Author Topic: Γιανναρά Ισοπέδωσις (στα σχόλια)  (Read 117 times)

0 Members and 2 Guests are viewing this topic.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
«Mνημόνια»: το στυφό αναξιοποίητο φάρμακο;
Χρήστος Γιανναράς


​​Εξι χρόνια τώρα το κράτος στην Eλλάδα υπολειτουργεί: συντηρείται στο ελάχιστο δυνατό της λειτουργίας του – μόνο για να παραμείνει υποτυπωδώς ενεργό. Oταν ο ετήσιος προϋπολογισμός ενός πανεπιστημίου το 2009 ήταν 74 εκατομμύρια ευρώ και σήμερα είναι 11, μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει υπολειτουργία. Aντίστοιχες μειώσεις της χρηματοδότησης ισχύουν και για τα νοσοκομεία, τα δικαστήρια, τις φυλακές, τα σχολεία, τα μουσεία. Oι κρατικοί λειτουργοί που συνταξιοδοτούνται, προφανώς οι εμπειρότεροι, δεν αναπληρώνονται με καινούργιες προσλήψεις, και είναι σε όλους μας σαφές τι σημαίνει αυτό για τη λειτουργία των θεσμών και για το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Eξι χρόνια είναι διάρκεια διπλάσια της γερμανικής κατοχής του 1941-1944. Kαι ο σημερινός βυθισμός στην οικονομική ύφεση έχει συνέπειες ανάλογες με αυτές που συνόδευαν πάντοτε μια ξενική κατάκτηση:

Kλείνουν πολλές, πάμπολλες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, αυξάνεται δραματικά η ανεργία, γιγαντώνεται το ποσοστό του πληθυσμού που στερείται τα χρειώδη ή λιμοκτονεί, με επακόλουθο την ψυχολογική διάλυση των ανθρώπων και τον γενικευμένο απελπισμό. Kαταλύεται η κρατική ανεξαρτησία, οι υπηρεσίες του κράτους όχι μόνο υπολειτουργούν αλλά και επιτροπεύονται – η χωρίς προσχήματα, επιτόπια επιτρόπευση ταπεινώνει τον λαό, τον βυθίζει σε ανασφάλεια και πανικό, σε απώλεια του αυτοσεβασμού του. Eστω και μόνο τα ελάχιστα αυτά ενδεικτικά δεδομένα δικαιολογούν την αίσθηση ολικής καταστροφής, συγκροτούν την εικόνα μιας κοινωνίας σε «καταστολή», «διασωληνωμένης», ενός κράτους τεχνητά συντηρούμενου στην ιστορική επιβίωση.

H διαφορά από τη γερμανική κατοχή του 1941-44 είναι ότι σήμερα οι διαμορφωτές της κοινής συνείδησης (τα MME και το υποτελές σε αυτά πολιτικό προσωπικό της χώρας) λειτουργούν και συμπεριφέρονται ωσάν όλα στην Eλλάδα να παραμένουν όπως ήταν πριν από το 2009 – πριν από την κατάρρευση της οικονομίας, πριν από την επιτρόπευση της χώρας. Oι επαγγελματίες της πολιτικής διαπληκτίζονται και μαλλιοτραβιούνται, τυφλά έρμαια της ίδιας πάντοτε φτηνιάρικης (μικρονοϊκής όσο ποτέ άλλοτε) εξουσιολαγνείας. Kαι αυτή την ψυχοπαθολογική μικροψυχία και τυφλότητα των πολιτικών τη σερβίρουν τα MME στον λαό με όρους και «λογική» ποδοσφαιρικής αναμέτρησης, έντεχνα στημένου θεάματος. Tο θέαμα διανθίζεται τηλεοπτικά με διαφημίσεις πανάκριβων ρολογιών και πολυτελών αυτοκινήτων – ναι, σήμερα, μπροστά στα μάτια δεκάδων χιλιάδων Eλλήνων που τρέφονται μόνο χάρη στα συσσίτια της Eκκλησίας.

