν τα συγκρουόμενα συμφέροντα του παρασίτου και του παραγωγού. Συγκεκριμένα, ακριβώς για τον λόγο ότι το παράσιτο τρέφεται από τον πλούτο που ο παραγωγός παράγει και που με τη βία του Κράτους αρπάζεται από τα χέρια του, αληθεύει ότι η ευημερία και ευτυχία του παρασίτου συνεπάγεται σκλαβιά και δυστυχία για τον παραγωγό, και αντίστοιχα, η ευημερία και ευτυχία του παραγωγού συνεπάγεται τη βιολογική εξαφάνιση (τουλάχιστον ως συμπεριφορά) του παρασίτου.
Η συνειδητοποίηση, εκ μέρους του παρασίτου, του διακριτού κοινωνικού του ρόλου, το εξωθεί σε μια κοινωνική και ανθρωπολογική διαφοροποίηση, ακριβώς για το γεγονός ότι τα συμφέροντα παρασίτου και παραγωγού είναι, από τη φύση τους, ασυμβίβαστα. Αυτή η διαφοροποίηση του παρασίτου συνιστά μια ριζική διαστρέβλωση των ηθικών, κοινωνικών και πνευματικών αξιών τις οποίες ο (εξελιγμένος άνθρωπος και από εδώ και πέρα σκέτο) άνθρωπος ορμέμφυτα ασπάζεται: το παράσιτο λαμβάνει μια διαμετρικά αντίθετη θέση ως προς τον πυρήνα όλων αυτών που συνθέτουν πολιτισμικά τον άνθρωπο.
Εάν οι άνθρωποι ψυχαγωγούνται και προτιμούν συγκεκριμένα άσματα, το παράσιτο αρνείται πως αυτά τα άσματα είναι ωραία και κατάλληλα για ψυχαγωγία. Εάν οι άνθρωποι υιοθετούν συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς, τέχνης και αισθητικής, το παράσιτο απαρνείται αυτά τα πρότυπα και τάσσεται εναντίον τους. Αν οι άνθρωποι αυθόρμητα ασπάζονται συγκεκριμένα πολιτισμικά, πολιτικά και φιλοσοφικά δόγματα, το παράσιτο εναντιώνεται σε αυτά, όχι επειδή πιστεύει πραγματικά στα ακριβώς αντίθετα, αλλά αποκλειστικά και μόνο από βιοτικά αναγκαία αντιδραστική αντίθεση ως προς τον τρόπο ζωής του παραγωγού και τις συνέπειες του.
Έτσι, τα συμπλέγματα κατωτερότητας που παράγουν το φλέγον μίσος του παρασίτου, το παρασέρνουν στην, αναγκαία για την ύπαρξή του, διαστρέβλωση και τον εκφυλισμό κάθε τι ανθρώπινου, στην τεκμηρίωση ενός “αντι-ανθρώπου”, ο οποίος εκφράζει τον βιοψυχισμό του παρασίτου έναντι του παραγωγού.
Έτσι, η διαφοροποίηση της κοινωνικής θέσης, παράγει μια υπαρξιακή διαφοροποίηση, που ερείδεται στην άρνηση και την αντιστροφή των προϋποθέσεων κάθε τι ανθρώπινου. Το παράσιτο, ζώντας σε βάρος του ανθρώπου, υιοθετεί έναν τρόπο σκέψης εκτός του ανθρώπου για να τεκμηριώσει την οντολογική θέση που, εξ ανάγκης, λαμβάνει κατά του ανθρώπου.

Αποξένωση
Κεντρικό ρόλο στα γραπτά όσων υπαλλήλων του Κράτους επιχείρησαν να υπερασπιστούν γραπτώς τον παρασιτικό τρόπο ζωής τους, διαδραματίζει μια αγανάκτηση, περισσότερο εν είδει παραπόνου, για την υποτιθέμενη αποξένωση του ατόμου υπό το σύστημα της παραγωγής. Η τεκμηρίωση αυτής, εάν υπάρχει, είναι μυθολογικού χαρακτήρα, ελλιπέστατη και, σε κάθε περίπτωση, αδυνατεί να λάβει υπόψη της τη σημαντικότατη διαφορά της κοινωνικής θέσης μεταξύ παραγωγών και παρασίτων. Σύμφωνα με τις μυθωδίες τις οποίες πλασάρει η συνομοταξία των παρασίτων, η παραγωγική εργασία και το κοινωνικό σύστημα που αυτή συνεπάγεται αποτελούν την πηγή της αλλοτρίωσης, όμως αυτό το οποίο βλέπουμε και στο οποίο η μίζερη ύπαρξή τους συνηγορεί, είναι το ακριβώς αντίθετο: όσο πιο πολύ αποκομμένος είναι κάποιος από την παραγωγή, τόσο πιο αποξενωμένος είναι από τους συνανθρώπους του. Ό,τι πιο άσχημο και αντικοινωνικό υπάρχει μέσα σε μια κοινωνία, εκφράζεται, όχι εκ μέρους των παραγωγικά εργαζομένων, αλλά εκ μέρους των πασχόντων από συμπλέγματα κατωτερότητας παρασίτων. Καταδεικνύεται εκ τούτου πως η αλλοτρίωση που κεντρίζει τις σκέψεις του παρασίτου, αποτελεί μια υπαρκτική ιδιότητά του ιδίου, η οποία κατατρύχει τη μίζερη και αποκομμένη από την κατεξοχήν κοινωνική αλληλεπίδραση που διέπει την παραγωγή του πλούτου ζωούλα του, την οποία, εις μάτην, επιχειρεί να προβάλλει προς την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι η ίδια η παρασιτική, αντικοινωνική θέση του καταναλωτή φόρων, η πηγή της κοινωνικής του απομόνωσης.
Πολλές φορές, δε, συναντούμε το φαινόμενο της αντιδραστικής υιοθέτησης αισθητικών δογμάτων εκ μέρους των κρατικιστών, ακριβώς και μόνο για τον λόγο ότι αυτά απάδουν των αυθόρμητων προτιμήσεων της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνανθρώπων τους. Παραδείγματα σε αυτό αποτελεί η άκριτη στυλιστική υιοθέτηση θεμάτων που απάδουν από αυτό το οποίο θα αποκαλούσε κάποιος καρδιά της γνήσια λαϊκής/παραδοσιακής αισθητικής, όπως η ηλεκτρονική μουσική, η σατανιστική και μακάβρια θεματολογία της “μέταλ” “μουσικής”, η σεξουαλική ανηθικότητα, ο μιλιταριστικός φετιχισμός, μέχρι και η ξύλινη ρητορική ή ο καταθλιπτικός πεσιμισμός. Τέτοιες ιδέες, για λόγους βιώσιμης αναγκαιότητας, δεν μπορεί να κερδίζουν σημαντικό κομμάτι ενός πληθυσμού μιας παραγωγικής κοινωνίας απλά και μόνο στη βάση της εκλαμβανόμενης αρετής ή αισθητικής τους γοητείας. Ο λόγος της ελκυστικότητάς τους έχει να κάνει με τη συνειδητή αντίδραση προς τα κοινωνικά πρότυπα που αναφύονται σε μια παραγωγική κοινωνία και αποδεικνύεται εύκολα πως το πλήθος των ατόμων που υιοθετεί τέτοιες απόψεις βρίσκεται σε πλήρη αναλογία με τη διάδοση των κρατικιστικών ιδεωδών.

