Η επαναστατική ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση-στάση του Μπρεχτ και οι δυο αστικορεβιζιονιστικοί μύθοι

Στο σημείωμα αυτό θα περιοριστούμε μόνο σε 2-3 τοπικές περιπτώσεις σχετικά με τους δύο προαναφερμένους μύθους: α) ο Bertolt Brecht «μαθητής» του Karl Korsch δηλ. «υπερασπιστής» των αντιμαρξιστικών του απόψεων, β) ο «αντισταλινικός» Brecht.

ΜΥΘΟΣ 1ος: σύμφωνα μ’ αυτό τον αστικό-ρεβιζιονιστικό μύθο ο Bertolt Brecht «διδάχτηκε» το Μαρξισμό από τον Karl Korsch. Δηλαδή αφού ο Brecht υπήρξε «μαθητής» του Korsch υιοθέτησε και «υπεράσπισε» στο έργο του και την επαναστατική του δράση της αντιμαρξιστικές-αντιλενινιστικές απόψεις του Γερμανού οπορτουνιστή «Δασκάλου» του.

Αυτό το μύθο οι αντιδραστικοί αστοί, οι παλιοί σοσιαλδημοκράτες και οι νέοι σοσιαλδημοκράτες χρουστσοφικοί ρευιζιονιστές διαδίδουν στο διεθνή χώρο, μισό και πλέον αιώνα τώρα, συμπεριλαμβανομένης εδώ και της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (΄56).

Έτσι στο «Ριζοσπάστη» διαβάζουμε ότι ο Brecht «διδάχτηκε το μαρξισμό απ’ τον αντιφασίστα βουλευτή του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Καρλ Κορς» («Ρ» 14.8.2004, σελ.28). Ας σημειωθεί με την ευκαιρία ότι το Γερμανικό Κόμμα λέγονταν τότε Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD) και όχι όπως το σημερινό χρουστσοφικό (D«K»P), που γράφει ο «Ριζοσπάστης».

Κάποιος άλλος νεόκοπος καθηγητής, έρχεται με το καθηγητικό του «κύρος», προσπαθώντας υποτίθεται να αποκρούσει τους ισχυρισμούς της ντόπιας φασιστικής Δεξιάς ότι ο Μπρεχτ είχε σχέση με το «δογματικό μαρξισμό» (εννοεί το λενινισμό-σταλινισμό), να μας «πληροφορήσει» ισχυριζόμενος ότι ο Μπρεχτ δεν είχε σχέση με το «δογματικό μαρξισμό» αλλά είχε σχέση με τον ανύπαρκτό «μαρξισμό» του Karl Korsch: «όπως είναι γνωστό στους μελετητές του βίου και του έργου του, ο Μπρεχτ μυήθηκε στον μαρξισμό από τον φιλόσοφο Κ.Κορς (K.Korsch), ο οποίος ακριβώς λόγω της απόκλισής του από την κομματική «γραμμή» είχε διαγραφεί από το ΚΚΓ» (Γ. Βελουδής: «Πρόσληψη του έργου στην Ελλάδα», «Βήμα» 13.8.2006, σελ. Α39).

Μερικές σύντομες παρατηρήσεις σ’ αντιπαράθεση με τα μυθεύματα του «Ριζοσπάστη» και των διαφόρων Βελουδήδων:

Πρώτο, ο ίδιος ο Μπρεχτ μας πληροφορεί πως δεν μυήθηκε στο μαρξισμό από τον Κ.Κορς, όπως φλυαρώντας υποστηρίζει ο Γ.Βελουδής, αλλά αντίθετα υποχρεώθηκε από μόνος του να ασχοληθεί με το Μαρξ, γιατί «έπρεπε για κάποιο θεατρικό έργο να περιγράψει το χρηματιστήριο σιτηρών του Σικάγο … Εκείνο το θεατρικό έργο δε γράφτηκε ποτέ – κι’ εγώ άρχισα να διαβάζω Μαρξ. Τότε μονάχα ζωντάνεψαν κι οι δικές μου σκόρπιες πραχτικές εμπειρίες, συνδέθηκαν, εξηγήθηκαν» (Μ.Μπρεχτ: Για τη φιλοσοφία και τον μαρξισμό, σελ.8, Αθήνα 1977). Είναι δε επίσης γνωστό ότι από το 1926 ο Μπρεχτ άρχισε να μελετά το «Κεφάλαιο» του Μαρξ: «βρίσκομαι βυθισμένος στο «Κεφάλαιο». Πρέπει να το καταλάβω τώρα επακριβώς…» (στο ίδιο, σελ.135).