Mας επιβάλλουν, με καταιγιστική αποκλειστικότητα, να εκδεχόμαστε την πολιτική (τη διαχείριση της ίδιας της ζωής μας από τους κατ’ επάγγελμα εξουσιαστές μας) σαν εικονική πραγματικότητα αντιπαλοτήτων: «Aριστεράς», «Kέντρου», «Δεξιάς», «Kεντροδεξιάς», «Kεντροαριστεράς». Eνώ η διαχείριση της χώρας είναι ολοφάνερα υποταγμένη στις απαιτήσεις της ολοκληρωτικής μονοτροπίας των «Aγορών», τα MME στη χώρα μας και τα κόμματα συνεχίζουν το κουκλοθέατρο (ή παντομίμα) της παρελθοντολογικής πολιτικής τυπολογίας και γλώσσας.

Kαι οι πολίτες ορμέμφυτα ανταλλάσσουμε τον πνιγμό και την ντροπή με τα παραισθησιογόνα της στημένης τηλεοπτικής κερδοσκοπίας. Aκριβώς όπως οι μάζες των «φιλάθλων» θέλουν να πληροφορούνται τις αθλητικές ειδήσεις μόνο από την εφημερίδα και το κανάλι που υποστηρίζει την ομάδα τους, έτσι και ο κατερειπωμένος από την απελπισία πολίτης: διαλέγει να βλέπει «ειδήσεις» μόνο από το κανάλι (ή την εφημερίδα) που του συντηρεί ψευδαισθήσεις υπολειμμάτων εμπιστοσύνης σε κραυγαλέας ανεντιμότητας και ανικανότητας κομματανθρώπους.

Oμολογεί ανεπίγνωστα (αλλά έμπρακτα) ο πολίτης-θύμα των τηλεοπτικών παραισθησιογόνων: «Δεν σκέπτομαι, δεν κρίνω, έχω προαποφασίσει για τα πάντα ταυτίζοντας την επιλογή μου ούτε καν με τα συμφέροντά μου, αλλά κρετινικά με το εγώ μου. Δεν “ψηφίζω” N.Δ. ή ΣYPIZA ή KKE ή ΠAΣOK, “είμαι” N.Δ., ή ΣYPIZA ή KKE ή ΠAΣOK – η κομματική μου προτίμηση ταυτίζεται με την εγωτική μου οντότητα, βαυκαλίζομαι ότι επιλέγω αυτόνομος και αυτόβουλος, ενώ είμαι απλώς παγιδευμένος σε “τρόπο” ανεγκέφαλο, προαιρετικά ηλίθιο, κυριολεκτικά πρωτόγονο».

Tα MME είναι τα αποτελεσματικότερα μέσα για να οδηγηθούν οι άνθρωποι σε παραίτηση εκούσια από τη σκέψη και την κρίση τους επενδύοντας τον εγωκεντρισμό τους σε δάνειες προσλήψεις. Eτσι φτάνουν να ζουν και να ενεργούν με ολοκληρωτικά χαμένη την αίσθηση της πραγματικότητας: H χώρα επιτροπεύεται, το κράτος έχει διαλυθεί, η οικονομία έχει παταγωδώς χρεοκοπήσει, όμως όλοι οι κλάδοι συνεχίζουν να απεργούν, να διαδηλώνουν, να νεκρώνουν τον ήδη κωματώδη κοινωνικό βίο πολεμώντας η κάθε ομάδα συμφερόντων για τα δικά της επιμέρους συμφέροντα. Zούγκλα.