Με την κοινωνική αποξένωση-αλλοτρίωση του παρασίτου ολοκληρώνεται το δράμα της ψυχοπαθολογικής εικόνας. Είναι σαφές πως το παράσιτο, το άτομο το οποίο, όπως έλεγε ο Οπενχάιμερ, επιβιώνει με τα πολιτικά μέσα και όχι με την παραγωγική του εργασία, έχει θέσει εαυτόν εκτός κοινωνίας, σε μια θέση όπου καμία ψυχή δεν αντέχει το ψύχος της αδιέξοδης μοναξιάς, όπου το τελευταίο πράγμα που του έχει μείνει για να ζεσταθεί είναι το χαώδες μίσος και ο φανατισμός της υπονόμευσης του ανθρώπου.

Ενδείξεις της ψυχοπαθολογίας αυτής ποτέ δεν σπανίζουν. Οι πληγές τις οποίες αφήνουν στην ψυχή του παρασίτου όλα τα παραπάνω έχουν συνδέσει την ιστορία του με τον ενδοτισμό των εξαθλιωμένων κάθε εποχής στην τυραννία. Το παράσιτο συναινεί εύκολα στο να φυτοζωεί σε ένα απόλυτα κρατικιστικό καθεστώς γενικευμένης μιζέριας και υπανάπτυξης, και απορρίπτει μια κοινωνία περιορισμένης ελευθερίας, στην οποία θα είχε και αυξημένες δυνατότητες παρασιτισμού, για να γλιτώσει την κοινωνική και ηθική του απαξίωση από τον ημι-ελευθερο παραγωγό, του οποίου τα παραγωγικά ανδραγαθήματα τονίζουν εμφατικά τη βιολογική κατωτερότητα του παρασίτου.

Έχοντας αποστασιοποιήσει τον εαυτό του από την ουσία της κοινωνικής ζωής, μη μπορώντας να βιώσει τις απολαύσεις που βιώνουν τα νορμάλ παραγωγικά άτομα, όπως τη θαλπωρή της οικογένειας, τη ζεστασιά της φιλίας και την ψυχική αγαλλίαση της αληθινής, αμφίδρομης, αγάπης, το παράσιτο αναζητεί τη μοναδική του απόλαυση στην αγελαία εργαλειοποίησή του από τον βίαιο μηχανισμό του Κράτους. Είναι εκεί που απεκδύεται από το πάσχον εγώ του και φοράει τον μανδύα του στρατιώτη, του οπαδού, του δημόσιου υπάλληλου, του πιστού κρατικιστή, του φανατισμένου κομματόσκυλου. Βρίσκει, έτσι, έναν σκοπό ζωής και ένα προσωπείο για να τον υπηρετήσει. Δεν είναι, πιστεύει, πλέον αντιδραστικός, γεμάτος μίσος, απροσάρμοστα παράταιρος και μόνος, είναι ένας με το πλήθος, είναι στρατιώτης εν μέσω στρατιωτών, “εργάτης” εν μέσω “εργατών” - αλίμονο όμως - παράσιτο εν μέσω παρασίτων, με σκοπό την αποτίναξη της ενοχής, με σκοπό την πτώση του ανθρώπου, με την ουτοπία ενός παραδείσου των παρασίτων να ξεπλένει την ντροπή και την περιθωριοποίηση.
« Last Edit: January 09, 2016, 04:05:09 pm by Pinochet88 »

