Author Topic: Διάλογος για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τον  (Read 39 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Διάλογος για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τον Καπιταλισμό
 By: Nacht und Nebel    No comments
Ο παρακάτω διάλογος έλαβε χώρα κάτω από άρθρο του κρατικιστή Γιανναρά.

Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι για την ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπου, ο ηθικός τρόπος του παραγωγού και ο ανήθικος του πολιτικού



Augusto Pinochet
Προφανώς κάθε άτομο πρέπει να τιμωρείται ή να ανταμείβεται ατομικά για τις ατομικές του πράξεις και ενέργειες. Κάθε πολιτισμένο ηθικό σύστημα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και οι θρησκείες, πρέπει να υιοθετεί την αξιομισθία γιατί η ηθική θεωρία αποσκοπεί στο να βελτιώσει τον φορέα της συμπεριφοράς, ο οποίος είναι το άτομο. Ο Χριστιανισμός είναι ένα τέτοιο σύστημα και για αυτό κηρύσσει την αξιομισθία. Μάλιστα αυτό είναι που διαφοροποιεί ιστορικά τον Χριστιανισμό από άλλες θρησκείες οι οποίες παραδοσιακά συνδέθηκαν περισσότερο με τη νομιμοποίηση κοσμικών καθεστώτων.
Το κάθε άτομο πρέπει να είναι υπεύθυνο και να αμείβεται μονάχα από τις πράξεις του. Αν θεωρήσουμε τη σωτηρία συλλογική, πράγμα που σημαίνει πως το κάθε άτομο είναι υπεύθυνο και αμοίβεται όχι απαραίτητα από τις πράξεις του, όλα τα κακά και όλο το σκοτάδι αφήνονται ελεύθερα. Αν ένα άτομο σώζεται/αμείβεται από τις πράξεις ενός άλλου ατόμου και είναι υπεύθυνο κατά προέκταση για το άλλο άτομο, τότε το άλλο άτομο δεν πρέπει να είναι ελεύθερο, γιατί η ελευθερία τότε συνεπάγεται την καταδίκη των υπολοίπων. Το κακό διαχέεται προς τους άλλους και οι πράξεις του ενός αποτελούν ζήτημα όλων. Η γενίκευση αυτού του κολλεκτιβιστικού τρόπου σκέψης οδηγεί αναπόδραστα στην κατάπνιξη της ελευθερίας. Αν κανείς δεν είναι ελεύθερος, τότε έχουμε ένα σύστημα τυφλής υπακοής, το αντίθετο της ηθικής η οποία προϋποθέτει την επιλογή. Δεν μπορείς να είσαι ηθικός αν δεν έχεις το περιθώριο επιλογής (το οποίο φυσικά δεν αρκεί από μόνο του, πρέπει να κάνεις και την σωστή επιλογή) και αν δεν έχεις το περιθώριο επιλογής, δεν είσαι τίποτα άλλο εκτός από ένα γρανάζι. Τα γρανάζια δεν είναι ηθικά ή ανήθικα, είναι απλά γρανάζια.
Αυτό το οποίο καταθέτει ο Γιανναράς είναι μια πρόταση τυραννίας, γιατί εκεί κατατείνει η συλλογικότητα της σωτηρίας. Δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές οι απόψεις είναι εμβόλιμες στον Χριστιανισμό και προέρχονται από ξένα, ανατολίτικα δόγματα (βλ. The Socialist Phenomenon του Shafarevich), τα οποία εξακολουθούν να θάλλουν στο Ισλάμ ακόμα και σήμερα. Ούτε είναι τυχαίο που ο "ερωτικός" Γιανναράς έχει κατηγορηθεί ως Νικολαΐτης. Δυστυχώς σε έναν βαθμό αυτές οι αντιχριστιανικές απόψεις έχουν περάσει και στο επίσημο δόγμα της "Ορθοδόξου" Εκκλησίας (ευτυχώς όχι στο ζήτημα του γάμου, ακόμα) και έχουν αποτελέσει το θεολογικό άλλοθι του βυζαντινού (και σύγχρονου) κρατικισμού και της υστέρησης μας έναντι της Δύσης.



Α
Δεν είναι απλά πρόταση τυραννίας αλλά μια φασίζουσα πρόταση, περί συλλογικής σωτηρίας και ευθύνης. Η ελευθερία κατα τον Γιανναρά είναι ελευθερία από τις φυσικές ιδιότητες που ορίζουν τα όρια της ανθρώπινης φύσης , ο ευνουχισμός από την ίδια τη φυσική διάσταση της, στο πλαίσιο μιας αφηρημένης και απροσδιόριστης συλλογικότητας. Αλλά η αποδοχή αυτή οδήγησε και οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς...!
Όμως είσαι ελεύθερος όταν αποφασίζεις στο πλαίσιο των βαθμών ελευθερίας που ορίζονται από την ανθρώπινη φύση σου, όταν αποφασίζεις για τον εαυτό σου, για τη ζωή σου, για την πορεία που η βούληση σου υποδεικνύει ως ορθή, αρκεί να μη συγκρούεται με το αξιακό θεσμικό σύστημα κανόνων που ισχύουν κατα τον ίδιο ακριβώς τρόπο για όλους και έχουν την ελάχιστη δυνατή παρεμβατική δράση. Όταν επωμίζεσαι τις ευθύνες των πράξεων σου, αποδέχεσαι το τίμημα των επιλογών σου και δεν υπεκφεύγεις καλυπτόμενος βολικά πίσω από τον μανδύα της συλλογικής ευθύνης.
Η συλλογικότητα (ταξική, φυλετική, θρησκευτική) στην ευθύνη έδωσε το "επιχείρημα" στους τυράννους είτε του μαυρου είτε του κόκκινου φασισμού, να αιτιολογήσουν τις διώξεις και τα μαζικά εγκλήματα τους.


Augusto Pinochet
Συμφωνώ και επαυξάνω, ιδίως στο τελευταίο.
Σε ό,τι αφορά όμως το αξιακό θεσμικό σύστημα οφείλω να διαφωνίσω. Όσο το όποιο αξιακό θεσμικό σύστημα επιβάλλεται σε όλους, παύει να είναι αξιακό. Καταντάει μια αναγκαιότητα. Αν επιβάλλουμε σε όλους τους ανθρώπους να μην κλέβουν και το επιβαλλουμε με την πιο ωμή αυστηρότητα, δεν έχουμε εξαφανίσει τις εγγενείς ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων, απλά τις έχουμε καταπιέσει. Φυσικά δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να αφήνουμε άλλους να κλέβουν την ιδιοκτησία μας ή να ανεχόμαστε αναμεταξύ μας κλέφτες. Είμαι όμως υπέρμαχος της ελευθερίας, και για αυτό ακριβώς δεν μπορώ να αποδεχθώ μια καθολική θεσμική επιβολή σε όλους τους ανθρώπους. Ως έννοια είναι ότι πιο "φασίζον" υπάρχει. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν οι ίδιοι τους θεσμούς υπό τους οποίους θα ζουν και να καθορίζουν οι ίδιοι τη μορφή της επαφής τους, ή της μη επαφής τους, με τους άλλους ανθρώπους, που ενδεχομένως θα έχουν διαφορετικές αξιακές προτιμήσεις. Δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζεις τον λιγότερο δυνατό παρεμβατισμό από τη μια και από την άλλη να μην αφήνεις κανένα περιθώριο στους ανθρώπους να ζήσουν με τους νόμους που οι ίδιοι επιθυμούν. Είναι σαν να θεωρείς τον δικό σου νόμο ως ό,τι καλύτερο για τους άλλους. Βάση του νόμου πρέπει να είναι η αμοιβαιότητα και όχι η επιβολή.

A
Ένα κοινά αποδεκτό σύστημα νόμων και κανόνων που διακρίνονται για την ελαχιστη δυνατή παρεμβατικότητα στην ζωή μας, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Προφανώς οι νόμοι πρέπει να είναι κοινά αποδεκτοί (με κανένα τρόπο νόμοι που εκφράζουν τις ανάγκες και τις επιταγές μιας κεντρικής διεύθυνσης) άρα είναι αυτονόητο οτι τους θεωρούμε ως νόμους που οι πολίτες επιθυμούν.


Augusto Pinochet
Το δημοκρατικό σύστημα ισχύει μόνο όσο η αρχή της πλειοψηφίας μπορεί να περιορίσει την ελευθερία των ανθρώπων. Αν η ελευθερία των ανθρώπων υπερισχύει της αρχής της πλειοψηφίας, δεν υφίσταται δημοκρατία. Η διαφορά μεταξύ γκάλοπ και δημοκρατίας είναι ότι στη δημοκρατία η σχετική ή μη πλειοψηφία έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει την αποψή της καταστρατηγώντας την ελευθερία της μειοψηφίας. Έτσι, ελευθερία και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες.
Οι άνθρωποι δεν έχουν κοινές επιθυμίες και ανάγκες. Αν λοιπόν οι αποφάσεις παίρνονται δημοκρατικά, πάντοτε θα υπάρχει σύγκρουση. Και, όπως είπαμε, δημοκρατία σημαίνει επιβολή. Η δημοκρατία οδηγεί στο βίαιο αναδιανεμητικό σύστημα του σοσιαλισμού.
Για να αποφευχθεί η σύγκρουση και η βια χρειαζόμαστε τις ξεχωριστές σφαίρες επιρροής που αποκαλούμε ατομική ιδιοκτησία. Ο καθένας έτσι προστατεύεται εντός των τειχών της σφαίρας επιρροής του, της ιδιοκτησίας του και ούτε δέχεται επιβολή από άλλον, ούτε επιβάλλεται σε άλλους. Ένα κοινό σύστημα νόμων και κανόνων για όλους αποτελεί επιβολή σε όσους δεν συμφωνούν με αυτό. Δεν αποτελεί λύση στην επιθετική βια, γιατί είναι επιθετική βια το ίδιο. Ένα κοινά αποδεκτό σύστημα νόμων δεν αρκεί, πρέπει να είναι οικειοθελώς αποδεκτό. Το καθένα άτομο, κυρίαρχο στη σφαίρα επιρροής του, πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αυτό τους νόμους και τους κανόνες που θα συμβάλλουν στην αρμονική του επαφή με άλλα άτομα, και φυσικά πρέπει έχει το δικαίωμα να αποκλείσει άτομα από τη σφαίρα επιρροής του. Έτσι μόνο αποκτά νόημα η ελευθερία.
Προφανώς και συμφέρει όλα τα άτομα να συνεργάζονται και να έρχονται σε επαφή. Αλλά πρέπει να είναι και ελεύθερα να μην το κάνουν. Μέσα από ένα πολυνομικό σύστημα, το κάθε άτομο πρέπει να μπορεί να ζει με τους κανόνες και τους νόμους που επιλέγει και να αντιμετωπίζει τα υπόλοιπα άτομα όπως κρίνει σωστό. Αν κάποιος θέλει ένα συγκεκριμένο νομικό σύστημα μπορεί να ζήσει σε μια νομική κοινότητα που αναγνωρίζει και σέβεται τις αξίες του, όποιες και να είναι αυτές. Κανείς δεν πρέπει να επιβάλλει στα άτομα να ζουν με έναν συγκεκριμένο νόμο και κανείς δεν πρέπει να ορίσει αν και πως θα έχουν επαφές με άλλα άτομα. Η συνεργασία μεταξύ ατόμων πρέπει να είναι συνειδητή, όχι καταναγκαστική, αν θέλουμε να τα θεωρούμε ελεύθερα.
- See more at: http://libertyforgreece.blogspot.gr/2016/03/blog-post_19.html#sthash.nQqctuFx.dpuf