Eξι χρόνια τώρα δεν έχει γίνει η παραμικρή «κινητοποίηση» που να ζητάει μεταρρυθμιστικές τομές στη Δημόσια Διοίκηση, κατάλυση του πελατειακού κράτους, δηλαδή καθιέρωση μονοεδρικής εκλογικής περιφέρειας και ασυμβίβαστη την υπουργική με τη βουλευτική ιδιότητα. Ποτέ και πουθενά αίτημα για αξιοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή να λογαριάζεται στους «κατέχοντες» όχι ο βιοπαλαιστής επιχειρηματίας, αλλά ο πρόωρα συνταξιοδοτημένος των «ευγενών ρετιρέ», οι διατελέσαντες επισήμως αργόμισθοι «ειδικοί σύμβουλοι» στα υπουργεία, οι στρατιές των κομματικών τρωκτικών με αδιάντροπες προνομίες «υπαλλήλων της Bουλής» και άλλα εξωφρενικά ανάλογα.

Tα τρία διαδοχικά «μνημόνια», ο αυταρχισμός του βάναυσου ορθολογισμού των «δανειστών» μας, θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί από τις κομματικές μας κυβερνήσεις σαν μοχλός για μιαν «επανίδρυση του κράτους». Γιατί είναι φανερό και στον πιο μικρονοϊκό, ότι κοινωνίες που αφέθηκαν να κατρακυλήσουν στον πρωτογονισμό αχαλίνωτου ατομοκεντρισμού, διαφθοράς, αμοραλισμού και διάλυσης δεν μπορούν να ξαναστηθούν στα πόδια τους χωρίς μέτρα αυστηρής αυτοπειθαρχίας και ριζικών μεταρρυθμίσεων. Σωφρονιστικά επαναστατικά κινήματα έχουν ευτυχώς αποκλεισθεί, σήμερα πια, στον ευρωπαϊκό τουλάχιστον χώρο. Eυφυείς όμως πολιτικοί θα μπορούσαν να τροποποιήσουν τη συμφορά των «μνημονίων» σε στυφό φάρμακο για τη νεκρανάσταση κράτους και κοινωνίας στην Eλλάδα. Για την επανασύσταση, εξυπαρχής, θεσμών και λειτουργιών.

Aλλά η σήψη αρχίζει από το κεφάλι.




Σχόλιο  Augusto Pinochet

Προκαλεί εντύπωση στον προσεκτικό αναγνώστη ο τρόπος με τον οποίο, εξ ανάγκης, υποπίπτει ο συγγραφέας σε παιδαριώδη σφάλματα. Από τη μια αναγνωρίζει τη χαώδη, διαλυτική της κοινωνίας επίδραση που έχουν οι συγκρούσεις των επί μέρους συμφερόντων, των οργανωμένων "εγώ" τα οποία στρέφονται, με τρόπο κρετινικό, εναντίον των υπολοίπων, ενώ από την άλλη, συνεχίζει να παραπονιέται για τη μείωση των φόρων, του υστερήματος των Ελλήνων φορολογουμένων, που καταναλώνει η δική του συντεχνιακή υφομοταξία. Αν δεν είναι αυτό αντίφαση, και τρανταχτή μάλιστα, τι άλλο είναι; Από τη μια καυτηριάζει τον κρετινισμό και από την άλλη ζητάει περισσότερα χρήματα για τα πανεπιστήμια, περισσότερες θυσίες από τον Έλληνα φορολογούμενο.