Share on Facebook Share on Twitter


Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Βιολογικός Ντετερμινισμός
Με τον όρο Βιολογικός Ντετερμινισμός (ΒΝ) δεν θεωρείται η άρνηση της σχέσης αιτίου αιτιατού που μπορεί να παρατηρηθεί εμπειρικά στη Φύση. Τουναντίον, ο ΒΝ, ακόμα και ετυμολογικά αναλυόμενος, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αιτιότητας που κυριαρχεί στη Φύση.
Επομένως με τον όρο ΒΝ δεν εννοούμε πως η θέση κάθε ατόμου σε κάθε κοινωνία καθορίζεται από τα γονίδιά του. Αυτό πρόκειται για ένα γελοίο επιχείρημα, το οποίο κανείς ΒΝτετερμινιστής δεν ασπάζεται. Είναι σαν να λέμε ότι εάν εγώ χτυπήσω ένα άτομο και του προκαλέσω μια πληγή, για την πληγή ευθύνονται αποκλειστικά τα δικά του γονίδια, ή εάν, κατά κάποιον τρόπο, πέσει ένας τενεκές στο κεφάλι ενός ατόμου, την ευθύνη φέρουν απόλυτα τα γονίδιά του.
Αυτό όμως το οποίο δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται όσοι τονίζουν τη σημασία των εξωτερικών συνθηκών για την ανάλυση του ανθρώπου και της θέσης του στην κοινωνία, είναι ότι κεφαλαιοποιούν πάνω στην άγνοια και βγάζοντας τον καθαρά ανθρώπινο παράγοντα - διότι μια εξωτερική συνθήκη δεν μας λέει τίποτα για τον άνθρωπο, και θα το εξηγήσω παρακάτω – από την ανάλυση, οδηγούνται σε αντιφάσεις.
Εάν καλύψουμε τη μια πλευρά του ζαριού με ένα μαύρο χαρτόνι, το να πούμε ότι δεν πρόκειται να έρθουν έξι, αλλά αντ'αυτού μπορεί να έρθει “μαύρο”, δεν μας λέει τίποτα για το ζάρι αυτό καθεαυτό. Τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν δεν θα αφορούν το ζάρι και τη συμπεριφορά του. Η γνώση που θα μας δώσει το συγκεκριμένο κάλυμμα ή μη ύπαρξή του, είναι αποκλειστικά γνώση για το κάλυμμα, για το πως βλέπουμε την πλευρά του ζαριού, όχι για τη ρίψη του ζαριού την ίδια.
Το αποτέλεσμα της ρίψης του ζαριού μπορεί να εξηγηθεί μέσω της ανάλυσης της ατμοσφαιρικής πίεσης, της γωνίας και του ύψους ρίψης, της κατεύθυνσης της δύναμης η οποία προκαλεί τη ρίψη και ούτω καθεξής. Αυτά εξηγούν 100% τη συμπεριφορά του ζαριού και ό,τι έχει να κάνει με το ζάρι αυτό καθεαυτό. Εάν κάποιος υποστηρίξει ότι το αποτέλεσμα της ρίψης του ζαριού είναι ένας συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων και του να μην είναι καλυμμένο με μαύρο χαρτόνι η μια πλευρά του, κεφαλαιοποιεί την άγνοια. Ο λόγος για αυτό είναι ότι συγχέεται ενδεχόμενο με γεγονός για να παραχθεί συμπέρασμα υπό τη μορφή γεγονότος. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε γιατί ένα ζάρι μπορεί να είναι καλυμμένο με χαρτόνι. Ναι μεν τα συμπεράσματά μας μπορεί να είναι σωστά ως προς το αποτέλεσμα, καθότι δεν λέμε τίποτα το καινούργιο, αλλά θα είναι λάθος ως προς τη μέθοδο καθότι έχουμε υποβαθμίσει τον ρόλο που παίζει η βαρύτητα, η ατμοσφαιρική πίεση κ.ο.κ. και έχουμε υποκαταστήσει μέρος της ανάλυσης για τη συμπεριφορά του ζαριού με άσχετα, ως προς τη συμπεριφορά του ζαριού και τους νόμους που τη διέπουν, ενδεχόμενα, των οποίων η αιτία χάνεται δια της ιστορικής αναγωγής στην απόλυτη αβεβαιότητα.
Φερ'ειπείν, έστω ότι το ζάρι όντως είναι καλυμμένο με χαρτόνι και η πιθανότητα να έρθει 6 είναι μηδέν. Γιατί είναι καλυμμένο; (Ξεκινάει τώρα η ιστορική αναγωγή:) Είναι καλυμμένο γιατί κάποιος δεν ήθελε να έρθουν εξάρες. Γιατί δεν ήθελε να έρθουν εξάρες; Γιατί ήταν χρεωμένος και δεν τον συνέφερε. Γιατί ήταν χρεωμένος; Γιατί πήρε δάνειο. Γιατί πήρε δάνειο; Γιατί ήθελε να κάνει επένδυση χωρίς να έχει αποταμιεύσει. Γιατί το έκανε αυτό; ...Προσέξτε ότι σε όλα αυτά η απάντηση δεν έρχεται υπό τη μορφή αιτιατής βεβαιότητας, αλλά εικοτολογίας. Που σημαίνει σε κάθε ιστορική αναγωγή η πιθανότητα του να έχουμε δώσει αληθή απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι το γινόμενο όλων των πιθανοτήτων του να έχουμε δώσει αληθή απάντηση σε κάθε ένα από τα προηγούμενα ερωτήματα, η οποία αναπόφευκτα γίνεται μηδέν, το οποίο σημαίνει πλήρης αβεβαιότητα, το οποίο σημαίνει άγνοια.
Πέραν αυτού, η ανάλυση των κοινωνικών συνθηκών ως πρωταρχικών γεγονότων, τα οποία δύνανται να αποτελέσουν βάση για περαιτέρω ανάλυση, δεν μας λέει τίποτα για τον άνθρωπο. Έστω ότι κάποιο άτομο είναι μορφωμένο. Δεν ξέρουμε τίποτα για το άτομο ως άνθρωπο, υπό την έννοια ότι δεν ξέρουμε κάτι το οποίο μπορεί να προβλέψει τον τρόπο με τον οποίο αυτός ο άνθρωπος λειτουργεί. Όταν, για παράδειγμα, ένα άτομο έχει εγκεφαλοπλυθεί με τον κρατικισμό, μπορούμε να προβλέψουμε ότι αυτό το άτομο θα υποστηρίζει τη φορολογία σε βάρος όλων των υπολοίπων, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ανθρώπινο σε αυτήν την ανάλυση. Αν απολυτοποιήσουμε τη συγκεκριμένη μορφή σκέψης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας ουρακοτάγκος ο οποίος έχει “μορφωθεί” με τα δόγματα του κρατικισμού, είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι διαπρύσιος κήρυκας της φορολογίας. Αυτό προφανώς είναι λάθος. Αλλά που είναι το λάθος; Το λάθος έγκειται στο ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ένας ουρακοτάγκος και ένας άνθρωπος είναι εντελώς διαφορετικοί, με αποτέλεσμα, ένας ουρακοτάγκος, να μην μπορεί να είναι διαπρύσιος κήρυκας της φορολογίας.
