Author Topic: Ενβέρ Χότζα: Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμ&#  (Read 13 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

National Bolshevik

  • Νταβατζής
  • Komkor
  • *****
  • Posts: 1633
  • Φήμη -3
    • View Profile
Οι Σύγχρονοι Ρεβιζιονιστές στο Δρόμο του Εκφυλισμού σε Σοσιαλδημοκράτες και της Συγχώνευσής τους με την Σοσιαλδημοκρατία

Από την εφημερίδα «Ζέρι ι Πόπουλιτ», όργανο της ΚΕ του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, 7 Απριλίου 1964

Κάθε μέρα που περνά, φέρνει στο φως και νέα στοιχεία που δείχνουν ότι οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, η ομάδα του Ν. Χρουστσόφ και οι υποστηρικτές της, παρέκκλιναν ολοκληρωτικά από τον Μαρξισμό-Λενινισμό και μετατράπηκαν σε εχθρούς του, σε εχθρούς του προλεταριακού διεθνισμού, του σοσιαλισμού και της επανάστασης και του απελευθερωτικού κινήματος της εργατικής τάξης και των λαών, σε εχθρούς της ενότητας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έχουν ενωθεί σε «ιερή συμμαχία» με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και με τους αντιδραστικούς διαφόρων χωρών και μ' όλες τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις ενάντια στους λαούς και το σοσιαλισμό. Έχουν στρέψει τις λεπίδες όλων των στιλέτων τους εναντίον του Μαρξισμού-Λενινισμού, εναντίον όλων των αδελφών κομμάτων και των επαναστατών κομμουνιστών που είναι αφοσιωμένοι στον Μαρξισμό – Λενινισμό, ενάντια στο αντιιμπεριαλιστικό, απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα των λαών. Όλες οι διακηρύξεις τους «πίστης» στο Μαρξισμό-Λενινισμό, στην υπόθεση του σοσιαλισμού, στην επανάσταση και στον προλεταριακό διεθνισμό είναι πέρα για πέρα υποκριτικές και δημαγωγικές.
Προκειμένου να εφαρμόσουν την αντιμαρξιστική, αντισοσιαλιστική και αντεπαναστατική τους γραμμή, χρειάζονται συμμάχους. Και πού θα μπορούσαν να βρουν καλύτερους αν όχι μεταξύ των ρεβιζιονιστικών στοιχείων στα διάφορα κόμματα και στην Τιτοϊκή κλίκα στη Γιουγκοσλαβία. Έτσι, ο Ν. Χρουστσόφ και η ομάδα του κατόρθωσαν, με «πραξικοπήματα» και συνωμοσίες, άλλους εξαπατώντας και άλλους δυσφημίζοντας, με πρόσχημα τον αγώνα ενάντια στην «προσωπολατρία», κατόρθωσαν από τη μια να τοποθετήσουν στην ηγεσία ορισμένων κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων ρεβιζιονιστικά στοιχεία της επιλογής τους και από την άλλη να αποκαταστήσουν την αποστάτρια Τιτοϊκή κλίκα και να ενώσουν πλήρως τις δυνάμεις της με αυτήν. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του ενιαίου ρεβιζιονιστικού μετώπου. Αυτό ήταν και το πρώτο βήμα.
Επιπλέον, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές πότε δεν παράτησαν τις προσπάθειές τους να βρουν και άλλους συμμάχους. Και ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Ήταν πολύ φυσικό να στραφούν – δεν μπορούσαν να το αποφύγουν – στους «αδελφούς» τους και συνοδοιπόρους τους προδότες, στους ηγέτες της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Και τούτο γιατί ο ρεβιζιονισμός και η σοσιαλδημοκρατία αποτελούν σήμερα δύο εκφράσεις της ίδιας ιδεολογίας – της αστικής. Η σοσιαλδημοκρατία είναι η έκφραση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, ενώ ο ρεβιζιονισμός είναι η έκφραση της αστικής ιδεολογίας στο κομμουνιστικό κίνημα.
Αυτή η κοινή ιδεολογική βάση που φέρνει κοντά και ενώνει τους ρεβιζιονιστές με τους σοσιαλδημοκράτες, είναι η αφετηρία για την πλήρη συνένωσή τους όχι μόνο ιδεολογικά και πολιτικά αλλά και οργανωτικά. Επομένως είναι τελείως φυσικό και λογικό το γεγονός ότι οι προσπάθειες των ρεβιζιονιστών για τον εκφυλισμό των κομμουνιστικών κομμάτων που καθοδηγούν, σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ότι η τάση τους για συγχώνευση με τη σοσιαλδημοκρατία γίνεται ολοένα και πιο φανερή στις μέρες μας.