Δεύτερο, είναι γνωστό ότι εκτός από τον Κ.Κορς, ο Μπρεχτ είχε και άλλους «Δασκάλους» με τους οποίους συνδέθηκε φιλικά σ’ ολόκληρη τη ζωή του όπως τους Hermann Duncker, Fritz Sternberg, Johann-Lorenz Schmidt, κλπ. που δίδαξαν στη Μαρξιστική Εργατική Σχολή (= Marxistische Arbeiterschule – MASCH). Επίσης και με τον Καρλ Κορς, παρά τις αντιμαρξιστικές του απόψεις και τη διαγραφή του από το ΚΚΓ το 1926, τον συνέδεε μακρά φιλία ως το θάνατό του.

Τρίτο, όμως η μακρά φιλία του με τους K.Korsch, F.Sternberg,κλπ. σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι ο Μπρεχτ αποδέχονταν και υποστήριζε τις απόψεις τους στις δεκαετίες ΄30, ΄40, ΄50 όπως αφήνουν να εννοηθεί ο «Ριζοσπάστης» και ο Γ.Βελουδής που παρουσιάζουν το Μπρεχτ «μαθητή» του Κ.Κορς δηλ. υποστηρικτή υπερασπιστή των γνωστών οπορτουνιστικών αντιμαρξιστικών-αντιλενινιστικών απόψεών του.

Μάλιστα ο «Ριζοσπάστης» για να κάνει πιο ελκυστικό-«πειστικό» το μύθο: ο Μπρεχτ «μαθητής» του Κ.Κορς, αποσιωπά – αποκρύβει από τους αναγνώστες: α) ότι στο 5ο συνέδριο τις Γ΄ ΚΔ (Ιούνης 1924) ασκήθηκε κριτική (Ζηνόβιεφ) στον K,Korsch αλλά και στους Georg Lukacs και Antonio Graziadei (Protokoll des V. Weltkongresses der Kommunistischen Internationale, Bd.I, S.53 etc) β) ότι το 1926 ο Κ.Κορς διαγράφτηκε για τις οπορτουνιστικές του απόψεις από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας, γ) ότι στο ρεβιζιονιστικό του έργο «Μαρξισμό και φιλοσοφία» (1923) ασκήθηκε κριτική για «ιδεαλιστική παρέκκλιση» απ’ τους Bammel, Luppol, Bucharin, Deborin, Rudas, Duncker, κλπ. Επίσης κριτική ασκήθηκε για ιδεαλιστικές-ρεβιζιονιστικές απόψεις στο έργα του Georg Lukacs:Geschichte und Klassenbewusstsein(1923) και του Antonio Graziadei: Preis und Mehrpreis in der kapitalistischen Wirtschaft (1923).

Τέταρτο, σ’ αντίθεση με τοω ψευδή ισχυρισμό του «Ριζοσπάστη» που αφήνει να εννοηθεί ότι ο Κ.Κορς (1886-1961) υπήρξε μόνιμα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, αυτός βρέθηκε μόνο για πολύ μικρό διάστημα στις γραμμές του, μετά τη διάλυση του USPD, απ’ το 1920 ως το Μάη του 1926 που διαγράφεται για τις οπορτουνιστικές αντιλενινιστικές του απόψεις. Ο Κ.Κορς έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ιένας το 1919, βουλευτής του ΚΚΓερμανίας στη Θουριγγία και στο Ράϊχσταγκ, κλπ., και στις 28 Φλεβάρη 1933 εγκατέλειψε τη Γερμανία.

Πέμπτο, πέρα από τις ιδεαλιστικές ρεβιζιονιστικές απόψεις που περιέχονται στο έργο του «Μαρξισμός και φιλοσοφία» (1923), ο Κορς μετά τη διαγραφή του από το ΚΚΓ στρέφεται όχι μόνο κατά τις λενινιστικής θεωρίας της επανάστασης που ήδη από το 1929 θεωρεί ότι αυτή δεν έχει καμία αξία πλέον μα και ενάντια στη διαλεκτική του Μαρξ και κατά του σοσιαλισμού που οικοδομούνταν στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν.

Δεν είναι βέβαια απαραίτητο να ξεφυλλίσει κανείς τους 10 τόμους (Bd 1-10, Europaeische Verlagsanstalt) για να γνωρίσει τις αντιμαρξιστικές-αντιλενινιστικές απόψεις του Καρλ Κορς. Αρκεί μόνο να διαβάσει τα «Politische Texte» και ότι υπάρχει μεταφρασμένο στα Ελληνικά από διάφορους τροτσκιστές, ομοϊδεάτες των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών.

Ο Κορς στρέφεται ενάντια στο έργο του Λένιν «Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός» (βλέπε: «Πως τίθεται το πρόβλημα σήμερα, αντί-κριτική (1930)», στο Κ.Κορς: «Μαρξισμός και φιλοσοφία» σελ.79-97, Αθήνα 1981) για να φτάσει στις «Δέκα θέσεις για το μαρξισμό σήμερα» (1950) να απορρίψει το μαρξισμό ως θεωρία του προλεταριάτου: «4ο Το πρώτο βήμα, για να ξανασταθεί στα πόδια της μια επαναστατική θεωρία και πράξη, είναι η ρήξη μ’ αυτόν το μαρξισμό που έχει την αξίωση να μονοπωλεί την πρωτοβουλία της επανάστασης και τη διεύθυνση στη θεωρία και στην πράξη. 5ο Ο Μαρξ δεν είναι σήμερα παρά ένας από τους πολλούς προδρόμους, θεμελιωτές και συνεχιστές του σοσιαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης. Όχι λιγότερο σημαντικοί είναι οι λεγόμενοι ουτοπικοί σοσιαλιστές, από την εποχή του Τομας Μουρ ως τη δική μας. Όχι λιγότερο σημαντικός ένας μεγάλος αντίπαλος του Μαρξ, όπως ο Μπλάνκι, και αδιάλλακτοι εχθροί, όπως ο Προυντόν και ο Μπακούνιν. Όχι λιγότερο σημαντικές, στο τέλος, είναι οι πιο πρόσφατες εξελίξεις όπως ο γερμανικός ρεβιζιονισμός, ο γαλλικός συνδικαλισμός και ο ρωσικός μπολσεβικισμός.» (Karl.Korsch: Από τη διαλεκτική του Χέγκελ στη διαλεκτική του Μαρξ, σελ. 63-64, Αθήνα 1976)

Επιπλέον στον αντιλενινιστικό του οίστρο δεν δίστασε να ισχυριστεί ότι στο οικονομικό έργο του Λένιν «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» (1899), «κατά βάσει από καμία πλευρά πλέον δεν εκπροσωπείται η μαρξιστική θεωρία σαν θεωρητική έκφραση ενός προλεταριακού – σοσιαλιστικού κινήματος» (Karl Korsch: «Politische Texte», σελ.254, Frankfurt am Main / Koeln 1974)

Ήδη από το 1932 διακηρύσσει: «σ’ αυτή την ιστορική καμπή της επαναστατικής ανάπτυξης, τη στιγμή που όλες οι μέχρι τότε αθέατες πραχτικές τάσεις της ρωσικής επανάστασης προσανατολίζονταν «σοβαρά και για πολύ καιρό» προς την παλινόρθωση μιας μη σοσιαλιστικής οικονομίας, εκείνος που στόλισε αυτή την τελεσίδικη περιστολή των πραχτικών στόχων της επανάστασης με το απαραίτητο, όπως πίστευε, ιδεολογικό συμπλήρωμα της, δεν ήταν ο Στάλιν άλλα ο ορθόδοξος μαρξιστής Λένιν. Πρώτος αυτός, σ’ αντίθεση με όλες τις προηγούμενες διακηρύξεις του, δημιούργησε τον καινούργιο μαρξιστικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο σοσιαλιστικό χαρακτήρας είναι έμφυτος στο σοβιετικό Κράτος και, συνεπώς, είναι εγγυημένη η δυνατότητα πραγματοποίησης μιας απόλυτα σοσιαλιστικής κοινωνίας μέσα στην απομονωμένη τότε σοβιετική Ρωσία. Η πρώτη φάση του ρωσικού μαρξισμού κλείνει μ’ αυτόν τον εκφυλισμό της μαρξιστικής θεωρίας, τον υποβιβασμό της σε απλή ιδεολογική δικαιολόγηση ενός Κράτους που στην πραγματική τάση του είναι καπιταλιστικό και επομένως θεμελιωμένο πάνω στην καταστολή του επαναστατικού κινήματος της προλεταριακής τάξης» (βλέπε: Η μαρξιστική ιδεολογία στη Ρωσία, στο: Καρλ Κορς: Γιατί είμαι μαρξιστής, σελ. 117-118, Αθήνα 1980)

Τέλος το 1938 μιλάει για μετατροπή του μαρξισμού σε «καθαρή ιδεολογία», που «χρησιμεύει σήμερα στο να κρύβει την υποχώρηση του κυρίαρχου, που μέχρι τώρα δινόταν στο ηγετικό κόμμα, και την ενίσχυση της, φασιστικού τύπου, προσωπικής εξουσίας που ασκεί ο Στάλιν κι οι τσανακογλείφτες του.» (στο ίδιο σελ. 131).

Αυτός είναι ο διαβόητος «μαρξιστής» ( διάβαζε: αντιμαρξιστής-αντιλενινιστής-αντισταλινιστής) Καρλ Κορς των αστών, των παλιών σοσιαλδημοκρατών, των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών του «Κ»ΚΕ και των διαφόρων Βελουδήδων.

Έκτο, σ’ αντίθεση με τον Καρλ Κορς που οδηγήθηκε απ’ τις πρώτες ρεβιζιονιστικές ιδεαλιστικές απόψεις του έργου του «Μαρξισμός και φιλοσοφία», τον περιορισμό του μαρξισμού μόνο σε «επιστήμη της κοινωνίας», την ταύτιση της ιδεαλιστικής διαλεκτικής του Χέγκελ με την υλιστική διαλεκτική των Μαρξ-΄Ενγκελς και πέρασε στην απόρριψη της λενινιστικής θεωρίας της αντανάκλασης, τον περιορισμό της μαρξιστικής διαλεκτικής σε μέθοδο, στην παρουσίαση του λενινισμού σαν «ψευδή ιδεολογία», στην άρνηση της διδασκαλίας του Λένιν να χρησιμοποιηθεί σαν επαναστατική ιδεολογία του προλεταριάτου, στην εγκατάλειψη του διαλεκτικού-ιστορικού υλισμού, σε πλήρη απόρριψη του μαρξισμού και της Οχτωβριανής επανάστασης καθώς και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, στον αντισοβιετισμό και στην ταύτιση του φασισμού με το σοσιαλισμό κάτω απ’το μανδύα της αντιδραστικής θεωρίας του ολοκληρωτισμού (K.Korsch: Restauration oder Totalisierung (1946), στο Karl Korsch: Politische Texte S.370, Frankfurt 1974), ο Μπρεχτ, παρά τους όποιους «Δασκάλους» του μεταξύ των οποίων και του «απογοητευμένου δασκάλου του» Κ.Κορς (« ο δάσκαλος μου είναι απογοητευμένος», στο Μ.Μπρεχτ: Για τη φιλοσοφία και τον μαρξισμό, σελ. 29, Αθήνα 1977) και τις φιλίες του μ’ αυτούς, ακολουθεί τον επαναστατικό δρόμο και απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄20 που έρχεται σ’ επαφή με το Μαρξισμό αφομοιώνει σταδιακά την επαναστατική θεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν- Στάλιν, στηρίζει ολόκληρο το έργο του στον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, υιοθετεί και προπαγανδίζει τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, υπερασπίζει τη διχτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό που οικοδομούνταν στη Σοβιετική Ένωση του Σταλιν.

