Οι μουσουλμανικές τρομοκρατικές επιθέσεις της 13ης Νοέμβρη 2015 έφεραν για άλλη μια φορά σε δύσκολη θέση το σύστημα εξουσίας που απλώνεται σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο. Ενδεικτική της ταραχής ήταν η απόπειρα επικοινωνιακής διαχείρισης του αντιτρομοκρατικού αισθήματος των Ευρωπαίων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι γνωστό ότι τα ΜΜΕ, καθότι για να πάρουν τις σχετικές άδειες λειτουργίας τους από το Κράτος πρέπει να δώσουν ένα σωρό διαπιστευτήρια σε αυτό, αποτελούν, χωρίς σχεδόν εξαιρέσεις, μέσα μαζικής προπαγάνδας του κρατικισμού και εξυπηρέτησης των συμφερόντων του Κράτους.

 Από το βράδυ των αιμοσταγών δολοφονικών επιθέσεων τα μέσα προπαγάνδας παραπληροφορούσαν τον κόσμο, παίζοντας με τον αριθμό των νεκρών, αποκρύπτοντας, με κάθε τρόπο, την ταυτότητα των δραστών, μιλώντας, ως προς αυτό, για “υποθέσεις” και “σενάρια”, υποψιάζονταν κάποιους αλλά “τίποτα δεν είναι βέβαιο ως τώρα” κτλ. Ακόμα και όταν όμως είχε αναληφθεί η ευθύνη για τις επιθέσεις... “αυτό μένει να αξιολογηθεί” έλεγαν.

Κύρια αγωνία των δημοσιογράφων και των πολιτικών, ανεξαρτήτως πολιτικού μανδύα, ήταν το, τρομακτικό για αυτούς, ενδεχόμενο να στραφεί ο κόσμος προς τη Δεξιά. Μάλιστα, το αποκορύφωμα ήταν ένας απόδημος Έλληνας κομμουνιστής που ζει και διδάσκει στο Παρίσι, τον οποίο έβγαλαν στον “αέρα” τα εγχώρια μέσα προπαγάνδας για να μας πει ότι δεν τρομοκρατήθηκε από τις σφαγές που έγιναν δίπλα του αλλά από το ενδεχόμενο οι Γάλλοι να στραφούν στη Δεξιά και να εφαρμόσουν αυτά που λέει ο νόμος για τους παράνομους μετανάστες, ένα νόμο που, για τα μάτια του κόσμου και μόνο, έχουν ψηφίσει όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα.

Στον Αγώνα αυτό κατά των Λευκών έχουν ταχθεί όλα τα ευρωπαϊκά Κράτη και όλες οι άρχουσες-εξουσιάστριες τάξεις της Ευρώπης. Αυτές αποτελούνται από τους καταναλωτές φόρων, τους κρατικούς υπαλλήλους, τους ολιγάρχες του πλούτου που βγάζουν υπερκέρδη από τις εργολαβίες και άλλες βρώμικες και παρασκηνιακές συναλλαγές με το Κράτος. Τα θύματα της φορολογικής εκμετάλλευσης καθημερινά στοχοποιούνται από όλα τα κρατικά μονοπώλια και λοιδορούνται με τον χυδαιότερο τρόπο. Ακόμα και σε αυτό το περιστατικό μουσουλμανικής τρομοκρατίας - πραγμάτων που είναι αδιανόητα για τον μέσο Χριστιανό, ενώ επικροτούνται κρυφά ή φανερά από τον μέσο μουσουλμάνο – οι συνεργάτες του Κράτους βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν τη “θρησκεία” συλλήβδην και να μιλάνε για τις χριστιανικές σταυροφορίες και περιστατικά τουλάχιστον 4 αιώνες πριν, με το δηλητήριο του μίσους να στάζει κατά των Χριστιανών.

Σκοπός του συστήματος και του Κράτους είναι να διασφαλίσει τη φορολογική εκμετάλλευση και να μεγιστοποιήσει τα έσοδά του. Οι ολιγάρχες επιθυμούν εξαθλιωμένους εργάτες να δουλεύουν για ψίχουλα. Είναι απλά οικονομικά. Όσο αυξάνεται η σπάνη της εργασίας, τόσο αυξάνεται η τιμή της. Όσο μειώνεται η σπάνη της εργασίας, τόσο μειώνεται η τιμή της. Με εξαθλιωμένους τριτοκοσμικούς λαθρομετανάστες να μην έχουν τίποτα για να συντηρηθούν εκτός από την προθυμία τους για εργασία, οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες, όπως ο Roy Childs Jr έχει εκτενώς αναλύσει, ανέκαθεν αποτελούσαν τους ισχυρότερους υποστηρικτές του μεγάλου Κράτους, έχουν να κερδίσουν τα μέγιστα και, μέσω του “κοινωνικού” Κράτους, βρίσκουν τη μοναδική ευκαιρία να φορτώσουν τις βαρύτατες εξωτερικότητες της λαθρομετανάστευσης, στις πλάτες του Χριστιανού, του Λευκού, του Άντρα: ενός αρχέτυπου το οποίο γίνεται ολοένα και πιο ενοχλητικό για τους σχεδιαστές της εκμετάλλευσης. Επιπρόσθετα, αυτοί οι αμόρφωτοι βάρβαροι τους οποίους εξυμνούν όλα τα μέσα προπαγάνδας, είναι και οι καλύτεροι πελάτες της “αντιρατσιστικής”, “δημοκρατικής”, “προοδευτικής”, ή όπως αλλιώς τη βαφτίζουν, πολιτείας που προωθούν. Αποδεδειγμένα χαμηλού IQ, εύκολα χειραγωγήσιμα άτομα με ευλαβική έφεση στη δεσποτική υποταγή, θα ψήφιζαν τον οποιοδήποτε δημοκόπο τους χάιδευε τα αυτιά. Ιδίως, είναι σε θέση να στηρίξουν κάθε σοσιαλιστική πολιτική και να δώσουν οσηδήποτε εξουσία στο Κράτος, αρκεί κάποιος να τους δώσει μια ψήφο και να τους κουνήσει το καρότο της “αναδιανομής” του πλούτου από το μπαούλο του “κακού αστού”.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στον αποδιοπομπαίο τράγο της όλης ιστορίας, το πιο ειρωνικό για τον οποίο είναι ότι τον κατηγορούν και για μίσος. Εκείνοι που διαστρεβλώνουν την ιστορία του και ψυχοπαθολογικοποιούν την ύπαρξή του, που θέλουν να τον κάνουν να νιώσει ενοχές για την εθνική του ταυτότητα, που παίρνουν τα παιδιά του στα κατηχητικά που αποκαλούν σχολεία και τους κάνουν πλύση εγκεφάλου για να τον μισούν, που τον κατηγορούν για τους πολέμους, την ύφεση, την ημιμάθεια και ένα σωρό άλλα κακά που το Κράτος επιφέρει και εν τέλει τον χαρακτηρίζουν με ένα σωρό υποτιμητικούς προσδιορισμούς όπως υποκριτής “αστός”, σεμνότυφος, δειλός, λαμόγιο, κλεφτράκος, χριστιανοταλιμπάν, φασίστας, ναζί, νεοναζί, ρατσιστής, ομοφοβικός, μολύνων το περιβάλλον και, σε ό,τι αφορά το “Ελληνικότερον”, ελληνάρας, ταγματασφαλίτης, χίτης και χουντικός. Εννοείται πως όποιος εκφράζει διαφορετική άποψη ως προς την επιβαλλόμενη πολιτική είναι τουλάχιστον όλα αυτά και οι αργυρώνητοι από το Κράτος κομμουνιστές βρίσκονται ακροβολισμένοι σε κάθε μέσο προπαγάνδας για να ...ενημερώσουν , ως αγαθοί ποιμένες, το “κοινό”, για τον κίνδυνο του “εκφασισμού” της κοινωνίας, για τον “φασισμό που παραμονεύει” και υποκρύπτεται πίσω από κάθε σκέψη εναντίον του επιδοτούμενου από το Κράτος και ενίοτε και τρομοκρατικού πολυφυλετισμού, και φυσικά, για τη “θρησκεία” γενικώς και αορίστως, σε ό,τι αφορά περιστατικά σαν αυτό του Παρισιού ή του Charlie Hebdo παλαιότερα ή για τις σφαγές που έκαναν οι μουσουλμάνοι στην Ολλανδία κ.ο.κ.

Η επικοινωνιακή διαχείριση που επέλεξαν αυτή τη φορά οι εξουσιαστές μας αφορούσε περισσότερο τον χαρακτήρα του εχθρού του συστήματος “αστού”, του μικρομεσαίου, του φορολογούμενου που δοκιμάζεται σκληρά από το Κράτος, το οποίο του αποστερεί τη δυνατότητα να προοδεύσει και να αναβιώσει το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, να καινοτομήσει στον τομέα της τεχνολογίας και της επιστήμης, να μεγαλουργήσει στα γράμματα και τις τέχνες, όπως επανειλημμένα έκανε σε όλη την ιστορία της Ευρώπης, όταν η φορολογία και η κρατικιστική τυραννία του το επέτρεψε. Και θα πρόσετα και ότι καθόλου δεν αφορούσε τους μουσουλμάνους ή το Ισλάμ που προέβησαν στη διενέργεια των μακελειών και απείλησαν με νέες αιματοχυσίες, απλά και μόνο γιατί οι μουσουλμάνοι δεν είναι δυνατόν να στραφούν προς τη Δεξιά. Δεν πρόκειται να διακινδυνέψει η κουτάλα των παρασίτων που έχουν επικαθήσει στον κόρφο του Ευρωπαίου, είτε “αναθεωρηθεί” και γίνει “ειρηνικό” το Ισλάμ (αν αυτό σημαίνει κάτι), είτε όχι. Ο άμεσος κίνδυνος είναι να μη ριζοσπαστικοποιηθούν πολιτικά οι Λευκοί, όχι η αιμοσταγής ριζοσπαστικοποίηση των μουσουλμάνων που αποτελεί υπαρκτή πραγματικότητα μέσα στις γειτονιές των Λευκών. Σε τελική ανάλυση, το πρώτο θα ήταν καταστροφή για τα συμφέροντα των κορπορατιστών, θα αυξάνονταν οι μισθοί, θα μειώνονταν η φορολογία – και κατά προέκταση, οι εργολαβίες των διαπλεκόμενων κομπιναδόρων – θα έπαυαν να υπάρχουν όλες αυτές οι χιλιάδες καθηγητικές έδρες, οι χιλιάδες ΜΚΟ και οι επίδοξοι αναδιανεμητές που λειτουργούν ως νταβατζήδες της ισότητας και με πλουσιοπάροχα ποσοστά μάλιστα· ενώ το δεύτερο είναι απλά μια εξωτερικότητα την οποία φορτώνονται οι “αστοί” στις γειτονιές τους.

Σε αυτούς τους “αστούς”, τα πολιτικά σπερματοδοχεία, τα, κατά τραγική ειρωνεία, εξιλαστήρια θύματα του ίδιου τους του εκτοπισμού, απευθύνθηκαν θεσμικά, και θα συνεχίσουν να το κάνουν, επικαλούμενοι τον “ανθρωπισμό”, τα “δημοκρατικά τους φρονήματα”, τις αξίες του “δυτικού πολιτισμού”, όπως η “ανεκτικότητα” και η “αλληλεγγύη” οι εξουσιαστές τους και η έκκληση του “πολιτικού” κόσμου και των ερυθρών κοσμικών κληρικών του, ήταν μια έκκληση απραξίας, παθητικότητας και ειρήνης, μονόπλευρης φυσικά, αλλά και η αύξηση της εμπιστοσύνης στις πεφωτισμένες, πάντα, ενέργειες του Κράτους. Η “ριζική” θεσμική αντιμετώπιση του όλου ζητήματος, άρχισε να  βγαίνει και από χείλη κομμουνιστικά, πάλαι ποτέ πασιφιστικά (πάλι μονόπλευρα για τους πολέμους της Δύσης μόνο, όχι για τους πολέμους της ΕΣΣΔ) και θα συνεχίσει να βγαίνει ακόμα ισχυρότερο το αίτημα για πόλεμο με αραβικά Κράτη, όπου οι Ευρωπαίοι θα κληθούν να επιβάλλουν νέες ελεγχόμενες εξουσίες, να πάρουν οι ολιγάρχες το φτηνό πετρέλαιο και να σταλούν κι άλλοι φτηνοί εργάτες και τρομοκράτες στην Ευρώπη να εκτοπίσουν τους Λευκούς. Όπως έχει υποστηρίξει και ο Lew Rockwell: Το Αμερικανικό Κράτος, όπως και τα Ευρωπαϊκά Κράτη, δεν πρόκειται να χτυπήσει πραγματικά την τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή γιατί το Αμερικανικό Κράτος, όπως και τα Ευρωπαϊκά Κράτη, θέλει τη φασαρία στη Μέση Ανατολή, από αυτήν επωφελείται.

Ποιος “ανθρωπισμός” όμως και ποιες αξίες βρίσκονται πίσω από ένα σύστημα το οποίο όχι μόνο δεν συγκινείται από το ανθρώπινο αίμα που χύνεται ως συνέπεια των πολιτικών του, αλλά θεωρεί τον εαυτό του συμβατό με ό,τι πιο κτηνώδες και δολοφονικό υπάρχει εκεί έξω; Όταν η μισαλλοδοξία, η διαπόμπευση και εν τέλει η σφαγή των Ευρωπαίων δεν αξίζει περισσότερο από μια θεσούλα στο “δημόσιο” και μια κονόμα εις βάρος τους και, όταν γύρω από την επιβαλλόμενη ιδεολογία της πολυ“πολιτισμικότητας” μπορούν να συσπειρωθούν τόσοι εγκληματίες, τόσοι μισάνθρωποι, τόσοι ψυχοπαθείς δολοφόνοι, τότε τι είδους αξίες είναι αυτές; Ανάξιες λόγου.

Ο Λευκός, ο Χριστιανός και ο Άντρας δεν πρέπει να ντρέπεται για αυτό που είναι. Πρέπει τόσο να ασπαστεί ξανά την αληθινή ιστορία του και να νιώσει περηφάνια και τιμή για το παρελθόν του, όσο και να επαναδιεκδικήσει την πρωτοπορία σε όλους τους τομείς του ανθρώπινου βίου. Αν δεν απαλλαγεί από τα δεσμά του Κράτους, θα εξαφανιστεί. Αν δεν προστατέψει τον εαυτό του με αληθινή αστυνόμευση, με ελεύθερη οπλοφορία, με νέο αποζημιωτικό σύστημα δικαιοσύνης που θα σέβεται απόλυτα το θύμα και θα τιμωρεί πραγματικά τον θύτη, αν δεν πάρει πίσω τη Γη του, την οποία το Κράτος δίνει λάφυρο στον κάθε άθλιο εισβολέα, αν δεν μειώσει δραστικά τη φορολογία που τροφοδοτεί τους δήμιούς του, θα αφεθεί τελεσίδικα στα χέρια τους και θα ξεχαστεί λοιδορημένος από την προπαγάνδα του μίσους και της παρακμής. Όλη η ύπαρξή μας δεν θα έχει νόημα όταν μας σβήσουν από την Ιστορία τα παράσιτα. Εμείς θα κληθούμε να υπερασπιστούμε έναν ολόκληρο Πολιτισμό.