Η ανάλυση των εξωτερικών συνθηκών λοιπόν είναι απλή συμπερασματολογία που αφορά ιδέες, δόγματα, κ.ο.κ. Υπό αυτήν την έννοια, δεν αφορά τον άνθρωπο, αλλά τις ιδέες και τα δόγματα. Εάν πληκτρολογήσεις τα γράμματα ΚΚΕ, θα γράψει η οθόνη ΚΚΕ. Δεν ξέρουμε κάτι για την οθόνη, ούτε είναι αυτός τρόπος για να μάθουμε. Εάν μεγεθύνουμε λίγο την εστίασή μας, όλη η ανάλυση των συμπεριφορών των ανθρώπων με βάση τα κοινωνικά φαινόμενα, τις ιδέες, και, εν γένει, τους εξωτερικούς-κοινωνικούς παράγοντες, είναι καταδικασμένη στην εικοτολογική υπερπήδηση από τη μια ιδέα στην άλλη, από το ένα φαινόμενο στο άλλο. Όλες αυτές οι εικοτολογικές υπερπηδήσεις, προσαυξάνουν την αβεβαιότητα, και ιστορικά ανάγονται στην πλήρη άγνοια.
Από εκεί και πέρα, άγνοια, δεν σημαίνει κάτι το εγγενώς μυστηριακό. Άγνοια σημαίνει άγνοια. Σημαίνει ότι δεν ξέρουμε το αίτιο του αιτιατού, όχι ότι δεν υπάρχει αίτιο. Το πρόβλημα λοιπόν που ανακύπτει τώρα είναι αυτό της επ'άπειρον αναγωγής. Που σταματάει η αναγωγή των κοινωνικών φαινομένων, δηλαδή, που εκκινεί χρονολογικά η ανάλυση;
Ας θυμηθούμε για λίγο την αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον ουρακοτάγκο. Ο (βιολογικός) ουρακοτάγκος δεν μπορεί να είναι διαπρύσιος κήρυκας των φόρων. Αυτό σημαίνει ότι το κοινωνικό φαινόμενο της φορολογίας δεν μπορεί να ανάγεται στον (πιθηκόμορφο πρόγονο του ανθρώπου που προσιδίαζε στον) ουρακοτάγκο (από εδώ και εξής ουρακοτάγκο). Πρέπει να ξεκινάει από τον άνθρωπο. Υπάρχει κανένα άλλο κοινωνικό φαινόμενο το οποίο μπορεί να ξεκινάει από τον ουρακοτάγκο; Όχι. Όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, χρονολογικά πρέπει να ξεκινάνε μέσα από τον άνθρωπο. Μπορούμε όμως να βρούμε έστω και ένα κοινωνικό φαινόμενο που να ξεκινάει μετά τον άνθρωπο; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Κάθε ιδέα, κάθε συνθήκη η οποία επηρεάζει τη ζωή του ανθρώπου ανάγεται σε κάτι καθαρά ανθρώπινο. Ακόμα και αν το εξωτερικό αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο, π.χ. η ανάγκη για αναπαραγωγή του ανθρώπου είναι εντελώς διαφορετικός παράγοντας (κοινωνικών φαινομένων) από την ανάγκη για αναπαραγωγή του ουρακοτάγκου, παρά το γεγονός ότι εξωτερικά είναι πανομοιότυπες ανάγκες. Θα ήταν παράλογο να πει κανείς ότι ο θεσμός του γάμου π.χ. ανάγεται στην ανάγκη για αναπαραγωγή όλων των μη εξελιγμένων όσο ο άνθρωπος ζώων, π.χ. στους δεινόσαυρους.
Υπάρχει λόγος που η απαρχή του ανθρώπου σχετίζεται με την απαρχή των εξωτερικών συνθηκών ικανών για κοινωνιολογική ανάλυση. Με το που έχουμε τον άνθρωπο ως γονιδίωμα, έχουμε μπροστά μας έναν εντελώς ξεχωριστό, μοναδικό, σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες μορφές ζωής, οργανισμό, ο οποίος λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος πρέπει να παράξει την πρώτη λειτουργία, αυτή η πρώτη λειτουργία πρέπει να οδηγήσει σε μια κατάσταση, μια εξωτερική κοινωνική συνθήκη, μια ιδέα, ένα δόγμα, μια συμπεριφορά, το καθένα από αυτά οδηγεί σε κάτι αντίστοιχο. Η ιδέα οδηγεί σε ιδέα, αλλά η ιδέα δεν προϋπάρχει της ύλης. Όπως το νερό κυλάει στο ποτάμι και ανάγεται στη στιγμή που βρέθηκε το νερό πάνω ψηλά στο βουνό. Πρωταρχική αιτία, λοιπόν, των κοινωνικών φαινομένων είναι το γονιδίωμα του ανθρώπου.
Τόσο το γονιδίωμα του ανθρώπου, όσο και η πρώτη λειτουργία του, δεν έχουν συγκεκριμένη χρονολογική στιγμή κατά την οποία να ξεκίνησαν. Συμβολικά θεωρούμε μια τέτοια στιγμή, χωρίς να την ορίζουμε συγκεκριμένα, για να δείξουμε τον (ΜΌΝΟ) τρόπο με τον οποίο μπορεί η ανάλυση να ευσταθεί. Η πρώτη στιγμή, λοιπόν, κατά την οποία εμφανίστηκε στη Γη το (συμβολικά εκλαμβανόμενο ως αξίωμα) ανθρώπινο γονιδίωμα και προέβη στην πρώτη του λειτουργία, η οποία αποτέλεσε το πρώτο αίτιο της ανθρώπινης ιστορίας και, βάσει αυτού του γονιδιώματος και της λειτουργίας του, μπορούμε να γνωρίσουμε/μάθουμε/κατανοήσουμε όλη την ανθρώπινη ιστορία, είναι μεθοδολογικά αναγκαία. Δεν είναι συγκεκριμένη ημερομηνία, είναι βάση και τρόπος ανάλυσης.
Σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε ότι το ανθρώπινο γονιδίωμα εμφανίστηκε μονοκόμματα και όχι μέσω της Εξέλιξης. Αλλά για να προβούμε στην ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και, για να αποφύγουμε ιστορικές εικοτολογικές μεταβάσεις που οδηγούν με πλήρη βεβαιότητα σε χαώδη άγνοια, πρέπει να ξεκινήσουμε όλη την ανάλυση πάνω στο θεμέλιο μιας (οποιασδήποτε) γονιδιακής βάσης.
Δεν έχει σημασία η ημερομηνία. Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε την ανάλυση ακόμα και από σήμερα, αλλά δεν θα βγάλουμε κανένα συμπέρασμα για το πως λειτουργεί ο άνθρωπος. Εάν παρατηρήσουμε, φερ'ειπείν, τι δουλειά κάνει σήμερα, και μάλιστα στιγμιαία, ένας παραγωγός και ένα παράσιτο, δεν ξέρουμε τίποτα για αυτούς. Τα μόνα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιγράψουμε δυο διαφορετικά πόστα. Στην απάντηση του γιατί ο καθένας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και πως θα εξελιχθεί στο μέλλον, δεν θα έχουμε καμία απολύτως απάντηση. Ο χρόνος επομένως είναι απαραίτητος, όπως η ιστορία είναι απαραίτητη για να βγάλουμε διαχρονικά συμπεράσματα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, η ανάλυση πρέπει να ξεκινήσει από τα γονίδια και όχι από τις κοινωνικές συνθήκες: Το γονίδια εκφράζονται δια της ιστορίας και όχι η ιστορία μέσω των γονιδίων.
Καθίσταται κατανοητό πως, υπό ίσες εξωτερικές συνθήκες, η θέση ενός ατόμου μέσα στην κοινωνία καθορίζεται αποκλειστικά από τα γονίδιά του. Επομένως η άρση της άγνοιας στην οποία ανάγονται, άφευκτα, οι εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες, δεν μπορεί παρά να οδηγεί στον μονόδρομο του ΒΝ. Όποιος δεν ασπάζεται τον ΒΝ, βρίσκεται σε πλάνη.