Δεν χρειάζονται περισσότερα για να φανεί-τεκμηριωθεί η κατάρρευση του ΜΥΘΟΥ: ο Μπρεχτ «μαθητής» του Κ.Κορς δηλ. «υπερασπιστής» των αντιμαρξιστικών-αντιλενινιστικών απόψεών του.

ΜΥΘΟΣ 2ος: Ο «αντισταλινικός Μπρεχτ».

Ένας δεύτερος μύθος των αστών και ρεβιζιονιστών είναι ο «αντισταλινικός» Μπρεχτ, μύθο που τον διαφήμισε πρόσφατα, ανεπιτυχώς βέβαια, και ο Γ.Βελουδής. Με πρωτοφανή καθηγητική «σοβαρότητα» (διάβαζε: ελαφρότητα) ισχυρίζεται: «ο Μπρεχτ είχε εκφραστεί και με το ίδιο το έργο του κατά του δογματισμού και του σταλινισμού – φαινόμενα αντίθετα του μαρξισμού: αμέσως μετά το θάνατό του έγιναν γνωστά και στην Ελλάδα μερικά ποιήματά του και σημειώματά του κατά του Στάλιν» (Βήμα 13.8.2006, σελ. Α39).

Ακάθεκτος ο Βελουδης, πριν φτάσει στη νεότερη φάση του διαβόητου αλλά ανύπαρκτου «αντισταλινισμού» του Μπρεχτ, μέσα στον αντισταλινικό του οίστρο, για να «τεκμηριώσει» τον υποτιθέμενο αντισταλινισμό της περιόδου των δεκαετιών ΄30-΄40, λίγο έλλειψε να ανακηρύξει το Μπρεχτ «αρχιστράτηγο» των Αμερικάνικων Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ για μετά τον πόλεμο με αξιοθαύμαστη επαρχιώτικη κουτοπονηριά «πληροφορεί» τους δύσμοιρους αναγνώστες του ότι «επέστρεψε στην ηττημένη και κατεχόμενη απ’ τους νικητές πατρίδα», αποκρύβοντας ότι ο Μπρεχτ γύρισε στην τότε σταλινική Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR), που είχε μπει στο δρόμο της οικοδόμησης του μαρξιστικού σοσιαλισμού. Εκεί έζησε και εκεί έδρασε, βοηθώντας με το επαναστατικό του έργο την οικοδόμηση του συγκεκριμένου σοσιαλισμού.

Ο Γ.Βελουδής αποφεύγει σκόπιμα να αναφέρει ποια είναι τα ποιήματα και τα σημειώματα του Μπρεχτ «κατά του Στάλιν», γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν. Στα έργα του (1-20 τόμοι) υπάρχει μόνο ένα σημείωμα στον 20 τόμο (σελ. 325-326) αποδιδόμενο στο Μπρεχτ, το οποίο προφανώς είναι κατασκεύασμα της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Ούλμπριχτ–Χόνεκερ.

Άλλα πως είναι δυνατόν το σημείωμα αυτό να ανήκει στο Μπρεχτ όταν ακόμα και από μαρτυρίες ανατολικογερμανών ρεβιζιονιστών είναι γνωστό ότι ο Μπρεχτ ήταν ακόμα και κατά της δημοσίευσης του λόγου του Χρουστσόφ στο 20ο συνέδριο.