Η ολοένα και μεγαλύτερη τάση προσέγγισης και ένωσης με τους σοσιαλδημοκράτες, ολόκληρη η προδοτική γραμμή των σύγχρονων ρεβιζιονιστών έχουν τις ρίζες τους στο 20ου Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η τάση ξανατονίστηκε στο 21ο και το 22ο Συνέδριο και εγκρίθηκε στο νέο πρόγραμμα του ΚΚΣΕ. Αναφερόμενος σ' αυτήν την γραμμή προσέγγισης και συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία, ο Ν. Χρουστσόφ είπε στο 22ο Συνέδριο: «Αυτό δεν είναι ένα προσωρινό τακτικό σύνθημα αλλά η γενική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης». Και πρόσθεσε: «Αν πρόκειται να μιλήσουμε για το ρόλο και τη θέση των μη κομμουνιστικών κομμάτων, θα πρέπει να τονίσουμε, πάνω απ' όλα, ότι, στις σημερινές συνθήκες, προκειμένου να επιτευχθεί ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η συνεργασία του κομμουνιστικού κόμματος με τα άλλα κόμματα είναι όχι μόνο δυνατή αλλά και απαραίτητη». (Απάντηση του Ν. Χρουστσόφ στον αρχισυντάκτη της αυστραλιανής εφημερίδας Herald, όπως δημοσιεύθηκε στην Pravda στις 25 Ιουνίου 1958).
Η γραμμή προσέγγισης και ένωσης με τους σοσιαλδημοκράτες άρχισε να εφαρμόζεται αμέσως μετά το 20ου Συνέδριο. Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης έστειλε γράμματα προς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης απευθύνοντας κάλεσμα για ενότητα. Από τις αρχές του 1956, ένας αριθμός σοσιαλδημοκρατών ηγετών και ολόκληρες αντιπροσωπείες από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα επισκέφθηκαν την Σοβιετική Ένωση πραγματοποιώντας επαφές και συνομιλίες με την ομάδα του Ν. Χρουστσόφ.
Η εκστρατεία για ενότητα με τους σοσιαλδημοκράτες έχει εντατικοποιηθεί τον τελευταίο καιρό. Αυτό αποδεικνύεται από τις περυσινές επισκέψεις στη Μόσχα ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας όπως του Π. Σπάακ, γραμματέα του Βελγικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Χάρολντ Γουίλσον, προέδρου του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος και του Γκυ Μολλέ, γενικού γραμματέα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος οι οποίοι συνομίλησαν με το Ν.  Χρουστσόφ και άλλους Σοβιετικούς ηγέτες. Σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφους της Μόσχας ο Γκυ Μολλέ, αναφερόμενος σε αυτές τις συνομιλίες, είπε ότι συζήτησε με τον  Χρουστσόφ «όλα τα θεωρητικά προβλήματα γενικής φύσης που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων.» Σε μια άλλη συνέντευξή του, στην εφημερίδα Ουνιτά (22 Φεβρουαρίου 1964), ο Γκυ Μολλέ δήλωσε ότι «Οι συνομιλίες που είχε η αντιπροσωπεία της SFIO με τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και, ιδιαίτερα με τον Ν.  Χρουστσόφ, αναντίρρητα μας ικανοποίησαν σε πολλά ζητήματα».
Και σε ορισμένες άλλες χώρες οι ηγέτες των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων ακολουθούν και αυτοί την γραμμή συγχώνευσης με την σοσιαλδημοκρατία σύμφωνα με τις εντολές του «αρχιμαέστρου». Αυτό φαίνεται από πολλές ενέργειές τους, από διάφορα άρθρα και δηλώσεις τους στις στήλες της Χρουτσιοφικής επιθεώρησης «Ζητήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού», απ' το ντοκουμέντο της Κεντρικής Επιτροπής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος για την εθνική οργανωτική συνδιάσκεψη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Unita της 9/1/1964, απ' το προσχέδιο της απόφασης για το 17ο Συνέδριο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που θα πραγματοποιηθεί το Μάιο αυτού του χρόνου και ούτω καθεξής.
Σ' όλες αυτές τις προσπάθειες, στα ντοκουμέντα και στα υλικά των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, η κυρίαρχη ιδέα είναι, όσο κι αν επιχειρούν να την καμουφλάρουν, η ενότητα με τους σοσιαλδημοκράτες «σε οποιαδήποτε βάση» και με «κάθε κόστος», αποκηρύσσοντας κάθε τι που θα μπορούσε να υπονομεύσει αυτήν την ενότητα είτε σε ιδεολογικό είτε σε οργανωτικό επίπεδο.
Οι προσπάθειες των σύγχρονων ρεβιζιονιστών να έρθουν κοντά και να συστρατευθούν με στους σοσιαλδημοκράτες αποτελούν την λογική συνέχεια της προδοσίας τους προς τον Μαρξισμό-Λενινισμό και συνιστούν μέρος του μεγαλεπήβολου στρατηγικού σχεδίου «παγκόσμιας ολοκλήρωσης» που ξεκάθαρα διατύπωσε ο Τίτο στη γνωστή του συνέντευξη στον Drew Pearson στις 7 Αυγούστου 1962. Προκειμένου να φέρουν σε πέρας αυτό το σχέδιο, οι ρεβιζιονιστές κάνουν πλατιά χρήση δημαγωγικών συνθημάτων. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προσέγγιση και την συμμαχία τους με τους ιμπεριαλιστές και αντιδραστικούς, την προσέγγιση και την συμμαχία τους με την κλίκα του Τίτο στο όνομα του «σοσιαλισμού», με τον Ποντίφικα στο όνομα του «ανθρωπισμού», με τους σοσιαλδημοκράτες στο όνομα της «ενότητας της εργατικής τάξης», στο όνομα της «ειρηνικής συνύπαρξης και της σωτηρίας του κόσμου από τον πυρηνικό όλεθρο».


Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές βαδίζουν στον προδοτικό δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας

Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προσέγγιση και την συμμαχία με τους σοσιαλδημοκράτες με πρόσχημα τις «θετικές τάσεις» που τάχα παρατηρούνται, κυρίως πρόσφατα, στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας. Ότι τάχα έχουν εκφραστεί υπέρ της ειρήνης, της ειρηνικής συνύπαρξης, του αφοπλισμού, ότι έχουν ευνοϊκότερη στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ, ότι έχουν εκφραστεί θετικά όσον αφορά μια κάποια προσέγγιση με τους κομμουνιστές, ότι έχουν εκφράσει κάποιου είδους επιθυμία να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εργατικής τάξης, να διατηρήσουν και ενισχύσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και έχουν δηλώσει υπέρ του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και κ.ο.κ. Έτσι, προκειμένου να δικαιολογήσουν την γραμμή προσέγγισης με τους δεξιούς ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας, οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι το ρεβιζιονιστικό τρένο που επιταχύνει προς το σοσιαλδημοκρατικό σταθμό, αλλά ότι ο σοσιαλδημοκρατικός σταθμός έρχεται να συναντήσει το ρεβιζιονιστικό τρένο.
Αυτή δεν είναι καινούργια τακτική για τους ρεβιζιονιστές. Η προδοτική ομάδα του Ν.  Χρουστσόφ και εκείνοι που την ακολουθούν, επινόησαν ακριβώς αυτόν τον ελιγμό για να δικαιολογήσουν την προσέγγισή και την πλήρη συμμαχία με την Τιτοϊκή κλίκα, προσποιούμενοι ότι οι Γιουγκοσλάβοι ηγέτες διόρθωσαν τάχα πολλά από τα σφάλματά τους και υιοθέτησαν την γραμμή του «Μαρξισμού-Λενινισμού». Παρόμοια, για να δικαιολογήσουν την προδοτική γραμμή συμφιλίωσης με τους ιμπεριαλιστές, και ειδικά με τους Αμερικανούς, έσπειραν και συνεχίζουν να σπέρνουν ψευδαισθήσεις ότι οι ηγέτες του ιμπεριαλισμού έχουν γίνει τώρα «σοφοί», «ρεαλιστές», «ειρηνόφιλοι», «λογικοί» και ότι άλλο θες.
Αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες έχουν αλλάξει τόσο λίγο την φύση και τις αντιλήψεις τους όσο και η Τιτοϊκή κλίκα και οι ιμπεριαλιστές. Αν μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε είδους αλλαγή στις απόψεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών, η μόνη προφανής είναι η ολοένα και μεγαλύτερη κλίση τους προς τα δεξιά.