Ολόκληρο το κείμενο, σε εκτυπώσιμη μορφή, μπορείτε να το βρείτε εδώ.

mistermax

  • Marshal of the Soviet Union
  • ***********
  • Posts: 3917
  • Φήμη -17
    • View Profile
https://www.jacobinmag.com/2014/01/theres-a-gene-for-that/




Συχνά τίτλοι εφημερίδων αλλά και περιοδικών εκλαϊκευμένης επιστήμης πανηγυρίζουν για την ανακάλυψη του γονιδίου της ευφυίας, της απιστίας, της τάσης προς κλοπή, την ανακάλυψη της γενετικής βάση των πολιτικών μας επιλογών αλλά και των καταναλωτικών μας προτύπων. Αν και με τα χρόνια η συγκεκριμένη διαδικασία γίνεται ολοένα και πιο εκλεπτυσμένη, σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη που διαμορφώνει την τάση και οδηγεί τις εξελίξεις στη σύγχρονη έρευνα παραμένει αυτή της αναγωγής πολύπλοκων κοινωνικών γνωρισμάτων σε συγκεκριμένες γενετικές αλλαγές.
Το 1975 ο E.O Wilson στο βιβλίο του “Sociobiology – The New Synthesis” επαναθεμελιώνει τις παλιότερες απόπειρες του Κοινωνικού Δαρβινισμού και της Ευγονικής να απαντήσουν στο ερώτημα του τι είναι η “ανθρώπινη φύση” και του πώς τα γονίδια καθορίζουν τα γνωρίσματα των ατόμων, άρα και τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η τάση αυτή της βιολογίας προσπαθεί να εφαρμόσει την εξελικτική θεωρία στην κοινωνική συμπεριφορά και να εξηγήσει, χρησιμοποιώντας τους όρους του εξελικτικού πλεονεκτήματος και της Δαρβινικής επικράτησης του ισχυρότερου, το πώς προκύπτει η τεράστια βεντάλια των διαφόρων κοινωνικών γνωρισμάτων και συμπεριφορών. Φυσικά στο πεδίο της μάχης των βιολογικών επιστημών η συγκεκριμένη αντίληψη συνάντησε ισχυρές αντιδράσεις. Ο R. Lewontin αναφέρει:
“Οι συντηρητικοί θεωρητικοί δεν έχουν καμία δυσκολία γύρω από το πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης. Για αυτούς (ή σχεδόν για όλους αυτούς) τα ανθρώπινα όντα μοιράζονται κοινές ψυχικές και φυσικές ιδιότητες οι οποίες είναι μη-τετριμμένα καθοριστικές της μορφής των ανθρώπινων κοινωνιών. Αυτές οι ιδιότητες διαφέρουν ποσοτικά από το ένα άτομο στο άλλο, συνεπώς αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα της κοινωνικής τους θέσης. Αυτές οι ιδιότητες ως αποτέλεσμα, ανάγονται στην ειδική βιολογική φύση του κάθε ατόμου, με άλλα λόγια είναι κωδικοποιημένες στα γονίδια μας. Αφού λοιπόν το άτομο οντολογικά προηγείται της κοινωνικής οργάνωσης, είναι ακριβώς η γενετικά καθορισμένη ανθρώπινη φύση που καθορίζει τη  μορφή της κοινωνίας. Ο Γουίλσον μας δίνει ρητά τις αρχές αυτές της θεωρίας. Η βιολογικά ντετερμινιστική θεωρία της ανθρώπινης φύσης είναι λογικά συνεκτική. Η πολεμική απέναντι στη συγκεκριμένη θεωρία της ανθρώπινης φύσης δεν μπορεί να εστιάζει στο ότι δεν μπορεί να είναι αληθινή λόγω ζητημάτων εσωτερικής συνοχής, αλλά στο ότι δεν είναι αληθινή.”
Ο Lewontin μαζί με τους συναδέλφους του R. Levins , μαθηματικός και οικολόγος, και τον Stephen Jay Gould, εξελικτικός βιολόγος και ιστορικός της επιστήμης, ανέπτυξαν έντονη πολιτική δράση ειδικά ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ αλλά και αρθρογραφώντας και ασκώντας πολεμική από τη σκοπιά του μαρξισμού και της διαλεκτικής σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα της βιολογίας και της γενετικής. Μαζί ίδρυσαν την οργάνωση Science for the People (Επιστήμη για το Λαό) με σημαντική δράση εντός και εκτός πανεπιστημίου. Επίσης πολέμησαν τη θεωρία της ευφυούς δημιουργίας,  που ισχυρίζεται ότι τα ζώα και ο άνθρωπος δημιουργήθηκαν από μια ανώτερη ευφυή δύναμη, αλλά κυρίως συγκρούστηκαν με τον βιολογικό ντετερμινισμό, τη θεωρία ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες, ο ταξικός διαχωρισμός και ο καταμερισμός της εργασίας ανάγωνται σε βιολογικές, γονιδιακές,  διαφορές που μεταβιβάζονται μέσω της κληρονομικότητας. Με άλλα λόγια ο βιολογικός ντετερμινισμός αποτελεί της υπόθεση ότι βιολογικοί παράγοντες, όπως τα γονίδια, καθορίζουν απολύτως τα γνωρίσματα ενός οργανισμού, αλλά και το πώς συμπεριφέρεται ένα σύστημα και πώς εξελίσσονται  με τον χρόνο.
Οι εξελίξεις στη βιολογία και την πληροφορική, η ανάπτυξη νέων τεχνικών αλληλούχησης και παραγωγής τεράστιων σετ δεδομένων στο επίπεδο της μοριακής βιολογίας καθώς και η ανάπτυξη της πληροφορικής στο επίπεδο των τεχνικών ανάλυσης δεδομένων αναθέρμαναν το ενδιαφέρον για την ανακάλυψη των γονιδίων που καθορίζουν τη ζωή και τη συμπεριφορά μας. Στις σύγχρονες δυτικές κοσμικές κοινωνίες πολλές φορές η βιολογία παίρνει τη θέση μιας νέας θεολογίας, σαν την πηγή της καθαρής αλήθειας, η οποία εξηγεί τον κόσμο μας και συμμορφώνει την κοινωνία στην αποδοχή της συγκεκριμένης τάξης πραγμάτων. Η βιολογία ως ιδεολογία συγκροτεί ένα πεδίο αντιπαράθεσης και ταξικής πάλης που αναδιαμορφώνεται ταχύτατα με τις εξελίξεις στις επιστήμες και στην τεχνολογία.
Το παρακάτω άρθρο παρουσιάζει σύντομα τις προκλήσεις και τις αντιθέσεις που αναδεικνύονται με την ανάπτυξη των νέων τεχνικών της γενομικής, της ανάλυσης συστημάτων και της βιοπληροφορικής προσπαθώντας να μην πετάξει το μωρό μαζί με τα νερά. Το στοίχημα συνεχίζει να είναι το πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα νέα δεδομένα και τεχνικές χωρίς να διολισθαίνουμε σε επικίνδυνες απλουστεύσεις και αναγωγισμούς, αλλά και το πώς μπορεί η κοινωνική πλειοψηφία να εξετάσει και να διαμορφώσει την κατεύθυνση της έρευνας.
Βarikat
 
Υπάρχει ένα γονίδιο για αυτό!
 

Η ιστορία είναι γεμάτη τρομακτικά παραδείγματα κατάχρησης της εξελικτικής θεωρίας με σκοπό τη δικαιολόγηση της εξουσίας και των ανισοτήτων. Καλωσορίσατε στη νέα εποχή του βιολογικού ντετερμινισμού.

Αν θέλεις να καταλάβεις γιατί οι άνθρωποι πολεμάνε, υπάρχει ένα γονίδιο για αυτό. Θέλεις να καταλάβεις γιατί οι άντρες βιάζουν γυναίκες; Υπάρχει ένα γονίδιο για αυτό. Θέλεις να καταλάβεις γιατί τα “εθνικά χαρακτηριστικά” της Ανατολικής Ασίας, της Δύσης και της Αφρικής είναι διαφορετικά? Θα εξετάσουμε τα γονίδια που είναι πίσω και από αυτή την περίπτωση. Πράγματι, αν πιστέψουμε τα περισσότερα δημοφιλή μέσα, υπάρχει ένα γονίδιο για κάθε αδικία και ανισότητα στις μοντέρνες κοινωνίες.

Ο γενετικός ντετερμινισμός και η πιο αποκρουστική εκδοχή του, ο κοινωνικός Δαρβινισμός, κάνουν την επιστροφή τους. Εξοπλισμένοι με τεράστια σετ δεδομένων και ένα οπλοστάσιο στατιστικών τεχνικών, μια μικρή αλλά ηχηρή ομάδα επιστημόνων είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι την γενετική βάση όλων όσα είμαστε και όλων όσα κάνουμε.