Μια κάποια Ν.Βαλαβάνη «νεοφώτιστη» στα περί «αντισταλινισμου» του Μπρεχτ – αφού πρώτα πριν κάμποσα χρόνια φρόντισε να δολοφονήσει άγρια το ύφος των ποιημάτων του Μπρεχτ και να διαδώσει το γκαιμπελίστικο ΨΕΥΔΟΣ, ότι τάχα ο Μπρεχτ «τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν» – καταφεύγει σ’ έναν πιο «πρωτότυπο» τρόπο για να «τεκμηριώσει» τον ανύπαρκτό «αντισταλινισμό» του δηλ. το μύθο του «αντισταλινικού» Μπρεχτ: «ο Μπρεχτ αντίθετα με μεγάλους ποιητές όπως ο Ελυαρ, ο Αραγκον, ο Ρίτσος όχι μόνο δεν έγραψε ποτέ ποιήματα εγκωμίων, αλλά άσκησε έντονη και ουσιαστική κριτική στο σταλινισμό» («Εποχή», 10.12.2006, σελ. 27) για να φτάσει στην ουρανομήκη κοτσάνα, ότι επειδή ο Ούγγρος ρεβιζιονιστής G.Lukacs κατηγόρησε το Μπρεχτ ως «φορμαλιστή», αυτό παραλίγο να του «στοιχήσει τη ζωή», την οποία φαίνεται να του την «έσωσε» η Ν.Βαλαβάνη.

Στην ίδια συνέντευξή της μας ανακοινώνει ότι έχει «διαπρέψει» και κάνει «σπουδαίες έρευνες» γύρω απ’ τον χρουστσοφικό ιδεαλιστικό μύθο της «προσωπολατρίας» (αντιμετωπίζοντας το σταλινισμό «όχι στο έδαφος της προσωπολατρίας άλλα ως πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο»). Γι’ αυτό θα της συνιστούσαμε, για να μην πάνε «χαμένοι» οι κόποι της, να προχωρήσει στην ίδρυση ενός αντισταλινικού Ινστιτούτου «Μπρεχτολογίας» - θα αποτελούσε πράγματι παγκόσμια πρωτοτυπία – με «ειδικό» ερευνητή στα περί «προσωπολατρίας» τον Γ. Βελουδή, δίνοντας του την μοναδική ευκαιρία να προσφέρει κι’ αυτός τη δική του «οξυνούστατη κριτική της προσωπολατρίας» και διευθύντρια την Α.Παπαρήγα, ειδική και αυτή στα περί «προσωπολατρίας», άλλα ιδιαίτερα, σε ένα «νέο κλάδο», που «ανακάλυψε» η ίδια, τη συγκέντρωση–επιμέλεια των «πονηρών του Μπρεχτ, έχοντας ως βοηθό της τον πρώην υφυπουργό πολιτισμού της κυβέρνησης της ΝΔ Π.Τατούλη (Α.Παπαρήγα προς Τατούλη: «μπορούμε να διαβάσουμε μαζί Μαγιακόφσκι ή Μπρεχτ και να χαρούμε. Αμφιβάλλω ότι θα δεχτείτε μερικά πονηρά του Μαγιακοφσκι και του Μπρεχτ άλλα εν πάση περιπτώσει.», «Ρ» 5.11.2005, σελ..

Τώρα τελευταία η Ν.Βαλαβάνη ασχολείται με το «θεάρεστο» για τους αστούς έργο αφαίρεσης του επαναστατικού περιεχομένου απ’ το έργο του Μπρεχτ. Αξιός ο μισθός της, της ευχόμαστε «καλή επιτυχία».

