Ο Μίκης Μάντακας (Αθήνα, 13/6/1952 - Ρώμη 28/2/1975) ήταν Έλληνας εθνικιστής ακτιβιστής ο οποίος δολοφονήθηκε από ακροαριστερούς εγκληματίες στην Ιταλία.Την περίοδο της επταετίας βρέθηκε στην Ιταλία, αρχικά στην Μπολόνια και στη συνέχεια στη Ρώμη για να σπουδάσει ιατρική. Εκεί εντάχθηκε στο εθνικιστικό ιταλικό κόμμα MSI.
Εκείνα τα χρόνια η κατάσταση είναι ταραγμένη και στην Ιταλία. Το κράτος σε κατάσταση αποδιοργάνωσης, οι κυβερνήσεις συνεργασίας διαδέχονται η μία την άλλη και το κομμουνιστικό κομμα φτάνει το 35%. Η δύναμη στα πεζοδρόμια όμως είναι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, Lotta Continua, Autonomia Operaia και μικρότερες ομάδες. Όπως συμβαίνει συχνά, τα πανεπιστήμια έπαιξαν πρώτο ρόλο με τους αριστερούς και τα επισόδεια με φασίστες και αριστερούς του '68 ήταν τρομερά.
Ο ιταλικός λαός τρομοκρατημένος μένει αμέτοχος. Οι αναρχοαριστεριστές με τη σιωπηλή υποστήριξη του κομμουνιστικού κόμματος κάνουν ότι θέλουν. Η μόνη αντίσταση γίνεται από τη νεολαία του εθνικιστικού κόμματος MSI.
Σύμφωνα με την τότε κοπέλα του Μίκη, Σαμπρίνα, "Επί τρεις ημέρες η Ρώμη καιγόταν εξαιτίας της δίκης που γινόταν για το θάνατο των αδελφών Ματέι (σ. σ. τα δύο παιδιά ενός στελέχους του MSI τα οποία είχαν καεί ζωντανά σε εμπρηστική επίθεση εναντίον του σπιτιού του από κομμουνιστές)." Ο Μίκης είχε βρεθεί στα δικαστήρια, όπου ξεκίνησαν τα επεισόδια. Οι φασαρίες σύντομα έλαβαν διαστάσεις, όταν οι κομμουνιστές επετέθησαν στα γραφεία του κόμματος MSI, μέλος του οποίου ήταν και ο Μίκης. Αυτός με λίγους συναγωνιστές του ακόμα στάθηκαν να φυλάξουν τις δικές τους Θερμοπύλες. Λίγες ώρες αργότερα, έπεσε νεκρός από την αριστερή τρομοκρατία.
Κάθε χρόνο από τότε, οι Ιταλοί εθνικιστές πραγματοποιούν μια απλή τελετή μνήμης για το συναγωνιστή τους. Δυο νέοι θα μεταφέρουν και πάλι το πορτραίτο του Μίκη, από τα γραφεία, να αντικρύζει τους συναγωνιστές του και μετά την απόλυτη σιγή θα ακουστεί σε όλη την Ρώμη:
http://www.youtube.com/watch?v=5x6n6n2yOoI&feature=player_embeddedΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ:
Κοπέλα που περίμενες μια μέρα οπώς τόσες,
ένα σινεμά μια πίτσα,να βρεθείς λίγο με αυτόν,
έλα άνοιξε την πόρτα σου,έχω κάτι να σου πω:
“Ξέρεις,απόψε,στην πλατεία…ήταν πολλοί,και…
το αγόρι σου είναι νεκρό…σκοτώθηκε απόψε.”
Είκοσι χρόνια είναι λίγα για να χυθεί αίμα,
από το μίσος αυτού που τα νιάτα μας ζηλεύει,
αυτού που ένα κόκκινο κουρέλι χρησιμοπίησε για σημαία,
γιατί δεν έχει το θάρρος να υπηρετήσει μια αληθινή τέτοια.
Η Νεολαία της Ευρώπης θα τραγουδήσει απόψε,
για όποιον σκοτώθηκε την άνοιξη για την πίστη του.
Οι ιδέες προκαλούν φόβο σ’αυτήν την κοινωνία,
αλλά ακόμα περισσότερο φόβο μπορεί να προκαλέσει η πίστη:
η πίστη σε μια γη,η πίστη σε μια αγάπη,
είναι πράγματα πολύ μεγάλα για όποιον δεν εχει πια καρδιά.
Ένα άνθος κερασιάς φόρεσε ανάμεσα στα μαλλιά,
βλέποντάς σε να περνάς θα σε αναγνωρίσω και…
Ήλιε της Δύσης που υποδεχεσαι τον φίλο μας,
γύρνα να φωτίσεις τον αρχαίο μας κόσμο.
Από τους λόφους της Αιώνιας Πόλης επιστρέφουν τα άλογα,
που μεταφέρουν τους κουρασμένους ήρωες αυτού του κόσμου.
Κοπέλα του φίλου μου που πέθανε απόψε,
το άνθος ανάμεσα στα μαλλιά σου όχι,δεν θα μαραθεί.
Από τον πόνο σου εμείς θα κάνουμε μια σημαία,
στο σκοτάδι της νύχτας μια φλόγα θα φωτίσει.
Θα είναι η δική μας φλόγα,θα είναι τα είκοσί σου χρόνια,
η δική μας άνοιξη,θα είναι η λευτεριά.