Η σχέση ανάμεσα στη γενετική και τον βιολογικό ντετερμινισμό είναι σχεδόν όσο παλιά όσο και το ίδιο το αντικείμενο. Σε κάθε περίπτωση, ένα από τα κορυφαία σύγχρονα γενετικά ινστιτούτα, το Cold Spring Harbor Laboratory, ξεκίνησε σαν ένα ινστιτούτο ευγονικής του οποίου οι δραστηριότητες περιλάμβαναν “την άσκηση πίεσης (lobbying) για ευγονική νομοθεσία που θα περιορίσει τη μετανάστευση και θα στειρώσει τους “ελαττωματικούς”, εκπαιδεύοντας το κοινό για την ευγονική υγιεινή και την πλατιά εξάπλωση των ευγονικών ιδεών”.

Το τελευταίο κύμα βιολογικού ντετερμινισμού συνεχίζει αυτή τη μακρά ιστορία, αλλά έχει μια κομβική διαφορά με το παρελθόν. Είμαστε στη εποχή της γενομικής (στμ. αντικείμενο της γενετικής, μοριακής βιολογίας και πληροφορικής, που περιλαμβάνει την αλληλούχηση του γονιδιώματος, τη συλλογή και επεξεργασία μεγάλων σετ δεδομένων, τη βιοπληροφορική) – μια εποχή στην οποία η ραγδαία πρόοδος στη μοριακή βιολογία έκανε δυνατή την ακριβή μέτρηση γενετικών διαφορών μεταξύ των ανθρώπων. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ζούμε σε μια νέα “Εποχή του Χρυσού” (στμ. 1870 ως τις αρχές του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ, εποχή συνδεδεμένη με τη χρυσοθηρία και τις φοβερές κοινωνικές ανισότητες) όπου μια μικρή παγκόσμια ελίτ έχει πρόσβαση σε πρωτοφανή μεγέθη πλούτου και εξουσίας και χρειάζεται να δικαιολογήσει αυτά τα προνόμια, οι συνθήκες είναι ώριμες για μια επικίνδυνη αναγέννηση του βιολογικού ντετερμινισμού.

Σήμερα με κόστος 5000 δολάρια μπορούμε να αλληλουχήσουμε ένα ολόκληρο γονιδίωμα, να αναγνωρίσουμε 6 δισεκατομμύρια βάσεις, εκ των Αδενίνη, Θυμίνη, Γουανίνη, Κυτοσίνη, που καθορίζουν το DNA ενός ατόμου. Σύντομα θα κοστίζει λιγότερο – πολύ λιγότερο. Ακούμε ότι αυτό συγκροτεί μια επανάσταση. Με γνώση και πρόσβαση σε λεπτομερείς γενετικές πληροφορίες, γιατροί και γενετικοί σύμβουλοι θα μπορούν σύντομα να αναγνωρίζουν ασθένειες για τις οποίες υπάρχει προδιάθεση και θα μπορούν να βοηθούν, να προλαμβάνουν ή να ελαχιστοποιούν τις συνέπειες μέσω εξατομικευμένων θεραπειών.

Η επιστημονική γνώση που προκύπτει από αυτά τα νέα δεδομένα είναι ανεκτίμητη. Ξεκινάμε να κατανοούμε πώς εξελίσσονται οι ιοί, τις γενετικές μεταλλάξεις που οδηγούν σε καρκίνους και τη γενετική βάση της διαφοροποίησης των κυττάρων. Η επανάσταση της αλληλούχησης μας επέτρεψε να εξετάσουμε τη μοριακή βάση της γενετικής ρύθμισης της έκφρασης των γονιδίων και να αναγνωρίσουμε καταπληκτικούς νέους παράγοντες, όπως τα μη-κωδικά RNA και τις αλλαγές στη χρωματίνη. Όλη μας η αντίληψη για τη βιολογία έχει αναδιαμορφωθεί.

Ένα από τα πιο εκπληκτικά συμπεράσματα των νέων σπουδών αλληλούχησης είναι το πόσο όμοιοι είμαστε στην πραγματικότητα οι άνθρωποι – διαφέρουμε μεταξύ μας μόνο στο 0.1% του DNA μας. Παρόλα αυτά αυτό το 0.1% δημιουργεί τη μεγάλη ποικιλομορφία που βλέπουμε μεταξύ των ανθρώπων σε γνωρίσματα όπως το χρώμα του δέρματος, το ύψος και η προδιάθεση για ασθένειες. Ένας πολύ σημαντικός στόχος της σύγχρονης γενετικής είναι η συσχέτιση συγκεκριμένων γενετικών παραλλαγών με συγκεκριμένα γνωρίσματα ή ασθένειες. Για αυτό οι επιστήμονες αναπτύσσουν ισχυρά στατιστικά εργαλεία για να αναλύσουν τον πλούτο των δεδομένων που παράγονται από πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο.

Η συσχέτιση μεταξύ των γονιδίων και παρατηρήσιμων γνωρισμάτων είναι αδιαμφισβήτητη. Οι ψηλοί γονείς τείνουν να έχουν ψηλά παιδιά. Μελαχρινοί γονείς έχουν μελαχρινά παιδιά. Το ότι αυτά τα γνωρίσματα κληρονομούνται έχει γίνει καθαρό από τότε που ο Μέντελ κωδικοποίησε τους διάσημους Νομούς της Κληρονομικότητας, συναγόμενους από στατιστικές παρατηρήσεις πάνω από 29000 μπιζελιών. Στην κλασσική γενετική του Μέντελ, διαφορετικά γονίδια που κωδικοποιούν διαφορετικά γνωρίσματα περνάνε ανεξάρτητα από τους γονείς στους απογόνους. Συνεπώς, υπάρχει μια καθαρή αντιστοίχηση ανάμεσα στη γενετική πληροφορία, το γενότυπο, και τα παρατηρήσιμα γνωρίσματα, τον φαινότυπο. Ένα και μόνο ένα γονίδιο (τεχνικά μια γενετική περιοχή) κωδικοποιεί ένα μοναδικό γνώρισμα και δεν επηρεάζεται από άλλα γνωρίσματα. Επιπλέον, περιβαλλοντικοί παράγοντες έχουν μικρή επιρροή στα πιο πολλά γνωρίσματα του νόμου του Μέντελ. Διάσημα παραδείγματα μέσα σε αυτό το πλαίσιο αποτελούν η μεσογειακή αναιμία και η κυστική ίνωση, αποτελέσματα συγκεκριμένων μεταλλάξεων σε συγκεκριμένο γονίδιο.

Την ίδια στιγμή, είναι πλέον καθαρό ότι αυτές οι απλές παραδοχές της Μεντελιανής γενετικής δεν είναι εφαρμόσιμες στα περισσότερα γνωρίσματα και ασθένειες. Σχεδόν όλοι οι φαινότυποι, από το ύψος μέχρι το χρώμα των ματιών και τον διαβήτη, προκύπτουν μέσα από εξαιρετικά πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις μεταξύ πολλών γονιδίων και του περιβάλλοντος. Αντιθέτως με τη Μεντελιανή γενετική, όπου κάποιος μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει το γονίδιο που κωδικοποιεί ένα συγκεκριμένο γνώρισμα, για τα περισσότερα γνωρίσματα δεν υπάρχει απλή αντιστοίχηση του γενότυπου με το φαινότυπο.