Όμως τόσο ο δεύτερος μύθος δηλ. εκείνος του «αντισταλινικού» Μπρεχτ όσο και ο πρώτος: ο Μπρεχτ «μαθητής» του Κ.Κορς δηλ. «υπερασπιστής» των αντιμαρξιστικών-αντιλενινιστικών του απόψεών διαψεύδονται από τα παρακάτω:

1. πρώτα-πρώτα από το ίδιο το επαναστατικό έργο του Μπρεχτ που κινείται στο δρόμο των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν,

2. ο Μπρεχτ σ’ αντιπαράθεση με τους δυο μύθους έχει μια μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού,

3. ο μαρξιστής Μπρεχτ σ’ αντίθεση με τους διάφορους οπορτουνιστές υπεράσπισε τη διχτατορία του προλεταριάτου και το συγκεκριμένο σοσιαλισμό που οικοδομούνταν στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και μετέπειτα στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες ως τα μέσα της δεκαετίας του ’50,

4. σε αντιπαράθεση με τις διάφορες αντεπαναστατικές αντιπολιτευτικές ομάδες, υπεράσπισε το «σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Σοβιετικής Ένωσης» (Μ.Μπρεχτ: Για τη Φιλοσοφία και το Μαρξισμό, σελ. 60-64, Αθήνα 1977),

5. υπεράσπισε, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του πολέμου, την ΕΣΣΔ με επικεφαλής το Στάλιν απ’ τις επιθέσεις των διαφόρων αντισταλινικών (στο ίδιο, σελ. 64-65)

6. αντέκρουσε τις συκοφαντίες του Αντρέ Ζίντ σε βάρος της ΕΣΣΔ που περιέχονται στο βιβλίο του «Επιστροφή από την ΕΣΣΔ» , Παρίσι 1936 (στο ίδιο σελ. 66-70)

7. ο Μπρέχτ υπεράσπισε – πράγμα που είναι πολύ πιο σπουδαίο για εκείνη την κρίσιμη ιστορική περίοδο – ακόμα και τις «δίκες της Μόσχας» (στο ίδιο, σελ. 71-76),

8. το 1949 δεν επιστρέφει στην ιμπεριαλιστική Δυτική Γερμανία αλλά στη σταλινική DDR που έχει μπει στο δρόμο της οικοδόμησης του επιστημονικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν,

9. ο Μπρεχτ ζει εκεί και συμμετέχει ενεργά και δραστήρια με το έργο του στη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως της 14 Αυγούστου του 56 που πέθανε στο ανατολικό Βερολίνο και τάφηκε στο Dorotheen-Friedhof, που ήταν η επιθυμία του,

10. ιδρύει στο Βερολίνο το δικό του Θέατρο, το περίφημο “Berliner Ensemble” (= Μπερλίνερ Άνσαμπλ),

11. μ’ αφορμή το θάνατο του Στάλιν δήλωσε: «σταμάτησαν οι καρδιές των καταπιεσμένων και των πέντε ηπείρων, και εκείνων που έχουν απελευθερωθεί, και όλων, όσων αγωνίζονται για την παγκόσμια ειρήνη όταν άκουσαν ότι ο Στάλιν είναι νεκρός. Αυτός ήταν η ενσάρκωση των ελπίδων τους. Όμως τα πνευματικά και υλικά όπλα, που αυτός δημιούργησε υπάρχουν και η διδασκαλία του είναι εδώ, για να δημιουργηθούν νέα» («Sinn und Form» 3/1953, σελ.10)

12. στις 21 Δεκέμβρη του 1954 ο Μπρεχτ τιμήθηκε με το «Βραβείο Στάλιν» και όχι με το ανύπαρκτο τότε «βράβειο Λένιν» όπως ισχυρίζονται μισό και πλέον αιώνα τώρα οι γκαιμπελίσκοι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, μεταξύ των οποίων και οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ,

13. ο Μπρεχτ δεν επικρότησε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και οι όποιες κριτικές του σε λάθη – δεξιές παρεκκλίσεις, όπως το ποίημα «Die Loesung» για τα αντεπαναστατικά γεγονότα τις 17 Ιούνη 1953, της ηγεσίας του ΕΣΚΓ είναι σωστές και αποσκοπούσαν στην καλύτερη οικοδόμηση και στερέωση του σοσιαλισμού.