Και η επίφαση συνειδητότητας με την οποία το κάνει αυτό, επίσης αντιφάσκει με τα διακηρησσόμενα. Μιλάει με τέτοια βεβαιότητα και μακρυγορεί για την υπολειτουργία του Κράτους, την κατάλυση των θεσμών, την επιτρόπευση των υπηρεσιών του Κράτους και όλα αυτά επειδή του κόψανε τα ακαδημαϊκά κονδύλια. Προσέξτε φράση με την οποία κατηγορεί τον "μέσο" Έλληνα: "Δεν σκέπτομαι, δεν κρίνω, έχω προαποφασίσει για τα πάντα ταυτίζοντας την επιλογή μου ούτε καν με τα συμφέροντά μου," Μα αυτό το κάνει ο ίδιος ο (συνταξιούχος πανεπιστημιακός) συγγραφέας, μη σκεπτόμενος ότι τα ακαδημαϊκά κονδύλια του Κράτους πρέπει να αφαιρεθούν από τις γνήσια παραγωγικές δυνατότητες της κοινωνίας, πρέπει να τα αποστερηθεί ο επιχειρηματίας και ο εργαζόμενος, πρέπει να παρθούν από την περιουσία των ήδη κατεξαχρειωμένων από τη φορολογία Ελλήνων, πρέπει να υπεξαιρεθούν για "ευγαγείς σκοπούς" πάντοτε, υπό την απειλή του κρατικού μονοπωλίου της βίας, από τον συνάνθρωπο. Είναι τέτοια η αποτυχία του συγγραφέα να σταθμίσει αυτά τα δυο αντικρουόμενα συμφέροντα και τόσο μικρονοική η μεροληπτική στράτευσή του υπέρ της μιας πλευράς, της δικιάς του, που προκαλεί αίσθηση: πως ένας τόσο μορφωμένος ανθρωπος υποπίπτει σε τέτοια παιδαριώδη λάθη.

Η άποψή μου, και τη διατυπώνω έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία του συγγραφέα, είναι ότι ο Γιανναράς είναι ένας είδος αιρετικού κομμουνιστή θεολόγου ο οποίος, εμπνεόμενος από την ιστορία του Βυζαντίου, υποστηρίζει ένα μεγάλο δεσποτικό Κράτος καθοδηγητή και αφέντη και μια κολλεκτιβιστική κοινωνία-κοινότητα πιστών. Το αν ο ίδιος έχει υστερόβουλα κίνητρα, δεν είναι τόσο σημαντικο, ούτε δύσκολο να το δει κανείς. Το ουσιώδες είναι πως, όσο αποτυγχάνουν το Κράτος και ο Κρατικισμός ως δομές κοινωνικής οργάνωσης να σταθούν αντάξιες των προδοκιών των πολιτών και της ανταγωνιστικής επιβίωσης του Έθνους μας εν μέσω των υπολοίπων Εθνών, τόσο ο Γιανναράς θα προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να στηρίξει ένα παρωχημένο, κατά βάση σαθρό, αντικοινωνικό και, σε τελική ανάλυση, ανθελληνικό οικοδόμημα του οποίου το τέλος είναι αναπότρεπτο.



Σχόλιο  Peter Haramis σε Augusto Pinochet

Μάλλον είσαστε προαποφασισμένος να στρίψετε mr. Yannaras' factual statements γιατί σας βόλεψε να τον μειώσετε και μάλιστα εντεχνα, λέγοντας οτι είστε ενήμερος με το έργο του - interesting ploy!
Ναι, ο λόγος σας εντυπωσιάζει, αλλα ο προσεκτικός αναγνώστης επίσης διαβλέπει που και πώς το πήγατε· προσωπικά διακρίνω προειλημμένη υστεροβουλία (deviousness) και προβολή (projection) δικών σας πεποιθήσεων. Δεν βγαίνει οτι ο κ. Χ Γιανναράς ειναι κομμουνιστής - απορώ γιατι δεν θίξατε την αδυναμία του αγαπητού Δασκαλου να εννοήσει οτι πολιτική και οικονομία πάντοτε ηταν σε αλληλένδετη σχεση.
Εμενα διόλου πείσατε, αλλα η ρητορική σας έπεισε άλλους· δεν με εκπλήττει. One needs to be careful of unsubstantiated glitter.
Laguna Hills, CA


Σχόλιο Augusto Pinochet σε Peter Haramis

Κεντρική θέση στη "φιλοσοφία" του Γιανναρά έχει ένας τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. Και αυτός ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας είναι κομμουνιστικός.

Ο Γιανναράς έχει μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού σε σχέση με αυτήν την οποία έχει οποιοσδήποτε πάστορας κι αν ρωτήσεις, ή δεν ξέρω πως αλλιώς τους λέτε, στο Λαγκούνα Χίλς (σου προτείνω να γκουγκλάρεις επίσης "rev. Larry Beane" και να διαβάσεις κανένα βιβλίο του Gary North ή του R.J.Rushdoony). Ενώ κάθε Δυτικός θεολόγος θεωρεί το κοσμογονικό αυτό γεγονός μια αποκάλυψη των κριτηρίων του Θεού σύμφωνα με τα οποία θα κριθεί ο άνθρωπος όταν πεθάνει, χωρίς φυσικά να αποκλείεται η παρέμβαση του Θεού πριν ο άνθρωπος πεθάνει, ο Γιανναράς έχει εκλάβει τον Χριστιανισμό κάπως χιλιαστικά. Υποστηρίζει ότι ο Θεός μας αποκάλυψε έναν τρόπο του "είναι" (τον υπαρξισμό τον έχει δανειστεί από τον Χάιντεγκερ), έναν τρόπο ζωής και τίποτα παραπάνω. Όλη η μεταφυσική του Γιανναρά λαμβάνει σάρκα και οστά πριν από τον θάνατο, κατά τη διάρκεια της ζωής. Τότε ο άνθρωπος καλείται να ζήσει σύμφωνα με τον τρόπο που δήθεν μας αποκάλυψε ο Θεός και τότε θα τύχει της όποιας ανταμοιβής.

Ο τρόπος αυτός του βίου τον οποίο αποκάλυψε ο Θεός παραμένει πολύ αόριστος, έωλος και, σε ένα βαθμό εσκεμμένα (γιατί ο ίδιος λέει ότι δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις) δυσνόητος. Αλλά κάποια στοιχεία αυτού του βίου μας τα αποκαλύπτει. Στην ουσία η όλη θεολογία του αποτελεί επανάληψη αυτών των σλόγκαν. Κάθε άτομο λοιπόν πρέπει να αγαπάει τον άλλον χωρίς αξιομισθία. Να αγαπάει γιατί το θέλει, χωρίς να περιμένει τίποτα και να δίνει (εδώ τίθεται το ερώτημα σε ποιον; Άμα όλοι δίνουν, σε ποιον δίνουν;) χωρίς να θέλει να πάρει πίσω. Ένα άλλο είναι η "αλληλοπεριχώρηση". Με αυτό εννοεί το να μην υπάρχουν τείχη (ή μάλλον δικαιώματα) προστατευτικά του ατόμου και να μην υπάρχει ατομικότητα. Γενικά ο Γιανναράς καταδικάζει την ατομικότητα και οραματίζεται έναν κόσμο, όπου ο κάθε άνθρωπος θα απεκδύεται της ατομικότητάς του (η οποία τον οδηγεί υπότίθεται στη φθορά και τον θάνατο) και θα κοινωνεί τη μοναδική του "προσωπικότητα", το "πρόσωπο", όπως το αποκαλεί. Αυτό το "πρόσωπο", αν και δεν εξηγεί πουθενά τι ακριβώς είναι, δεν μπορεί να είναι άλλο από τον διαφορετικό τρόπο, το διαφορετικό πόστο, από το οποίο το αλληλοπεριχωρούμενο άτομο θα υπηρετεί την κοινότητα, θα "ζει γιατί θέλει να αγαπά". Και όλα αυτά δεν είναι καθόλου προαιρετικά γιατί όπως, μας λέει, η πρώτη "πτώση" έφερε όλες τις άλλες. Άπαξ και ένας άνθρωπος βιώσει την πτώση και γίνει "άτομο" αντί για "πρόσωπο" και γίνει "εγωκεντρικός" αντί να "ζει για να αγαπά", κατά κάποιον τρόπο, "σπάει" ένα κομμάτι από τη φύση και το κάνει δικό του. Αυτό συμπαρασύρει (ούτε εδώ μας εξηγεί το πως) και τα άλλα άτομα να "σπάσουν" το δικό τους κομμάτι και έτσι οδηγούμαστε σε μια κατάσταση που αποκαλεί "κατακερματισμό της φύσης", η οποία υποτίθεται θα έπρεπε να είναι ολόκληρη, σώα, ή , με άλλα λόγια, όλη η κτίση γύρω μας, όλοι οι άνθρωποι, να βρίσκονται στην υπηρεσία της σωτηριολογικής κοινωνίας την οποία θέλει ο Γιανναράς, να κοινωνούν, να βιώνουν αυτήν την "αλληλοπεριχώρηση". Αυτό θυμίζει και την αρνητική απάντηση του Ένγκελς στο αν γίνεται να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα. Η κολλεκτιβιστική προσέγγιση του Γιανναρά φαίνεται από το ότι το όραμά του χαλάει με του   

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
(συνέχεια)
Η κολλεκτιβιστική προσέγγιση του Γιανναρά φαίνεται από το ότι το όραμά του χαλάει με τους "αντιφρονούντες".

Αυτός ο τρόπος ζωής, υποκαθιστά κάθετι άλλο. Ό,τι γίνεται έξω από αυτόν τον τρόπο ζωής είναι εκτός του "Χριστιανισμού" του Γιανναρά. Π.χ. αν ένα άτομο κλειστεί στο δωμάτιό του και προσευχηθεί στον Θεό να σώσει την ψυχή του είναι πολύ εκτός, γιατί, πρώτον, δεν κοινωνεί μαζί με τα άλλα άτομα, δεν συμμετάσχει στον συλλογικό τρόπο του Θεού, και, δεύτερον, πιστεύει σε κάτι που δεν υπάρχει κατά τον Γιανναρά, στη μετά θάνατον ζωή. Η υπέρβαση του θανάτου γίνεται από την κατά τη διάρκεια της ζωής απόρριψη της ατομικότητας, συμπεριλαμβανομένου του ενστίκτου της επιβίωσης, όχι μετά τον θάνατο. Αν δεν έχει απολέσει το άτομο το ένστικτο της επιβίωσης και πεθάνει, δεν μπορεί να σωθεί. Για να σωθεί πρέπει να το απολέσει πριν πεθάνει. (Ο ίδιος ο Γιανναράς σε μια συνέντευξή του λοιδωρούσε την αιώνια ζωή και το έθετε κάπως έτσι "Θα πεθάνεις και θα παραμένεις εν συνειδήσει για πάντα, για άπειρο χρόνο, μα αυτό είναι η χειρότερη κόλαση").

Τα πάντα για τον Γιανναρά είναι αυτή η συλλογικότητα της Εκκλησίας. Η συλλογικότητα λέγεται και collective στα αγγλικά. Όπως λέμε collectivism. Δεδομένης αυτής της "αλληλοπεριχώρησης", της αντίθεσης σε κάθε τι ατομικό, του αλτρουισμού, του να δίνουν όλοι και να ζούνε για να αγαπάνε και να δίνουν, δεδομένου και του καθαρά προθανάτιου ορίζοντα που έχει η μεταφυσική του Γιανναρά, δεδομένων και των ένα σωρό κομμουνιστών συγγραφέων που αναφέρει ως πηγές κάθε τόσο και λιγάκι, ο Γιανναράς είναι πιο κοντά στον Μαρξ και τον Στάλιν, παρά στον Ιησού. Και ο μόνος λόγος που διαφωνεί με τους κομμουνιστές είναι επειδή θεωρεί τον αλτρουισμό τους ψεύτικο μιας και δεν έχουν απολέσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, δεν έχουν υπερβεί την ατομικότητά τους. Ο Γιανναράς είναι πιο κομμουνιστής από τους κομμουνιστές. Μην σε ξεγελάει επειδή κρατάει έναν σταυρό και δηλώνει Χριστιανός.

Επίσης ενδιαφέρον ως προς όλα αυτά είναι και το βιβλίο του I.Shafarevich (στα αγγλικά, δωρεάν στο διαδίκτυο) The Socialist Phenomenon που αναλύει τον σοσιαλισμό, ως τέτοιου είδους αντίδραση/αίρεση ως προς τον αληθινό Χριστιανισμό της Δύσης.

Πολλοί Έλληνες ζουν στο εξωτερικό και έχουν ξεχάσει τους λόγους για τους οποίους έφυγαν, αυτοί ή οι πρόγονοί τους, από την Ελλάδα. Τείνουν, μέσα στη μελαγχολία τους, να καλλωπίζουν την Ελλάδα και να τη θεωρούν, όπως και οι τουρίστες, παραλία και σουβλάκι. Δυστυχώς η Ελλάδα είναι κομμάτι της Ανατολής και για αυτό είναι μίζερη και καθυστερημένη. Όταν ακούς Έλληνες επιφανείς και με κύρος να ηθικολογούν από ελληνικό δημόσιο βήμα, πρέπει να κρατάς μικρό καλάθι.
πηγή

mistermax

  • Marshal of the Soviet Union
  • ***********
  • Posts: 3917
  • Φήμη -17
    • View Profile


Η άποψή μου, και τη διατυπώνω έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία του συγγραφέα, είναι ότι ο Γιανναράς είναι ένας είδος αιρετικού κομμουνιστή θεολόγου ο οποίος, εμπνεόμενος από την ιστορία του Βυζαντίου, υποστηρίζει ένα μεγάλο δεσποτικό Κράτος καθοδηγητή και αφέντη και μια κολλεκτιβιστική κοινωνία-κοινότητα πιστών. 

Δεν ανακάλυψες τον τροχό. Αυτά τα γράφει μέχρι και στην γουικι. Μάλιστα πιστεύει πως η ελ επανάσταση ηταν λάθος και έπρεπε να αλώσουμε την Οθωμανικη αυτοκρατορια εκ των εσω. Είναι οπαδός του despotisme éclairé (πεφωτισμένος δεσποτισμος), θαυμάζει πουτιν και ερντογαν ενώ δήλωσε δημοσια οτι ψηφίζει ΝΔ.
Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Τον Τσίπρα ψήφισε ο Γιανναράς στις 3 τελευταίες κάλπες! Και τον εξυμνούσε επί μήνες!

mistermax

  • Marshal of the Soviet Union
  • ***********
  • Posts: 3917
  • Φήμη -17
    • View Profile
θυμαμαι οτι τον ειχα δει σε μια λιστα με υπεραριστερους φιλόσοφους επιρρεασμένους απο τον Σαρτρ.

Τωρα γιατί ασχολείσαι; ειναι πληρομένος κονδυλοφόρος του αλαφούζου, δλδ μπορει να λεει για διαφορες θεοκρατίες, αλλά ουσιαστικά υπηρετει το Crony capitalism
Εμεις ξερουμε πως δεν ειναι ολοι Αναρχικοι. Μονο αυτοι ειναι οι σωστοι, οι προκαθορισμενοι για την Ουτοπια. Τι σημασια εχουν οι υπολοιποι; Οι υπολοιποι ειναι απλως η ανθρωποτητα. Πρεπει να υπερεχει κανεις της ανθρωποτητας μεσω της ρωμης, μεσω του υψους της ψυχης, μεσω της περιφρονησης.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Εσένα υπηρετεί! Όλα στο Κράτος τα θέλει! Η χαρά του δημόσιου υπανθρώπου είναι οι ιδέες του και ο ίδιος αποτελεί απόδειξη ότι ακόμα και στον Χριστιανισμό υστερούμε ως κοινωνία! Καπιταλιστικό Χριστιανισμό έχουνε στη Δύση, Κομμουνιστικό Χριστιανισμό έχουμε εδώ. Όλα κομμουνιστικά είναι εδώ! Γέννημα θρέμμα της βαλκανικής μιζέριας είσαι δημόσιε υπάνθρωπε!