Ο τεράστιος όγκος των διαθέσιμων γενετικών δεδομένων έχει πείσει τους επιστήμονες ότι μπορούν να υπερκεράσουν αυτή την πρόκληση. Για αυτό αναπτύσσουν νέα επιστημονικά και στατιστικά εργαλεία ώστε να αναλύσουν και να εξορύξουν γενετική πληροφορία από τα δεδομένα της αλληλούχησης του γονιδιώματος. Ο στόχος αυτό των σπουδών συσχέτισης σε επίπεδο γονιδιώματος (genome-wide association studies – GWAS) είναι να προσφέρουν το σχέδιο για την αποκωδικοποίηση της πληροφορίας που βρίσκεται στο DNA, και να αναγνωρίσουν τη γενετική βάση πολύπλοκων γνωρισμάτων και ασθενειών. Αυτές οι σπουδές αποτελούν πλέον τη βάση της σύγχρονης γενετικής πληθυσμών. Αυτό αντανακλάται στην αστρονομική αύξηση στον αριθμό των δημοσιευμένων GWAS την τελευταία δεκαετία, από μονούς αριθμούς το 2005 σε περισσότερες από 1300 σήμερα. Υπάρχουν GWAS για το ύψος, το βάρος του νεογνού, τη φλεγμονώδη κολίτιδα, την ανταπόκριση ασθενών σε συγκεκριμένα φάρμακα ή εμβόλια, τον καρκίνο, το διαβήτη, το Πάρκινσον και άλλα. Στην πραγματικότητα είναι τόσο πολλά τα εν λόγω δεδομένα που έχουν αναπτυχθεί πολλά εξειδικευμένα εργαλεία λογισμικού  για την απεικόνισή τους και τη βοήθεια των επιστημόνων που προσπαθούν να κατανοήσουν τα αποτελέσματά τους.

Δεδομένης της αυξανόμενης επικράτησης των GWAS, είναι χρήσιμο να εξηγήσουμε τη λογική αυτών των σπουδών. Οι έννοιες της διακύμανσης του γενότυπου και του φαινοτύπου παίζουν κεντρικό ρόλο. Η διακύμανση του φαινοτύπου ορίζεται ως οι διαφοροποιήσεις ενός γνωρίσματος σε έναν πληθυσμό (όπως η κατανομή στα ύψη των Αμερικανών ανδρών). Να σημειώσουμε εδώ πώς για να ορίσουμε την διακύμανση φαινοτύπων πρέπει πρώτα να ορίσουμε έναν πληθυσμό. Αυτή η εκ των προτέρων επιλογή είναι αναγκαία για τη δημιουργία ενός στατιστικού μοντέλου. Η επιλογή του πληθυσμού συχνά αποτελεί σημαντική πηγή θορύβου και στατιστικών σφαλμάτων όπου υπόρρητες κοινωνικές παραδοχές εισέρχονται στην ανάλυση – αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο στις σπουδές που προσπαθούν να κατανοήσουν γενετικές παραλλαγές μεταξύ διαφορετικών φυλετικών ομάδων.

Αυτού το τύπου οι σπουδές προσπαθούν να εξηγήσουν τη διακύμανση φαινοτύπων μέσω της διακύμανσης του γενότυπου στον ίδιο πληθυσμό. Εδώ είναι που η σύγχρονη γενομική λάμπει. Εκεί που στην προ-γενομικής εποχή
Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Καλό είναι που αναδεικνύεις την αντιδραστική κενότητα της άρνησης του ΒΝ. Θα μπορούσες να το κάνεις φυσικά χωρίς να παραθέτεις τις ανοησίες των κομμουνιστών. Ενδεικτικά, αυτός ο κομμουνιστής ψευτοεπιστήμονας Γκουλντ, ο οποίος εξυμνείται στο κομμουνιστικό αυτό άρθρο της κομμουνιστικής αυτής ιστοσελίδας baricat, έχει πιαστεί στα πράσα να διαστρεβλώνει ο ίδιος τα στοιχεία της "έρευνάς" του για να βγάλει τις κρανιακές χωρητικότητες ίσες (το οποίο σημαίνει ότι γνώριζε ποια είναι η αλήθεια και διαστρέβλωσε σκόπιμα τα στοιχεία για να είναι συμβατά με τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του κομμουνισμού). Η άρνηση του ΒΝ είναι, στην ουσία, άρνηση της Φύσης, την οποία το παράσιτο χρησιμοποιεί για να προωθήσει τις κρατικιστικές του θεωρίες και τον παρασιτισμό του, που δεν μπορούν παρά να φέρουν αρνητικά αποτελέσματα για την εξέλιξη της κοινωνίας εν γένει.

Ο λόγος λοιπόν της άρνησης δεν είναι επιστημονικός, δεν υπάρχουν επιχειρήματα κατά του ΒΝ (εκτός και αν λάβουμε υπόψη μας τους σαλτιμπαγκισμούς του Γκουλντ), μόνο προφάσεις. Ένας κομμουνιστής, που πιστεύει σε ένα σωρό απλουστευτικές θεωρίες και υποστηρίζει πως η Taylor Swift είναι αποκύημα της ταξικής πάλης μεταξύ προλεταριάτου και ιμπεριαλιστών, ή ένας φασίστας, που υποστηρίζει πως όλες οι κυβερνήσεις ελέγχονται απόλυτα από "τους εβραίους", μιλάει για απλουστεύσεις σε ζητήματα τα οποία ελάχιστα κατανοεί...

Επίσης κανείς δεν είπε ότι η ευφυία και το ύψος οφείλονται σε ένα γονίδιο. Συγκεκριμένα γονίδιο για το ύψος έχει βρεθεί, το οποίο παίζει  καθοριστικό ρόλο στο ύψος του ανθρώπου, ενώ η ευφυία αποδίδεται σε πάρα πολλά γονίδια με αρκετά συμψηφιστική προσφορά όλα τους σε αυτήν. Επομένως αυτά τα "ένα γονίδιο" είναι παραμύθια και το μόνο που δείχνει είναι ότι ο αντιδραστικός κρατικιστής διαβάζει δημοσιογραφία επιπέδου κομμωτηρίου. Από την άλλη, τα υποσιτισμένα αραπάκια είναι ψηλότερα από τα καλοταϊσμένα Λευκά παιδιά και τα ανατολικοσιατάκια. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να το εξηγήσει καμία κρατικιστική θεωρία. Αυτό είναι χειροπιαστή απόδειξη ότι οι θεωρίες περί κοινωνικών συνθηκών δεν περιγράφουν την κοινωνική πραγματικότητα (το ύψος ενός ατόμου αποτελεί κοινωνική παράμετρος) η οποία κρίνεται στη βάση των γονιδίων. Τώρα αν εξακολουθούν οι κρατικιστές να χρησιμοποιούν τις ίδιες εικοτολογικές θεωρίες για να προβλέψουν πιο σύνθετα φαινόμενα - τα οποία αναγκάζονται-συμβιβάζονται να τα ποσοτικοποιήσουν και να τα περάσουν από τη βάσανο της στατιστικής ανάλυσης για να δείξουν επιστημονικοί - ας συνεχίσουν να διαψεύδονται ξανά και ξανά και να επιβεβαιώνουν ότι μόνη σταθερά στην επιστημονική ανάλυση των κοινωνικών φαινομένων είναι το DNA.

mistermax

  • Marshal of the Soviet Union
  • ***********
  • Posts: 3917
  • Φήμη -17
    • View Profile
H θεωρια του βιολογικου ντετερμινισμου εινια μια θεωρια που προωθει η εξουσια, μεσω των εργαλείων της ( κρατος )  για να δικαιολογησει τις ανισότητες που υπάρχουν στην κοινωνια και παραγει η εξουσια (και τα εργαλεια της οπως το κρατος και ο καπιταλισμος). Λενε λοιπον πως ο φτωχος ειναι φτωχος επειδη εχει χαζογονίδια, οχι επειδη με την βια ορισμενοι ειναι σε θεση ισχυως και αλλοι καταδικασμένοι στην αφανια..

Βλέπω εδω ο πονηρουλης το άλλαξε λιγάκι και λεει στο τελος




Καθίσταται κατανοητό πως, υπό ίσες εξωτερικές συνθήκες, η θέση ενός ατόμου μέσα στην κοινωνία καθορίζεται αποκλειστικά από τα γονίδιά του. Επομένως η άρση της άγνοιας στην οποία ανάγονται, άφευκτα, οι εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες, δεν μπορεί παρά να οδηγεί στον μονόδρομο του ΒΝ. Όποιος δεν ασπάζεται τον ΒΝ, βρίσκεται σε πλάνη.


 

Οποταν αντιλαμβανόμαστε πως ολα αυτα που λεει ανηκουν στην σφαίρα της θεωρίας. Δεν υπαρχει πειραμα που να το αποδεικνυει, οποταν εγειρεται το ερωτημα γιατι ειναι τοσο καταφατικός. Μια πιθανη απαντηση ειναι πως ειναι γκεμπελισκος της κακιας ωρας.

Αλλά και σε αυτους απαντάμε: ελατε μαζι μας, με τους κανονικους αναρχικους, στους δρομους της φωτιας και της παρανομίας, να καταργήσουμε το κρατος και καθε τι θεσμικό προνόμοι και να δουμε τοτε ποσα αξίζει ο καθένας.

Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζει ότι ο ΒΝ ότι ο φτωχός είναι φτωχός επειδή είναι χαζός. Μπορεί ο φτωχός να είναι φτωχός γιατί κάποιοι μπαχαλάκηδες κρατικιστές ψευτοαναρχικοί του έκαψαν το μαγαζί για να διαδηλώσουν υπέρ των υπαλλήλων και των μονοπωλίων του Κράτους. Αλλά το να αποδίδονται οι ανισότητες που υπάρχουν σε μια κοινωνία στην εξουσία ή στη βία είναι απλά μια χαζομάρα (σίγουρα μόνο ένας χαζός άνθρωπος μπορεί να το πει αυτό). Γιατί οι ανισότητες οι οποίες έχουν προκύψει στην κοινωνία δεν προέκυψαν από ανισότητες, αλλά από ανθρώπους με πλήρες γενετικό υλικό το οποίο, ceteris paribus, υπό ίσες κοινωνικές συνθήκες, καθορίζει απόλυτα τη συμπεριφορά τους. Για παράδειγμα λες ότι υπάρχουν ανισότητες στην κοινωνία επειδή υπάρχει εξουσία. Όντως οι "αναρχο"κομμουνιστές των εξαρχείων ασκούν επιθετική βία και προπαγάνδα στους φορολογούμενους για να υπερασπίζονται τη φορολογία, τη μοναδική πηγή εσόδων του επονίτη ολιγάρχη Μπόμπολα. Από που όμως προέκυψε η βία, ο θεσμός του Κράτους, η επιβολή της φορολογίας και των μονοπωλίων; Πριν την ύπαρξη της εξουσίας, τι υπήρχε; Προφανώς δεν υπήρχε εξουσία. Η εξουσία λοιπόν, το Κράτος, και όλες τους οι συνέπειες, η διαφθορά, η κοινωνική διάλυση, η οικονομική δυσπραγία, η ταλαιπωρία των πολιτών, η πολιτισμική καθυστέρηση, κ.ο.κ. γεννήθηκε από ανθρώπους που δρούσαν σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν υπήρχε εξουσία. Άρα τι γέννησε την εξουσία; Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν οι άνθρωποι. Αφού δεν υπήρχε εξουσία, τι ήταν εκείνο το οποίο έκανε τους ανθρώπους να συμπεριφερθούν με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν και εξακολουθούν να συμπεριφέρονται; Τα γονίδια.

Τα γονίδια των ανθρώπων τους οδήγησαν να συμπεριφερθούν με βία στους συνανθρώπους τους, δηλαδή να δημιουργήσουν το Κράτος=Εξουσία, και τα γονίδια έκαναν τους ανθρώπους να επιλέξουν ελεύθερα να παρασιτούν (το οποίο με τη σειρά του οδήγησε στη δημιουργία των παρασίτων, στο μίσος, τη μισάνθρωπη διαστρέβλωση και την αλλοτρίωση, όπως περιγράφω παραπάνω), αντί να παράξουν. Ο παρασιτισμός όπως εμφανίζεται στην κοινωνία, το όνειρο κάθε Έλληνα να μπει στο δημόσιο και να ψωμίζεται εις βάρος του άλλου Έλληνα, η τεμπελιά του, η απέχθειά του για εργασία και σκέψη, είναι συμπεριφορές οι οποίες οφείλονται στα γονίδια και το ελλαδικό Κράτος είναι αποτέλεσμα αυτών των γονιδίων. Μόλις εξαφανιστούν αυτά τα γονίδια, θα εξαφανιστεί οριστικά και το Κράτος.

Για παράδειγμα οι ουρακοτάγκοι δεν μπορούν να έχουν Κράτος. Έχουν κάτι ακόμα πιο πρωτόγονο, που προσιδιάζει με αυτό που έχουν στο μυαλό τους ως "αναρχία" οι κομμουνιστές των εξαρχείων. Αυτό δεν οφείλεται στις απόψεις που τυγχάνει να έχουν και αν π.χ. αλλάξουν αυτές οι απόψεις, θα αποκτήσουν οι ουρακοτάγκοι Κράτος. Ο κρατικισμός υπάρχει επειδή ακόμα ανάμεσά μας υπάρχουν γονίδια τα οποία δεν είναι συμβατά με τον παραγωγικό βία, αλλά με τον παρασιτικό βιο. Όσοι έχουν ορμέμφυτη ροπή προς τον κρατικισμό, είναι φορείς αυτών των παραγωγικά κατώτερων γονιδίων.