Τι εκπροσωπεί η σημερινή σοσιαλδημοκρατία;

Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία είναι ο άμεσος συνεχιστής της προδοτικής 2ης Διεθνούς. Έχει κληρονομήσει όλες τις ιδεολογικές αποσκευές, την οργάνωση και την τακτική των κομμάτων της 2ης Διεθνούς. Η προδοσία των σοσιαλδημοκρατών άρχισε με την απομάκρυνσή τους από τις βασικές θεωρητικές θέσεις του Μαρξισμού- Λενινισμού τον οποίο χαρακτηρίζουν ως ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό, με την αποκήρυξη της ταξικής πάλης και την αντικατάστασή της με την «θεωρία» της ταξικής συνεργασίας, με την άρνηση της επανάστασης και την αντικατάστασή της με μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, με την εγκατάλειψη του επαναστατικού δρόμου και την αντικατάστασή του με τον «ειρηνικό», «δημοκρατικό» και κοινοβουλευτικό δρόμο, με την άρνηση της αναγκαιότητας συντριβής του αστικού κρατικού μηχανισμού και την αποδοχή του καπιταλιστικού κράτους ως μέσο για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, με την απόρριψη της δικτατορίας του προλεταριάτου και την αντικατάστασή του με την «καθαρή και γενική δημοκρατία», με την εγκατάλειψη του προλεταριακού διεθνισμού και την υιοθέτηση εθνικιστικών - σοβινιστικών θέσεων και την ανοιχτή συμμαχία με την ιμπεριαλιστική αστική τάξη.
Ξεσκεπάζοντας την προδοσία της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, ο Λένιν ήδη στο βιβλίο του «Τι να κάνουμε», έγραψε: «Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να μετατραπεί από κόμμα της κοινωνικής επανάστασης σε δημοκρατικό κόμμα των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ο Μπερνστάιν έχει στηρίξει αυτό το πολιτικό αίτημα με μια ολόκληρη “νέα” σειρά επιχειρημάτων και συλλογισμών αρμονικά συνδεδεμένων μεταξύ τους. Αρνείται τη δυνατότητα επιστημονικής αποδοχής του σοσιαλισμού και την απόδειξη, από την σκοπιά υλιστικής αντίληψης της ιστορίας, ότι είναι απαραίτητος και αναπόφευκτος. Αρνείται το γεγονός ότι η φτώχεια και η προλεταριοποίηση αυξάνονται και ότι οξύνονται οι καπιταλιστικές αντιθέσεις. Διακηρύσσει πως η ιδέα του «τελικού σκοπού» είναι αβάσιμη και απορρίπτει χωρίς δεύτερη κουβέντα την ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αρνείται την αρχειακές διάφορες μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού και την θεωρία της ταξικής πάλης η οποία, υποστηρίζει, δεν μπορεί να διεξαχθεί σε μια δημοκρατική κοινωνία που κυριαρχείται από την θέληση της πλειοψηφίας».
Παίρνοντας αυτό το δρόμο, η σοσιαλδημοκρατία μετατράπηκε σε πιστό υποστηρικτή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, σε υπηρέτη της αστικής τάξης, στον πιο σημαντικό ιδεολογικό και πολιτικό συνεργάτη της πολιτικής της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα. Βοήθησε την αστική τάξη να καταδυναστεύει και να εκμεταλλεύεται τους εργάτες της χώρας τους και τους λαούς άλλων χωρών, να καταπνίγει τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα. «Επιβεβαιώθηκε στην πράξη», λέει ο Λένιν, «ότι η μαχητική ομάδα στις γραμμές του εργατικού κινήματος που υποστηρίζει τις οπορτουνιστικές απόψεις, είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης