Σε κλίμα αφρικανικής φιλοξενίας, τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα, μέλη της ICMLPO, συζήτησαν σχετικά με τη διεθνή κατάσταση, την πολιτική του ιμπεριαλισμού, της αντίδρασης και των καπιταλιστών. Συζήτησαν, επίσης, σχετικά με τη ανάπτυξη της πάλης των εργατών και των λαών, καθώς και τα προβλήματα και τις προοπτικές της πάλης των κομμάτων μας.

Διαπιστώνουμε την ύπαρξη μιας βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, η οποία αναπτύσσεται ανισόμετρα στις διάφορες χώρες και η οποία πλήττει σκληρά την εργατική τάξη, τη νεολαία και τους λαούς.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική «εξόδου από την κρίση», η οποία προωθήθηκε από τα μονοπώλια και τις κυρίαρχες τάξεις όφειλε, κατ' αυτούς, να δώσει τη δυνατότητα για το οριστικό ξεπέρασμα της κρίσης. Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και οι επιπτώσεις της κρίσης γίνονται διαρκώς αισθητές.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εντείνει την πολεμική επιθετικότητά του, διατηρεί τα στρατεύματά του στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η άγρια επιθετικότητα ενάντια στους λαούς της Λιβύης και οι απειλές κατά του Ιράν και τους άλλους λαούς συνεχίζονται με σκοπό να υφαρπάξουν τον πλούτο και να καταλάβουν στρατηγικές θέσεις. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός υποστηρίζει ανοιχτά τη στρατιωτική κατοχή της Παλαιστίνης από τους Σιωνιστές. Οι ιμπεριαλιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενεργούν, πέρα ​​από τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα, κυρίως ως σύμμαχος των ΗΠΑ στην αντιπαράθεση τους με τη Ρωσία και την Κίνα.

Η αξίωση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ελέγξουν τη Συρία, απειλεί να καταλήξει σε μια άμεση στρατιωτική επίθεση κάτω από την σημαία του ΝΑΤΟ. Εάν αυτό συμβεί, θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα περιφερειακό πόλεμο, που θα μπορούσε ακόμη και να εξελιχθεί σε μια γενικότερη σύρραξη.

Εμείς οι μαρξιστές-λενινιστές απορρίπτουμε κατηγορηματικά την ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Υπερασπιζόμαστε τις αρχές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών. Τα προβλήματα της Συρίας πρέπει να επιλυθούν από τους εργάτες και τους λαούς αυτής της χώρας.

Η όξυνση όλων των αντιθέσεων οδηγεί αναπόφευκτα στη σύγκρουση των συμφερόντων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι μεν για να διατηρήσουν τις ζώνες επιρροής τους, οι δε ανερχόμενες δυνάμεις, προκειμένου να κερδίσουν θέσεις στην πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Από τη μία πλευρά οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν την κυριαρχία και τον έλεγχο των ζωνών τους, από την άλλη πλευρά οι ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να αυξήσουν τα μέσα για την κυριαρχία και τον εδαφικό έλεγχο σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η σύγκρουση, η οποία προκαλεί αντιπαραθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών, οδηγεί γρήγορα πότε σε διπλωματικές και πότε σε βίαιες συγκρούσεις, αλλά πάντα παίρνει τη μορφή επιθέσεων και λεηλασίας των εξαρτημένων χωρών και της έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Η Κίνα στην προσπάθεια αναζήτησης πρώτων υλών και τη διεύρυνση των αγορών της έχει αναδειχθεί σε κύριο εξαγωγέα κεφαλαίων στις εξαρτημένες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Θα αποτελέσει επίσης έναν επιθετικό ανταγωνιστή στην αγορά των ΗΠΑ και στον τομέα των επενδύσεων στη χώρα αυτή και στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Η Ρωσία ενισχύει την οικονομία της και αυξάνει τους πόρους της όσον αφορά την ενέργεια και τη στρατιωτική ισχύς της, ενώ εφαρμόζει μια επιθετική πολιτική για στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αν η Ρωσία και η Κίνα αντιτάσσονται στο Συμβούλιο Ασφαλείας σε μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, αυτό το πράττουν όχι για υπερασπίσουν την κυριαρχία και τα δικαιώματα του συριακού λαού, αλλά επειδή αυτό ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους στην πάλη για την αμφισβήτηση της ηγεμονίας των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών.

Η εργατική τάξη και οι λαοί εκδηλώνουν με δράσεις, απεργίες και με γενική απεργία, ιδίως στην Ισπανία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιταλία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και αντιστέκονται στα μέτρα του κεφαλαίου που προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες τους.

Στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή συνεχίζονται οι λαϊκές εξεγέρσεις κατά της τυραννίας, για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Τα επαναστατικά προτσές, που εγκαινιάστηκαν από τους εργάτες και τους λαούς της Αιγύπτου και ιδιαίτερα της Τυνησίας, αποτελούν όπως και πριν τους φορείς της προοπτικής για την εξάλειψη των καταπιεστικών καθεστώτων και την οριστική απελευθέρωσή τους.

Στη Λατινική Αμερική, η πάλη του λαού και των εργατών ενάντια στην μεγάλης κλίμακας λεηλασία από τα διεθνή μονοπώλια εξόρυξης και για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, του περιβάλλοντος και τη φύση, κινητοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες.

Οι αγώνες των εργατών, της νεολαίας και των λαών ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, που καταδικάζουν την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κυριαρχία, εκφράζονται σε όλες τις χώρες και τις περιοχές με διαφορετικούς τρόπους. Αυτοί οι αγώνες ενισχύουν την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης στο δρόμο της πάλης. Αποκαλύπτουν την ουσία του κεφαλαίου και της αντίδρασης, ξεμασκαρεύουν τις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού και ταυτόχρονα δείχνουν τα όρια και τις αδυναμίες τους στην αναχαίτιση της επίθεσης του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης, των αφεντικών και των κυβερνήσεων που τα υπηρετούν. Οι επαναστάτες προλετάριοι οφείλουν να δώσουν μια ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική απάντηση. Εκπληρώνουμε το καθήκον να προωθήσουμε την οργάνωση και την πάλη της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαών, να αναδείξουμε την κομμουνιστική πρωτοβουλία και το κομμουνιστικό θάρρος για να καθοδηγηθούν οι αγώνες με συνέπεια και κυρίως στην κατεύθυνση της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

Η ενίσχυση των κομμάτων μας, η σύνδεσή τους με τις μάζες, το καθήκον υλοποίησης του προγράμματος μας στους δρόμους πρέπει να γίνει κατανοητό από μεριά μας στις αγωνιζόμενες μάζες, να τεθούμε επικεφαλής των αγώνων, να προωθήσουμε και να δυναμώσουμε το Λαϊκό Μέτωπο, είναι ο γενικότερος προσανατολισμός που απορρέει από αυτή τη Σύσκεψη. Η συμβολή κάθε κόμματος εμπλουτίζει και δείχνει πως ο μαρξισμός-λενινισμός ενισχύεται στον κόσμο, κάτι που μας θέτει μια εξαιρετική ευθύνη την οποία αναλαμβάνουμε με αποφασιστικότητα.

Η όξυνση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και ο κίνδυνος ενός νέου γενικού πολέμου, η επιτάχυνση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η οποία απορρέει από την τεχνική, επιστημονική επανάσταση, η ανάπτυξη των αγώνων των εργατών, της νεολαίας και των λαών, όλα αυτά θέτουν στα κόμματα και τις οργανώσεις μας νέες προκλήσεις. Στην πορεία της πάλης πρέπει να αναζητήσουμε νέες μορφές οργάνωσης και αγώνα.
Η απελευθέρωση των εργατών και των λαών πρέπει να είναι δική τους υπόθεση και είναι, ταυτόχρονα, ευθύνη των κομμάτων και οργανώσεων μας.

Ναι, είναι δυνατόν να αλλάξει αυτός ο κόσμος!

Ο μαρξισμός-λενινισμός μας οδηγεί!