Author Topic: Η παραλίγο Ένωση Ελλάδας – Αλβανίας  (Read 90 times)

0 Members and 2 Guests are viewing this topic.

antimilitarist21

  • Guest
Η παραλίγο Ένωση Ελλάδας – Αλβανίας


Αναδημοσιεύω το συγκεκριμένο ιστορικό κείμενο, το οποίο βρήκα στην παρακάτω διεύθυνση
http://www.zougla.gr/blog/article/1610860

Υπεύθυνος δημοσίευσης : Pirate
Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 14 Αυγούστου 2018



Ένα άγνωστο σε πολλούς κεφάλαιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας είναι οι προσπάθειες που έγιναν για τη δημιουργία ενός ελληνο-αλβανικού κράτους. Θα αναφέρουμε εν συντομία δύο από αυτές τις προσπάθειες. Τις δύο που έφθασαν πολύ κοντά στο να γίνουν πραγματικότητα.

Η πρώτη από αυτές ήταν την περίοδο 1925-1926, δηλαδή την περίοδο της Δικτατορίας του Πάγκαλου. Ο στρατιωτικός Θεόδωρος Δ. Πάγκαλος, βενιζελικός και φανατικός αντικομμουνιστής, είχε αρβανίτικη καταγωγή και φιλικά αισθήματα για τον αλβανικό λαό. Την περίοδο που είχε την εξουσία, έστειλε στα Τίρανα τον (αρβανίτικης καταγωγής) αντιστράτηγο Αλέξανδρο Κοντούλη για διάφορες συζητήσεις (φανερές και μυστικές) με την αλβανική κυβέρνηση και για να υπογράψει ορισμένες συμβάσεις. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Πάγκαλος έγραψε ότι οι Αλβανοί «είναι ιστορικώς αποδεδειγμένον ότι είναι Ιλλυριοί, απόγονοι των Πελασγών και συνεπώς αδελφή φυλή των αρχαίων φυλών, αίτινες από Βορρά κατελθούσαι, απετέλεσαν τους πρώτους κατοίκους της Ελλάδος.» .

Η προσπάθεια για την ένωση της Ελλάδας και της Αλβανίας τελικά δεν έγινε πραγματικότητα, καθώς η δικτατορική κυβέρνηση Πάγκαλου ανατράπηκε τον Αύγουστο του 1926 από το στρατιωτικό Γεώργιο Κονδύλη.

Μερικά χρόνια αργότερα, την περίοδο της γερμανικής κατοχής έγινε άλλη μια προσπάθεια δημιουργίας δυαδικού – ομοσπονδιακού κράτους που θα αποτελείτο από την Ελλάδα και την Αλβανία. Συγκεκριμένα, το 1944, επί δωσιλογικής – κατοχικής κυβέρνησης Ιωάννη Ράλλη, μια αλβανική επιτροπή επισκέφτηκε την Ελλάδα, υπό συνθήκες μυστικότητας, προκειμένου να υποβάλει ένα αίτημα ένωσης των δύο χωρών. Η πρώτη συνάντηση της αλβανικής επιτροπής με κάποιο Έλληνα έγινε στη Μακεδονία το Φεβρουάριο του 1944 με το συνταγματάρχη Αθανάσιο Χρυσοχόου. Ο Χρυσοχόου (1890-1967) είχε ηπειρώτικη καταγωγή και ήταν συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών, φανατικός αντικομμουνιστής και διορισμένος Γενικός Επιθεωρητής Νομαρχιών Μακεδονίας και Θράκης. Κατέγραψε το περιεχόμενο της συνομιλίας που είχε με τα μέλη της αλβανικής επιτροπής, το έβαλε σε φάκελο και έστειλε το φάκελο στην Αθήνα για να παραδοθεί στα χέρια του κατοχικού πρωθυπουργού. Ο Ιωάννης Ράλλης (1878-1946), γνωστός πολιτικός της δεξιάς παράταξης και αντικομμουνιστής, παρέλαβε το φάκελο, ενημερώθηκε για το ζήτημα και είδε θετικά τη δημιουργία ενός ελληνο-αλβανικού κράτους. Παράλληλα, έλαβαν αντίγραφα και οι πολιτικοί αρχηγοί και εκπρόσωποι πολιτικών αρχηγών (Σοφούλης, Καφαντάρης, Στεφανόπουλος, Χλωρός, Παπανδρέου, Μυλωνάς κ.α.), καθώς και η ελληνική κυβέρνηση που βρισκόταν στο Κάιρο.

Ακολούθησαν και άλλες συναντήσεις και συνομιλίες των δύο πλευρών, όπως π.χ. η συνάντηση του Τζαβήτ Λεσκοβίκου (απεσταλμένου της αλβανικής κυβέρνησης) με το Χρυσοχόου στη Θεσσαλονίκη στις 16 Μαΐου 1944. Δεν κατέστη δυνατό να τηρηθεί απόλυτη μυστικότητα και εχεμύθεια, με αποτέλεσμα να υπάρξουν κάποιες αντιδράσεις προς το ενδεχόμενο ελληνο-αλβανικής συμφωνίας. Ο Χρυσοχόου αναφέρει ότι και οι δύο πλευρές είδαν θετικά το ενδεχόμενο Ελληνοαλβανικής Ένωσης, με εξαίρεση κάποιους Βορειοηπειρώτες καθώς και την αλβανική κομμουνιστική παράταξη.

Επίσης, ο Χρυσοχόου έγραψε ότι τον Αύγουστο του 1944 : «ο πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης μου διεμήνυσεν ότι, μορφώσας πλέον την πεποίθησιν ότι το εθνικόν συμφέρον επέβαλλε να πραγματοποιηθή η ελληνοαλβανική συμφωνία διά την ένωσιν των δύο χωρών, αλλά και αποκαμών ν’ αναμένη την συμφωνίαν των λοιπών πολιτικών αρχηγών της χώρας, έλαβεν απόφασιν να προχωρήση μόνος εις την συνεννόσιν και εζήτησε την μετάβασιν προς τούτο εις Αθήνας του Τζαβήτ Λεσκοβίκου.» .

Κάποιοι απρόβλεπτοι παράγοντες όπως π.χ. η διαφυγή πολλών Ελλήνων πολιτικών εκτός Ελλάδας για να συμμετάσχουν στο Συνέδριο του Λιβάνου, διάφορες καθυστερήσεις στις ελληνο-αλβανικές επαφές, κάποια χρονοβόρα γραφειοκρατικά ζητήματα, η κυβερνητική κρίση στην Αλβανία και η άρνηση των (ανήσυχων για τις εξελίξεις) Γερμανών να επιτρέψουν στο Λεσκοβίκου να πάει στην Αθήνα για να συναντηθεί με το Ράλλη, δεν επέτρεψαν την ολοκλήρωση των πολύμηνων επαφών και την υπογραφή συμφωνίας, παρότι υπήρχε σαφής πρόθεση και των δύο πλευρών για την ένωση της Ελλάδας και της Αλβανίας.